Szeptun

Korzystaliście kiedykolwiek z usług uzdrowicieli, znachorów? A może mieszka ktoś taki w waszej miejscowości?

Do sięgnięcia po tę książkę skusił i bardzo zaintrygował mnie opis.

Julia matka dwójki dzieci, sama na co dzień zmaga się z problemami. Nie może liczyć na pomoc męża, bo ten wyjechał za pracą do Norwegii i coraz mniej interesuje się żoną i dziećmi. Stara się zastąpić synowi i córce ojca, co jest bardzo trudne, bo oboje są dziećmi z problemami. Rodzice kobiety chcąc pomóc fundują całej trójce wakacje w Beskidach, u prawdziwego szeptuna leczącego ziołami. Czy wspomniany szeptun zdoła uleczyć nie tylko ciało ale i zranioną duszę Julii i jej dzieci? A może to ON zostanie uleczony?

Od początku urlopu iskrzy, bo w samochód kobiety uderza piorun, a szeptun okazuje się być młodym i przystojnym pół-Cyganem.

Waldek to miejscowy samotnik, trzyma się na uboczu, bo ani przez miejscowych, ani przez cyganów nie jest traktowany jako “swój”. Zaszył się w swojej samotni odziedziczonej po dziadkach i zajmuje się “fachem”, którego nauczył go dziadek. Co ten młody mężczyzna przeszedł przez całe swoje dotychczasowe życie, serce się kraje💔

Jestem pozytywnie zaskoczona fabułą, bo myślałam, że dostanę romans zmęczonej życiem kobiety, która pozwoli sobie na wakacyjne uniesienie. A otrzymałam wspaniałą, piękną i wzruszającą historię, ze szczyptą magii.

Bardzo podoba mi się pióro autora, mimo tego, że porusza naprawdę trudne i łamiące serce tematy, nie jest dramatycznie, bo umiejętnie wplata dawkę humoru i raczy nas słowiańskimi bajaniami i mitami. Możecie liczyć również na mały wątek kryminalny, który wprowadza chwilę grozy na karty książki. Pan Tomasz Betcher porusza tematykę Romów, co przypomniało mi czasy dzieciństwa kiedy baraki romskie znajdowały się w samym środku osiedla bloków, na którym mieszkałam. Urząd miasta przesiedlił ich lata później na obrzeża miasta po interwencjach mieszkańców. Bardzo trudny temat… Ja jako małe dziecko nie rozumiałam, dlaczego nie wolno nam się bawić z romskimi dziećmi, byli traktowani jak wyrzutki i chyba niestety do dzisiaj tak jest.

Moje pierwsze spotkanie z twórczością autora, niezwykle udane i bardzo chętnie poznam wcześniejsze jego książki.

“Szeptun” to idealna propozycja na nadchodzące wakacyjne dni i urlopy. Polecam!!! mniej

"Szeptun" to bardzo klimatyczna historia. Chwilami smutna, ale nie dołująca, bo autor przeplata to radosnymi fragmentami, dzięki czemu cała historia jest po prostu fenomenalna. Dodatkowego smaku książce dodają także wierzenia słowiańskie. Mity, które tutaj autor przytoczył bardzo fajnie dopełniły całości. Moim zdaniem ta książka jest nieodkladalna. Autor zadbał o to, by już od pierwszych stron wciągnąć czytelnika do świata swoich bohaterów, a z rozdziału na rozdział dorzucał drewka do ognia naszej ciekawości. Na sam koniec dorzucił taką kłodę, że bałam się czy ten pożar będzie do ugaszenia. Wiele wrażeń murowane!!!

Tomasz ma bardzo przyjemny styl, którym zauroczył mnie już w książce "Tam gdzie jesteś" i czuje, że z książki na książkę coraz bardziej wsiąkam w twórczość autora. To jak potrafi pisać o uczuciach, odczuciach i sytuacjach jest cudne. Dostając taką książkę w ciemno, nie wiedząc kto ją napisał, w życiu bym nie powiedziała, że to jest pisane przez mężczyznę. Tomek zdecydowanie ma ogromny talent i życzę jemu, ale też i nam czytelnikom, aby ten talent cały czas rozwijał! Tomku pisz calu czas bo robisz to świetnie!!!!

Polecam gorąco!

