Ślad po złamanych skrzydłach

"Ślad po złamanych skrzydłach" to trudna powieść o przemocy, cierpieniu i tym jak to wszystko wpływa na nasze dorosłe życie. Opowiada o relacjach w rodzinie, w której nie działo się najlepiej. Ciężko było mi ją czytać, nie nadaje się dla relaksu, ale mimo wszystko ją polecam.

„Ślad po złamanych skrzydłach” to lektura dość trudna. Z pewnością nie zalicza się do lekkich i przyjemnych opowieści na wieczorny relaks, bo poruszana w książce tematyka wymaga od czytelnika spokoju i pewnej dawki odporności psychicznej. Pomiędzy wstrząsającymi opisami aktów przemocy i cierpienia bohaterek kryje się jednak wzruszająca historia o poszukiwaniu drogi do własnej osobowości i nierównej walce z traumatyczną przeszłością, którą mimo wszystko da się pokonać. A jeśli nie pokonać, to przynajmniej oswoić i żyć, nie będąc gonionym przez jej cień.

Powieść autorstwa Sejal Badani polecam przede wszystkim kobietom – nie tylko z uwagi na ukierunkowaną na konkretną grupę odbiorców nazwę wydawcy, ale także przez wzgląd na delikatność historii i opisy poświęcone uczuciom bohaterek. Mężczyźni z reguły wolą konkret i „Ślad po złamanych skrzydłach” może się dla nich okazać zbyt emocjonalny. Jednakże panie i co wrażliwszych przedstawicieli płci brzydszej opowieść o trzech siostrach wzruszy i oczaruje, zapewniając sobie stałe miejsce w ich sercach.

Pełna recenzja dostępna na Białym Notesie: [Adres usunięty]

Czytając tą książkę dużo myślałam o swoich problemach. Przyznawanie się do swoich błędów i problemów nie jest łatwe. Nie każdy ma tak dobrą psychikę. Ktoś nie będzie przejmował się głupimi tekstami a ktoś zacznie płakać i ucieknie (ja byłam i jestem w tej drugiej grupie) Sonya, Marin i Trisha to 3 różne światy. Każda z nich była inaczej uważa przez ojca i inaczej traktowana, dlatego w dorosłym życiu nie miały ze sobą aż takiego dobrego kontaktu, chociaż były próby go naprawienia. Siostry mają duży żal do matki (Ranee) ponieważ nic nie próbowała robić z tą przemocą fizyczną. Chciałabym się z tym zgodzić jednak ich mama również była bita, nie mogła nic z tym zrobić. Bała się mu sprzeciwić.

Książkę oceniam 10/10. Chociaż wiem, że autorka książki tego nie przeczytana. To chciałam jej bardzo podziękować, że ukazała to w swojej książce. Pierwszy raz się spotkałam z taką tematyką i chcę więcej.

Więcej na moim blogu: [Adres usunięty]

W ostatnim czasie zwracam uwagę na okładkę i to ona w pierwszej kolejności ma wpływ na to, czy sprawdzę o czym jest książka i się nią zainteresuję. Tak było w tym przypadku i wybór był na plus!

'Najtrudniejsze jest to, co nieznane. To może wyjaśniać, czemu tak usilnie próbujemy rządzić własnymi światami. Tylko to daje nadzieję na znalezieni sensu naszego życia.'

Sonya, Marin i Trisha są siostrami. Dwie najstarsze urodziły się w Indiach, natomiast Sonya przyszła na świat już w Ameryce. Zmiana otoczenia i miejsca zamieszkania miała rodzinie pomóc, miała zmienić ich życie na lepsze. Tak się jednak nie stało, a wydarzenia z dzieciństwa miały wpływ na życie dorosłych już kobiet.

'To była lekcja dla Marin, lekcja, której dotąd nie zapomniała: nigdy nie polegaj na innych osobach, gdy chodzi o twoje szczęście. Jeśli ktoś mógł ci coś dać, mógł też to odebrać.'

Brent, jako ojciec i głowa rodziny podjął decyzję o wyprowadzce do Stanów. Tym samym chciał zapewnić lepsze życie sobie i swoim córkom. Nie ważne było dla niego jednak to, że w związku z tym zaczął niszczyć rodzinę od środka. Bił zarówno żonę jak i dwie córki: najstarszą Marin i najmłodszą Sonyę.

Wydarzenia z perspektywy córek i matki poznajemy w momencie, gdy Brent zapada w śpiączkę. Leży bezbronny w szpitalu, a wszystkie jego kobiety odwiedzają go tam, pomimo krzywd jakie im wyrządził.

Przemoc w rodzinie to temat, który często nie wychodzi poza granice domu. Niszczy tym samym życie dzieci i ma ogromny wpływ na budowanie życia w dorosłym wieku. Jak poradzić sobie z własnymi emocjami, kiedy były tłumione przez rękę ojca? Jak ułożyć sobie życie, kiedy najważniejsze było to, aby być idealnym jako dziecko? Jak wychować własne, kiedy ciąży nad nami strach przed popełnieniem błędów rodzica?

'Niemożliwe jest dać komuś cały świat. Możesz co najwyżej pokazać fragmenty swojego i mieć nadzieję, że ta druga osoba do ciebie dołączy. Ale ofiarowanie komuś świata znaczy, że jesteś gotowy się go wyrzec.'

Książka porusza wiele tematów i daje do myślenia. Kobiety, które powinny czuć ulgę, nawet po wypadku są przywiązane do ojca i odwiedzają go w szpitalu. Nawet wtedy czują się w obowiązku, aby spełniać jego już nieistniejące wymagania. Głównym pytaniem jest natomiast: dlaczego matka nie interweniowała? Dlaczego pozwalała bić swoje dzieci, kiedy sama również znała ciężar ręki męża, znała ten ból i upokorzenie?

'Miłości czasem się żąda, oczekuje się jej, jeśli łączą kogoś więzy krwi. Ale kochać kogoś, dbać o kogoś bardziej niż o siebie samego - w tym jest siła.'

Warto sięgnąć po tę pozycję! Nie tylko ze względu na piękną okładkę, ale głównie na wnętrze. Poruszony jest temat, który przedstawiony jest z perspektywy czterech różnych osób, które połączone są jedną historią. Rodzinną przemocą i tyranią ze strony ojca i męża. Jak poradziły sobie z dorosłym życiem? Jakie podjęły decyzje i jakie miały one wpływ na ich dalsze losy? W tym celu trzeba sięgnąć po książkę. Warto to zrobić, naprawdę polecam!

'(...) chociaż nie każda bajka kończy się szczęśliwie i nie każda zaczyna się smutno, to każda ma w sobie chwile tak radosne, jak i smutne. I te chwile nie definiują cię ani nie załamują - są po prostu częścią całości.'

Sonya wiele lat temu opuściła rodzinę, by odnaleźć własne miejsce w świecie. Nigdy nie planowała wrócić do domu, jednak kiedy dostaje wiadomość, że jej ojciec zapadł w śpiączkę niechętnie zmienia decyzję. Powrót przywołuje wiele wspomnień i powody, dla których zdecydowała się wyjechać. Jednak nie tylko Sonya ucieka przed przeszłością - również jej siostry i matka pragną zapomnieć o tym, co było kiedyś. Każda z nich ma na to inny sposób, lecz choć bardzo starają się zapomnieć o przeszłości, pewne wydarzenia pozostawiły w nich niezmywalny ślad.

Leżący w śpiączce Brent nie może już teraz nic powiedzieć ani zrobić, jednak w przeszłości powiedział i zrobił wystarczająco dużo, by odcisnęło to piętno na jego rodzinie. Już z okładkowego opisu dowiadujemy się, że był ON zarówno ofiarą, jak i oprawcą. Chociaż to nie ON jest głównym bohaterem powieści, to historia każdej z czterech kobiet, które mamy okazję poznać bliżej, jest wynikiem jego zachowania.

Sejal Badani stworzyła powieść, która w idealny sposób pokazuje wpływ przeszłości na dalsze życie. Poznajemy cztery bohaterki i choć większa część akcji poświęcona jest teraźniejszości, to w książce znajdziemy też fragmenty wspomnień kobiet. Ciekawym pomysłem było poprowadzenie narracji. Poszczególne rozdziały poznajemy z perspektywy innej bohaterki, lecz te z punktu widzenia Sonyi i Trishy są pisane narracją pierwszoosobową, zaś rozdziały poświęcone Marin i Renee mają narrację trzecioosobową.

Jest to książka, która jest poświęcona przede wszystkim przemocy domowej. Może nie jest to temat tabu, ale niestety zbyt rzadko o nim słyszymy, a ofiary często milczą. Taki obraz dostajemy też tutaj. Kobiety nie chcą mówić o tym, co spotkało je w przyszłości, a ukrywając tę prawdę przed światem ranią siebie, bo nie pozwalają bliskim sobie pomóc. Rodzi to wiele nieporozumień i niedopowiedzeń. Także czytelnik nie wie wszystkiego od razu, tajemnice skrywane przez kobiety, ukryte są również przed odbiorcą.

Autorka niewątpliwie starła się ukazać, jak trudno jest żyć z takim bagażem, poprosić o pomoc, czy nawet przyznać się do cierpienia. Śledząc losy każdej z bohaterek widzimy, że nie potrafią one samodzielnie zmierzyć się z demonami przeszłości, co cały czas zaburza ich aktualne życie i relacje z innymi ludźmi. Pani Badani dobrze rozwinęła tę wątek, a tworząc tajemnice, które poznajemy wraz z rozwojem wydarzeń, sprawiła lekturę interesującą.

Jednak poza ciekawą fabułą pojawia się również cała gama emocji, która towarzyszy podczas lektury. Nie łatwo jest czytać o przemocy, zwłaszcza wobec bezbronnych dzieci. Każda strona, na której autorka pisała o biciu czy wyzywaniu może sprawdzić odbiorcy psychiczny ból. Czytelnik nie pozostanie obojętny na historię, którą tu dostaje.

