Pozytywista do szpiku kości

Pozytywista czy romantyk?

Stefan Żeromski, o jednym ze swoich bohaterów napisał w „Dziennikach”, że to „romantyk realizmu, chybiony pozytywista i dzisiejszy Hamlet”. Chodziło oczywiście o Tomasza Judyma z powieści pt.: „ Ludzie bezdomni”. To wewnętrznie skomplikowana postać, która posiadała cechy charakterystyczne zarówno dla epoki romantyzmu, jak samotna walka przeciwko niesprawiedliwości całego świata i postawa prometejska, jak i dla epoki pozytywizmu, ze swoimi ideami pracy u podstaw i bezinteresownym dążeniem do poprawy warunków życiowych najuboższych.

Wydawałoby się, że współcześnie, trudno jest szukać takich altruistów, ludzi kierujących się w działaniu wzniosłymi ideami, a jednocześnie na tyle twardych i stanowczych, by odnaleźć się we współczesnym, skomplikowanym i upolitycznionym świecie. Okazuje się jednak, że istnieją takie pojedyncze jednostki, które całym swoim życiem dają wyraz wyznawanym wartościom, które konsekwentnie dążą do celu, zauważając jednak ludzi na swojej drodze. Co więcej, nie tylko zauważając, ale i ratując im życie. Mowa tu o Wiesławie Jędrzejczaku, polskim lekarzu, specjaliście chorób wewnętrznych, onkologu klinicznym, hematologu, transplantologu, laureacie nagrody Fundacji na rzecz Nauki Polskiej, a przy tym człowieku skromnym, który docenia wartość życia każdego człowieka.

O tej wybitnej postaci, której dziesiątki ludzi zawdzięczają życie, a przynajmniej kolejne jego miesiące, możemy przeczytać w fascynującej książce, opublikowanej nakładem Wydawnictwa Studio Emka. Ten wywiad-rzeka, przeprowadzony przez Justynę Wojteczek, dziennikarkę PAP, pt. „Pozytywista do szpiku kości”, to pozycja, po którą sięgnąć powinni lekarze wszystkich specjalności, ale również wszystkie osoby, które cenią sobie interesujących ludzi, pełnych wiary w wyznawane wartości i – pomimo różnych pokus – wciąż postępujących według składanej Przysięgi Hipokratesa.

Na kartach książki poznajemy przeszłość Wiesława Jędrzejczaka i zdarzenia, które uczyniły go jednym z najbardziej znanych i rozpoznawanych ludzi medycyny. Czytamy o rodzinnych domu profesora, o wyborze kierunku studiów, o występach w studenckim teatrze, pierwszych przeszczepach, które stały się pomysłem na zawodowy rozwój, o stypendiach w USA (w wyjeździe na trzecie przeszkodził stan wojenny), a także o procedurze pobrania, przekazania oraz wszczepienia szpiku, która trenowana była … na misiu. Dowiadujemy się, w jaki sposób poszukiwani byli pacjenci do pierwszych przeszczepów, jak przed laty, a jak obecnie wyglądają warunki do przeszczepu, a także o serii porażek, zakończonych zgonem pacjentów. Niezwykle trudnym tematem jest poruszony w rozmowie wątek polityczny i wydarzenia marcowe, z kolei zaskakującym – okres służby wojskowej, bowiem Jędrzejczak był pierwszym oficerem Ludowego Wojska Polskiego, który pojechał na stypendium naukowe do USA. Czytamy też o powrocie do Polski z planami otwarcia ośrodka przeszczepiania szpiku.

To zaledwie kilka z wielu tematów poruszonych w książce, która co prawda koncentruje się na kwestiach związanych z medycyną, przeszczepami i zawodową drogą profesora, ale nie omija również wydarzeń, które ukształtowały go zarówno jako lekarza, jak i człowieka. Tak powstał fascynujący portret osoby, z której powinno się brać przykład, która swoją determinacją, a jednocześnie łagodnością i wielkim sercem trwale zapisała się w pamięci wielu ludzi, nierzadko mając bezpośredni wpływ na to, że wciąż są wśród żywych.

