Tańczące martwe dziewczynki. Katie Maguire. Tom 8

Zatańcz ze mną

Bojownicy o wolność są skłonni zadać największe cierpienie w imię rzekomo wyższego dobra, są w stanie poświęcić niewinnych ludzi, złożyć ich w ofierze, i imię wyższego celu. Nie dotyczy to tylko wojowników z państw islamskich, ale również tych, którzy należą do irlandzkiego ruchu niepodległościowego. IRA, czyli Irlandzka Armia Republikańska, w latach 1919–1921 prowadziła z Brytyjczykami wojnę o niepodległość, która zakończyła się sukcesem w 192 roku. Odkąd ta niepodległość Irlandii stała się faktem, celem IRA było włączenie Irlandii Północnej do reszty kraju. Co jednak wspólnego IRA, a może różne jej odłamy czy formacje powstałe na jej podwalinach, mogą mieć wspólnego z pożarem szkoły tańca w Cork? I czy rzeczywiście mają coś wspólnego, czy tylko naprowadzenie nas na ten trop jest celowym zabiegiem?

Na te (i pozostałe) rodzące się pytania, odpowiemy w trakcie lektury książki „Tańczące martwe dziewczynki”, autorstwa Grahama Mastertona. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Albatros powieść, to kolejny już tom kryminalnej historii z Katie Maguire w głównej roli. I tym razem musimy przygotować się na solidną dawkę emocji i lawinowo toczącą się akcję. Mimo iż w fabułę wkradło się nieco chaosu, a liczba postaci i nie prowadzących do rozwiązania zagadki wątków jest zbyt duża, to jednak miłośnicy Mastertona (i samej pięknej pani nadinspektor), z pewnością nie będą zawiedzeni. Również ci czytelnicy, którzy po cykl sięgają po raz pierwszy, rozpoczynając irlandzką przygodę właśnie od ósmego tomu, nie powinni mieć pretensji. Nie będzie zresztą czasu na zastanawianie się nad konstrukcją książki czy zachowaniem proporcji pomiędzy poszczególnymi wątkami – liczy się bowiem czas oraz rozmiar tragedii, która już od pierwszych stron robi na nas wielkie wrażenie.

Pożar w szkole tańca irlandzkiego Toirneach Damhsa, a właściwie poziom dramatyzmu sytuacji, przeraził nawet strażaków czy funkcjonariuszy policji. Siedemnaście zwęglonych ciał tancerzy i nauczyciela tańca, stopionych niemal ze sobą oraz rozmiar zniszczeń bulwersują opinię publiczną. Szczególnie, że wszystko wskazuje na celowe działanie kogoś z zewnątrz, a nie wadliwą instalację elektryczną czy przypadkowe zaprószenie ognia. Dodatkowo temperaturę podgrzewa fakt, iż z pożaru ocalała jedna osoba, mała dziewczynka, która ukryła się na dachu. Nikt nie wie, kim jest, a ona sama milczy jak zaklęta. Kate mimo tego musi znaleźć sprawcę, tym bardziej, że to nie jedyna sprawa do rozwikłania. Kilka godzin po pożarze od strzału w głowę ginie bowiem jeden z byłych bojowników IRA, a wszystko wskazuje na to, że walczący w dawnej formacji znów się uaktywnili.

Czy w mieście, w którym toczy się nieustanna wojna pomiędzy gangami narkotykowymi, alfonsami i przemytnikami ludzi, jest jeszcze miejsce na starcia pomiędzy grupami deklarującymi się jako członkowie irlandzkiego ruchu niepodległościowego? Czy są na tyle szaleni czy też zdeterminowani by zorganizować zamach na brytyjskiego ministra obrony, który właśnie wybiera się do Dublina? I jak do tego wszystkiego pasuje irlandzka grupa taneczna? Przekonamy się o tym w trakcie lektury książki „Tańczące martwe dziewczynki”, która – choć zdecydowanie nie jest najlepszą książką Mastertona ani najlepszą częścią cyklu – gwarantuje nam niesłabnące emocje oraz prawdziwą zagadkę kryminalną, którą musimy rozwiązać z Kate. Liczy się każda minuta, bowiem presja rośnie, a tymczasem nie ma żadnych poszlak, które pozwoliłyby odkryć tożsamość podpalacza – mordercy. Co więcej, kolejne tropy prowadzą w ślepe zaułki i już nie wiadomo, czy to świat tańca czy polityki jest tak okrutny …

