Złota godzina

Sophie i Anna Savard to „siostry” przygarnięte przez ciotkę, dla której nie liczy się skąd jesteś, czy jakiej jest się rasy, ale to co ma się w środku i co można pokazać światu. Wychowują się wraz z Kappem, przyjacielem z dziecinnych zabaw. Kiedy dorastają, obie zostają lekarkami. Jednymi z pierwszych kobiet zajmujących się medycyną. Żadna nie kwapi się by wyjść za maż, bo kariera oraz dobre słowo o ukochanym jest ważniejsze niż ich szczęście. Do momentu, aż w wyniku pewnych niezbyt dobrych okoliczności przygarniają do siebie Rosę i Lię. Dwie sieroty włoskie, które zgubiły swoich dwóch młodszych braci. Gdzie są? Czy uda im się ich odszukać? A może już nigdy nie spojrzą na Anne i Sophie wzrokiem pełnym ufności, bo bracia nie zostaną odnalezieni?

Postacie wykreowane przez Panią Donati są tak plastyczne i tak charakterystyczne, że wydają się prawdziwe. Główne bohaterki są kobietami tak różnymi od siebie, pod kryteriami XIX-wiecznej Ameryki, aż trudno uwierzyć w ich karierowy sukces. Sophie to Mulatka i jest naprawdę bardzo pracowitą i inteligentną kobietą. Umie zajmować się swoimi pacjentami z prawdziwą pieczołowitością. Niestety ze względu na jej wygląd, wiele osób źle się do niej odnosi. Po pierwsze: kolor skóry. Po drugie: jest kobietą. Po trzecie: lekarką. Obrazuje wszystko to, czego nienawidzą zacofani mężczyźni. Dlatego też nie decyduje się na ślub z ukochanym i wpływowym dziedzicem, dla którego jest w stanie z niego zrezygnować, byle tylko nie naruszyć jego reputacji. Ale….Sophie nie wie wszystkiego. Natomiast Anna to znakomity chirurg. Spędza wiele czasu przy stole operacyjnym oraz ucząc studentki medycyny. Nie myśli o niczym innym prócz ciotce, siostrze i leczeniu chorych. Do momentu, aż nie może zapomnieć dotyku pewnego włoskiego mężczyzny.

Nowy Jork 1883 roku, to czas jego rozwoju oraz fali emigrantów z Europy. Są to głównie sieroty pozostawione przez rodziców z tych, czy innych pobudek. Zazwyczaj kończą albo w ośrodkach pomocy dla dzieci, albo na ulicy. Obraz tego nowego świata jest przepełniony goryczą, po ostatniej wojnie, a także smutkiem, po stracie wielu mężczyzn. Kolorowy, pełen pasji, śmiechów i płaczu dzieci, chichotów zakochany i cieni chorób oraz ukrytych morderstw. Fabuła dzięki pięknemu obrazowi miasta toczy się wokół kilku spraw: walki o równouprawnienie kobiet oraz rasizmowi, sprzeciwu wobec katolicyzmowi, aborcji i antykoncepcji oraz dyskusji o dobro sierot pozostawionych samych sobie na pastwę okrutnego losu.

Skoro już nachwaliłam jak bardzo jest ona cudowna, czas na moje odczucia osobiste. Zafascynowała mnie powieść od samego początku. Zwłaszcza, że pisana jest barwnych językiem, który został doskonale przetłumaczony na język polski. Zainteresowałam się fabułą od razu, kiedy tylko dowiedziałam się kim są główne bohaterki i jak są traktowane przez innych. Denerwowali mnie strasznie mężczyźni, którzy sądzą, że są najważniejsi, najmądrzejsi i trzeba im ulegać pod każdym względem. Jeszcze bardziej irytujący był fakt, że kobieta musi pozwalać mężczyznom na wszystko, bo dają jej dach nad głową, posiłki i ubrania. Nie szkodzi, iż nie są wstanie przeżyć następnego porodu, mają dość bycia co chwile w ciąży oraz nie chcą być wykorzystywane seksualnie po raz kolejny. Nie mogą nic, dosłownie nic działać w akcie seksualnym, bo nazywane są dziwkami i ladacznicami. I oczywiście jeśli zdradzą męża są zwyrodniałymi katoliczkami i mają się smażyć w piekle, lecz jeśli mąż pójdzie na stronę, to wszystko jest w porządku i wina leży po stronie kobiety. No aż mam ochotę krzyknąć głośno coś mega nieatrakcyjnego. Jak można być takim chamem?! Oczywiście rozumiem całe te zamieszanie wokół tych tematów, ponieważ tak naprawdę prawa kobiety dopiero wychodziły na świat. Ale najgorsze, że trwało to tyle wieków. Jednak, co się nadenerwowałam i nawściekałam na tych głupców to moje. Najgorsze, że nawet dziś w Polsce (i na świecie) można spotkać takich facetów. Z drugiej strony ciesze się z moich emocji, ponieważ oznacza to, że autorka ukazała w książce całą prawdę o społeczeństwie krańca XIX wieku. Czy to nie doskonałe?

Podsumowując: Złota godzina pokazuje jak bardzo kobiety były piętnowane, zaledwie ponad sto lat temu. Jak ustrój wpływa na zmiany oraz to jak mężczyźni walczą o swoje prawa do końca. Jakimi są brutalami, niewdzięcznikami, a zarazem boją się stać na równi z kobietami. Ich sposoby obrony są śmieszne jak argumentacje jakie przytłaczają, ale najsmutniejsze jest to, że kobiety same w to wierzą. Jak walczyć o siebie, swoje wartości, swoją godność, samoocenę i samoakceptację. Jak trwać w świecie, gdzie płeć słabsza na zawsze ma nią zostać i być traktowana gorzej niż zwierzę. Co zrobić by zwyciężyć nad przeciwnościami i stać się wzorcem dla wielu kobiecych i zawziętych oczu kobiet.

