Znikający stopień. Truly Devious. Tom 2

Drugi tom, który jest niezwykły. Drugi a jednak inny niż wszystkie. Czy tak można ?

Historia Stevie Bell pokazuje, że TAK !. Teoretycznie tomy powinny mieć powiązanie i być czytane w kolejność. Tutaj mamy historię, która śmiało może być czytana od drugiego tomu bez żadnych problemów. Historia jest jasna, klarowna i bez zawijasów. Środek trylogii może być dla kogoś pierwszym spotkaniem z serią i zagwarantuje pełną napięcia i niezwykłych przygód historię.

Autorka zadbała o dopracowane opisy, pełne akcji i wspomagające naszą wyobraźnię. Są one jednak przy długie momentami. Troszkę nas rozleniwiają i wytrącają z uwagi. Jednak zdarza się to tylko kilka razy więc odejmę pół gwiazdki. "Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko."

Jeszcze jeden minus muszę dać do postępowania bohaterów. Czasami ich działanie nie jest jasne,aż ma się ochotę wejść do ksiażki i puknąć ich w głowę z pytaniem - CO TY ROBISz ? !!! o.O

jednak prócz ich dziwnych reakcji, znowu nie mamy się do czego "przyczepić". Są barwni, pełni energii i przyjemni w odbiorze. Pomagają w zrozumieniu historii i rozwiązaniu zagadki morderstwa sprzed lat. Całą sprawa jest ogromnym niebezpieczeństwem dla uczniów przez co rodzice dziewczyny, decydują się na przeniesienie. To ogromny cios dla niej. Wszytskie przyjaciółki i sekrety zostały porzucone. To daje jej ogromny kop na przód i motywację do rozwikłania sprawy. Leczy czy się uda?

Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami.

Za przyjemność przeczytania dziękuje portalowi [Adres usunięty]. Ksiażkę odebrałam za punkty z [Adres usunięty]

Świetna.

Porywająca.

Nieodkładalna.

Zagadka kryminalna godna Cobena w murach elitarnej szkoły dla wybranych. Tak w jednym zdaniu mogę podsumować wydarzenia zawarte w drugiej części trylogii od Maureen Johnson. Z premedytają nie streszczę tutaj fabuły, bo tutaj każde wydarzenie jest ważne, niczym w śledztwie FBI.

"Pomścijcie mnie, jak nie wrócę do dziesięciu minut. Chyba że idziecie? Czuję, że was korci."

Stevie Bell to ponadprzeciętnie inteligentna dziewczyna, zafascynowana niewyjaśnionymi zbrodniami. I właśnie ta fascynacja sprawia, że zostaje przyjęta to prestiżowej szkoły. Akademia, słynąca ze swoich dydaktycznych osiągnięć i nietuzinkowych uczniów, znana jest również z niewyjaśnionego uprowadzenia rodziny założyciela - Alberta Ellinghama. Od tragedii minęło 70lat, a Stevie ma nadzieję rozwiązać zagadkę z przeszłości.

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko."

Jest to drugi tom, jednak nie przeszkadza to w czytaniu bez znajomości wcześniejszego. Autorka sprawnie wraca do wydarzeń z poprzedniej części, przez co stają się łatwe do zrozumienia. Fabuła nie zamyka się w jednym tomie, tylko zachowuje ciągłość, koniec tomu pierwszego to początek drugiego. Oczywiście autorka zastosowała świetny (okropny) zabieg, i zakończenie zostawia nas z ogromnym niedosytem.

Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Znikający stopień

Są to dalsze losy Stevie Bell w akademii Ellinghama.

Gdy rodzice Stevie dowiadują , że Ich córka próbuje rozwiązać zagadkę zabójstwa przyjaciela. Zabierają ją z szkoły i umieszczają ją do innej szkoły .Lecz Stevie po czasie wraca do szkoly za pomocą - Edwarda Kinga- to polityk , który zapragną zostać prezydentem. Jej rodzice pracują dla Edwarda i są jego największym fanami lecz Stevie nienawidzi go. Ale właśnie ON przekonał jej rodziców i zawiózł Stevie jego prywatnym samolotem . Lecz Edward nie robił tego bezinteresownie - zawiózł Stevie do szkoły by pilnowała jego syna.

Gdy Stevie przyjeżdża do szkoły zaczyna śledztwo w sprawie zaginięcia Ellie i zagatka zaginięcia żony i córki Alberta Ellinghama. Czy uda się jej rozwiązać zagadkę?!

Jest to droga część bestsellerowej książki "Nieodgadniony"

Wiele bardziej mi się podoba druga część od razu wyciągnęłam się w przygody Stevie w drugiej części. W pierwszym tomie pierwsze 50 stron mnie nudziło.

