Żmijowisko

Zaskakujące zakończenie, kilka wątków, wciąga. Nie sądziłam, że może być tak dobrze napisana. Mam wrażenie, że autor coraz lepiej pisze. Teraz z niecierpliwością czekam na następną pozycję do przeczytania.

Kolega mi ją polecił i trzeba przyznać fajna historia, początek niezbyt zachęcający. Dopiero od 170 strony czyta się fajnie

Żmijowisko to naprawdę bardzo dobra książka. Jak już zacznie się ją czytać to nie można przestać.. No a koniec wbija w fotel.. Godna polecenia!

Fantastyczna książka!

Wciąga od pierwszych stron, ma wszystko to, czego oczekuje się, sięgając po thriller.

Wojciech Chmielarz krok po kroku wprowadza nad w Żmijowisko - atmosfera i emocje panujące między bohaterami są wręcz namacalne.

A zakończenie? Petarda!

To moje pierwsze spotkanie z tym autorem. I myślę, że nie ostatnie. Ciekawie poprowadzona fabuła książki, naprawdę wciąga. Zakończenie zaskakuje, trochę nawet szokuje. Bohaterowie nie przerysowani... Zwyczajni ludzie z różnymi problemami, takimi które mogą dotknąć każdego z nas. Książkę czytało mi się bardzo szybko i przyjemnie.

Rewelacja! Ta książka mnie pochłonęła! Naprawdę nie sądziłam, że aż tak mi się spodoba. Wszystko trafione w punku. Odpowiednia liczba dialogów, więcej opisów i przede wszystkim myśli z perspektywy kilku bohaterów. Czas w którym dzieje się książka podzielony jest na trzy strefy. Przeszłą, czyli 10 miesięcy wstecz, gdy bohaterowie wyjechali na wakacje do małej wsi Żmijowisko. Obecną, czyli czas w którym główny bohater po 10 miesiącach żmudnych poszukiwań wraca w to samo miejsce i próbuje odnaleźć córkę oraz zdarzenia które miały miejsce pomiędzy tym okresem. Świetny zabieg, który powoli buduje nam obraz tragedii, jakim jest tajemnicze zaginięcie 15’nastoletniej dziewczyny.

Na temat treści powiem tylko tyle, że może nie porywa jakoś w szaleńczym tempie, ale książkę czyta się bardzo szybko i nie będę ukrywać, byłam bardzo ciekawa co stało się Adzie. Więc gdy już zaczniemy czytać, nie potrafimy się oderwać. Drugoplanowi bohaterowie - chociaż można by powiedzieć, że każdy w tej książce odegrał ważną rolę – byli rewelacyjnie wykreowani. Każdy z nich siał mały zamęt, każdy z nich był podejrzany i w jakimś stopniu sprawiał, że z każdym rozdziałem splot zdarzeń zaczynał się układać w… niesamowicie zaskakujące zakończenie!

W książce mamy też idealnie pokazane jak w obliczu tragedii rodzina może się podzielić. Rozpacz i żal nie raz odbierają rozum. Nie jestem sobie w stanie wyobrazić jaki ból czuje matka, gdy straci dziecko, ale w książce ten obraz jest bardzo mocno nakreślony. Poza tym manipulacja. Jedno zdanie może nas zniszczyć i sprawić, że odwrócimy się od najbliższych. Brutalne ale prawdziwe. POLECAM bardzo!

IG: @tina_booklover

Do lektury zachęcił mnie recenzje. Nie znałam wcześniej twórczości p. Chmielarza. Fabuła interesująca, akcja wartka, ciekawe portrety psychologiczne. Jedyne co mnie denerwuje , nie tylko w tej książce, ale jest to chyba przypadłość współczesnej literatury polskiej zbyt dużo wulgaryzmów i szczegółowych opisów scen intymnych, które nie wnoszą nic do treści książki.

Wyśmienity thriller, który trzyma w napięciu do samego końca i absolutnie nie zawodzi swoim zakończeniem.

Grupa znajomych ze szkoły co jakiś czas wybiera się na wspólne wakacje. Rozmawiają, wspominają stare czasy, zabierają ze sobą dzieci. Tym razem wybór pada na małą agroturystykę - Żmijowisko. Podczas jednej z wieczornych imprez, zaczynają wychodzić dawne urazy, które już od dawna wisiały w powietrzu, wywiązuje się kłótnia. Następnego dnia okazuje się, że nie ma Ady, dziecka Kamili i Arka. Zaczynają się poszukiwania, ale bez skutku. Rok później kiedy nadal nie wiadomo co stało się z dziewczyną, do Żmijowiska wraca Arek, zrozpaczony ojciec, który pragnie odnaleźć swoje dziecko. Co stało się z Adą?

O książkach Wojciecha Chmielarza słyszałam już nieraz, zwykle w samych superlatywach, a kiedy ostatnio zobaczyłam wiadomość, że "Żmijowisko" ma się doczekać ekranizacji, stwierdziłam, że czas wreszcie sięgnąć po tę książkę. Akcja rozkręca się powoli, dowiadujemy się co działo się od początku wakacji, pomiędzy zaginięciem i teraźniejszością, oraz śledzimy co dzieje się aktualnie. Myślę, że był to bardzo dobry sposób, bo zgrabnie połączył całą historię w całość. O wszystkim jednak dowiadujemy się bardzo powoli, aż chciałoby się powiedzieć "czy to na pewno thriller psychologiczny, a nie obyczajówka?", ale na wszystko przyjdzie czas. Stopniowo poznajemy relacje grupy znajomych, okazuje się, że nie wszystkie wypadają kolorowo, dowiadujemy się o problemach wychowawczych Kamili i Arka, poznajemy też dwójkę nastolatków nie mających nic wspólnego z letnikami, oraz problemy właścicieli agroturystyki. Autor skupia się na psychologicznym zarysie całej tragedii, która się wydarzyła, oraz na innych pobocznych sytuacjach, które są z nią powiązane. Jest to zdecydowanie powieść psychologiczna, czy thriller? Dopiero od pewnego momentu, kiedy akcja nabiera tempa, dzieją się rzeczy naprawdę wstrząsające.

Tragedia, która spotkała rodziców Ady, odbija się bardzo na ich życiu. Kamila właściwie straciła chęci do życia, z kolei z Arka media zrobiły potwora, więc kiedy ten wraca do Żmijowiska właścicielka nie chce go widzieć, a letnicy nie chcą mieszkać z nim w jednej agroturystyce. Z pomocą przychodzi mu Adaoma, dziewczyna jednego ze znajomych Kamili, ona również chce znaleźć zaginioną nastolatkę. Portrety psychologiczne bohaterów są naprawdę dopracowane, a całość skonstruowana tak, że trudno domyślić się jaki będzie finał. A zakończenie naprawdę zaskakuje, po tej początkowo niespiesznie prowadzonej, choć trzymającej w napięciu fabule dostajemy coś czego trudno było się spodziewać. Wszyscy mówili, że zakończenie zaskakuje, a jednak nie spodziewałam się, że aż tak!

Na minus tej powieści zaliczam wolno rozkręcającą się akcję, a mam wrażenie, że niektóre sytuacje, dialogi, były zupełnie nie potrzebne, nie wprowadziły nic znaczącego do fabuły i mogłoby ich po prostu nie być i niczego by to nie zmieniło.

"Żmijowisko" jest książka raczej lekką, patrząc na tle kryminałów, nie jest zbyt wymagająca dla czytelnika i pewnie dlatego tak dobrze się ją czyta. Podoba mi się zarys psychologiczny bohaterów jaki stworzył autor, podoba mi się też sam pomysł oraz zaskakujące zakończenie. Po skończeniu tej książki nadal pozostaje gdzieś z tyłu głowy, co tylko dowodzi, że to była naprawdę dobra książka. Może momentami przegadana, ale jednak wciągająca. Ciekawa jestem innych książek tego autora i na pewno postaram się jeszcze po nie sięgnąć. Czekam też na ekranizację "Żmijowiska", bo mam wrażenie, że książka świetnie nadaje się do pokazania na ekranie. Wam tymczasem polecam lekturę, myślę, że warto przeczytać.

[Adres usunięty]

Dzisiaj skończyłam czytać thriller Żmijowisko i muszę potwierdzić krążące pogłoski, że jest faktycznie dobry. Czyta się szybko i przyjemnie, specyficzny humor i wulgarny język z początku trzymał mnie na dystans, jednak z każdą kolejną kartką oswajałam się z nim i z czasem śmiałam się w niebo głosy. Powieść tą podzieliłabym na dwa gatunki obyczajowy wątek poznawania bohaterów i thriller z końcem powieści gdzie akcja naprawdę pędziła i wywoływała we mnie niepokój i strach. Dwie rzeczy przy końcu trochę mnie raziły ale nie mogę wam zdradzić szczegółów. Na pewno nie jest to nic takiego co spowodowało by że książka mniej mi się bardziej podobała. Są to takie techniczne szczegóły :)

Naprawdę polecam, ta książka robi furorę od chwili ukazania się i pewnie jeszcze nie jeden raz będę o niej słyszała. Zawsze z miła chęcią przyłączę się do dyskusji!

mamakamaczyta

"Żmijowisko" trafiło do mnie - zgadliście(!) - z kolejnego booktouru. Jako, że o samym Wojciechu Chmielarzu słyszałam już tyle dobrego, to gdy tylko zaczęły się zapisy do zabawy z tą właśnie książka, musiałam skorzystać.

O książce:

Żmijowisko to malutka wieś znajdująca się pośrodku niczego. W tej niewielkiej miejscowości położonej nad brzegiem jeziora mieszkają zaledwie trzy rodziny. Jedna z nich prowadzi skromne gospodarstwo agroturystyczne. Cisza i spokój bijące z tego miejsca powodują, że jest to idealne lokum dla zabieganych i zmęczonych codziennością ludzi, bowiem daje im szansę by mogli w wyciszeniu odpocząć od trudów życia codziennego. Klienci dopisują sezonowo i są to raczej stali bywalcy.

Jedną z takich grup, która co roku zapuszcza się w to miejsce jest paczka starych przyjaciół z młodzieńczych lat. To właśnie tutaj mogą się w pełni zrelaksować swoim towarzystwie.

Niestety nawarstwione problemy z przeszłości, alkohol i dwuznaczne sytuację sprawiają że wybucha poważna awantura, gdzie każdy daje upust emocjom.

Następnego dnia okazuje się, że 15-letnia Ada - córka Arka i Kamili - zniknęła bez śladu. Rozpoczyna się rozpaczliwa walka z czasem ale niestety bez skutku. Dziewczyna zaginęła.

Po roku od tej tragedii do Żmijowiska powraca ojciec dziewczyny, który ostatni raz próbuje dowiedzieć się prawdy.

Czy po takim czasie uda mu się znaleźć córkę? Pytań, jak i bohaterów, jest wielu.

Czy możliwe jest, by zaginiona dziewczyna wciąż żyła?

Moje zdanie:

Nie będę ukrywać, że Wojciech Chmielarz zaskoczył mnie swoim kryminałem. Odszedł ON tutaj od standardowej, klasycznej triady: zbrodnia - ofiara - śledztwo.

