Wszystko, czym nigdy nie byliśmy. Tom 1

Nie miałam żadnych większych oczekiwań wobec tej książki. Nie ufam hitom z TikToka, bo już kilkakrotnie się na nich zawiodłam. Nie jestem też wielką fanką romansów z dużą różnicą wieku. Przeczytałam jednak opis powieści Alice Kellen i stwierdziłam, że ta historia może mi się spodobać. Cóż, myliłam się... Całkowicie przepadłam dla „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy”. Ta książka mi się nie spodobała, on bez ostrzeżenia wdarła się do mojego serca. Już od dłuższego czasu nie trafiłam na romans, któremu by się to udało.

Gdy wracam myślami do „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” mam przed oczami fale leniwie uderzające o brzeg, niebo zabarwione zachodem słońca i domek na plaży, gdzie zawsze obecne są utwory The Beatles. Niezaprzeczalnie będzie to idealna lektura na słoneczne, letnie popołudnie. Alice Kellen udało się stworzyć przecudowny klimat. Australia, malarstwo tak ważne dla głównej bohaterki, surfing, popołudnia spędzone na werandzie skąpanej w słońcu - mocno czułam to wszystko, co opisywała autorka. Co więcej, książka została napisana pięknym językiem. Zazwyczaj niewiele zaznaczam w książkach, ale tutaj odnalazłam mnóstwo takich cytatów i fragmentów, do których chciałabym wracać.

W książce został poruszony wątek żałoby i radzenia sobie ze stratą. Główna bohaterka, Leah straciła rodziców i od tego momentu stała się kimś zupełnie innym, zamkniętą w sobie dziewczyną. Porzuciła też malarstwo, bez którego przed wypadkiem nie wyobrażała sobie życia. Fabuła powieści toczy się powolnie i dzięki temu można obserwować, jak z wielkim trudem Leah wraca do dawnej siebie. To leniwe tempo wydarzeń nie każdemu przypadnie do gustu, mi jednak pozwoliło jeszcze mocniej odczuć to, przez co przechodziła główna bohaterka.

Kolejny motyw to uczucie rodzące się między Leah i przyjacielem jej starszego brata, Axelem. Jak już wspominałam, nie jestem fanką romansów z różnicą wieku. Tutaj mi on w ogóle nie przeszkadzał. Dzięki opisom myśli i uczuć, mogłam lepiej zrozumieć sytuację Leah i Axela i to, dlaczego postępowali tak, a nie inaczej. Razem z nimi przeżywałam każdą emocję. Naprawdę nie sądziłam, że ich skomplikowana relacja tak na mnie wpłynie. Przez tę dwójkę zatęskniłam za książkami w podobnym klimacie, w których zaczytywałam się lata temu.

We „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” pokochałam wiele rzeczy. Ujęło mnie to, jak Alice Kellen przedstawiła więź rodzin Leah i Axela. Doceniłam poświęcenie Oliviera. Wzruszyłam się przyjaźnią Douglasa i Axela. Zauroczyłam opisami barw. W końcu zatęskniłam za wakacjami na plaży i dniami przepełnionymi słodkim nicnierobieniem.

Nie mogę się doczekać, aż będę mogła przeczytać kontynuację tej historii.

Leah kompletnie się rozsypała po wypadku samochodowym w którym zginęli jej rodzice. Wypadku, w którym uczestniczyła. By jakoś przetrwać odcina się od emocji i staje wrakiem dawnej siebie. Kiedy jej brat dostaje zlecenie wymagające przeprowadzki, prosi najlepszego przyjaciela, by podczas jego nieobecności zaopiekował się dziewczyną. Problem w tym, że Axel od zawsze był sekretną miłością Leah. A teraz, kiedy dziewczyna na dziewiętnaście lat i on dostrzeże w niej kogoś więcej niż młodszą siostrę najlepszego przyjaciela.

Uczucie między Leah a Axelem rodzi się bardzo powoli. Mężczyzna stara się wyrwać ją ze zobojętnienia, pokazać, że nadal warto żyć, ale nieświadomie sprawia też, że dziewczyna coraz bardziej się w nim zakochuje. Początkowo dziewiętnastolatka jest dla niego dzieckiem, którym się opiekuje, ale stopniowo przestaje widzieć w niej dziewczynkę, którą była, a zaczyna dostrzegać kobietę, którą się stała. Na przeszkodzie uczuciu stanie duża różnica wieku (dziesięć lat) i lojalność wobec przyjaciela i poczucie winy. W końcu Leah zawsze była dla niego jak młodsza siostra.

Choć historia porusza wiele bolesnych tematów, początkowo ciężko było mi wczuć się w jej emocjonalną stronę. Z fabułą wszystko było ok, ale emocje poczułam dopiero po przeczytaniu połowy książki.

Książka ma bardzo krótkie rozdziały (na 400 stron jest ich aż 109) dzięki czemu czyta się ją błyskawicznie, ale w moim odczuciu niektóre były aż zbyt krótkie, przez co wydawały się zbędne. Takie wstawki po pół strony strasznie wybijały mnie z rytmu, bo zmieniała się narracja i przeważnie zaczynała się nowa scena. Może właśnie dlatego początkowo nie mogłam "poczuć" tej książki.

Mimo iż liczyłam na odrobinę więcej emocji i łez, książka podobała mi się i fajnie spędziłam z nią czas. Uwielbiam ją za klimat - domek na plaży, surfing, nurkowanie - bardzo lubię w wakacje czytać takie historie. Znalazłam tu również wiele mądrych sentencji, pięknych scen i miłosnych dylematów. Z przyjemnością sięgnę po drugi tom dylogii.

Przeżyć z kimś rok to niebywałe doświadczenie. A spędzić rok z Axelem i Leah to przeżycie budujące nadzieję i łamiące serce.

[Współpraca reklamowa z Wydawnictwem Must Read]

Za mną tyle emocji, że cały czas mam ciarki na ramionach. Ta historia zabrała skrawek mojego serca. A to ostatnie „będę tutaj” złamało je na pół.

To było hipnotyzujące, przeciekawe i angażujące.

Axcela polubiłam niemal od pierwszej strony. Jego lekkie podejście do życia, ale ukrytą w tym wszystkim powagę i odpowiedzialność. To osoba, która nie boi się zadawać pytań i rozmawiać, analizować i wyciągać wnioski. Jak mało jest takich postaci w książkach! On pokazuje, że rozmowa często nie jest prosta, ale warta ryzyka. On chciał zrozumieć i to było przepiękne. Jego przemyślenia i wypowiedzi były niezwykle inteligentne. Mimo to jak każdy miał swoje demony.

