Współlokatorzy

Współlokatorzy” to nie tylko cudowna opowieść o rozwijającej się, pełnej nadziei relacji pomiędzy głównymi bohaterami – Tiffany oraz Leonem, ale przede wszystkim opowieść o tym, że w życiu nie warto niczego odkładać na ostatnią chwilę, a już zwłaszcza rozmów o naszych uczuciach. Często jest bowiem tak, że przez naszą opieszałość tracimy bezpowrotnie szansę na to, by odnaleźć prawdziwą miłość i być po prostu szczęśliwym.

Historia ta traktuje również o tym, jak toksyczne mogą być niektóre związki i jak wiele siły oraz wsparcia ze strony osób trzecich czasem potrzeba, aby móc uwolnić się z pułapki, w której znaleźliśmy się z winy źle ulokowanych uczuć i zacząć żyć na nowo.

Dla miłośników dobrej literatury. Dla poszukujących ciepłych, wzruszających oraz pełnych humoru z domieszką smutku historii. Dla osób pragnących sięgnąć po książkę, przy której odpoczną po ciężkim dniu i która sprawi, że zrobi im się ciepło na sercu. Tym i wielu innym czytelnikom polecam „Współlokatorów” Beth O’Leary. Wierzcie mi – naprawdę warto ♥

Tytuł oryginalny: The Flatshare

Tłumaczenie: Robert Waliś

Wydawnictwo: Albatros

Rok wydania: 2020

Seria/Cykl: Mała Czarna

Oprawa: miękka ze skrzydełkami

Liczba stron: 432

Układ jest prosty w ciągu dnia w mieszkaniu przebywa Leon. Pracownik nocnej zmiany oddziału paliatywnym który potrzebuje pieniędzy na adwokata swojego brata. Wieczorem i w weekendy mieszkanie należy do Tiffi. Redaktorki, w wydawnictwie którą rzucił chłopak a ona musi szybko znaleźć tanie mieszkanie. W teorii mają się nigdy nie spotkać.

Pomimo, że jest dosyć przewidywalna a końcówka niepotrzebnie przedłużana przez autorkę to pozytywnie wspominam lekturę tej książki. To lekka, zabawna komedia romantyczna którą mogę polecić.

„Współlokatorów” chyba nie trzeba nikomu przedstawiać, bo wydaje mi się, że doskonale ich już znacie :) Beth O’Leary stworzyła świetną, zabawną i ciepłą historię, która spodobała się niejednemu czytelnikowi.

Tiffy rozstaje się z niewiernym Justinem i poszukuje mieszkania. A że nie ma za wiele pieniędzy, nie ma też za wielu opcji do wyboru. Gdy natrafia na ogłoszenie, które idealnie pasuje do jej kryteriów, długo się nie zastanawia. Jest tylko jeden problem – jej współlokatorem będzie autor ogłoszenia – Leon. Będą dzielić nawet łóżko! Z tym, że będą się mijać – to tak jakby w dzień mieszkanie należało do niego, a w nocy do niej :P czy taka „relacja” będzie im odpowiadać? I co się stanie gdy w końcu jedno z nich złamie warunki wynajmu?

Jeśli jest tu osoba, której Współlokatorzy się nie podobali niech przemówi albo zamilknie na wieki! Oczywiście to taki mały żarcik :P każdy ma swój gust i każdy lubi co innego. Mnie ta książka się podobała i miło spędziłam z nią czas. Pomysł na fabułę – oryginalny, bo wcześniej takiej książki nie spotkałam. Bardzo podobał mi się pomysł zostawiania sobie karteczek z wiadomościami przez bohaterów. Tiffy niezwykle pewna siebie i otwarta, nie przebierała w słowach. Jej postać była bardzo zabawna, już na samym wstępie jak się wprowadziła i podejrzewała, że Leon jest mordercą kobiet i jako trofea zabiera im szaliki! A potem jej dedukcja, że może ON morduje tylko w zimie! :D genialne!

Fajnie wykreowani bohaterowie, których od samego początku nie sposób nie polubić! Nawet postać Richiego! Można by pomyśleć, że skoro siedzi w więzieniu to jest negatywną postacią – ale co się okazuję – można bardzo się pomylić oceniając kogoś tylko przez ten pryzmat. No dobra, może nie przekonała mnie do siebie postać Kay, ale tak to już jest kiedy główna postać męska ma dziewczynę, która zachowuje się jak wrzód na tyłku ;)

Osoby, uwielbiające historie romantyczne, które dzieją się powoli ale ich finał jest emocjonujący, a sceny łóżkowe są „ciekawie” opisane, na pewno spędzą z tą książką niesamowite chwile.

NOWOCZEŚNI WSPÓŁLOKATORZY

Trzeba przyznać, że czegoś takiego jeszcze nie było! Jedno mieszkanie, dwoje ludzi, którzy je dzielą i fakt, że nigdy mają się w tym mieszkaniu nie spotkać. Koło takiego pomysłu na fabułę nie sposób przejść obojętnie. A gdy już się zacznie czytać, to człowiek przepada, bo książka ogromnie wciąga. Polubiłam tam absolutnie wszystko - bohaterów, historię, humor, klimat. Ale po kolei.

Zarówno Tiffy, jak i Leon bardzo szybko dają się polubić i całą lekturę kibicowałam im z osobna i razem. Tiffany to nasz kolorowy ptak z wydawnictwa, która chowa się za ścianą kwiatów i wydaje książki o szydełkowaniu i murarzu, który został projektantem, zaś Leon ciągle opiekuje się innymi - w pracy na oddziale paliatywnym, a także poza nią, zbierając pieniądze by wyciągnąć z więzienia niesłusznie skazanego brata. I mimo że książka pełna jest genialnego humoru, który wielokrotnie powodował szeroki uśmiech na mojej twarzy, to porusza też wiele poważniejszych tematów. Autorka bardzo umiejętnie wplotła w fabułę motyw toksycznego związku, a także niesprawiedliwości, jakie ludzie muszą znosić przez swoje pochodzenie, wygląd, kolor skóry. Byłam pod wrażeniem, jak lekko czytało mi się książkę, w której jednocześnie było tak wiele ważnych spraw. Jestem już pewna, że muszę sięgnąć po inne książki autorki.

STRUKTURA

Książka podzielona jest na miesiące oraz numerowane rozdziały, w których naprzemiennie pierwszoosobową narrację powierzono Tiffy i Leonowi. Dzięki temu mogliśmy lepiej poznać bohaterów, nim oni poznali siebie nawzajem. Dodatkowo, dynamiki i specyficznego klimatu książce nadały rozmowy bohaterów przez karteczki zostawiane w mieszkaniu, smsy, czy też rozmowy na komunikatorze. Ogromnym plusem powieści jest również styl pisania autorki. Beth O'Leary ma lekkie i niezwykle przyjemne pióro, dzięki któremu lektura wręcz płynie. Od strony technicznej nie pojawiły się żadne zgrzyty.

PODSUMOWUJĄC

Gdybym miała opisać Współlokatorów jednym słowem, to byłoby to słowo "ciepła". Bo ta książka jest naprawdę niezwykle ciepłą i pogodną historią, mimo że poruszone są w niej również nieco trudniejsze tematy. Wszystko jednak jest tak umiejętnie przeplecione świetnym brytyjskim humorem, że ciężko się oderwać od lektury. Z całego serca polecam Wam historię Tiffy i Leona, a sama już zaczynam polować na kolejne książki autorki.

Amanda Says

Debiut O'Leary pt. "Współlokatorzy" to nie jest zwyczajna komedia romantyczna. Owszem – pośmiałam się, wątek miłośny był (i o dziwo mnie również zadowolił, a to naprawdę nie jest łatwe!), jednak to co najmocniej mnie zdziwiło, to ile poważnych tematów autorka przemyciła w tak lekkim i pozornie niezobowiązującym gatunku jakim jest komedia romantyczna. Jest o związku opartym na przemocy psychicznej, niesprawiedliwym systemie sądownictwa, a nawet chorobach i przedwczesnej śmierci. Myślę, że autorka dużo ryzykowała pisząc taką powieść, jednak zdecydowanie się opłacało – to zachwycający, wyróżniający się na tle innych debiut! Jestem pod dużym wrażeniem! Szczerze polecam!