Całą sytuację poznajemy jakoby od tyłu. Od końca historii poznajemy naszych bohaterów i krok po kroku rozszyfrowujemy przedstawiony motyw zabójstwa.

Autor zastosował bardzo zgrabny zabieg opierający się na przeplataniu Wtedy (lato 2016), Teraz (lato 2017) i Pomiędzy. Dzięki temu wraz z obracaniem kolejnych kartek coraz lepiej poznajemy całą historię.

To, co moim wybija tą powieść na tle innych, podobnych, to próba opisu ludzkiej mentalności. Jestem pod ogromnym wrażeniem jak dokładnie autor stworzył oryginalny dla każdej postaci rys psychologiczny. Możemy zajrzeć w zakamarki ich serc i znaleźć tam mnóstwo skrywanych od lat urazów, niechęci, podejrzliwości i poczucia krzywdy. Napięcia między bohaterami narastają przez całą książkę. Bo taka właśnie jest ta powieść, pełna negatywnych, a zarazem prawdziwych i ludzkich emocji, nasycona bólem i cierpieniem.

Realności i "polskości" całej historii dodają także wzmianki, niekiedy dowcipnie, do aktualnej sytuacji społeczno - politycznej: 500+, itp.

Niestety, pomimo tak wielu rewelacyjnych opinii „Żmijowisko” nie jest książką bez wad.

Największy zarzut mam do języka, który jest pełen wulgaryzmów najgorszego gatunku, a którym posługują się bohaterowie zarówno młodzi jak i starsi. Denerwowały mnie także zbyt częste opisy zachowań fizjologicznych i wulgarny seks nastolatków po którym pozostawało duże zniesmaczenie. Ja wiem, że dzisiejsza młodzież nie jest idealna, ale niektóre, zbyt dosadne relacje wybranych zachowań mógł autor zostawić dla siebie.

Summa summarum zakończenie książki wprawiło mnie w osłupienie, dlatego też pomimo kilku niedociągnięć warto było dotrzeć do ostatniej strony.

Cała ta opowieść to przede wszystkim ludzkie „żmijowisko”!

Ocena: 8/10

[Adres usunięty]

"Żmijowisko" to świetny thriller, który posiada bardzo wielu ciekawych, intrygujących bohaterów. Fabuła powieści została dobrze przemyślana przez autora, świadczy o tym chociażby konstrukcja książki. Powieść podzielona jest na trzy aspekty czasowe - "Wtedy", "Pomiędzy" i " Teraz". Narracja prowadzona jest z perspektywy różnych bohaterów, każdą postać, która ma jakiekolwiek znaczenie w powieści, poznajemy choć trochę. Informacje w książce dawkowane są bardzo powoli, co wpływa dobrze na budowanie napięcia. Od początku czytelnik nie może pozbyć się pytania, co tak naprawdę stało się z nastolatką. A zakończenie? Mnie powaliło na łopatki, opadła mi szczęka i długo nie mogłam jej podnieść z podłogi. Ta lektura zostanie ze mną na bardzo długo. Warto poruszyć jeszcze kwestię samych bohaterów. Mamy tutaj do czynienia głównie z dorosłymi ludźmi, posiadającymi swoje rodziny, dzieci. Są to znajomi ze studiów, którzy spotykają się co roku na wakacjach. Dzięki tym postaciom autor doskonale pokazuje, jak młodzieńcze, nieprzemyślane decyzje podejmowane pod wpływem emocji czy przymusu, rzucają cień na dorosłe życie, niszczą je. Mamy tutaj doskonały przykład goryczy zamkniętej w niejednym ciele, ból niespełnionych marzeń, starą miłość, która według przysłowia nie rdzewieje. Innymi, również ciekawymi bohaterami są nastolatkowie, którzy niekoniecznie dostają to, czego chcą od życia i winią za to swoich rodziców. Z czystym sercem polecam powieść "Żmijowisko" Wojciecha Chmielarza. Jest to powieść, która na długo zostaje w człowieku!

Żmijowisko jest małą, ukrytą wśród drzew i jezior wsią, zaciszem wyposażonym w niewielkie gospodarstwo agroturystyczne, które przyciąga wczasowiczów spragnionych ciszy, relaksu i wypoczynku na łonie natury. Wydaje mi się jednak, że nazwa ta oddaje znacznie więcej - obrazuje nieco relacje bohaterów książki. Uczucia i emocje kłębią się, wiją, bywają obślizgłe, zwierzęce, sączą jad i zasiewają nieustanny niepokój. Ten gadzi jad krąży w żyłach niejednej postaci, zatruwając dusze mrokiem i prowadząc do samounicestwienia. Owa wewnętrzna destrukcja objawia się nieco inaczej dla każdego z bohaterów i zdaje się być uzależniona od tego kto i jak dawno wtłoczył swojej "ofierze" truciznę do krwiobiegu. Pewnym jest jednak, że w każdym wypadku największych obrażeń doznaje kręgosłup moralny.

Arek i Kamila wraz z dwójką dzieci - Ignasiem oraz Adą postanawiają spędzić urlop w Żmijowisku. Wybór jest nieprzypadkowy, bo to właśnie w tym miejscu mają zebrać się również ich przyjaciele wraz z swoimi rodzinami. Atmosfera od początku jest nie najlepsza - dorastająca Ada marzyła o spędzeniu tego czasu na letnim obozie, Arek nie do końca dogaduje się ze znajomymi żony, a Kamila próbuje udawać - przed innymi i przed samą sobą, że zapomniała już o swojej dawnej studenckiej miłości. W powietrzu dosłownie wisi burza - kumulują się zadawnione spory, niezagojone rany, niespełnione pragnienia, niewypowiedziane słowa. Jedna z letnich nocy, wypełniona gryzącym dymem z ogniska, alkoholem i narkotykami staje się granicą, po przekroczeniu której nic nie będzie takie jak dawniej. Tej właśnie nocy pękają tamy wezbranych uczuć, smutku, pożądania, agresji, żalu. I tej nocy piętnastoletnia Ada znika bez śladu.

W pierwszą rocznicę tych wydarzeń Arek powraca do Żmijowiska. Opuszczony, znienawidzony, wyklęty, z plecakiem pełnym plakatów z wizerunkiem ukochanej córki. Nie jest tam mile widzianym gościem - wczasowicze zaczynają bać się o swoje dzieci, a właściciele agroturystyki o spadek zysków. Jedna z uczestniczek wydarzeń feralnej nocy niespodziewanie pojawia się w gospodarstwie. Rozpoczynają się poszukiwania, jednak każde z nich szuka czegoś innego...

Wojciech Chmielarz w "Żmijowisku" opowiada historię, po której gigantyczny moralniak jest pewien jak w banku. Wielokrotnie można tu zadawać sobie pytania o naturę ludzką, w dodatku autor otwiera przed czytelnikiem przekrój przez dużą część społeczeństwa i szereg ról społecznych. Czym jest człowiek? Jaki jest? Jaki jest człowiek sukcesu, jaka jest nieszczęśliwa matka, jaka jest młodzież, jak czuje się egzotyczna piękność w kraju nad Wisłą, jak zachowuje się człowiek dźwigający na swym sercu ciężkie brzemię? To tylko kilka kwestii, które przychodzą do głowy, a tych pytań jest znacznie, znacznie więcej. Wiele postaci może zdać się stereotypowych, jednak Wojciech Chmielarz buduje swoich bohaterów w bardzo przemyślany sposób, w dodatku powolne, stopniowe ich poznawanie oraz retrospekcje dające głębszy wgląd w ich życie sprawiają, że owo wrażenie szablonowości zanika. Dopiero po lekturze całości możemy wyłuskać pewne postawy i zachowania sugerujące przynależność do konkretnego obrazu - szczególnie rzucił mi się w oczy stereotyp dotyczący mieszkańców wsi, jednak są to bohaterowie tak dobrze rozpisani, że jestem w stanie wyobrazić sobie taką rodzinę kropka w kropkę przerysowaną z książki Pana Wojciecha.

Bohaterowie "Żmijowiska" fascynują, chociaż na pierwszy rzut oka zdają się być zupełnie zwyczajni. Bo cóż może być fascynującego w zwykłej rodzinie, w dwójce potajemnie spotykających się nastolatków, w parze zakochanych ludzi robiących karierę w showbiznasie, w grupie znajomych ze studiów, w zwaśnionych sąsiadach, w zacietrzewionym teściu i podejrzanym biznesmenie? Otóż tłumaczę i objaśniam - relacje! Relacje międzyludzkie to coś, czym Pan Wojciech pozamiatał konkurencję.

Bo widzicie - w Żmijowisku spotkali się przyjaciele. Ale ci przyjaciele w swych urazach, gniewie i niedopowiedzeniach brodzili niczym w gęstej, cuchnącej smole. W tej niesamowitej symfonii ludzkich dusz ginie nawet to, na czym powinniśmy skupić się najbardziej - zaginięcie nastolatki, która nikomu i niczym się nie naraziła, która z nosem w telefonie trzymała się zazwyczaj na uboczu lub opiekowała młodszym braciszkiem.

Co stało się tamtej nocy? Czy zdołacie rozwiązać zagadkę?

„Żmijowisko” W. Chmielarza to książka, która wciąga Cię od pierwszych stron. Niesamowity thriller psychologiczny, który przepełniony jest grozą, głębokimi emocjami i duszną atmosferą. Czy odważysz się wejść w siedlisko niejednej żmii?

Książka opowiada o Arku i Kamili, którzy rodzinnie wyjeżdżają do agroturystyki, aby wspólnie odpocząć i się zabawić z przyjaciółmi z czasów studiów. Pewnej wakacyjnej nocy, kiedy rodzice biesiadują wspólnie ze znajomymi ich piętnastoletnia córka znika bez śladu. Historię odkrywamy stopniowo z trzech perspektyw czasowych: WTEDY (kiedy Ada zaginęła), POMIĘDZY (okres po zaginięciu) i TERAZ (chwila obecna). Chmielarz w ten sposób skonstruował niesamowity thriller, który pozwala czytelnikowi odkrywać stopniowo tajemnicę, poznawać grzechy i sekrety bohaterów, a także śledzić losy zaginionej. Cała historia bohaterów jest przepełniona ogromnym smutkiem i żalem po utracie dziecka, ale również bezradnością, skrywaną urazą, ogromną zazdrością, pożądaniem i mściwością. Autor poprzez historię o zaginionej dziewczynce pokazuje, jak ludzie potrafią być brutalni, jak prawda może zostać skryta poprzez własne grzechy, których się wstydzimy, które chcemy ukryć, których się boimy, a także te których sobie nie uświadamiamy. Czytając „Żmijowisko” czujemy pogardę, nienawiść i rozpacz, ale jednocześnie mamy świadomość, że wszystko wokół nas jest realne, a emocje prawdziwe. Chmielarz dosłownie przenosi nas do „Żmijowiska” i z każdą stroną podkłada kolejną żmiję.

Sam tytuł książki oddaje całkowicie klimat powieści, każdy ma w sobie coś ze żmii, a zbierając w sobie negatywne emocji żmije zaczynają kąsać. A co jeżeli wokół jest więcej żmij niż nam się faktycznie wydaje?