Dwie niezwykłe kobiety, połączone wspólną historią i więzami krwi. Choć tak niewiele między nimi podobieństw, obydwie marzą o pracy lekarki, która w tych niełatwych dla kobiet czasach, stanowi wielkie wyzwanie. Jak sobie z nim poradzą? Czy będą w stanie pomóc innym?

Sara Donati pisze o kobietach, które pragnęły zostać lekarkami. W tym celu uczyły się, pokonywały różnego rodzaju przeszkody, a kiedy w końcu osiągnęły swój cel, nikt nie chciał potraktować ich poważnie. Bo w świecie zarządzanym przez mężczyzn ambicje kobiet nie są mile widziane, płeć piękna nie ma prawa głosu, a już na pewno nie powinna się wychylać. To świat, w którym na każdym kroku dyskryminuje się kobiety i wprost mówi im o tym, że ich zdanie nie ma znaczenia. Negatywne nastawienie i wrogie emocje odczuwa się na każdym kroku. Autorce udało się oddać ten XIX- wieczny klimat naprawdę obrazowo. Przez cały czas czułam się, jak świadek wydarzeń, ktoś, kto obserwuje wszystko z boku i wraz z bohaterkami przeżywa wzloty i upadki. Ciężko było mi uwierzyć, że to „jedynie” książkowa historia- realizm uderzył we mnie z wielką mocą.

Ważne, żeby mieć na uwadze, w jakich czasach rozgrywa się akcja książki. Powieściowemu światu bardzo daleko jest do naszego- bohaterzy korzystają z telegramów, uliczki wypełnione się dorożkami, a o komputerach nikt jeszcze nie słyszał. Te czasy dzięki autorce możemy poznać lepiej i kryje się w tym pewna magia, choć opowieści tej daleko jest do bajki. Donati potrafi jednak pisać pięknie i mądrze, z wielką precyzją dobierając słowa i malując obrazy. Wspaniale odtwarza uroki tamtej epoki i tym zachwyca swoich czytelników.

Bez wątpienia nie były to czasy łatwe dla kobiet i to właśnie o tym jest ta powieść. O społecznej niesprawiedliwości, dyskryminacji, braku równouprawnienia, głosie kobiet stłamszonych i zepchniętych na boczny tor. Ale to także opowieść o tym, że warto coś zmienić oraz walczyć o swoje marzenia. Nie da się nie zauważyć, że poruszana przez Donati tematyka wciąż jest bardzo aktualna i na czasie, zwłaszcza w naszym kraju. Być może to jeden z powodów, dla których „Złota godzina” tak nas porusza i tak zapada w pamięć. W końcu dlaczego kobieta nie może decydować sama o sobie? Dlaczego to mężczyźni mają jej mówić co powinna zrobić ze swoim ciałem i życiem? Jakim prawem?

Autorka nie obawia się tych tematów, wręcz przeciwnie- z prawdziwym zamiłowaniem łączy trudne kwestie i przedstawia kolejne problemy tamtych czasów. Oprócz dyskryminacji kobiet i zakazu aborcji zwinnie zahacza o rasizm oraz biedę. Daje to nie tylko intrygujące połączenie, będące prawdziwą gratką dla fanów trudnych, życiowych historii ale także pełne wyobrażenie o czasach, w których przyszło żyć ludziom u schyłku XIX wieku.

Ta książka nie byłaby tak dobra, gdyby nie bohaterzy, których łatwo polubić, a właściwie bohaterki. Uwielbiam takie charakterne, silne i pewne siebie kobiety, konsekwentnie dążące do obranych celów i nie baczące na napotykane przeszkody. Podążając za Sophie i Anną stajemy się członkami niezwykle czarującego kobiecego świata, w którym dom rodzinny odgrywa pierwszoplanową rolę. Autorka na każdym kroku zaznacza, jak wielki wpływ wywierają na nas bliscy i wychowanie, jak bardzo determinują to, kim się stajemy.

Jeszcze do niedawna unikałam tak grubych książek. Teraz widzę, że tym samym wiele razy mogłam przeoczyć takie perełki. To jedna z tych książek, których lekturą się delektujemy. Każda kolejna strona sprawia nam wielką przyjemność, potęgując jednak wrażenie nieuchronnego zbliżania się do końca. Każde słowo w książce zostało przemyślane i dopracowane, a żaden wątek nie znalazł się tu przypadkowo. Donati postawiła sobie poprzeczkę bardzo wysoką i przeszła samą siebie. Gorąco polecam.

Nareszcie! Trochę to trwało zanim przeczytałam tę książkę, i co tu ukrywać- na jakiś tydzień przywiązała mnie do siebie. Czułam, że nie mogę zacząć nic nowego dopóki jej nie przeczytam. Czy żałuję tego, że po nią sięgnęłam?

Absolutnie nie! Co lepsze- zrobiłabym to po raz drugi bowiem naprawdę mi się podobało. Z przyjemnością sięgnę więc po inne książki Sary Donati (o ile się pojawią).

