Shuggie Bain

Ta historia opowiada o relacjach matki i syna, ale równie dobrze można ją odnieść do innych osób, np. do męża i żony. Stuart Douglas pięknie ujął temat miłości do drugiej osoby i rezygnacji z własnego życia- chociaż przyznaje się, że nie zgadzam się ze wszystkimi koncepcjami, jakie ON przedstawił. Historia jest bardzo smutna, ale potrzebna, ponieważ sporo daje człowiekowi do myślenia. Cieszę się, że mogłem ją przeczytać. Nie znałem wcześniej żadnych książek tego autora. Moje pierwsze spotkanie z nim zaliczam do bardzo udanych. Nie dziwię się już, że książka okazała się takim sukcesem na całym świecie.

Glasgow lata 70 - górnicza dzielnica dotknięta reformami Margaret Thatcher. Bieda, brud, ubóstwo, w powietrzu unosi się jeszcze węglowy pył, dzieci bawią się w kraterach wyrobiskowych, a kobiety co poniedziałek wyczekują w kolejce po zasiłek. Nikogo z mieszkańców nie stać by prowadzić w miarę normalne życie, szerzą się różne patologie, a największą z nich jest alkoholizm. Krajobraz jak po bitwie.

To mocno depresyjny i przytłaczający widok, a w środku niego mały chłopiec uparcie walczący z alkoholizmem swojej matki. Co czuje dziecko nałogowej alkoholiczki? W dodatku całkowicie samotne, opuszczone przez ojca i resztę rodzeństwa. Uciekaj stamtąd czym prędzej - mówili Shuggiemu, jednak chłopiec nie wyobrażał sobie innego życia. On stronił od zabaw ze swoimi rówieśnikami, mocno bolały go słowa o jego odmienności. Na swoich ramionach dźwigać ciężar odpowiedzialności za swą matkę, znosić upokorzenie otoczenia, żyć w ciągłym strachu co zastanie po powrocie ze szkoły, a jednocześnie nosić w sobie ogromne pokłady wiary i nadziei stawia tego chłopca w gronie bohaterów heroicznych. On nie miał czasu na dzieciństwo, nie był jak inne dzieci, zbyt szybko musiał dorosnąć. Shuggie Bain już zawsze będzie dla mnie symbolem wiary i odpowiedzialności, dziecka samotnego o tak ogromnym sercu.

Gdy sięgałam po powieść nie spodziewałam się, że Shuggie Bain rozgości się w mojej głowie i zajmie moje myśli na wyłączność! Odkładałam książkę, a ON wciąż tam był, w mym umyśle, nieprzerwanie i wciąż! To jedna z tych historii, które przetaczają się po czytelniku niczym ciężkie działa, przeczytamy raz i już nigdy o niej nie zapomnimy. Stworzyć historię pozostawiającą trwały ślad, niewygodna i uwierającą niczym zbyt ciasne buty jest niebywałym talentem. Nie jeden raz wzruszyłam się i bolałam nad losem chłopca, któremu nikt nie był w stanie podać pomocnej dłoni. Autor pisze w sposób niezwykle realistyczny, prawdziwy. Mając świadomość, że trzymam w dłoni książkę pisaną przez ponad 10 lat życia, gdyż tyle czasu zajął proces twórczy "Shuggie Bain" miałam do tej pozycji jeszcze większy szacunek. Co stoi za tą autentycznością ? Gdzie ukryty jest haczyk? Według mnie pobrzmiewają tu echa autobiografii, autor daje nam pewną wskazówkę w prologu. dziś już wiem, że przeczytam wszystko, co tylko wyjdzie spod pióra tego człowieka.

Zafundował mi prawdziwa huśtawkę emocji, ciężko po tej książce wrócić do rzeczywistości. Nie jest ona ani łatwa, ani przyjemna, a jednak tak prawdziwa. Nieskromnie przyznaję "Shuggie Bain" tytuł jednej z najlepszych książek tego roku.

Mamy tutaj młodego chłopca, tytułowego Shuggie Bain, który to stara się przetrwać w dość dysfunkcyjnej rodzinie. Na domiar złego, przyszło mu niestety jeszcze żyć w ciężkich latach 80, gdzie Glasgow było miastem robotniczym. Zatem, przez całą książkę, śledzimy losy tej rodziny oraz ich starania w odnalezieniu się w trudnych chwilach.

.

Wcale mnie to nie dziwi, że książka zdobyła nagrodę Bookera - zdecydowanie zasłużyła na to!

To, co zafundował nam Douglas Stuart, przechodzi ludzkie pojęcie, gdyż sama historia jak i sposób jej przedstawienia, jest tak rozdzierająca i chwytająca za serce, że nie sposób o tym stale nie myśleć. Już wiem, że na pewno będę robić jej reread, bo z pewnością wyciągnę z niej jeszcze więcej spostrzeżeń jak i lekcji życiowych.

Sam obraz ubóstwa, podziału społeczeństwa czy walki z alkoholizmem był niesamowicie rzeczywisty, brutalny i niemalże namacalny, przez co razem z tą rodziną przeżywałam te wszystkie zmagania. Na dodatek, język był tak autentyczny, że wszystko wydawało się takie realne, a co za tym idzie - przerażające.

Nie powiem, że była to dla mnie przyjemna lektura, bo z każdej strony wylewało się ogrom bólu i cierpienia, lecz te wszystkie złe aspekty niosły za sobą cenne wskazówki i bardzo życiowe przemyślenia. I rozumiem, że nie każdy lubi smutne historie, bo nie ma co ukrywać, taka ona właśnie jest, ale pod tym całym bólem, ukrywa się iskierka nadziei, która z każdą kolejną stroną tli się coraz mocniej.

.

Shuggie Bain, okazał się bardzo wciągającą, autentyczną i niezwykle poruszającą historią, która pozostanie w moim sercu na bardzo długo. Nie mam co do, niej absolutnie żadnych zastrzeżeń, zatem jak dla mnie jest to powieść genialna, po którą warto sięgnąć.

"Przez chwilę Shuggie rysował w ziemi, w pyle, który tworzył grubą, miękką warstwę. Narysował konia, a potem Agnes. Lubił rysować kręcone włosy. Rysował je wszędzie. Wyglądały radośnie."

To zdecydowanie jedna z najlepszych książek tego roku. Prawdziwa, realistyczna i łamiąca serce, to książka, która odciska piętno na czytelniku. Nie ukrywam, że nie jest to łatwa lektura i na pewno nie jest ona dla każdego. Ta opowieść o miłości, samotności, biedzie oraz walce z uzależnieniem przeczołga was emocjonalnie i zostawi z bólem w sercu. Nie wiem czy jeszcze kiedyś do niej wrócę, ale z całą pewnością nigdy o niej nie zapomnę. Ukłony w stronę autora, absolutne mistrzostwo.

Ta książka łamie czytelnicze serca. Emanuje potężną dawką emocji, desperackich przykładów zachowania pozorów, prób samoakceptacji, ale też dążenia do autodestrukcji. To potworny, emocjonalny wir, który pochłania całą dobrą energię i zostawia czytelnika z głową pełną pytań bez odpowiedzi.

Niebywała, ważna i wstrząsająca powieść.