Skradzione dziecko

Diney Costeloe skradła moje serce powieścią „Skazane na poniewierkę”. Autorka ma niesamowity dar przelewania emocji na papier, a tym samym potrafi poruszyć nawet najbardziej zatwardziałe serca. Sięgając po najnowszą powieść, „Skradzione dziecko”, byłam przekonana, że i tym razem nie zabraknie w niej emocji, tym bardziej że powieść ta oparta jest na prawdziwych wydarzeniach.

Plymouth, 1941 rok. Nocny nalot na miasto zmusza mieszkańców do schowania się w schronie. Wśród ludzi ukrywających się przed bombami jest rodzina Shawbrooków. W pewnym momencie uświadamiają sobie, że zapomnieli zabrać ze sobą synka. Zrozpaczona Vera opuszcza schron, by odnaleźć dziecko. Dzień po nalotach, sierżant Colin Peterson, narażając własne życie, wynosi ze zrujnowanego domu kilkumiesięczne dziecko. Wie, że w zbombardowanym mieście chłopiec nie otrzyma należytej opieki, więc zabiera go do własnego domu. Nie wie jednak, że jego żona, która przed rokiem straciła własnego synka, pokocha malca na tyle, by obdarzyć go matczyną miłością i za wszelką cenę zatrzymać go przy sobie.

Powieści osadzone w realiach drugiej wojny światowej zawsze wywołują we mnie mnóstwo emocji i skłaniają do refleksji. Diney Costeloe oddała w nasze ręce historię o sile matczynej miłości, determinacji i odwadze. To przepełniona bólem i cierpieniem historia matki, która dla dziecka gotowa jest zrobić wszystko.

Niemal przez całą powieść towarzyszymy dwóm rodzinom, Autorka nie zagłębia się w realiach wojny i nie serwuje nam skali okrucieństwa, jakiego doświadczyła bohaterowie. Głównym aspektem powieści jest walka o dziecko, i to na nim skupia się cała fabuła. Ogromnym atutem powieści jest styl i język autorki, przez powieść niemal płyniemy. Jednak tym razem historia opowiedziana przez Autorkę, nie przebiła swojej poprzedniczki, „Skazane na poniewierkę”. Ta historia nie wywołała we mnie głębszych emocji, owszem, byłam bardzo ciekawa, jak zakończy się historia i mocno kibicowałam bohaterkom, jednak nie przeżywałam jej tak, jak w przypadku poprzedniej książki. Odnoszę wrażenie, że autorka nie do końca wykorzystała swoje pisarskie umiejętności. Sięgając po „Skradzione dziecko”, liczyłam na pełną wzruszeń i emocji historię, i owszem, dla wielu z Was taką właśnie będzie, jednak ja, po przeczytaniu mnóstwa książek, których fabuła osadzona jest w realiach najtragiczniejszych wydarzeń, jakimi była druga wojna światowa, troszeczkę jestem rozczarowana. Dla mnie ta historia była zbyt lekka, a ze względu na poruszony temat, powinna w czytelniku wywołać głębsze emocje.

Podsumowując, „Skradzione dziecko” jest powieścią dobrą, napisaną lekkim i przyjemnym językiem, jednak nie oczekujcie dramatyzmu, jaki towarzyszył ludziom podczas wojny. To bardziej historia skupiająca się na relacjach międzyludzkich, napisana z wrażliwością i delikatnością łącząca temat macierzyństwa i utraty bliskich osób, w tym przypadku utrata dziecka. Choć nie wywołała we mnie emocji, na jakie liczyłam, czytając, nie uroniłam łez, to i tak uważam, że warto sięgnąć po tę książkę. Z pewnością fani powieści z wojną w tle będą zachwyceni.

O tym, że „Skradzione dziecko” jest powieścią opartą na faktach dowiedziałam się już po przeczytaniu książki. I aż nie mogłam uwierzyć. Bo to jedna z najbardziej poruszających historii, jakie miałam okazję w swoim życiu czytać. Naprawdę ciężko jest uwierzyć, że mogła wydarzyć się naprawdę. Już sam fakt, że wydarzenia rozgrywają się podczas II wojny światowej pozwala sądzić, że lektura nie będzie łatwa. Ale coś takiego na dokładkę, to już prawdziwy emocjonalny huragan. Wylałam morze łez, czytając tę powieść. Od początku dzieje się tu bardzo dużo. Losy dwóch rodzin, które powiązało ze sobą niemowlę zaczynamy poznawać od utraty przez Maggie i Colina Petersonów ich własnego syna Rogera. Kobieta się załamuje i nie potrafi odzyskać chęci do życia. Zaraz potem przenosimy się do domu rodziny Shawbrooków i obserwujemy ich ucieczkę do teoretycznie bezpiecznego schronu. Po czym wydarza się kolejna tragedia. I to na niespełna kilkudziesięciu stronach. Nie wiadomo, co stało się z Verą, która wybiegła ze schronu w trakcie bombardowania, aby zabrać z mieszkania swoje maleńkie dziecko. Wiemy, że tam nie dotarła, bo następnego ranka Colin ratuje właśnie to niemowlę z walącego się budynku. Splot okoliczności prowadzi do tego, że dziecko zostaje z Maggie, która traktuje go jak własnego syna, nawet wtedy, kiedy wie, że ktoś go szuka. Im bardziej Freddie jest poszukiwany, tym większą motywację ma Maggie, żeby się ukryć. I trzeba przyznać, że jest dość kreatywna w szukaniu pomysłów na to, gdzie może się z dzieckiem podziać i jak zmylić tropy. Ma też świetną intuicję, co ratuje ją od wpadki kilka razy. Od samego początku czytelnik trzyma kciuki za Verę, matkę Freddiego i resztę jej rodziny, aby odnaleźli dziecko. A nie jest to łatwe, bo po pierwsze trwa wojna, po drugie możliwości organów ścigania są mniejsze niż obecnie. Z drugiej strony jednak można mieć wątpliwości, przynajmniej na początku. Bo przecież Shawbrookowie zostawili malucha samego w trakcie bombardowania i gdyby nie Colin malec nie miałby szans na przeżycie. Przetrzymywanie dziecka tak właśnie tłumaczy sobie Maggie, nawet kiedy już wie, że rodzina nie porzuciła malca celowo.

