Pieśń Bogini Kali

Tam, gdzie Zachód spotyka się ze Wschodem, rodzi się powieść mroczna, tajemnicza oraz opowiadająca przewrotną historię zaczerpniętą wprost z indyjskiej kultury. Horror, z którym się spotkałam na jednodniowym można powiedzieć maratonie, był naprawdę ciekawą lekturą, ale czy rzeczywiście przerażającą? Czy musiałam czekać aż dwa lata, żeby się z nią zapoznać?

Kalkuta lat 70.XX wieku. Robert Luczak, amerykański wysłannik czasopisma literackiego leci tam wraz z żoną oraz ich kilkumiesięczną córeczką w celu pozyskania praw do publikacji poematu indyjskiego poety o imieniu Das, który oficjalnie uznany został za zmarłego. Wśród wszechobecnego ducha bogini Kali, wśród wąskich uliczek wielkiego miasta toczy się życie zwykłych mieszkańców. Ale czy na pewno wszyscy mogą spać spokojnie?

Niektóre miejsca są tak złe, że nie powinny istnieć. Niektóre m i a s t a są tak nikczemne, że nie da się ich znieść. Kalkuta jest takim właśnie miejscem.

Mam pewien problem z książkowymi horrorami. Kiedy widzę kolejną powieść tego gatunku na rynku, to za każdym razem podchodzę do niej z pewną dozą niepewności. Dlaczego? Otóż żaden dotąd przeczytany horror mnie nie przeraził, a ja chciałabym, żeby to zrobił. Stąd do „Pieśni bogini Kali” podchodziłam dwa razy. Pierwszy raz w październiku 2023 roku, jednak nie dotrwałam wtedy nawet do połowy. Drugie podejście miałam dwa dni temu, a lekturę skończyłam po niecałej dobie. Wciągnęłam się w tę historię tak bardzo, że przeczytałam ją praktycznie na raz. Jednak nadal — to nie był przerażający horror.

Wyglądało na to, że tylko cienka zapora w postaci elektrycznego światła dzieli wielkie miasta od całkowitego zdziczenia.

„Pieśń bogini Kali” to powieść Dana Simmonsa w tłumaczeniu Janusza Ochaba. Jest to też pierwszy horror, jak i ogólnie książka tego autora, jaką do tej pory przeczytałam. Uważam, że czas spędzony przy niej był naprawdę udany. Na duży plus z mojej strony zasługuje wybrana przez autora tematyka, bowiem oparcie historii na wierzeniach hinduizmu i związanych z nimi bóstwami — w tym przypadku głównie bogini Kali — to coś, co trudno objąć fabularnie, zwłaszcza w kontekście powieści grozy. Mnogość bóstw, które znajdują się w świętych księgach hinduizmu — Wedach — to jedno, a to, że wiele z nich występuje pod wieloma formami kulturowymi to drugie. Stąd momentami może to być dość przytłaczające dla czytelnika. Ale czy tylko dla niego? Tak się dzieje z pewnością w kontekście głównego bohatera, który pewne rzeczy przyjmuje na sposób, że tak napiszę nieco ograniczony. Odnoszę wrażenie, że główna postać chłodno odnosi się momentami do rzeczy, których nie rozumie, a które nie są częścią jego codzienności. Z jednej strony mogłabym to nazwać szokiem kulturowym, choć z pewną rezerwą.

Pieśń Kali jest z nami. Towarzyszy nam od bardzo długiego czasu. Jej chór nieustannie rośnie i rośnie, i rośnie.

Nie będę się jednak zbytnio skupiać nad samym przedstawieniem bogini Kali w tym horrorze, gdyż za mało się znam na wierzeniach hinduizmu, by ocenić czy została przedstawiona we właściwy sposób. Z pewnością element szaleństwa, który wiąże bóstwo z poetą Dasem, to coś, na co warto zwrócić uwagę. Tyczy się to również kapalików, a ich wątek wydał mi się w tej lekturze najciekawszy. Jeśli jednak miałabym się odnieść do rzeczy, która nie przypadła mi do gustu, to z pewnością jest to zakończenie lektury, które według mnie zostało napisane na siłę, a jeden z dość wrażliwych społecznie wątków został wpleciony zupełnie niepotrzebnie, by wzbudzić emocje u czytelnika. Nie jestem fanką tego typu rozwiązań. Niestety. Natomiast odchodząc od warstwy fabularnej powieści, warto również wspomnieć, że książka, którą posiadam ma literówki (wydanie I: ISBN 978-83-7731-449-4). Szczególnie widać to na pierwszych kilkunastu stronach, kiedy mówimy o indyjskich imionach, [Adres usunięty]. Amrita to kilkukrotnie Armita. Niby niewielka rzecz, a jednak przeszkadzało mi to w odbiorze. W końcu jako czytelnik chcę skupić się na fabule, a nie na tym, czy na pewno dobrze zapamiętałam czyjeś personalia.

