Srebrne oczy. Five Nights at Freddy's. Tom 1

Jestem fanką gier i nie jest to coś czego oczekiwałam. Historia z książki bardzo różni się od tej oryginalnej z gry. Mimo wszystko ten utwór jest dobry, ma wątek romantyczny między Charlie a Johnem ale niestety jest tam dużo niezręcznych chwil, za dużo. Książka przynajmniej fajnie trzyma w napięciu

Książka Srebrne oczy jest pierwszą częścią trylogii osadzonej w świecie gier komputerowych Five Nights at Freddy’s autorstwa Scott’a Cawthon’a. Choć nie jest ona pełnoprawną adaptacją gry, a raczej odrębną historią bazującą na motywach Pizzerii Freddy`ego Fazbeara, fani komputerowej serii z pewnością będą zadowoleni.

Fabuła osadzona została po tragicznych wydarzeniach w miasteczku Hurricane, w którym doszło do tajemniczego morderstwa dzieci. Od śmierci małego Michaela minęło dziesięć lat, dlatego główna bohaterka – siedemnastoletnia Charlie – powraca do miasteczka, aby z przyjaciółmi uczcić pamięć zmarłego chłopca. Mordercy nigdy nie schwytano, a bolesna przeszłość nie daje o sobie zapomnieć. Grupa nastolatków wybiera się więc do opuszczonej pizzerii, gdzie mają nadzieję odkryć tajemnicę ukrytych tam animatroników.

FIVE NIGHTS AT FREDDY’S

Założycielem restauracji, jak i twórcą głównej atrakcji lokalu (animatroników), jest ojciec Charlie – Henry. Poznajemy go głównie ze wspomnień córki, którą nieustannie nawiedza traumatyczna przeszłość. Nie mogąc wyprzeć z pamięci śmierci rówieśnika z dzieciństwa, dziewczyna decyduje się wraz z przyjaciółmi odkryć mroczne sekrety owianej złą sławą pizzerii. Nie wiedzą jednak, że w środku czekają na nich żądne krwi bestie.

Akcję powieści można spokojnie podzielić na dwie skrajnie różne części: powolną i dynamiczną. Przez niemal połowę książki autorzy nieśpiesznie budują napięcie, powoli zagłębiając czytelnika w świat Freddy`ego Fazbeara. Choć z początku rodzi to pewne emocje i napięcie, tak po pewnym czasie nie sposób zaprzeczyć, iż jest to zdecydowanie przesadzony segment. Zwiedzanie restauracji, poznawanie jej historii i sekretów rozciągnięte jest na niemal 150 stron, po których akcja diametralnie przyśpiesza. Od tego momentu dzieje się naprawdę sporo. Na jaw wychodzi prawdziwa, mroczna przeszłość restauracji Henry`ego, której macki chwytają czytelnika poprzez szybką, wciągającą akcję oraz intrygującą fabułę.

KRWIOŻERCZE MASKOTKI

Warto również wspomnieć o samej fabule. Przedstawiony motyw zabójczych maskotek – animatroników – jako polujących na ofiary bestii jest, krótko mówiąc, ciekawy. Pomysł, choć wydaje się banalny, podparty jest dobrze przemyślaną historią, której szczegóły poznajemy wraz z rozwojem akcji.

Z początku, jako czytelnik, wiemy niewiele. Nie znamy przyczyn śmierci Michaela, nie znamy sprawcy, nie wiemy nawet dokładnie, co stało się z samą restauracją Freddy`ego. I dokładnie takie same pytania nurtują główną bohaterkę, Charlie. Z biegiem akcji niektóre wątki zaczynają nabierać jednak odpowiedniej formy, co pozwala na snucie pewnych domysłów. Dzięki temu, wraz z rozwojem fabuły, ciężko się od książki oderwać. Zwłaszcza gdy wszystkie puzzle zostają złączone w jedną spójność całość.

O MŁODZIEŻY DLA MŁODZIEŻY

Autorzy posługują się prostym i lekkim w odbiorze językiem, dzięki czemu pozycję czyta się szybko i dosyć przyjemnie. Choć owszem, pierwsza połowa jest dosyć przydługa i rozwlekła, tak w ogólnym odbiorze całość wypada… dobrze. Nie brakuje tu akcji, chwil niepewności i atmosfery strachu.

Niemniej jednak czytając Srebrne oczy, nie sposób o stwierdzenie, iż jest to książka celowana w young adult. Przedstawione „ataki” są dosyć łagodne – brakuje tu cierpienia, krwi, przerażającej grozy. Z pewnością nie jest to pozycja, która stawia na efektowność, toteż zagorzali fani horrorów mogą poczuć się z lekka rozczarowani. Z drugiej zaś strony, powieść świetnie oddaje klimat kultowych już gier z serii Five Nights at Freddy’s. Atmosfera niepokoju, niepewność co kryje się w pokoju obok, strach przez animatronikami (Foxy, Bonnie, Chica, Freddy). Dla fanów Five Nights at Freddy’s Srebrne oczy są pozycją obowiązkową!

Zanim przejdę do recenzowania książki Kiry Breed-Wrisley, napisanej we współpracy ze Scottem Cawthonem, muszę was uprzedzić, że jestem ogromną fanką serii gier "Five Nights at Freddy's" i czytając tą powieść, z tyłu głowy cały czas tkwiła mi moja osobista teoria spiskowa, na temat fabuły. Osoby znające tą grę, wiedzą, jak ciężka do ogarnięcia jest ta historia i osobiście, po przeczytaniu tego "horroru", mam wrażenie, że wszystko jest jeszcze bardziej pomieszane.

Okej, a teraz czas na recenzję.

