River

"Miłość jest podobna do rzeki — kiedy płynie, nigdy się nie kończy, a z czasem staje się coraz większa."

Biorąc książkę „River” Samanthy Towle do ręki nawet przez najmniejszą chwilę nie przypuszczałam, że ostatnie strony przeczytam ze łzami w oczach i ogromną chęcią, by przeczytać tę książkę jeszcze raz. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona, bo spodziewałam się po niej lekkiej książki z położonym naciskiem na wątek erotyczny, a dostałam coś o wiele lepszego!

Carrie Ford podejmuje najtrudniejszą decyzję w jej życiu – ma już dość życia u boku swojego męża, które nie jest kolorową bajką, lecz istną torturą. Odkrywając, że jest w ciąży i jest odpowiedzialna już nie tylko za swoje życie – ucieka od męża i próbuje zacząć wszystko od nowa, sama. Jednak czy można smutną przeszłość zostawić za sobą? Tytułowy River Wild jest nowym sąsiadem Carrie i trzeba to napisać, ale nie należy do miłych mężczyzn, jest wręcz dupkiem i bucem. W dniu, w którym River pomaga uratować sąsiadce uratować tonącego psa, Carrie dostrzega coś, co może zobaczyć także i w swoim spojrzeniu – smutek, ból i samotność – uczucia tak bardzo dobrze jej znane. Między tą dwójką zranionych ludzi zaczyna się rodzić specyficzne uczucie, zawiązuje się przyjaźń. Każde z nich ma swoje sekrety i dlatego tak bardzo dobrze się dogadują i rozumieją. Dzięki Riverowi Carrie pierwszy raz w swoim życiu doświadcza normalności, pierwszy raz wie, jak naprawdę wygląda szczęście. Niestety to, co dobre, nigdy nie trwa wiecznie. Nie dla takich ludzi jak ona. Przeszłość wraca jak boomerang, lecz jakie będą tego konsekwencje?

Na samym początku książki mamy notkę od autorki, którą należy obowiązkowo przeczytać, bo książka nie jest lekturą dla ludzi wrażliwych, o słabych nerwach. I tu już to dało mi do myślenia, że to nie może być tylko lekki romans, który można szybko przeczytać i zaraz po o nim zapomnieć. I ogromnie się cieszę, że autorka w tę stronę nie poszła, lecz stworzyła książkę, w której co prawda pojawia się w bardzo delikatny sposób erotyzm, lecz najważniejszy jest temat, o którym często się nie mówi, a wywołuje tak silne emocje. „River” jest przede wszystkim książką o przemocy domowej i przemocy na tle seksualnym. Ofiary są pokrzywdzone, lecz nie mogą tego nigdzie zgłosić, bo po prostu nikt im nie uwierzy i autorka w genialny sposób oddała ich stan emocjonalny. Te historie wprost łamią serce, powodują prawdziwy ból. Traumatyczna przeszłość wpływa siłą rzeczy na przyszłość bohaterów, na ich relacje z ludźmi. Nasi bohaterowie jednak przechodzą przemianę, choć pamiętają o doznanej krzywdzie, potrafią ruszyć i zacząć wszystko od nowa. Ucieczka czasami jest najlepszym rozwiązaniem.

Bardzo podobał mi się rozwój relacji Carrie i Rivera. Ona pierwsza zrozumiała, że nie tylko ona ma traumatyczną przeszłość i dzięki temu mogła lepiej zrozumieć zamkniętego w sobie i ponurego Rivera. On zaś, choć nie potrafił mówić o emocjach, wiedząc, że ona spodziewa się dziecka, na każdym kroku oferował jej swoją pomoc. Ich przekomarzanki były bardzo urocze!

I choć w ich relację zakrada się także erotyzm, to jest to tak delikatne i nienachalne, że w żadnym wypadku nie spowoduje zgorszenia.

Samantha Towle z przytupem zaczyna i w taki sam sposób kończy swoją książkę. Choć można się domyślać, co będzie, gdy przeszłość Carrie ją dopadnie, to gdy zbliżałam się do końca, z emocji nie mogłam usiedzieć w jednym miejscu. I to, o czym przeczytałam – uruchomiło potop łez (łzy ze wzruszenia pojawiły się kilka razy wcześniej!). To była tak dobra i piękna książka! Jestem kilka dni po lekturze, a wciąż robi mi się ciepło w sercu, gdy o niej myślę. Zdecydowanie było warto ją przeczytać! Polecam!