Jak wspomniałam na początku, sięgnęłam po tę historię głównie ze względu na wątek kultury hinduskiej. Rodzina Sonyi pochodzi z Indii, jej siostry właśnie tam się urodziły, a ona przyszła na świat już po przyjeździe do Ameryki. Nie ukrywam, że liczyłam tu na więcej informacji kulturowych, lecz tych było tu niewiele. Pojawiły się nazwy kulturowe, temat aranżowanych małżeństw, a także kilka innych elementów, jednak w całej historii było tego niewiele. Faktem jest, że nie to było sensem powieści, jednak pod tym względem byłam nieco rozczarowana.

O tej książce można powiedzieć wiele - wciągająca, poruszająca, nieco tajemnicza i szokująca. Porusza trudny temat i pokazuje, jak ważna jest prawda i rozmowa. Ukrywanie do niczego nie prowadzi, a może być zgubne w skutkach - to droga na skróty. Myślę, że w tej historii odnajdą się osoby lubiące literaturę obyczajową i kobiecą.

Rodzinne sekrety

„Tajemnice, których ja i moje siostry trzymamy się jak koła ratunkowego, bębnią we mnie w stałym, niezmordowanym rytmie. Tajemnice domagają się ujawnienia, wyjścia na światło dzienne. A jednak wciąż nie jestem na to gotowa. I obawiam się, że nigdy nie będę” – te słowa dotyczące rodzinnych sekretów mogłoby wypowiedzieć wiele osób. Niemal każda rodzina skrywa w czterech ścianach własne tajemnice, mniej lub bardziej bolesne, w różnym stopniu determinujące przyszłość jej członków. Tyle tylko, że są takie sekrety, które powinny wyjść na jaw już dawno, bowiem ich dalsza ochrona tylko pogarsza sytuację, wciągając kolejne osoby w spiralę kłamstwa i udawania.

Czy tak właśnie dzieje się w przypadku indyjskiej rodziny, która na swoje miejsce do życia wybrała Stany Zjednoczone? Wyjazd z ukochanego kraju, na który decydował się inżynier Brent, miał być szansą dla dzieci na zdobycie wykształcenia, na lepsze życie. Tyle tylko, że to sam ojciec sprawił, że pobyt w USA zamienił się w piekło. Sonya, Trisha i Marin to trzy kobiety, których dorastanie było koszmarem, zaś późniejsze wybory i osiągane sukcesy, były niczym innym, jak tylko wypadkową minionych wydarzeń i pragnienia ucieczki, fizycznej bądź mentalnej. Teraz, po latach, wszystkie trzy spotykają się przy łóżku ojca, który z niewiadomych powodów zapadł w śpiączkę. Jego postać, teraz tak krucha i bezwolna, przypomina kobietom ile musiały wycierpieć. Odzywają się też zadawnione żale, kierowane do matki, która przed laty nie zainterweniowała, której milczące przyzwolenie na krzywdę było gorsze, niż razy wymierzane przez ojca. Znakomita, wstrząsająca powieść „Ślad po złamanych skrzydłach”, autorstwa Sejal Badani, to jednak nie tylko książka opowiadająca o przemocy fizycznej i psychicznej. Opublikowana nakładem Wydawnictwa Kobiecego powieść, to wspaniała historia o rodzinnych więzach, o kontroli, której tak naprawdę nie jesteśmy w stanie sprawować, o zawodach i nadziejach. To jedna z najpiękniejszych książek, jakie pojawiły się w ostatnich miesiącach na rynku wydawniczym, to pozycja, która zaspokoi wymagania nawet najbardziej wymagających czytelników.

Stan zdrowia ojca skłania do powrotu nawet Sonyę, najmłodszą z trzech córek, jednocześnie tę, która została najbardziej skrzywdzona. Rodzice nie kryli bowiem, że nie była planowanym dzieckiem, że jedynym powodem dla którego nie usunęli ciąży było przekonanie, że jest chłopcem. Konflikt pomiędzy nią a ojcem pogłębił się jeszcze w chwili, kiedy zmieniła decyzję dotyczącą studiów prawniczych – ostatecznie wybrała fotografię, która była jej pasją. Tylko za obiektywem aparatu czuła się bezpieczna, a uwieczniając piękno, obmywała jednocześnie swoją duszę z brudu, z krzywdy. Jedyną słuszną decyzją była zatem ta o odejściu z domu, o kilkuletniej ucieczce wypełnionej podróżami i świetnie zapowiadającą się karierą. Jej zdjęcia ukazywały się w ogólnoświatowych magazynach, zwiedziła niemal cały świat, a jednak do działania Sonyę wciąż pchała chęć udowodnienia sobie, że jest dość dobra.

Marin, najstarsza z trzech sióstr, nie salwowała się ucieczką z domu. Ona wybrała kroczenie ścieżką wybraną przez ojca, zaś studia finansowe, a następnie kariera w tej branży, pochłonęły ją zupełnie. Wpojone jej dążenie do wielkości, do ideału, zaszczepiła również w córce, sprawiając jej – choć nieświadomie – krzywdę. To, jak wielką wywierała na dziewczynkę presję ujawniło się w tragicznej dla rodziny chwili. W szkole odkryto bowiem na ciele Gii siniaki, których źródłem jest przemoc fizyczna. Dziewczyna nie chce jednak powiedzieć, kto był sprawcą, zaś Marin mając w pamięci własną przeszłość zrobi wszystko, by poznać osobę odpowiedzialną. Nawet za cenę utraty zaufania córki.

Trisha to jedyna córka, która była wyłącznie świadkiem przemocy, na którą nigdy nie spadły razy ojca. Mimo wszystko obserwując to, co działo się z matką i siostrami, została tak samo skrzywdzona. Jej dążenie do perfekcji wyraża się w prowadzeniu idealnego domu, wydawania przyjęć wspomagających karierę męża. Rysą na tym idealnym wizerunku rodziny jest tylko brak dziecka, dlatego para podejmuje kolejne kroki, by zyskać szanse na macierzyństwo A przynajmniej jej mąż, Eric, jest o tym przekonany…

Jak potoczą się losy trzech sióstr. Czy uporają się z bolesną przeszłością po to, by miały siłę żyć dalej? Czy wybaczą ojcu to, co im robił i matce to, czego nie zrobiła? Przekonamy się o tym dzięki lekturze tej pięknej i wzruszającej książki, która trwale zapisuje się w naszym sercu i pamięci. Niezwykle emocjonalna lektura ma wielką siłę oddziaływania dzięki temu, iż autorka oddała głos poszczególnym bohaterkom, że mają one szanse się wypowiedzieć, przedstawić swoją wersję wydarzeń, powiedzieć o swojej krzywdzie. Przeszłość wraca w postaci okruchów wspomnień, z których to czytelnik układa większy obraz. Wspaniale wykreowane postacie, wciągająca fabuła, plastyczny język autorki oraz jej wrażliwość, którą możemy odnaleźć na każdej ze stron, to główne atuty książki. Powieści, która każe nam zwrócić baczną uwagę na nazwisko Badani, bowiem z pewnością zasługuje ono na trwałe zapisanie się w historii literatury.

Justyna Gul

Qultura słowa

Niektóre książki umilają wieczory i weekendowe popołudnia. Jedne bawią, inne intrygują, część czaruje romantycznym klimatem, reszta absorbuje kryminalnymi zagadkami. Są też takie, które wywołują szczególnie ogromne wrażenie... Jedną z takich lektur jest "Ślad po złamanych skrzydłach" Sejal Badani.

Sonya dawno temu postanowiła opuścić dom rodzinny i poszukać własnego miejsca na świecie, z dala od wszelkich zobowiązań. O powrocie nie było mowy - bolesne doświadczenia wywarły na niej swoje piętno. Kiedy okazuje się, że ojciec zapadł w śpiączkę, Sonya postanawia jednak zmienić zdanie i przyjechać w rodzinne strony. Wraz z matką i siostrami czuwa przy szpitalnym łóżku. Kobiety wspominają szczęśliwe życie w Indiach, ale i dramatyczne i pełne bólu wydarzenia, które rozpoczęły się po przyjeździe do USA. Nagle na jaw wychodzą pogrzebane przed laty tajemnice. Stan ojca, ofiary rasizmu i jednocześnie sprawcy domowej przemocy, dla kobiet zmagających się z demonami przeszłości jest w pewnym sensie korzystny. Wciąż niezagojone rany sprawiają, że matka i siostry nie chcą, aby ojciec kiedykolwiek wyzdrowiał.

"Ślad po złamanych skrzydłach" nie jest lekką opowieścią na niedzielne popołudnie przy kawce i ciasteczku. To historia, dzięki której człowiek może zrozumieć, jak oczyszczający wpływ na życie może mieć po prostu prawda. Autorka porusza ciężki temat przemocy domowej, pisze o tym, jak traumatyczne wydarzenia z młodości mogą odbić się na przyszłości. Agresja w rodzinie nie jest zbyt często poruszaną kwestią, być może ze względu na to, że ofiary niechętnie uskarżają się na bolesne doświadczenia. Życie z takimi bliznami nie jest łatwe, przyczynia się to także do wielu nieporozumień, a także rodzi poczucie wstydu, który tak naprawdę powinien ogarnąć nie osobę poszkodowaną, a oprawcę.

Sejal Badani stworzyła bardzo dobrą książkę. Kultura hinduska, demony przeszłości, tajemnice, trudny temat przemocy domowej - wszystko to sprawiło, że nie mogłam oderwać się od tej powieści. Niektóre fragmenty wywoływały ogrom emocji, momentami miałam wrażenie, że przeżywam pewne wydarzenia równie mocno, co bohaterki. "Ślad po złamanych skrzydłach" to powieść zmuszająca do głębokich refleksji. Jedynym jej minusem była jak na mój gust nieco pokręcona narracja czterech kobiet. Trzeba się dobrze skupić, bo łatwo jest zgubić się po chwili rozproszenia uwagi.

