Sto lat samotności

Uwielbiam wszystko, co podane jest w formie realizmu magicznego, tak więc uwielbiam też oczywiście Marqueza. "Sto lat samotności" to jego pierwsza książka, jaką przeczytałam, kiedy byłam jeszcze w zasadzie dzieckiem. Mimo że na tamten moment była to dla mnie ciężka lektura, to i tak widziałam, że ma wiele walorów, a żeby je odpowiednio wyłowić, muszę po prostu powrócić do niej, kiedy już będę starsza. Tak też zrobiłam i miałam absolutną rację. To piękna, misternie utkana opowieść, chociaż wielu mogłoby powiedzieć, że straszna nuda i paskudnie się ciągnie. Nie jest to na pewno książka pełna zwrotów akcji i wymaga pewnego poziomu wytrzymałości.

Marquez prowadzi czytelnika przez historie życia dziesiątków bohaterów, które czasem się przecinają, tworząc zawiłą i dość smutną historię rodu Buendia, który nie ma za wiele szczęścia. Pokusiłabym się nawet o stwierdzenie, że "Sto lat samotności" jest jak opowieść biblijna, z tym że zamiast grzechu pierworodnego pojawia się inny. Podobnie też jak w Biblii, co rusz pojawiają się tu zupełnie surrealistyczne wydarzenia, opisane przez autora tak, jakby nie miały w sobie nic surrealistycznego i były zupełną oczywistością. Nie ma tutaj za wiele dialogów, wszystko podane jest raczej w formie opowieści gawędziarza, którą zna i prawdopodobnie do końca rozumie tylko ON jeden.

Zaletą jest to, że każdy może wyciągnąć z niej coś dla siebie, zinterpretować na własny sposób. To, co powinno być jednak oczywiste dla każdego czytelnika, mimo że książka opiera się na historii rodziny, to że rzeczywiście jest obrazem tego, o czym mówi tytuł - stu lat samotności, która wylewa się z każdej kartki.

Chociaż moim ulubieńcem zawsze będzie "Miłość w czasach zarazy" i reportaże Marqueza, "Sto lat..." i tak stoi na półce z moimi ulubionymi książkami i wciąż mnie jakoś do niej ciągnie. Bardzo jestem ciekawa, co z niej wyczytam, kiedy wezmę ją do ręki za następne 10 lat.

Powróciłem do tej książki drugi raz i na pewno jeszcze nie ostatni. Świetnie się ją czyta.