Słuch absolutny

Autor pokazuje nam życie i różne oblicza Andrzeja Szczeklika. Poruszają w rozmowach, tematy nie tylko związane z medycyną, czy rodziną, ale również związane z kulturą, sztuką, życiem i śmiercią. Rozmawiają o poezji, o muzyce, którą tak kochał Profesor. Tak kochał, że w swojej Katedrze miał w pokoju konferencyjnym fortepian, biały, z którego często korzystał. Ale również był ON narzędziem urozmaicania życia pacjentom szpitala.

Andrzej Szczeklik był człowiekiem obdarzonym wieloma talentami i mógł wybierać, w którą stronę skierować swe życiowe kroki. Wybrał medycynę i pomógł wielu ludziom, a każdy pacjent był dla niego ważny, tak jak każdy pracownik jego Katedry.

Przeczytałam książkę z wielką ciekawością, a z każdą stroną rósł mój podziw dla tego niezwykłego człowieka. Człowieka, który na zawsze zostawił swój ślad w pamięci tak wielu osób, a wielu odmienił życie.

Polecam - taka osobowość trafia się niezwykle rzadko!

Profesor Andrzej Szczeklik urzekł mnie w rozmowie z Jerzym Illgiem swoją kompetencją i oczytaniem. Niewielu jest dziś podobnych mężczyzn, którzy byliby tak obyci w świecie, znali literaturę i muzykę. Ubolewam nad tym, że świat się tak diametralnie zmienia, a wszyscy Ci, którzy są autorytetami, powoli odchodzą do na tamten świat. ,,Słuch absolutny" to opowieść o wybitnym człowieku, którego geniusz jest ponad zadufanie i własne ego. To człowiek, który całym sercem oddał się medycynie, równie mocno kochając muzykę. Cieszę się, że miałam okazję poznać historię tego wybitnego człowieka i serdecznie za to dziękuję redaktorowi Jerzemu Illgowi, któremu również nie brak charyzmy i otwartości. Wielokrotnie uśmiałam się do łez czytając kolejne anegdoty, a całość tuż po przeczytaniu obdarzyłam wielkim sentymentem. Śpieszmy się kochać geniuszy naszego kraju, zbyt szybko odchodzą.

Chociaż nie znałam dotąd postaci Andrzeja Szczeklika, dziś rozpoczęłam swoją z nim przygodę. Rozmowa Jerzego Illga i wspomnianego tu profesora medycyny, który odmienił jej oblicze na świecie urzekła mnie do cna i nie mogę przestać się uśmiechać do tych dwóch dżentelmenów. Wielka klasa i brawa.