Książka bardzo wciąga, a akcja jest szybka. W tle toczy się wojna, na pierwszym planie pozostają losy obu rodzin i oczywiście poszukiwanie skradzionego dziecka. Autorka skupia się w powieści na sile matczynej miłości i ukazuje ją na przykładzie dwóch kobiet – prawdziwej matki chłopca i tej, która się nią stała przez przywłaszczenie. Bardzo dobrze pokazuje, jak wiele jest w stanie znieść matka, aby ochronić dziecko, które kocha nad życie. Jak wiele potrafi poświęcić i do czego jest w stanie się posunąć. Bardzo szybko się tę książkę czyta, nie można się oderwać. Styl autorki jest przystępny, język łatwy, zrozumiały dla każdego. Zakończenie satysfakcjonuje, chociaż, jeśli się wie, że ta historia wydarzyła się naprawdę, chciałoby się znać jej ciąg dalszy. Szczególnie, jeśli chodzi o to, co stało się z Maggie. „Skradzione dziecko” zaliczyłabym do powieści obyczajowych z elementami romansu i wojną w tle. To historia pełna emocji, tych bolesnych, rozdzierających serce na milion kawałków, ale też tych bardziej pozytywnych: radości, nadziei i miłości. Dużo w tej powieści śmierci, szczególnie na początku. Jednak, gdyby nie ona, powieść straciłaby na wiarygodności. Bo przecież trwała wtedy wojna i straty w ludziach były czymś nieuniknionym. Jeśli chodzi o bohaterów, są skrojeni przyzwoicie, na tyle, aby po zakończeniu lektury poczuć ich brak. Z łatwością wchodzi się w ich skórę i odczuwa wszystko razem z nimi. Szczególnie ciekawa jest kreacja Maggie, która jest jak kameleon i potrafi skutecznie wtopić się w tło, nawet mając przy sobie tak charakterystyczne dziecko jak Freddie.

„Skradzione dziecko” skradło moje serce na tyle, że mam ochotę sięgnąć po wcześniej wydane w Polsce powieści autorki. Mam nadzieję, że skradnie również Wasze. Polecam!

Jak już wspomniałam książka jest pięknie wydana, twarda oprawa i przyciągająca wzrok okładka. I to, że jest na napisana na faktach skłoniło mnie do jej przeczytania.

Historia dwóch rodzin, która dzieje się w czasie wojny w roku 1941. Brytyjskie miasto Plymouth było pod ostrzałem, dlatego Nancy z dziećmi biegnie do publicznego schronu. Jej najstarsza córka prosto z pracy pojawia się w schronie, okazuje się, że w domu pozostał najmłodszy członek rodziny Freddie. Vera postanawia po niego wrócić.

Historia o miłości, emocji i napięciu. Rodziny połączyła i podzieliła rodzicielska miłość.

To, że jest na faktach jeszcze bardziej kusi do jej przeczytania. Choć na początku nie było łatwo, za dużo ludzi, za dużo nazwisk i się pogubiłam. Dopiero później historia mnie wciągnęła i rozeznałam się w osobach i ich nazwiskach. Dobrze się ją czytało i wygodnie, bo twarda oprawa, choć ciężka dawała komfort czytania.

Podczas czytania i uroniłam łzę i uśmiechnęłam i zdenerwowałam. To pełna emocji historia. Dawno nie czytałam niż z wojną w tle, a ta książka pozytywnie mnie zaskoczyła. Wszystko tak realnie przedstawione, można sobie wyobrazić, jakbyśmy stali z boku i na wszystko patrzyli.

To taka obyczajówka z elementami romansu i dramatu. Miłość i tęsknota wysuwa się na pierwszy plan. Bardzo jestem ciekawa jak historia tych rodzin potoczyła się dalej, zwłaszcza Maggie Peterson, mogę sobie tylko dopowiedzieć.

Chętnie przeczytałabym inne książki tej autorki, jestem ciekawa czy również by mnie wciągnęły i wzruszyły. To była na prawdę ciekawa historia, która zapewne zostanie ze mną na dłużej. Jeśli i wy macie chęć poznać pióro autorki, to polecam Skradzione dziecko, takich emocjonujących wydarzeń dawno nie czytałam.

Z pozornie spokojnego nieba zaczynają spadać bomby, zmuszając mieszkańców Plymouth do panicznej ucieczki i szukania schronu poza murami bombardowanych domostw. Jednym z takich ludzi są Shawbrookowie, którzy w tej tragicznej sytuacji zapominają zabrać swego malutkiego synka. Szczęście w nieszczęściu, że płaczącego Franka odnajduje odważny sierżant Colin Peterson. Mężczyzna, chcą zapewnić chłopcu jak najlepszą opiekę zabiera dziecko do własnego domu. Nie wie jednak, że jego żona ujrzy w malcu ich pochowanego przed rokiem syna i postanowi od teraz za wszelką cenę mieć kolejnego…

„Skradzione dziecko” Diney Costeloe okazała się w moim przypadku konfrontacją z okrutnymi czasami, w których miłość rodzicielska, przynależność do drugiego człowieka i poczucie bezpieczeństwa były wystawiane na najcięższe z prób. Autorka przedstawiając prawdziwe losy Freddie`go na tle okrutnego świata, pozbawionego często nadziei na lepsze życie, nie raz i nie dwa budziła moją wątpliwość w moralne zachowanie bohaterów.

O fabule książki nie ma sensu się dłużej rozwodzić, bo ta jest oczywista- okrucieństwo ludzi wobec ludzi i ich bezgraniczne cierpienie wylewają się praktycznie na każdej ze stron. Jednak w tym widoku piekła na ziemi dostrzegłem nie tyle iskierkę, co ogromny płomień ludzkich uczuć zdolnych do niewyobrażalnych czynów. Właśnie te czyny były, są i będą zawsze głównym powodem sięgania przeze mnie po takie książki. Udowadniają bowiem, że prawdziwy człowiek pozostanie nim na zawsze, bez względu na okoliczności…

Współpraca z wydawnictwem Kobiece.

Książkę czytało się przyjemnie mimo trudnych tematów - Diney Costeloe naprawdę pięknie pisze. Poprzez powieść opartą na prawdziwych wydarzeniach pokazała życie w realiach wojennych, strach, wolę przetrwania i ogromną walkę o "normalne życie" pomimo wojny. Poruszyła problemy, z którymi borykały się kobiety w tamtym czasie - samotność i strach o walczących partnerów, depresja poporodowa, której jeszcze nie znano, czy wstyd wczesnego macierzyństwa. Podobało mi się to, że autorka, tak jak by przy okazji, pokazała to jak wiele zmieniło się od tamtego czasu w społeczeństwie.

A teraz tłumaczę dlaczego mam mieszane uczucia.

Myślałam, że ta książka bardzo mnie poruszy emocjonalnie - historie z dziećmi podczas wojny - sami rozumiecie. Byłam nastawiona na ogrom łez. Okazało się, że bardziej od samej historii skradzionego dziecka dotykały mnie realia życia podczas wojny. Trochę się tym zawiodłam.