Jest to ciężka lektura- zarówno pod względem gabarytu (864 strony swoje ważą), jak i tematyki (temat nie jest taki do "połknięcia", nie można się delektować lekturą). Bardzo zaciekawił mnie temat poruszony przez autorkę. Bohaterkami są dwie kuzynki pracujące jako lekarki. W czasach, o których mowa kobiety rzadko pracowały zawodowo, jeszcze rzadziej jako medycy. Dla nich przeznaczona była inna rola. Miały zajmować się domem, rodzić dzieci i być posłuszne mężom. Dziś dla nas wydaje się to nie do uwierzenia, ale dawniej panie nie miały nic do powiedzenia. To mężczyźni byli panami i władcami, mogli decydować o wszystkim.

Z taką właśnie sytuacją mamy do czynienia w "Złotej godzinie". Nasze bohaterki pracują jako lekarki w bardzo trudnych czasach- gdy o antykoncepcji niewiele się mówi, a mężczyzna nie zważa na protesty żony, seks uznając za jej obowiązek. Wielu nie patrzy na zdrowie czy możliwości żon. Dostęp do środków zapobiegania ciąży jest fatalny, zaś za pomoc w rozwiązaniu "problemu" są kary. Zdesperowana kobieta jest skłonna wiele zrobić by osiągnąć cel. I takie osoby wykorzystują niedouczeni lekarze ogłaszający się w gazetach "wywołujący miesiączkę".

Właśnie takie panie krzywdzi rzeźnik, który zabieg aborcji wykonuje tak niewprawnie, że wcześniej czy później następuje śmierć pacjentki.

Nasze bohaterki Sophie i Anna Savard pomagają policji i prowadzą śledztwo w tej sprawie. chcą wyśledzić winnego i sprawić, że nikogo już nie skrzywdzi. Jest też drugi wątek: zaginięcia dzieci.

Powieść, jak już wspominałam- jest ogromnie ciekawa. Wciąga. Można poczytać o pracy lekarza w XIX stuleciu, znajdzie się też wątek miłosny.

Autorka wykonała bardzo dobrą pracę- powieść jest spójna i realistyczna. Przerażające jest to, co musiały przeżywać te kobiety, jednak z coraz większym niepokojem śledzę dzisiejsze doniesienia medialne. Całkiem prawdopodobny wydaje się powrót aborcji do podziemi (niemożność jej wykonania gdy ciąża zagraża życiu matki lub pochodzi z gwałtu). Zadaję sobie pytanie- do czego to wszystko zmierza?

Polecam.

Z wielką radością pisałam dla was tę recenzję.

Złota Godzina to saga rodzinna, w której głównymi bohaterkami są dwie kuzynki. Sarah jest położną, a Anna lekarzem chirurgiem. Cofamy się do roku 1883, bo to w tych czasach osadzona jest cała powieść. Akcja toczy się w Nowym Yorku. Jednak nie jest to miejsce, jakie wszyscy znamy. Nie było wtedy Statuy Wolności, Times Square czy Ellis Island. Na drogach pojawiały się konie i dorożki, a oprócz tego poruszać się można było siecią kolejową.

I co najważniejsze, co według mnie nadało klimatu tej powieści – to porozumiewanie się za pomocą telegramu, ponieważ nie było jeszcze wtedy telefonów.

"Złota Godzina" Sara Donati – recenzja

Książka ta to powieść dwóch kobiet walczących z systemem i światem mężczyzn. Mimo że obie są absolwentkami szkoły medycznej, koledzy z zawodu nie traktuję ich poważnie. Są dyskryminowane, często obrażane i mniej opłacalne, mimo że są świetne w tym co robią.

Głównym tematem i zarazem konfliktem w powieści staje się zakaz wykonywania aborcji w tamtych czasach. Obie dziewczyny z całych sił walczą o prawa kobiet, mimo iż same mogą z tego powodu stracić swoją karierę zawodową. Na ich drodze staje Comstock – niebezpieczny człowiek, który samodzielnie walczy z podziemną aborcją, oskarżając każdego, kto stanie na jego drodze o niestosowanie się do przepisów.

Złota Godzina świetnie zgrała się z obecną sytuacją w Polsce. Kiedy to kobiety muszą wychodzić na ulice i walczyć z systemem o prawo do zachowania godności i wolnego wyboru. Aborcja jest tematem przewodnim w całym tym konflikcie, jednakże poruszane są poboczne wątki, jak niepłodność, brak chęci posiadania dzieci, zakaz stosowania antykoncepcji, bieda czy zmuszanie kobiet do kolejnych porodów przez mężczyzn.

Saga rodzinna

Książka Sary Donati to kawał literatury. Liczy ona sobie 867 stron, a do tego gabarytowo jest większa niż standardowa książka. Dzięki temu możemy dokładnie poznać rodzinę Sarah i Anny. Dom, w którym się wychowały, jest pełen wspaniałych kobiet. Poznajemy ciotki, kuzynki i gospodynie domowe. Nie da się nie pałać sympatią do tego domu. Jest ciepły, rodzinny, otwarty dla gości i staje się ostoją bezpieczeństwa dla naszych bohaterek.

Oczywiście nie brakuje w tej pozycji wątków miłosnych, które są naprawdę dobrze opisane. Emocjonujesz i wstydzisz się razem z bohaterami, trzymając za nich kciuki.

Wątek kryminalny

Ogromnym zaskoczeniem był dla mnie wątek kryminalny, który pojawił się w drugiej połowie powieści. Na początku wszystko odbywało się, jak to w powieści obyczajowej w miarę jednostajnie, dopóki nie pojawiło się rzekome przestępstwo, sprawa w sądzie i dalsze działania, w które były zamieszane nasze główne bohaterki.

Ze względu na moją miłość do kryminałów nie wyobrażałam sobie, aby zagadka nie została rozwiązana. Jednakże okazało się, że to przecież nie typowy kryminał i nie wiadomo, czego powinnam się spodziewać.