Czy najsmutniejsze historie o miłości muszą być też najpiękniejsze? Tutaj dostajemy tych historii całkiem sporo. Rodzinę załamaną po stracie, poszczególnych członków rodziny walczących ze swoimi problemami, niezrozumiałą miłość romantyczną. W tym wszystkim wiele bólu, smutku i nadziei.

Wiele tutaj rozmów i analizy emocji. To totalny rollercoaster uczuć. Zrozumienie ich wszystkich nie było łatwe, czasem wręcz przytłaczające. Bardzo chciałam, żeby u nich było dobrze, ale ta książka to proces. Tu nic nie dzieje się nienaturalnie szybko, tu wszystko ma życiowy bieg – różny dla każdego z nas.

To jak napisana jest ta historia to dla mnie ideał. Zabawne, przyjazne postaci, wsparcie, miłość, żarty i smutki, trudne rozmowy, ale też ich braki. Pokochałam tę opowieść, tych bohaterów i te emocje. Wszystko tu było odpowiednie.

Kiedy tylko zobaczyłam w zapowiedziach wydawniczych książkę "Wszystko czym nigdy nie byliśmy" wiedziałam, że będę musiała po nią sięgnąć. Całkowicie urzekła mnie jej okładka, a opis bardzo zainteresował. Lubię powieści, które poruszają trudne tematy, a taka właśnie jest ta książka. Znajdziemy tutaj motyw age gap, który osobiście bardzo lubię oraz bardzo ciekawie przestawiony wątek sztuki, a dokładniej malarstwa. Stylistyka i język jakim posługuje się autorka jest bardzo lekki, prosty i przyjemny co sprawia, że książkę czyta się niesamowicie szybko, ja pochłonęłam ją w jedno popołudnie i nie odłożyłam póki nie przeczytałam ostatniego zdania. Fabuła została w interesujący sposób nakreślona, przemyślana, dopracowana i równie dobrze poprowadzona. Mamy tutaj tak naprawdę dwie linie czasowe: teraźniejszość i przyszłość, które razem tworzą spójną kompozycję. Bohaterowie tej powieści zostali świetnie wykreowani, to postaci bardzo autentyczne, takie z którymi śmiało moglibyśmy się utożsamić w wielu kwestiach, podzielając podobne troski i dylematy oraz takie, które moglibyśmy spotkać w rzeczywistości. Historia została przedstawiona z perspektywy obojga bohaterów co pozwoliło mi lepiej ich poznać, dowiedzieć się co czują, myślą, z czym się mierzą, a tym samym mogłam lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję. Ich relacja toczy się tutaj swoim niespiesznym rytmem, pozwalając Czytelnikowi skupić całkowicie na słowach, emocjach i gestach Axela i Leah, co bardzo mi się podobało! Chłonęłam wszystkie odczucia bohaterów całą sobą, kibicowałam ich, wspierałam, wielokrotnie miałam ochotę "wejść" do tej książki i przytulić Leah, zapewnić, że wszystko jeszcze będzie dobrze. Bardzo spodobała mi się także postawa Axela, to jak powolnie, jednak stanowczo i umiejętnie burzył mury, które wzniosła wokół siebie dziewczyna, sprawiając, że ponownie otwierała się na świat. Cudownie było obserwować jej przemianę. Autorka w swojej powieści porusza szereg ważnych, życiowych i ponadczasowych tematów: strata bliskiej osoby, żałoba, ból, depresja, które wywołały we mnie ogrom emocji. Czytając niektóre opisy łza kręciła się w oku, a serce zaczynało zdecydowanie szybciej bić.. To pewnie kwestia tego, że ja też w młodym wieku straciłam niespodziewanie, z dnia na dzień bliską mi osobę - moja Mamę i przeżywałam dzięki temu tą historię zdecydowanie mocniej. Kellen w piękny sposób opisała również więź między Leah, a jej bratem..

Kiedy czytałam tą historię, a Leah wspominała o piosenkach Beatelsów, także zaczęłam ich słuchać, czego tak naprawdę nigdy wcześniej nie robiłam.. Here Comes The Sun i Let it Be już zawsze będą kojarzyć mi się z tą książką. Kompletnie nie spodziewałam się takiego zakończenia, rozerwało ono moje serce na strzępy... Potrzebuję jak najszybciej drugiego tomu! Polecam!

Zamykając tę książkę słyszałam trzask mojego pękającego serca i dźwięk skapujących łez. Wiedziałam, że ta książka sprawi, że będę cierpiała. Ale mimo to, a może właśnie dlatego, tak przeżywałam historię Leah i Axela.

Leah cierpi i nie potrafi sobie z tym poradzić. Jest zaledwie 19-letnią dziewczyną, która straciła rodziców w wypadku samochodowym. Leah była z nimi w tym samochodzie nie potrafi poradzić sobie z poczuciem winy. Jej starszy brat, który się nią opiekuje, dostaje pracę w innym miejscu i musi wyjechać. Zostawia więc Leah pod opieką swojego najlepszego przyjaciela, Axela.

Axel od zawsze postrzega Leah jako swoją młodszą siostrę. Cierpi, kiedy widzi ją tak zamkniętą w sobie i pogrążoną w bólu. Zrobi wszystko, żeby jej pomóc. Ale Leah, od zawsze kocha Axela. Wie jednak, że to najgorszy rodzaj miłości, miłość nieodwzajemniona. Jednak w obliczu osobistej tragedii, uczucie schodzi na dalszy plan. Bo Leah nie chce nic czuć. Chce na zawsze zostać pogrążoną w ciemności straty.

„Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” to historia o stracie, ale też pokonywaniu trudności, ogromnej odwadze, miłości i przyjaźni. Wszystko rozgrywa się w swoim tempie, nic nie jest na siłę przyspieszane. Niesamowicie zżyłam się z Leah i Axelem. Czytając tę książkę byłam sfrustrowana i cierpiałam, a za chwilę śmiałam się i płakałam. To była prawdziwa bomba emocjonalna. Doceniam podejście autorki do problemu żałoby, depresji i całego procesu, którego doświadcza każdy, kto stracił kogoś, kogo kocha.

Tak się wciągnęłam w historię Leah i Axela, że kiedy skończyłam czytać, to chciałam mieć już drugą część. Potrzebuje jej, więc z niecierpliwością czekam na polską premierę. Mam względem niej duże oczekiwania. A wam polecam zaopatrzyć się w chusteczki, włączyć piosenki Beatlesów i bez pamięci zanurzyć się lekturze „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy”.

Tytuł w totalnie wakacyjnym stylu. Australia, niewielkie miasteczko, plaża, ocean, surfowanie... Cudowne okoliczności przyrody.

W życiu Leah przestało jednak być cudownie. Dziewczyna przeżyła wypadek, w którym zginęli jej rodzice. Od tego feralnego momentu już nic nie jest takie samo. Przestała udzielać się towarzysko, przestała malować, rozsypała się.