Justyna Gul

Qultura słowa

Profesor Wiesław Wiktor Jędrzejczak, jest specjalistą w dziedzinach chorób wewnętrznych, hematologii, onkologii klinicznej i transplantologii. W 1984 roku przeprowadził pierwszy w Polsce udany przeszczep szpiku kostnego od dawcy rodzinnego. Autor wielu książek i artykułów.

"Pozytywista do szpiku kości", to publikacja próbująca przybliżyć nam osobę profesora. W formie wywiadu-rzeki pan profesor zajmująco opowiada, nie tylko o medycynie, ale i o sobie. A jest niezwykle pozytywnym i sympatycznym człowiekiem. Bardzo miło się czyta takie publikacje. Mamy tu okazję poznać nie tylko osobę profesora ale i środowisko w którym pracuje, a także zaznajomić się możemy z mnóstwem ciekawostek i faktów.

Podsumowując, jeśli ktoś interesuje się medycyną i naukami pochodnymi, a ma awersję do suchych faktów, ta pozycja jest dla niego. Książkę wzbogacają liczne biało-czarne zdjęcia. Polecam do przeczytania.

Bardzo lubię czytać wywiady z niebanalnymi osobami, ich biografie, wspomnienia. W związku z tym ta książka od razu mnie zainteresowała. Wiesław Jędrzejczak jest bez wątpienia niezwykłą osobą, co udowadnia każde zdanie Pozytywisty do szpiku kości.

Jest ON lekarzem hematologiem, onkologiem klinicznym i transplantologiem. To tyle suchego określenia specjalizacji bohatera.

To kim jest i czym zajmuje się profesor wprawiło mnie w wielkie zdumienie. To nie jest zwykły lekarz, czy badacz. To człowiek z misją, charyzmą, lekarz przez duże L z duszą i ciepłem dla pacjenta, którego dobro jest dla niego najważniejsze.

Profesor opowiada o swoim życiu, o tym, jak się ono potoczyło, o trudnych (czasami wbrew tragediom pacjentów śmiesznych sytuacjach), kolejnych etapach kariery, ale przede wszystkim o badaniach i trosce o pacjenta. Sporo miejsca poświęcone jest także temu co najtrudniejsze wg. profesora - odchodzeniu pacjentów i nieuniknionych rozmowach z chorymi i ich najbliźszymi.

Jeżeli mam być szczera, nie mam pojęcia, jak lekarze pokroju profesora Jędrzejczaka, czyli z duszą, nie wchłonięci przez chory system naszej opieki zdrowotnej, lekarze, którzy nadal pozostali ludźmi, potrafią powiedzieć choremu, że odchodzi, a rodzinie, że nie ma już szans.

Pozytywistę do szpiku kości (na marginesie, tytuł genialny) czyta się powoli, fragmentami. Książka porusza niezwykle trudne tematy. Każdy ma nadzieję, że jego taka choroba nigdy nie dotknie. Życie pokazuje, jak często nadzieje bywają złudne.

Jeżeli mnie lub odpukać kogoś z najbliższych dotknęłaby straszna choroba nowotworowa, chciałabym w tym nieszczęściu trafić do profesora Jędrzejczaka lub innego, podobnego mu charakterem i ogromem pozytywnego, pełnego zaangażowania podejścia do pacjenta.

Zachęcam do lektury książki. Wspaniała opowieść o mądrym, ludzkim człowieku. Bardzo potrzebna w tym coraz bardziej okrutnym, odhumanizowanym świecie, jaki nas otacza. Lektura uświadamia, ze są jeszcze prawdziwi ludzie, ale także, że warto cieszyć się każdą chwilą, nigdy nie wiadomo co okrutny los nam szykuje.