Podniebny Orzeł

Manzō i Hikosaburō, emigranci z Japonii, napotykają w pobliżu swojej amerykańskiej chatki na rodzącą Indiankę. Ratują młodą kobietę, która mocno osłabła po porodzie, i jej nowo narodzone dziecko. W ten sposób nawet o tym nie wiedząc nie tylko łączą swój los z Indianami, ale i wpadają w tarapaty związane z białymi osadnikami. To wydarzenie okazuje się kamieniem milowym w ich życiu. Ich los zostaje nierozerwalnie połączony z jednym z indiańskich plemion, w którym to odnajdują swoje miejsce na ten przeklętej, pełnej przemocy ziemi. Spokój i szczęście nie trwa jednak zbyt długo. Sytuacja muszą ich do ponownego stania się pełnokrwistymi wojownikami, którzy walczą na śmierć i życie w obronie tego, co jest dla nich cenne. Przyjmą wszystko co indiańskie, także imiona: Podniebny Orzeł i Wietrzny Wilk (tak nazywa się także druga manga Jiro Taniguchiego).

Okazuje się, że plemiona indiańskie walczą o terytoria coraz częściej zasiedlane górnikami poszukującymi złota, a amerykańskie wojsko stara się zlikwidować problem indiański w krwawy sposób. Początkowo „tylko” wybijają stada bizonów, które dostarczały Indianom mięsa i skór, ale kolej i gorączka złota pożerają kolejne tereny należące do plemion indiańskich. Kiedy biali osiedlają się na świętej górze w Górach Czarnych, nie ma już odwrotu: oznacza to wojnę. Wojnę, w której będą brali także udział Podniebny Orzeł i Wietrzny Wilk.

Nowi pobratymcy plemienia Oglala są ciekawym nabytkiem: nie dość, że popierają walkę o dobro Indian, to jeszcze mają bardzo rygorystyczny kodeks honorowy oraz znają skuteczne sztuki walki. Manzō włada jujitsu, sztuką walki, a Hiko, w odróżnieniu od Indian, używa długiego łuku i to nawet podczas jazdy konno, z którego bezbłędnie trafia w cel ledwie w zasięgu wzroku.

Więcej na [Adres usunięty]

Spora część potencjalnych odbiorców słysząc „Dziki Zachód” (przyzwyczajona setkami filmów, książek, komiksów i innych popkulturowych dzieł) od razu kojarzy kowbojów, pilnujących porządku szeryfów, poszukiwany złota, biednych osadników wyruszających w nieznane, aby znaleźć sobie nowe miejsce do życia i oczywiście krwiożerczych Indian. Dzieło Jiro Taniguchiego znacząco jednak odbiega od przyjętych schematów. Nie ma na rynku zbyt wielu dobrych pozycji, które pokazywałyby historię tamtego okresu z perspektywy „czerwonoskórych”, nie bojąc się jednocześnie zaprezentować białych amerykanów nie jako wielkich bohaterów, ale oprawców i ludzi pozbawionych całkowicie honoru. Manga kończy z mitem dzielnej i walecznej amerykańskiej kawalerii, która poświęcała swoje życie, aby bronić niewinnych osadników przed atakami żądnych krwi Indian. Koniec z obrazem „czerwonoskórych” którzy mordowali każdego jak popadnie, ściągając później krwawe skalpy. Czy tacy byli? Oczywiście, że tak. W każdej społeczności znajdzie się grupa czarnych owiec, których działania są dalekie od miana „honorowych”. W tym jednak przypadku to historia dobitnie pokazuje, kto był stroną agresywną, a kto tylko się bronił.

To właśnie zaprezentowanie historii z innej perspektywy niż zazwyczaj sprawia, że manga, mocno wyróżnia się na tle konkurencji i staje się pozycją godną uwagi. Oczywiście należy pamiętać, że jest to produkt popkulturowy, przeznaczony dla szerokiego grona odbiorców, którego głównym zadaniem jest zapewnienie rozrywki. Główna oś fabularna w „Podniebnym Orle” jest prosta, pełna wartkiej akcji i widowiskowych potyczek. Na próżno szukać tutaj rozbudowanych dialogów, czy wielowątkowości (co prawda autor star się wtopić w treść np. wątek romansu, ale wypada ON dość mdło i szybko ON się zapomina). To czy czytelnik, będzie doszukiwał się w treści, głębszego sensu i mocnego przesłania, będzie zależeć tylko i wyłącznie od niego. Autor niczego nie narzuca i nie stawia przed odbiorcą gotowych odpowiedzi. Każdy będzie musiał zdecydować osobiście czy potraktuje tytuł jako dobrą, pełną akcji powieść graficzną, czy też dostrzeże w niej zawoalowaną krytykę działania rządu amerykańskiego i pokaz tego, że Wujek Sam nie zawsze jest taki dobrotliwy i sprawiedliwy, jak go malują.

Zwieńczeniem całości jest wyróżniająca się oprawa graficzna. Dobrze narysowane projekty postaci z dbałością o każdy szczegół stroju. Rewelacyjnie narysowane tła, niekiedy na tyle wyraziste, że przebijające się na pierwszy plan, pozwalając czytelnikowi przez chwilę cieszyć ich głębią. Oczywiście musi być tutaj jakaś mała łyżka dziegciu. W niektórych momentach autor aż nadto przesadził z dbałością o każdy detal, sprawiając, że niektóre rysunki stały się zbyt mało wyraziste zarówno pod względem przekazywanej treści, jak i wizualnym. Perfekcjonizm w tworzeniu swoich dzieł i umiar powinny iść w parze, tutaj momentami o tym zapomniano. Na całe szczęście są to pojedyncze przypadki a całość utrzymuje wysoki poziom z innych prac Taniguchiego.

Jeśli chodzi o rodzime wydanie mangi, jest ono na bardzo wysokim poziomie, do którego przyzwyczaiło nas już Wydawnictwo Hanami. Dobry gatunkowo śliski papier, wyraźne duże czcionki, dobre tłumaczenie z wielką dbałością o nazwy własne.