Jej brat, by zabezpieczyć ich finansowo, wyjeżdża za pracą do Sydney. Prosi o pomoc swojego najlepszego przyjaciela zobowiązującego się zaopiekować dziewczyną, którą od najmłodszych lat traktuje jak siostrę.

Axel, swoimi niekonwencjonalnymi metodami, próbuje poskładać ją do kupy. Czy mu się uda? Nie ułatwi tego na pewno fakt, że jest jej pierwszą miłością...

To rasowy romans. Jako wielbicielka gatunku miałam przypuszczenia w jaką stronę podąży akcja i nie pomyliłam się. Czyta się szybko, napisana przyjemnym językiem. Narracja dwuosobowa, mamy perspektywę męską i żeńską.

To książka dla wszystkich artystycznych dusz. Dużo w niej sztuki, malarstwa i muzyki Beatlesów. To był dobrze spędzony czas. Czekam na ciąg dalszy.

“Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" to pozycja, która wzbudziła we mnie zachwyt niezwykłej siły. Już od pierwszych stron tej powieści, wiedziałam, że zetknięcie się z nią sprawi, że moje serce będzie tęsknić i jednocześnie pragnie, aby ta historia pozostała na zawsze w kręgu moich ulubionych książek.

Leah podejmuje decyzję o zamieszkaniu u najlepszego przyjaciela swojego starszego brata, gdy ten wyjeżdża w poszukiwaniu lepiej płatnej pracy. Ta znajomość z Axelem, której początki sięgają dzieciństwa, przeradza się w relację, w której Leah od dawna skrycie kocha mężczyznę o dziesięć lat starszego. Chociaż różnica wieku stanowi pewien motyw, to nie jest on kluczowy dla tej wciągającej historii.

Ta fascynująca opowieść porusza tematy miłości, rodziny, pasji oraz sztuki radzenia sobie z nieodwracalną stratą. Chociaż przedstawiany opis sugeruje, że główna bohaterka, Leah, musi zmierzyć się z głęboką tęsknotą i przepaścią po utracie rodziców, to tak naprawdę każda postać, jaką poznajemy, walczy z własnymi traumatycznymi doświadczeniami.

Słowa nie potrafią oddać pełni moich wrażeń związanych z tą książką. Jestem zafascynowana i urzeczona wszystkim, co ona niesie. Emocje, które płyną z jej stron, przenikają mnie w sposób niezwykły. Dzięki tej powieści miałam możliwość spojrzeć na świat oczami bohaterów i odczuć go tak samo jak oni.

Mnóstwo cytatów, emocjonujące zakończenie - ta książka jest wspaniała!

Słyszę szum fal...

Czuję piasek pod stopami. Przy zachodzącym słońcu ocean zdaje się mienić wszystkimi kolorami. Oddycham głęboko i staram się stłumić pojawiające się w moim wnętrzu uczucie nostalgii. Zaczynam iść brzegiem... Nie boję się zimnych fal, nie boję się otaczających mnie ludzi, którzy zdają się tętnić życiem... Idę z wysoko uniesioną głową ku nowemu życiu. Nikt mnie już nie zatrzyma.

Powieść Alice Kellen "Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" to powieść, która pokazała mi, dlaczego tak bardzo uwielbiam czytać romanse. Czułam całą gamę uczuć i emocji, a bohaterzy ze wszystkimi swoimi niedoskonałościami oraz zaletami wydali mi się prawdziwi. Tak, jakbym znała ich w rzeczywistości. Pokochałam historię Axela i Leah całym sercem. Ich historia pokazuje, że nie warto uciekać przed tym, co tak naprawdę czujemy. Że miłość ma przeróżne barwy. Że przed miłością można starać się uciec, ale ona prędzej czy później nas dogoni i oplecie ze wszystkich stron.

"Usłyszałem huk rozbijających się fal. Położyłem się na piasku, podkładając sobie ręce pod głowę, i wpatrywałem się w gwiazdy, które skrapiały niebo. I pomyślałem o niej. Pomyślałem o mnie. O wszystkim".

Z tą książką przeżyjecie na pewno niezapomniane wakacje. Wakacje przepełnione zakochaniem, bólem oraz żalem skrywanym głęboko w zakamarkach duszy, ale też niespodziewaną bliskością. Odetchniecie choć na moment, podobnie jak Leah. Z pomocą Axela będziecie starać się przezwyciężyć stratę i odnaleźć ponowną drogę do siebie. Zwolnicie i będziecie się uczyć życia na nowo.

"Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" - poruszająca miłosna opowieść, którą na długo zapamiętam.

"Miłość miała smak truskawek, dziewiętnaście lat i spojrzenie w kolorze morza".

Koniecznie czytajcie ❣

I gdzie ja znajdę swojego własnego Axela? 😭

"Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" Alice Kellen miała wprowadzić mnie w wakacyjny klimat, wzruszyć, zostać w mojej pamięci i sercu na długo. Ale czy udało jej się tego dokonać?

Leah straciła dwie najbliższe jej osoby, a wraz z nimi cząstkę siebie. Przestała malować, fale już jej nie wzywały a ukochana piosenka nie wzbudzała emocji, które powinna. Axel, przyjaciel jej starszego brata oraz obiekt jej westchnień postanawia zrobić wszystko, aby Leah odzyskała uśmiech na twarzy. A pewien wieczór z "Let it be" w tle zmieni między nimi wszystko...

W całą historię zostałam wprowadzona

krótkimi rozdziałami z pieknym, lekkim językiem wypełnionym kolorami. Wyobraźnia zaczęła oddziaływać. Zobaczyłam błękit oceanu, czy nieba, czerwień ust, żółć promieni słońca, czerń węgla. Bohaterowie są kolorami, zielenią, purpurą. Są pełni emocji. Patrzenie na rozwój Leah było niesamowitym przeżyciem. Najpierw wypełniona różnymi odcieniami szarości a po paru miesiącach całą paletą barw. Wprawiło mnie w pewnego rodzaju dumę, dało poczucie satysfakcji. Przy tym procesie dużą rolę odegrał Axel, do którego mam naprawdę mieszane uczucia. Jak to mówią pierwsze wrażenie jest najważniejsze i niestety ten bohater zostawił po sobie negatywne odczucie. Momentami mnie rozkochiwał swoją troską i wsparciem, innymi miałam wrażenie, że czytam o nastoletnim chłopcu, który za wszelką cenę chce pokazać, że jest odpowiedzialny a jego poczynania mówią inaczej. Jednak był on dorosłym mężczyzną (lat 29), który wziął pod swoje skrzydła 19-latkę. Ocenienie wykreowania ich relacji również było dla mnie ciężkie. Ich rozmowy były pełne miłości, pasji i czułości. Właśnie na tym chciałam się skupić, na tym, jak razem próbują siebie zrozumieć. Jednak większość była skupiona na pociągu fizycznym. W pewnym momencie zaczęło mnie to po prostu męczyć. Jednakże cieszę się, że uwaga została zwrócona także na inne relacje, nie tylko te romantyczne. Ukazane są problemy w relacjach rodzinnych (pomiędzy braćmi, dziećmi i ich rodzicami), czy przyjacielskich. Bardzo to doceniłam, tak jak wspomnienia głównych bohaterów, które pomogły ich zrozumieć. Przyznam, że w niektórych momentach byłam bliska sięgnięcia po chusteczki, widząc co przeszli i kim są teraz.