Ta okładka jest magiczna... Tak się cieszę, że trafi do mojej biblioteczki! Biało zielona - takowych mam mało. W samym centrum widzimy w objęciach kobietę i mężczyznę, którzy patrzą przed siebie. Na pewno są to piękne widoki, zresztą, gdy zaczniecie czytać te książkę, sami je zobaczycie, oczywiście oczami wyobraźni. ;) Świetne wstawki w postaci wytłuszczonych roślinek, czy tytuł. W dotyku jest satynowa.Posiada kremowe strony, literówek brak. Czcionka jest odpowiednia, nie za mała ani nie za duża. Odstępy między wersami i marginesy zostały zachowane, książka podzielona została na rozdziały. Głównie mamy stałych narratorów, jednak jest ich kilku, łącznie z tymi dodatkowymi - nie będzie to jednak Wam przeszkadzać w odbiorze. :)

Drugie spotkanie z autorem, które przebiegło rewelacyjnie! Już od pierwszej strony zostałam "wciągnięta" do świata wykreowanego przez Tomasza Betchera. Byłam tak zainteresowana, że nie mogło być inaczej. :) Poza tym, pisarz posługuje się lekkim, przyjemnym w odbiorze stylem, dzięki czemu nie mamy kłopotu by wczytać się w powieść. Ja od razu zostałam "kupiona" i z ogromną ciekawością podążałam za bohaterami, odkrywając ich życie kroczek po kroczku. Nie wszystko były pięknymi chwilami, wręcz przeciwnie... Wierzyłam jednak do samego końca, że czeka ich szczęście...

Samo zakończenie? Czapki z głów. Miałam chwilowy zawał. Nie spodziewałam się TAKIEGO zwrotu akcji. Serce mi stanęło i nie wiedziałam, co ze sobą zrobić. No dobra, wiedziałam. Myślałam, że wyrzucę tę książkę gdziekolwiek, byle dalej nie czytać, bałam się. Jednak przemogłam się i doczytałam ostatnie strony.

Julia jest kobietą, która ma na głowie wychowanie dwójki dzieci. W różnym wieku. Ma młodszego syna, który cierpi na chorobę skórną, szuka dla niego ratunku, jednak wszyscy rozkładają ręce. Ma też pod dachem zbuntowaną nastolatkę, która zmieniła się nie do poznania, po pewnym wyjeździe, o którym nie chce rozmawiać. I jest sama. Mąż za granicą, pracuje ciągle, nie ma czasu dla rodziny... Wątek męża Julii był dla mnie od samego początku jasny, wszystkiego się domyśliłam. Bardzo za to polubiłam córkę głównej bohaterki, Manię. Kuba też był fajnym bohaterem. Jednak najbardziej interesujący był tytułowy Szeptun. Nie mogłam się doczekać, aż poznam jego przeszłość i zrozumiem zachowanie. I było niesamowicie przykro, ale to właśnie te rzeczy, o których piszę w tej recenzji. WARTOŚCI. Stereotypy, które oceniają ludzi nie po tym, kim są, ale po tym, że na przykład, gdy się urodzili, warunki bytowe w danej okolicy były okrutne.

Cała recenzja na blogu :)

Szeptun to ciekawa książka, którą czytało się lekko i ciekawie. Mimo iż nie wzruszyła mnie, jak pierwsza książka autora, to ma w sobie to COŚ.

Opowiada o trudnym życiu oraz o pięknej historii dwóch różnych światów:

Mężczyzny mieszkającego w górach wśród pięknie otaczającej go przyrodzie, a kobietą pochodzącej z miasta tętniącym życiem.

Między tą dwójką coś zaczęło iskrzyć podczas pobytu u niego w momencie naprawiania auta po spotkaniu z piorunem. Każdy z nich był samotny na swój sposób. Każdy miał życiowy bagaż, mimo to obudziły się w nich wszystkie skrywane uczucia od lat. Tylko czy taki związek ma sens? A może to tylko szybki, letni romans podczas wakacji?

Między tą opowieścią autor wplótł mentalność wioski i siłę przebicia plotki. Ukazuje, co potrafi zrobić zazdrość, która latami przerodziła się w zawiść. Przedstawia również część kultury Romów oraz to, jak są postrzegani.

Opowieści, które opowiadał bohater, zachęcały jeszcze bardziej do szybszego poznania losów Waldka, Julii i jej dzieci.

Tomasz Betcher jest autorem, z którym miałam już okazję pracować, mało, co tak bardzo spodobała mi się jego świąteczna opowieść pod tytułem „Szczęście z piernika”, że objęłam ją swoim medialnym patronatem. Spoglądając na „Szeptuna” w pierwszej chwili moją uwagę przykuła okładka, jestem pewna, że nie tylko ja nalezę do tego grona, ma w sobie coś takiego, za czym myślę wszystkim tęsknimy. Zieleń, natura, stabilna pogoda, no, chociaż i tutaj anomalie pogodowe się zdarzają. Tomasz Betcher jest autorem, który potrafi pięknie opowiadać o ludzkich dramatach wplatając w to niesamowicie dużo uczucia. Bardzo ważnym dla niego jest ten aspekt społeczny, który można się dopatrzeć w jego powieściach. Pisać powieści obyczajowe wcale nie jest takie proste, sprawić, aby opisane zdarzenia były niebanalne, a postacie miały wiele do przekazania, a nie stanowiły wyblakły obraz. O czym opowiada „Szeptun”?

