Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardesy

Choć tematyka zaburzeń odżywiania poruszana jest od dawna, wciąż dla wielu z nas pozostaje enigmatyczna, niezrozumiana i tak często niezauważana… Szczególnie gdy wymagania dotyczące sylwetki i naszej prezencji wpisane są w profesję, którą wykonujemy. Poznajcie osobistą perspektywę choroby w książce “Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardessy”.

👉 Podniebne standardy

Każdy, kto kiedykolwiek interesował się tematem pracy w przestworzach, wie, że żeby zostać stewardem lub stewardessą, należy spełnić szereg wymagań. Dotyczą one nie tylko umiejętności językowych, wymaganych cech charakteru, ale również określonych przymiotów fizycznych. Nic dziwnego, w końcu linie lotnicze chcą być kojarzone z estetyką, a ta postrzegana jest jako jeden z ważnych elementów profesjonalizmu budującego markę.

Często jednak zapomina się, że członkowie podniebnego personelu również są ludźmi. A ci mają zarówno problemy osobiste, które mogą wpływać na ich wygląd, jak i ulegają zmianom wymuszanym na ich ciałach przez upływ czasu. Kiedy jednak pracujesz z ludźmi, a dodatkowo zależy Ci na sumiennym wykonywaniu obowiązków, trudno o akt miłosierdzia wobec siebie samego.

Wzmacnianiu pozytywnej relacji nie pomaga też nieregularny tryb życia, jaki towarzyszy pracownikom linii lotniczych. W tym wszystkim łatwo jest zapomnieć o swoich potrzebach, a gdy zaburzenia odżywiania zaczynają brać nad nami górę, jeszcze trudniejszym jest zauważenie problemu przez innych.

W takiej sytuacji na pewnym etapie życia znalazła się Katarzyna Zachacz, autorka “Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardessy”. Przebyła ona niełatwą drogę, jednak zachęca do niej każdą osobę, która znajduje się w kryzysie. Bo nie ma nic ważniejszego, niż walka o samego siebie.

👉 “Z anoreksją na pokładzie” - intymna, poruszająca

Anoreksja, jak większość zaburzeń psychicznych, jest chorobą, która nie rozróżnia ludzi ze względu na wiek, płeć, czy pochodzenie. Chociaż statystycznie cierpi na nią więcej kobiet, nie oznacza to, że mężczyźni nie ulegają kompulsywnej potrzebie regulacji swoich posiłków i osiągnięcia wymarzonego wyglądu bez względu na koszt tej podróży.

Mimo naszej świadomości skali problemu, często jednak nie zauważamy osób cierpiących dookoła nas. Nawet jeśli widzimy szczupłą kobietę o alarmującym podejściu w stosunku do jedzenia. Katarzyna Zachacz była jedną z nich. Autorka podjęła niełatwą walkę z chorobą i wygrała. Teraz chce dzielić się swoją perspektywą ze światem.

Dlaczego warto sięgać po takie książki? Możliwość spojrzenia na to, jak funkcjonuje psychika osoby dotkniętej zaburzeniem, jest pierwszym krokiem do zrozumienia choroby. Swojej własnej, jak i tej, która dotyka najbliższych. Ponadto jest dowodem tego jak dewastująca może być zaburzona relacja z własnym ciałem.

Książka ma charakter wspomnień autorki od początku choroby – po końcowy proces rekonwalescencji. Jest to niesamowicie intymna opowieść o tym, co dla wielu na co dzień pokryte jest grubą warstwą lęku i wstydu. Tytuły takie jak te dają siłę. Niezwykle cenię sobie takie pozycje, zwłaszcza że opowieść o własnych problemach wymaga nie lada odwagi.

Osobiście niekoniecznie jestem fanką nasycania takich treści mnogością inspirujących cytatów. Niemniej też rozumiem, że są to treści, które pomagały autorce w jej podróży, stąd chęć, aby podzielić się nimi z innymi. Jednemu Czytelnikowi przypadnie to do gustu, innemu nie.

