Polowanie na zło

Chris Carter należy do jednego z moich ulubionych autorów. Polubiłam jego książki już od samego początku i z niecierpliwością czekam na kolejne. Ta książka również przypadła mi do gustu. Szybkie tempo akcji, ciekawe sprawy do rozwiązanie i nieoczekiwane zwroty akcji sprawiają, że od książki nie sposób się oderwać. Już od pierwszego przeczytanego rozdziału człowiek zastanawia się co będzie dalej i jak rozwinie się cała sprawa. To wszystko sprawia, że w trakcie czytania ciężko jest zrobić sobie przerwę i odłożyć książkę na półkę. Dodatkowo książka jest napisana przystępnym językiem, co sprawia, że czyta się ją naprawdę szybko. Polecam wszystkim miłośnikom tego typu książek:)

„Polowanie na zło” Chrisa Cartera miało być książką, które pozwoli mi na czytelnicze odblokowanie. W czasie wakacji zazwyczaj mam jakąś blokadę, która spowodowana jest brakiem czasu, ale ta tegoroczna bije wszelkie rekordy. I nawet Carter mi nie pomógł! Dlaczego?

Było dość typowo, catrerowo, ale miałam wrażenie, że o wszystkim czytałam już w jego poprzednich książkach. Nie było niczego, czym byłabym specjalnie zaskoczona. Do tego wprowadzane przez autora zwroty akcji były dość przewidywalne. Wcześniej Carter przymuszał czytelnika do ciągłego myślenia, podążania niezbadanymi i nieprawdopodobnymi tropami, a w tej części tego niestety zabrakło. Poprzednie części czytałam w ekspresowym tempie, a tę potrafiłam odłożyć w połowie (i tak już krótkiego) rozdziału. Wcześniej było to dla mnie nie do pomyślenia!

Ponadto zarówno Carterowi, jak i Garcii, czyli jego partnerowi należy się porządny odpoczynek. Dwa wielkie umysłu pracowały na bardzo wolnych obrotach. A mi, znowu nie wierzę, że to mówię, przyda się odpoczynek od Cartera.

Kolejna rzecz – szkoda, że „Polowanie na zło” jest nieformalną kontynuacją najlepszej książki z serii, czyli „Geniusza zbrodni”. W tym zestawieniu najnowsza część naprawdę wypada dość blado.

Chociaż w sumie nie powinnam mieć nic do zarzucenia. Są krótkie rozdziały, akcja jest wartka i wciąż pojawiają się zwroty akcji. Jednak pierwszy lepszy czytelnik powieści kryminalnych potrafiłby przewidzieć opisywane zdarzenia i stawiał trafniejsze pytania niż policja i FBI z LA. Książkę czytałam bez większych emocji, bo była to po prostu kolejna pogoń za psychopatą i mordercą i kolejna osobista potyczka między nim a Hunterem. Nie do tego przyzwyczaił mnie Carter, stąd mój zawód.

Polecam tylko psychofanom Catrera (chociaż na pewno przeczytali ją szybciej niż ja) tylko dlatego, aby samodzielnie wyrobili sobie zdanie na jej temat.

„Polowanie na zło” Chrisa Cartera miało być książką, które pozwoli mi na czytelnicze odblokowanie. W czasie wakacji zazwyczaj mam jakąś blokadę, która spowodowana jest brakiem czasu, ale ta tegoroczna bije wszelkie rekordy. I nawet Carter mi nie pomógł! Dlaczego?

Było dość typowo, catrerowo, ale miałam wrażenie, że o wszystkim czytałam już w jego poprzednich książkach. Nie było niczego, czym byłabym specjalnie zaskoczona. Do tego wprowadzane przez autora zwroty akcji były dość przewidywalne. Wcześniej Carter przymuszał czytelnika do ciągłego myślenia, podążania niezbadanymi i nieprawdopodobnymi tropami, a w tej części tego niestety zabrakło. Poprzednie części czytałam w ekspresowym tempie, a tę potrafiłam odłożyć w połowie (i tak już krótkiego) rozdziału. Wcześniej było to dla mnie nie do pomyślenia!

Ponadto zarówno Carterowi, jak i Garcii, czyli jego partnerowi należy się porządny odpoczynek. Dwa wielkie umysłu pracowały na bardzo wolnych obrotach. A mi, znowu nie wierzę, że to mówię, przyda się odpoczynek od Cartera.

Kolejna rzecz – szkoda, że „Polowanie na zło” jest nieformalną kontynuacją najlepszej książki z serii, czyli „Geniusza zbrodni”. W tym zestawieniu najnowsza część naprawdę wypada dość blado.

Chociaż w sumie nie powinnam mieć nic do zarzucenia. Są krótkie rozdziały, akcja jest wartka i wciąż pojawiają się zwroty akcji. Jednak pierwszy lepszy czytelnik powieści kryminalnych potrafiłby przewidzieć opisywane zdarzenia i stawiał trafniejsze pytania niż policja i FBI z LA. Książkę czytałam bez większych emocji, bo była to po prostu kolejna pogoń za psychopatą i mordercą i kolejna osobista potyczka między nim a Hunterem. Nie do tego przyzwyczaił mnie Carter, stąd mój zawód.

Polecam tylko psychofanom Catrera (chociaż na pewno przeczytali ją szybciej niż ja) tylko dlatego, aby samodzielnie wyrobili sobie zdanie na jej temat.

„Polowanie na zło” Chrisa Cartera miało być książką, które pozwoli mi na czytelnicze odblokowanie. W czasie wakacji zazwyczaj mam jakąś blokadę, która spowodowana jest brakiem czasu, ale ta tegoroczna bije wszelkie rekordy. I nawet Carter mi nie pomógł! Dlaczego?