Główną bohaterką książki „Szeptun” jest Julia, kobieta, matka, która tkwi w związku na odległość, takim, w którym przestaje dziać się dobrze. Mąż kobiety przebywa w Norwegii, gdzie pracuje na platformie wiertniczej, przez co kontakt między nimi jest raczej znikomy. Julia zaczyna dostrzegać to, że jej mąż przestaje angażować się w ich życie, jakby przestawało go ono interesować. Być może nadszedł czas, aby wnikliwiej się temu przyjrzeć i przemyśleć parę spraw? Gdzie lepiej się za o zabrać niż w otoczeniu natury? Kiedy rodzice kobiety fundują jej wakacje w Beskidach decyduje się z nich skorzystać, zabiera ze sobą ośmioletniego syna Kubę i nastoletnią córkę Marysię. Siedemset kilometrów to spory kawał drogi do przejechania, ale czego się nie robi dla rodziny? Ona potrzebuje przemyśleć swoje sprawy, jej chory syn potrzebuje pomocy, a Marysia musi odegnać własne demony. Kiedy docierają na miejsce w auto kobiety trafia piorun, pewien mężczyzna określany mianem Szeptuna postanawia pomóc Julii i jej dzieciom. Waldek jest człowiekiem wyobcowanym, o którym z pewnością mieszkańcy okolic nie powiedzą wiele dobrego, jest w połowie Cyganem, który nie miał w życiu lekko. Ludzie przypisują mu ziele, a ile z tego jest prawdą? W końcu to właśnie ON wyciąga dłoń do kobiety, kiedy tego potrzebuje, czy ktoś taki może być zły?

„Szeptun” całkowicie zawładnął moim sercem, Tomach Betcher sprawił, że w powieści znajdziemy nie tylko historię głównych bohaterów, ale także sporo wiedzy na temat Beskidu, zwyczajach i tradycjach ludzi zamieszkujących tamte okolice. Nie jest to jedynie spojrzenie, które wskazuje na sielankę, ale także na biedę, której pomimo ciężkiej pracy Ci ludzie doświadczają. Mogłam czasem poczuć się jak główna bohaterka, która zwiedzała tamte tereny i słuchała legend. Oprócz pięknej historii, która została nam opowiedziana nie trudno nie dostrzec tutaj w pewnym stopniu napiętnowania i wykluczenia głównego bohatera poprzez spoglądanie na niego w kontekście do stereotypów, ale nie tylko. Mamy tutaj problemy dorastającej dziewczyny, która ma na swoim koncie pewne wydarzenie z przeszłości, które nadal sprawia jej ból, chorującego chłopca na AZS. Wiele problemów i samotna matka. „Szeptun” jest powieścią wielowątkową, napisaną pięknym językiem, który potrafi dotrzeć do czytelnika, to znacznie więcej niż powieść obyczajowa, myślę, że to takie małe „must have” w każdej biblioteczce.

"Szeptun" Tomasza Betchera to najwspanialsza opowieść o niemożliwej miłości jaką ostatnio przeczytałem. To historia nietypowa, nie opiera się na nagłych zwrotach akcji, a raczej egzystencjonalnym cierpieniu. Opuszczona matka z dwójką dzieci tworzy nietypową parę z nietypowym pół-Cyganem, a my przyglądamy się na zjawiskowości tego uczucia. Nie jest to jednak książka niespieszna, w której mało się dzieje. A wszystko przez nietypowy motyw z pewnym piorunem. Z niepokojem oczekiwałem kolejnych rozdziałów książki, a każda kolejna sprawiała, że bardziej wiązałem się z bohaterami. Życzyłem im wszystkiego najlepszego do samego jej końca i mocno przeżyłem zakończenie.

"Starała się powiedzieć im, że młodość jest jak woda nabrana w dłonie: ilekolwiek by się człowiek starał, jak bardzo zaciskałby palce - ona i tak ucieknie"