Jeśli temat ten jest Ci bliski i czujesz, że jesteś w tym osamotniony/a, sięgnij po tytuł i daj sobie szansę. Bo nigdy nie jest za późno, żeby odnaleźć siebie.

„Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardesy.” jest to książka, która nie należy do prostych, ani tym bardziej łatwych książek. Porusza ważny temat. Opisuje historię kobiety, która przez dłuższy okres życia żyła wraz z głosem w głowie, który każdego dnia starał się przybliżyć ją do śmierci. Tak, trzeba powiedzieć to głośno anoreksja jest chorobą, która zabija. Być może nie jesteśmy tego świadomi, ale w naszym otoczeniu wiele osób cierpi właśnie na zaburzenia odżywiania. Autorka w swojej książce przestrzega nas niejednokrotnie o tym, aby uważać na to co mówimy innym. Nasza opinia lub nietaktowny komentarz na temat figury czy sylwetki danej osoby może wprowadzić ją w poważne problemy. My nie będziemy tego świadomi, że popełniliśmy błąd, jednak ta osoba weźmie sobie to głęboko do serca. To właśnie w ten sposób najczęściej powstają zaburzenia odżywiania u osób. Nie chodzi tutaj tylko o anoreksje, ale możemy również wspomnieć bulimię, ortoreksję czy pregoreksje.

To co mnie najbardziej ujęło w tej książce, że autorka całą swoją podróż z chorobą, od początku aż do końca utożsamia z lotem samolotem. To jakie emocje doważysz pasażerowi, to jak się czuje i czego potrzebuje. Nigdy nie leciałam samolotem, jednak dzięki autorce mogę sobie wyobrazić to jak wygląda lot samolotem, a co najważniejsze mogę dogłębniej poczuć to co przeżywała podczas swojej choroby. Autorka opisuje nam swoje zachowania, to jak bardzo raniła swoich bliskich, a przede wszystkim to jak bardzo raniła swoje ciało, bo to ono ucierpiało w nim najbardziej. Ukazała swoją drogę do wyjścia z zaburzeń odżywiania. Nie była to łatwa droga, bolesna i pełna upadków. Autorka od samego początku podkreśla, że to jak sobie poradziła to sprawa indywidualna. Każdy musi zrobić to na swój sposób, jednak warto pamiętać, że trzeba mieć przy sobie bliskich, którzy nie opuszczą nas podczas tej ciężkiej podróży.

Książka nie należy do długich i można ją przeczytać w jedno popołudnie, jednak zawiera w sobie tyle mądrości, że ja co kilka stron robiłam sobie znacznik. To co pięknie dopełniło całą historię to cytaty, które są ozdobnikiem, ale i również piękną lekcją i ciekawymi motywacjami dla osób, które czytają tą książkę.

Uważam, że w dzisiejszych czasach takie książki to skarb. Myślę, że każdy powinien po nią sięgnąć. Nie tylko mowa tutaj o osobach, które są chore i mają problem z jedzeniem. Czuję, że po tą książkę powinien sięgnąć każdy z nas, ponieważ hejt w tych czasach nas przerasta. Krytykujemy osoby otyłe, osoby chude, ciągle dążymy do idealnej figury, zdarza się nam, że powiemy kilka słów naszej znajomej, aby wbić jej szpilkę, a co gorsza czujemy się bezkarnie w Internecie i obrażamy figury i ciała innych osób. Jest to niedopuszczalne! Powinniśmy pamiętać, że każdy jest inny i każdy czuje się dobrze w takiej wadze jakiej się czuje. Czy będzie to 50 kilo czy 75 to już zależy od niej. Autorka wspomniała, że być może jest podobnie jak wzrostem – każdy ma określony wzrost, zapisany w genach, być może podobnie jest z naszą wagą. Tego jednak nie wiemy.

Polecam wam tą książkę, myślę, że nie jednemu z nas otworzy oczy. To ważna pozycja aby uświadomić sobie co jest tak naprawdę w naszym życiu ważne i o co tak naprawdę warto walczyć.