Nie trafi ona do moich ulubionych książek, jednak myślę, że warto dać jej szansę. Wprowadza w wakacyjny klimat, ale przede wszystkim uświadamia o kruchości życia, pomaga docenić każdą sekundę, tą spędzoną z książką lub bez niej.

Idealny tytuł na lato. Styl pisania autorki, krótkie rozdziały i fajne cytaty, to główne plusy tej książki. Nie za bardzo polubiłam Axela i jego zachowanie, ale to już kwestia indywidualna.

„Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” to pozycja, która po prostu rozłożyła mnie na łopatki. Już podczas lektury czułam, że złamie mi ona serce i jednocześnie wiedziałam, że trafi prosto do moich książkowych ulubieńców.

🌊To książka o miłości, rodzinie, pasji oraz o próbie radzenia sobie ze stratą. Choć opis książki zdradza nam, że to Leah, czyli główna bohaterka musi zmierzyć się z ogromną tęsknotą i pustką po odejściu jej rodziców, to okazuje się, że każdy z przedstawionych nam bohaterów walczy z ogromną traumą. O tym właśnie była ta książka. O żałobie, próbie radzenia sobie w nowej rzeczywistości i chęć odnalezienia siebie na nowo.

💙 Leah przeprowadza się do najlepszego przyjaciela swojego brata, gdy tej wyjeżdża za lepiej płatną pracą. Dziewczyna i Axel znają się od dziecka i już od tamtego czasu Leah podkochiwała się w starszym o dziesięć lat chłopaku. Choć pojawia się tutaj motyw age gap, czyli różnicy wieku, to nie odgrywa on tutaj kluczowej roli.

💙Powiedzieć, że straciłam głowę dla tej historii, to jak nie powiedzieć nic. Jestem całkowicie oszołomiona i zachwycona wszystkim. Z tej książki uczucia się wręcz wylewały. Mogliśmy spojrzeć na świat i zobaczyć go takim, jaki widzieli go bohaterowie. Leah wyrażała swoją miłość poprzez kolory. Po stracie widziała tylko szarość, a z czasem jak jej relacja z Axelem zaczęła się rozwijać, to sięgała ona po kolejne kolory. Ja też chciałabym wyrazić swoją miłość do tej książki kolorami. Ponieważ była dla mnie błękitem, który od dzieciństwa kojarzy mi się z morzem i wodą. Była dla mnie fioletem, który możemy zobaczyć na letnim niebie podczas zachodu słońca, bo z jeden strony wywołała mój olbrzymi zachwyt, ale także moment nostalgii. I w końcu była dla mnie kolorem pomarańczowym, który dał mi nadzieję, szczególnie potrzebną mi po zakończeniu.

🌊Zakończenie złamało mi serce i jednocześnie było idealne. Kocham je, kocham tę historię i wszystko co z nią związane!

💙To idealna książka na lato z niepowtarzalnym morskim klimatem oraz bohaterami pełnymi pasji. Pełna uczucia, namiętności oraz rozterek i prób radzenia sobie z problemami. Wakacyjny must read!

Książka ta jest bardzo emocjonująca, wylałam sporo łez podczas jej czytania. Na początku książki trochę się nudziłam, lecz potem, gdy akcja się rozkręciła, bardzo się wciągnęłam. Ksiązkę czytało mi się bardzo szybko, przyjemnie, podobało mi się opowiadanie historii z dwóch perspektyw. Na zakończeniu wylałam morze łez i byłam bardzo zszokowana. Obserwując przemianę Leah, czułam ciepło na serduszku. Książka ta porusza wiele ważnych tematów (np.śmierć) i wiele uczy. Ma klimat lata, dlatego szczególnie polecam przeczytać tą książkę w wakacje!☀️

Oliver i Axel przyjaźnią się od zawsze. Ich rodziny również są ze sobą bardzo blisko i wszyscy czują się jedną wielką rodziną.

Kiedy rodzice Olivera giną w wypadku samochodowym, bierze on odpowiedzialność za swoją młodszą siostrę Leah. Dziewczyna bardzo przeżyła śmierć rodziców i nie potrafi pogodzić się z ich odejściem. Przestała spotykać się ze znajomymi, uśmiechać się oraz malować obrazy. Oliver, który musi na rok przenieść się w inne miejsce pracy, postanawia zostawić siostrę pod opieką przyjaciela. Axel za wszelką cenę pragnie pomóc dziewczynie i sprawić by jej życie znowu nabrało kolorów. Nie wie jednak, że Leah jest w nim zakochana.

O mój Boże, co ta książka ze mną zrobiła! Śmiałam się i płakałam na zmianę.

Niech Was nie zwiedzie ta kolorowa okładka. Historia jest pełna smutku, a bohaterowie zmagają się z depresją, atakami paniki i traumą po tragicznym wydarzeniu.

Emocje bohaterów są świetnie opisane. Czułam je całą sobą.

Autorka stworzyła emocjonalną i angażującą historię, przeplataną cudownym humorem. Ciekawi, wielowymiarowi bohaterowie, wciągająca fabuła oraz bardzo naturalna relacja głównych postaci.

Autorka pokazuje w swojej książce, że nic nie jest czarno-białe, życie ma wiele odcieni szarości.

Ta powieść trafiła do mojego serca oraz sprawiła, że po przeczytaniu książki długo nad nią myślałam.

Czekam z niecierpliwością na II tom !!

Moja słabość do zakazanych romansów z różnicą wieku znów się odezwała. Tym razem na tapecie znalazła się książka oryginalnie pochodząca z hiszpańskiego Wattpada, którą byłam niesamowicie zaintrygowana.

Zagranie z ostatnim rozdziałem było całkiem sprytne, ale prawdę mówiąc, zakończenie udało mi się rozszyfrować dosyć szybko po rozpoczęciu książki. Z jednej strony sprawiło to, że poznawałam ją w napięciu, a z drugiej, paradoksalnie, odebrało mi nieco frajdy z czytania i chyba także trochę emocji. Spodziewałam się, że bardziej mnie poruszy. Do samego końca trzymałam się nadziei, że jeszcze czymś mnie zaskoczy, ale tak się nie stało. Było boleśnie, a jednocześnie – jak dla mnie – dość schematycznie i przewidywalnie.