Miałam dobre przeczucia odnośnie tej książki i na całe szczęście się sprawdziły. "Szeptun" to cudownie ciepła, magiczna, poruszająca, przynosząca nadzieję opowieść o zawiłych ludzkich losach, przeznaczeniu, rodzinnych tajemnicach, cierpieniu i miłości. Julia, nauczycielka i mama dwójki dzieci, której mąż pracuje w Norwegii, za namową rodziców wyjeżdża na wakacje w Beskidy, nie spodziewa się jednak, że ten wyjazd i spotkanie z miejscowym uzdrowicielem całkowicie odmieni jej życie. Uwielbiam historie mocno osadzone w otoczeniu w którym dzieje się akcja, a autor "Szeptuna" opisuje je w taki sposób, że mialam ochotę spakować się i ruszyć szlakiem powieści. Główni bohaterowie, Julia i Waldek to ludzie z bagażem doświadczeń, którzy pochodzą z całkowicie różnych światów, i którzy nie oczekują już wiele od życia, ale wspólnie spędzony czas uświadomi im, że los ma im do zaoferowania coś więcej, że czasami trzeba po prostu zaryzykować i zaufać swoim uczuciom. No i jest jeszcze przejmujaca historia Marysi, córki Julii, która moim zdaniem zasługiwała na trochę więcej uwagi. Co do samej magii Szeptuna jest ona tutaj bardzo subtelnie zarysowana, a prawdziwą magię i moc kryję w sobie sama natura, która jest jednym z bohaterów tej książki. To jest moje drugie spotkanie z Tomaszem Betcherem, ale z całą pewnością nie ostanie.

Ostatnio dużo chętniej sięgam po książki z kategorii romansów, a o Tomaszu Betcher słyszałam, że jest polskim Nicholasem Sparks. Dlatego bardzo chętnie sięgnęłam po jego najnowszą książkę „Szeptun”. Słyszeliście o tym autorze? Mieliście okazje spotkać się z jego twórczością?

Po przeczytaniu „Szeptuna” śmiało mogę stwierdzić, że autor Sparksem nie jest, ALE… Jak najbardziej jego styli pisania przypadł mi do gustu. Książka ma bardzo ciekawą fabułę, która w każdym calu została dopracowana. Podobnie jest z bohaterami, który tak naprawdę wydają się być nad wyraz rzeczywiści. Równie dobrze bohaterem może być nasz sąsiad, czy Pani którą codziennie mijamy na spacerze z psem. Każdy z bohaterów jest inny, na swój sposób charakterystyczny, ale jestem pewna, że zyskają oni waszą sympatię już od pierwszych stron książki. Betcher prócz przedstawienia nam w malowniczy sposób piękna Beskidów (dosłownie czujemy się jakbyśmy tam byli), porusza ważne wątki społeczne, [Adres usunięty].: trauma, wykluczenie, bunt nastolatki oraz kryzysy małżeńskie. Jednak poruszenie tych wątków nie sprawia, że książka nabiera smutnego charakteru. Książka ta jest po prostu o życiu, które może dotyczyć każdego z nas. Akcja dzieje się nie za szybko, nie za wolno… Początkowo niektórzy mogą stwierdzić, że zbyt mało się dzieje, jednak nie ma tutaj nudy. Za to końcówka jestem pewna, że Was zaskoczy, a epilog wszystko wynagrodzi.

Zdecydowanie z całego serca polecam Wam powieść Tomasza Betcher pt.:”Szeptun”. Przeniesie Was ona w malownicze Beskidy i pozwoli oderwać się od rzeczywistości. Jestem pewna, że każdy z Was wyciągnie piękne przesłanie jakie niesie za sobą jej lektura, a mianowicie, że wszyscy jesteśmy wyjątkowi.

Czasami życie nie jest takie jakbyśmy chcieli. Nie takie jakie sobie wymarzyliśmy będąc pełnymi nadziei, młodymi i zakochanymi ludźmi. Julia, której mąż zdecydował się na wyjazd do pracy za granicę, wychowuje dwójkę dzieci. Zmęczona pracą i problemami, za namową rodziców, decyduje się na wyjazd w góry do „uzdrowiciela”. Jej syn Kuba, cierpi na poważne problemy natury dermatologicznej i wszystkie podjęte do tej pory próby leczenia nie przyniosły rezultatu. Ta podróż, która ma być ratunkiem dla syna Julii, ale też odpoczynkiem dla niej samej, staje się początkiem nowego życia.

„Szeptun” urzekł mnie okładką, a kiedy przeczytałam opis, wiedziałam, że chcę przeczytać tę książkę. I nie zawiodłam się. Styl autora, piękne opisy przyrody i magiczne opowieści tytułowego Szeptuna, dają nam cudowną, ciepłą książkę. Nie jest to jednak łatwa powieść. Cała czwórka bohaterów zmaga się z problemami. Zdrowotnymi, emocjonalnymi, traumami z przeszłości , niedopasowaniem, innością. Tomasz Betcher porusza w swej książce problem odrzucenia przez środowisko, stereotypy i uprzedzenia. Pokazuje jak bardzo można w ten sposób krzywdzić innych. Pisze też o miłości. Miłości dojrzałych ludzi, która czasami się zdarza. I powinniśmy dać jej szansę, pozwolić sobie na szczęście. Kochać i być kochanym.