Warto również wspomnieć, że sam styl pisarski Chmielarza jest fenomenalny. Autor układa fabułę w sposób zaskakujący czytelnika, niosący radość z odkrywania tajemnicy. Cała fabuła ma dopracowany każdy szczegóły, ale jednocześnie pozwala czytelnikowi doszukiwać się własnych pomysłów na rozwiązanie tajemnicy i wyjaśnienie poszczególnych zachowań bohaterów.

Mimo wielu momentów, kiedy ma się wrażenie, że znamy już rozwiązanie zagadki, autor w rewelacyjny sposób wyprowadza nas w pole i pokazuje, że nie jest tak jak nam się wydawało. Muszę przyznać, że cała książka, a zdecydowanie jej zakończenie to czysta petarda! Sama się go nie domyśliłam. Ciekawe czy wy poznacie prawdę o zaginięciu Ady.

Zdecydowanie książka to fenomen, więc ocena maksymalna jej się należy. Polecam każdemu.

Momentami nudnawa i przegadana, ale za to zakończenie bardzo dobre. Choć ma się wrażenie, że do końca ani nie jest to thriller psychologiczny ani kryminał. Na zwłoki (nie powiem czyje) trzeba poczekać praktycznie do zakończenia. Polecam.

Czytaliście takie książki, po których czuliście się otumanieni?

Jakbyście przez chwilę byli świadkami tragicznych wydarzeń i nie wiedzieli co z tym doświadczeniem należy zrobić.

Jeśli tak, wiecie o co chodzi.

Jeśli nie, przeczytajcie Żmijowisko.

Wojciech Chmielarz wymyślił bardzo intrygującą historię, a najbardziej intryguje w niej to, że jest współczesna i bardzo prawdopodobna. Autentyczność tego opowiadania zadziwia nas najbardziej.Każdy z nas obraca się w jakiejś grupie znajomych. Dochodzą do niej partnerzy członków bandy. Ludzie się kłócą, godzą, lubią, kochają, nienawidzą. To jest po prostu życie.

Wojciech Chmielarz wykreował bohaterów, którzy są tu, z nami, we współczesnym świecie. Z puszką piwa w ręce, kieliszkiem bez popitki w drugiej, kiełbaską na grillu, dzwoniącym telefonem w kieszeni, publikowanymi zdjęciami na Faceboku. Historia wciąga bo każdy z nas mógłby w niej uczestniczyć i być świadkiem zaginięcia jednej z dziewczyn. Kto ją zabił? Czy faktycznie za jej śmierć odpowiedzialny jest tylko zabójca czy też wszyscy, którzy byli tym czasie w agroturystyce i nie zwracali na nią większej uwagi, zajęci własnymi sprawami?

Wojciech Chmielarz bardzo dokładnie analizuje psychikę i ewentualne motywy bohaterów. Stara się nakreślić ciąg przyczynowo-skutkowy. Będziecie zaskoczeni ile wydarzeń może spowodować frustrację, która doprowadzić może do tak tragicznego czynu jak zabójstwo.

We wrześniu miałam przyjemność przeczytać Ranę Wojciecha Chmielarza. Po odłożeniu książki byłam pewna, że jeszcze nie raz się spotkam z tym polskim pisarzem. Może tak od razu się nie zakochałam w jego twórczości (z resztą trudno zakochać się po jednej książce), ale wystarczająco mnie zaciekawiła. Wiedziałam, że kolejnym strzałem będzie Żmijowisko. A wszystko przez serial według tej powieści, do którego notabene scenariusz napisał sam autor. Zatem oglądam i czytam; czytam i oglądam, ale już nie wytrzymałam i skończyłam przed ostatnim odcinkiem. Nie jestem pewna czy dobrze zrobiłam.

Żmijowisko czyta się tak, jak się ogląda, lub odwrotnie, czyli świetnie. Po raz drugi nie jestem zawiedziona. Po raz drugi Chmielarz jawi mi się jako rewelacyjny obserwator tego, co się wokół dzieje. I jeszcze – po raz drugi stwierdzam, że to książka bardzo prawdziwa, a taka historia mogłaby się faktycznie przydarzyć. Opowieść bardzo wiarygodna z bardzo dobrze rozrysowanym tłem psychologicznym. Bo to nie jest tylko naprawdę dobry thriller. W Żmijowisku ważne są także (a może przede wszystkim) wątki obyczajowe i psychologiczne.

Grupa trzydziestolatków, przyjaciół ze studiów, co roku wyjeżdża wspólnie ze swoimi rodzinami na wakacje. Tym razem trafiają do zagubionej wśród jezior i lasów agroturystyki w niewielkiej wsi Żmijowisko. Bawią się jak zwykle – jest alkohol, są narkotyki. A także skrywane od lat urazy, dawne uczucia i wzajemne pretensje.

Podczas którejś z imprez wywiązuje się kłótnia. Następnego dnia córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Pomimo poszukiwań nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rozpływa się w powietrzu.

Książka została podzielona na trzy strefy czasowe: teraz, wtedy i pomiędzy, które się ze sobą przeplatają, ale nie wprowadzają zamieszania. Dzięki takiemu zapisowi możemy uczestniczyć pełniej we wszystkich wydarzeniach. Dowiadujemy się jak „bawią się” młodzi ludzie podczas urlopu; co się dzieje w Żmijowisku i u naszych znajomych po zaginięciu Ady. Mamy szansę na dogłębniejsze poznanie bohaterów oraz sytuacji, które doprowadziły do dramatu. Rok po pamiętnych wakacjach towarzyszymy Arkowi, ojcu zaginionej dziewczyny w kontynuowaniu poszukiwań córki. Jesteśmy niemymi świadkami tego, jakie następstwa miało zniknięcie Ady, nie tylko na jej najbliższych.

Ale Żmijowisko to nie tylko zaginięcie letniczki. Książka zabiera nas w podróż po różnych aspektach miłości i przyjaźni oraz tego co się z nimi nierozerwalnie łączy. Tutaj miłość miesza się z zazdrością i obojętnością, rozkosz z cierpieniem, a radość z niespełnieniem. Znajdziecie tu niezrealizowane marzenia, wczesne rodzicielstwo i całkowite niezrozumienie. Ale to co najbardziej przytłacza, to młodzi ludzie bez szans na przyszłość, wymyślający z nudy chore rozrywki.

Książka praktycznie czyta się sama. Prawdę mówiąc to wsiąkłam już przy pierwszych stronach i tak zostało do końca. A zakończenie, czyli ostatnie czterdzieści stron czytałam trzy razy. Przecierałam oczy ze zdumienia i czytałam jeszcze raz. Nie tego się spodziewałam. Bo przecież każdy podczas lektury próbuje sobie ułożyć w głowie swój własny scenariusz wydarzeń. Mój całkowicie się rozminął z tym co wymyślił Chmielarz. I brawo za to dla niego.

Kilka słów jeszcze o bohaterach tej powieści, a jest ich całkiem sporo. Uważam, że zostali świetnie wykreowani i są bardzo prawdziwi. Autor nikogo nie wyidealizował. Każdy ma jakieś grzeszki na sumieniu. Nikt nie jest kryształowy. Zupełnie tak, jak w prawdziwym życiu. Jednych lubi się bardziej, innych mniej, a niektórych można po prostu znienawidzić.

Żmijowisko czyta się z rosnącym zaciekawieniem i do ostatnich słów trzyma w napięciu. Sprawa, która jest osią powieści z każdą kartką coraz bardziej się gmatwa i pojawiają się wciąż nowe wątki do sprawdzenia. Relacje ludzi, którzy mieli być podobno przyjaciółmi jest co najmniej dziwna. Przez lata skrywane konflikty, uprzedzenia i namiętności stopniowo odkrywają brutalną prawdę o dwoistości ludzkiej natury i życiu w ciągłym kłamstwie. Zazdrość i nienawiść dopełniają obrazu. Nic nie jest takie, jakim mogło się wydawać na początku.

Drugie spotkanie z autorem Rany i drugi raz pełne zadowolenie. Teraz muszę znaleźć trochę czasu, by móc przeczytać inne książki Wojciecha Chmielarza. A Żmijowisko z pełnym przekonaniem polecam.

"Żmijowisko" to samodzielna powieść Wojciecha Chmielarza, niebędąca częścią żadnej kryminalnej serii, z których jest znany. Tytuł frapujący, mnie przywodzący na myśl głowę znanej z mitologii greckiej gorgony, Meduzy, której głowę "zdobiły" splątane węże, a jej wzrok zamieniał w kamień. Nie da się ukryć, że fabuła powieści, jak również jej przesłanie, jest splątane niczym kłębowisko węży, a jej finał wprawia w dokumentne osłupienie.

Więcej przeczytacie tutaj: [Adres usunięty] a ponadto dowiecie się, czego najbardziej się boję.

Książkę Pana Wojciecha Chmielarza miałam przyjemność, przesłuchać w drodze do pracy i z pracy. Warto nadmienić, że książka nie pozwoli nam czytelnikom, przez cały dzień w pracy/szkole itd. zapomnieć o sobie. Ta książka jest przepełniona emocjami ludzi praktycznie nie różniących się od nas zwykłych „zjadaczy chleba”. W moim przypadku było tak, że „przetrawić” ją musiałam w sobie jeszcze przez bardzo długi czas. To tylko wskazuje na to, że Wojciech Chmielarz napisał świetny thriller psychologiczny. Jest to powieść o tym jak łatwo może dojść do rozpadu rodziny, jak niebezpiecznie silne mogą być uczucia, które zarazem są destrukcyjne – wykańczające do granic oraz o tym jak tragedia potrafi zniszczyć, oraz obnażyć w nas to co jest najgorsze.

Wojciech Chmielarz znany jest z tego, że doskonale kreuje portrety psychologiczne stworzonych przez siebie postaci. Praktycznie każda z jego postaci, nie tylko w „Żmijowisku” jest stworzona od podstaw z indywidualnymi szczegółami, które tak naprawdę każdy w sobie je posiada.

Bohaterami, których przyjdzie nam spotkać jest małżeństwo trzydziestoparolatków, którzy nie potrafią już od dłuższego czasu porozumieć się z sobą nawzajem, ale też nie potrafią dotrzeć do swojej piętnastoletniej córki Ady.

Jak czytamy na stronie wydawnictwa:

„Podczas jednej z mocno zakrapianych imprez ktoś kogoś prawie topi. Wywiązuje się kłótnia, podczas której otwierają się dawne rany. Następnego dnia córka jednej z par, piętnastoletnia Ada, znika. Pomimo poszukiwań nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rozpływa się w powietrzu.

Rok później jej ojciec wraca do Żmijowiska, by podjąć ostatnią próbę odnalezienia córki. „Ada była ciągle najważniejsza. Każdego dnia o niej myślałem, każdego. O tym, co się stało. O tym, co moglibyśmy zrobić inaczej.” Przez te dwanaście miesięcy znienawidziła go cała Polska. Ale – jak się okazuje – nie wraca tam sam…”

Czy ją odnajdzie?

Przekonajcie się sami 😉

Świetny thriller psychologiczny. Naprawdę polecam!

