Uwolniona jak wykształcenie odmieniło moje życie

Tara Westover Uwolniona Jak wykształcenie odmieniło moje życie, jest książką autobiograficzną, historią kobiety wychowanej w religijnej, wręcz fanatycznej rodzinie, która do siedemnastego roku życia nie uczęszczała do szkoły.

Kiedy jednak ze wsparciem jednego z braci postanawia to zmienić, nie wie jeszcze, że będzie to moment zwrotny w jej życiu. Wspomnienia autorki składają się na historię wręcz nieprawdopodobną, czasem niepotrzebna jest fikcja literacka, bo to życie pisze najlepsze, chociaż często trudne do zaakceptowania, historie.

Uwolniona to książka o poszukiwaniu swojej własnej drogi, odkrywaniu świata nauki, niezmiernie trudnych relacjach z rodzicami, poczuciu wykluczenia, wpływie fanatyzmu oraz choroby psychicznej na życie rodzinne, przemocy domowej, wreszcie o trudnym do zawarcia, a wręcz niemożliwym porozumieniu się z rodzicami.

Stanowi wręcz mieszankę wybuchową wszelkiego rodzaju odczuć, które pojawiają się podczas lektury. Warto sięgnąć, bo to naprawdę ważna historia, która zdarzyła się współcześnie.

To jedna z ważniejszych lektur 2019 roku.

Prawdziwa, wstrząsająca historia, która wydarzyła się współcześnie. Nie mogłam oderwać się od książki, obgryzając przy tym paznokcie. Nie mogłam spać, myśląc o tym, o czym właśnie przeczytałam, ciągle zadając sobie pytanie: "Jak to możliwe?"

Sięgając po "Uwolnioną" byłam pewna, że poznam opowieść o dziewczynce, która całe dzieciństwo nie chodziła do szkoły, a później do niej poszła i jej życie nabrało kolorów. To byłoby jednak za banalne. Książka okazała się autobiografią pełną przemocy fizycznej, jak i psychicznej, upokorzenia i uległości.

Tara Westover urodziła się w 1986 na przełomie września a października. Nikt z jej bliskich nie potrafi podać dokładnej daty- dziewczynka otrzymała akt urodzenia w wieku kilku lat, podając wybraną przez siebie datę. Matka była zielarką i akuszerką. Ojciec pracował fizycznie, zbierając złom oraz budując obory i stodoły. Kiedy dzieci podrosły pomagały mu w tym. Całe ich rodzinne życie było podporządkowane przygotowywaniem się do Dni Ohydy, które- według mormońskich wierzeń- miały nadejść. Tara, jak i jej rodzeństwo żyli w przekonaniu, że życie nie zależy od nich samych, lecz od Boga. Dziewczyna była straszona gniewem bożym oraz nadejściem czegoś w rodzaju końca świata.

Ojciec uważał, że miejsce kobiety jest w domu. Pieniądze są wytworem szatana. Służba zdrowia, jak i edukacja to spisek rządu mający na celu odciągnięcie ludzi od Boga. To dlatego Westoverowie nie posyłali dzieci do szkół, ani nie korzystali z pomocy lekarskiej, nie stosowali leków. Nawet kiedy wielokrotnie groziło im śmiertelne niebezpieczeństwo, ojciec odmawiał przyjazdu karetki. Jedynym leczeniem jakie stosowali było przyjmowanie preparatów homeopatycznych i zielarskich własnej roboty. Wszystkie pomysły pana Westover'a miały doprowadzić rodzinę do samowystarczalności.

Paranoja i fundamentalizm ojca, odebrały autorce szanse na normalne dzieciństwo. Była zastraszana, zmuszana do posłuszeństwa, emocjonalnie szantażowana, psychicznie gwałcona właściwie przez każdego z członków rodziny. Jako mechanizm obronny, do perfekcji opanowała zdolność okłamywania samej siebie. Całkowicie odcięła się od uczuć.

To dzięki jednemu ze starszych braci nieśmiało pomyślała o podjęciu nauki w publicznej szkole. Do 10. roku życia jedynym przedmiotem, którego systematycznie się uczyła był alfabet Morse'a, dlatego musiała włożyć sporo wysiłku i okazać się sprytem, by opanować materiał i zdać egzamin do college'u. Miała wtedy 17 lat. Kiedy opuściła rodzinny dom (nie myślcie, że poszło jej tak łatwo), trafiła na wspierających ludzi wokół siebie. Mimo wszystko wciąż była zamknięta w sobie, nieufna, żyła przekonaniami swojego ojca. Wielokrotnie wracała do rodziny, narażając się tym samym na śmiertelne niebezpieczeństwo.