Taka pogoda za oknem, że czas wyjąć z szafy letnie sukienki, a z biblioteczki lekturę idealną na lato, albo jak sugeruje Wydawnictwo Albatros, do małej czarnej. A na nią zawsze jest odpowiednia pora.

Po świetnej „Liście, która zmieniła moje życie”, szybko sięgnęłam po drugą pozycję z serii „Mała czarna”.

I rzeczywiście okazała się równie zabawna, ciepła i wzruszająca. Lecz prócz tego, że jest to lektura lekka i przyjemna, autorce udało się zgrabnie wpleść kilka trudnych tematów jak problem toksycznych relacji, choroby i śmierci, czy uprzedzeń rasowych.

Leon pracuje na oddziale paliatywnym nocami, a poza tym potrzebuje pieniędzy, poszukuje więc współlokatora do swojego niewielkiego mieszkania. Na jego ogłoszenie odpowiada Tiffany, która po rozstaniu z chłopakiem musi niezwłocznie znaleźć nowe lokum. Układ wydaje się idealny, a współlokatorzy, mimo, że będą dzielić łóżko, nie mają spotkać się miesiącami.

Ich relacja rozwija się w zabawny sposób, dzięki liścikom, które sobie pozostawiają. Z czasem czują się w tej dziwnej konwersacji coraz bardziej swobodnie, pojawiają się wzajemne zwierzenia i stają się sobie coraz bliżsi.

Co się stanie, gdy po kilku miesiącach wspólnego mieszkania spotkają się w końcu twarzą w twarz? Czy rzeczywistość nie zburzy budowanego w wyobraźni obrazu drugiej osoby? Czy Leon pozwoli, by Tiffany zamieszkała nie tylko w jego mieszkaniu, ale i sercu?

To tak ciepła, urocza i naładowana pozytywną energią powieść, że podczas lektury uśmiech sam wypływał mi na usta. Bohaterowie natomiast od razu zagrabili moją sympatię i mimo, że po komedii romantycznej można spodziewać się happy endu to i tak trzymałam kciuki, by ich losy znalazły szczęśliwe zakończenie.

A już w sierpniu pojawi się kolejna książka z tej serii - „Zamiana”, również autorstwa Beth O’Leary. Wyczekuję jej z niecierpliwością.

Tiffy i Leon zostają dość nieszablonowymi współlokatorami. Ona musi szybko znaleźć sobie tanie mieszanie, a ON potrzebuje pieniędzy. Leon pracuje nocami, więc decyduje się na wynajęcie Tiffy mieszkania na noc i na weekendy. Sam będzie mógł w nim przebywać w ciągu dnia. Będą dzielić jedno łóżko, jednak nawet się ze sobą nie spotkają. A przynajmniej taki jest plan…

„Współlokatorzy” to bardzo lekka książka. Czyta się ją szybko i przyjemnie. To idealna historia na jeden wieczór. Głównie bohaterowie zastali pokazani w bardzo ludzki sposób. Oboje mieli wady i nie zostali przez autorkę wyidealizowani. Od początku bardzo polubiłam Leona, natomiast Tiffy zyskała moją sympatię z czasem.

Według mnie książka jest godna uwagi, jeśli jeszcze jej nie czytaliście, warto się nią zainteresować.

Bardzo polecam.

Tiffy potrzebuje mieszkania na już.

Leon poszukuje współlokatora.

Spać będą w jednym łóżku, ale w zupełnie innych porach dnia, a ich spotkanie ma nigdy nie nastąpić.

Przewrotna historia miłosna, która oczaruje każdego czytelnika!

Jestem zauroczona tą powieścią. Lekka, niezwykle przyjemna, odrobinę zabawna, ale i poważna powieść mówiąca o tym, że miłość przychodzi w najmniej oczekiwanym momencie.

Bohaterowie są bardzo fajnie przedstawieni. Oboje borykają się z bardzo ... powiedziałabym przyziemnymi problemami (mam na myśli chociażby przemoc psychiczną).To sprawia, że "Współlokatorzy" to nie jest głupiutki, śmieszny romans (to też), ale ta książka niesie ze sobą coś więcej. Nie chcę wam tutaj spojlerować, ale tyczy się to przeszłości Tiffy. Życie tej dwójki bohaterów jest pełne niepewności, samotności, ale i nadziei na to, że któregoś dnia wszystko się ułoży.

To niezwykle pozytywna historia, która zaskoczy niejednego czytelnika. Wydawałoby się, że jest bardzo schematycznie napisana, jednak w pewnym momencie dzieją się rzeczy, które mnie bardzo zaskoczyły.

To pozycja obowiązkowa dla miłośników gatunku :)

Współlokatorzy to książka, którą chyba pochłonęłam w całości. Nie mogłam się wręcz oderwać od niej i chciałam cały czas wiedzieć co dalej i dalej i dalej.

Autorka dała nam przezabawną historię miłosną Tiffy i Leona. Spotkanie tych dwóch charakterów ze sobą to coś pięknego. Energiczna i zwariowana Tiffy, oraz wycofany i milczący Leon.

Nie będę opisywać książki, bo to nie ma sensu, ale chce powiedzieć że to piękna historia o przyjaźni, miłości do drugiego człowieka, o przebaczeniu, o silnej kobiecie. A przede wszystkim o tym, że jak spotkamy już tę jedną, jedyną osobę to to wszystko będzie nam pasować, że ta osoba będzie nas zaskakiwać swoim wspaniałym zachowaniem i dobrym słowem.

Jakbym nie poznała swojego Męża pewnie bym nie uwierzyła, ale właśnie tak to chyba działa. :) Bardzo Wam tę książkę polecam ! :)

Tiffy po rozstaniu z chłopakiem desperacko poszukuje nowego i taniego lokum. Trafia na zaskakujące ogłoszenie Leona, który wpadł na pomysł znalezienia sobie współlokatora. Układ jest prosty. W ciągu dnia to ON będzie korzystał z mieszkania, natomiast nocami i w weekendy mieszkanie należeć będzie do Tiffy. Para dzieli wspólne łóżko, choć nigdy się nie widzieli. Ich jedyną formą komunikacji są karteczki z krótkimi wiadomościami, które pozwalają poznać im się bliżej. Czy Tiffy i Leon kiedykolwiek się spotkają?

Bardzo nietypowy pomysł na fabułę. Dzielenie łóżka z obcą osobą jest bowiem ryzykowne😉 Niestety przez pierwsze kilkadziesiąt stron wiało nudą, co utrudniało mi wczuć się w klimat tej historii. Kiedy jednak akcja zaczęła się rozkręcać nie mogłam się od niej oderwać. Genialnym pomysłem autorki było poznawanie się bohaterów poprzez pisanie karteczek z krótkimi wiadomościami, które przyklejali w każdym miejscu w mieszkaniu. Ta metoda komunikacji zbliżyła ich do siebie i pozwoliła bardzo dobrze się poznać. W książce poruszane są również trudne tematy. Toksyczne związki i niesprawiedliwe wyroki sądu wplatają się w opowieść, lecz mimo to jest to lekka lektura, którą szybko się czyta. Jest również bardzo przewidywalna. Narratorem są Tiffy i Leon. Oboje po przejściach, starają się na nowo ułożyć sobie życie. Polubiłam ich, jak również brata Leona i przyjaciół Tiffy. Denerwowały mnie jednak dialogi, które wprowadzały chaos i wybijały mnie z rytmu.

Podsumowując, "Współlokatorzy" to historia o różnych odcieniach miłości i dążeniu do sprawiedliwości. Lekka i przyjemna lektura, która idealnie sprawdzi się na letni wieczór.