Pieśń Kali jest z nami. Towarzyszy nam od bardzo długiego czasu. Jej chór nieustannie rośnie i rośnie, i rośnie.

Jak będę wspominać tę powieść? Z pewnością pozytywnie, choć z lekkim ubolewaniem nad tym, że kolejny horror nie wzbudził we mnie tych emocji, które chciałam przeżyć. To, co mogę powiedzieć na pewno, to to, że jest to lektura, która zapoczątkowała moje zainteresowanie innymi książkami Dana Simmonsa.

Pieśń bogini Kali to niezwykle przerażająca i wstrząsająca książka, która opowiada historię amerykańskiej rodziny, która przybywa do Kalkuty lat siedemdziesiątych. Miasto to jest pełne zła, cierpienia i bólu, a system kastowy tylko pogłębia nierówności społeczne. Simmons przedstawia lepki, duszny i przytłaczający klimat Kalkuty w sposób bardzo wymowny i plastyczny, co sprawia, że niemal czujemy brud na skórze. Książka posiada również pewne defekty, ale ogólnie jest z pewnością wartą polecenia lekturą.

Wow - to moja pierwsza reakcja na tę książkę. Zdecydowanie nie przypadnie do gustu każdemu, dużo w niej przemocy, krwi i tragedii. Dodatkowo mroczny klimat tworzy opis otoczenia w którym dzieje się akcja - dusznej i brudnej Kalkuty. Już właściwie od pierwszych stron książki wyczuć można nadchodzące tragiczne zakończenie, a podczas czytania śledzimy stopniowo wydarzenia które w końcu do niego doprowadzą. Musiałam robić sobie przerwy w czytaniu, co nie zmienia faktu, że pozycja bardzo ciekawa i wciągająca. 

"Pieśń bogini Kali" to debiutancka powieść Dana Simmonsa. Książka ukazuje czytelnikowi obraz Kalkuty z lat 70. XX w., która nie otrząsnęła się z mroków kolonializmu i wojny, a bieda i system kastowy dodatkowo dławią jej mieszkańców. Po przeczytaniu pierwszych stron powieści odbiorca czuje, że głównych bohaterów nie może spotkać w tym miejscu nic dobrego. Choć opowieść jest pozbawiona krwawych opisów, autor w dosadny sposób oddaje przytłaczający, klimat miasta, pozwalający poczuć na własnej skórze jego grozę.

"Niektóre miejsca są tak złe, że nie powinny istnieć"

Przemierzyłam Indie z plecakiem. Byłam w New Delhi, w Bombaju, do Kalkuty nie dotarłam. Po przeczytaniu przerażającej powieści Dana Simmonsa stwierdzam, że może i dobrze. Odnajduję jednak w niej klimat, którego sama w Indiach doświadczyłam, upału, prawie stuprocentowej wilgotności, wszechobecnego tłoku, brudu, hałasu i biedy. Autor wzbogaca obraz Kalkuty smrodem ścieków, odorem potu, wyczuwalną przemocą i rasizmem. Ale w zaułkach czai się coś więcej, coś mrocznego i zachłannego.

Robert Luczak, na zlecenie amerykańskiego wydawnictwa udaje się do Kalkuty wraz z żoną i maleńką córeczką, by uzyskać prawa do publikacji poematu słynnego i zaginionego przed laty indyjskiego poety. Przyjdzie mu się zmierzyć z wszystkim co Kalkuta ma do zaoferowania, również z hinduskimi demonami, które będą chciały zawładnąć jego duszą.

Każda kolejna strona tchnie mrokiem, klimatem wręcz psychodelicznym, przyprawiającym o ciarki. Chwilami trudno stwierdzić co dzieje się na jawie, a co jest wytworem wyobraźni głównego bohatera, czy efektem jakiś odurzających środków. Złowroga bogini Kali zdaje się wkradać w jego jaźń. Żąda ofiar i bluźnierczych rytuałów, a Kalkuta trzyma go i nie chce wypuścić ze swoich szponów. Indie z każdą kolejną godziną budzą w mężczyźnie coraz większy lęk i odrazę, jednak nie potrafi się od nich uwolnić.