Na sam koniec muszę dać ogromnego plusa za oprawę wizualną. Zdecydowanie ma w sobie to coś, prosta i elegancka, dla takiej sroki okładkowej, jaką jestem, to naprawdę rarytas :).

Pełna recenzja: toreador-[Adres usunięty]/2017/10/fala-indyjskich-tajemnic-slad-po.html

Ta książka jest niesamowita i koszmarna jednocześnie. Nie będę was trzymać w niepewności i już teraz napiszę, że powieść mi się bardzo podobała. Czytałam ją z pasją i wypiekami na twarzy, z energią, by poznać dalsze losy bohaterów. Jednak nie zmienia to faktu, że niektóre jej aspekty są tragicznie wykonane i nie omieszkam o tym nie wspomnieć.

Zacznę od rzeczy, która irytowała mnie najmocniej i do samego końca Śladu po złamanych skrzydłach niestety nie przestała. Narracja jest prowadzona w tak zagmatwany sposób, że przez zdecydowaną większość książki nie wiedziałam, co się dzieje. Czytelnik do ogarnięcia ma cztery bohaterki, każda z nich dostaje swoje pięć minut jako narratorka. Perspektywa zmienia się co rozdział i niby wszystko jest pięknie zaznaczone, ale ale. Jedna prowadzi narrację w pierwszej osobie, druga w trzeciej, trzecia w ogóle rzuca samymi retrospekcjami, a czwarta jeszcze się nie zdecydowała, co chce zrobić i łączy wszystkiego po trochę. Chwila nieuwagi i już nie wiesz, o kim aktualnie czytasz i w jakim czasie się znajdujesz. Ba, nie wiesz, w jakim kraju są bohaterowie!

Przez to ogromne zamieszanie z narracją przez pierwsze 200 stron nie byłam w stanie zżyć się z bohaterkami, bo po prostu nie wiedziałam, która ma jaką historie. Wszystkie ich cechy zlewały mi się w jedno. Dopiero z czasem przywykłam do systemu, w jakim napisana jest ta książka i zaczęłam odróżniać od siebie poszczególne siostry. Moją faworytką zdecydowanie została Marin, chociaż moje pierwsze wrażenie o niej było okropne. Wręcz jej nie cierpiałam! Później wątek jej poświęcony rozwinął się najbardziej spośród wszystkich innych i zrobił się ciekawy. Na moje szczęście rozdziały z nim związane pojawiały się najczęściej i to one sprawiały, że nie mogłam się oderwać od powieści.

No ale jakby nie było, oprócz tego minusa związanego z narracją oraz drugiego z tym konkretnym sekretem, powieści nie mam nic do zarzucenia.

Dla mnie autorka Śladu po złamanych skrzydłach odwaliła genialną robotę, bo rzadko się zdarza, by książka mimo swoich wad mi się bardzo podobała. Może to zasługa języka, jakim się Sejal Badani posługuje, może to emocje, jakie goszczą na kartach jej powieści, może to jeszcze coś innego.

Dzisiaj mam dla Was opinię o cudownej słodko-gorzkiej książce autorstwa Sejal Badani, którą to powinien przeczytać każdy. Dlaczego? Dlatego, że ujawnia sekretne zdarzenia rodzinne, które, niestety, mogą przydarzyć się każdemu z nas.

Wydawnictwo Kobiece rozpieszcza czytelnika nie tylko przepięknymi grafikami na okładkach książek, ale i niespotykanymi historiami naznaczonymi prawdziwym życiem, nie fałszywym obrazem wyidealizowanych bohaterów. "Ślad po złamanych skrzydłach" to poruszająca historia o życiu, obliczu zła i sile rodzinnych więzów. Sejal Badani opierając swoją powieść na indyjskiej rodzinie, która aby poprawić swoją sytuację życiową wyruszają do lepszego świata, czyli do Stanów Zjednoczonych, pokazuje obraz emigranckiej rzeczywistości oraz to, że często człowiek sam szuka powodów do usprawiedliwiania swoich złych czynów. Taki bowiem był Brent. Ojciec trzech córek i mąż Ranee usprawiedliwiał swoje nerwowe i brutalne zachowanie tym, że poświęcił swoje życie pracy na obcej ziemi. Sonya, Trisha i Marin - trzy siostry, każda naznaczona przez los, działania ojca i bezradność, bezczynność matki. Autorka pozwala czytelnikowi poznać historię każdej z nich. Wszystkie żyły w jednym domu, jednak ich odczucia w stosunku do rodziców są całkowicie inne. Sonya opuściła dom rodzinny i z trudem do niego wróciła wtedy gdy jej ojciec trafił do szpitala. Boi się obdarzyć kogokolwiek zaufaniem i uczuciem, czuje strach przed tym, że ktoś mógłby poznać jej przeszłość. Marin, pracoholiczka, próbuje uchronić przed złem tego świata swoją córkę, która nieświadoma tego co spotkało jej matkę, popełnia podobne błędy. Ostatnia z sióstr, Trisha, to kobieta, której życie ułożyło się najlepiej. Jednak kobieta czuje strach przed rodzicielstwem, ukrywa pewien sekret w tajemnicy przed mężem, który również nie ma pojęcia o tym co przytrafiło się jej w młodości. Historię tych kobiet w subtelny sposób przeplatają się zdarzeniami z przeszłości. Często wracają tam wspomnieniami i dzięki temu możemy poznać fakty z ich dzieciństwa czy młodości. Książka w delikatny jednak dosadny sposób ukazuje rozmiar okrucieństwa jaki stwarza przemoc w rodzinie i jak odbija się ona na psychice dzieci. Postać Ranee, matki, która pomimo swojej bezradności i momentami bezczynności, zawsze walczyła o lepsze życie dzieci oraz o to, by wreszcie wszystkie były razem, jak rodzina. Bez względu czy Brent się na to zgodzi, czy też nie.

Ujmujący obraz przedstawiony w książce jest szokujący a zarazem daje nadzieje na lepsze jutro. Charakterystyczne postacie sprawiają, że nie da się oderwać od tej książki. Polecam!

Wyobraź sobie (mam ogromną nadzieję, że nie znasz tego z autopsji i musisz to sobie jedynie wyobrażać, jak dzieje się to w moim przypadku), że każdego dnia ojciec wyżywa się na tobie. Nie musi mieć do tego powodu (chociaż żaden nie powinien być do tego wystarczający) - bijąc cię, czuje się lepszy i silniejszy, bo nie może pochwalić się zbyt wieloma sukcesami wśród dorosłych. Oczywiście ludzie z waszej społeczności są zachwyceni tym wspaniałomyślnym i dobrym człowiekiem, który ukrywa przed nimi swoje prawdziwe oblicze. Zaczniesz godzić się ze swoim losem? Będziesz walczyć, chociaż wiesz, że stoisz na przegranej pozycji? A może uciekniesz?

Po wielu latach Sonya wraca do domu, ponieważ dowiaduje się, że jej ojciec zapadł w śpiączkę. Dopiero teraz czuje się na tyle bezpieczna, aby móc odwiedzić swoje miejsce pochodzenia, bo wie, że kat nie złapie jej w swoje szpony. Spotyka tam swoją matkę oraz siostry - Trishę, pragnącą uznania ze strony innych, która nie chce mieć dzieci z obawy przed skrzywdzeniem ich, a także dążącą do perfekcji Marin, stawiającą często niewyobrażalne wymagania swojej córce. Demony przeszłości powracają ze zwielokrotnioną siłą...

"Tak jak wiele razy wcześniej, wiedzą, że nie będzie żadnego dzwonka alarmowego. Nie będzie bębnów i gwizdków ostrzegawczych. Gniew następuje w dowolnym momencie. Wydarzenia, co do których są pewne, że wywołają furię, prawie nigdy tego nie robią. Te, które można wybaczyć, niewielkie uchybienia - te właśnie prowadzą do wybuchu. Nieprzewidywalna przemoc zostawia blizny na psychice, które utrzymują się dłużej niż te na ciele." *

"Ślad po złamanych skrzydłach" to powieść poruszająca bardzo trudny temat, ponieważ wiele osób boi się bądź wstydzi mówić o przemocy. To straszne, jak wiele osób codziennie stawia jej czoła, każdego dnia tracąc kawałek siebie. Każda z sióstr zupełnie inaczej radzi sobie z traumą, a matka przez większość życia poddaje się wieloletniej tradycji, według której trzeba szanować i kochać małżonka, nawet jeśli ten nie zachowuje się tak, jak powinien. Niemniej nigdy nie pojmę, jak można przez wiele lat tolerować przemoc zadawaną swoim dzieciom i nie pisnąć nawet słowem. Ja wiem, że to wszystko polega na współuzależnieniu, ale mimo wszystko - kobieta powinna być jak lwica walcząca o swoje potomstwo. Nie wyobrażam sobie biernie patrzeć na krzywdę wyrządzaną mojemu dziecku.

Często zdarza się, iż przemoc rodzi przemoc - kiedy człowiek wychowywany jest w kulcie agresji, to bardzo prawdopodobne jest, że będzie znęcał się nad innymi. Niejednokrotnie ofiara staje się katem, pragnąc wyżyć się na słabszych, aby chociaż przez chwilę poczuć siłę oraz strach czający się w czyichś oczach, a nie własnych. Jakby nie tłumaczyć takich zachowań, nie toleruję ich i nie rozumiem. Budzą one we mnie odrazę, sprzeciw i bunt, a niestety zbyt często dotykają bezbronnych istot, tworząc w ich psychikach nieodwracalne zmiany.