Książka jest napisana bardzo łatwym językiem.

Cytaty

"Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami."

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko.'"

Zapraszam na mojego bloga i Instagrama Wikakosczyta

Ocena❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Czy ktoś z was kiedyś pomyślał, że kryminał dla młodzieży mógłby być bardziej emocjonujący i wciągający od nie jednej książki w tym gatunku dla dorosłych czytelników? Ja też nie! A tu proszę, historia stworzona przez Maureen Jonson wciągnęła mnie do reszty!

Trochę jestem mało obiektywna, bo Stevie - główna bohaterka, dzieli ze mną miłość do Herculesa Poirot. Takie rzeczy nie zdarzają się często, więc sami rozumiecie. Jednak mocny wpływ retro kryminałów w tę opowieść sprawia, że jest ona wyjątkowa. To nie technika ratuje wszystkich z opresji, a stare dobre myślenie i łączenie wskazówek, które doprowadzają bohaterkę do rozwiązania zagadki!

Książka mocno rozwija wydarzenia z pierwszego tomu i daję nam kilka odpowiedzi, na które na pewno wszyscy bardzo czekaliśmy! Jednak spokojnie, pojawią się kolejne tajemnice, a przeszłość nie da o sobie zapomnieć!

To, co czytelnik otrzymuje w drugiej części trylogii Truly Devious, czyli "Znikający stopień", to doskonałość sama w sobie. Maureen Johnson z podobnym zaangażowaniem co w pierwszej części oraz smykałką do suspensów prowadzi historię, klucząc ścieżkami przepełnionymi tajemnicami i łamigłówkami.

Po wydarzeniach z "Nieodgadnionego" przerażeni rodzice zabierają Stevie do domu, która z rozżaleniem opuszcza Akademię i przyjaciół, chociaż nadal nie porzuca sprawy Ellinghamów. Znaleziona na łóżku Ellie, dziewczyny w pokrętny sposób związanej z morderstwem Hayesa, puszka z różnorodnościami rzuca nowe światło na śledztwo. Stevie dochodzi do wniosków, na które nie udało się wpaść nikomu innemu. Tylko jak ma zbadać ten trop, skoro od szkoły dzielą ją tysiące kilometrów?

Na pomoc rusza Edward King, ukierunkowany własnymi motywami oraz znienawidzony przez Stevie kandydat na prezydenta. Przekonanie rodziców Stevie, którzy ślepo zapatrzeni w polityka zrobią dlań wszystko, zajmuje mu maksymalnie pięć minut. Stevie jeszcze tego samego dnia ląduje w Akademii Ellinghama, ale pod warunkiem sprawowania pieczy nad synem Kinga, Davidem, który po wyjeździe Stevie (prawie-dziewczyny) oraz zaginięciu Ellie (chyba-przyjaciółki) zrobił się niemożliwie krnąbrny.

Stevie po powrocie wpada w wir nauki, śledztwa oraz zbierania świeżych dowodów zarówno pod siebie jak i pod profesor Fenton zamierzającą napisać książkę o wydarzeniach sprzed lat. Ponadto użera się z Davidem, odnajduje nowe, tajemne przejścia, a przede wszystkim... rozwiązuje sprawę?

Ciężko stwierdzić, czy "Znikający stopnień" był lepszy od "Nieogadnionego". Podczas czytania bawiłam się równie cudownie. Normalnie z wypiekami na policzkach śledziłam historię, poczynania Stevie i dochodzenie do prawdy. Tu nic nie było stuprocentowo pewne, a zwroty akcji, które zaserwowała nam autorka, potrafiły serio zaszokować. Ogrom wątków, jakie dostaliśmy, podsycają, testując cierpliwość czytelnika.

W "Znikającym stopniu" poznajemy paru nowych bohaterów, a tym ledwie wspomnianym w poprzedniej części teraz mamy okazję przyjrzeć się bliżej. Bardzo podobały mi się też wstawki z wydarzeń z 1936 bądź 1938 roku oraz fragmenty z przesłuchań świadków - dzięki tym zabiegom można lepiej wczuć się w fabułę i samemu stworzyć profile podejrzanych, co zapewnia dodatkową zabawę.