Odrobina magii w życiu jest potrzebna każdemu z nas. Podobnie jak drugi człowiek, który wyciągnie do nas rękę w chwili próby. Czy jednak umiemy jeszcze otworzyć się na nowe, nieznane, niewytłumaczalne? Czy potrafimy zwolnić, wyciszyć się i zaufać naturze i własnemu sercu?

Miałam przyjemność przeczytać wszystko, co dotychczas wyszło spod pióra autora i jestem niezmiennie zachwycona trafnością w nazywaniu uczuć i ciepłem bijącym z każdej historii. Ale to dużo więcej, niż piękne opowieści, bo poruszają problemy, z którymi borykamy się na co dzień, lub te pozornie nas nie dotyczące, niewygodne, których staramy się nie zauważać. Opowieści wzbogacone życiową mądrością, ale i szczyptą humoru. Wzruszające i pochłaniające bez reszty.

„Szeptun” jest najbardziej magiczny z nich wszystkich. Nie tylko dzięki osadzeniu akcji w klimatycznych Beskidach, ale również bohaterowi, którego wrażliwość pozwala dostrzegać więcej. Jest również bardzo realistyczny poruszając codzienność samotnego macierzyństwa, niezrozumienia i odrzucenia. Nie brakuje też miejsca na uczucie rodzące się nieśmiało i z pewnym niedowierzaniem, ale i momenty, w których strach jest głębiej odetchnąć.

To urzekająco ciepła i niebanalna historia dwojga, tak odmiennych na pierwszy rzut oka, ludzi. Sięgająca poza świat rzeczywisty i uprzedzenia wobec tego, co niewytłumaczalne. Zwracająca uwagę na to, za co tak cenię książki autora - by dostrzegać człowieka w człowieku, szczególnie tym wykluczonym ze społeczności. To również piękna i mądra opowieść o powrocie do natury i czerpaniu z jej bogatych zasobów, o których zdajemy się zapominać zapatrzeni w kolorowe opakowania.

Lektura powieści wlała w moje serce wiele ciepła, ale i pozostawiła z poczuciem dotknięcia czegoś magicznego i niezwykle wartościowego, dając sporo do myślenia o ludzkich wyborach, kruchości i ulotności życia.

Bo szczęście puka czasem wtedy, gdy się go najmniej spodziewamy, gdy nie oczekujemy już od życia zbyt wiele. Czy odważymy się otworzyć mu drzwi?

Gorąco zachęcam Was do zapoznania się z twórczością autora.

Julia za namową rodziców, pakuje samochód, dzieci, i wyrusza w podróż życia. To, co spotka ją ponad 700 km. od domu, to prawdziwa rewolucja. Kobieta podąża w Beskid Niski, szukając pomocy dla chorego syna, spokoju dla zranionej przez okrutny los córki, a przy okazji chce przemyśleć swoje małżeństwo. Gdy docierają na miejsce, robią to z przytupem. W auto trafia piorun, a schronienia udziela im Waldek. Mężczyzna to osoba z niezbyt dobrą sławą, pół - Cygan, znany także jako Szeptun. Jakim jest naprawdę człowiekiem? No właśnie.

Jak wspomniałam wcześniej, to moje pierwsze spotkanie z piórem pana Tomasza. Styl tej książki, sceneria, bohaterowie, okładka, to wszystko totalnie mnie kupiło!

Tytułowy Szeptun, to człowiek dość tajemniczy, którego poznajemy właściwie przez całą historię. Trudne dzieciństwo, dorastanie, zaszufladkowanie jako ten Cygan, złodziej, łobuz, nie pomaga mu w codziennym życiu, co nie znaczy, że ludzie nie korzystają z jego wiedzy. Waldek, bo mowa o nim, żyje po swojemu. Sam ze swoimi zwierzakami, dorabia parając się handlem, a kiedy los kieruje do niego Julię z dziećmi, bezinteresownie wyciąga do nich pomocną dłoń.

Julia to kobieta, która sama przed sobą nie chce przyznać, że jej małżeństwo wisi na włosku, bo lata rozłąki robią swoje. On gdzieś tam daleko na platformie wiertniczej, ona z całą odpowiedzialnością za dom, dzieci czuje się bardzo samotna. Wyjazd do małej wioski pod słowacką granicą odmieni życie dwojga pogubionych ludzi.

To, co mnie bardzo ucieszyło to umiejscowienie całej akcji. Szczególnie teraz, w czasach pandemii, kiedy nasze, czyli męża i moje, zamiłowanie do podróży, uniemożliwia nam wycieczki w ukochane miejsca, w pierwszej powieści, nieznanego mi jeszcze autora, trafiam w Beskid Niski, poznaję słowackich cyganów, jakich wiele spotkaliśmy na swoich drogach, podczas podroży przez ten przepiękny kraj. Z ogromną przyjemnością czytałam o ich zwyczajach, tradycjach. Ze smutkiem zaś o warunkach życia wielu tych ludzi, bo miałam okazję widzieć sporo takich miejsc. Okrutna bieda, brud, i choć większość tych ludzi wydaje się być mimo to szczęśliwa, to nie tak powinno wyglądać.