Justyna Gul

Qultura słowa

Kolejny tom serii o nadkomisarz Katie Maguire ma niezwykle chwytliwy tytuł – Tańczące martwe dziewczynki. Trzeba jednak przyznać, że brzmi ON dosyć przerażająco, bo jeżeli należymy do grona ludzi o niesamowicie bujnej wyobraźni, to faktycznie przed naszymi oczami pojawi się obraz uroczych małych dziewczynek w baletkach, które po chwili przemieniają się w upiorne, płonące demony. Ale w przypadku Grahama Mastertona nie byłoby to aż tak zaskakujące…

Jeżeli jeszcze nie znacie serii o Katie Maguire to polecam to zmienić. Zwłaszcza jeżeli lubicie serie kryminalne i szukacie czegoś zaskakującego, utrzymanego na dobrym poziomie. Myślę, że w tym przypadku Graham Masterton Was nie zawiedzie.

Cała recenzja: [Adres usunięty]

"Tańczące martwe dziewczynki" to 8. tom serii "Katie Maguire". Jest to thriller autorstwa Grahama Mastertona, wydany nakładem Wydawnictwa Albatros. Od razu ostrzegam, że w tej części występuje sporo nawiązań do wcześniejszych wydarzeń z cyklu. Są to dość spore spoilery, więc lepiej nie zaczynać lektury "Tańczących martwych dziewczynek" bez zapoznania się z pozostałymi częściami.

Tym razem Katie angażuje się w śledztwo dotyczące pożaru w szkole tańca. W płomieniach ginie łącznie 17 osób, nie wiadomo jednak, jaki jest motyw tego działania. Komu mogłoby zależeć na śmierci kilkunastu młodych tancerek? Z pożaru ratuje się jedynie mała, 9-letnia dziewczynka. Śledztwo komplikuje się, gdy znalezione zostają kolejne ciała. Żeby odnaleźć sprawcę, Katie musi wejść w świat irlandzkiego tańca ludowego i zmierzyć się z najbardziej bezwzględnym zabójcą, z jakim miała dotąd do czynienia.

Było to moje pierwsze spotkanie z tym autorem i niestety nie mogę zaliczyć go do udanych. O ile akcja i przedstawiane wydarzenia są ukazane w raczej dobrym tempie, o tyle same wątki i ich zakończenia nie były dla mnie wyjaśnione w satysfakcjonujący sposób. Mam wrażenie, że Masterton ułatwił sobie poniekąd zadanie wszędzie posługując się tym samym motywem. Kolejny aspekt, na który chcę zwrócić uwagę, to fakt, że sprawcy są znani od samego początku, co nie stopniuje odpowiednio napięcia. Nieznany jest jedynie motyw zbrodni, a to w sumie nie było dla mnie aż tak ciekawe. Do tego zakończenie wcale nie wynagradza czytelnikom poprowadzonej w ten sposób fabuły.

Charakterystyka poszczególnych postaci też mnie do siebie nie przekonała, wydawali mi się oni jednowymiarowi i bez wyrazu, a ich postępowanie było miejscami nielogiczne i nieprzemyślane.

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Albatros.

[Adres usunięty]

Niestety nie dołączę do grona fanów książek Mastertona. Fakt, że nie czytałam poprzednich tomów serii o Katie Maquire może mieć wpływ na moją ocenę. Rzuciłam się na głęboką wodę. Jednak sam styl Autora też nie jest dla mnie. Historia wstrząsająca, mocna i trudna. Wymaga od czytelnika dużo uwagi i skupienia (to akurat uważam za jej duży plus). Czasem jednak po prostu tak jest, że książka pomimo, że dobra, nam nie odpowiada. Ja tak właśnie mam z tą - "nie zaiskrzyło".