Do tej pory spotkałam się z samymi pozytywnymi opiniami na temat tej książki. Uwielbiam thrillery i kryminały, więc nie mogłam obok tej pozycji, zwłaszcza, że jest tak zachwalana, przejść obojętnie. Po przeczytaniu Żmijowiska próbowałam znaleźć coś, cokolwiek, do czego mogłabym się przyczepić i... nic nie znalazłam. No oprócz jednej rzeczy, w sumie szczegółu, który mi nie pasował. Niestety nie mogę napisać o co konkretnie mi chodzi, bo byłby to zbyt duży spoiler- ta sytuacja ma miejsce na ostatnich stronach tej powieści.

Autor w głównej mierze skupił się na odczuciach bohaterów, którzy, mniej lub bardziej, są powiązani z zaginioną dziewczyną. Chmielarz wykreował świetne postaci, zarówno pierwszo jak i drugoplanowe. Każda z nich jest inna, ale jednocześnie bardzo charakterystyczna. Kilka bohaterów wywołało u mnie negatywne emocje, a inne zdobyły moją sympatię przez kibicowałam im do ostatniej strony. Postaci w tej książce jest naprawdę dużo, jednak nie miałam z tym najmniejszego problemu- nic mi się nie myliło ani nie mieszało. Myślę, że spowodowane jest to tym jak świetnie zostali oni wykreowani- są do bólu prawdziwi.

Styl autora jest lekki i przystępny w odbiorze. Nie brakuje w książce dynamicznych i żywych dialogów, momentami przesyconych przekleństwami. Co akurat bardzo mi się podoba, zwłaszcza jeśli są tak idealnie, wręcz naturalnie wplecione w rozmowę. W pewnym momencie tak się wciągnęłam, że nie chciałam odłożyć tej pozycji nawet na chwilę. Z rozdziału na rozdział robiło się ciekawiej, wychodziły na jaw nowe fakty, które, chyba z dziesięć razy, zmieniały moje podejrzenie co do mordercy. Podejrzewałam praktycznie każdego- zaczynając od tych, którzy Adę znali bardzo dobrze, kończąc na tych, którzy nie mieli z nią praktycznie nic wspólnego. Fabuła jest zawiła i została zaplanowana dokładnie od początku do końca, tak by czytelnik zbierał na koniec szczękę z podłogi.

Akcja rozgrywa się na dwóch płaszczyznach czasowych- przeszłość która dzieli się na wtedy i pomiędzy, oraz teraźniejszość. Może wydawać się to nieco pogmatwane, ale osobiście nie miałam żadnych problemów z odnalezieniem się w tej historii. Ostatnie rozdziały przeczytałam jak w transie. Nie potrafiłam odłożyć książki na bok, głównie przez złość i emocje jakie mną targały. Musiałam TU i TERAZ dowiedzieć się kto za tym wszystkim stoi. Zakończenie było zaskakujące, chociaż typowałam wiele morderców i na tę osobę również spadły moje podejrzenia. Jednak im dalej, tym moje typy się zmieniały, więc na koniec i tak byłam miło zaskoczona.

Czy polecam? Oczywiście! Żmijowisko uważam za świetne rozpoczęcie mojej przygody z twórczością Wojciecha Chmielarza. Następną jego książką po którą sięgnę będzie "Podpalacz". Mam nadzieję, że będzie równie dobra jak Żmijowisko.

Grupa trzydziestoparoletnich przyjaciół ze studiów wyjeżdża ze swoimi dziećmi na wakacje do letniska "Żmijowisko". Pewnego wieczoru, w trakcie zakrapianej alkoholem imprezy, znika 15-letnia Ada, córka Arka i Kamili. Rozpływa się w powietrzu. Pomimo intensywnych poszukiwań, nikomu nie udaje się jej odnaleźć. Rok po tym wydarzeniu, jej ojciec powraca do Żmijowiska, by podjąć ostatnią próbę odnalezienia córki. Ale – jak się okazuje – nie wraca tam sam…

💎

Jest to moja pierwsza książka od tego autora.

Początek trochę mi się dłużył. Nic się nie działo, mnóstwo opisów, osób oraz wiele informacji do zapamiętania. Chwilami czułam znużenie ale w połowie książki było już o wiele lepiej.

💎

Fabuła, była podzielona na "wtedy", "teraz" i "pomiędzy", co świetnie budowało napięcie.

Autor pokazał jak emocje rządzą człowiekiem i jak wiele możemy zrobić pod wpływem adrenaliny i impulsu.

💎

Bardzo skomplikowane relacje między bohaterami sprawiły, że żadnego nie polubiłam. Każdy miał coś za uszami ;)

💎

Byłam bardzo ciekawa jak się ta historia się zakończy, miałam moment, że większość osób w książce posądziłam o zabójstwo🤣Takiego zakończenia na pewno się nie spodziewałam. Trochę absurdalne ale podobało mi się. Duży plus za tą końcówkę.

💎

Z ciekawość na pewno jeszcze sięgnę po jakąś pozycje od tego Pana. 👌

Świetne.

Dobrze rozegrana intryga, która myli tropy czytelnika, niespodziewane zakończenie.

A przy tym niesamowity opis ludzkiej psychiki, w różnych wydaniach, zagubionej młodzieży, szczęśliwych i spełnionych dorosłych oraz ich przeciwieństwa, a nawet starca, który myślał, że przeszłość ma za sobą. Skończyłam czytać wczoraj, a wciąż o tym myślę :)

Zaskakujący, pełen nagłych zwrotów akcji thriller psychologiczny Wojciecha Chmielarza, naszego narodowego mistrza czarnej historii. Jeśli ktoś ginie bez śladu, to niezawodny znak, że dzieje się coś niedobrego. Spróbuj rozwikłać zagadkę wraz z bohaterami.

W Żmijowisku grupa trzydziestolatków z rodzinami urlopuje w agroturystyce. Dziećmi zajmuje się animatorka, ale nastolatka Ada się nudzi. Następnego dnia po ostrej imprezie nikt jej nie widział. Poszukiwania zakończyły się fiaskiem. Nastolatka zaginęła. Po roku do Żmijowiska wrócił ojciec zaginionej i jeszcze ktoś.

Żmijowisko – groźnie brzmiącą nazwę wsi można interpretować nie tylko dosłownie. Żmijami są też ludzie. Wystarczy dać powód, a wychodzi prawdziwa natura człowieka. Są i tacy, którzy mają naturę żmii, kąsają, realizując plan. Zaginięcie Ady skomplikowało życie wielu osobom. Żmijowisko to nie tylko letnisko.

Autor wiarygodnie sportretował bohaterów, jakby wyrwał ich z realnego życia i wokół nich stworzył historię, która mogłaby się wydarzyć. Pokazał prawdziwą naturę ludzką, zwłaszcza w kryzysowych sytuacjach. Urlop dorosłych to nie wolne od pilnowania dzieci. To obraz rodziców bojących się o życie dzieci, gospodarzy przekonujących o bezpieczeństwie w agroturystyce. Kłębi się tu od skrajnych emocji: oskarżenia, strach, agresja, skrywane pretensje i urazy. Dawne uczucie jest wciąż żywe i potrafi namieszać w związkach. Trudno wyobrazić sobie rozpacz rodziców po zaginięciu dziecka, udźwignąć ciężar ich straty, zrozumieć ich zachowanie. Tło psychologiczne zostało przedstawione bardzo dobrze. Wypowiedzi kilku bohaterów są zróżnicowane językowo, odzwierciedlają ich pochodzenie, wykształcenie, osobowość. Niektóre sceny przedstawione są z perspektywy różnych postaci, ukazują ich emocje i myśli.

Akcja rozgrywa się na trzech płaszczyznach czasowych: Wtedy, Pomiędzy, Teraz. Przeplatają się one, tworząc łańcuch wydarzeń obejmujących rok, od lata 2016 r. do lata 2017. Pod koniec dwukrotnie pojawia się czwarta płaszczyzna: Ślub. Przynosi ona kolejne zaskoczenia, jakby tych było mało w scenie finałowej. Może to Ślub jest sceną finałową? Dużo się dzieje. Autor od początku dawkuje napięcie, przemycając pewne informacje, a te stale rośnie, aż do osiągnięcia apogeum.

Praca i urlop. Rodzina i dzieci. Wychowywanie ich i poświęcenie się. Miłość i zdrada. Lato. Sielanka i tragedia. Ból i strach. Zbrodnia i kara. Emocje. Historia tragedii zwykłej rodziny i wszystkich naokoło.

To co zrobił w tej książce Wojciech Chmielarz, przeszło moje najśmielsze oczekiwania. Jest to jeden z najlepszych kryminałów jaki czytałam przez ostatnie pięć lat. Poziomem Wojciecha Chmielarza można na spokojnie zestawić z Robertem Małeckim, to ta sama najwyższa półka.

Na pierwszy rzut oka fabuła może wydawać się nieco monotonna i trzeba się w nią trochę wciągnąć, ale właśnie to tak wcale nie wygląda. Bo ten Autor potrafi szarą rzeczywistość ująć wprost w genialny sposób. Można powiedzieć, że na początku w sumie niewiele się działo, była to raczej taka obyczajówka z elementami psychologicznymi. Ten początek to bardziej takie wniknięcie do historii, zapoznanie się z faktami, wdrążenie się w to żmijowisko.

Najbardziej podobała mi się kreacja bohaterów, to w jaki sposób zostali oni przedstawieni, tacy nieidealni, wręcz daleko im było do czegokolwiek.

Po drugie, ciężka atmosfera... Od pierwszego zdania czujemy, że coś wisi w powietrzu. Takie zjawisko już niejednokrotnie ukazało się w książkach takiego rodzaju, ale w Żmijowisku to przekroczyło pewną normę i stało się wręcz dopracowane niemal w każdym detalu.

Nigdy nie przypuszczałabym, że ta końcówka tak wciśnie mnie w fotel, to jest aż niemożliwe. Byłam pewna, że tu już koniec, że wszystko już wiemy, a to dosłownie dwie strony i cała fabuła odwraca się o sto osiemdziesiąt stopni.

Nie wpadłabym na takie zakończenie powieści, także ogromny plus dla pana Wojciecha. Nie przypuszczałabym, że to może się zakończyć w ten sposób.

Tak jak mówiłam, bardzo podobali mi się bohaterowie. Ale ciężko jest mi tutaj cokolwiek o nich napisać, bo wiem jak to się zakończy, wiem kto jest winny zabójstwa i boję się, że mogłabym powiedzieć zdecydowanie za dużo.

Ważne jest też to, że w książce poznajemy wydarzenia z przeszłości, które wydarzyły się rok temu, w okresie zaginięcia młodej dziewczyny. Jej ojciec, po roku powraca do miejscowości zaginięcia, do Żmijowiska i próbuje ponownie zadziałać, bo wszyscy mają nadzieję, że dziewczyna może jednak się odnajdzie.

W międzyczasie poznajemy wydarzenia sprzed roku, przeplatają się one z tymi z terazniejszości.

Książka od samego niemal początku zaskakuje i zaciekawia czytelnika. Jest dopracowana w każdym calu, a fabuła tak jakby sama się pisze... Polecam ją wszystkim.

Opis fabuły

Grupa znajomych ( około trzydziestki ) co roku zbiera swoje rodziny i wyjeżdża do tytułowego ,,Żmijowiska", aby wspólnie spędzić wakacje. Jest to bardzo mała wieś, ale cicha i spokojna, przynajmniej tak by się wydawało. Jest tam agroturystyka, jezioro, las i spokój.

