Świat w płomieniach. Owoc granatu. Tom 3

Bardzo dobre wprowadzenie do podstaw iranskiej kultury w ktorej ogolnoludzkie wartosci sa ukazane w niechrzescijanskim kontekscie. Uzycie indywidualnej perspektywy czyni te kulture bardziej zrozumiala choc wcale nie latwiejsza do zaakceptowania.

W III tomie „Świat w płomieniach” dosłownie i w przenośni Iran, w którym Elżbieta i Stefania znalazły stabilizację po latach traumatycznych przeżyć, zaczyna chwiać się w posadach. Siostry kolejny raz muszą zmierzyć się z najgorszym przeciwnikiem — własnym strachem i kolejny raz uciekać.

Na kartach „Świata w płomieniach” widać miłość autorki do krajów arabskich. Maria oddała piękno krajobrazów, kulturę, szacunek, jakim darzą się mieszkańcy, niesamowitą gościnność i otaczanie opieką „obcych". Wszystko to by uświadomić czytelnikowi, iż Iran nie zawsze był wrogo nastawiony do innych kultur czy wyznań, rewolucja, jaka opanowała ten kraj w 1979 roku, zmieniła go diametralnie, czyniąc republiką islamską, gdzie zaczyna rządzić religia i ona jest fundamentem prawa. Każdy, kto nie jest muzułmaninem, staje się automatycznie wrogiem.

Owoc granatu to seria, którą pokochałam, z niecierpliwością wyczekiwałam kolejnych tomów i nie inaczej jest tym razem, czekam na IV tom z ogromnym niedosytem, ponieważ III kończy się w momencie, w którym właściwie wszystko się może zdarzyć, a spekulować nie zamierzam, bo jak znam Marię i tak nie trafię. O obu siostrach miałam wyrobioną opinię, podpartą dwoma wcześniejszymi tomami, a w „Świat w płomieniach” autorka pokazała, że jeszcze nie wiem wszystkiego, zgrabnie przewróciła mój osąd do góry nogami i dodała kolejne dno. Kolejną cegiełkę tej zagmatwanej rodzinnej historii, która wkrótce dobiegnie końca.

Polecam Wam cały cykl, który nie tylko jest pięknie wydany, ale przede wszystkim pięknie napisany!

Iran, 1963 rok. Czterdziestoletnie Stefania i Elżbieta wiodą pozornie szczęśliwe życie u boku mężów. Podjęły decyzje, które miały wreszcie zapewnić im spokój, ale te nadzieje okazały się płonne. Niezagojone rany, niewybaczone winy, niewyleczone traumy coraz silniej zatruwają codzienność kobiet. Halszka, która jest znaną farmaceutką i cenionym naukowcem, nie może zapomnieć o przeszłości, a Stefania, mimo iż osiągnęła swój cel – wyszła za Jędrzeja – nie potrafi odnaleźć się w wymarzonej rzeczywistości.

Tymczasem Iran cieszy się z wolności. Pod rządami premiera Mosaddegha kraj rozkwita i dąży do niezależności od zachodnich imperiów, co z czasem okazuje się tylko złudzeniem. W państwie narasta kryzys. Wkrótce dochodzi do przesilenia, które zburzy chwiejną równowagę osiągniętą przez bliźniaczki i Iran...

"Nie sposób przejść przez piekło czystym. Nawet jeśli nie przechodzi się przez sam środek płomieni, dym i sadzę. Jeśli się nie oczyścisz, już na zawsze pozostaniesz brudny, skażony."

"Świat w płomieniach" to trzeci tom serii "Owoc granatu", w którym oprócz dalszych losów bohaterów poznajemy historię Iranu i pogłębiający się kryzys. Nie sposób przejść obojętnie obok tego wszystkiego, o czym czytamy na kartach powieści.

Stefania i Elżbieta to bohaterki o odmiennych charakterach, o czym pewnie wielu z Was zdążyło się przekonać w dwóch wcześniejszych częściach. Ten tom jest dla mnie zaskakujący pod względem przemiany jaka zaszła w Stefanii. Zupełnie się tego nie spodziewałam, gdyż zdążyłam już ją w pewien sposób zaszufladkować. Bardzo lubię, gdy postać odkrywa przed czytelnikiem tę lepszą stronę swojej natury.