Druga rzecz, że obie główne bohaterki były dla mnie antypatyczne - ja lubię lubić głównego bohatera 🙈

Niezwykle rzadko sięgam po książki, które poruszają tematykę wojny, gdyż nie podoba mi się fabularyzowanie ogromu tragedii, która miała miejsce, często ją spłycając i grając na emocjach czytelników. Jednak w przypadku “Skradzionego dziecka” wojna jest jedynie tłem dla historii dwóch rodzin, których losy łączy maleńki chłopiec.

Miasto Plymouth kilka nocy z rzędu pada ofiarą niemieckich bombardowań. Rodzina Shawbrook kryje się w miejskim schronie, niefortunnie pozostawiając w domu najmłodszego członka rodziny - dziewięciomiesięcznego Freddiego. O poranku z ruin zniszczonego domu Colin Peterson ratuje przerażonego malca i zanosi go do swojego domu. Splotem wypadków Colin nie informuje o tym żadnych służb, a następnego dnia ginie.

Niemowlę pozostaje z żoną Colina - Maggie, która dziewięć miesięcy wcześniej straciła swoje własne dziecko. Kobieta w przypływie matczynych instynktów, wypełniając lukę po własnej stracie, przelewa całe swoje uczucia na dziecko i postanawia udawać, że to jej Roger. W tym samym czasie ocaleńcy z rodziny Shawbrook zaczynają poszukiwania chłopca, a policja rozpoczyna śledztwo.

Równolegle do historii zagubionego Freddiego, towarzyszymy Muriel - młodej sanitariuszce pracującej w szpitalu. Obserwujemy, jak między nią i Patrikiem rozwija się uczucie, jak mierzy się z informacjami o stracie najbliższych, jak usycha z tęsknoty.

Książka jest bardzo dobrze napisana, przez kolejne strony po prostu się płynie. Jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, ale na pewno sięgnę po jej inne publikacje. Jeśli masz ochotę na dawkę rozmaitych emocji, wzruszenia, historię o szaleństwie, sile matczynej miłości, determinacji, samotności, tęsknocie, to jest to książka dla Ciebie!

Przedstawiam Wam książkę, która przeniosła mnie w ostatnich dniach do zupełnie innej rzeczywistości. Powieść osadzoną w realiach drugiej wojny światowej, od której ciężko się oderwać, zwłaszcza że oparta jest na prawdziwej, poruszającej historii.

Czy strata dziecka, chęć zapewnienia mu bytu w niepewnych czasach wojny, może stanowić usprawiedliwienie przywłaszczenia sobie cudzego dziecka?

Autorka już na początku książki przedstawia czytelnikowi dylemat moralny. Wojna nie zna litości, nie oszczędza nikogo. Dramatyczne wydarzenia, których doświadczyły dwie rodziny splatają ich losy poprzez małego chłopczyka. Choć cała fabuła toczy się w tle okrutnych ataków wojennych, nie uświadczycie tu krwawych opisów walk. Książka bowiem silnie oddziałuje na emocje czytelnika poprzez obrazowanie miłości rodzicielskiej, uczucia straty, tęsknoty i zaciętości przy poszukiwaniach dziecka.

Choć starałam się wykrzesać z siebie odrobinę zrozumienia i wyrozumiałości dla dylematu Maggie, postać ta nie potrafiła wzbudzić mojej sympatii. Jej zachowanie od początku kłóciło się z moim głęboko zakorzenionym poczuciem sprawiedliwości, uczciwości i przyzwoitości. Z przejęciem śledziłam losy małego chłopca i z żywymi emocjami na przemian odczuwałam napięcie, gniew, smutek, wzruszenie...

"Skradzione dziecko" to książka, która świetnie wpasowała się w mój jesienny nastrój i pochłonęła mnie całkowicie. Polecam!

BRUNETTE BOOKS

"Skradzione dziecko" to historia oparta na faktach. Wielka Brytania rok 1941. Nancy Shawbrook ucieka z dziećmi do zbiorowego schronu gdy na ich miasto Plymouth spadają bomby i wyją syreny alarmowe. Jej mąż David pełni nocną służbę w straży miejskiej, a córka Vera pracuje jako kelnerka w pobliskim pubie. Gdy Vera dociera do schronu okazuje się, że w domu został maleńki Freddie. Nie zważając na niebezpieczeństwo postanawia wrócić po chłopca. Następnego dnia policjant Colin Peterson znajduje w zrujnowanym domu niemowlaka i zabiera go do domu do swojej żony Maggie, która jest zrozpaczona po stracie swojego synka. Kiedy Maggie bierze w ramiona chłopca zaczyna go traktować jak własnego synka.

Jak potoczą się losy bohaterów? Czy Freddy'ego odnajdą bliscy? Czy prawda wyjdzie na wierzch?

Odpowiedzi szukajcie w tej książce.

"Skradzione dziecko" to historia o losach dwóch rodzin, które połączyła wojna. Poznajemy losy rodziny Shawbbrook, która robi dosłownie wszystko, by odnaleźć małego Freddy'ego. II wojna to czas okrucieństw. W mieście Plymouth trwa bombardowanie i w jednej rodzinie rozgrywa się prawdziwy koszmar i dramat. Otóż zaginął mały chłopiec. Zrządzeniem losu trafił w ręce osób, które nie chcą go oddać prawdziwej rodzinie.

To bardzo wzruszająca i poruszająca historia pokazująca siłę matczynej miłości oraz ukazująca straszne oblicze wojny. Ja nie mogłam oderwać się od tej książki ani przez chwilę. Dla takiej książki warto zarwać noc!

Jeśli lubicie książki oparte na faktach i literaturę z wojną w tle to ta książka chwyci Was za serce i długo o niej nie zapomnicie.

Rewelacja!

Gorąco polecam!

Świetny thriller, który trzyma w napięciu od początku do końca. Książka spodoba się nie tylko fanom gatunku, ale też każdemu czytelnikowi, który pragnie przeżyć dreszczyk emocji nad lekturą. Zazwyczaj czytając thriller szybko domyślam się zakończenia, ale przy Skradzionym Dziecku mi się to nie udało. Finał był dla mnie totalnym zaskoczeniem, za co podwójnie doceniam tę powieść. Na plus zasługują również mocno zarysowane postaci oraz szybkie prowadzenie akcji i realistyczne opisy, szczerze polecam!

Plymouth, 1941 rok. Wokół wyją syreny i rodzina Shawbrooków chowa się w zatłoczonym zbiorowym schronie. Bomby zaczynają już spadać z nocnego nieba, gdy Shawbrookowie uświadamiają sobie, że w pośpiechu zapomnieli o swoim synku, Freddiem, który został w łóżeczku. Matka chłopca, Vera, wybiega ze schronu, aby go odnaleźć.

