Pieśń krwi. Trylogia Kruczy Cień. Tom 1

Kiedy zabieram się za nową serię, mam jedną pewność- warto zabezpieczyć się na kolejny tom, bo jeśli pierwszy okaże się prawdziwym hitem, z pewnością sięgniesz po drugi. Czy w tym przypadku tak było? Oczywiście! Dzisiejsza recenzja dotyczy książki autorstwa Anthony Ryan pt. „Pieśń krwi”. Przed wami 767 stron, w których dzieje się więcej niż w kilkunastu innych książkach ze stronami czterocyfrowymi. Trylogia „Kruczy cień” to lektura dla tych, którzy omijają nudę szerokim łukiem. Już wiecie, że miałam niezapomnianą przygodę. Cytując opis wydawcę: „Pragnienie nic nie znaczy. Przeznaczenie jest wszystkim. Jesteś igraszką losu” podpisuje się pod tym całym sercem. Oczywiście nie zdradzę, o co dokładnie chodzi, bo sami odkryjecie to w treści książki, a może nawet w swoim życiu. Ja na pewno. Standardowo polecam zapoznać się z opisem, a to, co mnie cieszy, to fakt, że cała ta „wisienka” na torcie ukryta jest między rozdziałami.

Ile wyzwań może znieść dziesięcioletnie dziecko? Przed wami bohater, który zasługuje na oklaski – Vaelin Al Sorn. Już w pierwszym tomie przeszedł ogromny progres, a co kryje się w kolejnych dwóch? Głowa mi szaleje od pomysłów, a i tak będę w szoku. Wracając do Vaelina, chłopak udowodni, że siłą i determinacją można osiągnąć wiele, ale za jaką cenę? Rozpoczyna się przygoda, która według mnie pokaże chłopakowi, kim jest i co jest jego przeznaczeniem. Towarzyszyło mi uczucie, które znasz, gdy obserwujesz, jak np. twoje dziecko stawia pierwsze kroki, wypowiada pierwsze słowa i zaczyna reagować na członków rodziny. To ta cała duma z patrzenia, jak twój bohater dorasta, uczy się i staje przed różnymi niebezpieczeństwami, które czyhają wszędzie. Oczywiście, w tym przypadku poznaje je w szóstym zakonie, pod okiem surowych nauczycieli, w katorżniczych warunkach i podczas intensywnych ćwiczeń, ale… (tutaj zostawię małą zachętę do sięgnięcia po książkę).

Autor stworzył znakomitą trylogię. Choć znam tylko pierwszy tom, ale to, co przeżyłam podczas czytania, to prawdziwy majstersztyk. Stworzył świat, w którym podążasz za bohaterami i ich drogą życia. Cierpisz razem z nimi, cieszysz się z małych i wielkich sukcesów, stajesz oko w oko z kimś, kto chce cię skrzywdzić, a także twoich bliskich i braci z zakonu. Miłośnicy rycerskich walk, zakonów, magii i wojen znajdą tutaj prawdziwą ucztę dla zmysłów. Nie wiem, co czeka mnie w kolejnych tomach, ale w tej części skupiamy się na życiu Vaelina, jego dorastaniu, myślach i uczuciach, jak i intrygach politycznych a to kropla w morzu.

Moim ulubieńcem jest oczywiście jego czteronogi towarzysz, który nie odstępuje go na krok i jest tak pocieszny, że głowa mała. Na uwagę zasługują również jego przyjaciele Dentos, Caenis i Nortach, i inni, którzy odegrają swoją role w życiu chłopaka. Każdy z nich ma swoją nić, która idealnie splata się z losami Vaelina Al Sorny. Jednym słowem, nie ma mowy o nudzie! Całe szczęście, że mam drugi tom przy sobie, bo moja niecierpliwość osiągnęła wysoki poziom.

Dziś chcę Wam opowiedzieć o fantastyce, która zasługuje całkowicie na Waszą uwagę! O fantastyce rozbudowanej i angażującej, takiej, która pochłonie Was bez reszty. A to dopiero początek serii.

„Pieśń krwi” to fenomenalny debiut Anthony'ego Ryana, rozpoczynający trylogię „Kruczy cień”.

To historia o dorastaniu, o latach brutalnego i trudnego dzieciństwa w bardzo niesprzyjających warunkach. O porzuceniu, znienawidzeniu, a w konsekwencji zemście i stworzeniu kogoś, kto został określony Zabójcą Nadziei.

