Przewieszenie. Komisarz Forst. Tom 2

Wyobraźmy sobie, co musi czuć osoba, która przez zwykłego zwyrodnialca i psychopatę zmuszona zostaje do wykonywania nietypowych czynów, ukrywania się. Co musi jednak czuć gdy dołożymy do tego rządzę zemsty i wrogość skierowaną w stronę mordercy? W jednej chwili rodzi się z tego połączenia niewyobrażalne uczucie złości, brak panowania nad emocjami oraz przeobrażenie człowieka, na którego wydarzenia z niedalekiej przeszłości mają ogromny wpływ. To właśnie kształtuje głównego bohatera, co możemy zaobserwować, czytając „Przewieszenie” Remigiusza Mroza.

Komisarz Wiktor Forst. Osobliwy człowiek, przez innych ludzi uważany za wariata. Nie raz zachowujący się jak dupek, lecz zdeterminowany by ostatecznie rozprawić się z Bestią z Giewontu. Wszak to ona właśnie zalazła za skórę komisarzowi najbardziej. Czytając część pierwszą trylogii z komisarzem Wiktorem Forstem pdt. „Ekspozycja”, miałam wrażenie, że to co przeszedł główny bohater to szczyt jego możliwości. Uwikłany w pułapkę i zamieszany w różne sprawy, które źle odbiły się na jego zdrowiu fizycznym oraz psychicznym o mało nie doprowadziły go do jego ostatecznej zagłady. Czytając „Przewieszenie” myślę, że jest to bardziej wytrwały człowiek niż wielu innych razem wziętych w każdym możliwym znaczeniu tego słowa. Tropiąc Bestię z Giewontu, nieustannie śledząc każdy krok mordercy w górach, widzimy jak zawzięty, sprytny oraz inteligentny jest główny bohater powieści. Wszak mam wrażenie, że to ON najbardziej rozumie i stara się pojmować sposób działania psychopaty. Na pierwszy rzut oka widać, że Wiktor zna góry jak nikt inny i czuje się w ich towarzystwie najlepiej. „I nie chodziło bynajmniej o wypadki – sam fakt bycia w górach odrywał go całkowicie od świata. Wchodząc na szlak, zostawiał cały bagaż życiowy na dole. A im wyżej się znajdował, tym mniejsze stawały się wszystkie jego problemy.” Przede wszystkim to co zauroczyło mnie w książce, to fakt, że wszędzie otaczają nas góry i aura narastającego niepokoju, których nieco zabrakło mi w pierwszej części. Intrygujący jest również fakt, iż Remigiusz Mróz dodał wątki z punktu widzenia psychopaty, który sam uważa inaczej. „Nie jestem psychopatą.” Bardzo spodobał mi się ten pomysł i uważam, że autor idealnie wcielił się w rolę szaleńca, którego stać dosłownie na wszystko. Akcja rozgrywa się w zawrotnym tempie, przez co lepiej nam czytać książkę. Uważam również, że postacie są bardzo dobrze wykreowane i z każdą z nich po trosze się utożsamiam. Nie ma wątpliwości, że Remigiusz Mróz to autor naprawdę godny uwagi, a jego książki mogą zachęcić do czytania polskiej literatury niejednego uprzedzonego do niej człowieka.

Mroza uwielbiam, a Forsta kocham całym sercem, które aż zamarło, kiedy porwała go lawina. Pierwszy tom tego cyklu "Ekspozycja" zakończył się śmiercią Olgi Szrebskiej. Forst jakoś próbuje się pozbierać, ale już wie, że w więzieniu siedzi pionek, a nie główny sprawca mordu na Giewoncie.