Nie jest to jednak spokojne spotkanie, bo znajomi pozwalają sobie, dużo piją, palą, biorą narkotyki, taka odskocznia od życia codziennego. To nie tylko dobra zabawa, wychodzą na jaw sekrety i tajemnice. Są też kłótnie i problem, zresztą jak zawsze. Ale nie zawsze drugiego dnia ginie osoba i słuch po niej ginie.

Piętnastoletnia Ada znika. Wszyscy szukają jej i próbują rozwiązać sprawę zaginięcia, ale nikou się nie udaje.

Jej ojciec próbuje po roku od zaginięcia powrócić i odnalezć Adę. Wszystko staje się jeszcze bardziej zagmatwane.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Marginesy.

Zapoznając się po raz trzeci z nowymi losami bohaterów wykreowanych przez Pana Wojciecha Chmielarza w powieści kryminalnej pt. '' Żmijowisko'' miałam od początku pozytywne uczucia, gdyż wiedziałam o tym, że i tym razem się nie zawiodę z tego względu, że potrafi ON prowadzić prawdziwy dystans oraz stworzyć klimat służący wszelkiego rodzaju zachowaniom towarzyszącym opisywanym sytuacjom codziennym pomiędzy nimi.

W trakcie czytania spodobało mi się to, że mogę zaprzyjaźnić z każdym bohaterów, a nawet stwierdziłam, że mogłabym porozmawiać z nimi na wszystkie tematy.

Z Kamilą miałabym problem w relacji, gdyż ona sama nie wie, czego chce tak naprawdę od życia. Mimo wszystko próbowałabym z nią porozmawiać tak, aby jej nie urazić, a wywołać u niej uśmiech. Daje odczuć, że ma wieczne pretensje, że jej życie nie jest za ciekawe. Według mnie nie jest dobrą matką i lubi kiedy, wykona, się wszystko to, co ona powie i liczy się jej zdanie.

Za to jej mąż Arek ma więcej cierpliwości, ale skrywa pod sobą tajemniczą maskę, którą Czytelnik musi odkryć sam, w momencie bliższego poznania go.

My tak naprawdę nie wiemy, co przyczyniło się do zniknięcia Ady, ale poznajemy ją, jaką jest córką, nastolatkę, która jak każdy z nich czuje się gorsza i odrzucona przez swoich rodziców.

Ada miała marzenia, chęci w momencie, kiedy chciała je spełnić, ale czy je zrealizowała, próbowałam sobie odpowiedzieć na to pytanie.

Kluczową postacią był tutaj Robert pierwsza miłość jej mamy Kamili, który stanowił dla mnie największą zagadkę. Miał swoje momenty słabości, gdyż sam nie wiedział, czego chce od życia.

Bohaterowie są tu opisani po mistrzowsku oraz dobrane mają odpowiednie do ich charakterów świetne dialogi.

Spotykamy się również z problematyką współczesnej młodzieży, a dotyczy ona nauczycieli, nie akceptacji ze strony uczniów, zaczynanie zbyt wcześniej życia dorosłego, walka o uczucia rodzicielskie ze strony Ady oraz Damiana, synu właściciela wsi wypoczynkowej '' Żmijowisko''.

Pan Wojciech Chmielarz zadbał tutaj o każdy szczegół, gdyż akcja powieści kryminalnej toczy się we właściwym momencie czasowym teraz, lato, 2017, wtedy, lato 2016, pomiędzy teraz.

Autor zaglądnął i poruszył w głąb problematyki rodziny wynikającej z negatywnych relacji, negatywnego podejścia do siebie nawzajem oraz do okazywanych uczuć, jeśli chodzi o Kamilę i jej małego braciszka Ignasia.

Zadawałam sobie pytania w trakcie czytania:

1. Czy gdyby Kamila częściej rozmawiała i w łagodny sposób z córką to, czy potrafiła zrozumieć jej problemy?

2. Dlaczego Arek tata Ady wyłącznie skupiał się na zdaniu żony i nie potrafił znaleźć w sobie siły przebicia jako ojciec?

Mimo wszystko to ON sam podjął ponowną próbę po roku zaginięcia córki Ady i razem z nim przeżywałam jako Czytelniczka naszą wspólną wędrówkę wzlotów i upadków, jakie mu dane przeżywać negatywne uczucia z powodu nienawiści wypływającej praktycznej z każdej strony.

To niezwykle napisana i przedstawiona powieść kryminalna, która do końca trzyma w napięciu, a rozwiązanie jej okaże prawdziwą niespodzianką.

Czystą przyjemnością wynikającą z przeczytania tej książki jest to, że można wiele odkryć i wyciągnąć wnioski z zachowań toksycznych wśród osób dorosłych, rodziców, którzy nie zawsze stanowią autorytet dla swoich dzieci.

Polecam przeczytać tę książkę na każdą porę roku.

Niedawno wróciłam z urlopu. Wybyliśmy się w znane nam miejsce, w którym możemy liczyć na cudownych ludzi zajmujących się naszymi dziećmi. Uważam, że też mam prawo wypocząć, więc nie męczą mnie wyrzuty sumienia, gdy zostawiam dzieci pod opieką animatorów, czerpiąc jak najwięcej z czasu dla siebie. Wiem, że są pod dobrą opieką, a miejsce jest tak bardzo dostosowane do dzieci, że nie ma możliwości, by zniknęły z terenu ośrodka. Jednak sprawa jest inna, gdy jedziemy gdzieś, gdzie takich wygód nie ma. Agroturystyka w środku lasu, nad jeziorem? Czemu nie? Świetna sprawa, ale wyjazd w takie miejsce wiążę się z tym, że oczy musimy mieć dookoła głowy. Bądźmy szczerzy – niech pierwszy rzuci kamień ten, kto choć na chwilę nie odwrócił wzroku od bawiących się dzieci. Komu nie zdarzyło się zagadać z koleżanką, pójść po wodę – cokolwiek? Właściwie nie trzeba nigdzie wyjeżdżać – wystarczy plac zabaw. Dziecko może zniknąć z naszego pola widzenia w każdym momencie. To właśnie tajemnicze zaginięcie dziecka staje się punktem wyjścia najnowszej książki Wojciecha Chmielarza – Żmijowisko.

Taka tragedia spotkała Arka i Kamilę – rodziców nastoletniej Ady, która podczas wakacyjnego pobytu w tytułowym Żmijowisku zniknęła, zapadła się pod ziemię, po prostu wyparowała. Zrozpaczeni rodzice podejmują wszelkie możliwe kroki, by odnaleźć dziewczynę – bez skutku. Po roku od feralnej nocy ojciec Ady wraca do Żmijowiska, a my poznajemy całą historię ich rodzinnego wyjazdu oraz tego, co działo się po stracie dziecka, stając się jednocześnie uczestnikami aktualnych wydarzeń, których nie sposób w żaden sposób przewidzieć.

Swój zachwyt nad Żmijowiskiem mogłabym wyrazić dwoma słowami: świetna książka. Choć słyszałam o niej wiele dobrego, to i tak przeleżała na moim regale sporo czasu od premiery i muszę Wam powiedzieć, że nie zasłużyła na to. Chmielarz stworzył bardzo dobry, do szpiku kości polski thriller psychologiczny. Dlaczego polski? Polska wieś z polskimi bolączkami, bohaterowie z typowo polskimi przywarami, kompleksami i uprzedzeniami. Jednak rozczaruje się ten, kto szuka w tej lekturze szalonych zwrotów akcji czy zapierających dech w piersiach wydarzeń. Jedno Wam gwarantuję – to drugie na pewno nastąpi pod koniec, bo finał tej powieści jest całkowicie nieprzewidywalny i wprawia czytelnika w osłupienie. Czy brak emocjonalnego szaleństwa podczas lektury to wada? Moim zdaniem nie. Nie w tym wypadku. Musimy zdać sobie sprawę, że nie jest to ani powieść sensacyjna, ani kryminał, ani typowy thriller. Jakby nie było, Żmijowisko to thriller psychologiczny, dlatego pisarz skupia się tutaj bardziej na bohaterach, a trzeba przyznać, że jest ich całkiem sporo. To determinuje fakt, że książkę rzeczywiście może czytać się nieco trudniej. Zgodzę się z niektórymi opiniami, że momentami autor mógłby nieco przyspieszyć i że wielowątkowość tej historii może odstraszać, jednak dla mnie nie stanowiło to żadnego problemu. To się po prostu czyta jednym tchem. Na plus działa również fakt, że nie miałam wrażenia wyciągnięcia historii z przysłowiowego kapelusza, co się czasami zdarza. Tragedia jakich wiele, konsekwencje jakich wiele, zakończenie… no nie, nie jest takie, jakich wiele.

W swojej najnowszej książce Chmielarz poruszył kwestię dyskryminacji rasowej, czyniąc jedną z bohaterek Nigeryjkę, która – robiąc karierę w tak zwanym „szołbiznesie” – stara się za wszelką cenę udowodnić, że jest kimś więcej niż piękną kobietą. Doskonale również pokazuje, na czym polega bycie „psem ogrodnika” i do czego może prowadzić takie zachowanie. Autor skupia uwagę czytelnika również na kwestii nastolatków i ich życiu samopas. Naprawdę sporo tutaj wątków i wszystkie są niezwykle prawdziwe.

Spędziłam z Wojciechem Chmielarzem weekend i muszę Wam powiedzieć, że był to jeden z lepszych weekendów. Chłonęłam Żmijowisko jak gąbka, próbując dociec, co stało się z Adą. Wyjaśnienie zwaliło mnie z nóg i pozostawiło w bezruchu jeszcze przez kilka minut po przeczytaniu ostatniej strony. Kiedy wszystko zostało poskładane do tak zwanej kupy, potwierdziło się moje przypuszczenie co do pisarza – jest genialny. Po prostu.

Książka opowiada o pewnej grupie znajomych ze studiów, którzy spędzają urlop w miejscowość Żmijowisko - totalnym zadupiu . Jest to mała agroturystyczna wiocha położona w niedalekiej odległości od kilku niewielkich jezior i w leśnym gąszczu. Wyjazd paczki miał posłużyć jako odpoczynek od miejskiego, korporacyjnego zgiełku. Niestety stał się początkiem wielkiej tragedii. W trakcie jednej z imprez, na której oczywiście nie zabrakło alkoholu, zostają zbudzone dawne żale, pretensje i namiętności, ale co najgorsze - ginie nastoletnia, córka jednej z par wczasowiczów. Kilkudniowe poszukiwania nie kończą się sukcesem. Ada nie zostaje odnaleziona...

Kiedy mija rok od tej tragedii, zmaltretowany psychicznie i fizycznie ojciec Ady postanawia po raz kolejny podjąć się próby znalezienia córki w leśnej gęstwinie Żmijowiska.

Wielokrotnie, po przeczytaniu taj książki, można zadawać sobie pytania o naturę ludzką, w dodatku autor otwiera przed czytelnikiem przekrój przez dużą część społeczeństwa i szereg ról społecznych. Kim jest człowiek? A człowiek sukcesu? Dlaczego młodzież tak się zachowuje? Dlaczego matki są nieszczęśliwe? Jak zachowuje się człowiek, który dźwiga na swym sercu ciężar? To tylko kilka kwestii, a tych pytań jest znacznie, znacznie więcej. Wojciech Chmielarz w Żmijowisku opowiada historię, po której mamy tak wiele przemyśleń o wartości moralne, że ja do dzisiaj przezywam te historie.

