Ślad. Seria z Robertem Kreftem. Tom 1

"Ślad" to kryminał, jakiego ja zawsze oczekuję. Pełen zagadek, które stopniowo rozwiązujemy wraz z grupą śledczych. Mnie to nie nudzi, uwielbiam takie klimaty. Tropy, ślady znalezione niekiedy przypadkowo. Wszystko to jest jak puzzle, które Robert Kreft i jego zespół będą musieli złożyć w jedną całość.

.

Zwłoki znalezione pewnego dnia stają się początkiem sprawy, która nieoczekiwanie okazuje się łączyć wiele różnych ludzkich historii. Po nitce do kłębka okazuje się również, że wydarzenia, które mają miejsce teraz w jakiś sposób łączą się ze sprawą sprzed lat.

.

Jest to bardzo inteligentna historia. Autor bardzo ciekawie rzuca różne wątki, by na koniec spleść to w jedną, zaskakującą całość. Bohaterowie są świetnie wykreowani, tajemniczy. Ich charakter odkrywamy stopniowo. Najbardziej przyciągała mnie postać głównego bohatera, czyli właśnie jest Roberta Krefta, który na pierwszy rzut oka jest dobrym, nawet bardzo, ale zwykłym śledczym. Jednak to jak po kolei dowiadujemy się o nim więcej, odkrywamy wątki z przeszłości jest fascynujące. Mam nadzieję, że w kolejnych częściach dowiemy się o nim więcej, bo jego osoba jest bardzo interesująca.

.

Klimat historii, trochę mroczny, podbity szarą, deszczowo-śnieżną pogodą, dodaje tylko smaczku tej opowieści. Bardzo lubię takie książki.

“Jak wielkie piętno potrafi odcisnąć na życiu człowieka jedna decyzja. I ile następstw za sobą pociąga, niczym walec prasując na miazgę dorosłe życie. [...] Przeszłość nie pozwala o sobie zapomnieć. Zostawia trwały ślad” - zastanawia się na kartach powieści komisarz Robert Kreft, główny bohater trylogii Przemysława Żarskiego.

“Ślad” to powieść przemyślana, dopracowana i logiczna - w każdym swoim wymiarze. Nie potrzebuje brutalności by Cię przerazić - robi to za pomocą szorstkiego realizmu, ciemnych barw życia głównych bohaterów i rozdrapanych do trzewi emocji, które im towarzyszą. Język, jakim pisze Żarski to skarb narodowy, więc przygotujcie się na długie stopklatki, podczas których wybrane fragmenty będziecie czytać raz po raz, jakby ktoś wcisnął pauzę na pilocie sterującym Waszą świadomością.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak wiele istotnych i ważnych wątków Autor był w stanie połączyć w ramach jednej historii. Gdyby był leniem, bez ambicji, spokojnie skleiłby z nich kilka powieści. Skoro jednak tego nie zrobił, bądźcie pewni, że każdy z Was znajdzie w “Śladzie” rozważania, które zabierze ze sobą jako wartość dodaną tej lektury. Będziecie mieć wiele okazji by pomyśleć i odnieść szereg wątków pobocznych do własnego życia, nie tracąc przy tym nic z fenomenalnej kryminalnej historii.

Przemysław Żarski to pisarz odważny, dlatego nie bał się umieścić w kryminale opowieści o utracie bliskiej osoby, relacjach osobistych i zawodowych, braku miłości, rujnującej codzienność samotności, zdradzie, czy pożądaniu.

Główny bohater - Robert Kreft - to człowiek z krwi i kości, taki jak my, dlatego z łatwością identyfikujemy się z jego przeżyciami, decyzjami, czy przemyśleniami. Autor kapitalnie żongluje maskami jego osobowości, pokazując jej złożoność i prezentując go nam w całej palecie społecznych ról.

“Pracowali razem od kilku lat. Kreft nigdy nie tworzył sztucznego dystansu, nie wykorzystywał pozycji do gnojenia ludzi; Uryga czasem miał wręcz wrażenie, że szef czerpał satysfakcję z naginania zardzewiałych policyjnych procedur”.

“Jego matka nie zaginęła, nie łudził się, że wciąż żyje, był przy tym, gdy to życie sobie odebrała, skacząc z balkonu. Miał wtedy dziesięć lat, stał w drzwiach pokoju, w którym to się stało. Wciąż czuł na skórze wiatr wpadający do środka przez uchylone okno. Widział jej twarz w tym ułamku sekundy, kiedy przed skokiem, spłoszona, odwróciła się do niego”.

Tylko wytrawny pisarz potrafi połączyć dobrego bohatera z mordercą na płaszczyźnie doświadczeń. Pokazać czytelnikowi, że wspólny początek nie oznacza tej samej drogi. Będziecie mieli okazję przekonać się, że “Czas nie leczy ran. Tłumi emocje, znieczula na ból i rozmywa tkwiące pod powiekami obrazy. Śmierć najbliższych odciska trwałe piętno na naszym życiu”. I to właśnie owe piętno prowadzi nasze życie na niewidzialnej, ale odczuwalnej smyczy. Jednym zostawi ślad w sercu, podczas gdy drugim zrujnuje umysł.

“Istnieją różne formy polowań, nęcenia ofiar, różne strategie prowadzące do zaspokojenia głodu. Najtrudniejszy do ukojenia i najbardziej odrażający jest ten, który wzbierał w nim od lat i coraz śmielej domagał się spełnienia. Głód śmierci”.

“Widział obłęd w jego oczach. Ślepą furię, która pchała go w ramiona obsesji. To nieistotne, jak absurdalne bywają pobudki stojące za naszymi decyzjami. Wszyscy szukamy ukojenia i uśpienia demonów w naszych głowach”.

“Pewne decyzje dojrzewają z nami, karmią się na błędach, z czasem spoglądamy na nie z innej perspektywy. Kształtują nas, są sumą błędów, z których się składamy”.

Doskonałe otwarcie jednej z najlepszych trylogii wśród Polskich Autorów!

Nigdy nie ukrywałam, że jestem fanką historii stwarzanych przez pana Żarskiego, z tego też powodu przed lekturą części trzeciej, postanowiłam przypomnieć sobie dwa pierwsze tomy. Cenię swój czas i #reread to u mnie rzadkość, ale w tym przypadku wiedziałam, że warto.