"Współlokatorzy" są debiutem O'Leary, trzeba przyznać, że naprawdę dobrym, czego szczerze mówiąc się nie spodziewałam. Tę książkę czyta się ekspresowo, bo jest tak pełna ciepła, a do tego zabawna, że nie chce się jej odkładać. Mimo tego, autorka porusza też ważne tematy, takie jak na przykład znęcanie psychiczne. Co do humoru, nie wiem, czy do Was przemówi, bo to kwestia gustu, ja może nie śmiałam się do łez, ale były momenty gdzie uśmiech sam pojawiał się na twarzy. Pewnie się powtórzę, ale ta książka jest po prostu urocza i już! Mam ochotę do niej wrócić, a to rzadko mi się zdarza. Cieszę się, że po nią sięgnęłam i polecam ją wszystkim, którzy mają ochotę na coś lekkiego!

Ciąg dalszy recenzji: [Adres usunięty]

Świetna książka! Zakochałam się w niej i w bohaterach ❤️

Czasami warto łamać zasady.

Rozstanie z mężczyzną i finansowy dołek to częste problemy. Myślimy wtedy co dalej, szukamy rozwiązania. A jakie rozwiązanie znalazła Tiffy gdy przyszło się jej wyprowadzić się od zazdrosnego faceta? Znalazła tanie lokum u zapracowanego Leona,który akurat potrzebuje dodatkowych pieniędzy. Sytuacja wydaje się idealna więc dlaczego przyjaciele dziewczyny uważają to za szaleństwo? Otóż Leon i Tiffy będą dzielić łóżko. Nigdy nie w tym samym czasie, bo Leon w ciągu dnia będzie w ciasnej kawalerce odsypiał noce zmiany, a Tiffy będzie miała to samo mieszkanie wyłącznie dla siebie przez resztę doby. Układ wydaje się być idealny.

Historia pełna zawirowań, humoru i codziennych trudności. Opowieść pokazująca, że czasami łamanie zasad wychodzi nam na dobre. Nie chcem zdradzać za dużo, ale historia brata Leona mnie zdenerwowała, natomiast postawa Tiffy sprawiła że czułam się dumna. Jak poznałam te wydarzenia przeszło mi przez myśl, że to dokładnie tak jak z ocenianiem książek po okładce. Możemy się bardzo pomylić. Przez większość stron uśmiech nie schodził mi z ust, były też łzy i wielka irytacja. I oczywiście moja ulubiona narracja z punktu widzenia obu bohaterów. Według mnie dla tych wszystkich uczuć warto przeczytać tą książkę.

Jestem totalnie, maksymalnie zauroczona tą książką! Naprawdę, naprawdę, naprawdę!

W ostatnim czasie tę okładkę widywałam niemal wszędzie! Widziałam, że zbiera naprawdę dobre opinie! Czasem się boję, że nastawię się za bardzo, że wszyscy tak chwalą, a skończy się na tym, że się zawiodę . Nie tym razem! Całą sobą dołączam do wielbicieli Współlokatorów! Jestem zauroczona tą historią, bohaterami, humorem. Pisząc "bohaterami", nie mam na myśli tylko naszej głównej dwójki współlokatorów, ale także wszystkie postaci drugoplanowe! Ludzie niebanalni, każdy z nich jest...sobą. Możemy ich naprawdę poznać i polubić! Ich szaleństwa, dziwności, złośliwości, małomówność, gadatliwość, gburowatość. Lojalność! Miłość, nie tylko ta wersja romantyczna, ale przede wszystkim to ogromne uczucie, jakim darzymy bliskich, rodzinę, przyjaciół, ludzi dla nas ważnych.

Książka jest przezabawna! Leon, teoretycznie taki 'samotnik', rzuca takimi tekstami, że ja wymiękam i parskam śmiechem, nieważne czy akurat czytałam w domu czy w tłumie ludzi w tramwaju ;)

Sam pomysł na tę historię, cała fabuła... no ja uważam, że autorka wykonała kawał dobrej roboty! Dodatkowo, w tę zabawną historię wplotła temat, który zdecydowanie nie jest zabawny. Manipulacja, maltretowanie psychiczne... i myślę, że naprawdę sobie z tym poradziła :)

Jestem bardzo na tak i każdym kawałkiem siebie polecam Współlokatorów!

Fabuła bardzo przyjemna :) lekko się czyta u bardzo szybko ponieważ jest wciągająca. Czekam na kolejną książkę tej pisarki :)

𝓩𝔂𝓬𝓲𝓮 𝓬𝔃𝓮𝓼𝓽𝓸 𝓫𝔂𝔀𝓪 𝓹𝓻𝓸𝓼𝓽𝓮, 𝓪𝓵𝓮 𝔃𝓪𝓾𝔀𝓪𝔃𝓪𝓶𝔂 𝓽𝓸 𝓭𝓸𝓹𝓲𝓮𝓻𝓸 𝔀𝓽𝓮𝓭𝔂, 𝓰𝓭𝔂 𝓫𝓪𝓻𝓭𝔃𝓸 𝓸 𝓼𝓲𝓮 𝓼𝓴𝓸𝓶𝓹𝓵𝓲𝓴𝓾𝓳𝓮

~

Jedno łóżko, dwójka ludzi, tysiące samoprzylepnych karteczek. Czy nawiązanie głębszej emocjonalnej relacji jest w ogóle możliwe bez bezpośredniego kontaktu? Czy słowa przelane na papier mają tak wielką moc, by obdarzyć uczuciem ich autora?

Początkowo byłam sceptycznie nastawiona do tej pozycji, pomysł z dzieleniem tak osobistej przestrzeni z osobą której kompletnie nie znamy wydawał mi się wręcz absurdalny, byłam pewna, że Beth zwyczajnie z tego nie wybranie - nawet nie wiecie, jak bardzo się myliłam!

Szczerze? Nie wiem czy jest w książce tej jakikolwiek element, który mógłby popsuć tę uroczą układankę. Prosty i przystępny w odbiorze styl autroki, wielowątkowa, wciągająca fabuła i spora dawka dobrego humoru to idealna mieszanka, która niejednokrotnie sprawiła, że samoistnie uśmiechałam się do kartek papieru. No i ta kreacja bohaterów! Naturalni, charakterystyczni, realni w swoich niedoskonałościach - nie sposób nie darzyć ich sympatią. I chociaż całościowo pozycja ta przybrała dosyć lekką formę, w której główne skrzypce odgrywa wątek romantyczny, nie zabrakło również innych, trudnych tematów.

Beth w stworzonym przez nią dziele poruszyła problem toksycznego, wyniszczającego związku, czy też błędów systemu sprawiedliwości. W piękny sposób ukazała także, jak ogromną siłą są w naszym życiu osoby, które potrafią przywrócić nam nadzieję. Jedna z tych książek, którą z wielką chęcią obejrzałabym na wielkim ekranie! 🎥

"Współlokatorzy" to powiew świeżości w przepełnionych schematami powieściach - wdzięczna i niesamowicie ciepła historia 💕

Tego tytułu nie trzeba przedstawiać – podejrzewam, że zna go większość bookstagrama.

Nie ukrywam, że miałam wobec tej historii wysokie oczekiwania i liczyłam na przyjemne emocje. Tak się stało, ale… Nie do końca czuję satysfakcję.

Podczas cowieczornych spotkań z Tiff i Leonem miałam wrażenie, że jestem wśród serdecznych przyjaciół, którzy owinęli mnie ciepłym kocem i dali do picia gorące kakao. To mnie relaksowało, wyciszało i po prostu wywołało sporo radości. Mogłam tak siedzieć, patrzeć na rozwój ich relacji, podjadać słodkie ciastka i rozkoszować się tymi cudownymi widokami. I to było bardzo pozytywne, ale do pewnego momentu. Dokładnie do momentu, kiedy trochę zaczęłam się nudzić. Kakao okazało się słodko-mdlące, koc gryzł mnie w szyję a siedzenie w tym samym miejscu sprawiło, że zdrętwiały mi nogi i ogarnęło mnie spore znużenie. Zrobiło się trochę mniej fajnie, czułam rosnącą monotonię. Ale siedziałam tam do końca.

To, czego nie mogę odmówić tej książce to fakt, że jest urokliwa i wywołuje ciepło w sercu oraz uśmiech na twarzy. Główni bohaterowie są fantastycznymi młodymi ludźmi, a ich relacja jest emocjonująca i wyjątkowa. Jednak czegoś w tym wszystkim zabrakło – może napięcia, jakiejś mocnej iskry?🤔

Albo wydarzenia, które ruszyłoby akcję do przodu?

