W czepku urodzone. O niewidzialnych bohaterkach szpitalnych korytarzy

RECENZJA:

To kolejna książka na moim blogu przedstawiająca prace w Ochronie Zdrowia.

Tym razem przedstawia ona prace pielęgniarek na różnych oddziałach, w różnych szpitalach i z rożnym stażem pracy.

Autorka Weronika Nawara sama jest pielęgniarką i kocha swoja prace, mimo trudności i niezbyt wysokich zarobków.

Zacytuje tu krótki opis książki bo ON bardzo dużo nam mówi: „Pielęgniarki. Kończą trudne studia, dostają niskie pensje. Frustruje je, gdy traktowane są wyłącznie jako pomocnice lekarzy – przecież wykonują ciężką i wymagającą pracę. Często też niewdzięczną, bo pacjenci potrafią dawać w kość. A jednak kochają to, co robią. Czerpią z pracy ogromną satysfakcję i chcą opiekować się chorymi. Pielęgniarstwo to coś więcej niż zawód. Przejdź się z nimi po szpitalnym korytarzu, a dowiesz się, jak naprawdę wygląda ich życie.”

Myślę, że jest to ciekawa pozycja nie tylko dla osób związanych zawodowo z ochrona zdrowia, ale dla każdego, by mógł zobaczyć, że praca pielęgniarki to wcale nie zawsze taka łatwa praca jak mogłoby się wydawać.

Mnie czytanie jej zajęło niecałe dwa dni. Książka jest wciągająca, a jej dodatkowym plusem jest to, że pisana jest w formie pytań autorki i odpowiedzi pielęgniarek. Pokazuje w jasny sposób blaski i cienie tego zawodu.

Co skłoniło mnie do przeczytania tej książki oprócz tematyki oczywiście? Ciekawość co i czy w ogóle coś zmieniło się w Polsce od czasu mojej emigracji. I z przykrością muszę stwierdzić, że niewiele. Zarobki w stosunku do wykonywanej pracy są strasznie niskie, a i podejście do pielęgniarek się nie zmieniło. Dalej często postrzegane są jako służące lekarzy i pacjentów.

PODSUMOWANIE:

Reasumując polecam Wam tę książkę całym sercem. Na pewno nie będzie to stracony czas… a może następnym razem czekając dłużej w szpitalu na konsultacje spojrzycie nieco łaskawszym okiem na pielęgniarki? Bo to, że czekacie dłużej, wcale nie oznacza, że siedzą i pija kawę jak sądzą niektórzy.

Książka pełna frustracji... Wciąż nie doceniany zawód a jakże niezbędny na szpitalnym korytarzu czy łóżku pacjenta.

"Czym się zajmujesz?

- Jestem pielęgniarką

-Przykro mi..."

"Siostro, basen!" to tekst, który wszyscy znają i z którym większość Polaków kojarzy pracę jaką wykonują pielęgniarki. Bo czymże zajmuje się pielęgniarka prócz podcieraniem tyłków, podawaniem kaczki, robieniem zastrzyku czy pobieraniu krwi? Otóż czas zmienić to średniowieczne postrzeganie zawodu pielęgniarki.

Minimum studia licencjackie,kursy, specjalizacje, praca zmianowa po 12 godzin dziennie,ciągłe dokształcanie się. Pielęgniarki idą łeb w łeb z lekarzami. To już nie te czasy co kiedyś. To kobiety wykształcone z wielką wiedzą oraz jeszcze większym doświadczeniem i praktyką niż nie jeden lekarz po studiach.

Wymaga się od nich heroicznych rzeczy, ciągłego skupienia, uśmiechu na twarzy, cierpliwości mimo że często w swojej pracy zdarzają im się przykre sytuację - wybuchy agresji pacjentów, podtekst seksualne, mobbing i zazdrość innych pracowników.

Książkę czyta się świetnie. Ja zresztą uwielbiam formę wywiadu i "spowiedzi" różnych ludzi a tutaj możemy spojrzeć na zawód pielęgniarki oczami pielęgniarek i pielęgniarzy z różnych oddziałów (m.in. intensywnej terapii, oddziału zakaźnego, psychiatrycznego, wojskowego). To osoby, które dopiero zaczynają pracę a również takie z 30letnim doświadczeniem, które codziennie mają do czynienia z ciężkimi przypadkami i śmiercią. Momentami jest ciężko i smutno ale są też pozytywne i śmieszne chwile, które sprawiają, że cały ten system jakoś funkcjonuje.

Ich obecność jest niezbędna i nie ma takiej możliwości żeby ich zabrakło, bo to "ogniwo w całym procesie leczenia, które decyduje o być albo nie być pacjenta". To one pierwsze widzą jak coś jest nie tak z pacjentem i reagują. Niestety ten zawód chyli się ku wyginięciu. Zresztą nie ma się co dziwić.

"Noc. ONA jedna. Ich trzydziestu" i nie chodzi tu o to co pierwsze nasuwa się na myśl. To tylko pielęgniarka w polskim szpitalu na dyżurze. Takie są realia.

A książę warto przeczytać.

Pielęgniarki - ostatnio o nich dosyć głośno. I dobrze! Bo uważam, że to bardzo niedoceniany zawód. Oczywiście (jak zawsze) nie można wszystkich "wrzucać do jednego worka" i pielęgniarki są różne. Ale podziwiam je wszystkie za wybór tego arcytrudnego zawodu.

Książkę polecam bardzo! Składa się z krótkich wywiadów i wypowiedzi pielęgniarek i pielegniarzy. Taka forma świetnie się sprawdziła, bo czyta się szybko i ciekawie. Masa przykładów, sytuacji, komentarzy. Jedne z przymrużeniem oka, inne przejmująco smutne. Wszystkie trafne i dające do myślenia. Uważam, że to pozycja obowiązkowa w każdej biblioteczce.

Książka którą nie określiłabym jako miła, lekka czy przyjemna.

Z racji tego też jaki zawód opisuje, a mianowicie pielęgniarstwo.

Jest zatem o Superbohaterach/terkach.

Były momenty gdzie można było się uśmiechnąć, były momenty ciężkawe, smutne itp.

Osobiście czytało mi się ją ciężkawo, ponieważ uruchomiłam moje wspomnienia z najgorszego okresu w życiu, ale muszę się z tym mierzyć.

Warto przeczytać żeby docenić wysiłek pielęgniarek - personelu medycznego które opiekują się nami w ciężkich momentach