Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni

Po pierwszym tomie długo nie mogłam znaleźć czegoś podobnego, ale na szczęście został wydany drugi :) Pomysł jest ten sam, poznajemy kolejne historie osób, które potrzebują pomocy swoich bliskich, pocieszenia czy dodania otuchy. Mam wrażenie, że ta część jest jeszcze lepsza od poprzedniej, czuć, że warsztat autora się poprawił. Zdecydowanie nie jest to książka dla każdego, bo porusza trudniejsze tematy, ale zdecydowanie ją polecam. Mocno wciąga i czytając ją, można nie zauważyć, że wystygła nam nasza kawa ;)

recenzja opublikowana na instagramie: [Adres usunięty]er

❝ Czas, który może Pan spędzić w przeszłości, zacznie się w chwili, gdy napełnię filiżankę, a zakończyć musi się, zanim wystygnie kawa…❞

A co gdybyśmy mogli przenieść się do przeszłości, by móc, chociaż na chwilę, znaleźć się w tym samym miejscu i czasie co dawniej? W małej kawiarni w Tokio klienci mają taką możliwość. Mogą cofnąć się do konkretnie wybranego momentu w ich życiu, jednak są zobowiązani pamiętać o najważniejszej zasadzie- niezależnie od powodu, dla którego decydują się na swoją podróż w czasie, muszą wrócić, nim wystygnie ich kawa.

,,Zanim wystygnie kawa” i ,,Opowieści z kawiarni” to moje niepierwsze spotkania z literaturą azjatycką- mimo tego za każdym ta twórczość pokazuje mi, jak wiele ma jeszcze do zaoferowania.

Forma zwięzłych i krótkich opowiadań powoduje, że czułam się zaangażowana w losy bohaterów poszczególnych historii, jednak bywały i takie, które zainteresowały mnie nieco mniej. Akcja obu książek nigdzie się nie spieszy, ale nie przeszkadzało mi to zbytnio w zagłębieniu się w lekturze. Sięgając po literaturę azjatycką, za każdym razem jestem pełna podziwu, jak w tak niewielkiej objętości, zawarte jest tyle wartościowych treści- w tym przypadku nie było wcale inaczej. Swoim prostym językiem książki Kawaguchiego przekazują więcej niż tysiąc słów, skłaniając czytelnika do refleksji na temat zarówno życia codziennego, jak i relacji międzyludzkich.

Urokliwy klimat książek Kawaguchiego jest doskonale wyczuwalny od pierwszych stron, niczym zapach świeżo parzonej kawy. Naprawdę urzekła mnie atmosfera niewielkiej, przytulnej kawiarnii w Tokio ze wieloletnią tradycją. To właśnie ona połączyła lub rozdzieliła wielu ludzi. Jest miejscem, które łączy wzruszające historie przypadkowych osób, mających z kawiarnią zarówno bolesne, jak i szczęśliwe wspomnienia- osób, które postanowiły powrócić do przeszłości w konkretnym celu. Mimo że nie mają możliwości wpłynięcia na teraźniejszość w żadnym stopniu to mogą w ten sposób zaspokoić własne sumienie.

Historie bohaterów spowodowały, że zupełnie inaczej spojrzałam na pewne aspekty życia. Książki Kawaguchiego z pewnością uświadamiają czytelnika w kwestii przemijalności i nieuchronności ludzkiego losu, ale też dają nadzieję- bohaterowie otrzymali swoją szansę i każdy z nich postanowił ją wykorzystać najlepiej, jak potrafił

,,Zanim wystygnie kawa” i ,,Opowieści z kawiarni” to tytuły naprawdę godne uwagi, zupełnie odmienne, wyróżniające się spośród innych. Każdy, kto potrzebuje zwolnić i sięgnąć po spokojną, niepędzącą historię powinien zwrócić uwagę na książki Kawaguchiego- gwarantuję, że zatrzymają was na chwilę w miejscu.

4/5 ☆

☕🕰️

Gdzieś w Tokio, w jednej z niepozornych uliczek, znajduje się mała, cicha kawiarenka, w której można przenieść się w czasie i spotkać z bliskimi. By tak się jednak stało, trzeba przestrzegać kilku dość skomplikowanych zasad.

,,Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" stanowią kontynuację losów bohaterów z poprzedniego tomu. Oprócz tego autor wprowadza też zupełnie nowe postaci i oddaje im głos. Podobnie jak w poprzedniej części, historia podzielona jest na cztery rozdziały, a każdy z nich traktuje o jednej podróży w czasie.