Będę miło wspominać tę podróż (bo to dobra książka), ale nie na tyle, by mówić o niej w samych superlatywach (czytałam lepsze). Jeśli macie ochotę na coś niezobowiązującego na letni wieczór, to ta propozycja jest dla Was 😊

Komedia prawdziwa.

Historia tak ciepła i rzeczywista, że nie sposób obok niej przejść obojętnie. Tym bardziej, że świetnie oddaje ducha naszych czasów - a w zasadzie tego, jak trzeba sobie w dzisiejszych czasach radzić, jak można budować relacje (nawet na zasadzie „stwórzmy coś z niczego”), jak ich budowanie wygląda oraz co może z tego wyniknąć. Sporo do tego w tym wszystkim humoru i fajnych zwrotów akcji; nie sposób się nie uśmiechnąć :) (zarówno w trakcie, jak i po lekturze).

On potrzebuje pieniędzy – ona mieszkania. On dorabia nockami na oddziale paliatywnym, ona zaś po rozstaniu z chłopakiem nie ma się gdzie podziać. Postanawiają zamieszkać razem, aczkolwiek w układzie, który pozornie żadnemu z nich nie będzie wadził – ona będzie korzystać z mieszkania w trakcie jego nieobecności i vice versa. Nikt nie wchodzi sobie w efekcie w drogę? Pozornie tak to właśnie wygląda… Zaczynają jednak zostawiać sobie wiadomości. Z początku z konieczności, później już coraz chętniej i na różne - nie tylko te przyziemne i czysto organizacyjne - tematy. Wywiązuje się w efekcie konwersacja bez klasycznego „face to face”, która owocuje coraz większą ciekawością siebie nawzajem. Czy w końcu się spotkają? I – co nie mniej ważne i ciekawe - czy coś zaiskrzy? ;)

„Współlokatorzy” to bardzo ciekawa książka o relacjach międzyludzkich. Do tego tak fantastycznie wstrzelona w punkt w realia wielu młodych ludzi, że pozór realizmu całej opowieści jest naprawdę spory. Kto z nas w końcu nie przerabiał wyprowadzki z domu i początków życia na własny rachunek? ;) Wielu z nas – czytających – ma też za sobą doświadczenie mieszkania ze współlokatorami, co zawsze pełne jest we wspomnieniach sytuacji krępujących, zabawnych, ale tak czy owak zmuszających do nawiązania z kimś jakiejś relacji. Chociażby z tego tytułu, że zamieszkuje się wspólnie pod jednym dachem. Co z tego może wyniknąć? „Współlokatorzy” to pewien przykład na potencjalny rozwój tego rodzaju sytuacji ;)

Dawka humoru też nie jest na kolejnych stronach najgorsza :) Książka zarówno śmieszy jak i skłania ku refleksji, a do tego jest bardzo fajnym kawałkiem literatury czysto obyczajowej. Chyba nie przesadzę stwierdzając, że ta lektura może trafić w wiele gustów :) Zdecydowanie warto zainteresować się tą pozycją!

Dziękuję Wydawnictwu Albatros za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

"Współlokatorzy" to książka, która w ostatnim czasie zawładnęła całym bookstagramem. Nie znam osoby, która by przynajmniej o tej książce nie słyszała. Co ciekawe, ja początkowo nawet nie miałam w planach jej czytać. Okładka nie przyciągnęła mojej uwagi, opis zresztą też. Dopiero kiedy wszyscy zaczęli się nad nią zachwycać, zdecydowałam się, że muszę sprawdzić, o co takie halo. Jak to z wychwalanymi książkami bywa, bardzo często zdarza się tak, że mi niestety się nie podobają. A jak było tym razem?

Tiffy właśnie rozpoczyna nowy rozdział życia - zakończyła związek pełen wzlotów i upadków z mężczyzną, który zostawił ją dla innej. Pracuje jako redaktorka w małym wydawnictwie, przez co jej zarobki ledwo starczają jej na życie. Jest zdesperowana, aby jak najszybciej wyprowadzić się od Justina, byłego chłopaka i znaleźć swoje własne miejsce za niską kwotę. Tak trafia na ogłoszenie Leona, w którym proponuje układ - mieszkanie będzie do jej dyspozycji nocami i w weekendy. Kiedy Tiffy będzie w pracy, mieszkanie będzie należeć do Leona. Będą spać w jednym łóżku, ale nigdy się nawet nie spotkają. Zdesperowana Tiffy zgadza się i wprowadza do nowego mieszkania, pomimo tego, że jej przyjaciele sądzą, że to dziwny pomysł.

Na początku miałam problem, żeby się w tę książkę wkręcić. Czytało się ją przyjemnie i szybko, ale nie bardzo widziałam, czym takim ludzie się zachwycali. Bałam się, że Tiffy będzie jedną z tych bohaterek, które użalają się nad swoim losem i płaczą za byłym chłopakiem, pomimo tego, że traktował ją beznadziejnie. I nie ukrywam, na początku niezbyt się polubiłyśmy. Właściwie to podeszłam do jej postaci z rezerwą, bo rzeczywiście na początku wypadła na słabą i niezdolną do oderwania się od niezdrowego związku. Ale szybko przekonałam się, że takie przedstawienie jej postaci było celowe i nabrałam nowego spojrzenia na całą historię. Spodziewałam się lekkiej historii, jak wszyscy pisali, a okazało się, że autorka poruszyła tu kilka bardzo poważnych tematów, jakich nawet się nie spodziewałam.

Leon postanawia wynająć swoje mieszkanie pomimo niezadowolenia swojej dziewczyny, bo potrzebne mu pieniądze, aby pomóc swojemu bratu, Richiemu. Niestety jego nocne zmiany w szpitalu nie przynoszą mu wystarczających zysków, więc zamieszkanie z Tiffy zdaje się być łatwym sposobem na zarobek. Leon to taki kochany mężczyzna, który pragnie pomóc wszystkim. Ma ogromne serducho, skrywa w sobie wiele emocji i bardzo mocno kocha swojego brata, który niezasłużenie odsiaduje karę w więzieniu. Wątki związane z Leonem, czy też Richiem, bardzo mnie poruszyły, głównie dlatego, że były takie życiowe.

Dopiero kiedy doszło do pierwszego spotkania Tiffy i Leona na dobre przepadłam i nie odłożyłam książki na bok, dopóki nie przekręciłam ostatniej kartki. Przez te pierwsze dwieście stron nie do końca wiedziałam, do czego autorka zmierza, czy będzie to po prostu kolejna słodka historyjka miłosna, czy może mnie czymś zaskoczy. I owszem, zaskoczyła, wielokrotnie! Sama byłam zaskoczona, jak bardzo wkręciłam się w tą powieść, bo ciągle znajdowałam w niej coś wartościowego i życiowego.

"Współlokatorzy" zdecydowanie zasługuje na rozgłos, jaki dostała. Historia miłości między Tiffy i Leonem jest jednocześnie zabawna i urocza, zwłaszcza ta część z zostawianiem sobie karteczek z wiadomościami poprzyklejanych po całym mieszkaniu, ale ma w sobie też głębię, jakiej ja się kompletnie nie spodziewałam. Sięgałam po ten tytuł przygotowana na lekką, niewymagającą lekturę, a dostałam coś o wiele więcej. Jasne, nie zostanie ona moją ulubioną książką, ale i tak uważam, że warto poświęcić jej uwagę, bo dostaniecie tu więcej niż romans, jakich pełno na półkach księgarń. Autorka miała oryginalny pomysł i raczej nie powtarzała schematów, jakie już znamy. Lektura tej książki była bardzo przyjemnym doświadczeniem, polecam!

Całość na [Adres usunięty]

Dwoje w łóżku

O tym, że Londyn (jak zresztą większość stolic) jest drogim miastem do mieszkania, nie trzeba nikogo przekonywać. Dlatego też sporo osób pracuje na dwa etaty bądź ima się różnych dorywczych zajęć. Normą są wspólnie wynajmowane mieszkania czy też wszelkiego rodzaju podnajem. Rzadko się jednak zdarza, by ktoś chciał oddać na pół dnia swoje … łóżko.