W jednej z sosnowieckich kamienic policjanci znajdują kasetę wideo z nagraniem morderstwa młodej dziewczyny. Użycie nośnika VHS wskazuje, że to może być sprawa z przeszłości. Ciała zamordowanej nigdy nie odnaleziono.

Zajmujący się sprzedażą nieruchomości Michał Hajduk nie zawsze gra fair, lecz pewnego dnia karma do niego wraca. Na jednej ze swych, nie do końca uczciwie zdobytych posesji, znajduje zwłoki swojej ostatniej kochanki. Pewne elementy inscenizacji wskazują, że właśnie wrabiany jest w morderstwo. Ale że nie wypadł sroce spod ogona, szybko kombinuje, jak pozbyć się ciała. Jakie jest jego zdziwienie, gdy następnego dnia zwłoki znikają z bagażnika jego samochodu, a na ich miejsce pojawiają się inne. Kto go wrabia i dlaczego?

Głównym bohaterem serii jest Robert Kreft i miasto Sosnowiec, choć pewnie każdy w Polsce je zna. Ja, jako mieszkanka Śląska, nawet całkiem nieźle.

Kreft to 40-letni komisarz policji, mężczyzna z wieloma tatuażami, pod którymi skrywa strach, odtrącenie i przeszłość. Jako dziecko był świadkiem samobójstwa matki i do dziś nosi w sobie to piętno. Jego ojciec choruje na Alzheimera. To bardzo interesująca, złożona i niejednoznaczna postać, którą chce się poznać, odkryć i zgłębić.

Towarzyszymy policji we wszystkich etapach śledztwa, a w rozdziałach poświęconych Hajdukowi, śledzimy jego poczynania. Na pewno nie spodziewałam się tak szeroko zakrojonej intrygi, autor bardzo misternie utkał sieć wzajemnych powiązań i zależności. Aż trudno pojąć, jak straszne konsekwencje potrafi pociągnąć za sobą jedna, błędna decyzja. Przyjdzie za nią zapłacić wielu ludziom i ich bliskim. Nagle wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować i tworzą mroczną układankę zwaną życiem. Ostateczne wyjaśnienie sprawy, wprawiło mnie w lekki szok – głupi wybryk podyktowany pragnieniem zemsty, spowodował lawinę tragicznych w skutki wydarzeń. Mimo że w pewnym momencie domyśliłam się, kto jest morderczym mścicielem i tak nie wszystko pozostało dla mnie jasne, lecz absolutnie nic nie przeszkodziło delektować się lekturą. 

"Każdy z nas nosi maski. Jedne uwierają nas mniej, inne bardziej. W jednych czujemy się sobą, w innych kogoś udajemy. Wszystkie w końcu się wycierają i odsłaniają prawdziwe oblicze. Rzadko jesteśmy z niego dumni".

Nigdy nie ukrywałam, że jestem fanką historii stwarzanych przez pana Żarskiego, z tego też powodu przed lekturą części trzeciej, postanowiłam przypomnieć sobie dwa pierwsze tomy. Cenię swój czas i #reread to u mnie rzadkość, ale w tym przypadku wiedziałam, że warto.

W jednej z sosnowieckich kamienic policjanci znajdują kasetę wideo z nagraniem morderstwa młodej dziewczyny. Użycie nośnika VHS wskazuje, że to może być sprawa z przeszłości. Ciała zamordowanej nigdy nie odnaleziono.

Zajmujący się sprzedażą nieruchomości Michał Hajduk nie zawsze gra fair, lecz pewnego dnia karma do niego wraca. Na jednej ze swych, nie do końca uczciwie zdobytych posesji, znajduje zwłoki swojej ostatniej kochanki. Pewne elementy inscenizacji wskazują, że właśnie wrabiany jest w morderstwo. Ale że nie wypadł sroce spod ogona, szybko kombinuje, jak pozbyć się ciała. Jakie jest jego zdziwienie, gdy następnego dnia zwłoki znikają z bagażnika jego samochodu, a na ich miejsce pojawiają się inne. Kto go wrabia i dlaczego?

Głównym bohaterem serii jest Robert Kreft i miasto Sosnowiec, choć pewnie każdy w Polsce je zna. Ja, jako mieszkanka Śląska, nawet całkiem nieźle.

Kreft to 40-letni komisarz policji, mężczyzna z wieloma tatuażami, pod którymi skrywa strach, odtrącenie i przeszłość. Jako dziecko był świadkiem samobójstwa matki i do dziś nosi w sobie to piętno. Jego ojciec choruje na Alzheimera. To bardzo interesująca, złożona i niejednoznaczna postać, którą chce się poznać, odkryć i zgłębić.

Towarzyszymy policji we wszystkich etapach śledztwa, a w rozdziałach poświęconych Hajdukowi, śledzimy jego poczynania. Na pewno nie spodziewałam się tak szeroko zakrojonej intrygi, autor bardzo misternie utkał sieć wzajemnych powiązań i zależności. Aż trudno pojąć, jak straszne konsekwencje potrafi pociągnąć za sobą jedna, błędna decyzja. Przyjdzie za nią zapłacić wielu ludziom i ich bliskim. Nagle wszystkie elementy zaczynają do siebie pasować i tworzą mroczną układankę zwaną życiem. Ostateczne wyjaśnienie sprawy, wprawiło mnie w lekki szok – głupi wybryk podyktowany pragnieniem zemsty, spowodował lawinę tragicznych w skutki wydarzeń. Mimo że w pewnym momencie domyśliłam się, kto jest morderczym mścicielem i tak nie wszystko pozostało dla mnie jasne, lecz absolutnie nic nie przeszkodziło delektować się lekturą. 

"Każdy z nas nosi maski. Jedne uwierają nas mniej, inne bardziej. W jednych czujemy się sobą, w innych kogoś udajemy. Wszystkie w końcu się wycierają i odsłaniają prawdziwe oblicze. Rzadko jesteśmy z niego dumni".

Dziś o książce „Ślad” autorstwa Przemysława Żarskiego. To moje pierwsze spotkanie z autorem i powiem Wam, że to było wyborne spotkanie.

To świetny, wielowątkowy thriller, który jest niezwykle klimatyczny i bardzo „realny”. Przedstawiona sytuacja – zniknięcie dziewczyny w studniówkową noc 1993 roku i „odnaleziona” po 25 latach kasety VHS z nagraniem zabójstwa młodej kobiety jest bazą do skonstruowania bardzo ciekawej historii. Nie ma śladów, nie ma świadków, nie ma informacji. Komisarz Robert Kreft staje przed wyzwaniem, a powrót do przeszłości okazuje się niezwykle trudny. Czy nowe zbrodnie łączą się z tą sprzed lat? Komu zależy na prawdzie? A kto tę prawdę stara się zatuszować?