⏳⏲️

Toshikazu Kawaguchi stworzył kontynuację, która przerosła moje oczekiwania. Znalazłam w niej wszystko, co pokochałam w poprzednim tomie - niezwykły nastrój, wyciszenie, tajemniczość i moc wzruszeń. Nie do końca potrafię powiedzieć dlaczego, ale ta seria ma na mnie bardzo kojący wpływ.

Odnoszę wrażenie, że ,,Opowieści z kawiarni" są nawet lepiej dopracowane. Losy bohaterów - nowych i wcześniej już znanych - splatają się ze sobą bardziej niż dotychczas, co sprawiało, że byłam dużo mocniej zaangażowana podczas lektury.

Polecam tę pozycję wszystkim fanom kawy, literatury azjatyckiej i poruszających historii.

💓🍀

☕Przenikając przez subtelne zasłony czasu, krok po kroku wchodziłam do kawiarni Funiculi Funicula, gdzie rzeczywistość splatała się z magią. Aromat świeżo parzonej kawy unosił się w powietrzu, otulając wnętrze elegancją i ciepłem. Była to oaza dla tęsknot i marzeń, przyciągająca dusze spragnione chwilowego ucieczki od nieuchronnego biegu czasu.

☕️ Z każdym oddechem wewnątrz murów, czułam, jak moje serce stopniowo ożywało, budząc wspomnienia utraconych chwil, niedokończonych opowieści i niewypowiedzianych słów. Toshikazu Kawaguchi, mistrz narracji, ponownie przyciągnął mnie swoim talentem, misternie splecionym z melancholią i pięknem, by wstrząsnąć najgłębszymi emocjami i skłonić do refleksji nad ulotnością egzystencji.

☕️ W drugim tomie "Zanim wystygnie kawa", misterna siatka opowieści roztacza się przed nami, oczarowując nie tylko swoim intelektem, ale również głębią emocji. Cztery nowe historie odkrywają przed nami tajemnice nie tylko bohaterów, ale i samej kawiarni. I tam, w otoczeniu starych zapachów i delikatnych dźwięków, ukrywa się odpowiedź na najbardziej niepokojące pytanie: kim jest ta tajemnicza kobieta w białej sukni? Czy w końcu się tego dowiemy?

☕️ Jak rozkwitające kwiaty, te opowieści ożywają, wprawiając w ruch najdelikatniejsze struny serca. Przeplatają się w nich losy mężczyzny, poszukującego spotkania ze swym zmarłym przyjacielem, syna, któremu nie dane było towarzyszyć matce w jej ostatniej drodze, narzeczonego, który nigdy nie mógł wypowiedzieć sakramentalnych słów miłości, oraz policjanta, który pragnie naprawić dawne błędy i spełnić obietnicę.

☕️ Wsłuchując się w szmer czasu, autor z wirtuozerią opisuje podróże tych bohaterów, zanurzając nas w niepowtarzalnych momentach spotkania przeszłości i teraźniejszości. Każde spojrzenie, dotyk czy dźwięk staje się najcenniejszym skarbem.

☕Wspaniała. Jej prostota i piękno po raz kolejny skradły moje serce…

O poczuciu winy na skutek przemilczanej prawdy, umniejszaniu swojej wagi w życiu drugiego. Braku pogodzenia się ze śmiercią bliskiego, chęci ostatniego spojrzenia w ukochaną twarz. Odnalezieniu szczęścia po stracie, docenieniu piękna miłości, która pozostawiła po sobie więcej niż ból. Pozwoleniu sobie na wybaczenie oraz na przyszłość wypełnioną kolorami.

Tokijska kawiarnia potrafi przenosić ludzi w czasie, choć nie może to zmienić biegu wydarzeń. Nie ważne, jak bardzo człowiek by się starał — przeszłości jest stała. W dodatku sama podróż ograniczona jest licznymi zasadami i nie należy do przeżyć bezpiecznych, a jednak wciąż znajdą się zagubione jednostki, które podejmują ryzyko. Które potrzebują odpowiedzi lub chociaż uśmiechu. Które muszę sięgnąć w inny moment życia, by pogodzić się z teraźniejszością.