Złota godzina została zakończona w taki sposób, że spokojnie mogłaby powstać druga część, po którą z wielką chęcią bym sięgnęła.

Ogólne wrażenia

Nie jestem fanem bardzo grubych tomisk, ponieważ zazwyczaj opisy są rozległe, zbędne, a ja lubię akcję i jestem dość niecierpliwa i łasa na szybkie zakończenie. Szczególnie kiedy książka mnie wciąga. Tym razem było inaczej. Miałam wręcz chwile, kiedy marzyłam, aby ta powieść się nie kończyła. Tak polubiłam ten świat i ich bohaterów.

Zapewne duży udział w tym miała sama tematyka, która została poruszona. Książki o prawach kobiet zawsze w hierarchii ulubionych stoją bardzo wysoko.

Dużo tematów pobocznych pozwoliło rozwinąć książce skrzydła i nie zanudzić.

Co więcej, samo wydanie książki jest przepiękne. Zakochałam się w tej okładce.

Poza tym samą rekomendacją tej powieści powinno być to, że zostaje ona u mnie na półce – bezapelacyjnie. :)

“Małżeństwo z pani siostrzeńcem nie kazałoby mi jej porzucić. Jest dżentelmenem, ja zaś córką dżentelmena; pod tym względem jesteśmy sobie równi”. (Duma i uprzedzenie).

„Nie zwracam się teraz do pana tak, jak nakazuje zwyczaj czy konwenans światowy, nawet nie jak człowiek do człowieka, ale jak wolny duch do wolnego ducha, jak gdybyśmy przeszedłszy przez śmierć i przez grób, stali przed Bogiem równi, bo i równi przecież jesteśmy” (Jane Eyre).

Dlaczego o tym myślę? Bo dla mnie i Jane i Elizabeth były bardzo silnymi, dumnymi i nowoczesnymi kobietami. Tak jak w Polsce, kiedy to panie musiały pracować na roli, w urzędach, w domu przejąć obowiązki mężczyzny bo panów nie było – polegli albo w Powstaniu Listopadowym lub Styczniowym. W Ameryce było podobnie. Po wojnie domowej większość kobiet zostało samych. W „Złotej godzinie” Sary Donati poznajemy Annę i Sophie. Były sprowadzone do nowojorskiego domu ciotki Quinlan. Dwie sieroty które zmieniły się w wykształcone i nowoczesne damy studiowały i zostały lekarkami. Niestety w świecie zdominowanym przez mężczyzn wybicie się było znikome. Panowie nie tylko niechętnie ale wręcz wrogo odnosili się do kobiet – doktorów. Uważali że panie są zobowiązane tylko do trzech rzeczy – do domu, kościoła i dzieci. Oj, jak mało się zmieniło…

Na szczęście i Anna i Sophie przetarły szlaki. Anna spełniała się przy stole chirurgicznym, Sophie była położną. Ta druga musiała walczyć nie tylko z mężczyznami – lekarzami ale też z uprzedzeniami rasowymi. Miała inny kolor skóry, co w tych czasach było oznaką poniżenia i degradacji. Na szczęście i Anna i Sophie miały wsparcie – wielkie wsparcie w domu rodzinnym i w swoich mężczyznach – w Jacku i Kapie, którzy ich nigdy nie ograniczali, wręcz przeciwnie – byli ich równorzędnymi partnerami.

Nigdy nie myślałam że Nowy York był w tamtych czasach taki purytański. Oczywiście wiedziałam że pierwszymi osadnikami byli religijni Holendrzy ale w porównaniu z dzisiejszym miastem, z tyglem narodowościowym, społecznym, z wolnością poglądów, orientacji, wyborów tamta osada była strasznie zacofana. „Stoję po stronie kobiet – odparła zdecydowanie – czyli osób, które rodzą i wychowują dzieci. Istot ludzkich, w których maltuzjaniści i księża widzą jedynie bezmózgi inwentarz rozpłodowy”.

To bardzo obszerna książka ale bardzo szybko się czyta. Jest tam kilka wyzwolonych kobiet i mnóstwo poddanych mężowi, konwenansom, rodzinie w złym tego słowa znaczeniu. W tej powieści opowiedziana jest walka kobiet o swoją godność, o samostanowienie, o wolność prawną i umysłową. Czy to mi coś nie przypomina? Jedyny minus to to, że ta książka jest niedokończona. Nie wyjaśnione kto zabija, czy osierocone dziecko wyjdzie z koszmaru, czy siostry odnajdą najmłodszego brata. Ale jak na razie muszę zadowolić się stanem dzisiejszym. Absolutnie polecam „Złotą godzinę”. Bo i kiedyś i dziś nie tylko kobiety muszą walczyć o swoje prawa. To lektura obowiązkowa nie tylko dla mnie.