Przebrnęłam przez ten tom bardzo szybko. Niby jest tutaj podział na rozdziały, ale są tak ułożone, że ma się wrażenie, jakby czytało się jednym ciągiem. Przez to trudno jest odłożyć tę książkę, tym bardziej, że rozdziały są mega krótkie (czasami na pół strony, a czasami na kilka kartek).

Autorka często zmienia narrację między bohaterami, co osobiście bardzo lubię. Dodatkowo teraźniejszość miesza się z fragmentami przeszłości, pozwalając czytelnikowi zobaczyć, jak duży wpływ dawne sytuacje miały na "obecne" czasy. Myślę, że warto również wspomnieć, że akcja toczy się w Australii – za to również daję mały plus.

Główni bohaterowie są zagubieni i skomplikowani. Leah jest intrygująca; niejednokrotnie mnie zaskoczyła. Potrafię zrozumieć jej podejście do niektórych rzeczy. Axel próbuje za wszelką cenę wyciągnąć Leah z ciemności, którą się otoczyła. Jest zawzięty i uparty. Zdarzały się jednak momenty, kiedy nie tylko bohaterkę irytował i ranił swoim zachowaniem – mnie także. Jestem bardzo ciekawa tego, jak zostanie on przedstawiony w drugim tomie.

Co prawda nie jest to książka, do której zapałałam nieograniczoną miłością, ale z pewnością sięgnę po jej kontynuację.

Ocena: 3,5/5

Czasami kolory naszego życia zanikają...

Nie widzimy ich lub nie potrafimy ich dostrzec...

Każdy dzień jest podobny do poprzedniego...

Nic nas nie interesuje...

Nie czujemy zupełnie nic...

Tylko pustkę...

Obezwładniającą pustkę, która coraz bardziej nas pochłania, w którą my sami pragniemy się wtopić, by pozostać niezauważonymi...

Bo nie chcemy litości...

Nie chcemy widzieć pełnych współczucia spojrzeń...

Nie chcemy widzieć bólu w czyiś oczach...

Wystarczy, że mamy go we własnych...

Żyjemy tylko po to, by żyć...

Bo uważamy, że i tak to życie jest pozbawione sensu...

Ale czasami wystarczy impuls, jakaś iskra, która wybudzi nas z letargu...

Czasami wystarczy czyjś głos, zapewnienie, że jeszcze nie wszystko stracone, że warto się podnieść i walczyć z demonami przeszłości...

Czasami wystarczy zwykle przytulenie, delikatne muśnięcie dłoni, by nasz świat na nowo nabrał barw...

Żeby chciało nam się chcieć...

Żeby chciało nam się żyć...

Leah, główna bohaterka książki "Wszystko, czym nigdy nie byliśmy", po wypadku, w którym zginęli jej rodzice, zaczęła swoje życie widzieć w szarych barwach. Pogrążona w żałobie, przypominała cień samej siebie. Nic jej nie cieszyło. Nawet malowanie, które do tej pory, było jej ogromną pasją, przestało mieć dla niej jakiekolwiek znaczenie. A kiedy już zasiadała przy sztaludze, każde jej dzieło, pozbawione było barw... Żyła w zawieszeniu. Nie spotykała się z przyjaciółmi. Stroniła od ludzi.

Lecz, kiedy jej brat na rok czasu wyjeżdża do Sydney, Leach zostaje pod opieką ich wspólnego przyjaciela Axela. Dziewczyna od lat jest w nim zakochana, jednak dzieląca ich dziesięcioletnia różnica wieku sprawia, że chłopak wciąż widzi w niej małą dziewczynkę i traktuje ją jak siostrę. Teraz, kiedy wziął ja pod swoje skrzydła ma tylko jeden cel - sprawić, by Leah na nowo zaczęła żyć, by w jej życiu na nowo pojawiły się kolory, by znów zaczęła być sobą i pogodziła się ze stratą rodziców, by ruszyła naprzód.

Nie spodziewa się jednak tego, że Leah wzbudzi w nim uczucia, o których istnieniu nawet nie wiedział. I chociaż zdaje sobie sprawę z tego, że rodząca się między nimi miłość nie ma racji bytu, wikła się w z dziewczyną w namiętny romans.

Czy jednak ich uczucie przetrwa?

"Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" jest piękną i wzruszającą książką. Pełną żalu, tęsknoty i zdarzeń, które nie mogły się wydarzyć, a się wydarzyły. To książka o poszukiwaniu swojej drogi. O marzeniach. O miłości. Poruszy najbardziej zatwardziałe serca.

Polecam❤️

🌸 Jakie to było nudne... Sądziłam, że 'Wszystko, czym nigdy nie byliśmy' stanie się nowszą wersją 'Zostań, jeśli kochasz', które uwielbiałam jako nastolatka, ale dawno się tak nie pomyliłam w swoich przypuszczeniach *albo idealizuję swoje wspomnienia, też tak może być*.

🌸 Czy potrzebowałam tych chusteczek w cudownym opakowaniu dołączonych do paczki? Absolutnie nie, choć jestem pewna, że wrażliwszym czytelnikom się one przydały. Trauma, żałoba, blokada twórcza - to jest w stanie głębiej poruszyć czytelnika, ale ja należę do tej grupy książkowych wyjadaczy, na której takie tematy nie 'robią wrażenia'. Każdy inaczej przeżywa żałobę, więc byłam ciekawa jak Alice Kellen *czy muszę mówić z czym kojarzy mi się to nazwisko?🧛🏻‍♂️🤣* przedstawi to w swojej fabule. I tyle.

🌸 Powiem wprost - jestem za stara na tę historię. Scena zbliżenia z farbami i płótnem? Aż parsknęłam śmiechem. Tak mi nie pasowały te wszelkie erotyczne sceny, że przy pierwszej sporo się zdziwiłam. Myślałam, że czytam YA; dopiero później dotarło do mnie oznaczenie wiekowe na okładce🤦🏻‍♀️ *to tak jakby ktoś się zastanawiał czy faktycznie nie czytam opisów🤣*

🌸 Teraz jeszcze przeczytałam sobie opis drugiej części i wiem, że już nie potrzebuję jej czytać *dlaczego fabuła drugiej części jakiejkolwiek dylogii zazwyczaj zaczyna się kilka lat później?😭*

🌸 Niestety, nie polecam. Szkoda czasu.