Autor w przepiękny sposób oprowadza nas po okolicach, przeplatając opisy przyrody przepięknymi opowieściami, legendami, pokazując, jak ewoluują relacje pomiędzy bohaterami. Historia miłosna jest bardzo subtelna i co bardzo ciekawe, trudno ją przewidzieć w jakim kierunku się potoczy. Ja do samego końca czytałam z zapartych tchem!

W "Szeptunie" nie brak dramatycznych zwrotów akcji, bliskości, walki o drugiego człowieka. To także mnóstwo niesprawiedliwości, przepięknych historii i przyrody. To magia, za którą tęskni wielu z nas. Cudowna powieść, którą polecam z całego serca.

Wciąż spotykam się z przekonaniem, że powieści obyczajowe są tylko lekkie, łatwe i przyjemne. Że tak naprawę ich lektura nie niesie za sobą nic więcej ponad rozrywkę. Kiedyś próbowałam zmienić takie postrzeganie u osób, które tak je definiują, dziś już tego nie robię. Ważne, że ja wiem, jak wiele może dać obyczajówka, często nawet więcej, niż początkowo moglibyśmy podejrzewać.

Obyczajowo jest mnie trudno zadowolić, bo jestem „starym wyjadaczem” tego gatunku. A jednak Tomaszowi Betcherowi to się udało. I nie był to pierwszy raz! To bardzo dobry, mocny głos i to głos męski w literaturze kobiecej. Lektura "Szeptuna" z pewnością niesie ze sobą cały wachlarz doznań. Wnikliwy czytelnicy dostrzegą, że pod przykrywką sympatycznej opowieści, której akcja jest osadzona w Beskidach, kryje się znacznie więcej. To przede wszystkim powieść o wykluczeniu społecznym, u źródła którego leżą stereotypy, brak tolerancji lub zwyczajnie niewiedzy dotyczącej czegoś, co kierując się uprzedzeniami, odgórnie odrzucamy i krytykujemy. Tomasz Betcher pokazuje, jak bardzo można się w takiej ocenie pomylić i jakie konsekwencje może mieć źle wymierzona niechęć.

Nowa książka autora to także utkana subtelnie powieść o miłości. O uczuciu dojrzałym, które wkracza w życie bohaterów dość niespodziewanie, jakby z oporami, aby postawić ich przed trudnym wyborem zmiany swojego życia. Wtedy w głowie pojawia się pytanie, kiedy zatem warto postawić wszystko na jedną kartę, jeśli nie w obliczu szansy na miłość? Choć tego typu milowe, życiowe kroki nie są proste, to stanowczo mogą przynieść ze sobą więcej dobrego niż złego. Jak będzie w przypadku naszych bohaterów? Czy zdecydują się na rewolucję w swoim życiu? Zdradzę jedynie, że Tomasz Betcher będzie nas wodził za nos i do końca będziemy mieć wątpliwości, jak ostatecznie zakończy się ta historia.

W książce znajdziemy także wątek kryminalny, który bardzo mnie zaskoczył, i który to sprawił, że przewracając ostatnie strony, czułam strach. Obawę przed utratą pewności co do finału, jaki bohaterom zgotował autor. Ale takie napięcie jest jak najbardziej wskazane. Jak widać „Szeptuna” można stanowczo uznać za książkę wielowymiarową. A przecież mówią, że powieść obyczajowa jest lekka, łatwa i przyjemna... Tomasz Betcher stanowczo złamał i ten stereotyp, tworząc historię niezwykle rzeczywistą, popartą doświadczeniem oraz wnikliwością dobrego obserwatora ludzkich zachowań.

Podsumowując:

Choć powieść „Szeptun” powstała jeszcze przed wybuchem pandemii, to wybrzmiewa z niej pewnego rodzaju tęsknota za wszystkim tym, co ona nam odebrała. Za możliwością wyjazdu, brakiem ograniczeń, a jednocześnie jest to opowieść, która jest odpowiedzią na tę potrzebę. A to wszystko za sprawą niezwykle barwnych opisów rejonów, w które zaprasza nas autor. Powieść pełna tajemnic, głęboko skrywanych sekretach, których wyjście na światło dzienne może stanowić swoistego rodzaju katharsis. To jednak przede wszystkim historia o miłości. O kobiecie z przeszłością i mężczyźnie po przejściach, których losy połączyło przeznaczenie. Czy dane będzie im odkryć jej smak? Tego dowiecie się, sięgając po powieść Tomasza Betchera. Gwarantuję, że będzie to udana podróż literacka. (nienaczytana)

Wystarczyło kilka stron.