"(...) chociaż nie każda bajka kończy się szczęśliwie i nie każda zaczyna się smutno, to każda ma w sobie chwile tak radosne, jak i smutne. I te chwile nie definiują cię ani nie załamują - są po prostu częścią całości." **

Ze sporym bólem serca muszę przyznać, że rozczarowała mnie ta historia. Poruszana tematyka powinna, jeśli nie wbić w fotel, to przynajmniej wywołać masę różnorodnych emocji, czego totalnie zabrakło. Jedynie ostatnie sto stron ratuje całą książkę, bo dopiero wtedy zaczyna się cokolwiek dziać, ale to zdecydowanie za mało, kiedy do tej pory lektura była dość nudna i nijaka. Owszem, Sejal Badani stworzyła kilkanaście wersów o nieprzeciętnej wartości, godnych zapamiętania, jednak spodziewałam się czegoś zdecydowanie lepszego. Pomysł na fabułę był dobry, tylko wykonanie zaszwankowało. Pocieszam się tym, że to debiut, dlatego trzymam kciuki za autorkę - niech rozwija się w dobrym kierunku, a na pewno osiągnie sukces. Mnie tym razem nie urzekła, jednak nie skreślam jej, bo wyczuwam potencjał, który drzemie w tej kobiecie.

* cytat ze str. 95

** cytat ze str. 470

[Adres usunięty]

Właśnie przeczytałam "Ślad po złamanych skrzydłach" Sejal Badani, wydaną przez Wydawnictwo Kobiece. To książka poruszająca, skłaniająca do refleksji. Ja czytając płakałam.

Trzy siostry: Marin, Trisha, Sonya i ich matka Ranee. Oraz ojciec Brent. Hinduska rodzina, która wiele lat temu przybyła do Stanów Zjednoczonych, po lepsze życie, lepsze wykształcenie dla córek. Teraz kobiety gromadzą się przy łóżku nieprzytomnego ojca. Odwiedzają go, mówią do niego, ot kochająca rodzina. Niestety nie ....

Książka ukazuje obraz przemocy domowej. Okrutnej przemocy. Jak okrutnej, przekonujemy się czytając ostatnie rozdziały. Wydawało się, że nie może być już gorzej, a jednak było.

Miłość. Nienawiść. Strach. Uczucia. Cierpienie. Zagubienie. Udawanie. Zamykanie się. Unikanie. Milczenie. Żal. Ucieczka. Brak odwagi. Postanowienie bycia innym. Kontrola. Wpadanie we własne sidła. Kochanie oprawcy. Próba rozrachunku.

To wszystko przychodzi mi do głowy po przeczytaniu tej książki. Bardzo dużo odczuć, czasami sprzecznych ze sobą. Historia bardzo głęboka i mówiąca o tym, że nie uciekniemy przed złem, które miało miejsce w naszym życiu. Musimy się z nim rozliczyć. Ono nas i tak w końcu kiedyś dopadnie, a to kiedyś będzie wtedy, kiedy się tego kompletnie nie spodziewamy. Czasami nie skupi się tylko na nas, ale i na naszych najbliższych, a przecież robiliśmy wszystko, aby tego uniknąć. Cztery kobiety dotknięte przemocą, która wpłynęła na całe ich życie, wybory, decyzje. Do tej pory próbowały o tym nie myśleć, zapomnieć. W końcu jednak ich rodzina, znalazła się na skraju przepaści i od nich zależało czy spadną, czy zawrócą inne, zmienione, silniejsze, a nawet - uzdrowione.

W książce mieszają się narracje, a każdy rozdział to kawałek opowieści i historii kolejnych bohaterek. Autorka stworzyła wyraziste postacie, z którymi czytelnik się identyfikuje, przeżywa ich losy. Nie jest to pozycja łatwa i przyjemna, ale głęboka, zmuszająca do refleksji i zastanowienia się nad losem innych.

Zdecydowanie polecam!

[Adres usunięty]

Sonya opuściła dom przed laty z powodu odrzucenia przez rodziców. Podróżowała po całym świecie realizując swoje marzenie. W tym czasie jej siostra Trischa zaznała szczęścia rodzinnego u boku kochającego ją męża, a jej siostra Marin wspinała się po schodach kariery szczycąc się szczęśliwą rodziną. Teraz Sonya dostaje wiadomość od matki, że ojciec jest w śpiączce i prośbą, by wróciła do domu. Dziewczyna, niechętnie spełnia prośbę matki i przyjeżdża do domu. Obiecuje sobie jednak, że jedynie na niedługi czas, by tylko się pożegnać i już nigdy tam nie wrócić...

Kiedy siostry i matka potykają się ponownie, nad nieprzytomnym człowiekiem, który zmienił ich życie w piekło, powracają bolesne wspomnienia. Każda z nich musi poradzić sobie ze skutkami przeszłości. Rozdrapując wciąż niezagojone rany muszą ponownie ułożyć sobie życie pomagając sobie nawzajem, bo tylko tak, jak za dawnych lat, będą w stanie przejść przez wszystko.

Opowiedziana z brutalną szczerością historia gnębionych przez lata kobiet, ukazuje ciężar wstydu i toksyczne relacje rodzinne. Ofiarami przemocy rodzinnej okazały się siostry i ich matka, katem był ojciec, który znęcał się nad nimi psychicznie i fizycznie. Wszystko wskazuje na to, że to Sonya była najbardziej brutalnie traktowana, bo to ona uciekła z rodzinnego domu i to ona miała największą urazę do rodziców. Później jednak okazuje się, że każda z nich doznała równie okrutnych cierpień, które wciąż decydują o ich życiu...

Ślad Po Złamanych skrzydłach to słodko-gorzka historia kobiet naznaczonych traumą z dzieciństwa. Poruszana przez autorkę tematyka wywołuje u czytelnika niezwykle silne emocje. Spomiędzy wstrząsających opisów tragicznej przeszłości, wyłaniają się także wzruszające historie, przebłyski szczęścia i nadzieja na przyszłość. Książka pokazuje, że nawet pomimo tak traumatycznych przeżyć, jakich doświadczyły bohaterki powieści, jest nadzieja na normalne, szczęśliwe życie.

Nie jest to słodka opowieść o cudownym życiu hinduskiej rodziny na amerykańskich ziemiach. Lektura jest pełna bólu, strachu i złych wspomnień. Przemoc, która jest ukazana w tej książce jest wynikiem imigracji hinduskiej rodziny do Stanów Zjednoczonych. Ojciec, który w Indiach był "kimś" w Stanach pada ofiarą rasizmu, nie potrafi sobie poradzić z poniżaniem, więc próbuje jakoś to odreagować. Na rodzinie...

Kiedy ojciec Sonyi zapada w śpiączkę, ta młoda amerykanka hinduskiego pochodzenia niechętnie wraca do rodzinnego domu, z którego uciekła lata temu. Odkąd opuściła rodzinę, wiodła życie wolne od zobowiązań, podczas gdy jej siostra Trisha odnalazła się w perfekcyjnym domu na amerykańskich przedmieściach, a ambitna Marin rozwijała z rozmachem karierę zawodową.

Chociaż pozornie siostry zostawiły mroczną przeszłość daleko za sobą, kiedy spotykają się ponownie, nie mogą już zatrzymać fali okrutnych wspomnień. Stojąc nad łóżkiem nieprzytomnego ojca, pozwalają, aby niewygodna prawda ujrzała światło dzienne. Najbliższy im mężczyzna okazał się nie tylko ofiarą rasizmu, ale był też sprawcą okrutnej przemocy.

Wraz z pogorszeniem stanu zdrowia ojca, kobiety muszą stawić czoła zarówno osobistym nadziejom na jego życie lub śmierć, jak i dawno pogrzebanym demonom przeszłości.

Historia rodziny opowiedziana jest z perspektywy trzech córek- najstarszej Marin, Trishy i najmłodszej Sonyi oraz ich matki Ranee. Każda z nich oprócz Trishy była bita i poniżana przez Brenta, chociaż średnia córka również została bardzo skrzywdzona przez swojego ojca. Wszystkie z nich próbują sobie jakoś radzić w dorosłym życiu lecz piekło, które zasponsorował im mężczyzna nie daje o sobie sobie zapomnieć.

Książka jest napisana bardzo prostym i zrozumiałym językiem. Dialogi jak i bohaterowie są bardzo naturalne. Lekturę bardzo szybko się czyta, mimo, że niektóre sceny można było skrócić do minimum. Czytając wspomnienia kobiet nie czułam się niekomfortowo. Jednak każda przemoc fizyczna czy psychiczna jest nie do zaakceptowania. Wiele osób może się zastanawiać nad tym dlaczego Ranee nie zostawiła Brenta po pierwszym sygnale? W kulturze hinduskiej kobiety nie mają prawa do przeciwstawienia się swojemu mężowi. Muszą akceptować każdą jego decyzję i zawsze stać u jego boku. Dlatego też pewnie ani matka ani żadna z córek nie szukały pomocy u specjalistów czy najbliższej rodziny. Każda indywidualnie próbowała sobie pomóc jednak niestety żadnej się to nie udało. Dzieciństwo, które zafundował im Brent odbija się teraz na ich dorosłym życiu i nie potrafią same stawić im czoła. Ale w rodzinie jest siła i razem zawsze można więcej.

Podsumowując, książka jest bardzo ciekawa i moim zdaniem niesie ogromne przesłanie dla każdego. Aby nie przechodzić obojętnie, kiedy widzi się czyjąś krzywdę. Ponieważ każdy może jej doświadczyć, a także może kryć się tuż za naszą ścianą.

Więcej na [Adres usunięty]

Czasem trafiam na książkę, o której trudno coś napisać. Na książkę, która jest tak ważna, że nie potrafię znaleźć słów, które mogą wyrazić to, jak mnie ona poruszyła. Dzisiaj właśnie o takiej książce, o książce, po którą sięgnąć musicie.

Sonya, Trisha i Marin to trzy siostry, których drogi ponownie przecinają się nad łóżkiem nieprzytomnego ojca. Każda z nich ukształtowała swoje życie w inny sposób, Sonya szukała swojego miejsca na świecie, uciekając przed demonami przeszłości, Trisha odnalazła się w perfekcyjnym domu, a Marin założyła rodzinę i skupiła się na karierze zawodowej. Obserwując ojca, muszą zmierzyć się z mrocznymi wspomnieniami, ale co jeśli to właśnie najbliższy im mężczyzna był sprawcą ich koszmaru?