Opowieść poruszająca już od pierwszych stron. Mierzenie się ze stratą, nowym uczuciem. Jest tutaj dosłownie wszystko, czego może oczekiwać czytelnik: dramat, romans, pasja, walka o siebie i o lepsze jutro. Zdecydowanie mocna pozycja, dająca do myślenia, skłaniająca do refleksji nad tym, co tak naprawdę liczy się w życiu. Poza tym opisana przystępnym językiem, nie męczy podczas czytania, a to zdecydowanie ważne kryterium. Tom 1, zatem mam nadzieję na więcej tej historii, na równie dobrym poziomie, zarówno fabularnie, jak i technicznie.

Książka ta jest zdecydowanie idealną propozycja na wakacje. Przy niej można bardzo wczuć się w klimat wakacyjny, a ja gdy czytałam ją, dosłownie czułam ten zapach i bryzę oceanu. Autorka w książce postawiła na dwie perspektywy, Leah i Axela, co sama uważam za ogromny plus. W książce mamy dwa główne wątki czyli żałobę głównej bohaterki, oraz romans miedzy główną bohaterką, a przyjacielem jej brata. Przez długi czas bardzo irytowała mnie Leah swoim zachowaniem i tym jaka była obojętna, ale i bardzo wycofana, miała takie podejście, że najlepiej żeby nikt się do niej nie odzywał i tyle. Dodatkowo, to jak się poddała i było od niej zero jakiejkolwiek motywacji i chęci poprawy sytuacji również troszkę mnie irytowało.Doskonale sobie zdaje sprawę, że właśnie o to pewnie chodziło autorce i też właśnie jest to reakcja bohaterki na żałobę, ale ja po prostu nie lubię takiego typu człowieka i w ogóle, na dłuższa metę takich zachowań. Ja zdecydowanie bardziej byłam w stanie zrozumieć nachalne zachowania Axela i sama z reszta uważam, że bardzo podobnie bym postępowała, a przede wszystkim było one w dobrych intencjach. Książka z opisów innych powinna doprowadzić mnie do płaczu, ale tak się nie stało, co jest dosyć niespotykane u mnie, bo jestem beksa. „Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” polecam zdecydowanie w tym okresie wakacyjnym, wiec jeżeli macie ochotę na historie z romansem i klimatem oceanu, to śmiało po nią sięgajcie☀️

Książka "Wszystko czym nigdy nie byliśmy" mówi między innymi o pasji do malarstwa, o wyrażaniu emocji na płótnie i o potrzebie tworzenia.

A co jeśli nagle cały świat traci kolory? Co jeśli nagle Twoja pasja dostrarcza Ci tylko bólu, a nie koi i przynosi wytchnienie?

Leah po śmierci rodziców rozsypała się na kawałki i straciła wszelką radość z życia, przestała malować, odcięła się od znajomych miejsc i twarzy, odcięła się od życie sprzed wypadku. "Wszystko czym nigdy nie byliśmy" to książka równocześnie bolesna i dającą nadzieję, to równocześnie smutny obyczaj i piękna historia miłosna. To opowieść o depresji, o PTSD, i o procesie żałoby. To również opowieść o miłości, która rozkwita po latach, która w końcu miała szansę zaistnieć, o miłości pełnej emocji.

To książka z klimatem wakacyjnym, bo akcja dzieje się w małej miejscowości na wybrzeżu Australii i sporo tu surfowania 🥰

To książka, gdzie bohaterów się kocha i nie lubi jednocześnie 😉

To książka z motywem różnicy wieku, zakazanego owocu i friends to lovers ❤️

To książka idealna na wakacje.

To dwutomówka i nie mogę się doczekać jej kontynuacji...

To książka nie tylko dla młodzieży.

To książka, która daje światełko w tunelu tym, którzy zmagają się z depresją po stracie bliskich.

To książka, którą polecam z całego serca.

🌸Recenzja:🌸

Leah straciła rodziców w wypadku samochodowym. Po tym wydarzeniu rozsypała się na kawałki. Przestała malować, rozmawiać ze znajomymi, przyjaciółka stała się jej obojętna, nie chce w ogóle odczuwać szczęścia. Przez pewne okoliczności jest zmuszona mieszkać z najlepszym przyjacielem jej brata- Axelem. Od zawsze darzyła go uczuciem do czasu wypadku. Chce on zburzyć mur którym otoczyła się Leah- kiedyś radosna i odważna dziewczyna, teraz obojętna na wszystko.

Jest to cudowna książka. Zakochałam się w niej już od pierwszych stron (nie wiem jak to działa ale praktycznie wszystkie książki wydawnictwa MR zdobywają moje serce). Historia bohaterów mnie urzekła ale również złamała mi serce na tysiąc kawałków. Lektura ta pokazuje że nigdy nie należy się poddawać. Życie jest ciężkie i bywa okrutne ale zawsze znajdzie się ktoś, kto poda ci pomocną dłoń. Powinniśmy pamiętać że to nie my wybieramy kogo będziemy darzyć uczuciem. Miłość bywa ciężka ale jest niepokonana.

Ogólnie mówiąc jest to wartościowa książka pełna emocji. Ukazuje kruchość i nieprzewidywalność życia. Trzeba z niego w pełni korzystać bo nigdy nie wiadomo co się wydarzy.

5/5⭐

„Po co czekać żeby zdobyć coś jutro, skoro możesz mieć to dziś”

„Ból jest skutkiem ubocznym życia”

Jeden wypadek potrafi tak dużo zmienić. Zabrać szczęście, kolory i pomalować świat na szaro. Odciąć od uczuć, potrzeb, chęci do zrobienia czegokolwiek. Ukryć zawsze uśmiechniętą i pełną życia dziewczynę, zastępując ją jej własnym cieniem.

Ale on nie pozwoli jej tak po prostu zniknąć i pogrążyć się w cierpieniu. Axel żyje tu i teraz. Nie myśli o przyszłości, nie daje przeszłości wejść sobie na głowę. Myśli o tym, jak nie zmarnować ani jednej chwili. Jest słońcem, podczas gdy nad Leah krążą burzowe chmury.

Kiedy myślę o tej książce słyszę piosenki The Beatles. Głos Paula McCartneya i słowa Let it be, czy Here comes the Sun. Zamykam oczy i widzę spienione fale, mały domek niedaleko plaży z tarasem, na którym leżą deski surfingowe i stoją sztalugi z płótnami. Początkowo pustymi, z każdą chwilą zapełniające się coraz bardziej kolorowymi, abstrakcyjnymi pociągnięciami pędzla. Nie muszę chyba więc dodawać jak duże wrażenie wywarła na mnie ta książka i jak bardzo mi się podobała, prawda?