Ostatecznie Tara Westover zdobyła dyplom licencjacki, otrzymała Gates Cambridge Scholarship, tytuł magistra w Trinity College w Cambridge. Gościnnie przebywała także na Uniwersytecie Harvarda. W końcu, w 2014 roku otrzymała stopień doktora w dziedzinie historii.

Tak, to prawda, edukacja niewątpliwie była drogą do wyzwolenia siebie, lecz książka w przeważającej części jest zapisem cierpienia przez jakie Tara przechodziła.

Historia mocna, brutalna i na długo pozostająca w pamięci. Ta nowość wydawniczą króluje w księgarniach, na Instagramie, na grupach facebookowych dla nałogowych czytaczy. Jest numerem 1. według "The Washington Post", "The Guardian", "New York Post" oraz "Time".

[Adres usunięty]

Jeden z rzymskich filozofów powiedział „Tylko ludzie wykształceni są wolni”. Te słowa będą idealne, aby podsumować moją refleksję po przeczytaniu „Uwolnionej”. Bowiem właśnie wykształcenie dało wolność Tarze Westover. I to w pełnym tego słowa znaczeniu…

Tara Westover urodziła się w górach Idaho, w rodzinie mormonów gdzie doświadczyła wychowania restrykcyjnego, surowego, bolesnego. Od najmłodszych lat miała styczność z fanatyzmem religijnym i manipulacją. Jej świat został wykreowany przez brutalnego i zacofanego ojca. Dziewczynka razem z rodziną żyje według pór roku, ciężko pracuje, wciąż przygotowuje się na koniec świata. nie doświadcza żadnego z uroków dzieciństwa, nie wie, co to edukacja, nie ma pojęcia o opiece medycznej. Egzystuje w społeczności gdzie istnieją tylko dwie ścieżki w życiu. Albo wybierzesz założenie rodziny i życie według ścisłych zasad mormonów albo uciekniesz. Ucieczka ze społeczności jest wręcz zakazana i wiąże się z wykluczeniem. Ucieczkę wybrał jeden z braci Tery. Postawił ON na edukację. Dzięki niemu dziewczyna również postanawia sięgnąć po wiedzę. Jej decyzja jest okupiona wyrzeczeniami, strachem i bólem. Ciekawość świata jednak wygrywa i Tara nie żałuje ani jednego ciężko postawionego kroku, jaki postawiła na ścieżce edukacji.

„Uwolniona” to powieść o wyzwoleniu. Książka piękna, wzruszająca, ale również szokująca, wręcz wstrząsająca. Aż trudno uwierzyć, że czytamy czyjeś wspomnienia i że historia rozgrywa się współcześnie. Wielokrotnie odkładałam książkę, aby zaczerpnąć oddechu i otrząsnąć się z nagromadzonych we mnie emocji. KAŻDY powinien przeczytać tę książkę. Powinna ona trafić zwłaszcza do rąk młodych ludzi, którzy chodzenie do szkoły traktują, jako karę. Gorąco zachęcam do lektury. To książka, która powinna znaleźć się w biblioteczce każdego domu.

Więcej recenzji na [Adres usunięty]

Pochłonęłam! Ta powieść wyzwoliła we mnie szereg emocji, od ogromnego zainteresowania, poprzez nerwy, złość, frustrację, obrzydzenie, aż do niebywałego podziwu dla głównej bohaterki (autorki książki, bo to powieść autobiograficzna)- jej siły i wiary w siebie budujących się mozolnie ale konsekwentnie.

„Uwolniona” (z ang. „Educated”) to bardzo dobre słowo na tytuł książki. Symbolizuje tak wiele. Pokazuje w jak wielu aspektach życia i własnej psychiki jesteśmy więźniami. Nasze blokady i strach przed zmianami często nas hamują w działaniu, dostarczają stresu i nie pozwalają na samodoskonalenie się. A wystarczy naprawdę chcieć. Samodyscyplina, chęć poznawania ludzi, świata i różnych jego aspektów, determinacja i pewność swego, potrafiły wyrwać Tarę ze szponów fanatycznie religijnego ojca i zalęknionej, ale też zdziwaczałej i wierzącej w cuda i boże znaki matki. Pranie mózgu, jakiego doświadczyła Tara w dzieciństwie, żyjąc w tradycyjnej mormońskiej rodzinie, gdzieś w dalekim Idaho, na odludziu, niedaleko Góry (zwanej „Księżniczką”), spowodowało, że jej poglądy i wiedza były bardzo , bardzo ograniczone. Ja nawet nie wiem, jak opisać to wszystko, z czym przyszło się mierzyć Tarze.