"Kiedy twoje życie jest mroczną dziurą, wierzysz, że wszystko mija bez żadnego wpływu na ciebie. To, że rozpacz mojej siostry sprawia, że chcę się położyć i płakać, daje mi do zrozumienia, że nie jestem tak bezwartościowa, jak myślałam. Może ojciec nie zabrał mi wszystkiego."

Czytając opis na okładce, umknęły mi słowa "sprawca okrutnej przemocy". Kiedy zaczęłam czytać, myślałam, że będzie to lekka i niewymagająca historia. Jak bardzo myliłam się odnośnie tej powieści. Przemoc domowa to temat bardzo trudny. Jak opisać ten problem, aby nie przekroczyć granicy dobrego smaku, zrobić to dosadnie, ale nadal subtelnie?

Sejal Bandi przedstawia nam 4 bardzo silne bohaterki, każda z nich z mocnym odrębnym charakterem. Nie da się nie podziwiać kobiet przedstawionych w tej książce, ale moją uwagę szczególnie przykłuła postać Marin, perfekcjonistki, która w pracy odnajduje sposób na zapomnienie, a przez to jej relacje z nastoletnią córką pozostawiają wiele do życzenia. Ze wszystkich kobiet to ona najskrzętniej ukrywa swoje emocje i sprawia wrażenie najsilniejszej, chociaż wewnętrze również toczy walkę z przeszłością.

"Zrobiła to dlatego, że nie wierzyła, by córka pokochała ją taką, jaką jest, bez maski, którą stworzyła. Marin nie kochała swojego prawdziwego ja wystarczająco mocno, aby uwierzyć, że ktoś inny ją pokocha."

Mam bardzo duży problem z napisaniem czegoś o tej książce. Rozmiary problemu opisanego w powieści są wielkie, a mówienie o nim nadal jest trudne. Autorka genialnie opisuje uczucia, które ktłują się w głowach ofiar przemocy domowej i chociaż nikt, kogo ten problem nie dotknął, nie może zrozumieć tych kobiet, to i tak Sejal Bandi nas do tego przybliża. Budzi empatię, wstrząsa nie przekraczając granicy oraz ukazuje problem takim, jakim jest.

"Ślad po złamanych skrzydłach" to tak poruszająca książka, że nawet teraz, pisząc to, nie mogę się otrząsnąć. Jestem pewna, że historia wykreowana przez tę pisarkę zostanie w mojej głowie na długo i nie da o sobie zapomnieć. To książka, którą będę polecać każdemu, książka, którą każdy przeczytać powinien. Mam nadzieję, że i na Waszych półkach niedługo się pojawi, ponieważ dawno żadna książka nie wzruszyła mnie w ten sposób.

Ocena:9/10

Spełnienie Amerykańskiego Snu. Pewna hinduska rodzina opuściła swoje dotychczasowe życie w Indiach i wyemigrowała do Stanów, żeby podnieść swój standard życia.

Kalifornia. To właśnie tutaj dotarli Brent wraz z żoną Ranee i dwiema córeczkami, Tishą i Marin. Niedługo po przeprowadzce, na świat przychodzi Sonya, kolejna córka pary. Jednak nie wszystko wszyło tak, jak to sobie zaplanowali. Sfrustrowany niespełnionymi oczekiwaniami i nadziejami Brent, daje temu upust i wyżywa się na rodzinie. Mężczyzna posuwa się do przemocy wobec żony i dwóch córek, łaskawie oszczędzając trzecią od ciężkiej ręki. Ale nie od widoku cierpiących sióstr i matki.

W końcu nadchodzi czas, kiedy siostry postanawiają opuścić dom rodzinny, uciec od bestialskiego zachowania ojca i rozpocząć nowe życie. Bez bólu, cierpienia, udręczenia, poniżenia.

Sonya staje się owianą sławą fotografką, która podróżuje po całym świecie i oddaje się swojej pasji.

Tisha związała się z mężczyzną, który szczerze ją kocha i pragnie ich wspólnego dziecka.

Marian wyszła za mąż i poświecą się wychowaniu córki oraz pracy.

Nieszczęśliwe dzieciństwo odcisnęło się na ich dorosłym życiu i nie są one w stanie założyć prawdziwie szczęśliwej rodziny.

Niespodziewanie ojciec kobiet zapada w śpiączkę. To wydarzenie sprawia, że wszystkie trzy wracają do rodzinnego domu. Wkrótce wychodzą na jaw nieoczekiwane fakty, które wszystko zmieniają.

Sejal Badani stworzyła piękną i boleśnie prawdziwą historię. Autorka swoją powieścią porusza ciężkie tematy, które są jak najbardziej życiowe. Wydarzenia mające miejsce w powieści poruszają do głębi i wywołują intensywne odczucia. Z każdej strony wyziera dosłowny kolaż barw i emocji. Poznajemy również bliżej hinduską kulturę i tradycję, gdzie mężczyzna ma przyzwolenie używania przemocy wobec rodziny. Mamy możliwość szczerszego spojrzenia na sprawę, dzięki czterem różnym perspektywom. Wpływ przemocy na poszczególne kobiety jest zgoła odmienny, a ukazanie tego tematu jest dotkliwe i precyzyjne.

Całość wstrząsa czytelnikiem i daje do myślenia. Obok tej książki nie da się przejść obojętnie.

„Ślad po złamanych sercach” opisuje losy czterech kobiet: matki i trzech córek, każda z nich jest inna, ale łączy je jedno: Brent – ojciec i mąż tyran. Sonya nie wytrzymuje nieustannych ciosów oraz wyzwisk ze strony ojca i ucieka. Podróżując po świecie, spełnia się w zawodzie fotografa. Dla Marin całym światem jest jej nastoletnia córka, kiedy zauważa, że ktoś jej sprawia krzywdę, jej wspomnienia wracają z podwójną mocą. Trisha jako jedyna nie zaznała gniewu ojca, mimo że cierpiała, gdy była światkiem złości ojca, nigdy nie zaznała tego, czego jej siostry i matka. Renee obwinia się za to, że nigdy nie stanęła w obronie córek. Wszystkie spotykają się nad szpitalnym łóżkiem, w którym leży w śpiączce ich oprawca. Czy modlą się o to, by się wybudził?

Ofiary przemocy bardzo często doszukują się swojej winy, mimo iż absolutnie nie ponoszą odpowiedzialności za czyjeś czyny. Nawet jeśli rozzłościły drugą osobę, nie ma ona prawa podnieść ręki. Najgorsze w tym wszystkim jest to, że najczęściej osobą wyrządzającą krzywdę jest ktoś bliski. Nigdy nie rozumiałam, dlaczego pokrzywdzeni nie szukają pomocy u innych, wstydzą się, próbują zataić przykry sekret, ale po części je rozumiem, sama w okresie nastoletnim, nie przyznałam się rodzicom, że w szkole dzieje się coś złego, choć każdy dzień gimnazjum był dla mnie torturą. Niektórzy nie zdają sobie sprawy, że przemoc psychiczna idzie na równi z przemocą fizyczną.

„Ślad po złamanych skrzydłach” to bardzo ciekawa, ale również wstrząsająca lektura. Wzrusza, daje do myślenia, a nawet przeraża. Rozdziały podzielone zostały czworako, każda z bohaterek ma udział w tworzeniu historii i przedstawieniu złych wspomnień ze swej perspektywy. Nieco dziwnym zabiegiem było dla mnie to, że część rozdziałów miała narrację pierwszoosobową, a pozostała trzecioosobową, ale z czasem się do tego przyzwyczaiłam.

Jeśli miałabym wybrać ulubioną postać, to zdecydowanie byłaby to Sonya, nie dlatego, że tak jak ja pasjonuje się fotografią, ale dlatego, że udało jej się odciąć od domu będącego dla niej piekłem i nareszcie być wolną. Tak naprawdę, mimo iż bohaterki były uległe i zgadzały się na pomiatanie sobą, to wyrosły na silne kobiety czym wzbudziły mój respekt.

Zakończenie mnie zaskoczyło i nawet wycisnęło łzę, teraz na kilka godzin po skończeniu lektury, wciąż o nim myślę. Wiem, że nie była to prawdziwa historia, ale mimo wszystko mam też świadomość, że tak naprawdę nie wiemy, co dzieje się za zamkniętymi drzwiami i czy uśmiechnięci na co dzień ludzie, nie skrywają takich samych rodzinnych sekretów.

Książka jest ciekawa, ale lekko przegadana, nie czytało mi się jej szybko. Zawiera dużo opisów, co samo w sobie nie jest złe, ale momentami miałam wrażenie, że autorka na siłę między istotne rzeczy, wkomponowała tak zwane zapychacze. Może odniosłam takie wrażenie, gdyż akcja nie jest zbytnio rozbudowana, raczej cały czas toczy się w jednostajnym tempie. Mimo wszystko uważam, że pozycja ta jest interesująca i warta uwagi.

Niektórzy twierdzą, że  rodzinne sekrety  nie powinny nigdy ujrzeć światła dziennego. Sejal Badani postanowiła w swojej książce poruszyć trudny temat przemocy domowej. Brent w niewyjaśnionych okolicznościach zapada w śpiączkę. Lekarze nie dają mu wielkich szans na wybudzenie. Przy jego szpitalnym łóżku czuwają jego żona i trzy córki. Kobiety oczekują rychłej śmierci mężczyzny. To czas w którym brudne, od lat skrywane tajemnice mogą wyjść na jaw. Ślad po złamanych skrzydłach to piękna i zarazem trudna książka. Autorka pokazuje nam ogrom cierpienia czterech kobiet. Wypadek oprawcy sprawia, że na nowo postanawiają się do siebie zbliżyć i wybaczyć dawne przewinienia.