To, co najbardziej mnie urzekło to relacje między każdą z postaci. Więź między Leah, a jej bratem Oliverem. To, jak porzucił proste życie pełne przyjemności w imię pracy, żeby zapewnić jej studia i przyszłość. Relację między Axelem a Justinem, to jak starszy brat potrzebował młodszego i mimo skrajnych różnic między nimi i docinek był dla niego wsparciem w każdej sytuacji. Między rodzicami a dziećmi, to jak ojciec Axela próbował dopasować się do syna używając „młodzieżowych” słów, to jak Douglas motywował Leah i chłopców to podążania za marzeniami. Przyjaźń między Axelem, a Oliverem, którzy w pewnym momencie stali się sobie tak bliscy jak bracia. I w końcu Leah i Axel. Doceniam to, że autorka pozwoliła odczuć, iż między nimi jest dziesięć lat różnicy. Że ich związek nie należy do tych wyśnionych, który wszyscy zaakceptują z uśmiechem na twarzy.

Dodatkowo uwielbiam styl autorki. Bardzo krótkie rozdziały, przeskoki między miesiącami, retrospekcje i powrót do dzieciństwa, wspomnień ze zmarłymi rodzicami Leah i Olivera. Od pewnego czasu jestem fanką lakonicznych wypowiedzi i niezbyt rozbudowanych opisów, więc ten rodzaj narracji trafił do mnie pod każdym możliwym względem. Jestem oczarowaną tą historią, rozbita przez zakończenie i nie mogę doczekać się do drugiego tomu.

🌊🏄

,,W danej chwili prawie nigdy nie zdajemy sobie sprawy, jak bardzo jesteśmy szczęśliwi. Zazwyczaj przypominamy sobie o tym i potrafimy to docenić dopiero dużo później".

(fragment książki)

°

Dziewiętnastoletnia Leah nie może dojść do siebie po wypadku, w którym straciła rodziców. Kiedyś pełna życia i pasji do malowania, zupełnie zamyka się w sobie. Jej starszy brat, przejmując obowiązki głowy rodziny, wyjeżdża, by zarobić na życie i wykształcenie dziewczyny. Prosi swojego najlepszego przyjaciela, Axela, by na kilka miesięcy wziął Leah pod opiekę. Żaden z nich nie wie, że dziewczyna od lat skrycie kocha się w o dziesięć lat starszym Axelu. Mimo że po wypadku Leah jest cieniem samej siebie, chłopak postanawia, że zrobi wszystko, by to zmienić.

🐚🐙

,,Wszystko, czym nigdy nie byliśmy" to przede wszystkim historia o żałobie i pozwoleniu sobie na ponowne poszukiwanie szczęścia.

Książka napisana jest lekkim językiem, więc szybko i przyjemnie się ją czyta. Choć nie wywołała we mnie obiecanych łez, zachwyciła mnie swoim australijskim, surferskim, słonecznym klimatem

Autorka dzieli się z czytelnikiem wieloma ciekawymi, skłaniającymi do refleksji przemyśleniami na temat życia, śmierci i miłości - mój egzemplarz jest wręcz upstrzony kolorowymi znacznikami.

Przy tej lekturze utwierdziłam się jednak w przekonaniu, że motyw ,,chodzenia z najlepszym przyjacielem starszego brata" chyba nie będzie należał do moich ulubionych. Chwilami nie rozumiałam wszystkich tych emocji i kontrowersji, jakie wzbudzała relacja Leah i Axela. Zachowania głównych bohaterów też bywały dla mnie niezrozumiałe, ale mimo to z zaciekawieniem śledziłam ich losy i kibicowałam im.

Przyznaję, że przy zakończeniu autorce udało się rozbudzić moją ciekawość i bardzo czekam na kontynuację!

🏖️🏘️

Jest to książka, która samą okładką zachęca do przeczytania. Z pozoru jest to typowo wakacyjny romans lecz w środku kryje się piękna, a zarazem smutna historia, Leah i Axela.

Leah jest dziewiętnastoletnią dziewczyną, która żyje przeszłością, pozbyła się kolorów ze swojego życia i zamknęła w sobie.

Axel to przyjaciel, brata Leah (która jest dla niego jak siostra). Mieszka w domku przy oceanie i kocha serfować, żyje własną rutyną i nie angażuje się w relacje z kobietami.

Pewnego dnia, brat Leah prosi przyjaciela o przygarnięcie dziewczyny pod swój dach i zaopiekowanie się nią przez jakiś czas.

Chodź to zakazane i nieodpowiednie, ciągnie ich do siebie. Czy może wyjść z tego coś dobrego? Czy może się to udać?

Książkę bardzo szybko i przyjemnie mi się czytało. Jest przepełniona pięknymi cytatami.

Niecierpliwie czekam na drugi tom, ponieważ pierwszy w jakiś sposób złamał moje serce.

Bardzo wam polecam!! A ja czekam na następny tom!

Istniała rodzina, tak ciepła i czuła. Zharmonizowana, można by rzec perfekcyjna, ale też jedyna w swoim rodzaju. Nie wszystkich łączyły więzy krwi, nie zawsze to była tylko przyjaźń. Z czasem się rozrosła, aby być jeszcze wspanialsza, aż.... musiała zmaleć. Życia krąg trwa i jest tak samo okrutny jak i nieprzewidywalny.

Historia dwóch osób Axela i Leah. Ona straciła rodziców - ma traumę. On musi pobawić się w niańkę. Ona go kocha od zawsze, on zawsze dostawał czego chce i żył z dnia na dzień, nie przejmując się odpowiedzialnością. Wkroczyli do swojego życia, choć zawsze w nim byli, musieli się zmienić. Jedno przypomina sobie jak żyć, drugi uczy się żyć w symbiozie z innymi. Czy dadzą radę?

Historia z tych co to poruszą serce, głowę i rozpalą zmysły (może bardziej wyobraźnię). Jest wiele emocji od tych sprzecznych po tych piękne. Znajdziecie ciepło rodzinne, nieusłane wcale kwiatkami, ale odczuwalne na każdym kroku. Poznacie, jak to jest dorosnąć, niestety nie chcąc tego. Jak przeżyć traumę, a raczej jak na nowo nauczyć się żyć, kiedy Ci których kochaliśmy nad życie odeszli. Piękne jest to, jak autorka podeszła do śmierci, wspomnień i miłości. Tego jak pokazała różnice pomiędzy bohaterami i poprowadziła tą dwojaką jakże różną narrację. Wchodzimy do głowy 29-latka, który nie czarujmy się ma w sobie więcej dziecka niż niejedno dziecko, żyje beztrosko i używa drugiego mózgu dość często bez kontaktu z serduchem. Drugą główną bohaterką jest Leah 19-latka będąca szaleńczo zakochana w przyjacielu swojego brata, którego zna od zawsze, w dodatku nie pogodziła się ze śmiercią rodziców i nie wie jak ma funkcjonować w społeczeństwie przez to wszystko. Wrzućmy Widzicie ten kontrast? W samych uczuciach, opisach można wyczuć perfekcyjną różnicę, widzimy też to jak nasi bohaterowie są podobni, czego się boją i do czego nie potrafią się przyznać nawet przed sobą samych. Wrzućmy teraz tę dwójkę do jednego domu na odludziu, blisko morza. O reszcie niezłej bandy, która im towarzyszy nie będę się rozpisywać, ale bliźniaki porywają swoim humorem, a braciszkowie uwielbiają się droczyć ze sobą. Takiej rodziny każdy by pozazdrościł.