"Miłość jest jak rzeka. Nigdy się nie kończy, jeśli wciąż płynie".

Carrie jest bardzo posłuszną, uległą we wszystkim żoną. Niestety to ciągle jest za mało. Bita, poniewierana, gwałcona, upokarzana. Na każdym kroku niszczona fizycznie i psychicznie. We wszystkim podporządkowana swojemu panu i władcy. Kiedy orientuje się, że jest w ciąży, postanawia odejść od tyrana. Wie, że nie będzie łatwo, jej mąż jest uznanym i szanowanym policjantem. Obawa o dziecko, zmusza ją do działania. Zmienia tożsamość i ucieka. Trafia do małego miasteczka w Teksasie. Jej sąsiadem zostaje River, facet, który robi wszystko, aby zniechęcić ją do siebie. Jest bardzo pewny siebie, nieprzystępny, nieuprzejmy, arogancki, ma swoją mroczną przeszłość. Pomimo początkowej niechęci - zwłaszcza ze strony Rivera - nawiązuje się między nimi nić sympatii. Zaczynają spędzać ze sobą coraz więcej czasu. Czy mają szansę na bycie razem? Niestety przeszłość wróci w najmniej spodziewanym momencie.

Bardzo bolesna a zarazem przepełniona ogromną nadzieją opowieść. Autorka porusza trudne, bolesne tematy i wychodzi jej to rewelacyjnie, z dużą prostotą i wiarygodnością. Przepełniona ogromnymi emocjami, czytanie było dużą przyjemnością. Bohaterowie ciekawie, a przy tym bardzo naturalnie wykreowani. Ich rozmowy, ciągłe dogryzania, cięte riposty, powodowały moje częste, wybuchy głośnego śmiechu. Mało znajdziemy tu erotyki i typowego romansu. Czy odnajdą w końcu upragniony spokój i miłość?

Mocna, dosadna, ukazująca przemoc, pedofilię, agresję, zastraszenie. O samotności, wyobcowaniu, wyrzutach sumienia, pogardzie i złej ludzkiej naturze. Pokazuje jak dobro i serdeczność może złagodzić ból, uleczyć rany. Bezkarność stróżów prawa - ręka rękę myje - jakie to okrutne, beznadziejne i niesprawiedliwe. W zakończeniu, autorka mocno zagrała na emocjach. Polecam :) Tatiasza i jej ksiażki :)

Niewiele mówiący tytuł, który początkowo kojarzyłam z rzeką… Na książkę zdecydowałam się bowiem już jakiś czas temu, ale w czasie gdy na nią czekałam, szczerze Wam powiem, kompletnie o niej zapomniałam.

Pierwsze wrażenia po jej otrzymaniu były mniej więcej takie: „Mam nadzieję, że nie wkopałam się w beznadziejny romans”. Tak, dokładnie tak sądziłam i tego się bałam. Zastanawiałam się jak to się stało, że do przeczytania owej książki w ogóle się zgłosiłam. Ale gdy zerknęłam jednym okiem na opis z tyłu okładki, wiedziałam już, co mnie do niej przyciągnęło. To, czego się po niej spodziewałam, w stosunku do tego, co otrzymałam, przekroczyło wszelkie moje wyobrażenia.

„River” to opowieść o dwójce ludzi brutalnie skrzywdzonych przez los. I to, na co chcę Wam od razu zwrócić uwagę to fakt, że macie przed sobą nie banalny romans, a przepełnioną ogromnym bólem i cierpieniem historię o próbie odbudowy swojego życia przez dwójkę dorosłych ludzi. Ona – ucieka przed przemocą ze strony męża, przed ciągłym poniżaniem i kontrolą. Tworzy nową tożsamość i zaczyna nowe życie z dala od niego. Musi to zrobić nie tylko dla siebie samej, ale przede wszystkim dla swojego dziecka, które nosi pod sercem. On – ucieka przed samym sobą. Przed niesłusznym poczuciem winy za śmierć bliskiej osoby. Przed własnymi wyrzutami sumienia z powodu tego, czego doświadczył jako bezbronne dziecko. Każdego dnia boryka się z nienawiścią do siebie samego i do otaczających go ludzi.