"Tego dnia, kiedy odjechała, nauczyłam się czegoś ważnego: nie możesz zatrzymać kogoś, kto już dawno cię opuścił. (...)"

Z przerażeniem czytałam kolejne relacje kobiet. Nie podejrzewałam, że własny ojciec może w tak okrutny sposób traktować swoje córki. Przemoc fizyczna i  psychiczna odcisnęła swoje piętno na psychice kobiet. Mężczyzna skrzętnie niszczył poczucie własne wartości najbliższych mu osób. Kobiety nie miały już siły stawiać oporu. Przez lata skrywały tajemnice izolując się od otoczenia. Nigdy  nie poprosiły nikogo  o  pomoc w trudnej sytuacji.

Historia opisana  książce rozpoczyna się od powrotu Sonyi. Dziewczyna przed laty opuściła rodzinę i wpadła w wir pracy. Matka i siostry nie do końca mogły pojąć decyzje Sonyi. Druga z sióstr- Trisha- odnalazła szczęście u  boku przystojnego  mężczyzny. Jej  amerykański  sen się ziścił. Nigdy nie doceniana Marin postanawia pokazać światu na co ją stać robiąc  zawrotną karierę. Spotkanie po latach sprzyja wspomnieniom. Bohaterki przypominają sobie szczęśliwe życie w Indiach i nie mogą zrozumieć dramatu,  jaki zrodził się po ich przeprowadzce do USA. Przeraziła mnie bierność Ranee. Córki  mają do niej pretensje o brak interwencji  gdy  ojciec się nad nimi  znęcał.

Czytałam nie wiedząc czego mogę się  spodziewać. Początkowo  trudno  było mi się wciągnąć. Na przemian  przeplatały się smutne historie trzech kobiet. Autorka po  jakimś czasie poruszyła temat przemocy domowej. Niektóre sceny czytałam mając łzy w oczach. Nie potrafiłam do historii opisanej w książce podejść z chłodnym dystansem. W książce naprzemiennie zastosowana została narracja pierwszo- i trzecio osobowa, co  mnie osobiście zaskoczyło. Muszę przyznać, że taki  zabieg nie ułatwił lektury.

"Nie tylko ciemność przywołuje mrok. Światło dzienne też ma swoją formę piekła. (...)"

W książce czytelnik  nie uświadczy wartkiej akcji. Temat przemocy  domowej został przedstawiony w bardzo taktowny sposób. Przez części opisujące krzywdę kobiet najtrudniej  było mi przebrnąć. Autorka pokazuje nam mechanizm przemocy domowej i jej konsekwencje. Po  takich wydarzeniach życie już nigdy nie będzie takie samo. Ofiary wypracowały pewien mechanizm  radzenia sobie z tymi wydarzeniami. Przemoc domowa odcisnęła głębokie piętno na  ich życiu rodzinnym. O  takich kwestiach powinno się głośno mówić. Oprawca powinien ponieść karę za swoje czyny.

 

Sejal Badani bardzo realistycznie wykreowała swoje postacie. Mimo  wspólnego dorastania kobiety więcej dzieli, aniżeli łączy. Każda z nich  znalazła swój własny sposób na radzenie sobie z ogromem  zła, jaki  spotkał je w rodzinnym domu. Autorka przeplata teraźniejsze losy  bohaterek  retrospekcjami z dzieciństwa. Czytelnik ma w pełni zrozumieć mechanizm przemocy. Styl Sejal Badani ułatwia lekturę. Książka bogata jest w barwne opisy. Pewne zachowania bohaterek mnie osobiście irytowały. To silne kobiety, które los bardzo doświadczył. Postacie drugoplanowe pozostawały w tle, na uwagę zasługuje jednak postać doktora Davida.

Ślad po złamanych skrzydłach nie należy do łatwych książek. Ta historia wzbudziła we mnie wiele emocji. Byłam rozgoryczona, że otoczenie nie reagowało na dramat kobiet. Kolejne tajemnice wychodzące na światło dzienne wprawiły  mnie w osłupienie. Autorka podając kolejne fakty z życia swoich bohaterek  zmusza czytelnika do  refleksji.

Książka zdecydowanie nie jest przeznaczona dla osób wrażliwych. Autorka wielokrotnie wytrąca czytelnika z równowagi odkrywając kolejne rodzinne sekrety. Obok tej książki nie można przejść obojętnie. Ofiara stała się oprawcą. Brent po przyjeździe do USA był  w pracy prześladowany ze względu na swoją narodowość. Zdziwiło mnie, że autorka nie chciała pociągnąć dalej wątku rasizmu i  zgrabnie połączyć go  z resztą fabuły. Z chęcią zobaczyłabym Brenta w nieco innej odsłonie. Przeszkadzał mi fakt, że mężczyzna leżąc w śpiączce nie mógł się bronić przed oskarżeniami.

"To była ważna lekcja dla Marin, lekcja, której nigdy nie zapomniała: nigdy nie polegaj na innych osobach, gdy chodzi o twoje szczęście. Jeśli ktoś mógł ci coś dać, mógł też to odebrać. (...)"

Ślad po złamanych  skrzydłach pokazuje, że nie powinniśmy być obojętni na cudzą krzywdę. To ciekawie skonstruowana powieść,która w taktowny  sposób porusza trudną tematykę przemocy domowej. Polecam!

Styl autorki nie należy do trudnych, jednak tej książki nie da się przeczytać jednym tchem. Składa się na to wiele czynników, między innymi poruszony bardzo trudny temat jakim jest przemoc domowa. Muszę przyznać, że poznając wspomnienia z dzieciństwa bohaterek cierpiałam razem z nimi i potrzebowałam czasu by ochłonąć.

Każda z bohaterek została "naznaczona" i wspomnienia z dzieciństwa prześladują je całe życie. Poznajemy historie z punktu widzenia każdej z nich, każda stara się na swój sposób radzić z demonami przeszłości, które rzutują na ich dorosłe życie.

(...) polecam tę pozycję osobom, które lubią gdy w książkach poruszana jest trudna tematyka oraz tym którzy lubią, gdy książki wywołują lawinę emocji, niekoniecznie tych dobrych. Chociaż i takie w tej pozycji się znalazły, jednak zdecydowanie w mniejszości.

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Przy łóżku pogrążonego w śpiączce Brenta gromadzą się cztery kobiety: jego żona i trzy córki. Lekarz jest pod wrażeniem, że mężczyzna posiada tak kochającą rodzinę, jednak to tylko pozory. Tak naprawdę każda z nich przeszła z Brentem piekło. Teraz, kiedy jedna z najbliższych im osób i zarazem oprawca znajduje się na skraju życia i śmierci, brudne, głęboko skrywane tajemnice wychodzą na światło dzienne.

Ta książka to naprawdę ciekawa sprawa. Niby jest napakowana wątkami, na dodatek bardzo trudnymi i przede wszystkim ważnymi, jednak czytelnik nastawiający się na dynamiczną akcję srogo się zawiedzie. „Ślad po złamanych skrzydłach” to przede wszystkim opowieść oparta na nostalgii, rozczarowaniu, ogromnym cierpieniu i żalu. To mieszanka przesiąkniętych bólem wspomnień i rozmyślań nad tym, co dalej począć. Dla jednych taka formuła może okazać się nużąca, dla innych to będzie interesująca podróż w głąb psychiki aż czterech różnych bohaterek.

Przyznaję, że dotarłam mniej więcej do połowy książki, zanim wreszcie zdołałam się wciągnąć. Wcześniej nie mogłam się jakoś „wgryźć” w fabułę, łatwo się rozpraszałam i dzieliłam sobie czytanie na niewielkie raty. Dopiero później powieść zyskała moją pełną uwagę. Rozdziały się przeplatają, dzięki czemu poznajemy kilka perspektyw: Ranee, żony Brenta oraz ich trzech córek: Marin, Tashy i Sonyi. Co było dla mnie kompletnie niezrozumiałe, dwie narracje prowadzone były w pierwszej osobie, pozostałe w trzeciej. Nie ułatwiło to specjalnie czytania, ale z czasem się przyzwyczaiłam.

Chociaż, jak już zresztą wspomniałam, nie uświadczy się tutaj większej akcji, mam wrażenie, że książka niemalże „krzyczy”. Jej podstawowym tematem jest przemoc domowa, jej skutki i konsekwencje, które ofiary jeszcze długo odczuwają na własnej skórze, nawet jeśli udaje im się wyrwać z toksycznej relacji. Bohaterki regularnie odnoszą się do wydarzeń z przeszłości, które sprawiały, że mogłam się tylko krzywić. Nie da się ukryć, że wszystkie cztery kobiety doświadczały na co dzień okrucieństwa i brutalności, które odcisnęły piętno na całej ich rodzinie. Nie wiem, na ile Sejal Badani przygotowała się do pisania tej książki, ale zakładam, że jako była prawniczka swoje w życiu widziała. „Ślad po złamanych skrzydłach” to manifest, który nakazuje głośno mówić prawdę, by oprawca nie mógł uniknąć kary; niestety chyba każdy z nas wie, że przyznanie się nawet przed samym sobą do pewnych rzeczy wymaga niebywałej odwagi.

Pisarce udało się bardzo dobrze i przekonująco zarysować charaktery swoich bohaterek. Choć mają cechy wspólne – w końcu spędziły pod jednym dachem większość życia – każda z nich to chodząca indywidualność. Z ciekawością śledziłam ich losy i retrospekcje z dzieciństwa, bo zauważały różne szczegóły, przez co tło wydarzeń było pełniejsze i bardziej barwne. Chociaż czasem zachowanie którejś z kobiet doprowadzało mnie do szału (głównie była to Marin i cyrki z jej córką, Gią), to jednak mogę powiedzieć, że wszystkie mają mocne, silne charaktery, nawet jeśli ojciec/mąż uczynił z nich ofiary. Co do postaci drugoplanowych, właściwie pozostają one w cieniu. Na uwagę zasługuje co najwyżej lekarz David oraz mężowie Marin i Trishy, ale oni z kolei nie pojawiają się zbyt często.