Anna Wądołowska

"Nie rozniecaj ognia, którego nie mógłbyś sam ugasić."

irlandzkie porzekadło

Do przygody czytelniczej z tą serią dołączyłam od szóstego tomu "Pogrzebani", który zrobił na mnie pozytywne wrażenie. Później tom siódmy "Martwi za życia", w który wkręciłam się z jeszcze większym zaangażowaniem. Dlatego z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnego spotkania z nadkomisarz Katie Maguire, a jednak "Tańczące martwe dziewczynki" zawiodły mnie w kilku aspektach. Zabrakło mi złożoności intrygi, praktycznie od początku wiemy, kto kryje się za mrocznymi siłami. Nie odczuwamy intensywnej atmosfery niepokoju i niepewności. A szkoda, bo frapujący pomysł na scenariusz zdarzeń pozostawiał wielkie pole do popisu.

Zawiodłam się również na głównej bohaterce, nie do końca potrafiłam zrozumieć jej postępowanie wykazujące znamiona dużej niekonsekwencji, momentami nielogiczności. Kate wydaje się silną i zdeterminowaną osobą, ale za chwilę obnaża swoje słabości, a nawet niedojrzałość czy dziecinne zachowanie. Rozumiem zamysł Grahama Mastertona w kształtowaniu portretu kluczowej postaci charakteryzującej się sporym kontrastem osobowości między życiem zawodowym a prywatnym, odwołaniami do bolesnej przeszłości, lecz jego wykonanie nie przekonało mnie. Ponadto, miałam wrażenie, że niektóre fragmenty powieści są lekko oderwane od całości, na siłę dołączone, aby umożliwić przejścia między wątkami fabuły. I tak naprawdę zbędne sceny seksu, konkretne, ale niewiele wnoszące do klimatu powieści lub rozwoju intrygi.

Jeśli tylko potrafimy przymknąć oko na te wady, thriller może dostarczyć ciekawej rozrywki, ale trzeba mieć świadomość niższego pułapu oczekiwań. Nie brakuje elementów kryminału i sensacji, które w ósmej odsłonie serii wysuwają się na pierwszy plan. Miłośnicy dynamicznych rytmów i oddziałujących na wyobraźnię mocnych dramatycznych scen nie powinni zawieść się. W tle odbieramy irlandzki klimat pełen burzliwych aspektów historii dotyczących prób odzyskania wolności i niezależności. I właśnie z takiego podłoża wyłania się cykl tragedii dotykających mieszkańców Cork. W pożarze klubu tanecznego ginie siedemnaście osób, niemal cała grupa sportowców przygotowujących się do prestiżowego turnieju. Cudem ratuje się dziewięcioletnia dziewczynka, której tożsamość pozostaje nieznana. To początek krwawych incydentów, zaś ich powiązanie staje się wyzwaniem detektywistycznym.

[Adres usunięty]

Jedni widzą dramat, drudzy dostrzegają pod bolesnymi obrazami coś groźniejszego. Łatwo pominąć szczegóły świadczące o tym, że zaistniała sytuacja nie była dziełem przypadku lub zrządzeniem losu. Na to liczy ktoś kto zaciera ślady swej obecności, ale zbrodnia idealna nie istnieje, chociaż zbyt wielu ma pewność, iż właśnie im uda …

Cork nigdy nie było spokojnym miastem, zabytkowe kamienne mury i te ceglane widziały wiele zła, których źródeł trzeba szukać w ludzkich uczuciach lub ich braku. Nadkomisarz Katie Maguire zna swoje rodzinne miasto od najmroczniejszej strony, codziennie widzi to co dla większości jest niedostrzegalne. Tragedie z jej perspektywy to kolejne śledztwa, czasem trudne, a czasem prowadzące do kolejnej, bolesnej, życiowej lekcji. Ten tydzień zapowiadał się na spokojniejszy, niestety pożar w szkole tańca okazał się wstępem do koszmarnych dni następnych. Kilkanaście ofiar śmiertelnych, ogień jaki nie pojawił się przypadkowo, zrozpaczone rodziny, żądne „głów” media i zwierzchnicy, oczekujący szybkiego i efektywnego śledztwa, jak na jednego człowieka to dużo oczekiwań. Jednak pani nadkomisarz jest znana ze swej skuteczności, lecz nieraz przysporzyła jej ta cecha kłopotów. Jak potoczy się teraźniejsze dochodzenie? Na to pytanie nie zna jeszcze odpowiedzi, ale zastanawianie się nad ogromna odpowiedzialnością jaka spoczywa na jej barkach wymaga czasu, a tego nie ma. Przed nią i pozostałymi policjantami mrówcza praca od jakiej zależy wynik. Co mogło być motywem tej zbrodni? Ten znak zapytania jest kluczowy, lecz trzeba zająć się jeszcze innymi sprawami. Zbrodnie w Cork to codzienność, tak samo jak niedawne wspomnienia o krwawych potyczkach politycznych. Nieodległa przeszłość zdaje się przypominać o sobie, kolejny kamyk do policyjnego ogródka, którego głównym ogrodnikiem jest Katie. Spokój nie jest dany nadkomisarz, tak ducha jak i zawodowy, wciąż musi walczyć o prawdę, lecz czy nie jest ona zbyt okrutna?