Vaelin Al Sorna jako dziesięcioletni chłopiec zostaje oddany przez ojca do Szóstego Zakonu. Tam uczony jest przetrwania i zabijania dla Wiary. Uczony jest także, że poza Zakonem, nie ma już rodziny.

Ma za to braci, a potem króla, któremu zobowiązuje się służyć. Poprzez jego polityczne knowania Vaelin staje się Mieczem Królestwa, którego każdy się obawia. Z czasem zdaje sobie sprawę, że jego pragnienia nie znaczą nic, a pieśń krwi ciągle nawołuje.

Macie przez sobą naprawdę rewelacyjną historię. Nie przeczytacie jej na raz, to jasne. Jest rozbudowana, pełna intryg i mnogości postaci, które momentami mogą przytłoczyć. Ale zagwarantuję Wam, że to monumentalne fantasy, które wciągnie Was w swoje sidła, zatracicie się w nim i będziecie wołać o jeszcze.

Nie ma tutaj romansu. To nie tego typu historia. To historia, która momentami zmusi Was do refleksji, pełna trudnych portretów psychologicznych postaci, wątpliwych moralnie. Pełna ciągłych wątpliwości bohatera, a chwilami jednoznacznych oraz brutalnych decyzji.

To dobra, naprawdę bardzo dobra fantastyka, na którą zasługujecie!

„Pieśń krwi” Anthony’ego Ryana otwiera trylogię „Kruczy cień”. Było to moje pierwsze spotkanie z autorem i zdecydowanie nie ostatnie, bo ujął mnie swoim niespiesznym budowaniem świata i bohaterów.

Vaelin Al-Sorna w wieku dziesięciu lat zostaje oddany przez ojca w ramiona Szóstego Zakonu. Tym samym przestaje mieć jakąkolwiek rodzinę – kto bowiem zostaje przyjęty do zakonu, musi się wyzbyć wszelkich rodzinnych więzi.

Wraz z nowo poznanymi chłopcami Al-Sorna będzie zgłębiał tajniki walki na miecze, skradania się, przeżycia na pustkowiach, ale nie tylko.

„Pieśń krwi” to powolna historia, przynajmniej na początku. Dzięki temu czytelnik z przyjemnością chłonie motyw akademii, poznaje bohaterów, obserwuje to, jak rosną i stają się coraz silniejsi. Nawet jeśli trochę czasu zajmuje połapanie się, kto jest kim, autor bardzo wyraźnie nakreśla cechy charakterystyczne dla każdej postaci i z czasem dostrzec można, jak bardzo się od siebie różnią.

Niezłomność, spryt i prawość Vaelina kupiły mnie od samego początku. Z radością śledziłam jego rozwój i kibicowałam mu na każdym polu, zwłaszcza gdy nie wszystko szło po jego myśli lub gdy to, w co wierzył, okazywało się wierutnym kłamstwem, a świat walił mu się na głowę.

Ryan umiejętnie wprowadza elementy magii, wierzeń i niecodziennych stworów. Choć świat nie jest bardzo skomplikowany, to zanosi się na zagęszczenie akcji w kolejnym tomie.

Już teraz nie mogę doczekać się lektury „Lorda wieży” (a trzeci tom już w styczniu!), a Wam gorąco polecam sięgnięcie po „Pieśń krwi”.

Anthony Ryan to szkocki pisarz, który ma na swoim koncie wiele bestsellerowych powieści. Swoją przygodę z pisaniem rozpoczął od kolekcjonowania odmów wydawniczych, co ostatecznie przerodziło się w wybranie ścieżki self-publishingu. Jednorazowo, ponieważ po ciepłym przyjęciu debiutu przez czytelników, nawiązał współpracę z wydawnictwem i od tamtego czasu w pełni może poświęcać się swojemu upragnionemu zajęciu. A przynajmniej tak o sobie pisze sam autor. :)

"Pieśń krwi" rozpoczyna trylogię Kruczego Cienia i skupia się na życiu Vaelina Al Sorny. Chłopiec jest synem sławetnego Lorda Bitew, a mimo to w wieku dziesięciu lat trafia do Szóstego Zakonu, w którym razem z rówieśnikami szkoli się na Brata pod czujnym okiem Mistrzów. Surowe kary, chłosta, pilna nauka stają się jego codziennością. Podobnie jak niebezpieczne próby, od których zależy jego dalsze życie.