Kilka stron, by mieć pewność.

Może siedem, może dziesięć.

Kilka stron, na pewno.

Kilka stron by móc powiedzieć, że ja biorę niemal w ciemno,

każdą książkę Pana Tomka, każdą kolejną.

Ponad rok temu pierwszy raz spotkałam się z twórczością autora, czytając "Szczęście z piernika". Ta historia przypadła mi do gustu tak bardzo, że byłam pewna, iż sięgnę po kolejną, która wyjdzie spod Jego pióra. A "Szeptun" mnie w tym utwierdził. Utwierdził w tym, że książki Pana Tomka biorę już w ciemno.

Nie ważne jaka, nie ważne o czym, biorę. Rzadko kiedy zdarza się, żeby książka przypadła mi tak mocno pod względem stylu, czy budowy zdań, bo zawsze mam jakieś "ale". Jednak tutaj było inaczej. Było... "po mojemu". Tak, jak lubię. I to była tak wielka przyjemność! Tak wielka, że już teraz rezerwuję miejsca na półkach na kolejne pozycje autora!

"Szeptun" ma nie tylko przepiękną okładkę. Ma też piękne wnętrze. Przyjemne, klimatyczne, wzruszające. A tym wnętrzem jest podróż. Tak, podróż. Emocjonująca podróż w głąb pięknego, ale jakże tajemniczego zakątka Beskidu Niskiego. W głąb miejsca tak bardzo mi bliskiego, ale jednocześnie tak dalekiego. Możecie wyobrazić sobie moje zdziwienie, gdy okazuje się, że akcja toczy się w moich okolicach! Że od tego miejsca dzieli mnie tak niewiele kilometrów. Że jest tuż obok... To było intrygujące. Intrygujące i niesamowicie przyjemne. Wręcz ekscytujące.

"Szeptun" to historia, która udowadnia, że skrywane głęboko w środku emocje, gorzkie wspomnienia, czy druzgocące przeżycia z każdą chwilą coraz mocniej ciągną nas w dół. Że tak ważna jest rozmowa. Wsparcie bliskich. Otwarcie na innych. To historia bolesna, trudna, ale jednocześnie niosąca spokój i ukojenie. Tak... przyjemna. Przenosząca nas w odległe, piękne miejsca. Miejsca, do których w mgnieniu oka chcielibyśmy się przenieść.

Polecam, tak mocno polecam! Bo przecież na prawdziwe szczęście nigdy nie jest za późno...

Połączenie pięknej powieści obyczajowej z wierzeniami dawnych Słowian i odrobiną magii znajdziecie w powieści Tomasza Betchera Szeptun. Już sam tytuł pokazuje, ze będzie intrygująco i na pewno nie zwyczajnie. Nie przegapcie tej książki w zapowiedziach, bo naprawdę warto się nad nią pochylić - ja miałam przyjemność przeczytać ją przedpremierowo i posmakować jej niezwykłego klimatu.

Szeptun bardziej bywa kojarzony z szeptunką w postaci starej kobiety, zielarki, odprawiającej gusła, leczącej i odpędzającej złe duchy. Tutaj spotkamy wydanie męskie, jednak szeptun w postaci Waldemara, jest wyrzutkiem społecznym, którego obwinia się o wszelkie lokalne nieszczęścia, który budzi postrach, ale po części też poważanie. Jak go odbierze go Julia i jej dzieci?

Kobieta, wraz z dziećmi, przyjeżdża w góry w poszukiwaniu spokoju i pomocy dla chorego na alergie skórne syna. Julia jest nauczycielką, jej mąż od długiego czasu pracuje na platformie w Norwegii i kontakt z nim jest ograniczony. W domu też niespecjalnie wesoło, ciągłe problemy zdrowotne syna i psychiczne córki, mocno odciskają piętno na niej samej. Dzięki wsparciu finansowemu rodziców rusza na poszukiwanie spokoju, a droga do tego jest wyboista. Kiedy dojeżdżają wieczorem na miejsce okazuje się, że szeptun, do którego przyjechali, już nie żyje, pensjonat, który prowadził nie działa, a mieszka w nim jego wnuk, Waldemar. Dodatkowo rozpoczyna się burza, a piorun strzela w samochód Julii - uziemiając ją, dosłownie. Mężczyzna oferuje im nocleg i pomoc, a oni zostają na dłużej i z czasem zaczynają cieszyć się tym miejscem i jego towarzystwem, mimo napływających plotek. Pobyt w jego domu odmienia cała rodzinę i pozostawia w nich ślad, już nieodwracalny, szczególnie na skutek wydarzeń, jakich stają się świadkami.