Najbardziej urzekający okazał się klimat powieści i sposób prowadzenia narracji (raz dynamiczny, raz spokojny, co idealnie wpasowuje się w akcję). Dostaliśmy spojrzenie z wielu perspektyw, które niby coś rozświetlają, ale tak zawile, że w sumie nie wiadomo. Tajemnice, ciągłe błądzenie po omacku albo lawirowanie między kłamstwem a prawdą są jedynie wierzchołkiem góry lodowej, wierzchołkiem panującej w książce atmosfery. A wiecie, co jest największym zaskoczeniem? List Nieogadnionego - ten wątek pozostawi po sobie jedynie opadniętą koparę. :)

Kakofonia emocji, jaka pojawiła się po finalnych wydarzeniach "Znikającego stopnia", pozostała ze mną na parę dni. Wiem, że muszę sięgnąć po kolejną część i wiem, że zrobię to wkrótce! Czy te słowa nie są idealnym poleceniem książki? Jeśli nie, to powiem inaczej: tylko głupiec odmówiłby sobie przyjemności wkroczenia do Akademii Ellinghama, a przecież wiem, że Wy głupcami nie jesteście. To jak, kiedy zaczynacie czytać? :)

Cześć książkocholicy!

Pamiętacie moją opinię na temat ,,Nieodgadnionego"? 

Jeśli tak to wiecie że książka ta bardzo mi się podobała❤ Ale czy ,,Znikający stopień" trzyma poziom? Czy jest lepszy czy może gorszy?

Najpierw przypomnę wam nieco o czym był 1 tom.

Ellingham to bogaty, wybitny człowiek który po licznych przygodach w swoim życiu postanowił założyć szkołę. Jak sam uważa ,,Nauka to zabawa" i sądzi że dzieci mogą uczyć się po swojemu, własnym tempem i ze swoimi pasjami. Do szkoły tej mogą chodzić tylko specjalnie wybrani przez niego uczniowie. Krótko po otworzeniu szkoły, znika jego córka i żona. Ellingham za wszelką cenę próbuje je odnaleść. Nie wie jednak że doprowdzi to do masy nieciekawych zdarzeń... Kilkadziesiąt lat później młoda i zdolna uczennica, Stevie, zafascynowana sprawą zaginięcia, próbuje odkryć tą zagadkę... Jej tropem w sprawie jest tylko list od tajemniczego Nieodgadnionego. Na swojej drodze będzie czychało na nią wiele zagrożeń i niebezpieczeństw...  Czy poradzi sobie z nimi? A może zginie tak jak poprzednia dziewczynka dociekająca w sprawie zaginięcia? .

.

,,Znikający stopień" to kontynuacja przygód Stevie. Szczerze mówiąc to... porwała mnie ona tak jak ,,Nieogadniony"! Niesamowita młodzieżówką przy której nie da się zasnąć! Trzymająca w napięciu mlodzieżówka w której doświadczymy wielu momentów napięcia, zaskoczenia, smutku oraz radości. Czytając tą książkę po prostu nie mogłam się od niej oderwać! Porywająca historia Stevie z którą będziemy odkrywać sprawę Ellinghama...  Jestem bardzo ciekawa kolejnej napisanej już części serii ,,Truly Devious  Mam nadzieję że w pewnym stopniu was zaintrygowałam i sięgnięcie po tą powieść♡

.

.

NIE CZYTAJ TEJ CZĘŚCI JEŚLI NIE MIAŁ*Ś OKAZJI CZYTAĆ 1 TOMU! 

Teraz część na tą SPOJLEROWĄ  opinię o ,,Znikającym stopniu" 

Stevie wraca do domu. Jej rodzice nie dają zwieść się jej namowom co do powrotu do szkoły... Sytuacja jest napięta i Stevie nadal nie może pogodzić się z rodzicami. Pewnego dnia gdy dziewczyna jest już pogodzona z szarą rzeczywistością, do jej domu przychodzi największy wróg nastolatki. Ojciec Davida. Ten sam który próbuje ubiegać się o fotel prezydenta. Proponuje szantażować dziewczynę i daje jej szansę powrotu do szkoły w zamian za... przyjaźń z jego synem. Szantażowana dziewczyna zgadza się i wraca do szkoły. Czy uda jej się zachować przyjażń z Davidem podczas gdy łączy ich coś więcej...?  Czy zagadka Nieodgadnionego zostanie przez nią rozwiązana? 

.

Jak wcześniej wspominałam, historia porwała mnie i przyprawiła o szybsze bicie serca. W drugiej części dzieje się jeszcze więcej i szybciej. Książkę po prostu się pochłania. Jeśli 1 tom was nie porwał albo zastanawiacie się nad kupnem 2 części to mówię wam- KUPUJCIE! Nie pożałujecie. Moim zdaniem to jedna z najlepszych młodzieżówką jakie czytałam. A przyznam się że czytałam ich dużo. Nie czekajcie i zabierajcie się czym prędzej do czytania tej powieści! 

UWAGA! RECENZJA MOŻE ZAWIERAĆ SPOILERY Z NIEODGADNIONEGO!!!