Toshikazu Kawaguchi sprawnie bawi się subtelnościami. Dodaje do stworzonego przez siebie świata kolejnych rozbudowanych bohaterów, a ich losy wypełnia bólem oraz czułością. Luki między zdaniami uzupełnia mgiełką z melancholii, a żadna kropka nie jest ostateczna. Dzięki temu powstaje coś uniwersalnego, intrygującego oraz miłego dla serca. Tyle że nie jestem fanką stylu autora. Tego, jak wiele informacji powtarza, jak niezgrabne językowo wydają mi się niektóre akapity. Przez to jego tekst lubi odbijać się ode mnie, choć jednocześnie ma w sobie coś tak przyjemnego, że z ochotą sięgam po kolejne strony i kolejne tomy. A przez „przyjemne“ należy rozumieć wiele bólu, który potrafi zakuć w serce, a jednak następują po nim pokłady czułości, jakie dają ukojenie. To natomiast sprawdzony przepis na tekst, który lepiej skosztować, a potem trochę pokręcić nosem, niż stracić szansę na doświadczenie opowieści.

przekł. z języka angielskiego Joanna Dżdża

☕️ Q: Gdybyś mógł cofnąć się w czasie, z kim chciałbyś się spotkać?

☕️ Niedługo minie rok od mojego pierwszego spotkania z kawiarnią Funiculi Funicula, a ja nadal wspominam je niezwykle często. „Zanim wystygnie kawa” stała się niespodziewanie jedną z moich ulubionych książek, kiedy więc usłyszałam o drugim tomie, z niecierpliwością odliczałam dni do premiery. Wiedziałam, że będzie on równie dobry jak pierwszy, nie spodziewałam się jednak, że okaże się nawet lepszy!

☕️ Funiculi Funicula to kameralna tokijska kawiarnia, która na pierwszy rzut oka nie różni się niczym od innych. Istnieje jednak pewna legenda - podobno kawiarnia pozwala swoim gościom przenieść się w czasie. Oczywiście jest to możliwe tylko po spełnieniu wielu warunków – najważniejszym z nich jest powrót - podróżujący musi bowiem wrócić zanim wystygnie kawa. Ponadto taka podróż nie jest w stanie zmienić teraźniejszości. Istnieje jeszcze mnóstwo podobnych zasad – mało kto ostatecznie decyduje się podjąć odpowiednie kroki. W tej książce poznamy jednak kolejne historie o czterech osobach, gotowych zaryzykować i przenieść się w czasie…

☕️ Nie mogłabym być bardziej zachwycona! Stęskniłam się za pierwszą częścią i myślałam, że już nie znajdę niczego, co oczaruje mnie równie mocno co „Zanim wystygnie kawa”. Wtedy jednak pojawiły się „Opowieści z kawiarni”. Tak samo niezwykłe, tak samo fascynujące. Każda z wprowadzonych tu historii niesamowicie mnie poruszyła – nie zliczę, ile razy byłam bliska płaczu, ile razy rzeczywiście pojawiały się łzy. Każda opowieść jest jedyna w swoim rodzaju, a jednak łączy je coś więcej niż tylko budynek kawiarni. Potrafią poruszyć jakieś czułe struny w sercu każdego czytelnika, skłonić do wielu refleksji, a także zauroczyć swoim pięknem i pewną prostotą.

☕„Opowieści z kawiarni” nie są tylko powtórzonym schematem – nadal potrafią zaskoczyć. Jestem pewna, że nie czytaliście nic podobnego. Jest to krótka lektura (powiedziałabym nawet, że za krótka) dlatego warto na chwilę zwolnić i zagłębić się w ten magiczny świat kreowany przez Kawaguchiego. Dajcie się porwać tej historii, a gwarantuję, że na długo zagości w Waszych sercach. Pamiętajcie tylko, wróćcie zanim wystygnie kawa!

Z reguły, gdy mam wybór, zawsze sięgam po zakończone na jednym tomie historie. Tym razem jednak czekałam na "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" z zapartym tchem. Pokochałam przecież pierwszą część, za jej kameralność, ciepło, prostotę. I wiecie co? Pokochałam też i ten tytuł ☕

[ WSPÓŁPRACA REKLAMOWA @wydawnictworelacja ]

Jest coś niewymuszonego w literaturze azjatyckiej, o czym zawsze powtarzam. Prostota z odrobiną magii. W tym przypadku - niezawodny realizm magiczny.

Przyjemny język i nieskomplikowana fabuła, gwarantują sukces i udaną lekturę. Toshikazu Kawaguchi znów przeniósł mnie do zatłoczonego Tokio, gdzie powrót do małej, nieobleganej kawiarni był jak powrót do domu. Do znajomych twarzy, znajomej historii i dobrze znanych zasad. Bo choć wydawać by się mogło, że wiele (jeśli nie wszystko) zostało już powiedziane, tak nowe historie doskonale poszerzają dobrze zapamiętany obraz.

|Jeśli kiedykolwiek zastanawialiście się kim jest tajemnicza kobieta z kawiarni, mam dla Was doskonałą wiadomość - w tej części znajdziecie odpowiedź 🤍|

Podobnie jak poprzednio, z każdym kolejnym opowiadaniem, historia chwytała mnie za serce co raz mocniej. Powoli przyzwyczajałam się do ciągłych powtórzeń i zwielokrotnionego opowiadania zasad. Przyznaję i rozumiem jak męczące może się to wydawać. Ale zrozumiałam, że to właśnie styl autora i przeszłam nad tym do porządku dziennego.