Ojciec pracuje na złomowisku, mocno wierzy w Boga, przyjmuje rzeczy takimi, jakimi są, ma swoje zatwardziałe poglądy i nie myśli, że może tym zaszkodzić sobie i innym, a nawet podupaść na zdrowiu czy umrzeć w wyniku niektórych sytuacji, które mu się przytrafią. Matka, posłuszna mężowi, zajmuje się ziołami, a z czasem, staje się samozwańczą akuszerką, która niby wspiera swoich siedmioro dzieci, ale tak naprawdę wiecznie się boi, zarówno męża, jak i tego, że dopadnie ją kara boska. Sześciu braci Tary z czasem będzie pójdzie swoją drogą, ale właściwie większość wybiorze tę, po ciemnej stronie mocy. Dlaczego ciemnej? dlatego, że nie ma w niej miejsce na naukę, na przysłowiowy kaganek oświaty, który dostarczyć dziecku powinna szkoła.

W tradycyjnej mormońskiej rodzinie, szkoła nie istnieje, bo tam szerzy się kłamstwo, a do tego sprośność, nieskromność i rozwiązłość. A skoro szkoła nie istnieje, to tak jakby i człowiek nie istniał. Nie ma dokumentów, świadectw, baaa, nawet aktu urodzenia, bo wszelkie urzędy i szpitale to dla ojca Tary – iluminaci, którzy tylko czyhają,by sprowadzić kogoś na złą drogę i mu zaszkodzić. Według niego, trzeba być samowystarczalnym. I najlepiej jeszcze zbudować schron i zbierać zapasy na nadchodzace Dni Ohydy, czymkolwiek one są.

Można o tej książce wiele pisać, ale zdradziłabym za dużo, choć może i tak zdradzam. Najważniejsza w niej jest przekaz i kobieca siła. Tara, która mimo, iż poszła do szkoły dopiero w wieku siedemnastu lat, z własnej woli i chęci, wobec sprzeciwu rodziny zdała wszystkie egzaminy, okupiła je bardzo ciężką pracą, aby w końcu wylądować na studiach doktoranckich w Cambrigde i również studiować na Uniwestytecie Harvarda. Profesorowie zachwyceni, ona sama przerażona, że ciągle nie pasuje do tego świata. Czy znajdzie swoje miejsce?

Z tej książki i jednocześnie z historii Tary płynie informacja, że edukacja jest dla każdego, że pozwala na rozwój, na stanie się świadomym człowiekiem. To również ogromna szansa na zmianę postrzegania rzeczy, które towarzyszy człowiekowi w przechodzeniu w dorosłość. To co mówi Tara „Przeszłość była duchem, niematerialnym, niemającym znaczenia. Liczyła się tylko przyszłość” jest dla niej znamienne i bardzo ważne, bo można wtedy „kupić sobie ten jeden przywilej: widzenia i doświadczania większej liczny prawd niż te, które otrzymałam od ojca, i wykorzystywania ich do ukształtowania własnej mentalności”. Tara, dzięki edukacji, bardzo się zmienia. Czy udaje się jej uciec od siebie z lat nastoletnich, od tej dziewczynki zmuszanej do pracy na złomowisku ojca, której starszy brat Shawn wykręcał ręce i wkładał głowę do toalety, bo taki miał kaprys, od tej, która nigdy wcześniej nie wiedziała czym jest „holokaust” i wreszcie od tej, która ciągle mówiła „nie wiem” i której życie opowiadali jej zawsze inni? „Ich głosy były silne, dobitne, nieznające sprzeciwu. Nigdy nie przyszło mi do głowy, że mój głos może być równie mocny jak ich”.

Tę książkę trzeba przeczytać. Daje niesamowitego kopa, sprawia, że otwieramy oczy i mówimy sobie „Czemu narzekam na takie pierdoły? na to życie jakie mam? Pomyśl, jakim jesteś szczęśliwym człowiekiem, bogatym w wiedzę, w możliwości. To tylko od ciebie zależy, co z tym zrobisz i jak to wykorzystasz”. WARTO!!!! Trzeba. Ogromnie polecam!