„Każdy z nas nosi maski. Jedne uwierają nas mniej, inne bardziej. W jednych czujemy się sobą, w innych kogoś udajemy. Wszystkie w końcu się wycierają i odsłaniają prawdziwe oblicze. Rzadko jesteśmy z niego dumni”.

To bardzo dobrze napisany, przemyślany i precyzyjny thriller ze świetnie skonstruowanymi bohaterami (pełnymi emocji i trudnych życiowych doświadczeń), klimatem potęgującym niepokój i niebanalną zagadką. Komisarz Robert Kreft wzbudził we mnie wielką sympatię i rozbudził ciekawość a zakończenie… zaskakujące i bardzo intrygujące… zmusza do natychmiastowego sięgnięcia po kolejną część.

Gorąco polecam Wam lekturę „Śladu”. Ja zabieram się za „Bliznę”, a już 2 czerwca premiera finału serii… „Cierń”.

Zacznę od tego , że to moje pierwsze spotkanie z autorem - nie wiedziałam czego się spodziewać.

W studniówkową noc 1993 roku zaginęła Sylwia Nowicka, która po kłótni z chłopakiem nie wróciła do domu. Sprawa została umorzona, jednak po 25 latach komuś bardzo zależy by przyjrzano się jej ponownie. Czy kolejne zabójstwa mogą być karą za zbrodnię sprzed lat? Jak wielki ślad może zostawić po sobie jeden błąd? Robert Kreft wraz ze swoją ekipą starają się połączyć dawną sprawę z aktualnymi zabójstwami oraz wyjaśnić co może je łączyć.

Od pierwszych stron powieść otacza nas niesamowitym, mrocznym i tajemniczym klimatem. Autor prowadzi nas przez tą zagadkę kilkoma wątkami, a emocje każdego bohatera są oddane w tak idealny sposób , że ma się wrażenie uczestniczenia w całym śledztwie. Kiedy już wydawać by się mogło , że jesteśmy bliżej rozwiązania - pojawia się nowa postać, która wywołuje w naszym umyśle kolejne pytania. Nie ma możliwości , by czytając chociaż na chwilę przestać się zastanawiać nad rozwiązaniem.

Jestem pod ogromnym wrażeniem, jak każdy z rozpoczętych wątków idealnie się ze sobą łączy. Nic nie zostaje pominięte , nawet gdy zapomnieliśmy o jakimś puzzelku po drodze - autor przypomina nam o nim na końcu powieści. Zakończenie jest niecodzienne i bardzo oryginalne.

A ostatnie rozdziały potęgują naszą chęć sięgnięcia po następny tom.

Każdy miłośnik thrillerów psychologicznych na pewno będzie zadowolony z chwil spędzonych w tak świetnym klimacie.

Panie Przemysławie - poproszę więcej !

Moja ocena 8/10

Sięgacie po kontynuację książki, jeśli pierwsza część Wam się nie podobała?

Mam strasznie mieszane uczucia co do tej książki. Były momenty, które mnie ciekawiły, ale były też momenty, kiedy mój umysł odpływał hen daleko podczas czytania.

Wszystko zaczęło się od znalezienia kasety, na której zostaje dokonane zabójstwo dziewczyny, która zaginęła 25 lat temu – w noc swojej studniówki. Rzekomo wtedy dziewczyna miała wyjechać do Niemiec, bowiem zostawiła list pożegnalny. Śledztwo prowadzone przez Roberta Krefta, odkryje nowe karty – pojawią się nowe ofiary, a wszystkie one będą miały związek właśnie z wydarzeniami z 1993 roku. Jak potoczy się cała sprawa?

Moim pierwsze odczucie po przeczytaniu paru pierwszych rozdziałów? – „Ja chyba tego nie ogarnę….” Już od samego początku miałam wrażenie, że autor wprowadził naraz za dużo informacji i za dużo postaci, przez co ja nie umiałam w niczym się połapać. A im dalej, tym moje odczucia raczej nie ulegały zmianie na plus. Niestety nie odczułam w tej książce żadnych emocji, które wciągnęłyby mnie w to śledztwo. Wszystko było takie…takie… suche? Jakby człowiek gazetę czytał, albo jakiś raport, w którym przedstawione zostały suche fakty.

Akcja w książce dzieje się dwutorowo. Mamy czasy obecne i wspomnienia z 1993 roku. Z jednej strony wszystko jest dokładnie opisane, ale z drugiej okropnie mnie znużyło. Za dużo chaosu jak dla mnie. Ale ja też znawcą kryminałów nie jestem, nie czytam ich dużo, dlatego też moje odczucia nie muszą pokrywać się z Waszymi. Jedno co było dla mnie ogromnym plusem to zakończenie. Co jak co, ale takiego obrotu sprawy to się nie spodziewałam i w życiu bym nie przypuszczała, ze autor aż tak wywiezie mnie daleko w pole :P mówię tutaj o tej sprawie z przeszłości i tym co tak naprawdę się wtedy wydarzyło ;)

Myślę, że sięgnę jeszcze kiedyś po jakąś książkę autora, żeby zobaczyć czy moje odczucia będą inne. W końcu „Ślad” to dopiero pierwszy tom serii z Robertem Kreftem. Może „Blizna” bardziej mnie do siebie przekona :)

"Pewne decyzje dojrzewają z nami, karmią się na błędach, z czasem spoglądamy na nie z innej perspektywy. Kształtują nas, są sumą błędów, z których się składamy."

"(...) jak wielkie Piętno potrafi odcisnąć na życiu człowieka jedna decyzja. I ile następstw za sobą pociąga, niczym walec prasując na miazgę dorosłe życie."

.

Agent nieruchomości Michał Hajduk dostaje nowe zlecenie. Na miejscu odnajduje ciało znanej mu kobiety. Do tego wszystko jest upozorowane w taki sposób by go wrobić.

W ręce lokalnej policji wpada kaseta VHS z nagraniem morderstwa kobiety. Okazuje się, że ten zapis pochodzi z lat dziewięćdziesiątych XX w. Blisko dwadzieścia pięć lat temu zaginęła Sylwia Nowicka i bardzo prawdopodobne, że to chwila jej śmierci została uwieczniona na kasecie.