Dwoje ludzi z podobnymi doświadczeniami, ale całkowicie różnymi reakcjami na nie i próbą radzenia sobie z nimi. Są jak ogień i woda. Mimo wszystko mają w sobie ludzkie uczucia, nie są potworami, mają w sobie odwagę do działania i zmian oraz próbują pozytywnie patrzeć w przyszłość. Pomagają sobie wzajemnie, pomiędzy nimi rodzi się swoista więź, przyjaźń. Czytając o ich życiowych perturbacjach i problemach, podglądając jak mimo wszystko idą do przodu, możemy czerpać siłę, by mierzyć się ze swoimi własnymi kłopotami. Oni pokazują, że warto o siebie walczyć i nigdy się nie poddawać.

I na koniec chciałabym wspomnieć o samym zakończeniu, które wbiło mnie w osłupienie. Autorka tak zagrała na emocjach, tak skołowała Czytelnika, że wciąż jestem pod wrażeniem, jak jej się to udało. Kiedy już Ci się wydaje, że wiesz, jak wszystko się skończy, nagle akcja zmienia się o sto osiemdziesiąt stopni. Dawno już żadne zakończenie książki nie było dla mnie tak zaskakujące. A sama książka – porusza delikatne i drażliwe tematy skomplikowanych bohaterów i jest jedną z trudniejszych książek jakie ostatnio czytałam.

Nowe miasto. Nowa tożsamość. Ciąża i samotność. I daleko od przeszłości, przed którą Carrie Ford tak usilnie próbuje uciec.

River Wild jest humorzastym, nadętym dupkiem i w dodatku jej nowym sąsiadem. Carrie nie ma ochoty się z nim zaprzyjaźniać, ON również nie chce zostać jej przyjacielem. Jednak kiedy wszystko wydaje się jasne, mężczyzna niespodziewanie pomaga jej uratować porzuconego psa. Tego dnia Carrie dostrzega w jego oczach coś, co można zobaczyć też w jej spojrzeniu. Smutek. Ból. Samotność. Carrie bardzo dobrze zna te wszystkie uczucia.

Między dwojgiem zranionych ludzi nawiązuje się niechciana i niespodziewana przyjaźń, która bez ostrzeżenia zmienia się w coś więcej. Oboje mają swoje sekrety, ale to nie ma żadnego znaczenia, ponieważ ona bardzo dobrze go rozumie, a ON ją. W końcu Carrie pierwszy raz w życiu doznaje czegoś, czego się nie spodziewała – szczęścia. Niestety szczęście nie trwa długo. Nie, dla takich ludzi jak ona. Szczególnie kiedy przeszłość czai się za rogiem, czekając na odpowiedni moment, żeby wszystko odebrać.

"Mieć zwykłą pracę.

Wieść zwykłe życia.

Ale potwór zawsze jest w środku.

Czai się w ukryciu pod swoją zwykłą skórą.

Czekając na odpowiedni moment.

I gdy ten moment nadejdzie,

I kiedy ON będzie mógł już się pokazać,

Będziesz zaskoczony.

Ale ja nie.

Ja będę gotowy.

― River Wild"

Samantha Towle już od pierwszych stron rozpoczyna swoją opowieść mocnym akcentem. A im dalej w fabułę, tym przybywa emocji i zaskakujących, pełnych napięcia wydarzeń.

River to jeden z tych bohaterów, którego albo można znienawidzić, albo pokochać. Jego zachowanie dalekie jest od ideału. To mężczyzna twardy, zimny i zrzędliwy. I chyba właśnie to sprawia, że z jednej strony chcemy trzymać go na dystans, a z drugiej mamy ochotę poznać go lepiej. Z kolei Carrie, mimo tego, co ją spotkało, to silna, ciepła, opiekuńcza i optymistyczna kobieta. Mimo iż są zupełnym przeciwieństwem siebie jest coś, co ich łączy. Smutek, ból, samotność - te uczucia nie są obce obojgu naszym bohaterom. Czy odnajdą do siebie drogę? Czy zaznają szczęścia? I najważniejsze, czy gdy opadnie kurtyna tajemnic, będą w stanie je zaakceptować?