Z każdą kolejną książką z Katie Maguire w roli głównej coraz głębiej wchodzimy w mrok Cork, z ciemnymi zaułkami, mafią i zakulisowymi zagrywkami. „Tańczące martwe dziewczynki” są kolejną odsłoną kryminalnej rzeczywistości irlandzkiej metropolii. Zielonych wzgórz, romantycznych zamków i ruin nie znajdziemy w tej książce, jest za to miasto czasem przypominające Chicago z lat dwudziestych i trzydziestych dwudziestego wieku, gdzie mafijne porachunki i niejasne powiązania były tajemnicą poliszynela. Graham Masterton nie owija niczego w bawełnę, nie używa eufemizmów, klimat noir jest wpisany w ten cykl kryminalny podobnie jak i tło społeczne, oba te elementy są źródłem wątków. Wielowarstwowa fabuła z rozdziału na rozdział zazębia się tworząc niepokojącą opowieść o prawdziwym obliczu ludzi i tym do czego są zdolni. Czasem granica pomiędzy tym prawem i bezprawiem jest zbyt cienka, trudno jej nie przekroczyć, a czasem wprost przeciwnie i jest to działanie z premedytacją. Pisarz z jednej strony buduje kryminalne napięcie, daje do rozwiązania swoim bohaterom i czytelnikom zagadki do rozwiązania, z drugiej tych pierwszych konfrontuje ze skutkami ich decyzji i twardą rzeczywistością, ludzi, którzy wiele już stracili i zbyt dużo zła doświadczyli. „Tańczące martwe dziewczynki” są mocno osadzone w krajobrazie Cork i irlandzkiej mentalności, lecz jednocześnie czytelnicy nie muszą się martwić, że poczują się obco w takich okolicznościach. Zło nosi wiele masek, lecz pod nimi zawsze kryje się ta sama twarz …

DANSE MACABRE

Kto czyta moje recenzje, doskonale wie, że nie darzę szczególną sympatią współczesnych kryminałów i thrillerów. To, że brak im oryginalności to jedno, bo gatunek jest już tak wyeksploatowany, a jego ramy dostatecznie sztywne, że nie ma co zbytnio na nią liczyć. Gorzej jednak, że najczęściej są to dzieła miałkie, słabo wykonane i pozbawione jakichkolwiek wartości literackich. Inaczej rzecz ma się z powieściami Mastertona. Chociaż i ON (podobnie, jak Stephen King w swoich ostatnich pracach) nie przełamał gatunkowych schematów, to jednak spod jego ręki wyszły naprawdę znakomite książki, świetnie napisane i dostarczające odpowiedniego dreszczyku wszystkim miłośnikom mocnych wrażeń.

Zaczyna się od pożaru. W trakcie próby tanecznej w Cork młodzi tancerze wyczuwają dym. Ogień wdziera się do sali, a znajdujący się na niej ludzie giną po kolei w męczarniach. Ostatecznie ocaleje tylko jedna z nich – dziewczynka, która cierpiąc na ataki paniki nie będzie chciała nic powiedzieć na temat tego, co się wydarzyło. A przyczyna pożaru może wcale nie być tak oczywista, jakby się zdawało – podobnie, jak zgony niektórych ofiar. Śledztwem zajmuje się Katie Maguire, która jak zwykle nie jest wolna od osobistych problemów. Na razie to jednak tylko jedna z wielu spraw, wcale nie najważniejsza. W Cork dzieją się bowiem rzeczy, które bardziej przykuwają uwagę policji. Po śmierci lokalnego przywódcy gangu do miasta przybywa Davy Dorgan, by przejąć jego rolę. Ma jednak cele jakże odmienne od swojego poprzednika – wykorzystując brexit, chce doprowadzić do swoistej rewolucji, która bynajmniej nie będzie bezkrwawa…