Następnego ranka sierżant Colin Peterson słyszy płacz dziecka dochodzący ze zrujnowanego domu. Z narażeniem życia wynosi stamtąd kilkumiesięcznego chłopca. W mieście pełnym rannych i pozbawionych dachu nad głową ten maluch nie otrzymałby należytej opieki, więc Colin zabiera go do siebie. Niespełna rok wcześniej Colin i jego żona Maggie stracili dziecko zaraz po porodzie. Kiedy kobieta bierze teraz w ramiona cudem uratowanego chłopca, dostrzega w nim swojego syna. Od tej pory zaczyna go traktować jak własnego i nikt jej nie przekona, że jest inaczej.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki, po książkę zdecydowałam się sięgnąć, ponieważ zaintrygował mnie opis powieści i skusiła piękna klimatyczna okładka, a dodatkowo uwielbiam jak autorzy poruszają w swoich książkach tematykę wojenną, a tutaj historia zaprezentowana na kartach "Skradzionego dziecka" jest oparta na faktach. Styl autorki jest bardzo lekki i przyjemny, mimo poruszanej trudnej tematyki, tj. wojna, utrata dziecka. Fabuła książki została w bardzo ciekawy sposób nakreślona i równie dobrze poprowadzona, ja od pierwszych stron zostałam wciągnięta do świata bohaterów i nie mogłam się oderwać dopóki nie dowiedziałam się jak potoczyły się losy małego Freddiego oraz rodzin Shawbrook i Peterson. Historia tą obserwujemy z perspektywy tych dwóch rodzin, co pozwoliło mi dowiedzieć się z czym się mierzą, jakie emocje nimi targają, jak wyglądało ich życie codzienne w tym trudnym czasie oraz lepiej zrozumieć ich postępowanie oraz decyzję, z którymi co prawda nie zawsze się zgadzałam, ale potrafiłam je zaakceptować, a tych bohaterów naprawdę nie powinno się oceniać. Obie rodziny połączył mały chłopczyk - Freddie, którego postać ogromnie poruszyła moje serce. Autorka w swojej powieści skupia się w głównej mierze na macierzyństwie, stracie, ukazuje siłę matczynej miłości oraz dylematy z tym związane, a wojna jest w zasadzie tylko tłem dla tej historii. Ciekawym i tak bardzo potrzebnym tutaj wątkiem był również ten romantyczny pomiędzy Mu a Patrikiem, ogromnie mi się podobało jak została przedstawione rodzące się pomiędzy nimi uczucie. "Skradzione dziecko" to poruszająca i wartościowa powieść, która wywołuje naprawdę ogrom emocji i skłania do głębszych przemyśleń. Z chęcią sięgnę po kolejne powieści autorki, bo naprawdę zasługują one na uznanie. Polecam! Moja ocena 8/10.

Wyobraź sobie, że podczas Twojego krótkiego życia rozpoczyna się, lub trwa już — WOJNA. Nieprzyjemna wizja, prawda?

Ciągły strach, obawa co przyniesie jutro. Rozwalające się budynki, spadające bomby, strzelanina w tle.

Nagle syreny — szybko! Do schronu!

Biegniesz potykając się o własne buty, lub na boso. Z tym, co masz pod ręką albo z niczym. Z najbliższymi lub modląc się by i oni zdążyli. Lub sam, bo nie został Ci już nikt.

Koszmarna wizja, która była rzeczywistością.

„Skradzione dziecko” osadzone jest właśnie w takiej rzeczywistości. Gdy nad Plymouth rozlega się odgłos syren, rodzina Shawbrook z opracowanym wcześniej planem ewakuacji zmierza w stronę schronu. Wszystko wydaje się dopięte na ostatni guzik. Każdy ma swoją rolę w tej akcji. Gdy dostają się pod bezpieczny dach okazuje się jednak, że jedna z córek nie biegła razem z nimi. Nie zdążyła wrócić z pracy i przybiega z innego miejsca niż ich rodzinny dom. Ta sama córka, która miała zapewnić bezpieczeństwo dla malutkiego dziecka, które teraz zostało samo w swoim pokoiku w opuszczonym budynku, które prawdopodobnie zostanie zbombardowane. Vera postanawia wrócić po dziecko i wybiega ze schronu. W tle spadają bomby.

Jak skończy się ta historia? Nie będę wam spoilerować. Nie jest to łatwa lektura i na pewno będziecie narażeni na różnego rodzaju emocje.

„Skradzione dziecko” to historia miłości dwóch matek, z których każda straciła dziecko i każda próbuje je odzyskać. Diney Costeloe pokazuje nam to, czego mam nadzieję, że nigdy nie doświadczymy na własnej skórze. Brud i samotność wojny. Pył i śmierć dookoła. Miłość i rozłąkę wpisaną w każdą rodzinę… Poczucie, że nie wiesz, czy nie widzisz kogoś po raz ostatni.

Gdybyśmy odrzucili wizję wojny, która trwa dookoła, dostaniemy świetny kryminał, podczas którego matka, próbuje odebrać dziecko drugiej matce. Pytanie tylko… która — której?

Jak zachowalibyśmy się na miejscu jednej i drugiej? Czy znalezione dziecko stałoby się remedium na boleść po stracie tego upragnionego, które zmarło tuż po porodzie? Do czego posunie się człowiek, by uszczęśliwić samego siebie? Czy odbierze chłopcu biologiczną matkę tylko po to, by stworzyć mu dom z sobą w roli głównej? Gdzie kończy się miłość a rozpoczyna egoistyczna pobudka? Czy miłość bywa egoistką? A może to właśnie jeden z jej aspektów? Książka porusza i sprawia, że uważny czytelnik będzie zastanawiał się nad tym i nad wieloma innymi sprawami. Otrzymacie tutaj kilka różne emocje, ale z pewnością się nie zawiedziecie.

Świetna książka, przepiękna okładka i bardzo dobre tłumaczenie: Anna Sauvignon!

Skradzione dziecko to książka, która złamała moje serce. Literatura zamknięta w realiach drugiej wojny światowej nie należy do najłatwiejszych. Odwzorowanie realiów, strach o każdy dzień, fakty historyczne to prawdziwe wyzwanie dla pisarza. Jednak jest jeden najważniejszy czynnik, który decyduje o tym, jak przyjmie się opowieść. Emocje! Na jakie emocje powinniście przygotować się w Skradzionym dziecku?

„Jak długo jeszcze? – zastanawiał się Colin, śpiesząc na posterunek pośród masowej zagłady. – Ile wytrzymamy?”