"Wracasz wypełniony wściekłością. Jesteś gotów to skończyć. I wtedy ją widzisz. Kobieta, która zmarnowała ci życie, nigdy nie powiedziała dziękuję, zdradziła cię, siedzi przy na wpół wygasłym ognisku. Te same blond włosy, ta sama pomarańczowa bluza. Przy stosie drewna leży mała siekierka. Podnosisz ją. Uderzasz. Każdy mógł się pomylić."

Motyw zbrodni, ciągłe poszukiwania, podejrzenia nie odgrywają tutaj głównej roli lecz relacje między ludźmi. Jak jedno przykre zdarzenie, może zniszczyć rodzinę, człowieka. Jakiego stopnia może sięgać desperacja.

Wiele postaci na początku wydaje się być stereotypowa, ale Wojciech Chmielarz na kartach swojej książki, pozwala nam ich stopniowo poznawać , co sprawia, że widać, że autor budował swoich bohaterów w bardzo przemyślany sposób. Na dodatek mamy różne retrospekcje, które nadają głębszy wgląd w ich życie i sprawiają, że owo wrażenie szablonowości zanika. Dopiero po przeczytaniu całości możemy zauważyć pewne postawy i zachowania sugerujące przynależność do konkretnej warstwy społecznej. Przykładem może być stereotyp dotyczący mieszkańców wsi.

Bohaterowie Żmijowiska fascynują. Relacje między nimi są tak dobrze skonstruowane, że nie możemy przestać czytać tej książki. Wiele incydentów w trakcie lektury wydaje się być zupełnie niepowiązanych z istotą powieści, ale gdy poznajemy zakończenie te elementy układają się w całość i odkrywamy ich znaczenie. Ogromnym zaskoczeniem był finał tej historii, kilka ostatnich stron, na których akcja toczy się niezwykle szybko i zawiera masę informacji. To było coś, czego się zupełnie nie spodziewałam.

Emocje przy czytaniu Żmijowiska były przeróżne. Najpierw ciekawość, a później niepokój. Im więcej autor ujawniał puzzli, tym bardziej przerażało mnie patrzenie na powstającą całość. Przerażała mnie prawdziwość, która nie była przesadzona. Autor gra nie tylko na emocjach czytelnika, ale i bohaterów. Wodzi za nos, straszy, a chwilami przestrzega. Bo nigdy nie należy tracić czujności.

Tej książki nie mogłam odłożyć. Wciągnęła mnie absolutnie, po prostu musiałam dowiedzieć się jak to się wszystko skończy. A kończy się szokująco. Wyrywa serce i zostawia po sobie pustkę i pełen wachlarz pytań moralnych.

"Wiele w Polsce się zmieniło i wiele się zmieni, ale jedno pozostanie niewzruszone aż do końca świata - przekonanie, że gorzała jest święta."

[Adres usunięty]

...

Grupa przyjaciół po trzydziestce jak co roku wyjeżdża na wspólne wakacje ze swoimi rodzinami. Tym razem trafiają do ukrytej wśród jezior i lasów agroturystyki w niewielkiej wsi Żmijowisko. Bawią się jak zwykle, przy dużej ilości alkoholu i narkotykach. Podczas jednej z takich imprez ktoś próbuje kogoś utopić. Wywiązuje się kłótnia, podczas której wszystkie chowane urazy i pretensje wychodzą na jaw. Następnego dnia okazuje się, że brakuje Ady, piętnastoletniej córki jednej z par. Natychmiast zaczynają się poszukiwania, które nie przynoszą skutków. Rok później ojciec Ady wraca do Żmijowiska, by podjąć próbę odnalezienia córki, jednak nie jest tam mile widziany. Przez ostatnie dwanaście miesięcy został znienawidzony przez całą Polskę. Jak się okazuje, nie tylko ON odwiedza wioskę.

¤

Żmijowisko to moja pierwsza styczność z piórem Wojciecha Chmielarza i podpisuję się pod wszelkimi pochlebnymi opiniami na temat jego twórczości. Historia od początku wciąga i sprawia, że trudno się od niej oderwać. Styl pisania i język jakim się posługuje autor, potęgują świetność tej książki. Bohaterzy są genialnie wykreowani, to mocne i wyraziste charaktery. Ukazanie ich uczuć, umożliwia poznanie stanów emocjonalnych postaci. Wiele incydentów w trakcie lektury wydaje się być zupełnie niepowiązanych z istotą powieści, ale gdy poznajemy zakończenie te elementy układają się w całość. Ogromnym zaskoczeniem był finał tej historii, kilka ostatnich stron. To było coś czego zupełnie się nie spodziewałam. Jeśli oczekujecie pełnej napięcia i zwrotów akcji, to ta powieść jest dla was. Z pewnością się nie zawiedziecie.

[Adres usunięty]

Kiedy tylko zobaczyłam okładkę książki „Żmijowisko” wiedziałam, że muszę czym prędzej ją przeczytać. Nie miałam wcześniej styczności z twórczością Wojciecha Chmielarza, tym bardziej jestem miło zaskoczona, jak bardzo wciągnął mnie ten thriller. Na pewno nie będzie to ostatnia jego książka, którą przeczytam.

„Żmijowisko” to powieść o rodzicach którzy stracili dziecko. Córkę, która zniknęła podczas rodzinnego wyjazdu. Ojciec wraca po roku w to samo miejsce, aby kontynuować poszukiwania. Akcja dzieje się w tytułowym Żmijowisku, niewielkiej wsi gdzieś na pomorzu. Rodzinna Agroturystyka, zaraz po rodzicach dziewczyny, została najbardziej dotknięta zniknięciem nastolatki. Przez cały rok właściciele zdążyli odczuć finansowo jak zmniejszył się ruch w interesie. Zaś wątek syna właścicieli, Damiana i Sabiny- nowej mieszkanki wsi, to mocno angażujący emocje epizod. Niestety nie te pozytywne. Ta dziewczyna z Sopotu to najgorsze co może spotkać niedowartościowanego chłopaka z wioski. Od pierwszych chwil czytelnik wie, że to nie będzie nic dobrego.

Żmijowisko to odpowiedni przymiotnik, nie tylko dla nazwy miejscowości…

Przypadł mi do gustu sposób pisania Wojciecha Chmielarza. Wyczuwalna różnica w stylu, w zależności kto był w centrum uwagi rozdziału. Jeśli młodzież, to użyty jest bardziej młodzieżowy i wulgarny ton. Jeśli wiejscy dorośli to następował inny dobór słów niż u miastowych.

Podobało mi się psychologiczne podejście do bohaterów, każdemu z nich autor poświęca trochę uwagi. Poszczególne postacie są ukazane w momencie tragicznych zdarzeń, po upływie kilku miesięcy oraz teraz, w rocznicę zaginięcia dziewczyny. Każdemu z nich daje szansę, aby czytelnik go poznał. Niekoniecznie polubił. Mnie osobiście żaden z nich nie przekonał. Im bliżej ich poznawałam tym większą wzbudzali niechęć.

Po przeczytaniu zakończenia musiałam chwilę do siebie dojść. Nie spodziewałam się takiej bomby, chociaż teraz kalkulując na zimno, rzeczywiście autor daje trochę „znaków”.

Polecam wyjadaczom, ale również amatorom kryminałów i wszelkich zacnych książek. Mam nadzieję, że pozostała twórczość Wojciecha Chmielarza jest tak samo dobra albo i lepsza.

Jeśli masz ochotę jako pierwszy czytać takie książkowe skarby polecam [Adres usunięty] .

"Żmijowisko" Wojciecha Chmierlarza to świetna lektura, którą się czyta z zaciekawieniem co będzie dalej, kto zawinił. Bardzo lubię czytać tego rodzaju książki, jednak w tej zbyt dużo jak dla mnie jest wulgaryzmów. Posługują się nim wszyscy bohaterowie od najmłodszych po najstarszych, tak jakby podczas rozmów musiały wystąpić przekleństwa, bo inaczej rozmowa nie miałaby sensu. Zazdrość, która jest myślą przewodnią tej książki występuje wszędzie, w pracy, życiu codziennym, szkole, kontaktach międzyludzkich, życiu rodzinnym. Właśnie zazdrość jest powodem tragedii, która wydarzyła się podczas niby sielankowego spotkania grupy znajomych ze studiów i ich rodzin. Wszystkie niewyjaśnione sprawy nie są na bieżąco wyjaśniane tylko wychodzą przy tzw. okazji. W książce jest wiele opisów z którymi spotykamy się w życiu codziennym. Zaginięcie córki jednych z bohaterów jest bardzo smutną sprawą powodowaną chorą zazdrością ojca dziewczynki o swoją żonę. Czytając "Żmijowisko", wydaje się, że już wiadomo kto zawinił i gdzie może być dziewczyna, ale zaczyna się kolejny rozdział i już są wątpliwości co do tego, a jeszcze następny wprowadza nas na inny trop. Rozwiązanie dopiero odczytujemy w ostatnim rozdziale i to jest fajne, nie trzyma w napięciu, ale w zaciekawieniu. Koniec jest smutny, ale warto przeczytać ta lekturę, ma się poczucie dobrze spędzonej chwili z książką.

Książkę posiadam z serwisu [Adres usunięty]

Inny, ale nadal bardzo dobry Chmielarz w akcji.

Autor przyzwyczaił nas do tego, iż jego książki to kryminały, a których akcja na ogół pędzi, czasami, sporadycznie tylko zwalniając.

Żmijowisko jest inne i nie każdemu musi to przypaść do gustu. Mnie spodobało się i to bardzo.

Przede wszystkim to powieść, obyczajowa, socjologiczna, społeczna z mocnym motywem psychologicznego thrillera.

To opowieść o rozpadzie rodziny, przyjaźni, utracie bezpiecznego świata, porażkach, zawiedzeniu się na ludziach, ale i o tym co daje siłę napędową, co ważne.

Żmijowisko jest bardzo mocno osadzone w polskich realiach, w niektórych momentach można przedstawiony świat, otoczenie bohaterów, ich zachowanie określić jako typowe polskie piekiełko. Chmielarz doskonale nakreślił świat, jaki większość spotka na wyciągniecie ręki, świat, w którym gro z nas odnajdzie sporą część siebie, choć rzadko kto się do tego przyzna. Polskie teksty, polskie realia, polski dom, polskie opowieści, nawet muzyka, wygląd domku to wszystko sprawia, iż na swój sposób czujemy się w tej lekturze bezpieczni, otoczeni swojską polskością, ale także odrobinę podminowani, przestraszeni, zaniepokojeni, a na pewno zaintrygowani.

Żmijowisko to także opowieść przepełniona uczuciami, tymi złymi, bardzo złymi, najgorszymi, ale i będącymi zwiastunem czegoś dobrego, nadziei. Z pewnością w książce brak uczuć obojętnych. Jest za to genialny obrazek polskiego społeczeństwa i tego, co sami potrafimy zrobić w imię dobra, miłości, przyjaźni...