Czy te dwie zbrodnie mają coś ze sobą wspólnego?

.

Akcja "Śladu" toczy się niespiesznie, ale nie ma też przestoi. Stopniowo odkrywane są kolejne karty. Autor potrafi dozować emocje i trzymać w napięciu. Nie jest to brutalny i krwawy kryminał. Są zbrodnie, ale przedstawione w bardzo stonowany sposób. Wszystko jest zbudowane w taki sposób, że absolutnie nie jest nudno. Autor ma bardzo jasny, czytelny styl pisania. Nie jest ON przerysowany, ale też nie prosty. Dzięki temu czyta się szybko. Postaci są bardzo dobrze wykreowane, a przede wszystkim realne. Nie ma tu miejsca na nadmierne idealizowanie. Autor dał czytelnikowi wgląd w umysły niektórych postaci. Zmagają się one ze swoimi demonami. Ciążą na nich traumatyczne doświadczenia. Przeszłość odbiła piętno na ich dalszym życiu. Zakończenie zaskakuje. Niby już wszystko wiadomo, a jednak nic nie jest takie jakie się wydawało.

Podsumowując to kawał dobrego kryminału. Może nie wybitny, ale na pewno warty uwagi.

Ze swojej strony bardzo polecam!

"Ślad" Przemysława Żarskiego to pierwszy tom cyklu kryminalnego, w którym główną rolę odgrywa komisarz Kreft. Akcja powieści toczy się powoli, podzielona jest na kilku bohaterów, zagadka sięga lat 90tych XX wieku, jednak przebłyski z tego czasu są bardzo rzadkie. Przez pierwszą połowę zaznajamiamy się z bohaterami i szczegółami dotyczącymi zbrodni, dopiero w drugiej akcja trochę przyspiesza, atmosfera się zagęszcza, a wypady w przeszłość stają się częstsze. I tak jak do części pierwszej miałam trochę uwag, kilka spraw wzbudziło moje mieszane odczucia i wątpliwości czy na pewno chcę na tę książkę poświęcać czas, tak druga połowa wynagrodziła mi wszystko. Zagadka jest dobrze przemyślana, dobrze rozpisana i mocno zaskakująca. Bohaterowie, mimo że chętnie dzielą się z czytelnikiem swoim życiem osobistym, wydają się nadal mocno tajemniczy – szczególnie główny bohater komisarz Kreft. Ostatecznie po całej lekturze mogę szczerze powiedzieć, że jestem zadowolona i ogromnie ciekawa co przyniesie tom drugi – mam nadzieję, że trochę więcej zdradzi nam o głównym bohaterze i jego tajemniczych bliznach skrywanych pod gęstą siatką tatuaży... Polecam fanom niespiesznych, dusznych kryminałów i silną, acz skomplikowaną postacią męską w roli głównej!

Dla fanów kryminałów – „Ślad”, Przemysław Żarski

Wojciech Chmielarz o książce kolegi po fachu mówi: „Wielowątkowe śledztwo, niejednoznaczni bohaterowie i brutalny morderca, który nie cofnie się przed niczym. Świetna powieść!” Czy Przemysław Żarski rzeczywiście zachwycił?

Książką „Ślad” rozpoczęłam swoją przygodę z twórczością Żarskiego. Policjant wydziału kryminalnego Robert Kreft wraz z zespołem natrafiają na ślad – kaseta VHS – z zapisem morderstwa pewnej dziewczyny. Odkopują tym samym nierozwiązaną sprawę sprzed 25 lat, kiedy to dziewczyna wracająca samotnie ze studniówki znika bez śladu. Równolegle prowadzą śledztwo w sprawie innych morderstw. Czy są one ze sobą w jakiś osób powiązane? Czy zaginioną przed laty dziewczynę uda się im odnaleźć? Kto stoi za wszystkim co złe?

Życie ma to do siebie, że lubi płatać figle i w najmniej odpowiednim momencie przeszłość o sobie przypomni i ujawni pewne tajemnice. Nic nie zostanie w ukryciu.

Oprócz sposobów prowadzenia śledztwa poznajemy również życie prywatne bohaterów. Pozwala nam to zacząć darzyć sympatią niektórych z nich. Zaczynamy oceniać dlaczego dany bohater postąpił tak a nie inaczej.

Krefta dodatkowo męczy historia sprzed lat, kiedy to jego matka popełniła samobójstwo wyskakując z okna na jego oczach. Mając nadzieję, że odkryje coś nowego potajemnie szuka jakichś nowych śladów i informacji w tej sprawie.

Autor wykorzystał zabieg wielowątkowości. Każdy rozdział dotyczy innego roku oraz innej osoby, ostatecznie wszystko się ze sobą łączy w zgrabną całość. Pokazanie prywatnego życia bohaterów oraz ich problemów jest miłą odskocznią od opisów morderstw. Ale czego innego można się spodziewać po kryminale jak przedstawienia tego, kto w jaki sposób zginął i jak do tego doszło. Przyznam szczerze, że w momencie, kiedy nie zwróciłam uwagi na to którego roku i której osoby dotyczy dany rozdział rozchodziła mi się całość i musiałam się cofnąć, aby to co czytam „włożyć do odpowiedniej szufladki”. Ale chwila większej uwagi była tego warta. Nie żałuję czasu spędzonego na lekturze „Śladu”. Zachęcam Was do niej.

[Adres usunięty]

Bez wątpienia „Ślad” to kryminał, który odciśnie swoje piętno w pamięci czytelnika. Przemysław Żarski miał ciekawy pomysł na stworzenie kryminalnej intrygi. Co ważne doskonale przelał ją na kartach swej powieści. Ponad pięćset stron, to solidny kawałek kryminalnych emocji. Tutaj nie tylko zbrodnia ma kluczowe znaczenie. Przesłanie odgrywa również zasadniczą rolę.

„Ślad” uświadamia nam, że nie ma zbrodni, której nie można rozwikłać, nawet jeśli wymaga to czasu. Autor uzmysławia nam również, że jedna błędna decyzja może nieść za sobą katastrofalne skutki dla wielu ludzi. „Ślad” dobitnie pokazuje, że błędy przeszłości nie prędko zostają wymazane, a ich skutki mogą ciągnąć się za nami przez całe życie.