Uwielbiam to uczucie, kiedy przeczytam opis książki i czuję, że będzie dobra. Jest jeszcze lepiej, gdy kolejne recenzje zdają się potwierdzać to przypuszczenie. Pełnią szczęścia można wtedy nazwać stan, niezbyt częsty, ale bardzo pożądany, gdy ta książka okazuje się być lepsza i od naszych oczekiwań i od tych opinii, które czytaliśmy. Gdy kilka miesięcy temu przeczytałam blurba powieści Złota godzina, skojarzyła mi się z moim ukochanym serialem z dzieciństwa: Dr Quinn, oglądałam co tydzień i pamiętam, że nawet z wycieczek i spacerów wracało się wcześniej, żeby zdążyć na kolejny odcinek. Gdy tymczasem książka wpadła w moje ręce okazało się, że to nie byle jakie powieścidło, ale solidnych rozmiarów tomisko. Z jednej strony się bałam, bo jeżeli książka okaże się nudna, to będzie naprawdę traumatyczna przygoda, którą będzie można porównać do trudów przeprawy przez Berezynę, ale jeżeli książka okazałaby się dobra… Nieczęsto jednak wśród nowości zdarza się taka perełka

Lata osiemdziesiąte, dziewiętnastego wieku. Nowy Jork jest gwarnym, tętniącym życiem miastem. Dziś miasto będące symbolem postępu, pod koniec dziewiętnastego wieku było dosyć nowoczesne, ale i tak pełne przesądów i uprzedzeń. To w tym mieście żyją i pracują dwie kuzynki Anna i Sophie Savard. Wychowały się w oryginalnej i postępowej rodzinie. Ukończyły medycynę i praktykują swój zawód z wielkim oddaniem, chociaż często, bardzo często spotykają się z uprzedzeniami. W trudniejszej sytuacji jest Sophie, która jest mulatką, a nawet w Nowym Jorku budzi to liczne nieprzyjazne reakcje. Z powodu swojego koloru skóry odrzuciła przed laty oświadczyny Kapa, przyjaciela z dzieciństwa, którego kocha, z wzajemnością, ale nie chce rujnować mu kariery takim małżeństwem. Po pewnym czasie Kap wycofuje swoją propozycję, gdy zdiagnozowano u niego gruźlicę i zdaje sobie sprawę, że kontakt z ukochaną kobietą byłby dla niej wyrokiem śmierci. Każde więc w samotności zmaga się z pustką. Anna, ma w sercu traumę z dzieciństwa, gdy straciła całą najbliższą rodzinę. Gdyby nie kochająca ciotka, zapewne byłaby jedną z nieszczęśliwych zahukanych sierot, tak pozostała pustka, po tych którzy odeszli.

Obie kobiety nie przypuszczają, że pewny poranek całkowicie odmieni ich życie. Anna, udaje się w zastępstwie do przytułku, by przebadać sieroty. W towarzystwie bystrej zakonnicy, bada dzieci, które straciły rodziców i nie czeka ich kochająca rodzina zastępcza. Tymczasem Sophie wezwana do trudnego porodu, kolejny raz musi oglądać kobietę zmuszoną do prokreacji za wszelką cenę, a nie może jej w żaden sposób pomóc, by nie skończyć w więzieniu. Tak. Koniec XIX wieku to nie jest czas przyjazny kobietom, na pewno nie tym, które chcą samodzielnie myśleć.

Nie wiem czego oczekiwałam po przeczytaniu blurba, za to wiem, ze dostałam wspaniałą powieść. Owszem, jest to książka raczej dla kobiet, bo za dużo tam motylków, żebym mogła w ciemno polecić facetowi. Chociaż jest dużo obyczajówki i pewien wątek kryminalny, chociaż wolałabym, żeby był wyraźniej rozwiązany. Tak za wcześnie kończy się ta książka. Zdecydowanie. Jestem pod wrażeniem tego jak autorka poprowadziła wątki, chociaż bardzo, bardzo przydałaby się kontynuacja, bo mam wrażenie, że wątek Sophie i Kapa wymaga kropki nad i, aczkolwiek motylków było dużo, bardzo dużo, chociaż tej pary było tak niewiele. Wspaniale napisany jest wątek Anny i Jacka, bardzo motylkowy. Może ktoś mu zarzucić idylliczność, ale co tam, ja im bardzo kibicowałam, uwielbiałam ich sprzeczni i wspaniale było czytać o tak niecodziennym związku z perturbacjami. Zresztą rodzina Anny jest tak cudownie ciepła, że Borejki mogą się schować. Naprawdę, od razu chce się wpaść do nich, nawet na herbatkę z miodem i cytryną.

Nie mogę pominąć wątku, który mroził mi krew w żyłach a mianowicie polowania na tych, którzy doradzają kobietom w sprawach antykoncepcji. Straszne są te opisy, w których widzimy kobiety sprowadzone jedynie do roli inkubatora, który dodatkowo ma dbać o dom i ciepły obiad dla męża. Niby 150 lat temu, ale gdzieniegdzie, to nie jest aż tak abstrakcyjne myślenie, co może napawać przerażeniem.

Ponad osiemset stron a najchętniej połknęłoby się jednym tchem. Właśnie przez takie książki moi znajomi nienawidzą tego, że kocham czytać, bo ja wyłączam się ze świata. Czytając tę książkę nie chciałam iść do sklepu, musiałam pracować, ale najchętniej połknęłabym ją jednym tchem. Mogę Wam zagwarantować, że książka wciągnie Was od pierwszej strony i nie wypuści do samego końca. Będą emocje, miłość, wzburzenie i wzruszenie. Po prostu wspaniała książka, którą polecam z całego serca. Nie dziwi mnie, że tak się rozsiadła na liście bestsellerów

"Każdy wybór, jakiego dokonujemy, przynosi nam bezpośrednią bądź pośrednią korzyść. Nawet jeśli jakiś uczynek wygląda na ofiarę, alternatywa byłaby w jakiś sposób nie do zniesienia."