Bardzo podobała mi się relacja, jaka zaistniała pomiędzy głównymi bohaterami. Początkowo przyglądamy się wrogom, następnie przyjaciołom, w rezultacie romansowi, który w przeciwieństwie do większości książek rozwija się powoli, naturalnie. Oboje mają swoje sekrety, a ich odkrywanie dostarcza nie lada emocji.

"Miłość jest tak rzeka, nigdy się nie kończy, gdy płynie, ale z czasem staje się coraz większa."

Autorka porusza w swojej powieści temat przemocy w rodzinie oraz seksualnej. Ciężko czyta się o maltretowaniu dzieci. Wyobrażam sobie, że napisać o tym problemie równie niełatwo. Pisarce udało się nie popaść w przesadę, wszystko przedstawiła tak, jak mogłoby to wyglądać w rzeczywistości. Jednocześnie uzmysławia jak ważne jest wsparcie bliskich osób. Pokazuje też, że nigdy nie wolno tracić nadziei na lepsze życie i przyszłość.

Autorka udanie wplotła między wersy sporą dawkę humoru. Dzięki temu historia Rivera i Carrie nie jest aż tak przytłaczająca, a i czyta się naprawdę przyjemnie i szybko. Jedynie odnoszę wrażenie, że kilka ostatnich rozdziałów było poprowadzonych zbyt pośpiesznie. Zabrakło mi szerszego spojrzenia na bohaterów już jako parę. Ale mimo tego jednego mankamentu książka okazała się rewelacyjna.

"River" to druzgocąca, przerażająca, ale i piękna oraz wyjątkowa w przekazie powieść o miłości, która wprasza się nieproszona. To książka, która dodaje odwagi, otuchy, by zmienić coś w swoim życiu oraz by nie być obojętnym na los drugiego człowieka. To lektura o bliznach na duszy i ciele. Zdecydowanie warto dać jej szansę!

Anna to młoda i doświadczona przez życie kobieta. Dzieciństwo spędziła w domu dziecka i z jednego piekła przeszła w drugie. Policjant, któremu zaufała i chciała stworzyć szczęśliwy dom, zdjął maskę i pokazał swoją prawdziwą naturę. Gdy na świat ma przyjść ich dziecko, ucieka od swojego kata, zmieniając tożsamość, tak by jej nigdy nie znalazł.

River jest opryskliwym facetem stroniącym od ludzi, który trwa w swojej samotni, a w jego oczach można dostrzec ból i cierpienie. W swoim dzieciństwie przeżył coś, czego nikt nie powinien doświadczyć. Schował swój ciężar gdzieś głęboko i strzeże swojej tajemnicy.

Los sprawia, że Carrie i River zostają sąsiadami. Na początku ich znajomość jest dość trudna i wyboista, lecz pewnego dnia wszystko się zmienia i dwoje kiedyś skrzywdzonych ludzi zostaje przyjaciółmi.

Po przeczytaniu prologu sądziłam, że dalsza część książki będzie podobna, jednak dostałam coś innego i nie ukrywam, że podobało mi się bardziej, niż to, co sobie wyobrażałam.

Poznajemy dwójkę ludzi, którzy w swoim życiu przeszli piekło, a teraz dążą do tego, by zacząć żyć normalnie. Na swojej drodze spotykają siebie i chociaż wiedzą, że każde z nich coś ukrywa, nie przeszkadza im w to dalszej znajomości. Nie każdy przecież chce mówić o przykrych sprawach, przez które cierpiał i przyniosły mu wiele bólu. Nikt nie chce rozdrapywać starych ran, które przywołują te niepotrzebne emocje.

Książka opowiada o sile, jaką posiada człowiek, również o władzy nad swoim życiem, czy życiem innych. Humor autorki sprawił, że całkiem inaczej spojrzałam na historię Rivera i Carrie. Samantha Towle posiada świetny styl i płynnie prześlizguję się między różnymi wydarzeniami, ciekawy wątek i pełnych napięcia sytuacji sprawiają, że czyta się ją w ekspresowym tempie. Zakończenie książki było idealne! Nie mogłam opanować buzujących we mnie emocji. Oczywiście, że spodziewałam się zaskakującego finału, ale tutaj wszystko mnie przerosło, a następnie nie mogłam uwierzyć, że to już koniec.

