Vertigo Ex Machina. Tom 1

POLITICAL SUPERHERO

Czy jest jakiś zły komiks, który wyszedł spod ręki Briana K. Vaughana? Podejrzewam, że może istnieć takie dzieło – w końcu wszystko jest przecież możliwe – ale jak dotychczas go nie znalazłem. Znakomity „Y – ostatni z mężczyzn” czy niesamowite „Paper Girls” to tylko dwa spośród licznych rewelacyjnych dzieł, jakie wyszły spod jego ręki. Kolejnym z nich jest natomiast jest „Ex Machina”, odświeżająca skostniały gatunek, jakim jest superhero i dostarczająca naprawdę intrygującej rozrywki z ambicjami.

Poznajcie Mitchella Hundreda, człowieka, który będąc dzieckiem marzył o karierze twórcy komiksów DC, a potem, w wyniku wypadku, został superbohaterem. Pierwszym i jedynym na naszej planecie. Teraz jednak jego kariera na tym polu dobiegła końca. Zmęczony i zniechęcony do działania jako heros, zaczyna starania o zostanie burmistrzem Nowego Jorku. Wygrywa wybory, ale od teraz zaczyna się jego prawdziwa przygoda. Kto wie czy nie większa od tych, które przeżywał jako superbohater…

Chociaż „Ex Machina” jako seria zdobyła tylko jedną nagrodę Eisnera (łącznie zgarnęła sześć nominacji), to jednak m.in. za nią (razem z „Runaways” i „Y”) Brian K. Vaughan został uhonorowany tym wyróżnieniem dla najlepszego scenarzysty. I nie ma się co dziwić, bo to naprawdę rewelacyjna seria. Świeża, dojrzała, świetnie pomyślana i wcale nieoczywista. Schematy superhero Vaughan łączy tu z kryminałem, sensacją i political fiction, nie żałuje nam przy tym zarówno głębszych przemyśleń, jak i konkretnej, szybkiej akcji.

Fabularnie rzecz zadowoli więc zarówno tych, którzy po komiksy sięgają jedynie dla rozrywki, jak również bardziej ambitnych odbiorców. A co z tymi, którzy nie znoszą polityki? Wbrew pozorom także oni znajdą tu coś dla siebie – czego jestem najlepszym przykładem, tej sfery życia unikając jak ognia odkąd tylko wyrobiłem sobie własne poglądy. I za to także cenię „Ex Machinę”, łatwo było bowiem popaść w sztampę na tym polu, na szczęście Vaughan uniknął tego w zręczny sposób, po raz kolejny dając dowód wielkości swego talentu.

Jeśli chodzi o szatę graficzną, swoją drogą także nagrodzoną Eisnerem, to jest ona czysta, realistyczna i całkiem udana. Ilustracje nie są tu czymś, co powaliłoby mnie na kolana, jednak doceniam ich wykonanie. Rzemieślnicze bardziej, niż artystyczne, ale bardzo udane. Co ciekawe, znaleźć tu można wiele znajomych twarzy, jakby Tom Harris opierał się na prawdziwych osobach – a dokładniej aktorach. W szczególności w kilku pracach rzuca się tu w oczy nieco obsady „Gwiezdnych wojen”, ale czy to ma jakieś znaczenie? Liczy się jakość całości, a ta jest naprawdę wysoka.

Dlatego też gorąco polecam „Ex Machinę” Waszej uwadze. To znakomity komiks dla miłośników tego medium i jedna z ciekawszych nowości na naszym rynku. Warto przyjrzeć mu się bliżej i przekonać jakie jeszcze asy w rękawie chowa Vaughan.

Vertigo, to-jeśli wierzyć Wikipedii imprint DC Comics, specjalizujący się w wydawaniu komiksów dla dorosłych, utrzymywanych najczęściej w konwencji science fiction, fantasy, czy horroru. Najsłynniejsze serie wydawane, pod tym szyldem, to-oprócz”Kaznodziei”-”Sandman”, czy „Saga o potworze z bagien”.

Ja całkiem niedawno trafiłem na pierwszy tom zbiorczego wydania komiksu”Ex Machina”, który także wpisuje się w tą-nazwijmy to-serię.

A jest to opowieść o pewnym człowieku, który pewnego dnia ulega niezwykle dziwnemu wypadkowi, przez co zyskuje moc kontaktowania się ze wszystkimi urządzeniami mechanicznymi, a tym samym zyskuje nad nimi kontrole. Za namową kilku zaufanych przyjaciół przywdziewa kostium superbohatera i zaczyna pomagać potrzebującym. Jednak po pewnym wydarzeniu, ujawnia swoją tożsamość, zgłasza swoją kandydaturę na burmistrza i wygrywa z miażdżącą przewagą. Życie jednak lubi płatać figla. Narastają problemy, a dziwne symbole pojawiające się w całym mieście skłaniają ludzi do destrukcyjnych zachowań. Hundred musi wyjaśnić te zdarzenia, zanim sytuacja nie wymknie się spod kontroli. Tak wygląda w wielkim skrócie fabuła.

Autor zastosował w tym komiksie zabieg, którego osobiście bardzo nie lubię. Fabuła tego albumu rozgrywa się na kilku płaszczyznach czasowych. Poznajemy więc bohatera jako dziecko, aby nagle znaleźć się z nim w gabinecie burmistrza, by po chwili przenieść się w czasy gdy dopiero zyskał swoją moc. Mimo, że takie rozwiązanie fabularne nie wywołuje u mnie reakcji pozytywnych, tutaj jest to tak ciekawie przedstawione, że nie miałem problemów ze śledzeniem wątków.

Tematyka tego albumu, to także spore zaskoczenie. Mamy tu fantastykę, ocierającą się o horror, a jednocześnie śledzimy zupełnie zwyczajne życie bohatera jako burmistrza, który zmaga się z codziennością. Być może nie jest to jakieś odkrycia stulecia, takie mieszanie gatunków, jednak dla mnie był to jakiś powiew świeżości.

Co do scen która zapadła mi szczególnie w pamięci. Całkiem interesująco wygląda scena dziejąca się w metrze, kiedy zaczęto odkrywać nie tylko symbole, ale i przerażające następstwa tychże.

A same rysunki, zdają mi się całkiem realistycznie przedstawiać rzeczywistość w której żyje nasz burmistrz. A za takie przedstawienie odpowiada autor Tony Harris. Autorem scenariusza jest Brian K. Vaughan. A zachętą może być także, to że seria ta zdobyła nagrodę Eisnera.