Przemysław Żarski umiejętnie wciągnął nas w historię tajemniczego morderstwa. Doskonale namieszał, sprawiając, początkowo nie do końca byliśmy pewni, czy mamy do czynienia z morderstwem, porwaniem czy samobójstwem. Ale od początku.

Historia zarysowana jest w dwóch przestrzeniach czasowych. Wszystko rozpoczęło się 6 lutego 1993 roku. A swój finał znalazło niemal po dwudziestu pięciu latach w grudniu 2017 roku. Co takiego wydarzyło się zimą 1993 roku? Mianowicie podczas studniówki zaginęła Sylwia Nowicka. Po kłótni z chłopakiem postanowiła samodzielnie wrócić do domu. Jednak ślad po niej zaginął. Czy chłopak dziewczyny jest głównym podejrzanym? Komu mogło zależeć na zaginięciu dziewczyny? Niestety poszukiwania nie kończą się sukcesem. A gdy rodzice otrzymują pożegnalny list, wszystko wskazuje, że porwanie nie wchodzi w grę. Czy zatem śledztwo powinno pójść w kierunku morderstwa lub samobójstwa? Jednak w 2017 roku pojawiają się nowe okoliczności, które rzucają nowe światło na wydarzenia sprzed dwudziestu pięciu lat. Policja trafia na nowy ślad. W jednym w sosnowieckich mieszkań odnajduje kasetę VHS z zapisem zabójstwa młodej dziewczyny. Jednak nie odnajduje żadnych śladów, wskazujących na to, że doszło w nim do zbrodni. Do akcji wkracza komisarz Robert Kreft. Kim jest ofiara? Kto dokonał morderstwa? Czeka nas zawiła zagadka! Zwłaszcza, że dochodzi do kolejnych zbrodni. Czy mają one wspólny mianownik z tą z lutego 1993 roku? Wszystko wskazuje, że morderca nie powiedział ostatniego zdania. Kreft musi jak najszybciej zatrzymać jego mordercze plany. Kto jest następny na celowniku mordercy? Czy znajomi Sylwii Nowickiej mogą spać spokojnie?

Pewne jest, że my nie zmrużymy oczu dopóki nie poznamy finału tej sprawy. Przemysław Żarski stworzył kryminał, który pobudza nasze komórki do przeprowadzenia śledztwa. Autor umiejętnie wprowadza kolejne wątki, które będziemy starali się związać w jedną całość. Przez cały czas będzie towarzyszyć nam niepewność, czy nasze tropy idą właściwą drogą?

Mnogość bohaterów sprawia, że nie prędko wpadniemy na właściwy trop. Kolejne intrygi i ślady solidnie namieszają w odkrywaniu prawdy. I to właśnie jest jednym z mocnych punktów kryminału Przemysława Żarskiego, który gwarantuje nam ostrą jazdę podczas czytania.

Za egzemplarz książki serdecznie dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona Kryminału.

[Adres usunięty]

W książce pojawia się kilka wątków, więc początek jest dla nas odrobinę zawiły. Dostajemy kolejne elementy, które są od siebie bardzo oddalone, a my nie mamy pojęcia, jak mogą się ze sobą połączyć. Rozdziały prowadzone są z perspektywy różnych bohaterów i czasu, co stopniowo buduje napięcie i sprawia, że nie możemy się oderwać od tej historii. Dzięki różnym perspektywom, możemy poznać lepiej każdego z bohaterów, jego charakter, emocje, które mu towarzyszą i jego spojrzenie na sprawę. Prowadzenie akcji w taki sposób sprawiło, że książkę przeczytałam bardzo szybko. Starałam się łączyć kolejne elementy i z chęcią odkrywałam kolejne rozdziały, żeby ostatecznie bardzo się zaskoczyć. Zakończenie tej książki było bardzo nieprzewidywalne i sprawiło, że od razu zapragnęłam sięgnąć po "Bliznę", czyli kontynuację serii. Jak dobrze, że książka czekała już na mojej półce…

Moją uwagę zwrócił styl autora, w którym nie brakowało bardzo ciekawych metafor. Momentami dziwiłam się, że takie wyszukane porównania znajdują się w kryminale, jednak bardzo mi się to spodobało i wyróżniło tę powieść na tle innych. Tutaj bardzo dużo się dzieje, ale ja uwielbiam, gdy otrzymujemy wielotorową akcję, dostajemy mnóstwo informacji i momentami możemy czuć się zagubieni. „Ślad” spełnił moje oczekiwania, była to wyśmienita lektura.

Życie to najcięższa i najbardziej fascynująca droga z jaką mierzy się każdy z nas. I nieważne czy podążamy twardym asfaltem czy błotnistą aleją – zawsze pozostaje po nas jakiś ślad. Życie to chwile tu i teraz. To pasmo radości i cierpienia, a przeszłość, nasze czyny, nasze zachowanie pozostawiają po sobie ślad i prędzej czy później zataczają koło.

Tytułowy „Ślad” Przemysława Żarskiego to dowód na to, że nie ma zbrodni doskonałej. Przeszłość potrafi się o siebie upomnieć w najmniej oczekiwanym momencie. I przyjdzie nam po nitce do kłębka dotrzeć do śladu, bo ON choć pozornie niewidoczny, pozostaje zawsze.

Moi Drodzy: oto macie przed sobą rewelacyjny moim zdaniem tekst. „Ślad” w moim odbiorze to proza ambitna, mądra, z wyższej półki. To kryminał z nutami obyczajowymi i lekkimi portretami psychologicznymi bohaterów. To nie kryminał z akcją mrożącą krew w żyłach, brutalnym opisem morderstw i lakonicznymi dialogami. Tutaj fabuła jest osadzona spokojnie, na bardzo porządnych fundamentach obyczajowych i to wyróżnia „Ślad” z tłumu innych kryminałów, które czyta się może przyjemnie, ale nie wznoszą do życia zbyt wiele. Ale! Są zbrodnie zdające się mieć ze sobą coś wspólnego, a oddzielone od siebie 25-latami. Są intrygi, próby wrobienia „niewinnych” ludzi. Szukamy, dociekamy, grzebiemy w przeszłości na przekór prokuraturze i niektórych z policji. Wszystko jest tu wyważone, przemyślane, dramatyczne. To nie krwawa historyjka, a naprawdę bardzo dobrze i mądrze poprowadzony kryminał z puentą – dla chcących ją dostrzec.