NOWI SĄSIEDZI

Zastraszona, zdesperowana, ale i zdeterminowana, by walczyć. Bo teraz ma dla kogo. Carrie zmienia swoją tożsamość by wyrwać się z rąk potwora. Wrażliwa, nieugięta, nieocieniająca po pozorach. Uczciwa, cicha, dobra. Taka szara myszka z sercem na dłoni, którą szybko można pokochać. Tak, jak pokochałam ją ja kibicując jej na każdym kroku. River to mało przyjazny typ, od którego większość woli trzymać się z daleka. Choć każdy znający go człowiek wie, że to facet, który nikomu nie zrobi krzywdy. Zamknięty w sobie, za grubym murem, którym się obudował, chowa w pamięci bardzo mroczne wspomnienia, którymi został napiętnowany i które powracają we snach. Carrie i River – oboje zostali skrzywdzeni, ale też oboje mogą przynieść sobie wzajemny ratunek. Czy będą w stanie sprzeciwić się jednak okrutnemu wrogowi, który czyha w ukryciu?

ZŁY POLICJANT, DRAMATY I CUDOWNA MIŁOŚĆ

Autorka wykorzystała w tej powieści wizerunek czarnego charakteru ukrytego pod postacią złego policjanta, człowieka, który dzięki pełnionej funkcji czuje się bezkarny. Pojawia się więc mocny obraz tragedii zarówno sięgającej czasów dzieciństwa, jak i obraz dramatu rozgrywanego właśnie teraz, na łamach powieści, w towarzystwie złaknionego wrażeń czytelnika. Przemoc, wykorzystywanie, zastraszanie. Ucieczka i próby szukania normalności pośród innych ludzi i pośród miłości. Bo przecież bez tego ostatniego nie byłoby romansu, a „River” Samanthy Towle na pewno romansem w pewnym stopniu jest. Wątek miłosny rozwija się powoli, czyli tak jak lubię. Początkowo są zgrzyty i próby dotarcia się, niegrzeczne odzywki i niefortunne zdarzenia, ale nie ma typowego nieuzasadnionego „hejtu”. Książka potrafi wywołać wiele emocji, od nadziei, radości i uśmiechu po ból i strach. I pojawił się tylko jeden moment, nad wiarygodnością którego się zastanawiałam, a którym jest „pożyczenie” sobie czyjeś tożsamości. Przymknąwszy oko na ów fragment muszę powiedzieć, że przeżyłam u boku tej historii niesamowitą przygodę.

DRUGI PLAN I EMOCJE

Jest ciąża, jest słodki kundelek, który trafia w otwarte ramiona głównej bohaterki. Pojawiają się poprzeplatane teraźniejszością traumatyczne wspomnienia przeszłości przedstawiane oczyma małego, przerażonego chłopca. Są wulgaryzmy padające z ust głównego bohatera, które w kontraście z bardzo łagodnym sposobem bycia Carrie wydają się naprawdę mocne. Choć podobnych tematów w powieściach mamy już sporo, bywają historie lepiej lub gorzej napisane, ta na pewno zalicza się do tej pierwszej grupy. Z czystym sumieniem polecam więc wszystkim wielbicielom gatunku.

[Adres usunięty]

Szukała pocieszenia, spokoju i bezpieczeństwa a znalazła ulotną chwilę szczęścia. Czy była wart tragedii, która później się rozegrała?

Samantha Towle już na wstępie daje jasno do zrozumienia swoim czytelnikom, że to nie będzie słodka powieść dla romantyczek. Przestrzega nas przed emocjami, lawiną niepowodzeń oraz dramatów, które rozegrają się na naszych oczach. I właśnie to ostatecznie przekonało mnie do tej historii, bo chociaż lubię czasami sięgać po słodkie i naiwne historyjki to zdecydowanie bardziej cenię sobie brutalną prawdę o prawdziwym życiu, która w przypadku tej powieści staje się niemal głównym bohaterem.