Znikający stopień to druga książka trylogii Turly Devious spod pióra Maureen Johnson. Po śmierci Hayesa Majora Stevie Bell została zmuszona do powrotu do rodzinnego domu, co było jednoznaczne z opuszczeniem Akademii Ellinghama. Dziewczynie po jakimś czasie udaje się powrócić do szkoły marzeń dzięki znienawidzonemu przez nią politykowi – Edwardowi Kingowi. Chociaż Stevie próbuje żyć jakby nigdy nic, momentami czuje się nieswojo w szkole po takiej przerwie. Jak to w kryminale nie mogło zabraknąć ciała. Kolejna martwa osoba uczęszczająca do Akademii. Chociaż Bell stara się skupić na zagadce Ellinghama, nie może przestać myśleć o martwej koleżance. Osoby czytające Nieodgadnionego zastanawiały się, KTO PORWAŁ IRYS I ALICE? KTO ZAMORDOWAŁ DOTTIE EPSTEIN? Chociaż dalej nie dowiemy się czy Alice żyje to informacja kto ją porwał może odwrócić wasze czytelnicze życie do góry nogami.

„Gdzie ten jest, kogo jakby nie ma? Na stopniu nigdy. Na schodach szukać trzeba”

Trzy dni temu pisałam Wam o tym, co sądzę o Nieodgadnionym. Tamta książka naprawdę przypadła mi do gustu, więc sięgnęłam po tom drugi. Jak widzicie, zdołałam go już przeczytać, więc mogę teraz wypowiedzieć i na jego temat.

Na początek wspomnę o tym, że kiedy byłam na mniej więcej setnej stronie Znikającego stopnia, uznałam, że chyba będzie to gorsza część. Miałam nieodparte wrażenie, że jednak tom pierwszy był lepszy, bardziej wciągający i ogólnie bardziej mi się podobał. Jednak nie popełniajcie mojego błędu i nie oceniajcie książki po kilku stronach, ponieważ możecie się naprawdę zaskoczyć tak jak ja.

Stevie podobała mi się z charakteru już w poprzedniej książce, jednak tutaj polubiłam ją jeszcze bardziej. Dziewczyna jest niesamowicie odważna i silna, a jej cichy upór bywa czymś dobrym. Choć wróciła do Akademii, żeby pilnować Davida, to sprawa zaginięcia rodziny Ellinghamów nadal ją interesowała i Stevie robiła wiele, żeby odkryć w końcu tę tajemnicę. Jedni powiedzą, że bywało to męczące, ale ja powiem, że bardzo mi to imponowało. Jest to bohaterka konsekwentna i po trupach (wybaczcie, chyba zły dobór słów...) dąży do celu, co jest dla mnie inspirujące.

Jeśli chodzi o pozostałych bohaterów, to tak jak poprzednio, David okropnie mnie denerwował. Z kolei Nate powoli zaczął wychodzić ze swojej skorupy i z typowego samotnika był gotów poświęcić się dla swojej przyjaciółki, którą jest oczywiście główna bohaterka. Przez to, że autorka chyba postanowiła go trochę bardziej pokazać czytelnikowi, zdołał ON zaskarbić sobie moją sympatię i zdecydowanie bardziej wolę go w tym tomie drugim.

Tak jak wspomniałam wyżej, po mniej więcej stu stronach już stwierdziłam, że tom drugi jest tym gorszym. Jednak autorka chyba zrobiła to specjalnie, ponieważ w magiczny sposób dalsza część książki była cholernie wciągająca i ciekawa. Oczywiście, bywały momenty, w których nudziłam się i najchętniej to bym je omijała szerokim łukiem, ale nie mogę zaprzeczyć temu, że w pewnym momencie akcja pędziła niczym rozpędzony wagonik.

Nie chcę się tutaj też za bardzo rozpisywać, ponieważ jest to drugi tom, a ja przez przypadek mogłabym komuś coś zaspoilerować, a tego nie chciałby nikt. Mam też problem ze stwierdzeniem, że Znikający stopień był gorszą, czy też lepszą książką niż Nieodgadniony. Jednak chyba skłaniam się ku stwierdzeniu, że mimo wszystko nie zaskoczyła mnie ta część tak bardzo, jak poprzednia.

Tutaj z pewnością przeważa wątek kryminalny, który jest ciekawie rozbudowany i dobrze poprowadzony. Niby wszystko jest takie mega proste, ale z drugiej strony, gdyby nie Stevie, nikt by się nie domyślił pewnych rzeczy. Po skończeniu tego tomu pozostaje mi już tylko czekać na zwieńczenie tej trylogii i odkrycie w końcu, co to się tam porobiło z tym porwaniem i tajemnicami.