Ogłoszenie podobnej treści znajduje Tiffy Moore, która po zerwaniu z chłopakiem nie tylko pilnie poszukuje mieszkania, ale lokum musi być też tanie – ma zamiar oddać ex-parterowi pieniądze za czynsz, których dotąd się nie domagał. Z racji tego, że pracuje jako asystentka redaktora w niszowym wydawnictwie, specjalizującym się w książkach o rękodziele, nie może raczej spodziewać się podwyżki. Głodowe wynagrodzenie rekompensuje charakter pracy – Tiffy ją uwielbia, sama zresztą jest wielką zwolenniczka DIY, z zapałem przerabia swoje rzeczy i gromadzi wszelkiego rodzaju starocie.

Leon Twomey również potrzebuje na gwałt pieniędzy. Jego atutem jest jednak fakt, iż posiada mieszkanie z jedną sypialnią w Stockwell, tyle tylko, że musi zminimalizować koszty jego utrzymania. A że bierze w swojej pracy, w hospicjum, same nocne zmiany (lepiej płatne), bez problemu może wynająć komuś mieszkanie na całą noc. Weekendy również spędza poza domem, u swojej dziewczyny Kay, więc tak naprawdę układ wydaje się idealny, o ile oczywiście komuś nie przeszkadza, że będzie spał w tym samym łóżku co Leon. Z założenia lokator ma do dyspozycji całe mieszkanie od późnych godzin popołudniowych, zatem to idealna opcja dla pracującej na etacie Tiffy. Mogą się nawet nie widywać i rzeczywiście, przez pierwsze miesiące właśnie tak to niezwykłe mieszkanie razem wygląda.

Porozumiewają się w bieżących sprawach za pomocą karteczek typu post-it, choć z tygodnia na tydzień ich korespondencja przybiera formę rozmowy, zaczynają się przed sobą odsłaniać, wzajemnie sobie doradzają i wspierają. Leon poznaje historię toksycznego związku Tiffy, zaś ona – historię brata Leona, który przebywa obecnie w więzieniu. To właśnie na jego obronę, a właściwie desperackie próby doprowadzenia do powtórnego procesu idą pieniądze Leona, wierzy ON bowiem niewinność Richiego…

Ten dziwny układ trwałby zapewne dłużej, gdyby pewnego dnia Tiffy nie zaspała do pracy, zaś Leon nie wszedł pod prysznic. Od chwili spotkania ich znajomość zaczyna się zmieniać, ale czy do czegoś ich to doprowadzi? Przekonamy się o tym dzięki lekturze niezwykłej książki pt. „Współlokatorzy” autorstwa Beth O`Leary. Ta wyjątkowa powieść, opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros, to nie tylko niezwykle intrygująca historia z wątkiem miłosnym, ale przede wszystkim fascynujące losy przedstawicieli XXI wieku, z ich problemami, dylematami, wątpliwościami. To opowieść o osobach, których życie płynie równolegle, co podkreślone jeszcze zostało oddaniem narracji zarówno Tiffy, jak i Leonowi. Tym samym jest to książka, która zachwyci nawet najbardziej wymagających czytelników, pragnących odnaleźć w lekturze coś więcej niż dobrą zabawę, szukających okazji do przemyśleń, refleksji.

Autorka pod płaszczykiem pozornie tylko lekkiej powieści, poruszyła wiele problemów, takich jak kłopoty z utrzymaniem się, z zatrudnieniem, znajdziemy tu również wątek homoseksualny, a także zaskakujące portrety osób przebywających w hospicjum, walczących o każdy dzień, pełnych radości i wewnętrznej energii, mimo powagi sytuacji, w jakiej się znaleźli. To, w połączeniu z niezwykle frapującymi głównymi postaciami, oraz lekką narracja sprawia, że książkę czyta się jednym tchem, na długo zapada nam też w pamięć. Mam nadzieję, że to jedna z tych pozycji, które w przyszłości będzie można zobaczyć na dużym ekranie.

Justyna Gul

Qultura słowa

Książka Współlokatorzy to debiut Pani Beth O’Leary wydany przez Wydawnictwo Albatros. Nie ukrywam, że notka od wydawcy, którą dostałam na początku maja zaciekawiła mnie. Jak można wynajmować mieszkanie i tego kogoś nigdy nie widzieć? Sprawdźmy.

Tiffy właśnie rozstała się z chłopakiem i musi wyprowadzić się z jego mieszkania. Szuka lokum taniego i od zaraz. Leon pracuje na nocne zmiany i w mieszkaniu bywa tylko w dzień w godzinach 9-18. Potrzebuje gotówki, aby opłacić prawnika dla brata. Decyduje się wynająć swoje mieszkanie na wieczory, noce oraz weekendy.

Po kolejnej imprezie z przyjaciółmi Tiffy idzie na oglądanie mieszkania. Myślała, że spotka tam Leona, ale mieszkanie pokazuje mu jego dziewczyna. Kay nie jest zachwycona pomysłem na wynajęcie mieszkania ale wie, że chłopak potrzebuje pieniędzy. Postanawia sprawdzić kobietę, która będzie dzieliła łóżko z jej chłopakiem. Po tym jak widzi skacowaną i wymiętą Tiffy stwierdza, że dziewczyna nie będzie dla niej zagrożeniem. Leon wynajmuje mieszkanie Tiffy nawet jej nie widząc. Ponieważ nie spotykają się w mieszkaniu, zaczynają zostawiać sobie wiadomości.

„To nie jedyny liścik, jaki zostawiła dla mnie rano. Kolejny wisi na drzwiach łazienki.

Cześć, Leonie!

Proszę, czy mógłbyś opuszczać klapę od sedesu?

Obawiam się, że nie umiem napisać tej wiadomości w taki sposób, by nie zabrzmiała agresywnie – serio, jest coś dziwnego w liścikach, kiedy biorę do ręki długopis i kartkę, od razu zamieniam się w złośnicę – ale udaję że jest inaczej. Mogę dodać kilka uśmiechniętych buziek, żeby skutecznie do Ciebie dotrzeć.

Tiffy x

Pod tekstem ciągnie się rząd uśmiechniętych buziek.

Parskam śmiechem. Jedna buźka ma resztę ciała i sika w stronę narożnika karteczki. Tego się nie spodziewałem. Sam nie wiem, z jakiego powodu – w końcu nie znam tej kobiety – ale sądziłem, że nie ma poczucia humoru.”

W książce jest wiele zabawnych historyjek, podczas czytania których śmiałam się w głos. To jest bardzo zabawna komedia romantyczna. Autorka prowadzi narrację naprzemienną pomiędzy dwójką głównych bohaterów, co świetnie oddaje ich różne charaktery i temperamenty.

Podsumowując:

Spodziewałam się książki lekkiej i przyjemnej. Ze sporą dawką świetnego humoru i niezłych dialogów. I nie zawiodłam się. Oprócz rozwijającego się nowego uczucia, zaborczej miłości, mamy też wątek pracy Leona w hospicjum oraz homoseksualnego związku podczas wojny. Reasumując nie jest to tylko taka lekka historia. I dlatego warto Współlokatorów przeczytać

O tej książce powiedziano już chyba wszystko. Że przyjemna, że ciepła, że zabawna i romantyczna. I pewno część czytelników zrzuci to na karb dobrej promocji wydawnictwa. Owszem, promocja była świetnie przeprowadzona i książka wręcz wyskakuje z lodówki. Ale! Musicie uwierzyć - zasługuje.

Tiffany potrzebuje mieszkania, szybko i tanio. Leon potrzebuje pieniędzy, a jedyne co może zaoferować to wynajecie swojego mieszkania. Ich potrzeby wydają się świetnie uzupełniać, ale jest pewien problem. Mieszkanie jest jedno, a ich dwoje. Tiffany ma przebywać w mieszkaniu nocą, a Leon w dzień. Czy bycie współspaczem zda egzamin?