Fanom kryminałów spodoba się zakończenie. Jest mistrzowskie! By nie zdradzić za wiele i nie zepsuć zabawy nie powiem nic więcej, jednak uwierzcie – zaskoczycie się na pewno.

Ślad” zapadnie w mojej pamięci z uwagi na dwa aspekty. Jakie?

Pierwszy, bardziej prozaiczny, to wspomniane wyżej dobre obyczajowe podstawy i oparta na tym kryminalna historia. A drugi? Piękna, niemal poetycka momentami proza: w książce autor raczy nas fenomenalnymi opisami, które głęboko zapadają w pamięci i pobudzają wyobraźnię.

Pióro Przemysława Żarskiego jest bezapelacyjnie wyśmienite! Dla mnie stanowi wisienkę na przysłowiowym torcie. Swoim warsztatem Przemysław pokazuje, że jest twórcą nie tylko dobrej książki, ale przede wszystkim dobrym pisarze, z dobrymi podstawami językowymi i literackimi.

„Ślad” poleciło mi tyle osób, że miałam wobec niej naprawdę wysokie oczekiwania. Czy powieści udało się je spełnić?

A czy można od kryminału wymagać więcej niż intrygującej zagadki sprzed lat, brutalnych morderstw, budzących emocje bohaterów z bagażem życiowych doświadczeń, a na zakończenie totalnego zaskoczenia? Pewnie, że można, ale mi wystarczy w zupełności fakt, że skończyłam czytać o drugiej nad ranem i zamiast iść spać od razu miałam ochotę poznać dalsze losy bohaterów. Autor zostawia otwarte drzwi sugerując jednoznacznie, że takowych możemy się spodziewać, co mnie bardzo cieszy.

Historia zaczyna się zaskakująco. Nie ma ciała, nie ma śladów zbrodni, jest za to kaseta VHS z zapisem morderstwa młodej dziewczyny. Czy możliwe, by była to zaginiona przed dwudziestu pięciu laty w studniówkową noc Sylwia Nowicka? Śledztwo prowadzi komisarz Robert Kreft wraz ze swoim zespołem. Po tylu latach ciężko jest wysupłać informacje, znaleźć w dalekiej przeszłości nitki, które zaczną się ze sobą łączyć. To, co uda mu się odkryć okaże się bardziej szokujące, niż się początkowo wydawało, a wpływ tamtych wydarzeń na przyszłość niewyobrażalny.

Prócz możliwości towarzyszenia Kreftowi w trudnym i zajmującym śledztwie, otrzymujemy opowieść o wyborach, które mogą mieć wpływ na czyjeś życie, a nawet je zakończyć. O zemście, do której dochodzi tam, gdzie nie działa sprawiedliwość. I o przeszłości, która zawsze odciska swój ślad.

Kryminalna podróż po Sosnowcu

Mówi się, że nie ma winy bez kary, nie ma też zbrodni doskonałej. Niekiedy prawda wychodzi na jaw w najmniej spodziewanym momencie, wszystkie elementy układanki zaczynają do siebie pasować, zaś obraz wydaje się być klarowny. Tak właśnie najczęściej, przez przypadek, wpadają najgorsi przestępcy i rozwiązywane są sprawy, na których rozwiązanie dawno przestano liczyć.

Jedną z takich spraw, rozwiązanych tylko pozornie, jest kwesta zaginięcia w 1993 roku Sylwii Nowickiej. Dziewczyna nie wróciła do domu ze studniówki i słuch po niej zaginął. Wszczęte śledztwo nie przyniosło żadnych rezultatów, szybko ustalono, że chłopak, który miał ją odwieźć do domu, nie jest odpowiedzialny za jej zniknięcie – po kłótni pozostawił ją na poboczu, po czym odjechał z kolegami. Rozważano co prawda różne hipotezy, ale list, który Sylwia rzekomo pozostawiła, a który wskazywał na plany opuszczenia kraju, skutecznie zakończył śledztwo. Tylko matka nie była w stanie uwierzyć, że córka mogła uciec do Niemiec, ale nikt nie przywiązywał wagi do jej słów…

Po latach ta sprawa powraca domagając się w końcu rzetelnego śledztwa. Powraca jednak w dość osobliwych okolicznościach, niemal dwadzieścia pięć lat później, kiedy w jednym z sosnowieckich mieszkań zostaje znaleziona kaseta VHS z filmem przedstawiającym brutalne zabójstwo młodej dziewczyny. Mieszkanie było wynajmowane, nie znaleziono w nim ani ciała, ani dowodów zbrodni. Wszystko wskazuje na to, że ktoś celowo podrzucił kasetę, zwracając uwagę policji. Tylko, w jakim celu? Śledczy, w tym komisarz Robert Kreft powracają do starej sprawy, bowiem wszystko na to wskazuje, że kobietą na filmie jest właśnie Sylwia Nowicka.

Studiując akta z 1993 roku trafiają na nazwiska osób, które filmowały studniówkę. Jak się okazuje, jeden z mężczyzn – właściciel firmy, nie był fizycznie obecny podczas realizacji zlecenia, a do tego popełnił samobójstwo. Nigdy nie został zatem przesłuchany. Natomiast operator, który uczestniczył w studniówce, nie dość że nie zrobił kariery w zawodzie, to jeszcze zszedł na złą drogę i w efekcie przez te lata zdarzały mu się pobyty w zakładach karnych. Kreft postanawia z nim porozmawiać tym bardziej, że mężczyzna skończył właśnie odsiadywać kolejny wyrok. Tyle tylko, że wizyta w mieszkaniu Sławomira Szulca kończy się kolejnym zaskakującym odkryciem – mężczyzna popełnił samobójstwo, zaś w pomieszczeniu znaleziono również ciało martwej kobiety…

Czy to zbieg okoliczności, że dwóch mężczyzn z firmy obsługującej studniówkę zginęli popełniając samobójstwo? Co mogą mieć wspólnego ze zniknięciem Nowickiej? Kim jest kobieta znaleziona przy wisielcu? Co wspólnego z nią ma właściciel agencji nieruchomości? To tylko kilka z wielu pytań rodzących się w trakcie lektury książki pt. „Ślad”, autorstwa Przemysława Żarskiego. Opublikowany nakładem Wydawnictwa Czwarta Strona kryminał, to pierwszy tom nowej serii o komisarzu Kreft i jego zespole, która przypadnie do gustu nie tylko wielbicielom kryminałów, ale i skomplikowanych układanek. Ta, zaprezentowana przez Żarskiego, jest wyjątkowo przewrotna, autor nieustannie zaskakuje nas (a także swoich bohaterów) nagłymi zwrotami akcji. Kiedy już wydaje nam się, że wpadliśmy na trop, sytuacja zmienia się diametralnie …