Szeptun to porywająca opowieść o życiu, o ludzkich losach i przyszłości, o którą trzeba walczyć. To opowieść o spotkaniu dwojga zupełnie różnych ludzi, którzy odmieniają siebie nawzajem. A w tej pozornie zwyczajnej opowieści pojawiają się elementy mistyczne, zioła, duchy.... Będzie niezwykle, czasem strasznie, a le generalnie pięknie! polecam serdecznie :)

[Adres usunięty]

Po ostatnim niezbyt trafionym tytule, dziś sięgnęłam po "Szeptuna" autorstwa @tomaszbetcher. Powiem tylko- O Boże, przecudowna historia, której nie chciałam kończyć czytać, w obawie, że przewracając ostatnią stronę, zaraz zacznę ją od nowa czytać. Cóż to była za genialna odmiana, niesamowita podróż w Beskidy, gdzie co prawda nie byłam ale dzięki Szeptunowi który mnie oprowadził poczułam się jakbym rzeczywiście wraz z Julią jej dziećmi i Waldkiem przemierzała szlaki i chłonęła siłę z natury.

Kiedy Julia wyjeżdżała na urlop z dwójką dzieci Kubą i Marysią na prawdę sądziłam, że wyjazd ma za zadanie zaradzić coś na problemy zdrowotne najmłodszej latorośli. Jednak z biegiem czasu dotarło do mnie coś innego. Każda z czterech głównych postaci Szeptuna włączając w to jego samego w jakimś stopniu potrzebowała uleczenia.

Kubuś ze swoimi problemami natury dermatologicznej- znalazł swój lek w błotnych kąpielach w borowinie. W końcu nie od dziś wiadomo, że brudne dziecko, to szczęśliwe dziecko.

Mania- zbuntowana nastolatka, przeżyła coś niewyobrażalnie strasznego- bardzo trudno czytało mi się retrospekcje tamtych wydarzeń. Zrozumiałam jednak dopiero wtedy jej zachowanie. I na nią Waldek rzucił czar. Hipnoza i felinoterapia zdziałały cuda. Nawet Julia, twardo stąpająca po ziemi nauczycielka uległa urokowi szeptuna i jego cudownych opowieści.

W końcu sam Waldek wpuszczając w swoje spokojne,samotnicze życie trójkę wczasowiczów, również w jakimś stopniu uleczył samego siebie. Jak to bliskość, dobre słowo drugiej osoby potrafi diametralnie odmienić życie człowieka.

Przyznam szczerze, zawsze byłam team morze a nie góry. Jednak od pewnego czasu przekonuję się do gór coraz bardziej. Dlatego opis fabuły Szeptuna mnie zafascynował. I tym razem się nie zawiodłam. Zgodnie ze słowami samego autora poznałam piękną i wzruszającą historię o sile natury, o tym jak w dzisiejszych czasach takie samotnie są potrzebne.

Zielone wzgórza nad Soliną, miałam dosłownie przez większość lektury przed oczami. Ten obraz koił stres, nerwy skołatane szarą codziennością. Była to swego rodzaju czytelnicza terapia dla mnie. Szeptun i mnie oczarował, swoją charyzmą, błyskiem w oku i spokojem, który wypływał z niego jak górski potok ze źródełka.

W czasie gdy siedzimy zamknięci w domach, pracujemy zdalnie, brakuje nam tego kontaktu z naturą, i siły która z niej płynie. To taka właśnie lektura stanowi namiastkę czegoś fantastycznego. Nie da się od niej oderwać. Czego sama jestem dowodem, bo pochłonęłam ją dosłownie na raz.

Prawdą jest że prawdziwa miłość jest jak grom z jasnego nieba. Uderza znienacka, ale jak już uderzy to żar, który spowoduje, zostawia trwały ślad. Taki ślad zostawiło spotkanie całej czwórki w każdym z nich. We mnie jako w czytelniku również

Jeśli więc kochacie góry, jest to lektura dla was. Jeśli lubicie kontakt z naturą- również polecam sięgnąć po Szeptuna. Jeśli fascynuje was kultura Romów vel Cyganów, to tutaj także będzie szansa troszkę ją poznać. To historia o tym, że czasem obecność drugiego człowieka jest najlepszym lekarstwem. O tym jak krzywdzące potrafią być stereotypy. Szeptun-to wielowymiarowe lekarstwo- panaceum na wiele dolegliwości duszy i ciała. Dlatego serdecznie polecam by sięgnąć po tę książkę bo jest warta każdej minuty. Z przyjemnością sięgnę po kolejne książki autorstwa pana Tomasza Betchera.