Zorza polarna. Mroczne materie. Tom 1

Mimo mlodej bohaterki, czytanie tej książki było wyjątkową przyjemnością. Wyciągnęłam się i nie chciałam przerwać. Brak przestojow w akcji i lekkie pióro Pullmana sprawiają, że książka może być dobrym pomysłem na prezent dla młodego człowieka, który jeszcze nie pokochał czytania :)

Do rozwinięcia się i kulminacji priorytetowej akcji całej fabuły (uratowanie dzieci z Bolvangaru), książka jest w porządku. Mnie nie wciągnęła, ale była interesująca. Głównie byłam ciekawa, jak przedstawiona nam historia się rozwinie i rozwiąże w punktach kulminacyjnych. Po czym dostałam... rozczarowanie, nieścisłości, nonsens.

Od rozdziału, w którym dzieci uciekają z północnej siedziby, linia fabularna książki spada w dół do jej samego końca. Występują niedorzeczne sytuacje, poucinane wątki, źle wyeksponowane momenty, w których czytelnik ma wrażenie niespójności historii "Zorzy Polarnej".

Podam tylko kilka przykładów takowych nonsensów:

- niezrozumiały wątek małpki Pani Coulter, który śledził jadących przez północ, Gipcjan z Lyrą;

- dzieci rzucające śniegiem w twarz Tatarom, które następnie przeszły koło nich bez żadnego szwanku (pomijam, podobno niebezpieczne, tatarskie dajmony wilki oraz fakt, że była to armia spora, w pełni uzbrojona);

- w jednym zdaniu Lyra rozmawia z ojczulkiem Coram, a w drugim zostaje porwana przez Panią Coulter i nikt jej nie widzi oraz nie słyszy...;

- co się stało z szatańskim żukiem, który po wypuszczeniu miał od razu odnaleźć i zaatakować Lyrę? Jak poradziła z nim sobie Pani Coulter?.

To tylko kilka przykładów. A sam koniec książki związany z lordem Asrielem, chłopczykiem Rogerem i tandetnym wątkiem romantycznym z Panią Coulter... No po prostu, nie. AAAAAAż by się chciało krzyczeć i dyskutować na temat "sensu" tej historii.

(Nie) do zobaczenia w świecie równoległym! :D

Na "Zorzę polarną" trafiłam dzięki serialowi HBO powstałego na jej podstawie. Bardzo żałuję, że stało się to tak późno - ta książka jest niesamowita! Ciężko się od niej oderwać, wciąga od pierwszej do ostatniej strony.

W alternatywnym świecie, gdzie oprócz znanych nam dziedzin nauki, magia jest równie ważnym elementem, poznajemy Lyrę Belacquę. Lyra jest sierotą mieszkającą wśród akademików Kolegium Jordana. Jej przyjacielem jest dajmon - dusza w zwierzęcej postaci, które towarzyszą ludziom tamtego świata. Podsłuchując pewną rozmowę, dziewczynka trafia na trop niesamowitej intrygi, w której tajemniczy "Proch" zdaje się grać pierwsze skrzypce. Zbieg wydarzeń zmusza ją do wyruszenia na niebezpieczną wyprawę do wiecznie mroźnej Arktyki, gdzie staje naprzeciwko niedźwiedzi polarnych oraz wiedźm…

Philip Pullman zaserwował czytelnikom tak wysoką dawkę akcji, intryg i barwnych opisów, że książka ta stała się dla mnie czymś wyjątkowym. Praktycznie każdemu bohaterowi nadał prawdziwe życie, a zwłaszcza postaci Lyry, która intryguje od samego początku. Dziewczynki po prostu nie da się nie lubić. Świat stworzony przez autora wydaje się być tak dobrze nam znany, a jednak tak dalece odmienny. Magia pomieszana z technologią okazałą się być strzałem w dziesiątkę, a kolejne pomysły wdrażane przez Pullmana wywołują uśmiech na twarzy.

Całą książkę śmiało mogę porównać do Harry'ego Pottera, choć jest tak dalece inna. Ale to chyba jest w niej najlepsze! W całym swoim gatunku jest czymś wyjątkowym i naprawdę pięknym. Na pewno sięgnę po kolejne tomy, a "Zorzę polarną" mogę z czystym sumieniem polecić każdemu :)

Pierwszym tom Mrocznych Materii, który obecnie wyszedł pod tytułem Zorza Polarna, sporo z Was może kojarzyć pod nazwą Złoty kompas. Samej twórczości Philipa Pullmana do tej pory nie znałam, jednak historię o dajmonach kojarzyłam dzięki ekranizacji z 2007 roku. Gdy byłam znacznie młodsza często leciała w telewizji, ale nigdy nie byłam w stanie obejrzeć jej całkowicie od początku do końca. Jednak do tej pory mam przed oczami kilka scen, które jakoś wyjątkowo zapadły mi w pamięć. No i w końcu też nadeszła pora na zapoznanie się z pierwowzorem, czyli pierwszym tomem przygód Lyri i Pana.