To historia dwójki zranionych ludzi, która właściwie zaczyna się banalnie. Ona nie potrzebuje teraz towarzystwa, ON skutecznie odgradza się od ludzi. Typowa relacja od nienawiści (subtelnej) do miłości staje się tutaj wyznacznikiem dalszej fabuły, jednak daleko jej od schematów. Carrie Ford marzy tylko o tym, by zacząć wszystko od nowa. Jej życie bardzo się skomplikowało i potoczyło torem, którego zdecydowanie nie chciała. W dodatku poznała Rivera Wild'a, nowego sąsiada i piekielnie denerwującego człowieka. Myślała, że gorzej być nie może. A jednak pewnego dnia wspólnie uratowali porzuconego psa i od tej pory zrozumieli, że wspólnie dzielą ból oraz smutek. Zawiązali więc wstępny sojusz, który zaczął nabierać konkretnych kształtów.

Nie jest to typowo powieść romantyczna, chociaż dużo w niej miłości i zrozumienia. Przypomina bardziej samo życie, które kieruje nas w stronę zupełnie inną od tej, którą mieliśmy ochotę obrać. Carrie dużo przeszła, jej ból jest niemal namacalny a świadomość, że to jeszcze nie koniec tragedii jaka ją czeka wydaje się całkowitą klęską. Trzymałam mocno kciuki za to, by udało jej się zacząć od nowa, ale nie od dziś wiadomo, ze przeszłość uwielbia wracać. W dodatku ze zdwojoną siłą. Miała u swojego boku Rivera, człowieka o zmiennych humorach i wywołującego równie często uśmiech na twarzy co irytację, ale tylko ona sama musiała się zmierzyć z tym co ją czeka.

Autorka fantastycznie i realnie oddała kreację bohaterów oraz wszystkie emocje z jakimi przyszło im walczyć. Nie mam potrzeby kwestionować nic co byłoby mniej lub bardziej niewiarygodne, bo wszystko miało swoje podparcie w prawdziwym życiu. Lekki styl i prostota wypowiedzi w połączeniu z droczeniem się głównych bohaterów zbliżyło mnie do historii bardziej niż przypuszczałam i z przyjemnością oraz - pod koniec - z rozdartym sercem śledziłam przebieg ostatecznych wydarzeń.

Dwa skrajne charaktery stają naprzeciw siebie w powieści "River". Przepełniona po brzegi różnymi emocjami równie często wywołuje śmiech co łzy wzruszenia. Jestem pod sporym wrażeniem twórczości Samanthy Towle i liczę, że w niedalekiej przyszłości będę miała okazję poznać jej inne dzieła. Tymczasem pozostaję pod urokiem relacji głównych bohaterów i z niecichnącymi jeszcze wrażeniami po lekturze zachęcam Was do wkroczenia wprost w objęcia szczerej miłości zamkniętej w tej powieści.

„River” Samanthy Towle jest powieścią, która z pewnością porusza wiele trudnych tematów. Czasem, kiedy czytam zbyt wiele takich książek zastanawiam się, czy na tym świecie mogą dziać się tak okrutne rzeczy, a ludzie sami sobie zadają tyle cierpienia i bólu. Podchodząc do lektury tej powieści postanowiłam spojrzeć na nią jako przestrogę i skupić się na tym, że zawsze jest nadzieja.

Opowieść rozpoczyna się od bardzo bolesnych tematów, dlatego muszę Wam powiedzieć, że niektóre wydarzenia w tej książce mogą być bardzo trudne dla niektórych czytelników. To nie wszystko, musicie wiedzieć, że ta historia była piękna i szkoda, gdyby ktoś ją przegapił z góry przytłoczony jej wstępem. Towle ma swój zamysł w kreacji bohaterów, każda ze scen ma swój głębszy sens, dlatego też zdecydowałam objąć tą powieść patronatem.

„Jest tak cicho. Nigdy nie doświadczyłam takiego spokoju.

To taki rodzaj uspokajającej ciszy. Takiej, która owija się wokół ciebie, tworząc kokon.

Jest idealna. Jest wszystkim, czego teraz potrzebuję”.

Główną bohaterką książki „River” jest młoda kobieta, która tłamszona i poniewierana przez mężczyznę w końcu decyduje się na drastyczny krok. Ten facet miał być jej opoką, kimś przy kim powinna czuć się bezpiecznie, kochana i przede wszystkim szczęśliwa. Nic takiego jednak nie miało miejsca, jej przytulny dom był więzieniem, a mąż, którego powinna kochać stał się katem i tyranem. Annie powiedziała dość, kiedy zorientowała się, że jest w ciąży z jej pierwszym dzieckiem. Poczuła się za nie odpowiedzialna i ze wszystkich sił postanowiła je chronić za wszelką cenę.