Ciągłe wyzwania, nowo poznani ludzie, którzy okazują się zupełnie kimś innym, niż zakładał, a także to dziwne uczucie, które towarzyszy mu od zawsze. Coś, co pozwala mu być lepszą wersją samego siebie...

"Pieśń krwi" to epikca fantastyka na naprawdę wysokim poziomie. Anthony Ryan powoli i dokładnie snuje opowieść, a robi to naprawdę genialnie. Spokojne momenty przesycone emocjami przeplata z takimi z wartką, dynamiczną akcją, dzięki czemu nie ma ani chwili na nudę. Pozwala poznać głównego bohatera (a także postacie drugoplanowe) niemal od dziecka, co sprawia, że czytelnik automatycznie zżywa się z Vaelinem, kibicuje mu i z wypiekami na policzkach śledzi jego dalsze poczynania. Rozdziały są okraszone niebezpieczeństwem, momentami grozą, jak również magią i nadzieją. Tajemnice wylewają się ze stron, podobnie jak marzenia, by je szybko rozwikłać. W każdym słowie czuć oddanie, przyjaźń, braterstwo i moc podążania zgodnie z własnym sumieniem.

W powieści czytelnik styka się z nowym uniwersum, a co za tym idzie - od podstaw poznaje hierarchię władzy, rozłożenie królestw, historię wykreowanego świata, przeszłe wojny oraz system magiczny. Choć o tym ostatnim w "Pieśni krwi" nie jest zbyt wiele. Raptem wspominki, które - ogromnie na to liczę - rozwiną się w "Lordzie Wieży", czyli w drugim tomie.

W "Pieśni krwi" autor mocniej skupia się na kreacji Vaelina. Przedstawia jego dzieciństwo i nastoletnie lata. Pokazuje, z jakimi problemami się mierzył i jakie los rzucał mu wyzwania pod nogi. Opisuje, jak z młodego chłopaka Vaelin wyrósł na potężnego, inteligentnego mężczyznę, którego imię niesie posłuch po całym królestwie. I przyznam bez bicia, że całkowicie to kupiłam. Nie pamiętam, w jakiej książce ostatnio aż tak mocno zżyłam się z głównym bohaterem, że po przeczytaniu pierwszej części niemal zaczęłam odliczać dni do poznania kolejnej.

Książka jest dość gruba, to znaczy liczy ponad 760 stron, przez co chwilami - dosłownie - ciężko ją czytać. W momentach zwątpienia posługiwałam się cudownym audiobookiem czytanym przez Marcina Przybylskiego, którego głos niejednokrotnie wywoływał ciarki na mojej skórze. Co się tyczy nowego wydania, zostało dopracowane do perfekcji. Mapy na wyklejce, ilustracje i zdobienia rozdziałów umiejętnie budowały klimat powieści.

"Pieśń krwi" to książka, którą polecę bez wahania, zwłaszcza freakom high fantasy. Gwarantuję, że historia zachwyci każdego lubiącego rozbudowane uniwersa, intrygujący system magiczny, a także motyw od zera do bohatera. Anthony Ryan wykreował historię, od której ciężko się oderwać, która porywa od pierwszego rozdziału i nie puszcza aż do ostatniego. Czytajcie, bo naprawdę warto!

Jestem pod ogromnym wrażeniem lektury "Pieśni krwi".

Ciężko było się oderwać od historii Vaelina Al Sorna, brata Szóstego Zakonu. Fabuła jest dynamiczna i autor co rusz zaskakuje czytelnika wydarzeniami, które całkiem zmieniają bieg akcji. Niejednokrotnie nie mogłam uwierzyć w to, co znalazłam na kartach powieści. Anthony Ryan, chapeau bas!

Ta książka to majstersztyk. Opowieść o odwadze, honorze, wojnie, wielkich bohaterach, a także o miłości, która nie może być spełniona.

Jestem tak ukontentowana, że nie pamiętam, kiedy mi się taki stan przydarzył w ostatnim czasie. Rzadko mam okazję czytać książki, które tak zawładną moim sercem i myślami. Lektura "Pieśni krwi" pozostanie w nich na zawsze.

Brawo! Czekam niecierpliwie na drugi tom.