Polowanie na zło

„Polowanie na zło” Chrisa Cartera miało być książką, które pozwoli mi na czytelnicze odblokowanie. W czasie wakacji zazwyczaj mam jakąś blokadę, która spowodowana jest brakiem czasu, ale ta tegoroczna bije wszelkie rekordy. I nawet Carter mi nie pomógł! Dlaczego?

Było dość typowo, catrerowo, ale miałam wrażenie, że o wszystkim czytałam już w jego poprzednich książkach. Nie było niczego, czym byłabym specjalnie zaskoczona. Do tego wprowadzane przez autora zwroty akcji były dość przewidywalne. Wcześniej Carter przymuszał czytelnika do ciągłego myślenia, podążania niezbadanymi i nieprawdopodobnymi tropami, a w tej części tego niestety zabrakło. Poprzednie części czytałam w ekspresowym tempie, a tę potrafiłam odłożyć w połowie (i tak już krótkiego) rozdziału. Wcześniej było to dla mnie nie do pomyślenia!

Ponadto zarówno Carterowi, jak i Garcii, czyli jego partnerowi należy się porządny odpoczynek. Dwa wielkie umysłu pracowały na bardzo wolnych obrotach. A mi, znowu nie wierzę, że to mówię, przyda się odpoczynek od Cartera.

Kolejna rzecz – szkoda, że „Polowanie na zło” jest nieformalną kontynuacją najlepszej książki z serii, czyli „Geniusza zbrodni”. W tym zestawieniu najnowsza część naprawdę wypada dość blado.

Chociaż w sumie nie powinnam mieć nic do zarzucenia. Są krótkie rozdziały, akcja jest wartka i wciąż pojawiają się zwroty akcji. Jednak pierwszy lepszy czytelnik powieści kryminalnych potrafiłby przewidzieć opisywane zdarzenia i stawiał trafniejsze pytania niż policja i FBI z LA. Książkę czytałam bez większych emocji, bo była to po prostu kolejna pogoń za psychopatą i mordercą i kolejna osobista potyczka między nim a Hunterem. Nie do tego przyzwyczaił mnie Carter, stąd mój zawód.

Polecam tylko psychofanom Catrera (chociaż na pewno przeczytali ją szybciej niż ja) tylko dlatego, aby samodzielnie wyrobili sobie zdanie na jej temat.

Mam w swoim dorobku autorów, po których sięgam bez jakiegokolwiek zastanowienia. Czytając ich książki, przepadam na czas, który im poświęcam- najczęściej maksymalnie dwa może trzy dni, jeśli stron jest więcej, bo jak się wciągnę to, nie ma na mnie mocnych. Nazywam to bezgranicznym zaufaniem do pióra, po prostu wiem, że się nie zawiodę i z niecierpliwością czekam na więcej i więcej. Tylko co zrobić, jeśli po kilku wspaniałych pozycjach dostaję kubeł nie zimnej, ale naprawdę lodowatej wody?

Lucien Folter i Robert Hunter. Dwóch jakże różnych, a zarazem podobnych mężczyzn. Choć łączy ich nie wiele to wiedza, jaką posiadają, jeśli, chodzi o ludzką psychikę, może zagiąć niejednego zwykłego obywatela. Kiedyś byli przyjaciółmi, dziś są wrogami numer jeden. Pierwszy stał się seryjnym mordercą, drugi detektywem w sekcji specjalnej w Los Angeles.

Ich drogi złączyły się kilka lat temu, kiedy Hunter aresztował Foltera za serię zabójstw. Nie tylko ON był pewny, że to już koniec masakry, jaką zgotował nic niewinnym ludziom. Jednak to było błędne założenie. Dziś, po trzech i pół roku Lucien znów jest na wolności, a na sam początek zamordował pięć osób, choć wcale tego robić nie musiał. On jednak taki jest. Robi, co chce, a nie co musi, a już na pewno nie to, co mu się karze. Czas, który spędził w więzieniu, poświęcił na obmyślenie odwetu na Robercie. Już podczas ucieczki sprawnie wplątał go w nowe śledztwo dotyczące jego osoby. Lucienem kieruje uczucie zemsty, chęć zagrania w pewnego rodzaju "grę"oraz zgłębienie umysłu mordercy. Robertem poczucie klęski, chęć zapobieżenia kolejnym morderstwom oraz poczucie winy. Na usta ciśnie się jedno jedyne pytanie: który z nich wygra tym razem? Czy Hunter, który już czuje się przegrany podniesie się na tyle by uratować kolejne niewinne ofiary? Ile ich zginie nim Folter ponownie zostanie złapany i czy w ogóle uda się go dopaść?