Masterton, jak chyba każdy pisarz horrorów, ma tendencję do dziwnych, często zupełnie nietrafionych pomysłów, kiepskiego rozwiązywania fabularnych i naciąganych wątków. Jednego jednak nigdy nie można mu odmówić – potrafi pisać, a co za tym idzie, potrafi także wywoływać mnóstwo emocji. Groza obecna jest w jego dziełach, jak w rzadko których, napięcie i brutalność naprawdę robią wrażenie, a przy okazji całość czyta się lekko, szybko i z dużą przyjemnością.

Wszystko to obecne jest także w serii z Katie Maguire. Oczywiście nie ma tu grozy paranormalnej, ale jest taka ludzka, wynikająca z obcowania z bestialstwem, zbrodnią i okrucieństwem. Mniej tu jest także seksu, tego udziwnionego, wyjętego niczym z filmów pornograficznych dla fetyszystów, do którego Masterton przyzwyczaił nas przez lata. Jest za to kwintesencja thrillera – zbrodnia, która robi wrażenie, śledztwo, napięcie, konfrontacja. Mamy też ciekawych bohaterów, obowiązkowo z problemami osobistymi, mamy dobre tło obyczajowe, i interesujące wątki społeczno-polityczne.

Jak nie polubić czegoś takiego? Tym bardziej, że całość jest przecież świetnie napisana i wręcz sama się czyta. Dla miłośników mocnych wrażeń na długie jesienne wieczory ta powieść jest jak znalazł. A przy okazji to znakomity dowód, że nawet współcześnie w thrillerach zdarzają się świetne rzeczy. Polecam gorąco.

Taki tytuł od razu zwraca na siebie uwagę. "Tańczące martwe dziewczynki" to ósmy tom z cyklu Katie Maguire, który opowiada o śledztwach prowadzonych przez nadispektor w policji w Cork. Nie czytałam poprzednich tomów i nie jest to konieczne, aby połapać się w akcji. Każdy tom opowiada o innej sprawie, więc spokojnie możecie sięgnąć od razu po ósmy tom.

"Tańczące martwe dziewczynki" rozpoczyna się tragicznym w skutkach pożarem w szkole tańca. Tancerze, odbywający próbę przed zawodami w stepie irlandzkim spłonęli żywcem. Wydaje się, że nikt nie uratował się z pożaru, jednak gdy na miejsce przyjeżdżają służby ratunkowe, widzą w oknie małą dziewczynkę. To jedyna ocalała, jedyny świadek zdarzenia. Niestety dziewczynka w wyniku trudnych doświadczeń przestała mówić, co utrudnia śledztwo.

Katie Maguire nie ustaje w poszukiwaniach, choć to odbija się na jej życiu prywatnym. Znajduje powiązania między pożarem a innymi przestępstwami w okolicy. Okazuje się, że pożar to dopiero początek tego, co ma się wydarzyć.

To, co podobało mi się w "Tańczących martwych dziewczynkach" to z pewnością umieszczenie akcji w Irlandii oraz wykorzystanie w książce elementów tradycji irlandzkiej, np. stepu irlandzkiego. Cieszę się, że autor poruszył temat gorszego traktowania kobiet na wysokich stanowiskach w służbach bezpieczeństwa, np. policji. Na plus też oceniam akcję, która rozgrywała się szybko, a powiązania między zbrodniami nie były oczywiste. Nie sposób było wszystkiego rozgryźć w połowie książki.

Jednak to nie jest książka bez wad. To jeden z mroczniejszych thrillerów, jakie czytałam. Nie mówię, że autor powinien zrezygnować z szczegółowego opisywania wyglądu spalonych ciał, czy przebiegu zbrodni na tle seksualnym. Nie. Ale muszę Was ostrzec, że brutalnych scen nie brakuje, więc jeśli nie są to Wasze klimaty, nie polecam Wam tej powieści.

