Przyjaciele bez bonusu. Kółko singielek miejskich. Tom 2

Pełna recenzja: [Adres usunięty]

(...)

To jest aż dziwne, że… główna bohaterka jest naprawdę spoko babką! Ma swoją przeszłość, którą teoretycznie już zapomniała, a praktycznie wszyscy wiemy jak jest naprawdę, spełnia się w swoim zawodzie kończąc rezydenturę, a do tego ma grono świetnych przyjaciółek, z którymi może podzielić się każdym sekretem; począwszy od zwierzeń na temat przystojnego doktora z jej szpitala, a kończąc na zdradzeniu wzoru na sweter. Do tego jej skrytą miłością są… boysbandy. Szalona impreza w rytm przebojów One Direction i taniec w samej bieliźnie do ich piosenek to dzień powszedni dla Elizabeth. Gorące uczucie, którym pała do kilku facetów z mikrofonami, zostało cudownie opisane i nie sprowadza się do zdania „Elizabeth lubi słuchać boysbandów”. Autorka w odpowiednie momenty wplata uwagi na temat tej nietypowej miłości sprawiając, że czytelnik może się tylko uśmiechnąć pod nosem i zanucić sobie kawałek przytaczanej piosenki.

Przyjaciele bez bonusu to drugi tom cyklu pod tytułem Kółko Singielek Miejskich, ale spokojnie, nie musicie czytać pierwszej części, by ogarnąć, o co chodzi w kontynuacji. Podejrzewam, że bohaterowie z Randki z homo sapiens są tutaj postaciami trzecioplanowymi, którzy nie odgrywają zbyt dużej roli w historii, ale ich wspomnienie będzie gratką dla fanów cyklu. Bo tak naprawdę jedynym wspólnym mianownikiem dla obu tych książek jest tytułowe Kółko, do którego należą bohaterki, a w którym zajmują się… robieniem na drutach. Dość nietypowe zajęcie, prawda? Ale jak świetnie opisane! Ponownie, Penny Reid nie ucięła tego nietypowego hobby do kilku zdań, ale pieczołowicie i konsekwentnie opisywała wszystkie spotkania przyjaciółek, a poza tym w innych dialogach niejednokrotnie odnosiła się do robienia na drutach.

A jak wakacyjna lektura to… Włochy. Główny męski bohater z pochodzenia jest Włochem właśnie i nie omieszkuje tego zaznaczać na każdym kroku. Znajdziemy tu pełno włoskich wyrażeń, które były miłym dodatkiem i które niesamowicie mi się podobały, bo byłam w stanie je zrozumieć (w końcu mam piątkę z włoskiego na świadectwie maturalnym, ale mimo wszystko dobrze jest sprawdzić swoją wiedzę w innym miejscu niż w szkole). Chociaż jest ich sporo, to zostały dobrze wyważone, więc czytelnik też nie odczuje ich przesytu. Jest ich po prostu akurat tyle, by wprowadzić odpowiedni klimat i upewnić się, że każda z nas zakocha się w Nico Magnaniellim.

Przyjaciół bez bonusu z przyjemnością zobaczyłabym na dużym ekranie, bo historia w nich opisana byłaby świetnym materiałem na scenariusz do komedii romantycznej. Klimatem troszkę przypomina mi Planetę singli, dlatego już teraz mogę polecić tę powieść fanom tego filmu. Młoda pani doktor uwikłana w nieoczywistą relację z rozchwytywanym komikiem, prowadzącym popularny program w telewizji? Ta para skradnie wasze serca.

Tak naprawdę mogę przyczepić się tylko do jednej rzeczy. Powieść przez ¾ jest naprawdę świetną wakacyjną lekturą, która przyciąga do siebie czytelnika i go czaruje, ale pod koniec ewidentnie widać, że autorka za wszelką cenę chciała zburzyć spokój bohaterów i uwikłać ich w wielką dramę, która zakończy się happy endem. Według mnie ten zwrot akcji był średni, napisany na siłę i po prostu przerysowany, a nawet trącił schematem, ale kurczę, można na niego przymknąć oko i dalej cieszyć się z czytania.

To co, przekonani, że jest to idealna wakacyjna lektura? Oczywiście nie jest wolna od drobnych mankamentów, ale są one na tyle nieistotne, że nie burzą przyjemności z czytania, a mnie aż tak bardzo w oczy nie kłuły, bym je skrupulatnie wszystkie chciała wypisać. Bo wiecie, ta powieść dosłownie czyta się sama. Nie minie kilka godzin, a wy się zorientujecie, że właśnie przerzucacie ostatnią stronę i trafiacie na podziękowania.

(...)

Idę za ciosem i tym razem też, mam dla Was książkę Penny Reid. Tę historię przeczytałam całkiem niedawno i o dziwo, w przypadku "Przyjaciół bez bonusu" jest mi o wiele łatwiej podzielić się z Wami moją opinią, niż to było w przypadku "Randki z homo sapiens".

Możecie być pewni, że w przypadku tej historii, również nie brakuje słodyczy, jednak nie wywoła ona u Was cukrzycy. Ogólnie ta książka bardziej wpasowała się w moje gusta i nie umiem Wam wyjaśnić dlaczego tak jest. W "Przyjaciołach bez bonusu" nie mogło zabraknąć oczywistych i przewidywalnych zbiegów okoliczności. Jednak na tym polega urok tej serii, więc nie będę się tego czepiać.

Książka "Przyjaciele bez bonusu" jest zabawna i moim skromnym zdaniem jest też nieco lepiej napisana niż jej poprzedniczka, jednak to są moje odczucia. Fajna jest też to, że w tej powieści pojawiło nieco więcej dramatyzmu i problemów dotykających zwykłych śmiertelników.

Tę historie czytało mi się całkiem przyjemnie i fajnie spędziłam przy niej czas. Może nie jest ona idealna, ale dzięki czemu, ma ona swój urok. Jestem przekona, że "Przyjaciele bez bonusu" wywołają na Waszych twarzach uśmiech, ponieważ nie brakuje w tej książce zabawnych sytuacji oraz sarkastycznych wypowiedzi głównej bohaterki. Zdecydowanie fajne jest też to, że w przypadku tej książki, autorka porusza bardziej ludzkie problemy i rozterki, dzięki czemu ta historia nie jest tak przesłodzona.

Pełna wersja recenzji na: [Adres usunięty]

Wspaniała książka na weekendowy wieczór. Elizabeth jest singielką i nie zamierza tego zmieniać. Mężczyzn porzuca po kilku spotkaniach bez żalu i wyrzutów sumienia. Ma grono sprawdzonych przyjaciółek. Nagle przypadek sprawia, że spotyka chłopaka, który bardzo jej dokuczał gdy oboje byli nastolatkami. Zaiskrzyło, ale czy będzie z tego ogień? Sprawy nabierają rumieńców, pojawia się nawet epizod kryminalny, czyta się szybko i z uśmiechem, chwilami ze wzruszeniem. Muszę koniecznie przeczytać "Randkę z homo sapiens" - I tom serii "Kółko Singielek Miejskich". Polecam jako lek na stres i prozę życia.