,,Zaburzenia odżywiania są przypadłością jak alkoholizm czy seksoholizm, powiedziałabym więcej, są zdecydowanie bardziej niebezpieczne, jeśli chodzi o konsekwencje dla naszego organizmu i psychiki".

Takie książki powinniśmy promować na szeroką skalę. Sama spotkałam się z osobami, których ten temat dotyczył. Nie mogłam patrzeć jak moja koleżanka jadła w szkole kanapki. A dokładniej rzecz biorąc, kęsy. Do szkoły przynosiła zawsze dwie połówki złożonego chlebka z czego trzy połówki wyrzucała za okno, bo bardzo chciała dokarmiać ptaszki, które niby głodowały. Skórek nie jadła, bo twierdziła, że bolą ją od tego dziąsła i zostawał jej środek. Dwie reszteczki posmarowane masłem, gdzie i je zeskrobywała, bo podobno od masła bolał ją żołądek. praktycznie zostawały jej nikłe skrawki, które dzieliła na trzy razy i brała do ust tylko wtedy, kiedy pani w świetlicy na nią patrzyła. Nie mogłam pojąć dlaczego to robiła. Kiedy chciałam ją poczęstować czymkolwiek, bo wtedy w szkołach można było kupić wszystko, zawsze odmawiała. Chodziła ze mną do trzeciej klasy podstawówki i tylko przez dwa miesiące, bo potem mama ją przepisała gdzie indziej. Czasem słyszałam jak wymiotowała w toalecie, ale tłumaczyła to jelitówką. Ja sama nie znałam wtedy chorób, więc jej wierzyłam. Dosłyszałam jak wychowawczyni powtarzała innej nauczycielce, że to anoreksja, ale wzruszyłam ramionami, bo brzmiało to dla mnie tak samo jak jelitówka. Choroba, to choroba, nic nie mogłam na nią poradzić. Dopiero kiedy podrosłam zrozumiałam o co chodziło. To straszne, co się z nią działo...

Książka, którą przeczytałam tylko uświadomiła mi, że faktycznie to śmiertelna choroba. Opisuje wszystko w bardzo przejmujący sposób, który niesamowicie mnie wzruszał. Opowiedziała wszystko na własnym przykładzie traktując to jako terapię jednocześnie. Jej wewnętrzny głos wciąż wzbraniał ją przed jedzeniem sugerując, że jeśli go posłucha, to w końcu schudnie i będzie szczęśliwa. Doprowadził ją do ostateczności.

Warto ją poznać, gdyż nigdy nie wiadomo, czy nie zapuka również do naszych drzwi...

"Z anoreksją na pokładzie. Wyznanie stewardesy" to debiutancka książka Katarzyny Zachacz, która pracuje jako stewardesa.

Autorka podzieliła się z nami czytelnikami walce ze swoją chorobą.

Książka ta jest przydatna nie tylko dla pacjentów, którzy chorują na anoreksją, ale także dla ich rodzin.

Katarzyna Zachacz pokazuje, co dzieje się w psychice chorej osoby.

Autorka napisała tę książkę dzięki namowie swojej terapeutki. Chciała dzięki tej książce podarować pacjentom i ich rodzinom narzędzie do zmierzenia się z anoreksją.

Czytelnicy mogą poszerzyć swoją wiedzę na temat anoreksji.

Autorka tą książką zwraca uwagę na problem zaburzeń odżywiania wśród nastolatek.

Uważam, że to dobrze, że powstają takie książki, bo człowiek zdrowy nigdy nie zrozumie chorego.

Anoreksja to bardzo podstępna choroba, a wiele osób nie zdaje sobie z tego sprawy, że ta choroba może skończyć się zgonem.

Brawa dla autorki za to, że podzieliła się z nami swoimi przeżyciami.

Przeczytajcie, bo warto przeczytać książkę, która edukuje.

Polecam!