Zakończenie zszokowało mnie bardziej, niż mogłabym tego oczekiwać. Pozostawiło z rozdartą duszą, potwierdzając nieuchronność zdarzeń, które kończą się inaczej, niż byśmy sobie tego życzyli i bezwzględność, bestialstwo ludzkiej natury.

Zapewniam Was, że po przeczytaniu długo jeszcze będzie w Waszym wnętrzu rozbrzmiewać złowroga pieśń bogini Kali, żywiącej się śmiercią i czerpiącej z chaosu.

"Pieśń Bogini Kali" to kolejna świetna książka Dana Simmonsa, która mi się bardzo spodobała. Historia kręci się wokół Roberta, mężczyzny który wraz ze swoją rodziną wyjeżdża w sprawach służbowych do Kalkuty. Ma za zadanie skontaktować się z poetą, który zniknął przed laty. Wydaje się to być proste zlecenie, lecz nic bardziej mylnego. Z czasem pojawiają się to coraz mroczniejsze tajemnice, prowadzące do kultysków hinduskiej Bogini Kali.

.

Jest to obraz mrocznej i dość kontrowersyjnej Kalkuty z początku lat 80, który idealnie wpasował sie w fabułę. Opisy samego miasta, były mocno realistyczne, przez co łatwo mi było sobie wyobrazić miejsce wydarzeń. Jest to zawsze dla mnie ogromny plus, gdyż nie jestem fanem obszernych opisów, które nijak się mają do fabuły. Co do samej historii, to rozwija się ona dość powoli, ale dzięki dodawaniu coraz to ciekawszych intryg, Simmons fajnie tutaj buduje napięcie. Zakończenie zaś, jest tak wciągające, że kartki to po prostu same się przerzucały w tempie ekspresowym. Cudo! Większość postaci była dobrze nakreślona, dzięki czemu zapadali oni w pamięć. Ale dla niektórych, Simmons mógł poświęcić nieco więcej czasu. Nie mniej jednak, portrety psychologiczne bohaterów, były bardzo charyzmatyczne i intrygujące, przez co nie byli oni po prostu płascy. Co do języka, to jest ON bardzo bogaty i żywy, co tylko pozytywnie wpływa na tworzeniu tła do historii.

.

Co prawda, ja bym tej książki horrorem nie nazwała, bo nie przeraziła mnie ona aż tak bardzo. Oczywiście, są pewne sceny które wywołały we mnie strach, ale był ON raczej dość subtelny, o ile mogę to tak nazwać. Bardziej bym się skłoniła do tego, że jest to książka grozy z mocnymi elementami psychologicznymi, która jak na debiut jest świetna! Ja ją osobiście polecam, więc jeśli lubicie takie klimaty to koniecznie po nią sięgnijcie.

"Pieśń bogini Kali" to debiutancka powieść Dana Simmonsa, która pozornie może wydawać się opowieścią z dreszczykiem. Akcja rozgrywa się w Indiach lat 70. Aktualnie w pięknym stylu wznowiona przez Vesper.

Robert Luczak, pracownik amerykańskiego czasopisma literackiego, wraz z żoną i sześciomiesięczną córeczką, udaje się w podróż służbową do Kalkuty. Jego zadanie jest proste, ma zdobyć prawa do publikacji najnowszego dzieła wybitnego poety indyjskiego, M. Dasa. Jest tylko jeden szkopuł. Das uznawany jest za zaginionego, natomiast próbka tekstu jednoznacznie wskazuje na jego pracę autorską. Czy umysł Luczaka będzie w stanie pojąć spektrum zjawisk, w których będzie miał okazję uczestniczyć? Jaką cenę będzie musiał zapłacić za dziennikarską ciekawość?

Nie uchronił się Simmons przed powieleniem mitów, które zaczęły krążyć po rejsach pierwszych europejczyków, oszołomionych innością tego kraju. Po raz kolejny kulturowe niezrozumienie utrwaliło w opinii publicznej nieco skrzywiony obraz wierzeń, które mają miejsce w tym oficjalnie świeckim państwie, świeckim teoretycznie, bo prawie 80% ludności praktykuje hinduizm. Mity powtarzane przez całe pokolenia Europejczyków dotyczyły głównie obrzędów. Kult śmierci, kanibalizm, rozwiązłość (bez której nie było mowy o pozyskaniu mocy magicznych), dotyczyła tylko niewielkiego odłamu wierzeń indyjskich.