Chociaż mogłoby się wydawać, że jest to powieść skierowana raczej do młodszego czytelnika, to ktoś kiedyś powiedział, że w pewnym momencie swojego życia ponownie dojrzewamy do tego, żeby zacząć czytać książki dla dzieci. I muszę przyznać, że w ogóle nie odczuwałam tego, że główna bohaterka jest dzieckiem i mamy do czynienia z nieco baśniową opowieścią. Świetnie się bawiłam przy tej lekturze, bowiem to wciąż dobra i przyjemna fantastyka, pełna pasji i przygód, a kto nie lubi tego typu historii? Historii, które poruszają wyobraźnię i sprawiają, że te wszystkie przygody przeżywamy razem z bohaterami!

Lyra, zaledwie dziesięcioletnia dziewczynka, wychowuje się w Kolegium Jordana. Jest tam praktycznie oczkiem w głowie wszystkich ambitnych uczonych, ale nie da się ukryć, że to dziecko z charakterem. Ciekawskie, zadziorne, pyskate, ale też mające w sobie typowo dziewczęcy urok. Któregoś dnia niespodziewanie staje się świadkiem intrygującej rozmowy i próby otrucia bliskiego jej lorda, a to zmienia jej życie niemal o 180 stopni. Lyra trafia pod opiekę wyrafinowanej kobiety, jednak szybko zdaje sobie sprawę z tego, że nie jest to jej miejsce – i wtedy rozpoczyna się szereg przygód, aczkolwiek nie brakuje w nich zagrożenia i niebezpieczeństwa!

Lyra to naprawdę wzbudzająca sympatię dziewczynka, choć wiele osób by mogło uznać, że to nieznośna, zbyt ciekawska dziewucha. Ba! Z pewnością niektórzy bohaterowie tej powieści za taką ją uważali… Jednak dla mnie została naprawdę znakomicie wykreowana, jako odważna dziewczynka o wielkim sercu, która pragnie poznawać świat i stawiać czoła niebezpieczeństwom. Postacie drugoplanowe też mają swój charakter, zwłaszcza okrutna lady Coulter. Generalnie za serce chwycił mnie w szczególności motyw dajmonów i ich połączenia z ludźmi! Piękna sprawa! Zdecydowanie mój kot jest takim moim dajmonem, tylko że nie mówi! Ale porozumiewamy się na innym poziomie!

Pięknie łączą się tutaj ze sobą różne motywy. Lyra pragnie przygód, ale niestety trafia w złe miejsce, w złym czasie. Tajne eksperymenty, porwania dzieci, piętrzące się sekrety i tajemniczy Proch, o którym mówią wszyscy dorośli w jej otoczeniu… Ciekawska istotka próbuje zgłębić to wszystko, rozwiązać zagadkę i tym samym odkrywa prawdę o swoim pochodzeniu, rodzicach i o tym, dlaczego grupa Pożeraczy porywa małe dzieci. Ta powieść ma naprawdę bardzo przyjemny i lekko baśniowy klimat, czyta się ją znakomicie, fabuła wciąga i intryguje. Język również jest niczego sobie, a poza tym jest po prostu w tej historii coś tak magicznego, że ciężko ją odłożyć na półkę.

Cieszę się, że w końcu miałam okazję zapoznać się z powieścią Pullmana. Ta historia od wielu lat za mną chodziła, głównie przez te sceny filmowe, które zapadły mi w pamięci, a teraz mogę śmiało uznać, że już znam wszystko od podszewki i jestem w pewien sposób oczarowana. Wzruszająca i sympatyczna opowieść, zarówno dla dzieci, jak i dorosłych, którzy chcą na nowo poczuć magię fantastyki i baśniowy, magiczny klimat. To książka o poszukiwaniu swojego miejsca, o marzeniach, o przyjaźni i odwadze. Naprawdę godna uwagi!

„Zorza polarna” to tom I trylogii Mrocznych Materii. Poznajemy w nim Lyre i jej dajmona, Patalaimona, który potrafi zmieniać swoje formy. Dowiadujemy się, jakie jest jej przeznaczenie i z jakimi konsekwencjami się wiąże, odkrywa także tajemniczy Proch. Lyra będzie musiała udać się w podróż na ratunek dzieciom (które z niewiadomych przyczyn zaczynają znikać z miasta!) na daleką północ. Nie będzie to proste zadanie, gdyż bohaterka nie będzie wiedzieć, jak ma postępować, aby przeznaczenie się wypełniło musi działać w niewiedzy. Nikt nie może jej pouczać. Nie może nic wiedzieć.

Książka momentami zawiera fragmenty podchodzące pod horror.

Z ręką na sercu, nie polecam czytać porą nocną.