Po raz kolejny napiszę, że jeśli chcielibyście przeczytać dobrą młodzieżówkę z wątkiem kryminalnym, to jak najbardziej sięgajcie po książki Maureen Johnson, ponieważ są to świetne pozycje.

Znikający stopień

Są to dalsze losy Stevie Bell w akademii Ellinghama.

Gdy rodzice Stevie dowiadują , że Ich córka próbuje rozwiązać zagadkę zabójstwa przyjaciela. Zabierają ją z szkoły i umieszczają ją do innej szkoły .Lecz Stevie po czasie wraca do szkoly za pomocą - Edwarda Kinga- to polityk , który zapragną zostać prezydentem. Jej rodzice pracują dla Edwarda i są jego największym fanami lecz Stevie nienawidzi go. Ale właśnie ON przekonał jej rodziców i zawiózł Stevie jego prywatnym samolotem . Lecz Edward nie robił tego bezinteresownie - zawiózł Stevie do szkoły by pilnowała jego syna.

Gdy Stevie przyjeżdża do szkoły zaczyna śledztwo w sprawie zaginięcia Ellie i zagatka zaginięcia żony i córki Alberta Ellinghama. Czy uda się jej rozwiązać zagadkę?!

Jest to droga część bestsellerowej książki "Nieodgadniony"

Wiele bardziej mi się podoba druga część od razu wyciągnęłam się w przygody Stevie w drugiej części. W pierwszym tomie pierwsze 50 stron mnie nudziło.

Książka jest napisana bardzo łatwym językiem.

Cytaty

"Ekscytacja i lęk są spokrewnione, czasami zatem można je pomylić. Łączy je wiele objawów, rozszerzenie źrenic przyspieszony puls, pobudzenie. O ile jednak ekscytacja unosi, poprawia nastrój, o tyle lęk ściąga w dół, przygniata, sprawia że traci się grunt pod nogami."

"Gdy w życiu się knoci, trzeba chwalić się za wszystko.'"

Zapraszam na mojego bloga i Instagrama Wikakosczyta

Ocena ❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️❤️

Po tym, jak w Akademii Ellinghama dla szczególnie uzdolnionej młodzieży ginie jeden z uczniów, zaniepokojeni rodzice Stevie Bell - nastolatki pasjonującej się rozwiązywaniem zagadek kryminalnych - zabierają ją do domu, niszcząc jej marzenia o rozwiązaniu słynnej sprawy Ellinghamów. Kiedy Stevie nieoczekiwanie otrzymuje propozycję powrotu, nie może sobie pozwolić na jej odrzucenie, nawet jeśli szczerze nienawidzi człowieka, który ją złożył. I nawet, jeśli w zamian musi znowu zbliżyć się do chłopaka, od którego miała trzymać się z daleka. Nowe wskazówki prowadzą ją coraz bliżej rozwiązania sprawy, ale pytań ciągle jest więcej niż odpowiedzi. Czy nastolatka będzie w stanie poradzić sobie z zagadką, której przez kilkadziesiąt lat nikt nie podołał?

"Znikający stopień" to kontynuacja "Nieodgadnionego" - młodzieżowego kryminału Maureen Johnson. Na potrzeby swoich powieści autorka stworzyła niezwykłe miejsce: położoną głęboko w górach Vermontu elitarną Akademię, pełną tajemniczych zaułków i tuneli, co roku wpuszczającą w swoje progi tylko niewielką grupę nowych uczniów. Chociaż nauka w niej jest przywilejem i przyjemnością, to jednak miejsce to ma swój mroczny sekret. Przed laty, krótko po założeniu Akademii, doszło do tragedii - zginęła jedna z uczennic, a żona i córka Alberta Ellinghama zostały porwane. Przez wiele lat próbowano rozwiązać zagadkę ich zniknięcia, ale bez skutku. Stevie, posiadająca wybitny talent detektywistyczny, wie o tej sprawie wszystko i jest zdeterminowana, żeby odkryć prawdę.

W pierwszej części poznajemy Stevie, kiedy zaczyna naukę w Akademii - razem z nią zwiedzamy rozległy, klimatyczny kampus, poznajemy zasady panujące w szkole i sposób jej działania, i oczywiście pozostałych uczniów, z których każdy wyróżnia się nieprzeciętnym talentem. Równolegle przedstawiana jest sprawa Ellinghamów, za pomocą retrospekcji, artykułów czy zapisów zeznań osób zamieszanych w sprawę. Pierwszy tom nie przynosi jednak żadnej odpowiedzi, kto stał za porwaniem - w przeciwieństwie do drugiego, i to na nim chcę się teraz skupić.

