Ten jeden jedyny

„Ten jeden jedyny” to taka klasyczna babska literatura. Dodam, że w określeniu „babska literatura” nie widzę nic złego. Ot powieść skierowana do kobiet, mówiąca o uczuciach i miłości, z facetami, o których wiele nas marzy i ze szczęśliwym zakończeniem. Przecież nie każda z nas lubi literaturę dla mężczyzn. Nie każda sięga po Clarksona, zatapiając się po uszy w motoryzacyjnych rozważaniach… Każdemu wedle upodobań.

Trzy przyjaciółki, każda inna. Hanka to samotniczka z wyboru, artystka pracująca w sklepie, jako sprzedawczyni. Marzy o miłości, ale sama nie potrafi jej dać. Każdy facet, który choć trochę się do niej zbliży, jest momentalnie przepędzany. Dlaczego? Ot pytanie… Jeden z nich jest jednak bardzo cierpliwy i czeka na swoją szansę. Naomi (prawdziwe imię to Franciszka) jest mężatką, choć w jej małżeństwie nie najlepiej się dzieje. Naomi, zamiast szukać przyczyny niepowodzeń, próbuje zrekompensować sobie brak szczęścia skokiem w bok. Do tego wszystkiego wprowadza się do nich teściowa Stefania. O niej za chwilę.

Maja to najbarwniejsza postać tej powieści. Żywiołowa, poszukująca sensu życia i tej jednej, jedynej, największej miłości. Daje się porwać każdemu facetowi, który odrobinkę przychylniej na nią zerknie. Oczywiście doprowadza to do serii kłopotów, które dotkną każda z naszych bohaterek.

Książka jest taką odskocznią od dnia codziennego. Łatwa w odbiorze, szybka w czytaniu, sprawia prawdziwą przyjemność i pozwala oderwać się od trosk, choć na chwilkę. Autorka już we wcześniejszych książkach dowiodła, że potrafi pisać dowcipnie i rozbawić do łez. Tu również nie zawiodła. Rozmowy Hani ze swoją pracodawczynią, Ukrainką Galiną, (prowadzącą sklep, w którym Hania pracuje) doprowadziły mnie do łez ze śmiechu. Podobnie rozmowy z Rysiem prowadzącym po sąsiedzku sklep z artykułami dla zwierząt, czy tez perypetie Mai będącej w związku z paskudnym Oktawiuszem. Ubawiłam się po pachy, a humor poprawił mi się na kilka kolejnych dni.

Nie było mi jednak do śmiechu, gdy poznawałam losy teściowej Naomi – Stefani. Ta kobieta sporo przeżyła i żal mi jej było, kiedy czytałam jak jest traktowana przez własne dzieci. Kibicowałam też jej przeogromnie i trzymałam kciuki, aby wytrwała w postanowieniu. To właśnie ona doprowadziła do przełomu… więcej nie napiszę, bo, po co psuć zabawę.

„Ten jeden jedyny” to powieść, która na pewno zachwyci niejedną czytelniczkę. Pokazuje, że nie warto gonić za czymś niedoścignionym (w tej powieści to rycerz na białym koniu). Warto przystanąć i rozejrzeć się dookoła siebie, poobserwować otoczenie. Może tuż za rogiem czai się ta prawdziwa miłość na całe życie?

Chciałabym Wam dzisiaj opowiedzieć o książce kolejnej polskiej autorki, której do tej pory nie miałam przyjemności wcześniej poznać. Mimo iż nie do końca znajduje się ona w moich czytelniczych gatunkowych faworytach, to z przyjemnością zatopiłam się w lekturze.

Pani Danuta przedstawiła nam historię trzech przyjaciółek Mai, Naomi i Hanny. Każda z tych kobiet jest inna, każda z nich przeżyła co innego, ale jest jedna rzecz, która je łączy – marzą o prawdziwej miłości. To nie są już młodziutkie i głupiutkie przyjaciółeczki, które marzą o romantycznym i wyidealizowanym wielkim uczuciu. To są kobiety po trzydziestce, które często się spotykają, przy butelce wina lub czegoś mocniejszego, aby w swoim towarzystwie przegadać swoje problemy. Opowiadają i zwierzają się sobie o swoich miłostkach i różnych przeciwnościach losu. Mają swoje osobne prywatne wyobrażenia o tym najpiękniejszym uczuciu i tym jednym jedynym. Starają się dzielnie wspierać i być dla siebie oparciem. W ich życiu układało się różnie. Maja jest panną z 12-letnim synem i zmaga się z wieloma mężczyznami. Nie może nic poradzić, że zakochuje się dość często. Naomi ma za sobą jedno nieudane małżeństwo, które okaleczyło ją nie tylko na duszy. Dopiero przy boku drugiego męża, koniec końców udało jej się zaznać prawdziwego szczęścia. Z kolei Hanna jest zupełną odwrotnością Mai. Nie potrafi okazywać uczuć i nie umie się szczerze zaangażować. Dodatkowo wierzy we wróżby i magiczne rytuały, które pomogą jej odnaleźć tę drugą połówkę zaginionego jabłka. W książce mamy możliwość poznania także i innych interesujących bohaterów i ich losy. Na wzmiankę zasługuje postać teściowej Naomi, która z wiejskiej kobieciny, przekształciła się niczym motyl w inteligentną i znającą się na modzie kobietę. Emanuje od niej wiedza, czego tak naprawdę chce od życia. Na wiele spraw miała bardzo realistyczny i obiektywny pogląd. Dodatkowo właśnie to wzbogaciło całą fabułę.

Jak to w realnym życiu bywa również i u naszych głównych bohaterek bywało różnie. Tak samo, jak u i przyjaciół, znajomych czy w rodzinie. Zawsze jednak umiały znaleźć czas dla siebie i przy drinku pocieszyć się i wyżalić albo zwyczajnie pochwalić. Niestety nie każdy ma tyle szczęścia. Książka napisana jest w sposób lekki i z pewną dozą humoru. Historia jest realistycznym odzwierciedleniem szarej rzeczywistości nie jednej kobiety na świecie, ale niesie również przesłanie wielkiej nadziei, że wszystko się ułoży. Wiadomo wszakże, że po największej burzy i tak wyjdzie słońce i to właśnie z tym przesłaniem Was dzisiaj zostawię.

Ja ze swojej strony polecam lekturę.