Simmons od pierwszych stron wspomina o Kapalikach, tajnej grupie ascetycznej, która będzie się przewijać jeszcze nie raz na kartach tej powieści. Hermetyczny krąg wyznawców bogini Kali zadziwi i przerazi amerykańskiego dziennikarza, przyprawiając go o gęsią skórkę. Momentami odbierze mu dech. Okrucieństwo i wszechobecna przemoc są sola tej ziemi, czymś, z czym trzeba się zmierzyć albo zginąć. Tymczasem w opozycji staje tu inny wielki poeta, Tagore, który sprzeciwiał się przemocy, mówiąc, że religia nie usprawiedliwia zła! Nie ma do tego żadnego prawa.

Jednak to właśnie strach przez ZŁEM zmienia ludzie losy. Przemoc jest próbą sprawowania władzy, dlatego wszystkie religie świata opierają się na zastraszeniu po to, by móc dowolnie sterować stłamszoną jednostką, a jednostki tworzą armie, a armia zmienia świat tak, jak chce tego przywódca.

Do religijnych potyczek Dobra i Zła Simmons dokłada prawdziwy obraz Kalkuty, niedostępny dla sezonowego turysty. W tym kraju miliony ludzi nie jest ujętych w żadnym spisie, żyją i umierają w ciemnych zaułkach miasta lub tuż pod jego powierzchnią, tak naprawdę nikt nie wie, ile ich jest. Bród, smród i ubóstwo kontra luksusowe hotele. To świat zaobserwowany i opisany przez autora, który na przestrzeni lat niewiele się zmienił. Dualizm odczuwa się mocno i wyraźnie, gdzieś pomiędzy tym wszystkim tkwi człowiek, którym targają słabości. Kalkuta dla każdego ma inną twarz bogini Kali. Rasowy debiut!

IG @angelkubrick

"Pieśń Bogini Kali" to debiutancka powieść Dana Simmonsa z roku 1985, która otrzymała nagrodę World Fantasy Award 1986.

Lata 70. Robert Luczak, dziennikarz, a zarazem początkujący poeta, zostaje wydelegowany w podróż do Kalkuty przez amerykańskie czasopismo literackie, z którym współpracuje. W tą daleką podróż mężczyzna postanawia zabrać swoją rodzinę, żonę Amritę i półroczną córkę Victorię. Na miejscu Robert ma się spotkać z Bengalskim Związkiem Pisarzy, którzy mają mu przekazać praw do publikacji najnowszego poematu Dasa. Nie było bym w tym nic dziwnego, gdyby nie fakt, że jeden z największych indyjskich poetów Das, od 8 lat uważanym jest za zmarłego. Dziennikarz zostaje uwikłany w tajemniczy i zawiły spisek, z krwawą i okrutną boginią Kali w tle. Gra toczy się o wysoką stawkę, a rodzina dziennikarza jest wielkim niebezpieczeństwie...

"Pieśń Bogini Kali" to horror zresztą jeden z klasyków gatunku, z którym warto się zapoznać, zwłaszcza jeśli ktoś z Was jest miłośnikiem twórczości Simmonsa. Dzięki autorowi przenosimy się w lata 70. do biednej i brudnej Kalkuty, a chwilami przerażającej dla naszych bohaterów. W tym tonącym śmieciach mieście, czy rozkładających się na ulicach zwłok to nic innego jak zwykła szara rzeczywistość, do której mieszkańcy już dawno przywykli. Nasz bohater zrobi wszystko, by spotkać się z wybitnym poetą, co wpędza go w kłopoty i sprowadza na jego rodzinę niebezpieczeństwo. Powieść przybliża nam sporo kulturowych dziwactw i legend z związanych z tym miejscem i z Boginią Kali, hinduską boginią czasu i śmierci, pogromczyni demonów i siły zła. W powieści wpleciona jest postać Rabindranath Tagore, indyjskiego poety, laureata Nagrody Nobla w dziedzinie literatury z roku 1913. To właśnie z nim miał okazje spotkać poszukiwany przez Roberta, Das. Ciężko mi cokolwiek napisać o tej książce, trzeba ją po prostu samemu przeczytać, aby ją zrozumieć i poczuć mroczy, ale przyciągający klimat, który śnił mi się zresztą po nocach...😅 wiecie zwłoki, gonitwy i złe moce,😳 czyli jest nieźle.😋 Polecam .