"Znikający stopień" ma bardzo podobny schemat do "Nieodgadnionego" - po raz kolejny Stevie przybywa do Akademii, a nowe odkrycia i wskazówki nie tylko przybliżają ją coraz bardziej do rozwiązania sprawy sprzed lat, ale i jasno wskazują, że niebezpieczeństwo ciągle jest realne. Johnson powoli dokłada kolejne elementy do stworzonej przez siebie układanki, tak jak w pierwszym tomie, za pomocą retrospekcji i zapisów z przesłuchań. Muszę jednak przyznać, że druga część trochę mnie rozczarowała - widać, że jej funkcją jest tylko stworzyć pomost między początkiem a finałem trylogii. Zabrakło tej świeżości i oryginalności, które oferował "Nieodgadniony", a książka wydawała się zbyt długa w stosunku do ilości rzeczywiście znaczącej treści w niej zawartej. Dopiero na ostatnich kilkudziesięciu stronach akcja przyspiesza i poznajemy odpowiedź na pytanie, kto stał za porwaniem Iris i Alice Ellingham - odpowiedź, która również mnie rozczarowała, bo wydawała mi się oczywista już w pierwszym tomie. Na szczęście pozostało jeszcze sporo nierozwiązanych zagadek, więc trzecia część zapowiada się interesująco.

Jeśli chodzi o bohaterów, to z pewnością mamy ich tutaj niecodzienną mieszankę - w końcu Akademia przeznaczona jest dla jednostek wybitnych w swojej branży. Wśród jej uczniów znajdziemy genialnych pisarzy, muzyków, mechaników czy matematyków, a pomiędzy nimi Stevie, która ciągle ma wrażenie, że została przyjęta przez pomyłkę, ale wbrew własnym odczuciom jak najbardziej pasuje do Akademii. Nastolatka jest piekielnie bystra i posiada niezwykle rozwinięty zmysł obserwacji oraz łączenia faktów, ale te nadwyżki w inteligencji równoważy brakami w kwestii umiejętności społecznych, grzeszy też lekkomyślnością i skłonnością do uciekania od problemów - w niektórych momentach nawet dosłownie. Co do jej relacji z Davidem, to od początku byłam do niej sceptycznie nastawiona, bo wydawała mi się wprowadzona na siłę, bez żadnych konkretnych podstaw, poza fizycznym przyciąganiem. Drugi tom nie zmienił mojego zdania, a tylko utwierdził mnie w przekonaniu, że zarówno w książkach, jak i w życiu, ludzie mieliby o wiele mniej problemów, gdyby tylko potrafili być szczerzy ze sobą nawzajem. W kwestii bohaterów chcę jeszcze tylko wspomnieć, że bardzo podobało mi się odidealizowanie postaci Alberta Ellinghama - w pierwszej części wydawał się być dobrodusznym filantropem, cieszącym się powszechnym szacunkiem, ale w drugiej dowiadujemy się o nim rzeczy, które rzucają cień na jego pozornie nieposzlakowaną reputację. Dlaczego mi się to podobało? Bo to jedna z bardzo niewielu postaci, która na przestrzeni dwóch tomów cyklu w jakikolwiek sposób ewoluuje.

Chociaż przy lekturze “Znikającego stopnia” miałam mieszane odczucia, to jednak z niecierpliwością czekam na finał tej trylogii i ostateczne rozwiązanie zarówno sprawy Ellinghamów, jak i serii tajemniczych, niewyjaśnionych morderstw, których ofiarą padli uczniowie Akademii i osoby związane ze sprawą. W zalewie młodzieżowych romansów i fantastyki, które ostatnio królują na półkach księgarń, kryminały z nurtu young adult trafiają się niezwykle rzadko, dlatego z pewnością warto zapoznać się z twórczością Maureen Johnson. Jak już mówiłam - drugi tom nie dorównuje pierwszemu, ale za to zapowiada niezwykle ekscytujące zakończenie serii, na które przyjdzie nam jednak jeszcze trochę poczekać - oficjalna premiera planowana jest na styczeń 2020.

Książkę przeczytałam dzięki portalowi CzytamP[Adres usunięty]

Do niektórych książek mam stosunek ambiwalentny i "Znikający stopień" jest jedną z takich pozycji. Teoretycznie mam do niej sporo uwag, a jednocześnie nie uważam, że należy ją skreślić z listy do przeczytania.

Z minusów:

1. Drażniły mnie powtórzenia fabuły z części pierwszej. Dla kogoś, kto tej pierwszej nie czytał, byłby to pewnie plus. Dla mnie była to strata czasu.

2. Język powieści był chwilami mocno koślawy. Nie wiem, na ile to wina autorki, a na ile tłumaczenia/redakcji – gdzieś coś jednak poszło nie do końca tak, jak pójść powinno.