"Powinieneś mnie załatwić w tamtym samolocie, przyjacielu. Ta szansa już minęła. Teraz moja kolej. Przygotuj się, Świerszczu, ponieważ zagramy w pewną grę." *

Zakończenie dziewiątego tomu cyklu o Robercie Hunterze to informacja o ucieczce Luciena Foltera z więzienia. Myślę, że Ci którzy tę serię mają w małym palcu, jak ja poczuli dreszczyk emocji i smaczek na konkretną i mocną pozycję. Problem w tym, że to pierwsza książka Cartera, która mnie nudziła. Rzadko czytam książki dłużej niż tydzień, a tą męczyłam (tak, nie czytałam, a męczyłam!) ponad dwa tygodnie. Najgorsze, że jedyne co mi towarzyszyło podczas czytania to nuda, brak skupienia i myśl: „kiedy koniec”. A tego jeszcze u mnie nie było, a już na pewno nie podczas czytania książek Chrisa. Choć jestem tym niezwykle zaskoczona, to wierzę, że to jednorazowe potknięcie. A może to u mnie nieodpowiedni czas na tę literaturę? I zamiast się nią delektować i w pewien sposób cieszyć to czułam się nią znużona, zmęczona i tylko czekałam na coś innego… W każdym razie planuję przeczytać kolejną książkę autora i liczę, że nie dostanę już tego, co w przypadku "Polowania na zło".

* - Cytat z "Polowanie na zło" Chris Carter, str. 33

Z Chrisem Carterem jest tak, że ten autora potrafi nieźle od siebie uzależnić. Jeśli czyta się go w dużych porcjach bystre oko szybko dostrzeże, że porusza się według ustalonego schematu i nie zawsze jest oryginalny, ale pisze przy tym jednocześnie tak dobrze, że nie można go nie uwielbiać. To trochę tak jak z Harlanem Cobenem, królem thrillera - niby ma swoje wady a jednak w ciemno sięgamy po każdą jego najnowszą powieść.

Ci dwaj panowie to moje literackie odkrycia, których nigdy nie porzucę. Jednak ich powieści mimo wspólnego gatunku różnią się jak woda i ogień a Chris Carter wypada w tym porównaniu jako autor, który woli bardziej krwawe rozwiązania. Jego seria z Robertem Hunterem na czele doczekała się już dziesiątego tomu a wciąż zaskakuje równie dobrze co część pierwsza, o ile nie mocniej i nie lepiej, ponieważ na "Polowanie na zło" czekałam z rosnącym napięciem i po zaledwie kilku stronach lektury wiedziałam, że to kolejna mocna pozycja Cartera.

Czy można czytać książki tego autora bez zachowania chronologii? Można, chociaż akurat dziesiąty tom wydaje się powrotem do przeszłości głównego bohatera (dokładnie nawiązuje do szóstego tomu). Na pewno nie będziecie czuć się zagubieni, jeśli zaczniecie czytać serię od końca, ale tak jak to bywa z tak dobrymi książkami - warto zacząć od początku. W najnowszej części bowiem akcja opiera się na wydarzeniach sprzed lat, na zemście nakręcanej przez wiele miesięcy, na ucieczce i chęci dopadnięcia swojej ofiary.

Robert Hunter może czuć się zagrożony, ponieważ najbardziej przerażający morderca czyha na jego życie. Pierwszy raz poznali się w collegu jako współlokatorzy. Wspólnie ukończyli Uniwersytet Psychologii w Stamford z wysokimi wynikami i wtedy nikt nie spodziewał się, że po latach spotkają się ponownie, ale już w innych rolach. Robert ujął Luciena Foltera i przyczynił się do jego odseparowania od społeczeństwa jednocześnie narażając swoje własne życie, bowiem Folter nie cofnie się przed niczym, by dokonać swojej zemsty.