Tymczasem na Podhalu ma miejsce fala wypadków śmiertelnych w górach. Jeden, czy dwa to nic nowego, bo góry są groźnym przeciwnikiem, ale gdy robi się ich więcej - to już podejrzana sprawa. Osica ściaga Forsta do pracy, a ten z miejsca wyrusza w góry, rozmawia z TOPR-owcami i ogląda miejsce zdarzeń. Przeczucie go nie myli, Bestia z Giewontu znowu szaleje w górach, a ON musi ruszyć jej tropem - nie zważając na schodzące i porywające go lawiny ani na oskarżenia rzucane przez prokuraturę. Pozornie niczym nie związane ze sobą osoby, nie znające się, giną tragiczną śmiercią w górach, a przy nich znaleźć można papierki po gumach BIG RED, które namiętnie spożywa Forst. Przypadek - nie sądzę..... i tak samo pomyslał Forst. To było jawne wyzwanie, a ON wyszedł mu naprzeciw, jak zwykle narażając własne życie i wolność. Czy uda mu się wreszcie dopaść brutalnego zabójcę? Odpowiedź znajdziecie w książce :)

"Przewieszenie" jest nieco spokojniejsze od "Ekspozycji", ale na jotę mu nie ustępuje jakością i poziomem. Oba tomy są znakomite, a autor serwuje nam w nich istną jazdę na rollercoasterze. Akcja mknie jak lawina, a zabójca bawi się z Forstem w kotka i myszkę. Powieść porywa i przykuwa czytelnika do fotela, jest po prostu niesamowita. Jest też bardzo klimatyczna, mróz (ten z gór :) ) wręcz zionie z każdej strony, podsycając wrażenia z lektury. Na finale Mróż rozjechał mnie dosłownie jak walec - jestem w szoku!

Uwagę przykuwa studium psychologiczne zabójcy, czerpiącego radość i satysfakcję z zabijania, czysta perwersja przemawia przez niego, a Forst jest jego obsesją - zresztą z wzajemnością. Bezkompromisowy i uparty komisarz godnie mu stawia czoła. Patrząc na jego przejścia w poprzednim tomie, aż dziw bierze skąd u niego tyle siły i determinacji... Taki typ :) Prawdziwy glina, a przy tym człowiek, który ma również swoje słabe punkty i tajemnice.

Z czystym sumieniem przyznaję, że mnie Mróz rzuca na kolana i bardzo się cieszę, że niedługo wyjdzie 3 tom opowieści o Forście. Już wyczekuję, tupiąc nóżkami.

Seria z Forstem jest naprawdę genialna i ani o krok nie ustępuje słynnych skandynawskim kryminałom, wręcz powiedziałabym, że nawet niektóre wyprzedza - polecam!

[Adres usunięty]

Pierwsza tom opowieści o komisarzu Forście trafił w mój gust, podobał mi się. "Przewieszenie" sprawiło, że momentami zamierałam, tyle się tam działo. Niebawem ukaże się kolejny, ostatni już tom, i cóż, jeśli tendencja wzrostowa się utrzyma to możemy spodziewać się kolejnego bestselleru.

Podobnie jak w "Ekspozycji", tak i tu tłem są góry. W ciągu kilku dni zdarzają się wypadków na dużej wysokości. Tak się czasami zdarza, nikt więc nie łączy ich z zabójstwem. Szybko jednak okazuje się, że są one ze sobą powiązane, a ktoś wyraźnie źle życzy komisarzowi- stara się wrobić go w zabójstwa.

Rzadko czyta się powieści, w których główny bohater staje przed sądem i zostaje skazany ( tnie wypiera się niecnego uczynku, nie liczy na litość).

Dowiadujemy się wielu ciekawych rzeczy. Przede wszystkim- wychodzi na jaw, że działanie Bestii z Giewontu jest powiązane ze śledztwem Forsta i Szrebskiej.

W poprzedniej recenzji napisałam, że główny bohater to człowiek pełen odwagi (choć można nazwać to głupotą). Uparcie dąży do celu, stara się wszystko wyjaśnić. Dla dobra sprawy- poświęca siebie.

Remigiusz Mróz to mistrz niespodziewanych zakończeń. Kiedy już myślę, że niczym nie będę zaskoczona, że wszystko już wiem- bum! okazje się, że myliłam się, a autor uderza z grubej rury tak, że wiem, że z niecierpliwością będę czekać na wyjaśnienie zagadki.

Jestem również ciekawa cyklu o Joannie Chyłce wydawanej przez Wydawnictwo Czwarta Strona. Na szczęście już niedługo będę mogła podzielić się z Wami moimi przemyśleniami!