Plusy:

1. Książka, który wręcz każe oczekiwać magii, a wcale jej nie daje. Zupełnie jak łosi.

2. Akademia Ellinghama to spełnienie marzeń każdego(?) licealisty (moich na pewno).

3. Ochroniarz Larry

Zaczynałam drugi tom słysząc opinie, że nie jest już taki dobry jak pierwszy. Nie sprawiło to, jednak że nie byłam podekscytowana czytając dalsze losy głównych bohaterów i szkoły. Co chwilę poznawaliśmy nowe informacje na temat przeszłości szkoły oraz tajemniczego listu od Nieodgadnionego, a akcja pędziła. Jak dla mnie seria nadal trzyma dobry poziom i pozostaje moją jedną z ulubionych.

„Człowiek wdaje się w podejrzane interesy z samym sobą, a nie mogąc się z nich już wywikłać, robi jeden nieodwracalny.”, czyli Nieodgadniony powraca w świetnym stylu.

Znikający stopień to kontynuacja Nieodgadnionego, który znalazł się na mojej liście 15 najlepszych książek 2018 roku. Znikający stopień to kryminał dla młodzieży; jest to druga część trylogii Truly Devious. Autorkę możecie kojarzyć [Adres usunięty]. z Kronik Bane'a (szczególni Ci, którzy czytali Dary Anioła Cassandry Clare).

Stevie Bell to fanka kryminałów i kryminalistyki. Próbuje stosować techniki Sherlocka Holmesa (w książce wspomniany jest oryginał od Arthura Conan Doyle'a czy też serial BBC), które mają pomóc rozwiązać jej sprawę sprzed lat. W Nieodgadnionym zapoznaliśmy się ze sprawą Alberta Ellinghama, który założył sławną Akademię. Jego żona i córka zostały porwane. Zaginęły one w kwietniu 1936 roku i choć Iris (żona Alberta) zostaje odnaleziona martwa w jeziorze, to ciało Alice (córki) nigdy nie znaleziono. W Znikającym stopniu wreszcie dostajemy odpowiedź na nurtujące nas pytania. Dowiecie się, kim jest tajemniczy Nieodgadniony i w jaki sposób zostały porwane Alice i Iris.

To nie wszystko. Stevie wraca do Akademii dzięki Edwardowi Kingowi, który jest wpływowym politykiem. Sama Bell nie popiera jego przekonań. Mimo to godzi się na pewien układ: wraca do szkoły, a w zamian dopilnuje, aby David (syn Kinga) nie sprawiał problemów. Po powrocie do szkoły dziewczyna rzuca się w wir pracy. Próbuje rozwiązać sprawę sprzed lat i jednocześnie zajmuje się zniknięciem Ellie, która po wydarzeniach w Nieodgadnionym uciekła.

Dużo oczekiwałam od tej kontynuacji i nie zawiodłam się. Historia wciąga od pierwszych stron i nie pozwala oderwać się choćby na chwilę. Znikający stopień przeczytałam w całości jednego dnia w kilka godzin. Nie mogłam odłożyć tej książki, póki nie dowiedziałam się, kto zabił. Pojawia się nawet wzmianka o Polsce.

W książce znajdziecie mnóstwo tropów i zagadek, które na koniec tworzą spójną całość. Znikający stopień tak jak i Nieodgadniony jest podobny do dzieł Agathy Christie – skupia się na zagadce, dążeniu do rozwiązania sprawy i znalezieniu winnego. Język jest lekki i przystępny.

Uwielbiam bohaterów tej książki, którzy są autentyczni. Nadal moim ulubionym jest Nate – wiecznie zrzędliwy i zrezygnowany z dystansem podchodzi do życia, ale nie sposób go nie polubić. Dużo mniej w tej części Janelle, a szkoda, bo to bardzo pozytywna i energiczna osóbka. W pierwszej części irytował mnie David, a teraz muszę przyznać, że go polubiłam.

Fabuła książki jest przemyślana, nie ma tutaj przypadków. Po raz kolejny dostajemy finał, który powoduje, że nie można doczekać się kontynuacji, która mam nadzieję, że wkrótce się ukarze. Co czeka Stevie? Jestem szalenie ciekawa.

Bardzo, bardzo dobre czytadło dla młodzieży. Pachnące tajemnicą, wyjątkowo nastrojowe, miejscami mroczne. Książka, gdzie jawa styka się ze snem, a zwykłe życie z niezwykłymi przygodami. Jeżeli dodamy do tego nutkę magii, otrzymamy powieść, którą polecam każdemu młodemu czytelnikowi.