Atutem są także świetnie nakreśleni bohaterowie, zarówno ci główni, jak i drugoplanowi pojawiający się w książce na chwilę.

Tekst, bohaterowie, wydarzenia wzbudzają skrajne emocje, nikogo nie pozostawią obojętnym. Można tej książki nie lubić, można ją pokochać, ale z pewnością nie pozostanie się wobec niej obojętnym.

Przemiany w ludziach, odkrywanie krok po kroku tajemnic, to jak ewoluuje postać, jak zmienia się zachowanie, podejście do tematu, jak przeobrażają się ludzkie reakcje ukazane na tle powrotu do dramatycznych wydarzeń sprzed roku. Świetna lektura choć potrzeba kilku chwil żeby wniknąć w jej klimat. Warto. Polecam.

Książka taka sobie. Czyta się szybko, dzięki sprawnym zabiegom pisarskim (manipulowanie czasem akcji), poza tym jednak trochę pusta w środku. Bohaterowie nijacy, płytcy, niecharakterni. Żadnego interesującego tła. Sama sprawa kryminalna jest ciekawa, trzyma w napięciu i naprawde to wystarczy, żeby usatysfakcjonować czytelnika. Nie trzeba wywracać wszystkiego do góry nogami, byle tylko był element zaskoczenia. Końcówka totalnie przekombinowana, niewiarygodna, niepotrzebna.

Jest to pierwsza książka Wojciecha Chmielarza, którą miałam przyjemność czytać. Słowo 'przyjemność' nie pojawią się tu przypadkowo. Książka naprawdę bardzo przyciąga czytelnika, nie nudzi go. Mimo, że poznajemy naraz sporą ilość bohaterów, szybko wiemy kto jest kim, nie mylą nam się oni.

W powieści otrzymujemy historię zaginionej nastolatki, prawdopodobnie martwej. Poznajemy okoliczności tego wydarzenia. Poznajemy rodziców dziewczyny, ich znajomych, ich historie sprzed lat. Chmielarz zastosował w książce zabieg, którego nie lubię. Miesza ze sobą wydarzenia z czasów zaginięcia (rok wstecz), obecne i do tego jeszcze coś pomiędzy. Mimo to, czytelnik się nie gubi. Wszystko jest jasne i przejrzyste.

Autor jednak oszczędził mi w swojej powieści coś czego nie lubię - konieczność domyślania się mnóstwa wydarzeń, motywów, przyczyn zachowań. Wszystko mamy czarno na białym, choć rozwiązanie tajemnicy otrzymujemy na ostatnich kartkach książki i jest ono na tyle zaskakujące, że nie jesteśmy w stanie się go domyśleć w trakcie czytania.

Książka jest świetna. Sprawiła, że od razu sięgam po kolejna pozycję tego autora. Myślę, że zajmie on ważne miejsce w mojej domowej biblioteczce, tuz obok Stephana Kinga i Maxa Czornyja.

Cała akcja dzieje się w Żmijowisku, gdzie znajduje się ośrodek wypoczynkowy niedaleko jeziora, otoczony lasem. Agroturystyka w tak sielankowym miejscu wydawałaby się idealnym miejscem na wypoczynek. Co roku spotyka się tu grupa znajomych z czasów szkolnych wraz ze swoimi dziećmi, jedynie Ada - córka Kamili i Arka - nie pojechała tam z własnej, nieprzymuszonej woli. Dziewczyna zdecydowanie wolała spędzić te wakacje w innym miejscu, ze swoimi rówieśnikami. Pewnej nocy Ada znika i nie zostaje po niej żaden ślad. Zaginięcie dziewczyny zmieniło wszystko, a przede wszystkim stosunek przyjezdnych którzy stracili zaufanie do gospodarzy terenu. Rok później ojciec zaginionej wraca do Żmijowiska, choć niemile widziany chce za wszelką cenę nadal szukać córki. Czy mu się uda? Dlaczego wszyscy tak surowo go traktują? Co stało się z Adą i czy za jej zniknięciem stoją osoby trzecie? Dowiecie się jak przeczytacie 🐍

Książka napisana z perspektywy osób obu płci, w różnym wieku z różnego środowiska - urozmaiciło to czytanie, które nie stało się monotonne, a z drugiej strony pozwoliło poznać bohaterów, ich zachowania oraz relacje pomiędzy nimi. Fajnym i ciekawym rozwiązaniem na poznawanie motywów czy biegu zdarzeń krok po kroku, było zastosowanie trzech wymiarów czasowych jakimi były: lato zeszłego roku, lato teraz i okres pomiędzy. Całość dla mnie jak najbardziej na tak. Styl autora oraz konstrukcja całości przypadła mi do gustu i myślę, że na pewno nie będzie to moje ostatnie spotkanie z jego twórczością. Do tego niespodziewane zakończenie, którego się nie spodziewałam! Czyli dokładnie tak jak lubię 🐍

Od dawna chciałam poznać twórczość mistrza kryminału (jak głosi okładka) Wojciecha Chmielarza, mój wybór padł na "Żmijowisko", które miałam w swojej biblioteczce. Czy autor trafił w mój gust swoim thrillerem psychologicznym?

agroturystyka Żmijowisko, lato 2017

Adaoma jest pół-Polką a pół-Nigeryjką co spotyka się z głupimi docinkami ze strony podchmielonych lokalnych młodych mężczyzn, gdy kobieta biega po lesie. Z opresji ratuje ją Arek, który samochodem zmierza do agroturystyki, co zresztą nie spotyka się z ciepłym przyjęciem przez gospodynię, która nie zamierza mu wynająć pokoju. Dlaczego? Z jakiego powodu Adaoma i Arek przybyli w to miejsce dokładnie rok po tym, jak się tutaj poznali, choć dla żadnego z nich nie była to przyjemność...?

Kobieta odstępuje Arkadiuszowi pokój we własnym domku, licząc, że przyniesie jej to korzyści. Zamierza wyciągnąć z tej sytuacji tyle informacji, ile tylko zdoła. W jakim celu? I dlaczego dopiero teraz wyznaje co widziała tamtej nocy rok temu w lesie?

Wydarzenia z teraźniejszości autor przeplata z tym, co było wtedy, czyli...

agroturystyka Żmijowisko, lato 2016

Poznali się na studiach i mimo, że w większości założyli już swoje rodziny to starają się spotkać podczas wakacji - nazywają to dorocznym zjazdem. W tegorocznym bierze udział Kamila, wraz z mężem Arkiem i dziećmi - trzyletnim Ignasiem oraz piętnastoletnią Adą, a także jej dawna miłość Robert z aktualną partnerką, modelką Adaomą. Jest też kilka innych rodzin, ale to właśnie wyżej wymienieni stanowią główny trzon fabuły.

Ada jest zła na rodziców, że siłą zabrali ją na ten wyjazd, ona chciała pojechać na obóz na Mazury, w którym uczestniczy obiekt jej westchnień - Paweł. A kiedy dodamy do tego fakt, że jest wciąż znudzona i zapatrzona w telefon, Arek się upija a Kamila myśli o tym by odpocząć a między Arkiem a Robertem aż iskrzy to należy wypatrywać nieszczęścia. I o ile mężczyźni się nie pobili to wyjazd zakończył się łzami, bowiem... zaginęła Ada!

Autor pozwala nam naprzemiennie poznawać teraźniejszość, czyli wydarzenia w Żmijowisku, w których uczestniczy Adaoma i Arek - ich powody, dla których tu przyjechali poznamy z czasem; przeszłość, czyli rok 2016 i wydarzenia z czasu, gdy na zjeździe byli obecni jeszcze wszyscy uczestnicy, choć skakali sobie do oczu oraz okres pomiędzy tymi zdarzeniami.

Na jaw wychodzi wiele ciemnych sprawek.

Dowiadujemy się jak w rzeczywistości wygląda relacja Roberta z czarnoskórą modelką, jak to się stało, że Kamila z Arkiem zostali małżeństwem, bo raczej nie było ono zawarte z miłości. Jak poradzili sobie ze stratą córki? Czy zrobili wszystko by ją odzyskać?

Kim tak naprawdę jest Szuwar - teść Krzyśka (gospodarza z agroturystyki) i co ma na sumieniu oraz dlaczego Krzysztof nie pozwala synowi spotykać się z Sabiną, córką Kajtka, który przeprowadził się w te okolice z Trójmiasta.

Możecie mi wierzyć, że z każdym rozdziałem na jaw wychodzą niezwykle ciekawe fakty z życia poszczególnych bohaterów. Choć nie we wszystkie należy wierzyć, bowiem autor jeszcze nie raz nas potem zaskoczy, prawdą. Tą prawdziwą albo tą nie do końca prawdziwą... Zwroty akcji gwarantowane a finał?! O tak, byłam naprawdę zaskoczona! Autor wcześniej zupełnie nie pomógł w domysłach.

Ogólnie rzecz ujmując książka mi się podobała, choć chwilami miałam wrażenie, że wiele scen czy wątków jest zbędnych. Mroczna i dziwna fabuła utrzymuje poziom zaintrygowania, jednak zbyt dużo niepotrzebnych fragmentów wraz z niewielkich rozmiarów czcionką spowalniało czytanie.

Podsumowując - "Żmijowisko" to mocna książka, ale w moim odczuciu jednak nie thriller psychologiczny. To historia o zemście, zazdrości, braku uczucia, próbie samobójczej, nastoletnich miłostkach i pierwszych prób poznawania swojego ciała i jego reakcji na drugą osobę. To medialne ustawki, wściekłość i bezsilność, szantaż, wyrzuty sumienia czy prawne przepychanki. Czytajcie uważnie, bowiem tutaj wiele postaci ma swoje sekrety i nieźle kłamie! Polecam

Wow! Co za zakończenie książki. Kompletnie się go nie spodziewałam, wcisnęło mnie w fotel i sprawiło, że ciężko jest mi o tej książce zapomnieć. Jest to moja druga powieść Pana Wojciecha Chmielarza i zdecydowanie jest jeszcze lepsza niż poprzednią, którą czytała.

W książce czas podzielony mamy na teraz, wtedy i pomiędzy. Wszystko odnosi się do czasu, kiedy w miejscowości Żmijowisko zaginęła Ada. To właśnie ta nastolatka, wraz z rodzicami i grupą ich przyjaciół wybrała się tam na wakacje. Nastolatka jak to nastolatka. Wybuchowa, sfrustrowana i zła, że rodzice, a dokładniej jej mama postawili na swoim i zabrali ją ze sobą na wakacje. Wakacje jednak nie potoczyły się, tak jak planowali, a ich życie w przeciągu jednej nocy wywróciło się całkowicie do góry nogami.

W książce dużo się dzieje i mamy bardzo dużo różnorodnych postaci, a wszystko jest tak napisane, że nawet przez moment w tej historii się nie zagubicie! Są rodzice, są przyjaciele, są miłości z lat młodzieńczych, biznesmeni, sfrustrowane dzieci i mieszkańcy wioski. Cały czas coś się dzieje i coraz mocniej wchodzimy w ich życie i w relacje, jakie mają między nimi miejsce. Oj jest gorąco! Sami możecie się domyślać, ile się dzieje w grupach przyjaciół z lat szkolnych! Jestem zachwycona tym kryminałem i szczerze Wam go polecam. Nawet przez moment podczas jego czytania nie będziecie się nudzili, a mi ciężko się było od niego oderwać. Nieprzespana noc gwarantowana!