"Co do jednego miała pewność: kiedy raz zacznie się kłamać, potem nie można już skończyć. Udawanie prawdy o sobie samym staje się odruchem, wchodzenie w kolejne i kolejne role dokonuje się instynktownie, bezmyślnie, aż pewnego dnia orientujesz się, że nie masz pojęcia, kim jest człowiek, którego twarz widzisz w lustrze i nazywasz sobą."

Z kolei jej bliźniaczka, Elżbieta również zaskoczyła mnie swoim zachowaniem, ale w drugą stronę. Przekonujemy się, że i ona, jak każdy z nas ma wady. Czy doczekamy się pojednania między siostrami...? Tego Wam oczywiście nie mogę zdradzić.

"- Koszmary przeżyte wspólnie mogą zacieśniać więź, lecz mogą także sprawić, że powstanie przepaść, przez którą nie da się już nigdy przerzucić najwątlejszego mostu, choćby nie wiem jak się chciało."

Maria Paszyńska w prosty, a jednocześnie interesujący sposób tłumaczy dlaczego państwo irańskie krocząc ku wolności, w rezultacie pozostaje państwem fundamentalnym. Śledzimy w jaki sposób nastąpił upadek wielkiego marzenia Irańczyków o niezależności Iranu od zachodnich państw. Czytając to wszystko można mieć mieszane odczucia. Ale powinniśmy mieć świadomość tego, że to inny kulturowo i wyznaniowo kraj. I dopóki nie zrozumiemy, co ukształtowało daną sytuację czy wydarzenie, powinniśmy powściągnąć nasze osądy. Jak świat światem wiadomo, że łatwiej rządzi się biedotą. I tak też było w tym przypadku - wygrał strach, przegrał postęp.

"Świat w płomieniach" to mądra, wiarygodna, poruszająca powieść o trudnych relacjach rodzinnych, niełatwych wyborach, tajemnicy. To książka głęboko zapadająca w pamięć, pełna emocji oraz zaskakujących momentów. Polecam!

"Świat w płomieniach" to trzeci tom serii "Owoc granatu" Pani Marii Paszyńskiej. Nie czytałam poprzednich części i pewnie dlatego ciężko mi było na początku odnaleźć się w tej historii. Ponieważ dużo dobrego czytałam o tej serii, ciekawość zwyciężyła.

Powieść zaczyna się 1963 roku w Iranie. „Czterdziestoletnie bliźniaczki Stefania i Elżbieta wiodą pozornie szczęśliwe życie u boku mężów. Podjęły decyzje, które miały wreszcie zapewnić im spokój, ale nadzieje okazały się płonne. Niezagojone rany, niewybaczone winy, niewyleczone traumy coraz silniej zatruwają codzienność kobiet”. Stefania wyszła za mąż za Jędrzeja – pierwszą miłość Elżbiety. Elżbieta zamężna z Mehrdadem spełnia się zawodowo, ale nie może zapomnieć o swojej przeszłości.

„- Chcieliśmy wierzyć, że przeszłość da się zostawić za sobą. Zapomnieć. Zacząć od nowa. – Jędrzej milczał przez chwilę, nim znów się odezwał. – Mimo całej wiedzy medycznej, którą zdobyłem na temat złożoności ludzkiej psychiki, w tamtym czasie podtrzymywałem w sobie tę wiarę, pielęgnowałem ją, choć rozum podpowiadał mi, że i tak zawiedzie. Potem próbowaliśmy o tym rozmawiać, ale nie bardzo nam szło. Stefania… ona nie potrafi mówić o niczym istotnym…”

Siostry nie utrzymują ze sobą kontaktu. Zapiekłe w swym bólu, strachu nie potrafią być szczęśliwe. Kraj, w którym mieszkają pozornie był spokojną przystanią lecz w Iranie właśnie dochodzi do wybuchu Rewolucji Islamskiej. O dalszych losach bliźniaczek dowiecie się z powieści.

Na początku nie mogłam się odnaleźć w tej powieści. Trudno mi się czytało pierwsze sto stron, ale potem Pani Maria Paszyńska wciągnęła mnie w swoją opowieść. Prostym, zrozumiałym językiem autorka opowiedziała historię Iranu, ukazując nam swoją pasję do dziejów tego kraju. Jak już wielokrotnie pisałam - lubię książki z historią w tle. Tym razem była to historia kraju, który jest mi zupełnie obcy. Dziękuję autorce za poszerzenie moich horyzontów. Lektura nie jest łatwa, ale zdecydowanie godna polecenia. Dodatkowo bardzo zaintrygowały mnie losy bliźniaczek, czekam na kolejny, ostatni już tom.