"Znikający stopień" to kolejny tom przygód Stevie Bell, która, dzięki wyjątkowym umiejętnościom detektywistycznym, trafia do elitarnej Akademii Ellinghama. Szkoła jest wyjątkowa - nastawiona na rozwijanie talentów uczniów, szanująca odmienności i pozwalająca każdemu rozwijać skrzydła. Stevie nadal próbuje rozwiązać zagadkę porwania żony i córki Alberta Ellinghama. Tajemniczy list, który jest jedynym śladem i prawdopodobnie stanowi rozwiązanie zagadki - nadal stanowi tajemnicę. Stevie nie poddaje się jednak i pomimo porażki (którą mieliśmy okazję podziwiać na końcówce pierwszego tomu) ciągle odnajduje i analizuje nowe drobiazgi i informacje związane z zaginięciem dwóch kobiet. A nowych informacji jest mnóstwo! Do tajemnicy sprzed lat dochodzi jeszcze sprawa śmierci kolegi ze szkoły, która na pierwszy rzut oka wydaje się wypadkiem. Stevie ma jednak co do tego poważne wątpliwości zwłaszcza, że najbardziej podejrzana dziewczyna znika bez śladu. Tajemnica goni tajemnicę, a nastrój powieści budzi na skórze czytelnika gęsią skórkę. Super sprawa.

Przy lekturze książki urzekła mnie świetna kreacja bohaterów. Jak to w elitarnej szkole bywa każdy uczeń jest indywidualistą, każdy ma swoje plusy i minusy, które (w porównaniu do przeciętnego człowieka) należy pomnożyć razy 10. Przykładem niech będzie jeden z uczniów, który do prawidłowego funkcjonowania potrzebuje porannej medytacji. Problem polega na tym, że medytowanie według niego polega na wydawaniu dzikich wrzasków. Świetna jest też uczennica będąca mistrzynią przedmiotów ścisłych, co pozwala jej wytwarzać nieskończenie skomplikowane roboty i układy. Każdy uczeń mógłby być bohaterem oddzielnej powieści. Szacunek mój wielki należy się autorce za to, że potrafiła połączyć te indywidualności w jednej powieści w taki sposób, że zamiast sobie przeszkadzać - świetnie się uzupełniają.

Jedna rzecz mnie niezmiernie drażniła, Autorka w początkowej części książki wplatała wydarzenia z pierwszego tomu. Nie budzi to zdziwienia bo przecież nie wszyscy czytelnicy mieli przyjemność czytać pierwszy tom. Wstawki są jednak dokonane tak niezgrabnie, że po prostu przeszkadzają w śledzeniu wydarzeń. Nie wiem czyja to wina, tłumacza czy redaktora - czy może też tak jest w oryginale, ale przeszkadzało mi to bardzo. Na szczęście nie trwało długo i po kilku rozdziałach można się było bez przeszkód cieszyć przygodami młodych bohaterów. A jest czym się cieszyć! Ukryte tunele, niesamowite zagadki, ślady przeszłości, z których każdy godny dokładnego przeanalizowania, a wszystko w atmosferze godnej Harrego Pottera. Cudowna po prostu.

Nie czytałam pierwszej części, ale nie przeszkodziło mi to by odnaleźć się w tym świecie. Jest dużo nawiązań i wspomnień co do akcji z Nieodgadnionego, więc łatwo zrozumieć chronologię zdarzeń. Autorka pisze w sposób specyficzny, ale całkiem przyjemny (trochę charakteru pewnie nadało mu tłumaczenie). Całą serię zaliczyłabym do młodzieżowego kryminału, akcja rozwija się powoli. Z każdym rozdziałem, poznajemy nowe wskazówki rzucające światło na sprawę. Tak naprawdę, wszystko dzieję się dwutorowo, zastosowana została retrospekcja zdarzeń. Z jednej strony wątek kryminalny dotyczący rodziny Ellinghamów, z drugiej współczesne śledztwo dotyczące zaginionych uczniów.

Akademia skrywa wiele tajemnic i są to nie tylko tunele i tajemne przejścia. To wszystko sprawia, że cała historia jest niezwykle pociągająca i tak jak z Hogwartem, aż chce się złożyć do niej podanie.

Wydaje mi się, że historia jest spójna, nie znajduję rzucających się w oczy błędów logicznych. Skoro to szkoła dla ekscentryków, to bohaterowie są specyficzni. Większość z nich ma swoje przyzwyczajenia, fobie, nie można zamknąć ich w ramy i zaszufladkować.

Dialogi czyta się z przyjemnością, miałam jednak momentami wrażenie, że albo zawaliła korekta, albo tłumaczenie, bo budowa zdań potrafiła być męcząca lub kwestie damskie miały męskie końcówki. Ne odbiera to jednak klimatu, który posiadają te książki.

Książka z portalu Czytam Pierwszy