„Dowiedziałam się, że jestem w ciąży zaledwie kilka dni temu. Dlatego w końcu zdecydowałam się odejść. Teraz mam w sobie wystarczająco dużo odwagi, żeby to zrobić. Ponieważ już nie chodzi tylko o mnie. Jest dziecko, które muszę chronić”.

Jej kat Neil Coombs na pozór był idealnym i prawym detektywem, który nie tylko prowadził nielegalne interesy pod nosem władz, ale także regularnie bił, znęcał się i gwałcił swoją żonę. Annie próbowała tą sprawę uporządkować, zgłosić przemoc w domu, ale ludzie pracujący w tym środowisku byli równie podli, zimni i skorumpowani, jak jej mąż. Nie miała nikogo, kogo mogłaby poprosić o pomoc, jednak ona nadeszła od starszej kobiety. Tak oto narodziła się Carrie Ford, rudowłosa młoda kobieta, która przeprowadziła się do małego miasteczka w Teksasie.

„Niektórzy ludzie naprawdę potrafią ukraść promyki słońca.

A ja nie chcę być w otoczeniu takich osób”.

Carrie nie miała wyboru, doskonale wiedziała, że Neil nie nadaje się na kochającego męża, a co dopiero ojca. Życie, które w sobie nosiła zasługiwało na coś więcej niż miała sama. Chciała zmienić swoje życie i właśnie to zrobiła, z dala od agresywnego męża uwolniła się od piekła, które jej gotował każdego dnia. Wynajęła niewielki, ale bardzo przytulny dom, który stał się jej azylem. Uwagę kobiety zwrócił jej sąsiad, już z samej przekory powierzchowności mężczyzny, którą gardziłby jej mąż, zyskał w jej oczach ogromne pokłady sympatii. Próbuje się z nim zaprzyjaźnić, jednak jest to zainteresowanie jednostronne.

„Powinnam też kupić coś, co pozwoli mi trochę zasłonić twarz. Może dlatego był dla mnie niegrzeczny. Może zobaczył ten siniak na mojej twarzy i pomyślał, że będą ze mną kłopoty”.

Mężczyzna okazuje się być niesympatycznym gburem, który jest okropny i niegrzeczny wobec niej przy każdej okazji. River Wild, bo tak nazywa się ten jegomość, jest samotnikiem o wyjątkowo burzliwej przeszłości, który stara się trzymać od problemów z daleka. Miłością obdarzał jedynie swoją matkę i babcię. To jedyne kobiety, które okazywały mu prawdziwe bezinteresowne uczucie. W Canyon Lake zdążyły rozejść się paskudne plotki na temat jego rodziny, dlatego River nauczył się trzymać z daleka od tego i ciekawskich spojrzeń. Wszystko się zmienia, kiedy pomaga rudowłosej sąsiadce uratować porzuconego psa, dzięki czemu powoli buduje się ich przyjaźń i zaufanie. Pozornie można powiedzieć, że Carrie i River bardzo się od siebie różnią, jednak są pokrewnymi duszami o przerażającej przeszłości, która ciągle jest obecna w ich życiu. Bohaterowie mają swoje tajemnice i demony, które odciskają piętno na ich osobowościach. Są wewnętrznie obolali, spragnieni uwolnienia się od bólu i cierpienia. River stara się ze wszystkich sił odpychać Carrie, jednak ta dyskretnie odnalazła drogę do jego serca. To, co dzięki sobie otrzymali stało się dla nich bezpiecznym azylem w tym całym szaleństwie, tylko czy taką wspaniałą przyjaźń można zaryzykować dla silniejszego i cieplejszego uczucia? Czy miłość jest warta tego ryzyka i walki? Co będzie jeśli przeszłość, przed którą ucieka dziewczyna zacznie się o nią upominać? Co będzie jeśli Neil ją odszuka, czy River stanie w jej obronie? Co będzie jeśli rozumie, że to dla niego zbyt wiele?