Powieść wrażliwie i sugestywnie wciąga czytelnika w swój niezwykle fascynujący świat. Nie sposób oprzeć się płynnie i w ciepłym tonie prowadzonej narracji, a przede wszystkim intrygującej i zajmującej fabule. Chętnie się w niej rozsmakowujemy, zapewnia intensywne emocje i silne wrażenia. Saga napisana z wielkim rozmachem, fascynują zarówno ciekawe wątki obyczajowe, jak i kryminalne, złożone i wzbogacone dreszczykiem sensacji. Wszystko na tle malowniczo przywołanej historii oplatającej elementy powieści. Sara Donati umiejętnie absorbuje uwagę czytelnika, angażuje w porywające wydarzenia, nie pozwala nawet na moment odczuć znużenia w tej liczącej blisko dziewięćset stron przygodzie. Podoba mi się zgrabne wplatanie w przedstawiane zdarzenia prywatnych i oficjalnych listów bohaterów, wycinków z ówczesnej prasy lokalnej, nadaje to książce bardzo ujmujący i realny charakter. Autorka poświęca wiele uwagi każdemu z bohaterów, głęboko wnika w profile charakterologiczne, przypisuje im ciekawe perypetie, zręcznie wplata życiowe wyzwania, często bardzo trudne i złożone, ale również oparte na nutach romantyczności i nastrojowości. Doskonale czujemy dopieszczenie fabuły, dbałość o narrację, wyjątkowy klimat i sylwetki powieściowych postaci.

Niesamowite plastyczne oddanie nawiązań do przeszłości, staranność wyrażona w szczegółach i autentyczność w opisach. Mamy wrażenie, jakbyśmy faktycznie przenieśli się do lat osiemdziesiątych dziewiętnastego wieku, spacerowali lub przejeżdżali dorożkami po nowojorskich ulicach, poznawali różnorodność dzielnic, odwiedzali wyspy. Miasto, którego społeczny krajobraz stanowi mieszankę różnych narodowości, wplecionych w nie stereotypów rasowych, uprzedzeń i przyjętych sztywnych konwenansów. Nowy Jork prężnie rozrasta się, czerpie korzyści z rozwoju przemysłu i techniki, stawia na osiągnięcia architektoniczne, pławi się w świetle pierwszych latarni elektrycznych. Przyglądamy się powstawaniu licznych budynków, których część przetrwała i do naszych czasów, uczestniczymy w otwarciu Mostu Brooklińskiego, zaglądamy do sklepów rozsianych wzdłuż ulic, targujemy się z ulicznymi sprzedawcami rozmaitości, obserwujemy występy tancerzy i muzyków, przechadzamy ścieżkami w parkach, zaglądamy do licznych cukierni, kawiarń, księgarń i bibliotek. Jednak dostrzegamy także mroczny klimat miasta, ulice zasłane śmieciami, rynsztoki wypełnione resztkami, punkty hazardu, walk kogutów, bokserskich bójek czy domy publiczne. Autorka zadbała o jak najwierniejsze opisy wnętrz budynków mieszkalnych, urzędów, przytułków i szpitali. Mamy również okazję zapoznać się z ówczesną modą i szerokim spektrum noszonych strojów.

Ale tym, co najbardziej intryguje w tej powieści, jest próba oddania realiów, w jakich przyszło żyć kobietom w ówczesnych czasach, sposobu traktowania ich przez mężczyzn, wyznaczonych odgórnie ról, przypisywanych obowiązków, utrudnionego dostępu do edukacji, szkolnictwa wyższego, ograniczonych możliwości samorealizacji. Stopień rozwoju medycyny, osiągnięcia na tym polu, spojrzenie na temat seksualności, antykoncepcji, aborcji, świadomości planowania rodziny, zafałszowanej moralności i sztywnych zasad. Sensacja związana z wykonywaniem przez kobietę zawodu lekarza, pierwsze przedstawicielki lekarzy i chirurgów, niechęć ze strony mężczyzn, ale również wielu pacjentów. Sophie Savard, pediatra i położnik oraz Anna Savard, chirurg, to przyrodnie siostry, osierocone w bardzo młodym wieku. Z determinacją walczą o prawa kobiet do wolności wyboru ścieżek rozwoju, możliwości odnalezienia upragnionego miejsca w świecie, powszechnego szacunku i zrozumienia. To bardzo dzielne, odważne i energiczne kobiety, nie bojące się trudów pracy, gotowe do poświęceń, wiele wymagające od siebie, potrafiące stanąć w obronie własnej, ale i słabszych potrzebujących opieki.

Cudownie czyta się o otwartym podejściu głównych bohaterek do zagadnienia adopcji, nieustawaniu w zapewnianiu szczęścia rodzinie, dostrzeganiu tego, co w życiu człowieka najcenniejsze. Także seniorka rodu, ciotka Quinlan, kiedyś malarka, śmiało stawia czoło przeciwnościom losu, służy cenną mądrością i duchową podporą. Bardzo ciekawą postacią jest Mary Augustin, inteligentna, zaangażowana w dobro innych, nie bojąca się podjąć trudnej decyzji o nagłym i istotnym zwrocie w jej życiu. Imponuje postawa ośmioletniej Rosy Russo, niezwykle rozsądnej i serdecznej dziewczynki, niestety tak mocno doświadczonej już przez los. Niektóre wątki zbyt szybko dotarły do zakończenia powieści, sprawiając wrażenie nagłego ich przerwania, wyzwala to ogromną nadzieję na powstanie kontynuacji opowiadanej historii, konieczności sprawdzenia, na ile sami poradziliśmy sobie z kreatywnym snuciem przypuszczeń, właściwymi interpretacjami, dopowiedzeniem tego, co zawieszone w ogromnym zaciekawieniu, a skłaniające do przemyśleń. "Złota godzina" to saga, z którą warto zapoznać się, poświęcić kilkanaście godzin, w atmosferze spokoju i wnikliwości, w zamian otrzymujemy wrażenie porywającego zaczytania.

