Skradziona dama

„Wszystko, co możesz sobie wyobrazić, jest prawdziwe”.

Pablo Picasso

Kiedy sztuka miesza się z historią, powstają naprawdę ciekawe dzieła, zwłaszcza kiedy zarówno historia jak i sztuka dzieją się w dwóch różnych czasach, a książka okraszona jest wieloma retrospekcjami. Przyznam, że do pozycji Skradziona dama podchodziłam bardzo ostrożnie, do portretu Mona Lisy dorobiono już tyle opowieści i stworzono tyle publikacji zarówno na faktach, jak i tych zmyślonych, że momentami czuć przesyt.

Oczywiście samo powstanie tego malunku, jak i jego historia zwłaszcza w czasach kiedy wojska niemieckie plądrowały wszystko, co się dało, jest niesamowita. Ten obraz od wieków budzi ogromne zainteresowanie i nie ma chyba osoby, która by go nie znała. Przedstawia portret przeciętnej kobiety z Florencji, żony, matki, wiodącej zwykłe, ciche życie mieszczańskie. Francuzi czują się właścicielami obrazu, gdyż po śmierci mistrza Leonarda, jego siostry sprzedały "Mona Lisę" królowi francuskiemu Franciszkowi I za niebagatelną kwotę, czterech tysięcy złotych koron — równoważność dzisiejszych 9,7 mln dolarów! I w ten sposób trafiła ona do Francji.

Wplecenie w fabułę losów dzieła, jest mistrzostwem świata, o ile Autor traktuje, to poważnie. Opowieść Pani Morelli dzieje się w dwóch czasach rok 1939 oraz 1479 przeplatają się ze sobą, tworząc niejednoznaczną historię ludzi, miasta, oraz dzieła sztuki. Nasza bohaterka Annie młoda archiwistka na początku II wojny światowej po powrocie do domu odkrywa, że jej brat zaginął. Gdy stara się dowiedzieć, co się stało, Paryż dostaje się w ręce niemieckie. Pracownicy Luwru ratują, co mogą przed brutalną grabieżą, a nasza bohaterka zostaje wysłana do zamku Chambord, gdzie przewożone są najcenniejsze dzieła, chronione w oparach wojny. Annie zajęta bezpieczeństwem dzieł sztuki, poznaje tajemnice, jaką skrywa jej brat, jednocześnie popadając w niebezpieczeństwo. Retrospekcja przenosi nas w czasy Leonarda da Vinci i krok po kroku, pozwala poznać fakty z momentu powstawania Mona Lisy.

Pozycja Pani Morelli, zwroty akcji, historia, nietuzinkowi bohaterowie, tajemnica niezwykle przypomina popularne dzieła Pana Browna. Wartka akcja sprawia, że przez tę książkę się po prostu płynie. Fakt, że temat jest powielony, jak już pisałam o Mona Lisie powstało wiele lepszych i gorszych książek, jednak Pisarka zachwyca fabułą, doborem wątków historycznych i całkowitym brakiem zastoju w akcji. Osobiście najbardziej podobały mi się wtrątki z przeszłości, bez dwóch zdań Pani Morelli świetnie odnajduje się w gawędziarskiej historii.

Książki utrzymane w ramach kryminału, thrillera, czy obyczajówki z wątkami historycznymi zawsze są ciekawe i trzeba przyznać, że nawet najbardziej opornemu na historię czytelnikowi uzupełniają wiedzę, dlatego polecam bez dwóch zdań.

[Adres usunięty]

Któż nie zna Leonarda da Vinci i jego dzieł. Mona Lisa jest najbardziej rozpoznawalnym dziełem sztuki na świecie. Kobieta z obrazu jest żoną bogatego handlarza jedwabiem. Książka napisana jest z perspektywy trzech osób Leonarda da Vinci, archiwistki Anny oraz opiekunki Belliny. Poznajemy punkt widzenia każdej ze stron. Autorka przedstawia nam historię, która zaczyna się we Włoszech w 1472 roku tam spotykamy się z Leonardem. Poznajemy także jego punkt widzenia, gdy tworzy on coś, co stanie się jego arcydziełem, oczywiście Mona Lisę. Trafiamy również do Francji do 1939 roku gdzie spotykamy Annę pracującą w archiwum Luwru. Prowadzi spis dzieł, które muszą uratować przed najazdem wojsk niemieckich. Dziewczyna zaczyna podróżować ze skarbami z muzeum, w tym Mona Lisą, i chronić je, jak najcenniejszą rzecz. Tak zaczyna się jej podróż polegająca na przemieszczaniu się z miejsca na miejsce. Trafiamy również do 1479 roku, tam mamy przyjemność poznać Bellinę, opiekunkę Lisy, której uśmiech zasłynie jako inspiracja kultowego obrazu da Vinci.

Książka została napisana ciekawie. Opowiada nie tylko o sztuce lecz również o wojnie i ludziach dzięki którym możemy zachwycać się tym dziełem. Ciekawa historia i dobrze narysowani bohaterowie sprawiają, że książkę czyta się w szybko. Jeśli chodzi o fabułę to jest naprawdę niezła, jednak mi trochę się dłużyła. Niektóre szczegóły można byłoby pominąć z pewnością nie byłoby uszczerbku na historii. Niemniej jednak „Skradziona dama” jest bardzo dobrze opowiedziana. Z przyjemnością polecam miłośnikom historii sztuki i nie tylko.