„Chwila nagle wydaje się ciężka od niewypowiedzianych słów. Ale też uświadamiam sobie, że znalazłam bratnią duszę. Jakbym w końcu rozmawiała z kimś, kto rozumie. Z kimś, kto, wie, jak to jest być na moim miejscu”.

„River” to powieść, która ukazuje nam, że nawet w najmroczniejszej chwili pozbawionej nadziei może wszystko się zmienić. Los, który wydaje się być przesądzony, a wszystkie chwile radości z łatwością zostać pogrzebane, może okazać się złym snem. Pozornie przywdzianie łatek bohaterom i rozsyłanie krzywdzących plotek nie przynosi nikomu korzyści. Droga, przez którą musiała przejść główna bohaterka jest długa i ciężka, znosiła upokorzenia i krzywdy z rąk męża przez siedem długich lat i tylko impuls, pojawienie się drobnej kruszynki, która zasługiwała na więcej od życia, niż ojciec sadysta, spowodowała, że Carrie zdecydowała się odejść. Czasem ucieczka jest aktem odwagi, a nie tchórzostwa i w tym przypadku autorka idealnie zobrazowała tą różnicę. To wspaniała historia o przetrwaniu, odkupieniu, uzdrowieniu, wewnętrznej sile i drugich szansach. Niezwykle emocjonalna książka, która sprawiała, że moje serce, jak i gardło było zaciśnięte. Czytałam „River” czując niepokój, to była obawa o to, co się stanie na następnej stronie, bałam się konfrontacją z przeszłością, jednak Samantha Towle sprawiła, że poczułam ulgę. Emocje opadły, a ja się uśmiechałam. Każdy zasługuje na szczęście, a docenia je jeszcze bardziej, kiedy przejdzie przez piekło i wróci z niego z podniesioną wysoko głową. Te dwie dusze musiały się spotkać, zostały dla siebie stworzone, a to przez co były zmuszone przejść sprawiło, że stały się silniejsze i jeszcze bardziej warte tej wzajemnej miłości.

Zaufania nie da się zbudować od tak, z dnia na dzień. Zwłaszcza, gdy ktoś został zraniony głęboko.

Dwoje ludzi, którzy są zupełnie inni, choć tak samo dotknięci przez życie. Oboje doświadczyli nienawiści ze strony bliskich osób i oboje boją się otworzyć serca i zacząć wszystko od nowa. Czy znajdą w sobie odwagę, aby zacząć życie bez ciągłego strachu ?

Bardzo często ukrywamy swoje emocje i przeżycia przed innymi, zakładamy maski, które kryją nasz smutek, zranienie i ból. River jest ekspertem w tłumieniu emocji i samotności. Czy wesoła na zewnętrz, a skrzywdzona wewnętrznie kobieta zmieni „czarne jak kawa serce” naszego bohatera ?

Carrie ucieka. Ucieka przed dotychczasowym życiem, które nie było dla niej łaskawe, ale znalazła w sobie odwagę aby uciec i zapewnić sobie i swojemu dziecku godne, bezpieczne życie. Nie spodziewała się, że za dziurawym płotem, znajdzie człowieka, który zrozumie jej ból, ale może jednym ruchem pchnąć ją w przepaść.

Jest to moje pierwsze spotkanie z autorką, ale jak sama to napisała jest to jej bardzo emocjonalna i trudna książka. Zdecydowanie porusza temat trudny, który jest bolesnym tematem, ale przede wszystkim kojarzy się z ciszą. Ludzie zranieni przez życie często tłamszą wszystko w sobie, bojąc się mówić, a czasami to właśnie cisza rani najbardziej.

Biorąc pierwszy raz w rękę nie spodziewałam się takiej książki. Pierwsza moja myśl dotyczyła tego, że to skrzywdzony mężczyzna, uciekająca kobieta, romans i gorące sceny, ale nie zdajecie sobie sprawy jak byłam zaskoczona. Przede wszystkim paletą emocji rodzących się na każdej kolejnej stronie, otwieraniem się bohaterów na drugiego człowieka i próba zaufania oraz oddania serca. Jestem bardzo pozytywnie zaskoczona wnętrzem, ale nie tylko bo okładka także bardzo przypadła mi do gustu. Wielkie przesłanie, które niesie za sobą ta lektura, powinna być podstawą na Waszych listach.