[Adres usunięty]

(Gdyby było więcej gwiazdek, dałabym więcej)

Książka dała mi kopa i to porządnego, bo od paru dni wciąż mam po niej ‘kaca’. Fascynująca i budząca wiele sprzecznych uczuć podróż w czasie!

Przez 866 stron żyłam bez telefonów, samochodów czy komputerów. Dorożki sunące po ulicach, telegramy i specyficzna atmosfera XIX wieku, którą świetnie oddają delikatne, zwięzłe opisy.

Jak tu odnaleźć kogoś kto się zgubił? Albo kogoś, kto nie chce być odnaleziony? Strata bliskich, a gdyby emocji było za mało, krew w żyłach mrożąca procedura, jaką przechodziły dzieci porzucone przez biologiczne matki. Czy dzisiaj też się to tak odbywa?!

„To miasto było jak dobrze przetasowana talia kart: w każdym rogu można było spotkać równie dobrze zgubę, jak i ratunek.” (str. 175)

Głód, brud i ubóstwo. Małoletni zdani na łaskę dorosłych, niekoniecznie pozytywnie do nich nastawionych, bo przecież to tylko dzieci. Dzieci, które mają słuchać dorosłych, z którymi się nie dyskutuje. I kobiety… Pani jest lekarzem? Naprawdę? Tak, chce Pani sprawdzić moją wiedzę i kompetencje? A może mam Pani usunąć narządy rozrodcze?

„- Stoję po stronie kobiet- odparła zdecydowanie.- Czyli osób, które rodzą i wychowują dzieci. Istot ludzkich, w których maltuzjaniści i księża widzą jedynie bezmózgi inwentarz rozpłodowy.” (str. 219)

Nie zabrakło treści kontrowersyjnych. Aborcja i bieda. Pozycja kobiet w świecie zdominowanym przez mężczyzn. Kobiecie chirurgowi nie wolno operować mężczyzn, tylko dlatego, że to kobieta. Choroby dziesiątkujące ludność i lekarka walcząca o każde życie. W dodatku brak tolerancji rasowych utrudniający życie każdemu, kto jest choć trochę ‘inny’, zwłaszcza osoby o innym kolorze skóry lub włoscy imigranci.

Objętość powieści dla mnie okazała się wielką zaletą. Każdy kolejny rozdział wciągał coraz mocniej. To nie jest zwykła ciekawość, co będzie dalej, tylko powolne, stopniowe zżywanie się z bohaterami i ich życiem. Zżywanie na tyle długotrwałe, że dziś, choć minęło parę dni od odstawienia powieści na półkę, wciąż odczuwam coś, co można określić ‘kacem książkowym’. Jestem pozbawiona chęci do czytania czegoś nowego, wciąż zagubiona w akcji. Myślami biegnę w przyszłość bohaterów. Nie potrafię cieszyć się z nowej książki, jaką wzięłam do czytania. A gdybym nie przeczytała tej powieści, bardzo bym tego żałowała.

Niestety zakończenie mnie rozczarowało. Zbyt nagłe. Niczym gąbka dobre wino, pochłonęłabym drugi tom tej powieści. Mam tak wiele pytań, które muszę sobie zostawić w szufladzie. Albo pokusić się o napisanie do autorki…

Mamy rok 1883. Nowy Jork. Anna jest chirurgiem i to naprawdę dobrym. Pewnego dnia, na skutek zbiegu okoliczności poznaje czwórkę osieroconego rodzeństwa. Mocno przejęta ich losem, dwie dziewczynki przygarnia od razu, a wkrótce zaczyna dramatyczną walkę o odnalezienie i adoptowanie również chłopców.

Tutaj zakazane są słowa: ‘antykoncepcja’ i ‘aborcja’, nie mówiąc nawet o jakiejkolwiek edukacji seksualnej gdziekolwiek i kogokolwiek. Za to można trafić do więzienia, tak samo jak za posiadanie ulotek na ten temat. Co niektórzy zapobiegliwi nazywają to ładnie ‘przywróceniem miesiączki’.

W tymczasem w mieście zaczyna swoje praktyki ktoś, kto postanowił samodzielnie zająć się kobietami zdecydowanymi na aborcję. Oczywiście ze skutkiem śmiertelnym dla nich. Ofiar przybywa, odnalezienie chłopców wydaje się być niemożliwe, a ludzie dbają o własne interesy. Jak w tym wszystkim odnajdzie się zdolna pani chirurg? Jak poradzi sobie z problemami i czy pokona przeciwności?

Nie nazwiemy tego bynajmniej zwięzłym dziełem, ale po prostu i tak się nie "najadłam" lekturą... Ciągle mało! Jakie to za-rą-bi-ste. Czadowość, cudność i piękno w najdziwniejszej odsłonie XIX wieku w NY... Szalenstwo i zasłużona 5.

"- Nikt nigdy nie robi niczego bezinteresownie [...] Każdy wybór, jakiego dokonujemy, przynosi nam bezpośrednią bądź pośrednią korzyść. Nawet jeśli jakiś uczynek wygląda na ofiarę, alternatywa byłaby w jakiś sposób nie do zniesienia. Gdybym nie pomogła, nie mogłabym zasnąć, a potrzebuję snu."