Było dość typowo, catrerowo, ale miałam wrażenie, że o wszystkim czytałam już w jego poprzednich książkach. Nie było niczego, czym byłabym specjalnie zaskoczona. Do tego wprowadzane przez autora zwroty akcji były dość przewidywalne. Wcześniej Carter przymuszał czytelnika do ciągłego myślenia, podążania niezbadanymi i nieprawdopodobnymi tropami, a w tej części tego niestety zabrakło. Poprzednie części czytałam w ekspresowym tempie, a tę potrafiłam odłożyć w połowie (i tak już krótkiego) rozdziału. Wcześniej było to dla mnie nie do pomyślenia!

Ponadto zarówno Carterowi, jak i Garcii, czyli jego partnerowi należy się porządny odpoczynek. Dwa wielkie umysłu pracowały na bardzo wolnych obrotach. A mi, znowu nie wierzę, że to mówię, przyda się odpoczynek od Cartera.

Kolejna rzecz – szkoda, że „Polowanie na zło” jest nieformalną kontynuacją najlepszej książki z serii, czyli „Geniusza zbrodni”. W tym zestawieniu najnowsza część naprawdę wypada dość blado.

Chociaż w sumie nie powinnam mieć nic do zarzucenia. Są krótkie rozdziały, akcja jest wartka i wciąż pojawiają się zwroty akcji. Jednak pierwszy lepszy czytelnik powieści kryminalnych potrafiłby przewidzieć opisywane zdarzenia i stawiał trafniejsze pytania niż policja i FBI z LA. Książkę czytałam bez większych emocji, bo była to po prostu kolejna pogoń za psychopatą i mordercą i kolejna osobista potyczka między nim a Hunterem. Nie do tego przyzwyczaił mnie Carter, stąd mój zawód.

Polecam tylko psychofanom Catrera (chociaż na pewno przeczytali ją szybciej niż ja) tylko dlatego, aby samodzielnie wyrobili sobie zdanie na jej temat.

Mam w swoim dorobku autorów, po których sięgam bez jakiegokolwiek zastanowienia. Czytając ich książki, przepadam na czas, który im poświęcam- najczęściej maksymalnie dwa może trzy dni, jeśli stron jest więcej, bo jak się wciągnę to, nie ma na mnie mocnych. Nazywam to bezgranicznym zaufaniem do pióra, po prostu wiem, że się nie zawiodę i z niecierpliwością czekam na więcej i więcej. Tylko co zrobić, jeśli po kilku wspaniałych pozycjach dostaję kubeł nie zimnej, ale naprawdę lodowatej wody?

Lucien Folter i Robert Hunter. Dwóch jakże różnych, a zarazem podobnych mężczyzn. Choć łączy ich nie wiele to wiedza, jaką posiadają, jeśli, chodzi o ludzką psychikę, może zagiąć niejednego zwykłego obywatela. Kiedyś byli przyjaciółmi, dziś są wrogami numer jeden. Pierwszy stał się seryjnym mordercą, drugi detektywem w sekcji specjalnej w Los Angeles.

Ich drogi złączyły się kilka lat temu, kiedy Hunter aresztował Foltera za serię zabójstw. Nie tylko ON był pewny, że to już koniec masakry, jaką zgotował nic niewinnym ludziom. Jednak to było błędne założenie. Dziś, po trzech i pół roku Lucien znów jest na wolności, a na sam początek zamordował pięć osób, choć wcale tego robić nie musiał. On jednak taki jest. Robi, co chce, a nie co musi, a już na pewno nie to, co mu się karze. Czas, który spędził w więzieniu, poświęcił na obmyślenie odwetu na Robercie. Już podczas ucieczki sprawnie wplątał go w nowe śledztwo dotyczące jego osoby. Lucienem kieruje uczucie zemsty, chęć zagrania w pewnego rodzaju "grę"oraz zgłębienie umysłu mordercy. Robertem poczucie klęski, chęć zapobieżenia kolejnym morderstwom oraz poczucie winy. Na usta ciśnie się jedno jedyne pytanie: który z nich wygra tym razem? Czy Hunter, który już czuje się przegrany podniesie się na tyle by uratować kolejne niewinne ofiary? Ile ich zginie nim Folter ponownie zostanie złapany i czy w ogóle uda się go dopaść?

"Powinieneś mnie załatwić w tamtym samolocie, przyjacielu. Ta szansa już minęła. Teraz moja kolej. Przygotuj się, Świerszczu, ponieważ zagramy w pewną grę." *

Zakończenie dziewiątego tomu cyklu o Robercie Hunterze to informacja o ucieczce Luciena Foltera z więzienia. Myślę, że Ci którzy tę serię mają w małym palcu, jak ja poczuli dreszczyk emocji i smaczek na konkretną i mocną pozycję. Problem w tym, że to pierwsza książka Cartera, która mnie nudziła. Rzadko czytam książki dłużej niż tydzień, a tą męczyłam (tak, nie czytałam, a męczyłam!) ponad dwa tygodnie. Najgorsze, że jedyne co mi towarzyszyło podczas czytania to nuda, brak skupienia i myśl: „kiedy koniec”. A tego jeszcze u mnie nie było, a już na pewno nie podczas czytania książek Chrisa. Choć jestem tym niezwykle zaskoczona, to wierzę, że to jednorazowe potknięcie. A może to u mnie nieodpowiedni czas na tę literaturę? I zamiast się nią delektować i w pewien sposób cieszyć to czułam się nią znużona, zmęczona i tylko czekałam na coś innego… W każdym razie planuję przeczytać kolejną książkę autora i liczę, że nie dostanę już tego, co w przypadku "Polowania na zło".

* - Cytat z "Polowanie na zło" Chris Carter, str. 33