W obecnej sytuacji kulturalnej ta książka jest bardzo potrzebna, świadomie używam określenia kulturalna, ponieważ zawartość i znaczenie niniejszego zbioru rozpraw i szkiców przekracza granice literatury.
Sens dziedziczenia ma także wymiar krytycznoliteracki, bo prawdziwa krytyka taka, jaką uprawiali Brzozowski, Irzykowski, Stempowski, Kijowski poprzez literaturę odnosi się do zjawisk i procesów pozaliterackich. Bierzemy do rąk tom potrzebny i cenny, ponieważ podejmuje problemy rzadko dziś brane na warsztat przez badaczy literatury, zwłaszcza tych głównego (modnego) nurtu. Te usuwane poza obszar literaturoznawstwa a nawet krytyki zagadnienia, to pozaestetyczne zobowiązania pisarza, cele twórczości, związki sztuki słowa z moralnością, a poprzez nią z wymiarem historyczności, w jakim istnieją twórcy i czytelnicy.
Omawiany zbiór tekstów Tadeusza Witkowskiego zajmuje miejsce osobne na mapie współczesnej refleksji literackiej, sytuując się poza popularnymi stanowiskami postmodernistycznymi, programowo odcinającymi sztukę, a więc i literaturę, od zjawisk oraz procesów społecznych; stanowiskami unikającymi czasem jak diabeł święconej wody pisania o kwestiach moralnych w życiu jednostek i społeczeństw, a szczególnie o związkach literatury z etyką.
(prof. Krzysztof Dybciak)
Sens dziedziczenia ma także wymiar krytycznoliteracki, bo prawdziwa krytyka taka, jaką uprawiali Brzozowski, Irzykowski, Stempowski, Kijowski poprzez literaturę odnosi się do zjawisk i procesów pozaliterackich. Bierzemy do rąk tom potrzebny i cenny, ponieważ podejmuje problemy rzadko dziś brane na warsztat przez badaczy literatury, zwłaszcza tych głównego (modnego) nurtu. Te usuwane poza obszar literaturoznawstwa a nawet krytyki zagadnienia, to pozaestetyczne zobowiązania pisarza, cele twórczości, związki sztuki słowa z moralnością, a poprzez nią z wymiarem historyczności, w jakim istnieją twórcy i czytelnicy.
Omawiany zbiór tekstów Tadeusza Witkowskiego zajmuje miejsce osobne na mapie współczesnej refleksji literackiej, sytuując się poza popularnymi stanowiskami postmodernistycznymi, programowo odcinającymi sztukę, a więc i literaturę, od zjawisk oraz procesów społecznych; stanowiskami unikającymi czasem jak diabeł święconej wody pisania o kwestiach moralnych w życiu jednostek i społeczeństw, a szczególnie o związkach literatury z etyką.
(prof. Krzysztof Dybciak)
Bestsellery z kategorii Nauki humanistyczne >>