Sara Donati, "Złota godzina"

Monumentalna powieść o Nowym Jorku w XIX - wieku, walce o prawa kobiety i ich wolność - fizyczną i moralną. Prawo do decydowania o własnym ciele i losie. Wyborach. Powieść Sary Donati, choć osadzona w XIX wieku tchnie uniwersalizmem także dzisiaj, kiedy tyle słyszy się o kwestii antykoncepcji, aborcji... To współczesny głos kobiety umieszczony w XIX wieku, w pełnym tajemnic i nierówności społecznych Nowym Jorku. To epicka saga opowiadająca o losach dwóch kobiet, które postanawiają wytworzyć własną przestrzeń życiową w mieście w którym pierwsze skrzypce grają mężczyźni, a rola kobiet jest nieustannie pomijana. Napotykają na swojej drodze nieżyczliwych ludzi, mężczyzn, którzy chcą za wszelką cenę odebrać kobietom prawo wyboru... Ich jedyną bronią jest wiedza, miłość i przyjaźń.

Anna i Sophie Savard są kuzynkami, których życie od początku nie przebiegało w tradycyjny i prawidłowy w rozumowaniu tradycjonalistów sposób. Wychowane w centrum Manhattanu przez ciotkę, po tym jak zostały osierocone... są wychowywane z duchem postępu. Choć zupełnie różne pod względem charakteru... łączą ich więzy krwi i wspólny cel: nieść pomoc ludziom. W tłocznym Nowym Jorku są jednymi z niewielu kobiet - lekarzy. Anna jest chirurgiem, a Sophie położną. W 1883 roku, w którym rozgrywa się akcja powieści Donati społeczeństwo nie patrzy przychylnie na kobiety wyróżniające się, a wyższe wykształcenie lekarskie bez wątpienia staje się czynnikiem zwracającym uwagę. Mimo wielu trudności kobiety niosą pomoc ludziom... choć pole ich działania jest mocno ograniczone.

Anna jest żywiołowa, wygadana i zdeterminowana. Sophie jest jej zupełnym przeciwieństwem... spokojna, wyważona, raczej cicha. Różni je także kolor skóry. Jednak w nie obie wstępuje duch walki, kiedy patrzą na niesprawiedliwości jakie dotykają kobiety w Nowym Jorku, który cały czas trwa w utartych konwenansach. Anna i Sophie są jakby bohaterkami nie ze swojej epoki, są zupełnym przeciwieństwem kobiet z tamtego okresu. I są postaciami... pod wieloma względami nieskazitelnymi moralnie, choć ich zachowań nie determinuje żaden wyższy kodeks, a jedynie chęć niesienie dobra. One obie szybko zyskują przychylność czytelnika, która trwa nieprzerwanie aż do ostatnich stron powieści. Czytelnik śledzi ich zawirowania życiowe z wielką przyjemnością...

"Złota godzina" to powieść, której jednym z najważniejszych elementów jest walka o prawa kobiet, nawet nie tyle co do aborcji, co zwykłej (dzisiaj już przecież powszechnej) antykoncepcji. Jednak w XIX wieku lekarze, którzy chociażby rozdawali ulotki mówiące o sposobach antykoncepcji (także tej zupełnie naturalnej, jak chociażby "kalendarzyk małżeński") byli piętnowani, ścigani przez policję, ośmieszani i stawiani przed sądem, choć pragnęli jedynie nieść pomoc kobietom, które kolejnych porodów (szóstego, ósmego, dwunastego...) mogły już po prostu nie przeżyć. Które nie dawały już sobie rady z wychowywaniem dzieci, które nie chciały być jedynie istotą do zapładniania i rodzenia dzieci. Kobietom, które przez brak jakiejkolwiek edukacji seksualnej czy też medycznej nie znały swojego ciała..., a jednak wyczuwały, że kolejnych ciąż mogą już nie przeżyć. Powieść Sary Donati jest tym samym ważnym głosem także dzisiaj.

Sara Donati stworzyła powieść wielowątkową, w której nurty fabularne ciekawie się ze sobą przeplatają i łączą. "Złota godzina" ujmuje przedstawieniem problemów społecznych dotykających Nowy Jork w XIX wieku. Tej różnorodnej mieszanki narodowościowej, ukazaniem przepaści między najbogatszą warstwą a najbiedniejszą. Sarze Donati udało się pokazać los także tej biedniejszej, z góry przegranej ludności Nowego Jorku... dramat porzucanych dzieci, kobiet chcących się dokształcać, ale nie mających takiej możliwości. Nowy Jork w XIX wieku to miasto kontrastu. Miasto w których to co postępowe styka się i walczy z tym co skrajnie konserwatywne, a przy tym zacofane. Kobiety chcące się rozwijać, podążać za najnowszymi trendami mody zostają wystawione na pastwę księży, którzy głoszą, że spodnie to narzędzie szatana. Lekarki, które nie mają prawa operować mężczyzn, bogacąca się arystokracja, która chce bronić za wszelką cenę wiktoriańskiej moralności... Szalenie ciekawy okres historyczny, kulturowy i społeczny... a Sarze Donati udało się to oddać w ciekawy, intrygujący, a przy tym dobry sposób.

"Złota godzina" to rewelacyjna przedstawicielka literatury kobiecej, która łamie wszelkie stereotypy mówiące o tym, że powieść dla kobiet musi być lekka, łatwa i infantylna. Powieść Sara Donati to bogata w wydarzenia pozycja, idealna na kilka a może nawet kilkanaście długich jesiennych / zimowych wieczorów. To historia kobiet, które postanowiły walczyć o prawo do wolności, sprzeciwić się władczemu podejściu mężczyzn, rasizmowi... Piękna w swojej treści, uniwersalności, przedstawionych wątkach. Sara Donati stworzyła powieść o Nowym Jorku i ludzkiej mentalności w XIX wieku. O rozstaniach, stracie i walce o lepsze jutro - dla siebie i dla świata. Powieść absorbującą i bardzo, bardzo dobrą!

Moja ocena: 7+/10