Rok 1941, nad Plymouth rozlega się ryk syren. Uciekajcie, biegnijcie szybko do schronu! Znowu samoloty, znowu alarm, módlmy się na głos o własne życie. Zaśpiewaj ze mną piosenkę, wtedy nie będziemy ich słyszeć. Zamknijmy oczy, złapmy się za ręce, koszmar się za chwilę skończy…

Tak właśnie chowa rodzina Shawbrook. Wszyscy mają gotowy plan ewakuacji. Vera miała zadbać o bezpieczeństwo najmłodszego członka rodziny, ale gdy dociera do schronu, nigdzie nie widzi maleństwa. Nie zważając na niebezpieczeństwo, decyduje się wrócić po chłopca i uchronić się przed nalotem. Następnego ranka sierżant wśród ruin odnajduje niemowlę. Zanim zabierze je do środka, postanawia się nim zaopiekować, przebrać i poprosić o pomoc żonę. Maggie jednak w maleńkim chłopcu widzi swojego syna, przez co nie pozwala go oddać do przytułku.

„Jaki w tym sens, Patrick? Po co w ogóle przyszli na świat, skoro nawet nie było im dane w pełni się rozwinąć? Wierzysz, że Bóg istnieje? Bo ja nie. Jaki Bóg odbierałby życie, zanim się ono na dobre zaczęło?”

Najtrudniejsze czasy

Umówmy się, temat wojny nie jest łatwy. Trudno nam sobie wyobrazić tamtejszą rzeczywistość, to właśnie książki pozwalają nam spojrzeć w przeszłość i zrozumieć walkę o jedzenie, ubrania oraz… przeżycie. Szalenie ważne i trudne jest narysowanie klimatu książki, pokazanie tej wojennej codzienności dla upamiętnienia historii. Diney Costeloe przenosi nas do brytyjskiego miasta, które jest pod ostrzałem. Trudno jest mi sobie wyobrazić, jak coś tak fundamentalnego jak poczucie bezpieczeństwa, zostało zabrane w kilka sekund. Od niemal pierwszej strony czułam się częścią tej historii, choć dopiero zaczynałam poznawać rodzinę Shawbrooków. Diney Costeloe nie lukruje wojny, pokazuje nam brutalny skrawek rzeczywistości, który mówi wprost: każdego dnia są ofiary, niemal każdego dnia jest ostrzał. Autorka nie oszczędza czytelnika, w głowie od razu wirują obrazy rzeczywistości, w której tkwią nasi bohaterowie. Brak jedzenia, brak dobrej komunikacji z innymi miastami, handel wymienny, ranni, poczucie braku sprawiedliwości, ta bezradność… Bo zasypiając jednego dnia, nie wiemy, czy otworzymy oczy.

„Spojrzał z okna na nieszczęsne miasto. Zręby pokiereszowanych kamienic sterczały niby drzazgi na tle posępnego nieba, rozświetlane krwawym blaskiem ognia. Odszukał wzrokiem zarys swojego domu słabo widoczny w oddali, nim krajobraz przesłoniła mu błona łez, których dłużej nie był w stanie tłumić.”

Rodzicielska miłość

Skradzione dziecko to przede wszystkim opowieść o macierzyństwie: momentami niezrozumianym i niedojrzałym, a w innych chwilach budzącym w człowieku niesamowitą siłę do działania. Miłość do dziecka ma wiele imion, ale nikt z nas nie jest gotowy na radzenie sobie z jego stratą. Na wojnie wydaje się zdecydowanie łatwiejsze zaakceptować śmierć niż porwanie własnego dziecka. Bardzo doceniam, jak w sposób barwny i zróżnicowany zostało przedstawione macierzyństwo. Choć skupiamy się na życiu dwóch rodzin, każda z nich walczy z innymi demonami. Szalenie trudno jest pokazać czytelnikowi, jak rodzi się miłość do dziecka i że wojna to nie tylko ostrzały i ruiny miast. W życie toczyło się dalej: ludzie się zakochiwali, całowali się na ulicy, spotykali się na herbacie. Diney Costeloe pokazała, jak łączyć i dzielić potrafi miłość: miłość do dziecka, do drugiego człowieka… Udowodniła czytelnikowi, że siła jest w każdym z nas, ale niektórzy muszą ją w sobie odkryć. To piękna, poruszająca historia, która wzruszy niejednego z Was i na długo pozostanie w sercu. Wyjątkowa, niepowtarzalna, a ja tylko mogę przypuszczać, ile ziarenek prawdy musiała zebrać Diney Costeloe, aby przygotować tak niezwykłą opowieść o trudach macierzyństwa w niespokojnych czasach.

"Ciszę nocnego nieba rozpruł donośny ryk. Kolejny nalot. [...] Ponaglane przez matkę dzieci po omacku wypełzły z łóżek i posłusznie podążyły za nią w dół nieoświetlonej ulicy. Na skrzyżowaniu utworzył się już zator okolicznych mieszkańców, a kolejni nadciągali zewsząd całymi rodzinami."

Podczas wojny nietrudno było rozdzielić rodzinę. Przez spadające bomby, łapanki, zabójstwo, czy zgubienie w tłumie uciekających ludzi. A co, gdy w pośpiechu przed schowaniem się w schronie zapomni się o tym jednym, najmłodszym członku rodziny, który niezdolny jest, by zadbać o siebie przez swój wiek?

Przytoczone zdarzenie dotknęło rodzinę Shawbrook. Może nam się wydawać to irracjonalne, i tak właśnie czułam podczas czytania, ale miało ono miejsce. Książka oparta jest na faktach, więc ciekawa jestem, ile jest w książce faktów, a ile fikcji.

Rodzina Shawbrook zgubiła dziecko. Poprzez niedopatrzenie mały Freddie został sam w zrujnowanym po bombardowaniu domu. Sierżant Colin Peterson odnajduje dziecko. Zabiera Freddiego do domu, w którym czeka na niego żona. Kobieta, która straciła dziecko, pogrążona w żałobie, postanawia zostawić dziewięciomiesięcznego chłopczyka pod swoją opieką. Traktuje go jak swojego syna. Natomiast Vera i jej rodzina robią wszystko, by odnaleźć chłopca.

Historię "Skradzionego dziecka" poznajemy z perspektywy dwóch rodzin - Shawbrook i Peterson. Jesteśmy świadkami dramatu, wielu emocji i zachowań, które są tak bardzo realne, bliskie człowiekowi, że nietrudno utożsamić się z bohaterami. Utrata dziecka, po której rozlewa się żal i cierpienie. Popycha bohaterkę do zatrzymania przy sobie znalezionego dziecka i chwilowego szczęścia, choć wypełnionego strachem. Nadzieja na odnalezienie dziecka i ciągłe poszukiwania, które świadczą o silnej, bezwarunkowej matczynej miłości. Druga bohaterka także cierpi ze względu na utratę dziecka w czasie bombardowania, ale tli się w niej nadzieja, że odnajdzie je żywe.

