Witajcie na cholernej Arktyce

Do sięgnięcia po książkę Witajcie na cholernej Arktyce zachęciło mnie, że ostatnimi czasy miałam w swoich rękach kilka ciekawych reportaży na temat północy. Choć wielu osobom Skandynawia kojarzy się tylko i wyłącznie z przejmującym zimnem, to nie zapominajmy, że jest to kraina o niesamowitej kulturze i historii. Kulturze, która wydaje mi się być naprawdę intrygująca, taka, z jaką nie spotkamy się nigdzie indziej. Jakby Skandynawia faktycznie żyła swoim własnym życiem, nie bacząc na pozostałe części świata… Magia, piękno, ale może i walka o przetrwanie?

Blair Braverman jest z wykształcenia literaturoznawcą, urodziła się w Stanach Zjednoczonych, aczkolwiek w wieku 18 lat wyjechała na Alaskę. Pomyślicie sobie zapewne, że trzeba być szalonym, aby dla mroźnych śniegów Alaski porzucać słoneczną Kalifornię… Jednak ta kobieta zawsze pragnęła przygody. Kochała ryzyko, kochała wyzwania i chyba mimo wszystko pokochała Alaskę i Skandynawię. Dlaczego piszę, że mimo wszystko? Bowiem nie miała tam łatwego życia. Przyznajmy szczerze – to świat zdominowany przez mężczyzn, o całkowicie innej kulturze i podejściu do życia niż ten, który prezentuje Ameryka. Jednak Braverman dała radę.

Przyznam szczerze, że sięgając po tę pozycję miałam nadzieję na dobry, porządny reportaż, opowiadający o Norwegii czy Alasce. Otrzymałam jednak coś innego – historię kobiety, która spędziła tam część swojego życia. Opowieść bardzo osobistą, napisaną prostym i nieskomplikowanym językiem, aczkolwiek i tak dającą pewien obraz tego, jak wygląda tamtejszy świat i kultura. W pewnym momencie lektury nie do końca wiedziałam, po co właściwie ta książka powstała, jednak szybko na myśl przyszło mi kilka możliwych rozwiązań: Braverman być może chciała się po prostu podzielić ze wszystkimi swoją przygodą, ale jeżeli weźmiemy pod uwagę fakt, z jakimi trudnościami się mierzyła, może tkwi w tym drugie dno? Może jednak ta książka miała pokazać wielu kobietom, które bywają zastraszane czy też zmuszane do robienia czegoś wbrew ich woli, że naprawdę da się walczyć i wyjść na swoje? Że trzeba być silną i odważną, nie poddawać się? Wydaje mi się, że ta pozycja ma w pewnym wymiarze właśnie taki wydźwięk.

Być może pojawia się tutaj jeszcze coś innego – może po całej tej przygodzie, pełnej wzlotów i upadków, chwil szczęśliwych i smutnych, autorka musiała dać upust wszystkim emocjom, wyżalić się, a książka ta stanowiła jej osobistą spowiedź? Spisanie tej historii mogło być dla niej czymś w rodzaju oczyszczenia. Nie napiszę, że jest to coś w stylu pamiętnika, nie jest to też reportaż, aczkolwiek łączy w sobie elementy tych dwóch gatunków. Nie napiszę, że dzieło Blair Braverman czyta się jak dobrą powieść, bo to też nie ten rodzaj, ale jednak w wielu momentach jest to publikacja wciągająca i dająca do myślenia. Ukazuje, że na swojej drodze spotykamy różnych ludzi – dobrych i złych, mających na nas większy bądź mniejszy wpływ, przeżywamy przygody, które nas kształtują. Braverman niejednokrotnie wolała trzymać język za zębami, ale może właśnie w tym tkwiła jej siła?

Myślę, że ta książka jest bardzo uniwersalna i nie ma jednoznacznej grupy odbiorczej. Każdy może w niej znaleźć coś dla siebie, ale na pewno przysłuży się ona kobietom, które odczuwają strach przed zmianami, przed podjęciem stanowczych decyzji w swoim życiu. Może być motywacją dla tych, którzy chcieliby pokonać własne lęki, odnaleźć swoją drogę w życiu, znaleźć to odpowiednie miejsce, w którym poczują się dobrze. Ciekawa i interesująca publikacja, z morałem, dająca do myślenia.

Książka Blair Braverman to oczywiście reportaż, pamiętnik, relacja. Wobec tego, jak na literaturę faktu często przystało, narracja utrzymana jest w pierwszej osobie. Stąd też czytelnik od początku ma wrażenie bliskości z autorką - podróżniczką, która to zaprasza nas do świata. Jej upragnionego i wymarzonego świata. Od lat najmłodszych związana była z "zimnem". Jako dziecko wyjechała rodzinnie do Norwegii. Nieco później - jako młoda dama - czytaj: nastolatka - wyruszyła w podróż do Skandynawii. Była wówczas jedną z uczestniczek wymiany międzyszkolnej.

Dorosła Blair zapragnęła dalej Północy. Tym razem na stałe.

Musiała bardzo szybko nauczyć się żyć w rytmie z naturą. Ta bowiem nie pytała o pozwolenie bycia surową, nieprzystępną, lodowatą i groźną. Po protu była. A ty człowieku, jeśli chciałeś tu zagrzać miejsce na dłużej, nie miałeś wyjścia, jak przystać na warunki tu panujące.

Blair imała się rozmaitych zajęć i prac. Jedną z najobszerniej opisanych w niniejszej książce była nauka fachu powożenia psimi zaprzęgami.

Dzień za dniem, godzina za godziną autorka - podróżniczka uczyła się spartańskich warunków i determinacji w dążeniu do określonego celu. Do realizacji swych marzeń. Oczywiście udało jej się to. Tylko bowiem dzięki swej zawziętości, odwadze, niezależności i wydobycia z głębi siebie ogromnych pokładów siły - zarówno tej fizycznej, jak i psychicznej.

Blair relacjonując swoje życie na Arktyce, nie opisuje tylko i wyłącznie chwil udanych i pełnych euforii. Nie ukrywa również "łez" i słabości, jaka ją z pewnością niejednokrotnie dopadała. Nie wstydziła się o tym mówić.

"Witajcie na cholernej Arktyce"... już sam tytuł jest konotacją, wymową spełnionego marzenia, zrealizowanych ambicji i zdobycia upragnionego celu, ale okupionego wielkim wyrzeczeniem, ciężką pracą, siłą mentalną i nieustanną walką o przetrwanie.

Książka została zadedykowana dla niejakiego Arilda. Chcecie wiedzieć kim był i jaką rolę w życiu Blair spełniał - przeczytajcie!:)