Po pierwsze, "Srebrne oczy" wydano w 2017 roku. Zaraz po tym, jak pojawiła się ona w najbliższym empiku, sięgnęłam po jeden egzemplarz i w drodze do kasy, postanowiłam przeczytać chociaż fragment. Może to i dobrze, a może nie. Natrafiłam akurat na bardzo słabo opisaną scenę, w której biło amatorskim tłumaczeniem. To skutecznie mnie zniechęciło. Dosłownie czułam, jakbym czytałam jakieś fanowskie 0powiadanie, w którym autor nie przykładał uwagi do powtórzeń, czy błędnie brzmiących zdań.

Więc dlaczego sięgnęłam po nią ponownie i to po prawie roku od wypuszczenia jej na rynek? Otóż tym razem, książkę dostałam w prezencie. Mój cudowny mąż wkręcił się w serię gier, tak samo jak ja, jeszcze kilka lat temu. Od razu mówię, nie jest ON typem książkoholika. Gdy tylko "Srebrne oczy" trafiły w moje ręce, na gwałt skończyłam czytać "Kirke" (która moim zdaniem błędnie stała się bestsellerem) i zabrałam się za adaptację gry.

Już w pierwszym rozdziale natknęłam się na to, co odepchnęło mnie od tej książki rok wcześniej - nie wiem, czy to ja mam wygórowane gusta, czy może taki jest styl pisania na podstawie gier, ale znowu miałam wrażenie, że czytam historię, napisaną przez młodego, niedoświadczonego fana gier. W oczy raziły mnie powtórzenia, źle zbudowane zdania i opisy, z których niewiele wynikało. Jestem oczytana w młodzieżówkach, więc to na pewno nie tak, że oczekuję za dużo. Jednak jeśli chodzi o język, to spodziewałam się czegoś znacznie lepszego.

Przebrnęłam przez pierwsze rozdziały i w końcu przyzwyczaiłam się do sposobu, w jaki zostało to dzieło napisane. Kiedy już się odblokowałam, to pochłaniałam kolejne strony z prędkością równą czytaniu moich ulubionych książek. I mogę śmiało powiedzieć, że po połowie, kiedy akcja się już rozkręciła, naprawdę się wciągnęłam.

W kwestii "horrorowatości" to też zostałam szczerze zaskoczona. Jestem typem, który Stephena Kinga uważa za swojego mistrza, a jednak żadne z jego dzieł nigdy mnie nie wystraszyło. Dlatego nie miałam żadnych wymagań co do "straszaków" w tej książce. Zostawiałam ją sobie na wieczór, żeby lepiej wczuć się w klimat. I kilka razy wczułam się do tego stopnia, że będąc sama w domu, panicznie odwracałam się za siebie, bo miałam poczucie jakiejś obecności - akurat przy scenach, które charakteryzowało napięcie. Przeżywałam ucieczki przed animatronikami, syczałam z bólu, kiedy któryś z bohaterów doświadczał jakichś obrażeń, a nawet raz się popłakałam. Jestem emocjonalna, ale nie podchodziłam do "Srebrnych oczu" jako do powieści, która miała wywołać we mnie jakieś bardziej rozwinięte odczucia. I po kilku takich sytuacjach, kiedy nie mogłam już wytrzymać z ekscytacji i ciekawości co będzie dalej, uznałam tą książkę za wyjątkową.

I byłabym w stanie, bez zastanowienia, dać jej mocne 9/10. Gdyby nie katastrofa, jaka spotkała mnie w przed ostatnim rozdziale. W grze była pewna scena, którą ubóstwiam za jej dynamikę, tajemniczość i przede wszystkim niepokój, który wywoływała. Niestety autorzy postanowili wprowadzić ją do książki, ale nieco zmienioną... Ku mojej rozpaczy - na gorsze. Kiedy zauważyłam, do czego zmierza ta scena, dosłownie modliłam się, żeby nie została zepsuta. No i się zawiodłam. Napisanych zostało kilka wersów, podczas których akcja przeleciała jak przez palce. Zero emocji, zero głębszego opisu sytuacji, tylko suche fakty. Zatrzasnęłam książkę i naprawdę walczyłam ze sobą, żeby doczytać ją do końca. To jest właśnie powód, dlaczego nie czytam książek na podstawie gier.

Ostatni rozdział skończyłam z ogromnym niesmakiem.

Scott Cawthon jest znany z tego, że lubi bardzo mieszać w fabule. Dlatego liczyłam, że z książki dowiem się w końcu, kto i dlaczego dokonał pewnych czynów. I jak zwykle nie dostałam jednoznacznej odpowiedzi, ale to dopiero pierwsza z trylogii, więc może w kolejnych tomach, zrozumiem więcej. Tak, zdecydowałam się zamówić drugi tom, na trzeci poczekam, aż wypuszczą go po polsku.

Koniec końców mogę polecić tę książkę każdemu fanowi gier. Było sporo zwrotów akcji, których nawet ja, oczytana w teorie spiskowe na temat FNAF'owej historii, się nie spodziewałam. Tak naprawdę, byłabym skłonna dać to 9/10, gdyby nie ta scena. Oczekiwałam od niej tak wiele, a autorzy nie spełnili nawet 1/4 tych oczekiwań.

Ocena: 8/10

Uzasadnienie: Powieść jest ciekawa, wciągająca, momentami wywołująca naprawdę silne emocje. Jednak jest napisana (tudzież przetłumaczona, nie chwytałam się angielskiej wersji) amatorsko. Zawiera wiele błędów stylistycznych i składniowych. Szczególnie boleśnie odczułam brak zaangażowania w końcowe sceny. Jakby pisarka nie miała już ochoty bawić się w szczegóły i świetne opisy, które wielokrotnie pojawiały się we wcześniejszych rozdziałach.