Polskie archiwum x nie ma zbrodni bez kary

"Każda zbrodnia to sytuacja, w której stają naprzeciwko siebie sprawca i ofiara"

"Polskie Archiwum X. Nie ma zbrodni bez kary" to drugi tom, w którym Bogdan Michalec i Mariusz Nowak pozwalają nam od kuchni zobaczyć jak wygląda praca polskiej policji.

Tym razem tłem do opowiadanych przez nich historii jest sprawa, która dotyczyła zabójstwa studentki z Krakowa. Właśnie to śledztwo było impulsem do powstania Archiwum X.

W styczniu 1999 roku z Wisły wyłoniona została ludzka skóra. Informacja ta wstrząsnęła opinią publiczną w całej Polsce. Odnalezione szczątki należały do zaginionej Krystyny S. Sprawcy nie udało się złapać. Dopiero w październiku 2017 roku, po prawie dwudziestu latach właśnie policjanci z Polskiego Archiwum X ujęli mordercę.

Książka pokazuje nam jakie metody stosowane są w trakcie prowadzenia śledztwa. W poszczególnych rozdziałach czytamy o pracy profilerów, biegłych sądowych czy antropologów. To oni pomagali w śledztwie i doprowadzili do rozwiązania sprawy "Skóry", bo taki miało ono kryptonim.

Wszystkie śledztwa opisane w książce w mniejszym lub większym stopniu przyczyniły się do ujęcia podejrzanego.

Ta część, tak jak i poprzednia napisana jest lekkim i przystępnym językiem, co zdecydowanie pomaga w lekturze. Tym bardziej, że tematyka jest dość trudna.

Dodatkowym smaczkiem są zdjęcia z miejsc zbrodni i fragmenty zeznań sprawców.

Książkę polecam, szczególnie fanom kryminalistyki.

Swietna książka!!! Bardzo dobrze napisana.Przeczytałam w dwa dni!!!

Książkę otwiera głośna sprawa zaginionej studentki z Krakowa,Krystyny S. W śrubę małej barki pływającej po Wiśle wkreciła się skóra, sprawca z chirurgiczną precyzją ściągnął skórę z ciała ofiary. Ofiarą okazała się zaginiona dziewczyna. I dzięki takiemu przypadkowi śledczy mogli zakończyć sprawę, bo gdyby skóra się nie wkreciła byłaby to pewnie zbrodnia doskonała. Kto i dlaczego w tak bestialski sposób zamordował młodą kobietę. To przez wiele lat starali się ustalić śledczy z krakowskiego Archiwum X. W październiku zeszłego roku stał się przełom w sprawie, aresztowano podejrzanego o dokonanie tej zbrodni. * * To właśnie ta sprawa stała się motywem przewodnim książki. Autorzy skupiają się na technikach wykrywania sprawców a także zdradzają szczegóły i metod stosowanych w sledztwach. Tutaj tak samo jak w pierwszej części opisywane są różne prawdziwe historie. Lecz jest więcej przemyśleń, działań, metod i rozmow. Drugą część czyta się zdecydowanie lepiej. Polecam każdemu kto lubi lub interesuje się "kryminalnymi zagadkami".

Przed laty całą Polską wstrząsnęło makabryczne zabójstwo 23-letniej studentki, której skórę wyłowiono z Wisły, a mordercy nie udało się złapać. Dopiero po 19 latach policjanci z Polskiego Archwium X ujęli podejrzanego.

Książka pokazuje kulisy pracy policjantów, biegłych sądowych, pracowników prosektorium, profilerów, czyli osób, których współpraca doprowadziła do rozwikłania sprawy o kryptonimie „Skóra” i poznania motywów i winnych innych zbrodni.

„Dzięki wysiłkom policjantów bezimienne ofiary odzyskały tożsamość, a ich krewni mają się gdzie modlić i zapalać znicze”.

Znajdziemy tu konkretne metody i techniki policyjne np. badania wariografem, profilowanie, badania DNA, odtwarzanie portretu osoby na podstawie znalezionej czaszki, a każda z nich w oparciu o konkretną badaną przez policjantów sprawę. Wrażenia potęgują zdjęcia z miejsc zbrodni, autentyczne wycinki zeznań morderców, czy notatki policyjne.

Książka, mimo, że opisy popełnionych zbrodni są makabryczne, a ukazanie do czego zdolny jest człowiek może zniszczyć wiarę w dobro, to jednak daje nadzieję, że rzeczywiście nie ma zbrodni bez kary, że żaden zwyrodnialec nie może spać spokojnie. Tylko, czy każdego mordercę można nazwać tym mianem? W książce pojawiają się zbrodnie, które popełniane w wyniku wieloletniego katowania psychicznego, lub fizycznego, wydają się ofierze jedynym wyjściem z opresji. I z ofiary stają się katem. Potwierdza to słowa Bogdana Michalca, szefa krakowskiego Archiwum X, że „brak miłości jest pierwszą przyczyną zbrodni”.

Książka jest napisana lekkim w odbiorze językiem, w formie wywiadu z policjantami, prowadzonego przez dziennikarza śledczego Piotra Litkę. Czyta się ją jak dobry kryminał, dopóki sobie nie uświadomimy, że opisywane zdarzenia to nie fikcja literacka, a prawdziwe zbrodnie, które wydarzyły się w naszym sąsiedztwie i są popełniane każdego dnia.