Książka jest jedną z najlepszych pozycji wydawniczych ostatnich miesięcy. Zadziwia zarówno konstrukcja fabuły, akcją toczącą się na dwóch planach czasowych, przełamywaniem schematów oraz nieszablonowymi bohaterami, z obarczonym traumatyczną przeszłością Kraftem na czele. Na dodatek wydarzenia rozgrywają się w dużej mierze w moim rodzinnym Sosnowcu, tym większe wrażenie robi uczestniczenie w prowadzonym dochodzeniu i spojrzenie na miasto z innej perspektywy. To wszystko sprawia, że kończąc powieść z niecierpliwością wyczekuje drugiego tomu wierząc, że Żarski to nazwisko, które będzie na ustach mieszkańców całej Polski.

Justyna GUl

Qultura słowa

Funkcjonariusze Wydziału Kryminalnego sosnowieckiej Policji zadysponowani zostają do jednego z mieszkań niczym nie wyróżniającej się kamienicy. Na miejscu nie zastają ani poszkodowanej ani sprawcy przestępstwa, jest za to tajemnicza kaseta, na której utrwalona została scena zabójstwa młodej kobiety. Śledczy podejmują działania, zmierzające do wyjaśnienia okoliczności zbrodni, a przede wszystkim odnalezienia ofiary z nagrania. Nikt jednak nie podejrzewa, że zmuszeni będą cofnąć się o prawie ćwierć wieku i zaczną rozdrapywać niemal zabliźnione już rany, które zaczną niesamowicie mocno krwawić.

„Ślad” nie jest kryminałem lekkim, raczej zapisuje się w skromne zasoby tych, przy których mózgownica wręcz paruje od próby powiązania wątków i trafnego wytypowania sprawcy. Podczas lektury zalecam zwrócić uwagę na szczegóły, bo to w nich tkwi sekret. Autor subtelnie podsuwa nam puzzle pasujące do układanki, nie daje jednak spojrzeć na obraz, w jaki mają się składać. Dzięki temu napięcie towarzyszy czytelnikowi bezustannie i wciąż pobudza go do myślenia.

Oprócz skomplikowanej (ale wyjątkowo spójnej) zagadki kryminalnej znajdziecie w tej książce niezwykle ciekawych, barwnych bohaterów. Kreft, który pod fasadą tuszu ukrywa blizny także te psychiczne, Uryga – więzień własnych hormonów i myśli, płynących z nie tego mózgu, co trzeba i Michał Hajduk, który stwierdzenie „po trupach do celu” wziął sobie do serca nieco zbyt dosłownie. W książce występuje także dużo postaci epizodycznych, ale nawet te są na swój sposób charakterystyczne.

Książka ta jest nie tylko świetnym kryminałem, ale dobrym zobrazowaniem ludzkich słabości i problemów, a także sposobów (nie zawsze właściwych) na radzenie sobie z nimi. W tej pozycji nic nie jest cukierkowe. Szara, smutna, polska rzeczywistość bije czytelnika z każdej strony, a siniaki zamiast na ciele, utrwalają się w umyśle.

Jeżeli szukacie kryminału, który wyrwie was z czytelniczego zastoju i zagwarantuje genialną rozrywkę - idźcie „śladem” Żarskiego.

Kryminał rodzimego autora osadzony w polskich realiach? Nie mogłam odmówić sobie tej lektury! Oczekiwania były wysokie, ponieważ w sieci dotychczas pojawiło się wiele pochlebnych recenzji. Dlatego też ślepo podążyłam „Śladem” Przemysława Żarskiego.

"Czas nie leczy ran. Tłumi emocje, znieczula na ból i rozmywa tkwiące pod powiekami obrazy. Śmierć najbliższych odciska trwałe piętno na naszym życiu."

Policja odkrywa tajemniczą kasetę VHS z nagraniem brutalnego morderstwa. Czy to możliwe, że przedmiot łączy się z dawno zapomnianą sprawą sprzed dwudziestu pięciu lat? To tylko jedna z ogromnej ilości zawiłych zagadek, jakie przyjdzie rozwiązać ambitnym policjantom z Sosnowca.

Książka zaintrygowała mnie od pierwszych stron. Trochę gubiłam się w ilości wykreowanych bohaterów, jednak tylko w początkowych rozdziałach. Niewątpliwie wielowątkowa fabuła jest dużym atutem, gdyż mamy możliwość poznać policyjne śledztwo z perspektywy różnych postaci. Dochodzenie jest powikłane, złożone i arcytrudne. Nie udało mi się przewidzieć kto stoi za morderstwami, zatem autorowi udało się mnie zaskoczyć. Uff i całe szczęście, bo przewidywalne historie nigdy nie będę należeć do moich ulubionych.

Ponura atmosfera Sosnowca skutecznie oddziaływała na klimat powieści. Mimo że czytam głównie w komfortowych warunkach (czyli pod kocykiem), gęsta, nieco mroczna atmosfera udzieliła mi się na tyle, że wydawało mi się, że wraz z policjantami włóczę się po zapuszczonych budynkach. Opisy krajobrazu, czy też miejsc akcji nie są długie, za to konkretne, co skutecznie pobudza wyobraźnię czytelnika.

Bohaterowie są wyraziści, autentyczni, posiadają cały wachlarz wad oraz doświadczeń życiowych. Szczególnie polubiłam komisarza Roberta Krefta za przenikliwy umysł, intuicję oraz melancholijne usposobienie. Chętnie sięgnę po kolejną część przygód policjantów z Sosnowca.

Podziwiam pana Przemysława za stworzenie niezwykle przemyślanej i szczegółowo dopracowanej historii. Zdecydowanie jest oryginalnie, dlatego też powieść zostanie w pamięci na dłużej. I jeszcze to zakończenie! Sądzę, że było naprawdę dobre, wyjaśniło wszelkie wątpliwości, usatysfakcjonował mnie taki rozwój zdarzeń. Dla miłośników kryminałów osadzonych w polskich realiach „Ślad” powinien być pozycją obowiązkową.

A czy Ty planujesz podążyć „Śladem” Przemysława Żarskiego?