Niestety te drastyczne fragmenty znacznie osłabiły moją radość z czytania, a tym samym również końcową ocenę. Tak, książka była ciekawa, ale niekoniecznie chciałabym ją przeczytać jeszcze raz. Jestem zbyt wrażliwa na takie sceny. Tym, którzy mają mocne nerwy, a thrillery czytają jeden za drugim, mogę polecić "Tańczące martwe dziewczynki". To powieść, która szybko wciąga, ale niestety jest skierowana do pewnego grona czytelników, w którym się nie znajduję. ;)

W wyniku gwałtownego pożaru giną wszyscy członkowie znanej grupy tanecznej. Co wydarzyło się tamtego wieczoru? Jak do tego doszło? I kim jest odnaleziona na dachu dziewczynka, która nie chce wypowiedzieć nawet jednego słowa?

Za sprawą „Tańczących martwych dziewczynek” spotkałam się z Grahamem Mastertonem po raz pierwszy. Nie ukrywam, że przygoda ta wywoływała u mnie wielkie zaciekawienie, twórczość autora bowiem okryła się już niemałą sławą. Rozpoczynając lekturę wciąż zastanawiałam się, czy i ja dołączę do powiększającego się grona fanów.

To, co zwróciło moją uwagę w pierwszej kolejności, to kreacja głównej bohaterki. Katie Maguire okazała się nie tylko doświadczoną, inteligentną i zdolną nadinspektor, ale także kobietą po przejściach, z trudną przeszłością, która wpłynęła na jej podejście do pracy i życia, po części ukształtowała ją właśnie w taką osobę, jaka zaimponowała mi na książkowych stronach. Uwielbiam silne kobiece charaktery, które wiedzą czego chcą, podążają do celu pewnym krokiem, a przy tym nie tracą empatii i szacunku dla innych.

Masterton konsekwentnie podkreśla, że życie detektywa to silne zaangażowanie, gotowość do poświęceń, konieczność zapomnienia na jakiś czas o własnym ja oraz tym, co zazwyczaj znajduje się na pierwszym planie. W jego powieści policjanci są przepracowani, statystyki kuleją, a do rozwiązywania spraw wciąż brakuje środków finansowych. Moim zdaniem to ważne, by pokazać świat policji w taki sposób, by nie idealizować na siłę, tylko postawić na pewną dozę szczerości i realizmu, nawet jeśli są tak brutalne.

Sięgając po thrillery i kryminały liczę na to, że powieściowy świat zaskoczy mnie mrokiem, zauważalnym nie tylko w charakterze opisywanych wydarzeń i zbudowanym dla nich tle, ale także w sercach bohaterów. Lubię, kiedy zbrodnie i intrygi są brudne, brutalne, szokujące, kiedy sporo się dzieje- sporo złego. Takie elementy znalazłam właśnie w książce Mastertona. Dzięki nim całość nabrała bardzo mocnego wyrazu, wypadając przekonująco i korzystnie.

Fabuła staje się jeszcze ciekawsza za sprawą poprowadzonej dwutorowo narracji. Z jednej strony śledzimy pracą inspektorów, obserwujemy odkrycia poczynione w śledztwie, poznajemy podejrzanych, z drugiej zaś przekonujemy się jak mocno wpływa na ludzi fanatyzm polityczny i jak wielką rolę odgrywa na etapie podejmowania przez nich decyzji. Tak poprowadzona fabuła i takie połączenie tematów sprawia, że powieść czyta się szybko i bezproblemowo.

Nie wszystkie wątki przypadły mi natomiast do gustu i nie wszystkie okazały się na swoim miejscu. Wydaje się, że od początku wiemy, kto stoi za drastyczną sceną podpalenia, dzięki czemu podążamy za autorem z pewną niechęcią i nieufnością. Uważam, że sceny dotyczące seksu zostały przesadnie opisane i tym samym wyeksponowane, nie wydaje mi się, żeby trzeba było się w ten temat tak zagłębiać przy tym gatunku powieści.

Ostatecznie „Tańczące martwe dziewczynki” wypadają na plus. Ta powieść może się podobać fanom podobnych gatunków i ciężkich klimatów. Wydaje mi się, że nie jest jednak odpowiednia dla kogoś, kto swoją przygodę z autorem dopiero zaczyna- nie zapada w pamięć wystarczająco mocno.