Ależ mi się ta książka dobrze czytała, działo się to wręcz samo i błyskawicznie. Wystarczyło jedno niedzielne popołudnie, by poznać perypetie przesympatycznych bohaterów. Sympatycznych, ale tak bardzo ludzkich, świetnie wykreowanych, z problemami, z którymi muszą się zmierzyć i uczuciem, które nie zawsze jest tym właściwym.

Oprócz tych wszystkich przyjemnych przymiotników, jakie wymieniłam na wstępie, ta powieść ma drugie dno. Jest trochę bardziej psychologiczna niż sugeruje opis czy okładka i potrzeba więcej przemyśleń, by odkryć co tak na prawdę autorka miała na myśli. Jest to książka obok której nie można przejść obojętnie. Uniwersalna, ale unikatowa; prosta, a także złożna; przyjemna, a równoczenie trudna. Jak życie. Całkowicie pochłaniajaca.

Wydawnictwo Albatros zaskoczyło chyba nas wszystkich, rozmachem promocji nad tą książką. „Współlokatorzy” to pozycja o której było głośno jeszcze długą przed premierą, nie wspominając już o fenomenie stoiska wydawnictwa na Warszawskich Targach Książki⭐❤.

Historia miłosna, która od początku zagwarantuje wam wiele emocji. Relacja Tiffy i Leona, chodź z początku czysto biznesowa, szybko zmienia w relacje niełatwą do wytłumaczenia. Dwoje odmiennych ludzi, borykających się z niełatwą sytuacja, znajduje w sobie wzajemne wsparcie oraz zrozumienie którego potrzebują. Małe, czułe gesty pozwalają tym dwojgu na przełamanie barier, jednocząc ich ze sobą coraz bardziej. Co ważne, nie dajcie się zwieść cukierkowej oprawie książki, spotkacie się tutaj wielokrotnie z zdarzeniami, opisani dalekimi od bajkowych treści. Może właśnie, ta realnością sytuacji i uczuć jest bardzo ważnym atutem tej książki, dzięki któremu zyskała tak duże grono odbiorców.

To właśnie nieliczna książka z tych pozycji, gdzie wszystko świetnie ze sobą współgrała - treść, oprawa, promocja, wydanie, i przede wszystkim niesamowita przyjemność czytania. Te wszystkie czynniki wpłynęły na naprawdę świetną ocenę książki. Polecammm serdecznie 🥰

"Współlokatorzy" to komedia romantyczna. Koniec kropka. Ale czy tylko. Oczywiście, że dla wielu dociekliwych czytelników będzie miała ono drugie dno. Dla mnie również. na pozór lekka komedia o dwojga ludziach, którzy utracili swoich partnerów. Tiffy potrzebuje natychmiast znaleźć lokum, tanie i przytulne, ale z jej budżetem, pracuje jako redaktorka, nad książką o szydełkowaniu, trudno jest związać koniec z końcem. Leon, człowiek, u którego podnajmuje mieszkanie i łóżko, pracuje na noce zmiany na oddziale paliatywnym. Długo się nie widują, chociaż łączy ich wspólne łózko, a raczej połowa dla każdego i wiadomości tekstowe,e które zostawiają sobie w domku. Zaczyna się niewinnie, ale są coraz bardziej siebie ciekawi.

Autorka wiele razy nas zaskakuje, ale dla mnie chyba najważniejszym wątkiem był poruszony wątek miłości homoseksualnej z czasów wojny oraz więziennego. Autorka pięknie pokazała miłość, która nie powinna dzielić, a łączyć. Do tego są inne wątki, nie mniej ważne, ale wszystkie szalenie ciekawe. O'Leary pokazuje, że miłość istnieje ponad podziałami, a nawet najbardziej szalone pomysły nie są w stanie zmienić stanu rzeczy, który ma nastąpić, a sprawiedliwość zawsze znajdzie się we właściwym miejscu .

Książkę czyta się szybko, napisana jest prostym językiem, a przy tym doskonale bawi i odpręża. Idealna lektura dla fanów twórczości Jojo Moyes. Dzięki autorce przypomniałem sobie o drobnych gestach w codziennym życiu, które pomagają, zmieniają nas i zmieniają świat. To doskonała lektura na długi, deszczowy dzień. Po niej poczułem się bardziej otwarty na świat. Serdecznie polecam.

Tiffy to przesympatyczna, kochająca swoich znajomych i nie potrafiąca odmówić nikomu przysługi redaktorkom w wydawnictwie publikującym książki dotyczącymi wszelkiego rodzaju rękodzieła. Od szycia, farbowania ubrań, produkowania własnoręcznie zrobionego badziewia do stolarki, renowacji mebli i wszystkiego na co Leon pracujący na nocną zmianę w hospicjum pielęgniarz nie znalazłby czasu. Dwójka totalnie różnych osób postanawia zamieszkać ze sobą dla zaoszczędzenia pieniędzy, będą w dość nietypowy sposób dzielić mieszkanie z jedną sypialnią, ona przebywać będzie w nim po 18.00, gdy Leon będzie zaczynał dyżur, a ON po pracy będzie miał mieszkanie do swojej dyspozycji, gdy Tiffi ruszy do pracy. Dalibyście radę tak żyć? W dodatku ona szalona, kolorowa wniosła do minimalistycznego mieszkanie Leona, kolorowe szale, koce, bilion poduszek na kanapę co wprowadziło biedaka w osłupienie. Musicie wiedzieć, że całą akcje przeprowadziła dziewczyna Leona więc sami lokatorzy nigdy się nie widzieli.

I tu zaczyna się magia tej książki - liściki, jakie zostawiają sobie Leon i Tiffi są cudowne, zabawne i pełne troski. O samego początku zostawiają dla siebie jedzenie, doradzają w kwestiach prywatnych, stają się dla siebie coraz bliżsi, mimo, że nigdy się nie potkali. Zakochałam się w tej dwójce od pierwszej wiadomości o opuszczaniu klapy w toalecie, wiedziałam, że to będzie hit. I się nie zawiodłam ta książka jest pełna ciepła i wywołuje takie miłe uczucie w serduszku. Kibicowałam, im od samego początku i mimo, że można przewidzieć zakończenie, ale przyjemnością jest tu sama droga do niego. Bardzo Wam polecam tę książkę.

Dawno nie czytałam tak zabawnej historii, od której nie mogłam się oderwać, a bohaterów pokochałam już po paru stronach. To właśnie daje nam autorka w swoim debiucie, jakim jest książka Współlokatorzy.

Od razu mówię, jeżeli historie Moyes są dla Was, to nie wahajcie się, by sięgnąć i po tę! Historia Leona i Tiffany wywoła u Was mnóstwo śmiechu.

Akcja rozpoczyna się, gdy poznajemy Tiffy. Radosną, kolorową, rudowłosą dziewczynę, nie mającą zbyt dużej pensji na etacie w wydawnictwie. Dziewczyna została właśnie porzucona przez swojego chłopaka Justina i tym samym musi poszukać mieszkania. Ma niewiele opcji. W oględzinach pomagają jej przyjaciele: Mo oraz Grety. Dwójka zupełnie różnych osobowości. Grety jest stanowcza, chamska i chłodna – może dlatego została adwokatem. Natomiast Mo nie odzywa się zbyt wiele, ale gdy już nadejdzie taka potrzeba, zawsze ma coś mądrego do powiedzenia. Tiffy ma szczęście, jeśli chodzi o przyjaciół. Odradzają jej wynajęcie niezbyt przyjemnego lokum, więc zdesperowana Tiffany rozważa wynajęcie połowy mieszkania z Leonem. Jak to połowy? A no tak to, że Leon oferuje jedno łóżko!

Umowa ma polegać na korzystaniu z mieszkania w różnych porach dnia. Leon i Tiffy mają się nawet nie widzieć. Ona śpi w nocy, ON w dzień ze względu na ich prace. Tiffany jest zwariowana, więc nic dziwnego, że decyduje się na takie rozwiązanie. Co z tego wyniknie? Och, dużo zamieszania i zmian!

Przez tę książkę się płynie. Bohaterowie są cudowni! Zabawni, fajni, tacy do pogadania. Autorka prowadzi kilka wątków, których wolałabym Wam nie zdradzać, bo są bardzo ciekawe i uzupełniają całą fabułę.