Kiedy policja znajduje kasete VHS, na której widzą zabójstwo młodej dziewczyny, zaczynają szukać sprawcy i ofiary. Możecie wierzyć lub nie, że chociaż książka ma ponad 500 stron czyta ją się bardzo szybko. Szczególnie kiedy jest w niej zawarta taka oryginalna historia. Z początku jakoś nie moglyśmy się wczuć, a później jak już podążyłyśmy za śladem zagadki to przeczytałyśmy wszystko w jedną noc ( cała noc nieprzespana 🙈 ale warta odkrycia tego śledztwa). Spodobał Nam się opis przeplatania czynności bohaterów. Jako fanki powieści kryminalnych możemy stwierdzić , że chociaż historia oparta jest na śledztwie policjantów jak bywa przeważnie w takich książkach, to tą warto polecić, ponieważ z pewnością jest inna od pozostałych. Jedyne co Nam przeszkadzało to podobność w nazwiskach, jakoś do końca książki mieszały Nam się nazwiska - ale mogło być to spowodowane nieprzespaną nocą 😂Dobre było również to, że opisy nie były sztucznie przedłużane i nudzące, lecz zawierąjce to co miało być przekazane. Koniec jak dla Nas to totalne zaskoczenie, które zmienia całą książkę, serio trzeba przeczytać do końca😉 Książkę bardzo polecamy i czekamy na więcej

W miejscach, gdzie zostały zrobione przeze mnie zdjęcia (IG noodla_books) toczy się akcja premierowej powieści Ślad Przemysława Żarskiego. Na wczorajszym, spontanicznym wypadzie, za moimi plecami, na jednym z osiedli dokonywano przesłuchań świadków. Takich punktów na mapie Sosnowca i Śląska, jest tu o wiele więcej, którymi czytelnik może podążać.

"Każdy z nas nosi maski. Jedne uwierają nas mniej, inne bardziej..Wszystkie w końcu się wycierają i odsłaniają prawdziwe oblicze".

Nieprawdą jest, że bohater książki, policjant powinien mieć nałogi, nieprawdą jest, że kryminał musi ociekać krwią, i nieprawdą jest, że akcja musi być wartka. Ważne jest, by fabuła zaciekawiła i zaintrygowała czytelnika, a odkrywane kolejno ślady i tropy nie pozwoliły na ich szybkie odgadnięcie.

Mówiąc wprost, autor wyprowadził mnie na manowce.

"..rachunek krzywd musi wyjść na zero.."

Pewnego dnia zostaje odnaleziona przez policjantów taśma VHS, zawierająca nagranie zabójstwa młodej kobiety. Niespełna trzyminutowy, kiepskiej jakości film, stanie się obsesją w śledztwie prowadzonym przez Roberta Krefta. Ten uchodzący za twardego dziwaka, komisarz sosnowieckiego wydziału kryminalnego, nie spocznie, póki nie znajdzie rozwiązania morderstwa, w którym nie ma ciała.Sprawa z przeszłości, która z pozoru wydaje się trudna do wyjaśnienia, a w której to pojawiają się nowe, do tego niefortunne zbiegi okoliczności, nada tempa prowadzonemu śledztwu.

W tej pierwszej części cyklu z Robertem Kreftem nienachalnie wplecione zostają wątki obyczajowe bohaterów. Historia zabójstwa młodej kobiety, jest nie tylko rozliczeniem krzywd, które zostały wyrządzone, skłania ona przede wszystkim czytelnika do wielu refleksji i jest po prostu życiowa, ot.

Wyczuwa się tu również pasje autora do muzyki i książki, a przede wszystkim do miejsc, w których dzieje się akcja. W Gazecie Wyborczej ukazał się wywiad z Przemysławem Żarskim, w którym wspomniał on, że wydanie tej powieści, to również świetna promocja miasta. Potwierdzam, jestem jej żywym przykładem, co prawda pod przykrywką nocy wybrałam się w te rejony, ale na szczęście wróciłam cała i zdrowa, choć nie obyło się jak zwykle bez przygód.

Polecam wam tę niebanalną i zagadkową powieść, której premiera już 12 lutego.

W studniówkową noc w 1993 roku ginie Sylwia Nowicka. Dziewczyna kłóci się z chłopakiem i wraca pieszo do domu, a następnego. Nie wiadomo, co się z nią stało. Pozostał po niej jedynie pożegnalny list.

Blisko dwadzieścia pięć lat później, w jednym z mieszkań w centrum Sosnowca policja trafia na kasetę VHS z zapisem zabójstwa młodej dziewczyny. W mieszkaniu nie ma ciała ani żadnych śladów wskazujących na to, że doszło tu do zbrodni. Komisarz Robert Kreft i jego zespół muszą ustalić, kim jest ofiara, a także kto i kiedy pozbawił ją życia. Poza tym dlaczego akurat teraz ktoś podrzucił taśmę śledczym?

Kiedy dowiedziałam się, że Przemysław Żarski, autor z moich okolic, którego znam z jego debiutu pt. Umwelt, wydaje kolejną powieść, nie mogłam przejść obok niej obojętnie.

Przyznaję szczerze, że początek był dla mnie trudny. Musiałam skupić się, żeby nie zgubić wątku. Akcja przenosi się bowiem między bohaterami. Z własnego doświadczenia odradzam czytanie do poduszki, ta powieść wymaga od czytelnika zaangażowania. W przeciwnym wypadku szybko się pogubicie w tym, co się właściwie dzieje.

Ta historia intryguje. Nie należy do najprostszych, ale nie znajdziecie tu walających się wszędzie flaków czy pościgów z bronią w ręki. To historia, która wymaga tego, by prowadzić śledztwo razem z Robertem Kreftem. Początkowo fragmenty układanki nijak mi się nie składały w całość, dopiero potem wszystko zaczęło grać. Finał mnie zaskoczył, nie spodziewałam się czegoś takiego. Przyznam, że jestem ciekawa, co autor ma mi jeszcze do zaoferowania.

To nie jest prosty kryminał, przy którym się rozerwiecie. To książka, która będzie wymagała od Was zaangażowania. Niby wszystko jest wiadome, ale okazuje się, że Przemysław Żarski umiejętnie wodzi czytelników za nos.

Pojawiają się tutaj wątki obyczajowe, na szczęście nie są tylko zapychaczami, a pozwalają nam poznać bohaterów. Uważam, że to dobre rozpoczęcie cyklu. Ma potencjał i jestem ciekawa, co przyniosą kolejne części.