Autorka zwraca uwagę nie tylko na tytułowe "Skradzione dziecko". W międzyczasie miasta Wielkiej Brytanii są ponownie bombardowane, a ludzie tracą kolejnych krewnych. Chowają się do miejskich schronów, czy tych w piwnicach, z nadzieją na przeżycie. Są również wątki romantyczne, bardzo subtelne, które nie są na tyle wyraźne, by przyćmić istotną kwestię dla fabuły.

Diney Costeloe ma przyjemne pióro, mimo trudnego tematu jakim są czasy II wojny światowej i dramatu rozgrywającego się u dwóch rodzin, o których mowa w książce. Od początku jest się zaintrygowanym, jak historia się rozwinie i jak rozstrzygnie się sprawa dwóch matek. Współczujemy bohaterom, żyjemy wraz z nimi nadzieją na szczęśliwy finał.

"Skradzione dziecko" to pełna emocji powieść, która pozostawi po sobie ślad w sercu.

Nasączona intensywną i nieujarzmioną miłością matki do dziecka, obnażająca obsesję wywołaną doznanymi w przeszłości traumami, unaoczniająca surowe oblicze wojennych kajdan, krępujących bezpieczną codzienność. „Skradzione dziecko” to powieść osnuta na uczuciu straty, które odbiera rozsądek, prowadząc w konsekwencji do nieprzemyślanych, krótkowzrocznych wyborów, skompilowana z permanentną niepewnością, podsycaną również labilnością potencjalnych bombardowań. Wzbogacona o wyraźnie nakreślone wątki poboczne fabuła otula wolną od smutku powłoką miłości, która rodzi się na kartach powieści, będącą lustrzanym odbiciem lepszych chwil życia, które toczyło się nieprzerwanie na tle ogarniającego świat jarzma. Osnowa tej historii porusza nieprzewidywalnością zdarzeń, ciskanymi gromami zaskoczenia, które esencjonalnie oplatają zmysły. Jednak najmocniej strun wrażliwości czytelnika dotyka tragizm bezwarunkowego uczucia, które popycha do szaleństwa i świadomego przekraczania granic, tym samym egoistycznie dążąc do ziszczenia własnych pragnień. Niespieszna kreacja kontrastuje z rollercoasterem jawnie odczuwalnych przeżyć, które intencjonalnie trzymają odbiorcę w pułapce zaintrygowania. „Skradzione dziecko” to fascynujący w wydźwięku spektakl ludzkich słabości i lęków, które spotęgowane nadarzającymi się okolicznościami, okrywają pomrocznością i kierują na ścieżkę kłamstw, z której nie da się już zawrócić, nie doświadczając jej pokłosia. Fabuła zbudowana na fundamencie matczynej determinacji spleciona z dosadnie zobrazowaną desperacją, którą nie sposób okiełznać, bazuje na wydarzeniach, które odcisnęły swój ślad w rzeczywistości, intensyfikując jeszcze mocniej i tak jaskrawe już doświadczenia towarzyszące lekturze tego tytułu. Bezsprzecznie trudna do zapomnienia jeszcze długo po jej odłożeniu, tkwiąca boleśnie w pamięci wizją relacji, która jednocześnie stanowi najpiękniejszy wyraz bezkresnego oddania oraz współmiernej gotowości do wszelkich działań i poświęceń, które definiują każdy kolejny krok. To powieść akcentująca moralny dylemat, przybierający formę zrozumienia wyzbytego z potępienia, oraz mieniąca się wieloma odcieniami iluzorycznej czerni i bieli, niejednoznaczna i wymagająca empatycznego podejścia do rozegranych zdarzeń. Refleksyjna uczta literacka!

Człowiek w obliczu wojny staje się jednostką nieobliczalną. Zmuszony do trawienia przeżartej bólem codzienności, chce ratować rodzinne wartości, próbuje zatem instynktownie ratować najważniejsze emocje, a jednak bagaż emocjonalny często przybiera tak intensywną postać, że zwyczajnie nie radzi sobie z jego przytłaczającym ciężarem. Szczególnie wtedy, gdy na szali położone jest życie jego bliskich. I właśnie takie bohaterki przedstawia Diney Costeloe w doszczętnie poruszającej powieści historycznej Skradzione dziecko.

Ta opowieść bezsprzecznie chwyta za serce – wszystko za sprawą jej autentyczności. Jak podpowiada bowiem sama okładka, zdarzenia opisane na łamach książki mają podłoże w prawdziwej i zapewne równie wstrząsającej historii. W obszarze emocjonalnym nie ma zatem miejsca na wątpliwości – naprawdę trudno o bardziej dramatyczny i bardziej zatrważający obraz niż rozpaczliwa walka o własne dziecko. W tym przypadku macierzyństwo utrwalone jest z dwóch niezwykłych perspektyw. Ze strony kobiety, która w wyniku parszywego nieporozumienia, zostawia dziecko w okupionym bombardowaniem budynku – czytelnik bez wątpienia przerażony jest sytuacją młodej Very, nieustannie czuje buzującą w niej rozpacz i próbuje wesprzeć ją w poszukiwaniu ukochanego synka. Ale także ze strony przesiąkniętej żałobą matki, która w oczach odbiorcy niewątpliwie przybiera obraz pogubionej życiowo bohaterki. Maggie ma w sobie mnóstwo miłości i zauważalnie chce się nią dzielić z maleństwem, ale prawda jest nieubłagana – ta kobieta zawłaszcza nieswoje dziecko. Jej postawa z pewnością oburza, okazuje się też dziwnie stanowcza, w jej przemyśleniach wręcz zaborcza, a jednak czytelnik próbuje ją zrozumieć, wyraźnie skupia się na współczuciu.

Fabularnie dzieje się tu bardzo dużo, w tle nieustannie toczy się agresywna wojna, codziennie giną ludzie, zostawiając po sobie jedynie przeszywającą pustkę. Trudno zapanować nad emocjami, jeszcze trudniej wyłuskać nieskalane wojennym brudem szczęście. A jednak Diney Costeloe pokazuje, że nawet w tak traumatycznej rzeczywistości, utrwalają się piękne emocje – w tym najważniejsze z uczuć. Miłość nie jest tu wymuszona, choć niepewna sytuacja dostrzegalnie przyspiesza jej naturalny rozkwit. Wątek romantyczny poprowadzony jest nadzwyczaj subtelnie, w żaden sposób nie narusza przodującego tu motywu macierzyństwa, idealnie komponuje się z jego wzruszającym charakterem. I namacalnie staje się ujmującym akcentem.