To kawał dobrego thrillera z mocną akcją, dynamicznymi wydarzeniami oraz zwrotami w fabule, które przyspieszają bicie serca. Carter po raz kolejny nie zawodzi pisząc powieść pełną ukrytych znaczeń, z konkretnymi i wyraźnymi bohaterami. Fabuła opiera się na zagadce między seryjnym mordercą a Hunterem, na grze psychologicznej, która wydaja się zaplanowana od początku do końca. Można więc podczas czytania pobudzić szare komórki, ponieważ całość nieźle daje do myślenia.

"Polowanie na zło" to kolejna rewelacyjna powieść od Chrisa Cartera. Aż strach pomyśleć co ten autor m w głowie i oby swoje pomysły zamykał tylko w przerażających, zaskakujących i często brutalnych historiach. Jako fanka thrillerów z pazurem nie mogę jednak narzekać, ponieważ po raz kolejny otrzymałam opowieść na najwyższym poziomie. Fanom gatunku o mocnych nerwach - serdecznie polecam, ponieważ tej nowości od Chrisa Cartera nie możecie przegapić.

"Przez jego ciało przetoczył się szept, zatruwający wszystko jak toksyna, zabierający go do miejsca, gdzie wszystko spowijała czerń."

Przygodę z serią zaczęłam od ósmego tomu i od razu wiedziałam, że to propozycja czytelnicza dla mnie, mega mroczna w klimacie, z wyrazistym i przekonującym głównym bohaterem, fascynującymi portretami czarnych postaci, złożoną intrygą. Właśnie takich książek wyszukuję na wieczorne czytanie, śmiało przenikających do wyobraźni, nie wahających się przed odmalowaniem brutalnego oblicza świata, zmuszających do ekscytującego rozszyfrowania zagadek zbrodni. Po spotkaniu z "Rozmówcą" i "Galerią umarłych", przekonałam się, że szalenie odpowiada mi dosadny i siarczysty styl opisów morderstw w wykonaniu Chrisa Cartera, przeczytałam wiele kryminałów, ale kreatywność autora potrafi zaskoczyć, sprawić, że przechodzą ciarki i dreszcze, a o to chodzi w tym gatunku literackim.

Lucien Hunter zbiega z więzienia i od razu pozostawia po sobie krwawe ślady gwałtownie odebranych żyć. Kameleon z najwyższej półki, perfekcyjny naśladowca, ekspert w zmianie wyglądu na zawołanie, arcymistrz manipulacji psychologicznej i kłamstwa, osobnik wyjątkowo inteligentny i sprytny. Doskonale kontroluje sytuację, nawet pod największą presją, a przy tym charakteryzuje się wirtuozowskim zdyscyplinowaniem i nieprzeciętną determinacją. Dokumentuje własne zbrodnie z realizacji wyznaczonej sobie absurdalnej misji badania umysłu psychopaty. To Hunter ustala zasady gry w kotka i myszkę. Czy można łudzić się złapaniem go? Czy największy morderca w historii Ameryki jest w stanie popełnić jakikolwiek błąd doprowadzający do niego?

Wydaje się, że jedyną osobą, która ma jakiekolwiek szanse w mega trudnej rozgrywce walki z czystym złem, jest detektyw Robert Hunter, studencki przyjaciel Luciena. Ucieczka i polowanie przyjmują wielopoziomową i powikłaną formę. Nawet jeden nieostrożny lub nieprzemyślany ruch może przesądzić o ludzkim życiu, a jedno spóźnienie lub wahanie wywołać lawinę nieszczęść. Narasta niezadowolenie i frustracja z powodu braku postępów w śledztwie. Jaki krytyczny stan musi osiągnąć sytuacja, jakie okoliczności zaistnieć, aby mogło dojść do przełomu w sprawie?

Podążanie tropem szaleńca sprawia mnóstwo zaciekawienia i satysfakcji. Pochylamy się nad portretem psychologicznym ekstremalnie zwyrodniałej osobowości i intensywnie przeciwstawiamy eskalacji jej zachowaniu. Sporo czasu poświęcamy rozszyfrowaniu szarady przygotowanej przez mordercę ponad stu osób, dopasowując znaczenie słów do przesłania, szukając ukrytego dna. Nie udaje się wpaść na właściwy trop, pożądany czynnik, podkręca zainteresowanie i niepewność. Thriller wypełniają wartkie rytmy, spektakularne incydenty, sensacyjne nuty, ciekawe postaci. Mam nadzieję, że szybko pojawi się okazja, aby nadrobić poprzednie tomy, bardzo na to liczę.

B[Adres usunięty]