Ach, i żeby nie było.

Leon ma dziewczynę. Nie może być tak łatwo, co? :)

Przeczytałam tę powieść w ciągu trzech dni i myślę, że zajęłoby mi to mniej, ale nie miałam tyle czasu. Nie wiem już jak mam wychwalać tę książkę, ALE TAK BARDZO WAM JĄ POLECAM, ŻE UŚMIECHAM SIĘ PISZĄC TĘ RECENZJĘ. To jest świetny debiut pod względem fabularnym, jak i warsztatowym. Styl pisania Beth O'Leary jest tak dobry, że aż człowiekowi się serce raduje. Jednak dobre książki potrafią sprawić radość... A to jest właśnie dobra książka!

Dużo wykrzykników w tej recenzji, ale nie dziwcie się. Chciałabym, abyście odważyli się sięgnąć po Współlokatorów, bo dadzą Wam wszystko, co powinna zawierać dobra książka. Nie piszcie mi "ciekawie brzmi, może sięgnę". bo wiem, że tego nie zrobicie. Albo idziecie w to, albo nie. A ja Wam mówię, nie ma na co czekać!

Powieść "Współlokatorzy" to debiut literacki Beth O'Leary. Historia ma swój początek się kiedy Tiffy rozpoczyna poszukiwania dla siebie nowego lokum, po tym jak odeszła od byłego chłopaka i wciąż stara się pozbierać po tym rozstaniu. Na wynajem ma ograniczone środki, ponieważ jej praca nie należy do nadzwyczaj lukratywnych zajęć i jak przychodzi co do czego to praktycznie nie ma żadnego wyboru. Bo co to za opcja mieszkanie w domu z zagrzybiałą łazienką albo spanie na podłodze, w małym apartamencie u przyjaciół? No właśnie. Ostatecznie odpowiada na ogłoszenie Leona, który pilnie potrzebuje gotówki i oferuje podnajem pokoju. Plan jest prosty. Oboje będą dzielić jego mieszkanie (nawet łóżko!) w ogóle się nie widując. Tiffy będzie zajmowała mieszkanie od 18 do 8 w tygodniu i całe weekendy, a Leon w pozostałym czasie. Bohaterowie sybko zaczynają zostawiać sobie nawzajem karteczki w różnych częściach mieszkania i tak między nimi rodzi się nietypowa więź. A przypominam, ze nawet się nie widzieli, ponieważ wszystkimi formalnościami związanymi z wynajmem zajmowała się ówszesna dziewczyna Leona.

Od pierwszych stron wiedziałam, że ta książka przypadnie mi do gustu. Autorka kupiła mnie swoim poczuciem humoru. Nie pamiętam kiedy ostatnio uśmiechałam się tyle razy podczas czytania. Główni bohaterowie zarówno jak i ci poboczni są bardzo dobrze wykreowani, nie zabrakło między nimi błyskotliwych dialogów. Narracja jest prowadzona w pierwszej osobie, możemy poznać perspektywę zarówno Tiffy jak i Leona. Od razu polubiłam Tiffy, chociaż uważam, że nie ma za grosz wyczucia stylu jeśli chodzi o ciuchy to za to mamy podobne podejście do facetów, którzy mają problem z tym, że kobieta jest od nich wyższa. XD Leon natomiast to spokojny, nieśmiały facet o wielkim sercu. Szybko wzbudził moją sympatię. Sam pomysł na fabułę jest bardzo oryginalny, a powieść napisana lekkim językiem. Jedyne do czego mogłabym się przyczepić to fakt, że książka jest dość przewidywalna, ale sięgając po ten tytuł nie oczekiwałam niespodziewanych zwrotów akcji, więc nie jestem rozczarowana. Szczerze polecam tę książkę jeśli macie ochotę na coś lżejszego.

Sięgając po Współlokatorów zaopatrz się w paczkę chusteczek. Perypetie Tiffy i Leona na przemian doprowadzały mnie

do niekontrolowanych wybuchów śmiechu,

by za chwile wywołać łzy wzruszenia.

Często oceniamy daną książkę jakąś ilością gwiazdek. W przypadku książek obyczajowych czy komedii romantycznych moja skala wygląda inaczej - oceniam je ilością wylanych przy nich łez... I czy są to łzy radości czy wzruszenia, jeśli pojawiają się w trakcie lektury, wtedy w mojej ocenie książka jest po prostu rewelacyjna. Ciężko mnie rozkleić. Przyznam, że już dawno nie doznałam takiego zwiotczenia serducha jak podczas czytania Współlokatorów autorstwa Beth O'Leary. Do tego to debiut, w co naprawdę ciężko było mi uwierzyć.

Tiffy Moore potrzebuje w jak najszybszym czasie znaleźć nowe mieszkanie. Jako, że kobieta nie dysponuje zbyt wielką fortuną, szuka czegoś taniego, ale wygodnego. Natrafia na nietypową ofertę, zamieszczoną przez niejakiego Leona Twomeya. Mieszkanie Leona to kawalerka z jednym pokojem i jednym łóżkiem. Ich współlokatorstwo polegałoby na zasadzie wymiany - ty zajmujesz go w ciągu dnia, ja w nocy. I nigdy się nie spotykamy...

Niewątpliwym atutem książki są bohaterowie. Tiffy, której początkowo nie rozumiałam i uważałam za naiwniaczkę, przechodziła na moich oczach niesamowitą przemianę. Im więcej poznawałam faktów z jej przeszłości tym bardziej rozumiałam jej wcześniejsze zachowania, a moja początkowa niechęć odchodziła w niepamięć. Jeśli chodzi o Leona - gdybym musiała scharakteryzować go jedynie w trzech słowach, byłyby nimi przymiotniki: dobry, nieśmiały, uroczy. Momentami taka z niego ciepła klucha, jednak ma w sobie "to coś", co sprawia, że ciężko go nie polubić. Całą akcje czytelnik może oczywiście śledzić z perspektywy głównych bohaterów. Czytając książkę Beth czułam się jak trzeci współlokator, który śledzi poczynania swoich domowników.

Współlokatorzy to z słodko - gorzka opowieść o dwojgu ludzi, którzy mimo ciężkich przeżyć doświadczonych w przeszłości, starają się na nowo znaleźć drogę, prowadzącą ich w stronę szczęścia. Nie jestem zwolenniczką tego gatunku i bardzo rzadko sięgam po takie książki. Jednak losy Tiffy i Leona rozczuliły mnie i sprawiły, że czas spędzony z nimi z pewnością nie był stracony. Ba! Dzięki ich przygodom z pewnością zacznę częściej sięgać po książki obyczajowe i komedie romantyczne.

Polecam!

„Mój tata lubi mawiać "Życie nigdy nie jest proste". To jedno z jego ulubionych powiedzonek. Myślę, że to nieprawda. Życie często bywa proste, ale zauważamy to dopiero wtedy, gdy bardzo się skomplikuje. Na przykład nigdy nie jesteśmy wdzięczni losowi za zdrowie, dopóki nie zachorujemy, ani nie cieszymy się, że mamy szufladę ze starymi rajstopami, dopóki nie podrze nam się najnowsza para.”

Tiffy niedawno rozstała się z Justinem, przez co potrzebuje jak najszybciej nowego mieszkania i przede wszystkim taniego. Trafia tym samym na ogłoszenie Leona, który szuka współlokatora do swojego mieszkania. Cała sytuacja jest o tyle zwariowana ze względu na to, że Tiffy będzie z nim dzielić nie tylko mieszkanie, ale także łóżko. Jednak nie w tym samym czasie, bowiem będą się zmieniać ze względu na różne godziny pracy. Nocami i w weekendy łóżko będzie dla dyspozycji Tiffy, ponieważ Leon wtedy pracuje. Dla Tiffy jest to układ idealny, więc przyjmuje ofertę. Wkrótce zaczynają zostawiać sobie wiadomości na karteczkach i choć nigdy się nie widzieli, powoli stają się dla siebie coraz bliżsi…

„Współlokatorzy” to z pewnością lekka i zabawna opowieść, i choć wydawać się może przewidywalna, to książka z pewnością jest warta przeczytania. Jeśli potrzebujecie na chwilę oderwać się od rzeczywistości i zatopić w lekturze, w której nie brakuje humoru to jest to idealny przerywnik, gwarantuję że nie będziecie się nudzić. Bohaterowie są doskonale wykreowani, przede wszystkim bardzo wiarygodni, a okoliczności w jakich się znajdują są boleśnie realne. Jest to jedna z tego rodzaju książek, przy których przyjemnie spędzasz czas, w których nie przewracasz strony za stroną w nadziei na jak najszybsze zakończenie rozdziału i oczekiwanie na to aby w końcu zaczęło się coś dziać. Jest to rodzaj książki przy której popijasz sobie ciepłą herbatę i świadomie uśmiechasz się do książki podczas czytania. Autorka ma świetne poczucie humoru, a fabuła płynnie przechodzi z jednego rozdziału do drugiego. Historia z pewnością oryginalna, dzięki czemu ciężko książkę odłożyć dopóki nie skończymy ;) Zdecydowanie polecam!