Poruszająca konfrontacja matczynych uczuć – historia zauważalnie dramatyczna, emocjonalna i delikatna, w odczuciu wręcz dobitna i rozczulająca. Skradzione dziecko to niezwykle angażująca powieść historyczna, książka jawnie domagająca się troski i współczucia, efektownie portretująca bezkresną siłę macierzyństwa i jednocześnie ukazująca naturalnie rodzące się piękno miłości, nawet w obliczu szaleństwa wojennej zawieruchy. Bo przecież tłem jest tutaj trwająca wojna, która rani i zabija dosłownie na oczach czytelnika. I to właśnie bezduszna sceneria sprawia, że powieść staje się tak bardzo charakterna, nieprzewidywalna i zajmująca.

"Skradzione dziecko" to już kolejny tytuł, którym Diney Costeloe mnie kupiła. Pisarka ma prawdziwy dar poruszania najwrażliwszej struny w sercu, a zaskakująca i pełna tragizmu historia gwarantuje prawdziwą literacką ucztę.

Autorka zabiera nas do bombardowanego Plymouth, aby spleść swym piórem historię dwóch rodzin, które połączył malutki chłopiec. Nalot nazistowskich samolotów i tragiczny wypadek w schronie to dopiero początek wydarzeń, które stanowią główną oś fabularną. Wojenna zawierucha pochłonęła tysiące ofiar, ale czy wśród nich jest maleńki Freddie?

Życie bywa przewrotne, o czym bohaterowie doskonale się przekonali.

Fabularnie książka jest niezwykle wciągająca, akcja mknie w tempie idealnym, nie jest za wolno, ani za szybko. Chwyta za serce, wciąga, zaskakuje złożonością, a także przebiegiem zdarzeń. Dodatkowym smaczkiem jest fakt, że historia napisała swój własny scenariusz, a autorka na podstawie prawdziwych wydarzeń stworzyła książkę, którą mam przyjemność Wam przedstawić. Pisarka stworzyła finezyjne połączenie fikcji i historii, a takze doprawiła całość niezwykle subtelnym wątkiem miłosnym, nienachalnym, lecz przykuwającym uwagę. Romantyczna strona nie przyćmiewa jednak tematu przewodniego, jakim jest poszukiwanie dziecka i niewyobrażalnie smutna pogoń za macierzyństwem.

Sposób kreacji bohaterów, to coś, co Diney Costeloe opanowała do perfekcji. Bardzo łatwo się z nimi zżyć i im współczuć. I nawet delikatnie irytująca Vera nie psuje tego efektu. Autorka nadała im bardzo realistyczną nutę, są pełni przeciwieństw i do bólu prawdziwi.

"Skradzione dziecko" to miażdżące serce opowieść o macierzyństwie, poszukiwaniu i cierpieniu. Moje matczyne serce zostało zdeptane, ale właśnie takie emocje w książkach kocham. Diney Costeloe wie, jak zagrać na uczuciach, przedstawić historię w sposób angażujący i wzruszający. Jej książki to tzw. pewniaki, śmiało mogę po nie sięgnąć w ciemno. "Skradzione dziecko" na stale zagości na mojej półce, to jeden z tych tytułów, które warto znać i polecać.

"Skradzione dziecko" Diney Costeloe to ksiazka, która pochłonęła mnie od pierwszych stron. I trzymała tak długo póki historia się nie skończyła.

Maggie tak bardzo czekała na syna. Niestety nie doczekała się pierwszego krzyku. Vera została matką bardzo wcześnie chociaż tego nie chciała. Atak niemieckich bombowców na Plymouth sprawia, że losy dwóch rodzin krzyżują się. A żadna z kobiet nie zamierza sie poddać, odpuścić.

To historia oparta na faktach może właśnie dlatego tak do mnie trafiła. A może to styl autorki, który sprawia że przez powieść się płynie. Książka nie opowiada jedynie o potędze matczynej miłości. Czytelnik zostaje wciągnięty w wojenną codzienność zwykłych ludzi, w romantyczne relacje w okrutnych czasach, w sieć zbiegów okoliczności, przypadków i kłamstw. W tej książce jest wszystko i można z niej czerpać garściami. Obyczaj, romans, thriller, kryminał. Okrutny los śmiejący się ludziom w twarz. "Skradzione dziecko" to także opowieść o stracie i bólu. Czasem przejmującym i odbierającym rozum. Czasem kształtującym dojrzałego człowieka. Niezwykła powieść, która wtargnie do każdego serca i znajdzie tam dla siebie całkiem sporo miejsca. Szczerze polecam!

Gdy tylko zobaczyłam ,,Skradzione dziecko" w zapowiedziach, wiedziałam, że nie będę mogła przejść obojętnie obok tej historii. Intuicja mnie nie zawiodła i spędziłam świetny czas, choć momentami powiało grozą. Nie potrafię i nawet nie chcę sobie wyobrażać, jaki ból musiała przejść Maggie Peterson w momencie, kiedy okazało się, że przedwczesny poród ich syna Rogera zakończył się śmiercią noworodka. Jej mąż, Colin, postanawia przeprowadzić się do Plymouth, licząc, że kobieta odzyska stopniowo radość życia. Trwa wojna, bombardowania są na porządku dziennym. Okazuje się, że nawet w schronach nie jest bezpiecznie. W jednym z domów Colin znajduje chłopca, którego przynosi do domu...

Tymczasem rodzina Shawbrook przeżywa prawdziwą tragedię. David w czasie pełnienia służby dowiaduje się, że schron, w którym zazwyczaj ukrywała się jego rodzina został zbombardowany. Zginęło kilkadziesiąt osób. I choć przez chwilę łudzi się, że może wybrali inną lokalizację, nadzieje okazują się płonne. Zostaje z jedyną córką Mu, pielęgniarką, która w obliczu tragedii przenosi się do rodzinnego miasteczka. Z czasem jednak na jaw wychodzą nowe fakty, które pozwalają sądzić, że przeżył ktoś jeszcze.

Diney Costeloe pisała tę historię w czasach wybuchu wirusa COVID-19. Poświęciła jej wiele uwagi, co widać z każdej strony. ,,Skradzione dziecko" to niezwykle dopracowana historia, od której nie mogłam się oderwać. Losy Maggie, Colina, Davida i jego rodziny przeplatają się ze sobą niejako pośrednio. To wszystko jednak ma wpływ na toczące się dalej wydarzenia. Autorka poświęciła swoją najnowszą powieść wojennej historii, która wydarzyła się naprawdę. Kobieta, nie mogąc znieść straty swojego dziecka, postanowiła zaopiekować się cudzym, wmawiając sobie, że będzie to dla niego najlepsze rozwiązanie. Pochłonęłam tę książkę na raz, nie mogłam przestać. Fenomenalna! Nie żałuję, że postanowiłam skusić się na tę lekturę. Wam również polecam to zrobić.