Choć książkę czyta się dobrze, bo nie miałam kłopotów z przyswojeniem stylu czy wyobrażeniem sobie poszczególnych scen, to jednak czegoś mi tutaj zabrakło. Nie ma wątpliwości, że pod koniec emocje były spore, a wychodzące na jaw tajemnice naprawdę robiły wrażenie i wyprowadzały z równowagi. Mimo to czekałam na jakąś „bombę”, bo wątek, który bardzo chciał za tę „bombę” uchodzić, był niestety do przewidzenia. Na dodatek strasznie żałuję, że motyw rasizmu został tak zepchnięty na margines. Brent razem z żoną i córkami przeprowadził się z Indii do USA, gdzie rzekomo w nowej pracy regularnie spotykał się z prześladowaniem z powodu swojej narodowości. Tymczasem poza kilkoma drobnymi wzmiankami nie dostajemy w tym temacie nic więcej. A wielka szkoda, bo ciekawie byłoby ujrzeć tego bohatera z nieco innej strony – zwłaszcza, że książka opisuje go niemalże wyłącznie jako skończonego drania (i słusznie, na usta aż cisną się bardziej dosadne określenia).

„Ślad po złamanych skrzydłach” to dobra obyczajówka, która być może nie należy do wybitnych, ale porusza się po delikatnym, grząskim gruncie, o którym po prostu warto czytać i pisać. Gwarantuję, że powieść zafunduje wam masę refleksji i nawet jeśli początkowo będziecie przechodzili z rozdziału do rozdziału bez większego przekonania, to później odkryjecie, że lektura pozostała w waszych myślach również po jej skończeniu.

Każdy z nas ma swoją rodzinę. Każda odczuwa dumę ze swojej historii. Każda też posiada też swoje sekrety, które trzymane są za zamkniętymi drzwiami czterech ścian. Co jeżeli niektóre prawdy nigdy nie powinny wyjść na jaw? Co jeżeli tylko prawda jest w stanie uwolnić? Wszystkiego tego dowiecie się czytając "Ślad po złamanych skrzydłach".

Książka na samym początku przedstawiam nam hinduską rodzinę. Ojciec, matka i trzy córki, jedna z dziewcząt przebywa daleko od rodziny. Nigdy nie zamierzała wracać do domu. Jeden telefon i tylko kilka słów, sprowadza Sonyę, najmłodszą z rodzeństwa z powrotem do domu. Jednak wraz z jej powrotem, otwierają się wszyscy członkowie rodziny.

Więcej na blogu: [Adres usunięty]

Są takie historie, które przepełnia ogrom negatywnych emocji takich jak ból, rozczarowanie, nienawiść, a jakie to mimo wszystko niosą ostatecznie lekkie pokłady nadziei. Do takich książek należy zdecydowanie "Ślad po złamanych skrzydłach" autorstwa Sejal Badani. To historia, jaka dotyka czytelnika bardzo mocno, wywołując szereg emocji i sprawiając, że nie da się obok niej przejść obojętnie. Dojrzała historia poruszająca trudne tematy i dająca do myślenia.

Minęło kilka lat, odkąd Sonya opuściła rodzinny dom. Kiedy jednak jej ojciec - Brent - zapada w śpiączkę, ulega namowom matki i postanawia na jakiś czas powrócić w rodzinne strony. Jako fotografka przemierzyła do tej pory świat, uwieczniając różnego rodzaju wydarzenia, kiedy z kolei jedna z jej sióstr - Trisha - wiodła szczęśliwe życie u boku męża Erica, a druga z nich, Marin, stała się typową kobietą sukcesu, która wraz z mężem Rajem wychowuje nastoletnią Gię. Gdy jednak wszystkie trzy spotykają się przy łóżku ojca, przypominają sobie o przeszłości: szczęśliwym życiu w Indiach i tym mniej wesołym, gdy rodzina przeprowadziła się do Ameryki, a Brent pokazał swoją drugą twarz - brutala i despoty. Jak zatem toczyły się losy sióstr? Z jakim cierpieniem zmagały się w dzieciństwie? Jak wpłynęło to na każdą z nich? Odpowiedzi na te pytania znajdziecie sięgając po książkę Sejal Badani.

Jeżeli chodzi o samą fabułę, to od razu uprzedzam, byście nie spodziewali się dynamicznej akcji, a raczej spokojnej opowieści, gdzie czytelnik stopniowo odkrywa, jak wyglądało w przeszłości życie każdego z bohaterów, a jednocześnie może śledzić ich teraźniejsze losy. Co więcej, cała historia została napisana z różnych perspektyw - rozdziały opowiadane są przez każdą z sióstr oraz ich matkę. Dzięki temu czytelnik dowiaduje się, czego doświadczyły bohaterki i jaki wpływ miało na nich zachowanie Brenta. Jeżeli chodzi o styl, jest ON całkiem przystępny dla czytelnika. Początkowo miałam lekkie trudności w tym, by wciągnąć się w całą historią, lecz z czasem pochłonęła mnie całkowicie tak, że nie mogłam i nie chciałam się od niej oderwać. Dodatkowo autorka potrafi wplatać emocje i chociaż przede wszystkim przewijają się tutaj ból i cierpienie, to jednocześnie maluje ona także słowa, które dają iskierkę nadziei.

Tak, jak wspomniałam, książka dotyczy trudnych tematów, a chodzi tutaj o przemoc fizyczną, która oprócz ran cielesnych, które po jakimś czasie znikają, pozostawia głównie rany na duszy sprawiając, że nic już nie jest takie samo. Własnie z takimi ranami zmagają się siostry oraz ich matka i wszystkie, stojąc nad łóżkiem umierającego Brenta, tak naprawdę nie płaczą nad tym, że ON odchodzi, a raczej czekają, aż to się stanie... I to nieważne, że każda z sióstr ma już swoje własne, poukładane życie, bo cień ich ojca wciąż za nimi podąża. Muszę przyznać, że ta książka dotyka czytelnika gdzieś głęboko ukazując, że przemoc pozostawia po sobie ślady. Co więcej, ta historia pokazuje też, że często osoby, które doświadczają cierpienia fizycznego - czy to od męża (przypadek matki) czy od ojca (siostry), nie potrafią się przed nim bronić. Chociaż coś mówi im, że tak nie powinno być, że muszą się przeciwstawić, to jakaś część ich natury, nie jest w stanie tego zrobić.

Jednak oprócz przemocy fizycznej, autorka pokazuje też w tej książce inne problemy - tego, że często chcąc jak najlepiej dla swoich dzieci, tak naprawdę wyrządzamy im krzywdę, czy też uświadamia, że nie powinno się okłamywać ludzi, których kochamy, bo możemy stracić całe dotychczasowe szczęście. Jednocześnie ta pełna rozczarowania i rozpaczy, historia, daje jakieś ziarno nadziei na lepsze jutro, na próbę nie tyle przebaczenia, co zapomnienia i życia już po swojemu tak, by było jak najlepiej. To dająca do myślenia opowieść, jaka jeszcze chwilę po odłożeniu jej na półkę, pozostaje w pamięci.

Bohaterowie zostali wykreowani ciekawie, chociaż co do tego aspektu, niektórzy lekko mnie irytowali. Należała do nich na pewno Trisha, jakiej zachowania początkowo nie mogłam pojąć i chociaż koniec końców zrozumiałam, dlaczego dopuściła się niektórych decyzji, to i tak uważam, że nie była w porządku względem swojego męża. Podobnie Marin momentami sprawiała wrażenie oschłej, jednak z czasem jej postać zyskała w moich oczach, bo była ona przykładem na to, jak przemoc zmienia człowieka i zakłada mu na twarz maskę - w jej przypadku "kobiety sukcesu". Natomiast moją sympatię od samego początku zyskała Sonya, jaka wydawała mi się być najbardziej nostalgiczna, wrażliwa i o dobrym sercu.

Podsumowując, książka "Ślad po złamanych skrzydłach" to dobrze skonstruowana historia, jaka dotyka trudnych tematów, za co dostaje ogromny plus i jednocześnie dzięki temu może skłonić nas do przemyśleń i uświadomić nam, że często mamy ogromne szczęście mogąc wychowywać się w normalnym, bezpiecznym domu. Osobiście polecam.

ZAPRASZAM NA MOJEGO BLOGA [Adres usunięty]

Pierwszą rzeczą na jaką zwróciłam uwagę w tej książce była przepiękna okładka, która skradła moje serce, jak później się okazało ocenienie książki po okładce okazało się trafne, ponieważ jej treść była równie niesamowita i zostanie w mojej pamięci na długo.

Ślad po złamanych skrzydłach to historia mieszkających w Stanach Zjednoczonych, a pochodzących z Indii sióstr: Sonyi, Trishy, Marin oraz ich matki Renee, które po wielu latach spotykają się nad szpitalnym łożkiem ojca.

Sonya wiele lat temu uciekła z domu, gdzie ojciec, który powinien być dla niej jedną z najbliższych osób jest człowiekiem, który dopuścił się przemocy wobec swoich córek. Obecnie Sonya jest cenionym na całym świecie fotografem, decyduje się na zlecenia z najbardziej odległych zakątków kuli ziemskiej, byle by być jak najdalej od domu. Dopiero prośby matki sprawiają, że kobieta decyduje się na powrót i spotkanie w szpitalu z ojcem, który znajduje się w śpiączce.

Marin jest bardzo dobrze wykształcona, rozwija swoją karierę zawodową, i to na tym skupia się przez większość czasu, kiedy w jej życiu zaczynają się problemy to właśnie praca staje się jej odskocznią.

Natomiast trzecia z sióstr Trisha jest perfekcyjną panią domu na amerykańskich przedmieściach, ona jako jedyna uważa, że jej dzieciństwo było szczęśliwe. Muszę przyznać, że Trisha była postacią, która najbardziej mnie denerwowała, było to spowodowane nie tylko jej zachowaniem w przeszłości, o którym dowiadujemy się ze jej wspomnień oraz wspomnień jej sióstr, ale również to jakie decyzje podejmuje w dorosłym życiu było dla mnie nie do zrozumienia. Aż do ostatnich stron nie polubiłam tej postaci.