Książkę odebralam za punkty w serwisie Czytam Pierwszy :)

Kiedy sięgamy po kolejną książkę danego autora mamy już jakieś wymagania, porównujemy ją do poprzedniej, a jeśli tamta była dobra to ta musi być wybitna, jak było w tym przypadku?

Grupa przyjaciół ze studiów postanawia spędzić razem wakacje w Żmijowisku, przyjeżdża tam Arek i Kamila z synkiem Ignasiem i nastoletnią córką Adą która naburmuszona siedzi tylko w telefonie, jej marzył się obóz żeglarski z przystojnym Pawłem ale mama zmusiła ją do wyjazdu z rodziną. Do agroturystyki przyjeżdża też dawna miłość Kamili przystojny Robert razem z nową dziewczyną Adaomą, piękną modelką która zachwyciła prawie wszystkich. Kiedy podczas sielankowej zabawy dorosłych ginie Ada, cudowne wakacje zamieniają się w koszmar a najbliższy rok będzie najgorszym w ich życiu. Rok po zaginięciu córki Arek wraca do Żmijowiska, czy teraz rozwikła zagadkę tajemniczego zniknięcia?

Jak zawsze kiedy przeszłość przeplata się z teraźniejszością jest małe zamieszanie i trzeba się skupić żeby dobrze to rozróżnić, tutaj jednocześnie opowiadana była też historia pomiędzy więc było to jeszcze trudniejsze.

Od samego początku zżyłam się z bohaterami i na prawdę z emocjami i zaangażowaniem przeżywałam z nimi każdy dzień, kiedy zniknęła Ada nie wiedziałam kto mógłby to zrobić a w miarę upływu czasu podejrzewałam coraz inne osoby. W takich sytuacjach najczęściej życie weryfikuje naszą miłość do drugiej osoby, jedne małżeństwa będą się wspierać pomimo wszystko a niektóre się rozpadną pod ciężarem cierpień. Arek i Kamila wzięli ślub ze względu na ciąże, kiedy ich dziecko które ich kiedyś połączyło zniknęło to i ich związek się rozpadł.

Oprócz najważniejszego czyli zaginięcia Ady jest też wiele pobocznych wątków, historii ludzi takich jak my, długi właścicieli agroturystyki którzy marzą o lepszym życiu, brak szacunku do czarnoskórej Adaomy, a także dawna miłość dwojga ludzi która zaczyna ożywać chociaż każde z nich ma już swoich partnerów.

Ciężko opisać te wszystkie emocje które towarzyszą nam podczas czytania bo jest ich tak wiele, jednego jestem pewna, ta książka jest genialna i polecam ją każdemu. Książkę odebrałam za punkty z portalu Czytam Pierwszy.

Kamila wraz z rodziną, jak co roku, wyjeżdża na urlop, by spotkać się z przyjaciółmi ze studiów. Tym razem postanawiają spędzić ten czas w agroturystyce, mieszczącej się w niewielkiej miejscowości Żmijowisko. Lato, leśna głusza, wieczory mocno zakrapiane alkoholem, śpiew i kąpiele nocą w jeziorze. Idealna sceneria, by stała się tragedia. Nikt nie spodziewa się, że ten wyjazd, zamiast miłych wspomnień, zostawi po sobie gorycz, cierpienie i łzy.

Ada, córka Kamili i Arka, zapierała się rękami i nogami przez tym wyjazdem. Nie ma w tym nic dziwnego, nastolatka chciała spędzić ten czas ze swoimi znajomymi na kolonii. Zwłaszcza, że pojechał na nią również chłopak, do którego od dawna wzdychała. Niestety jej matka, jak zawsze wiedząca lepiej, postanowiła zepsuć córce ten czas i postanowiła, że całą rodziną wyjadą do Żmijowiska. Nie ciężko się domyślić, że dziewczyna spędzając całe dnie z nosem w telefonie, nie była kompletnie zainteresowana spędzaniem czasu z rodzicami i opiekowaniem się młodszym bratem.

Do agroturystyki przyjeżdża również Robert, młodzieńcza miłość Kamili. Kobieta w głębi duszy nie potrafi się pogodzić z faktem, że to nie z nią Robert przyjechał na ten zjazd, a z czarnoskórą modelką imieniem Adaoma. Wciąż tęskni za mężczyzną, pomimo, że od wielu lat ma swoją rodzinę, jest matką Ady i Ignasia, a także żoną Arka. Widząc, jak Robert patrzy na obecną ukochaną, do Kamili powracają wszystkie wspomnienia wspólnych dni.

Czy gdyby Kamila nie prowadziła wewnętrznej wojny ze wspomnieniami, nie doszłoby do tragedii? Czy Ada spędziłaby z nimi miło czas i wróciliby razem do domu? Czy to naprawdę wina Kamili, że jej córka zniknęła? Czy wszystko potoczyłoby się inaczej, gdyby pozwoliła córce wyjechać na kolonię? W głowie kobiety kłębi się milion pytań.

Pomimo usilnych prób odnalezienia Ady, po dwunastu miesiącach nikt nadal nie wie, co stało się z nastolatką. Ojciec dziewczyny postanawia wrócić do Żmijowiska i wznowić poszukiwania córki.

Czy uda się odnaleźć nastolatkę? Kto stoi za jej zniknięciem? Jaki związek z zeszłorocznymi wydarzeniami ma rodzina, która przeprowadziła się do Żmijowiska z Sopotu? Kim właściwie jest Damian - młodocianym zabójcą, czy zagubionym chłopcem, który zrobi wszystko, by przypodobać się rówieśnicy?

Chmielarz w nieprzesadzony sposób zamienia sielski wypoczynek w rodzinną tragedię. Czytelnik nie może tu zaufać żadnemu bohaterowi. Nawet jeśli mamy wrażenie, że wiemy, kto co ma za uszami, parę stron później przekonujemy się, że byliśmy w błędzie. Tu każdy może być podejrzany. Z pozoru nieistotne szczegóły, z czasem okazują się mieć ogromne znaczenie. Strony połyka się jedna za drugą, prawdopodobnie nie tylko przez samą historię, ale także dzięki temu, że autor nie traci czasu na zbędne "gadanie". Nie znajdziemy tu ciągnących się w nieskończoność opisów postaci, wiejskiej fauny i flory, czy warunków atmosferycznych panujących tego lata. Tu są konkrety i to mi się podoba. Czekam na kolejne pozycje pana Wojtka, a Was zachęcam do przeczytania Żmijowiska. To jedna z lepszych książek, które miałam okazję przeczytać w tym roku.

Historia zaginięcia Ady oraz okoliczności temu towarzyszące to wybuchowa mieszanka pełna niewyjaśnionych spraw z przeszłości, wzajemnych niechęci, znużenia codziennością, używek i kompletnie pogubionych ludzi. Mocna i wciągająca. Trochę kryminał a trochę thriller psychologiczny. Spodoba się fanom obu gatunków.

Grupa znajomych trzydziestolatków postanawia spędzić wspólne wakacje w niewielkiej, urokliwej wsi – Żmijowisko. Zabierają oni także swoje rodziny. Miało być przyjemnie, jednak krzywdy doznane w przeszłości oraz złe wybory przyczyniają się do powstawania różnych spięć i awantur. Po jednej z nich pod ziemię zapada się nastoletnia Ada- córka jednej z par, a jej poszukiwania nie przynoszą rezultatu. Rok po tym wydarzeniu ojciec dziewczyny – Arek wraca do Żmijowiska i podejmuje ostatnią próbę odnalezienia swojej córki.

„Czy tak naprawdę na tym ma polegać dorosłe życie? Na ciągłym poprawianiu wszystkiego i nieustających rozczarowaniach, bo to, co wydaje się tak blisko, na wyciągnięcie ręki, w ostatniej chwili ci umyka?” (s.117).

Książka strasznie mi się podobała, ponieważ jest w sam raz- nie banalna, ale też nieprzekombinowana. Nie mogłam się od niej oderwać, natychmiast musiałam wiedzieć co będzie dalej. Otrzymujemy także ciekawy rys psychologiczny postaci, na które dodatkowo możemy spojrzeć z trzech różnych perspektyw czasowych - „wtedy” (nieszczęsne wakacje, na których zaginęła Ada) „teraz” (powrót ojca do Żmijowiska) oraz „pomiędzy” (losy bohaterów pomiędzy dwoma zdarzeniami). Autor porusza także tematy trudne, nad którymi warto pomyśleć. Ogromny plus za zaskakujące zakończenie! Nie będę narzekać, bo nie mam na co, Pan Wojciech Chmielarz zafundował mi kawał dobrej rozrywki oraz kaca książkowego – dziękuję 😊

Z czystym sumieniem polecam, a za możliwość przeczytania dziękuję portalowi [Adres usunięty]

Na początku tego roku poznałam Wojciecha Chmielarza. Może trochę później niż niektórzy, ale dzięki temu mogłam przeczytać prawie całą serię z komisarzem Jakubem Mortką za jednym posiedzeniem. Prawie całą, bo zostały mi jeszcze „Cienie”, ale przyjdzie na nie jeszcze czas. Żal mi się rozstawać z Mortką, więc odwlekam to w czasie.

Ale! Wojciech Chmielarz napisał coś nowego. „Żmijowisko” to, jak głosi okładka, thriller psychologiczny z zaginionym dzieckiem w tle.

Grupa znajomych ze studiów spędza urlop w gospodarstwie agroturystycznym. Kamila, żona Arka wraz z dwójką dzieci przyjeżdża do tytułowego Żmijowiska, chociaż nikt poza nią jechać nie chciał. W poszczególnych domkach zameldowały się już jej koleżanki i koledzy z rodzinami. Ostatni przyjeżdża Robert ze swoją nową partnerką, czarnoskórą prezenterką telewizyjną, Adaomą. Ten fragment brzmi jakby był początkiem wszystkiego, jednak początek znajdziemy zupełnie gdzie indziej.

Bardzo spodobał mi się pomysł Chmielarza na skakanie po osi czasu. Wakacje w Żmijowisku to nie jest początek historii. To kulminacja wspólnych losów. Oprócz spotkania grupy znajomych mamy jeszcze przeszłość i przyszłość z różnych perspektyw. Dzięki temu zabiegowi poznajemy wydarzenia i bohaterów po kawałku, w częściach, które pozwalają nam stopniowo dojść do prawdy. Fakt znacznego skupienia się na charakterach i uczuciach bohaterów sprawiał, że tempo książki spadało, przez co nie do końca zgadzam się z określeniem thriller psychologiczny sensu stricto. Chociaż może gdyby analizę każdego bohatera podciągnąć pod „psychologiczny”, a zakończenie pod „thriller” to będziemy mieć komplet.

Czytając „Żmijowisko” wyobrażałam sobie klimat w stylu „Kruka” produkcji Canal+. Och, jaki byłby z tego piękny film! Tajemnicze zarośla, złowrogi las, samotność i niezrozumienie. I ten jad, który powoli zabija od środka…

Fajny ten Chmielarz. To kiedy następna książka?