Wiele filozoficznych zagwozdek, które towarzyszą nam przez całą historią scala w jedną wielką całość tę powieść. Rok zamknięty w butelce stron, widać zmiany, uczucia i klarującą się historię, która z każdą stroną oczarowuje i chwyta za serce. W dodatku klimat australijskich surferów jak najbardziej oddany. Trafiłam na nią w odpowiednim momencie i koło drugiego tomu na pewno nie przejdę obojętnie.

Wszystko czym nigdy nie byliśmy skupia się wokół Leah, która przeżywa traumę po śmierci rodziców oraz Axela dzięki któremu znowu zaczyna kwitnąć. I choć na początku pomoc skierowana jest tylko do Leah to z biegiem czasu pomagają sobie nawzajem.

"Ale czasami się mylimy. Upadamy. Czasami nie znamy siebie tak bardzo, jak nam się wydaje. Czasami... czasami życie jest bardzo nieprzewidywalne..."

Książka jest niezwykle artystyczna, głównie przez rodziców głównej bohaterki którzy są malarzami i uwielbiają Beatlesów. Dlatego też bardzo łatwo polubić nam bohaterów pobocznych. Krajobrazy w książce też są piękne i bardzo łatwo wyobrazić sobie, że jesteśmy tam razem z bohaterami.

"Mamiblapinatapai w jagańskim oznaczało : spojrzenie pomiędzy dwiema osobami, a każda czeka, aż ta druga podejmie działanie, którego obie pragną, ale żadna z nich nie odważa się zainicjować".

Tym cytatem mogłabym podsumować całą książkę. Choć uwielbiam motyw age agap tak tutaj Leah jest jeszcze za młoda, żałuję że nie jest ciut straszą bo wtedy wiele rzeczy byłoby łatwiejszym do wybaczenia i przełknięcia. Żałuję, że autorka nie skupiła się bardziej na jej traumie i to jak to odczuwa, a położyła większy nacisk na nieodwzajemnioną miłość. Dodatkowo w książce podkreślona jest rola rodziny, a także to, że czasem przyjaciel którego uważamy za brata potrafi wbić nam nóż w plecy. I to czego się nie spodziewaliśmy okazało się czymś pięknym lecz kruchym.

"Wszyscy żyjemy w żółtej łodzi podwodnej".

W książce pojawiło się najbardziej unikalne wyznanie miłości z jakim się spotkałam. Z jednej strony bardzo inspirujące, a z drugiej ma w sobie sekret o którym wiedzą tylko nieliczni. I jak to z sekretami bywa niektóre z nich gdy ujrzą światło dzienne potrafią sprawić, że wszystko posypie się jak domek z kart.

"Ból jest skutkiem ubocznym życia".

Chętnie przeczytałbym historię rodziców głównej bohaterki bo to jedni z najbardziej barwnych osób jakie dane mi było spotkać w książkach. Jeśli podobała się Wam książka Wytrwałość dzikich kwiatów to ta książka również będzie Waszym ulubieńcem. Pięknie wydana z niezwykłymi cytatami, które zapadają w pamięć jednak fabuła sama w sobie nie zrobiła na mnie wrażenia. Czegoś mi zabrakło. Na szczęście chusteczki nie były mi potrzebne choć były momenty w których serce szybciej biło.

Polecam~

4,75⭐/5⭐

🌴Wpatruję się w zachodzące słońce. Niebo mieni się różnorodnymi kolorami. Szum fal przyjemnie pieści moje uszy, a wiatr delikatnie muska moje ciało odziane w zwiewną sukienkę.

Zamykam oczy i biorę głęboki oddech. Chciałabym zatrzymać ten moment. Chciałabym zatrzymać to poczucie szczęścia.

Chciałabym zatrzymać ten bieg wydarzeń i wierzyć, że wszystko jakoś się ułoży.

Ale życie to suma niespodziewanych momentów, a my nie zawsze otrzymujemy to, czego pragniemy.

„Istnieją końce, które da się poczuć na skórze...”

💫 ʀᴇᴄᴇɴᴢᴊᴀ ᴘʀᴢᴇᴅᴘʀᴇᴍɪᴇʀᴏᴡᴀ „ᴡsᴢʏsᴛᴋᴏ, ᴄᴢʏᴍ ɴɪɢᴅʏ ɴɪᴇ ʙʏʟɪśᴍʏ” ᴀʟɪᴄᴇ ᴋᴇʟʟᴇɴ 💫

ℙ𝕣𝕖𝕞𝕚𝕖𝕣𝕒: 𝟙𝟜.𝟘𝟞.

„Wszystko, czym nigdy nie byliśmy” to książka, która porusza i jednocześnie pokrzepia serce, wzrusza, bawi i ujmuje klimatem. Idealna na letni wakacyjny czas!

Historia Axela i Leah to urocza opowieść o przyjaźni od najmłodszych lat, o rodzącym się uczuciu, o pasji, o życiu tu i teraz. To również historia o stracie, o żałobie i o radzeniu sobie z nią.

Mimo iż w książce poruszony został trudny temat, czyta się ją szybko i przyjemnie.

To jedna z tych powieści, których fabuła nie jest wyrafinowana, a akcja toczy się nieśpiesznym rytmem i niczym nie zaskakuje. Ale w zamian za to otula ciepłem, urzeka nadmorskim klimatem, przywołuje na usta uśmiech i zabiera czytelnika do zupełnie innego świata - do malowniczego Byron Bay, surfingu, malarstwa, zapachu morza i piasku, pierwszych pocałunków, złamanych serc. Oczarowuje relacją głównych bohaterów i uczuciem, które powoli rodzi się między nimi, a które tak usilnie starają się zdusić w zarodku. Jedyny minus, jaki odczułam w tej powieści, to nieco trywialne dialogi.

Jeśli lubicie motyw różnicy wieku, small town oraz friends to lovers, pragniecie przenieść się do słonecznej, zachwycającej Australii, a także przeżyć rozczulającą miłosną historię Leah i Axela, to ta książka jest właśnie dla Was!

|We współpracy z Wydawnictwem MustRead|

Książka przeznaczona dla czytelników 16+