Książka dzieli się na rozdziały, a w każdym z nich znajdujemy opis historii z punktu widzenia innej bohaterki. Dodatkowo autorka wprowadziła dwa rodzaje narracji, rozdziały Sonyi, Trishy są prowadzone w narracji pierwszoosobowej, natomiast Marin i Renee w trzeciej osobie. Mnie urzekły przede wszystkim rozdziały Sonyi i Trishy, taki sposób narracji bardziej mi odpowiadał.

Ślad po złamanych skrzydłach to przede wszystkim książka o rodzinie, która wydawać by się mogło jest jedną z wielu, jednak to również książka o piętnie jakim naznaczone są w dorosłym życiu osoby doświadczające przemocy w dzieciństwie. Czyta się ją na prawdę świetnie, choć porusza niesamowicie trudny temat. Momentami zachowania bohaterów mogą wydawać się nieracjonalne, jednak sądzę, że osoby które nie doświadczyły przemocy nie powinny oceniać. Nie jest to powieść, w której spotkamy się z niesamowitymi zwrotami akcji, ale mimo wszystko momentami miałam gęsią skórkę czytając wspomnienia naszych bohaterek. Książka trzyma w napięciu , a zarazem wzrusza i skłania do przemyśleń, a zakończenie jest przysłowiową wisienką na torcie, jaką otrzymają czytelnicy od autorki.

Książkę polecam osobom, które szukają historii, która skłoni ich do refleksji. Jest to jedna z tych powieści, które zostają z czytelnikiem na dłużej. Jestem ciekawa jak dalej potoczą się pisarskie losy Sejal Badani. Książka skupia się na wydarzeniach teraźniejszych, na które mocno rzutują wspomnienia głównych bohaterek. Ich losy możemy poznać w kilkudziesięciu rozdziałach, które podzielone są na wspomnienia wszystkich czterech kobiet. Powieść miała swoją premierę niedawno, jednak w Internecie można znaleźć jedynie dobre recenzje tego tytułu. Moim zdaniem książka mogłaby być nieco krótsza. W pewnym momencie poczułam, że czytam te same historie w kółko i fabuła trochę się dłuży. Pomimo tego jest to tytuł, który na pewno przypadnie do gustu tym, którzy szukają inspirującej i poruszającej lektury.

Ślad po złamanych skrzydłach to powieść wyjątkowo przejmująca, momentami nostalgiczna, głęboka, skłaniająca do refleksji. Historia ukazująca losy hinduskiej rodziny, która zdecydowała się przeprowadzić do Stanów Zjednoczonych, w celu rozpoczęcia nowego lepszego i godnego życia. Poznajemy trzy siostry: Marin, Trisha, Sonya, ich matkę Ranee, oraz ojca Brent'a – tyrana i sadystę. Siostry poznajemy w momencie, kiedy to ich ojciec zapada w śpiączkę i trafia do szpitala. Kobiety odwiedzają go, mimo okrucieństwa, krzywd, bólu jakie im wyrządził. Wydawać by się mogło, iż kobiety zostawiły mroczną przeszłość bardzo daleko za sobą, lecz kiedy spotykają się w szpitalu, fala wspomnień odzywa się ponownie, a one nie są w stanie jej zatrzymać.

Powieść ta ukazuje obraz okrutnej i nieludzkiej przemocy domowej. Bardzo się cieszę, iż Autorka zdecydowała się poruszyć ten temat w swojej publikacji, powiem przekazem tej historii, może uświadomić ofiarom przemocy, wiele istotnych i ważnych kwestii. Często jest tak, iż ofiary przemocy, ukrywają to co się dzieje w ich domach. Boją się o tym mówić głośno. Wolą znosić ból w samotności, nie szukają pomocy. Sądzę, iż mimo wszystko osoby takie powinny zgłaszać się do odpowiednich służb i dążyć do tego, aby wyeliminować to okrutne zjawisko – zjawisko przemocy.

Wydarzenia zostały ukazane z czterech perspektyw – z perspektyw każdej siostry oraz z perspektyw ich mamy. Takie przeplatanie narracji, stało się bardzo ciekawym rozwiązaniem, bowiem dzięki tej różnorodności, możemy w pełni zrozumieć każdą z kobiet, zaznajomić się z ich postrzeganiem tego, co doświadczały. Wszystkie siostry, jak i ich mama zostały bardzo wyraziście nakreślone, z naturalnością możemy dopasować się do nich świata i wraz z nimi przeżywać ich smutki, rozterki, niepewność i emocje, których jest bardzo dużo.

Dzięki temu, iż Autorka operuje bardzo lekkim i przyjemnym w odbiorze językiem, mimo tego na wyraz trudnego tematu, całość czyta się bardzo szybko. Nie znajdziemy tutaj również treści, które mogłyby Nas zniechęcić do dlaczego zagłębiania się w bieg kolejnych wydarzeń.

Lektura naprawdę angażuje, nie da się jej czytać obojętnie, a emocje aż biją z kart tej publikacji. Ślad po złamanych skrzydłach, to dzieło głęboko refleksyjne. Mimo iż, książka nie należy do łatwych, przyjemnych to czytanie jej otwiera Nam oczy, pozwala w pełni zrozumieć obraz przemocy domowej, który tak często staje się tematem tabu. Przeczytajcie, gdyż naprawdę warto!

„Wyobrażam sobie, że jestem silniejsza niż kiedyś, odporniejsza. Że jestem panią swojego losu, a reszta ludzi to tylko pionki w mojej grze – nigdy odwrotnie. Bo jeśli jestem żetonem do pokera, muszę czekać na swoją kolej.”

Każda rodzina ma swoją historię, mniejsze lub większe tajemnice. I nie zawsze w rodzinie jest tak, jak nam, postronnym obserwatorom, się wydaje. A co jeśli to, co widzimy jest tylko pozorem, dobrze zagraną grą, która ma nam zamydlić oczy?

Historia opowiada losy hinduskiej rodziny, która postanowiła przeprowadzić się do Stanów Zjednoczonych. Poznajemy ich w trudnych okolicznościach: Brent – ojciec, głowa rodziny, trafia do szpitala i dłuższy już czas pozostaje w śpiączce. Ranee, matka trzech sióstr, decyduje się na telefon do Sonyi, najmłodszej z nich, by powiadomić ją o zaistniałej sytuacji. Dwie pozostałe córki, Trisha i Marin, mieszkają w mieście.

Niemal codzienne wizyty kobiet przedstawiają nam obraz zrozpaczonej rodziny, która nie opuszcza chorego, modląc się o szybki powrót do zdrowia. Czy jednak tak jest w rzeczywistości? Jak zareagowałaby hinduska społeczność, gdyby dowiedziała się prawdy o rodzinie Brenta? Dlaczego strach przed jednym mężczyzną budzi pragnienie jego śmierci wśród członków jego własnej rodziny?

„Muskam palcami grzbiety pozostałych książek, zdając sobie sprawę, że każda z nich jest o przetrwaniu. Wszyscy bohaterowie przeżywają problemy nie do pokonania na drodze do tego, by odnaleźć samych siebie.”

Jak już wspomniałam, najmłodsza z dziewcząt, Sonya, wyprowadziła się z domu zaraz po ukończeniu studiów. Od tej chwili podróżuje po świecie jak fotograf, współpracując z ludźmi z dalekich krańców świata. Nigdy nie podejrzewała, że będzie musiała wrócić do miejsca, z którego uciekła, gdy tylko nadarzyła się sposobność. Czy będzie w stanie przełamać swój strach i wszystkie bariery, by miejsce, w którym dorastała, nazwać domem?

Trisha, druga z sióstr, zawsze uważała się za szczęściarę. Teraz, wraz z mężem Erickiem, prowadzi dostatnie życie. Do szczęścia brakuje im tylko dziecka. Czy aby na pewno? Co może się wydarzyć, kiedy jedna strona czegoś bardzo pragnie, a druga przed tym ucieka?

Marin, najstarsza z rodzeństwa, kobieta sukcesu, matka nastoletniej Gii, żona równie dobrze radzącego sobie Raya, musi mieć wszystko pod kontrolą. Gdy coś idzie nie po jej myśli, gdy w jej uporządkowany świat wkrada się choć odrobina chaosu lub po prostu coś niezaplanowanego przez nią, kobieta traci grunt pod nogami. Tak się dzieje, gdy nagle Marin odkrywa, że jej córka jest cała posiniaczona, jednakże nie chce powiedzieć matce prawdy na ten temat. Do czego zdolna jest kobieta, która pragnie jedynie szczęścia i bezpieczeństwa swojej córki?

„Jeśli dorosły doświadczył przemocy jako dziecko, zawsze żyje w przeświadczeniu, że zaraz stanie się coś złego. Bo tak się zawsze działo. Nigdy nie było dobrego dnia, takiego, który nie skończyłby się źle. Smutek zawsze następował po radości, a strach wypierał pewność siebie.”

Muszę przyznać, że "Ślad po złamanych skrzydłach" nie należy do lektury najłatwiejszej. To zdecydowanie nie jest książka na jeden, ba na dwa wieczory! Każde nowe zdanie, rozdział widziany oczami skrzywdzonych kobiet, jest przepełniony bólem i cierpieniem. To, co zdarzyło się w przeszłości ma ogromny wpływ na to, kim te kobiety są teraz, kim będą później, jeśli nadal nie będą potrafiły poradzić sobie z demonami przeszłości…

Zdecydowanie polecam tę powieść! Wiele razy zmusiła mnie ona do refleksji, kazała zatrzymać się i pomyśleć o wielu ludziach, których mijamy na ulicy, a którzy być może potrzebują naszej pomocy, choć sami jeszcze nie zdają sobie z tego sprawy!