Opowieści z kawiarni wiele wyjaśniają. To nie tylko nowe opowiadania, które wprowadzają do tego hermetycznego zakątka nowe osoby, one także uchylają rąbka tajemnicy, pozwalając nam jeszcze lepiej poznać dobrze znanych nam bohaterów. Znów sprawiają, że w gradle pojawia się gula, a serce ściska się z żalu. Mało która historia potrafi spowodować u mnie wybuch płaczu - tutaj tak właśnie się stało.

I chyba właśnie za to kocham tę historię. Za prostotę, wyjątkowość i emocje, które we mnie wywołuje.

Ta podróż, choć krótka, otwiera kolejne drzwi, a ja już nie mogę się doczekać aż znów przejdę przez próg małej kawiarni ☕

Recenzja "Zanim wystygnie kawa. Opowieści z kawiarni" autorstwa Toshikazu Kawaguchi wydana przez Grupę Wydawniczą Relacja, od której dostałem książkę do recenzji.

Sequel ciepło przyjętej książki Pana Kawaguchiego po raz kolejny przedstawia nam luźno połączony zbiór czterech opowiadań z działalnością kawiarni w tle. Mamy historię chwytające za serce osób które chcą się przenieść w przeszłość by jeszcze raz porozmawiać z kimś kogo nie ma już na tym świecie, albo w przyszłość by upewnić się że nasza miłość będzie szczęśliwa nawet bez nas. Tylko trzeba pamiętać - musisz wrócić do teraźniejszości ZANIM WYSTYGNIE KAWA.

"Zanim wystygnie kawa" to jedna z najlepszych książek jakie przeczytałem w życiu, zapewniając mi całą gamę emocji od smutku do radości. Wiele osób, którym poleciłem tę książkę się ze mną nie zgodzi, bo w zasadzie może być ona odebrana bardzo przeciętnie, ale na mnie zrobiła piorunujące wrażenie takim ciepłym podejściem do życia. Każda z przedstawionych historii jest unikatowa, nie pozwalająca o sobie zapomnieć i przynosi pewną satysfakcję, ulgę, pozwala mi uwierzyć w dobro ludzi i przypomina jak relacje międzyludzkie mają duży wpływ na nasze życie.

Każda historia skłania do refleksji i uspokaja wewnętrznie. Tworzy dla nas niezwykle stałe miejsce wypełnione zmianami dla dziesiątek ludzi. Czuję też podejście aurora - widać że pochodzi z buddyjskiego kręgu kulturowego co jest bardzo bliskie mojemu sercu.

Z obiektywnego punktu widzenia może to być lekko napisana, krótka powieść wypełniona historiami ala "Dlaczego ja?". Dla mnie Zanim wystygnie kawa ma podwójne dno i może być z całą pewnością nazywana comfort bookiem. Mocny pretendent do mojej książki roku!

Ja będę polecał każdemu i jeśli do chociaż jednej osoby trafi tak jak do mnie to będę szczęśliwy oraz w pełni usatysfakcjonowany. Wierzę, że ta książka może zmienić życie.

Tak jak pierwszy tom książki „Zanim wystygnie kawa” poruszył struny mojego serca, tak jego kontynuacja również niezwykle mnie wzruszyła. Wracamy do dobrze nam znanej kawiarni, jednak wraz z postępem czasu, pojawiły się nowe postacie. Język jest lekki, lecz niech was to nie zmyli! Powieść zawiera pokaźny ładunek emocjonalny. Myślę, że większość czytelników uroni choć jedną łzę podczas lektury.

Magią powieści jest jest uniwersalność. Historie klientów kawiarni moglibyśmy dopasować do przechodniów większości ulic (a może nawet do nas samych). Oba tomy są na podobnym poziomie kunsztu pisarskiego. Jeśli przeczytaliście pierwszą część, to wiem, że nie trzeba was namawiać do sięgnięcia po jej kontynuację. Jeśli jednak historia wciąż jest przed wami, to proszę przeczytajcie książkę „Zanim wystygnie kawa”! Warto!

Polecam lekturę „Zanim wystygnie kawa” wraz z jej kontynuacją, dla każdego kto szuka wzruszającej powieści. Książki dotykają najgłębszych zakamarków duszy i są kopalnią cudownych cytatów.