Zbliża się jesień, wieczory coraz dłuższe. Idealny czas na czytanie. Tym bardziej, że wrześniowa półka z nowościami TaniejKsiąż[Adres usunięty] niemal pęka w szwach!

Znajdziecie tam [Adres usunięty]. Skradzione dziecko. To opowieść, która mogła mieć swoje odzwierciedlenie w rzeczywistości. Zresztą, Diney Costeloe pisze dość sprawnie (ukłony także dla tłumaczki, Anny Sauvignon), dlatego przez tę książkę się mknie, a wszystko, co spotyka bohaterów, przyjmujemy bez zarzutu, jako bardzo prawdopodobne. Jednak jest to też historia jakich wiele. Na tle powieści tego typu, Costeloe niczym się nie wyróżnia.

Emocje buduje się tu głównie przez zwiększanie napięcia i dramatyczne sytuacje. a równoważy dzięki szczęśliwym zbiegom okoliczności i „cudom”. Zaczniemy więc od scenografii. Bo oto trwa wojna, miasta, miasteczka i wsie angielskie są pod nieustannym ostrzałem. W takich warunkach żyją i pracują zwyczajni ludzie. Ten mroczny świat obserwujemy tu z kilku perspektyw, bo i oczami cywila, pielęgniarki opatrującej rannych, służb czy żołnierza. Costeloe zadbała więc byśmy na wojnę spojrzeli z różnych stron. Jednak z każdej widzimy to samo – śmierć i zniszczenie.

„Każdy kogoś stracił”. Tak, największą stratą Davida jest rodzina. Poza najstarszą córką, pielęgniarką w odległej miejscowości, wszyscy Shawbrookowie zginęli w schronie podczas nalotu. Mężczyzna przeżywa żałobę, pędzi do jedynego dziecka, by poinformować ją o tragicznej stracie. Tymczasem Muriel wybrała się w podróż do domu. Pragnie przedstawić rodzicom swojego narzeczonego, Patricka. Miną się. Mu sama dowie się co się wydarzyło w Plymouth. Jako ochotniczka w szpitalu odkryje, że jednak ktoś z rodziny się uratował! Nowe wieści pozwolą też myśleć, że powinno przetrwać jeszcze jedno z licznego rodzeństwa.

Losy Shawbrooków co rusz przecinają się z historią Petersonów. Oto dzielny sierżant Colin Peterson, z narażeniem życia, ocalił niemowlaka. Po powrocie do domu dziecko natychmiast przejęła Maggie, która wzięła chłopca za swojego zmarłego syna. To była trudna sytuacja, zwłaszcza dla Colina, stróża prawa. Czuł się w obowiązku zgłosić malucha do rejestru, ale widok wreszcie szczęśliwej żony nieco osłabił jego czujność. Nazajutrz sierżant oddał życie na służbie. Informacja o odnalezionym cudem chłopcu przepadła.

Jak łatwo przewidzieć, od tej pory będziemy naprzemiennie obserwować jak radzi sobie Maggie z maluszkiem. Jak tka sieć kłamstw i stale ucieka, wpadając w obsesję. Drugą nitką poprowadzą nas Shawbrookowie i ich śledztwo. Odkryjemy rodzinne sekrety i będziemy świadkiem tego, ile znaczy wsparcie i siła rodziny. Te opowieści będą się coraz mocniej zazębiać.

I właściwie na tym zasadza się ta powieść. Costeloe umieściła kilka minitematów w tle historii właściwej. Ale są one jedynie sygnalizowane, autorka ich nie rozwija, nie przygląda się im się z bliska, raczej odnotuje ich występowanie. To [Adres usunięty]. rozmaite traumy, poczucie, że w czasie wojny nie należy dążyć do osobistego szczęścia, samotne wychowywanie dziecka i macierzyństwo w dość młodym wieku, pytania o sens istnienia i kwestię Boga.

Skradzione dziecko może wywołać wiele różnych uczuć, ale może też być ot, niezobowiązującym czytadełkiem. Podejrzewam, że to już zależy co każdy z nas sobie z tej książki wyłowi i gdzie sam rozłoży akcenty. Costeloe uparcie podsuwa nam pod nos sprawę chłopca, ale przecież tak wiele ważnych rzeczy dzieje się tu w tle głównej opowieści. I kto wie, może nawet o wiele bardziej emocjonujących!

Jest coś takiego w książkach poruszających tematykę wojenną, że przyciągają mnie jak magnes. Mimo ogromu emocji, mimo niepojętego cierpienia i bólu. Choć ich lektura pozostawia ślad w moim sercu i po częstokroć przyprawia o łzy …

Rok 1941, Plymouth – jedno z większych miast portowych Wielkiej Brytanii, nagły alarm przeciwbombowy gromadzi mieszkańców w miejskim, zbiorowym schronie. Rodzina Shawbrook uświadamia sobie, że zapomnieli z domu z zabrać swojego najmłodszego dziecka… Tak rozpoczyna się opowieść, gdzie na tle spadających bomb, chaosu i cierpienia stawką będzie życie dziewięciomiesięcznego Freddiego.

Akcja książki toczy się równolegle, splatając ze sobą losy dwóch kobiet przejętych położeniem dziecka. I choć jedna z nich jest jego biologiczną matką, przyjdzie jej zawalczyć o odzyskanie syna…

„Zaginione dziecko” to historia niesamowicie emocjonalna, dotykająca tych obszarów serca w których mieszka matczyna miłość. Ale to też historia mierzenia się ze stratą bliskich, walki o życie i w końcu historia nieśmiałego, powoli rozwijającego się uczucia do drugiego człowieka.

Autorka na kartach książki porusza też wątki usiłowania odnalezienia ukojenia w pracy, o poszukiwaniu sensu w każdym nowym rozpoczynającym się dniu po stracie najbliższych i o codziennym funkcjonowaniu w świecie, w którym czai się ogrom zła… Nakreśliła ona portret koszmaru wojny angażując czytelnika bez reszty i nie pozwalając mu na odłożenie książki zanim przewróci ostatnią stronę.

Bardzo serdecznie polecam zarówno tym, którzy lubią książki z historią w tle jak i tym, którzy mają ochotę poznać przejmującą i autentyczną historię na tle rozgrywającej się wojny…