Jakimi słowami opisać tę powieść? Nasuwa się tylko jedno - NIESZTAMPOWA.

Zaczynając od bohaterów, bo to oni są sednem tej opowieści. Nie są sztuczni, wydumani, przerysowani. Są zwyczajni, mają wady, lęki, problemy z pracą oraz pieniędzmi. Dzięki temu czytelnik od samego początku pała do nich ogromną sympatią.

Fabuła? Również zaskakująca, to nie jest typowy romans, których na rynku czytelniczym coraz więcej.

Tiffy i Leon są współlokatorami, jednak nie takimi zwyczajnymi...

Ona - po bolesnym rozstaniu z chłopakiem musi natychmiast wyprowadzić się z jego mieszkania. Niestety, tu pojawia się problem... brak gotówki i coraz większe długi. Ograniczone fundusze skłaniają Tiffy do szukania najtańszych ofert, ale wizja zamieszkania w miejscu, gdzie za toaletą rosną grzyby, nie napawa ją optymizmem.

On - pielęgniarz na oddziale paliatywnym, potrzebuje gotówki, aby pomóc niesłusznie skazanemu bratu. Zmuszony jest przez to do pracy na nocnych zmianach. Postanawia wynająć swoje mieszkanie, i nic w tym zaskakującego, z tym, że wynajmujący będzie dzielił z nim łóżko... Tutaj drogi naszych sympatycznych bohaterów krzyżują się...

Co z tego wyniknie? Dużo śmiechu, wzruszeń i wiele, wiele pozytywnych emocji.

Powieść skradła moje serce, pokochałam bohaterów od samego początku, i z zapartym tchem śledziłam ich przedziwne losy. Dialogi i niektóre sytuacje doprowadziły mnie do łez, ale tych pozytywnych.

Książka zdecydowanie zasługuje na miano najlepszego debiutu 2019 r. Genialne dialogi, genialna fabuła, genialni bohaterowie. Jestem pewna, że Współlokatorzy podbijąWasze serca.

P. S. Wśród tylu plusów, znalazłam jeden minus - autorka nie lubi " Zmierzchu"!!! Ja go uwielbiam, dlatego zabieram jedną gwiazdkę 😜

Za przedpremierowy egzemplarz dziękuję @wydawnictwoalbatros.

💥 Współlokatorzy Beth O'Leary - PREMIERA 15 MAJA.

Przyjemnej lektury.

Wiecie jaka jest książka Współlokatorzy? IDEALNA! ❤ Kompletnie nie mam do czego się przyczepić. Przede wszystkim jest zabawnie przez duże Z, ale też wzruszająco, pouczająco i mądrze. Uwielbiam tę historię za to, że poruszone w niej trudne tematy przedstawione są z tak niesamowitą lekkością i ciepłem! Zazwyczaj kiedy czytam książkę i coś mnie rozśmieszy to moja mimika nie ulega zmianie, a w tym przypadku niejednokrotnie moje usta szczerze rozciągały się na całą długość. Tiffy i Leon to bohaterowie, którzy już dawno się nie przydarzyli - nie są zdolni do zniechęcenia swoją postacią czytelnika, a wprost przeciwnie - sposób w jaki autorka ich wykreowała sprawi, że na pewno zakochacie się w nich bez pamięci. Ta komedia romantyczna wystawia naszą cierpliwość na próbę! Kiedy ma się już wydarzyć coś ważnego... bum! nieoczekiwane wydarzenie niweczy wszystkie plany, a nas doprowadza do białej gorączki. 😀 Trochę obawiałam się, że zachwyt nad Współlokatorami jest na wyrost ze względu na nadmierne promowanie tej książki, ale szum wokół niej jest jak najbardziej uzasadniony. Jest wspaniała i może okazać się największym debiutem tego roku. Koniecznie zapiszcie sobie datę premiery jeżeli chcecie dowiedzieć się gdzie tym razem ukryła się miłość. Koniecznie chcę zobaczyć ekranizację Współlokatorów i oczywiście przeczytać kolejne książki autorki, zakochałam się w jej lekkim piórze i wybór w ciemno każdej kolejnej jej książki będzie zdecydowanie strzałem w dziesiątkę. Finezja z jaką napisana jest ta pozycja wywołała u mnie wrażenie oglądania filmu, a nie czytania książki. Może stoi za tym prawdziwość bohaterów, a także życiowe problemy i sytuacje? To jeden z tych typów książek, które czyta się i zna się epilog, ale przecież o to właśnie w tej historii chodzi, bo przecież "czasami szczęśliwe zakończenia naprawdę się zdarzają". 😊

Tiffy właśnie rozstała się z chłopakiem. Nie jest to dla niej łatwe, gdyż darzyła tego mężczyznę wielkim uczuciem, przez co rozstanie okazało się niezwykle bolesne. Kobieta nie ma gdzie mieszkać i potrzebuje jakiegoś lokum na już i najlepiej w przystępnej cenie, gdyż mimo tego, że uwielbia swoją pracę, nie zarabia dużo. Leon natomiast potrzebuje przypływu gotówki, więc postanawia wynająć pokój. Jednak jest pewien haczyk... Bowiem osoba, która się wprowadzi będzie spała w tym samym łóżko co Leon. Będę dzielić jedno mieszkanie, jednak o różnych porach dnia, przez co nie będą się nawet widywać. Pomysł wydaje się absurdalny, jednak kiedy nie ma innych perspektyw, ta wydaje się przystępna. Z czasem bohaterowie zaczynają wymieniać między sobą liściki, gotować, a nawet doradzać w różnych sprawach. Wszystko wskazuje na to, że mogliby się nazywać dobrymi przyjaciółmi, tylko jest jeden problem...Nigdy tak naprawdę się nie widzieli. Czy to co do tej pory udało im się wypracować wystarczy, czy będą chcieli zmienić jednak niektóre rzeczy?

"Współlokatorzy" to niezwykle ciepła, zabawna, zaskakująca historia z bardzo ciekawymi bohaterami. Dwójka zupełnie różnych osób, którzy mimo wspólnego mieszkania nigdy się nie widzieli, jednak nie oznacza to wcale, że się nie znają. Bowiem czasami wystarczy kilka słów zamieszczonych na piśmie, aby czuć z kimś więź. Historia, w której nie ma czasu na nudę, gdyż ciągle coś się dzieje. Świetny pomysł na książkę, która ma w sobie coś znacznie głębszego, co pozwoli spojrzeć na niektóre sprawy z zupełnie innej perspektywy. Historia, która pokazuje jak niezwykle ważne jest, aby mieć wokół siebie osoby, które zrobią dla nas wszystko. Jak uczucie, które wydawało się piękne i zdrowe, może okazać się skażone i zmanipulowane. Jak mimo tego, że kogoś nie widzimy jesteśmy w stanie poznać jego przyzwyczajenia po rzeczach, których używa. Jak mimo wielu niepewności i strachu przed zaryzykowaniem spotykasz kogoś kto jest wart każdego ryzyka. Książka, która rozśmiesza, wzrusza i zapewnia wiele pozytywnych emocji. Świetnie się przy niej bawiłam i mam nadzieje, że również po nią sięgnięcie. Bardzo polecam.