Piękne zapomnienie. Bracia Maddox. Tom 1

Można było by zadać sobie pytanie, dlaczego ludzie tkwią w nieszczęśliwych związkach? Ponieważ moc miłości przysłania im rzeczywisty obraz i ponieważ boją się postawić na zmiany. Bo nowe życie wymaga czasu na przyswojenie i przyzwyczajenie. I często jedynym argumentem, który otwiera oczy jest nie słowo, nie próby tłumaczenia i nawet nieraz nie zdrada. A po prostu inna, prawdziwa miłość, która uświadamia, że to, czym karmiliśmy się dotychczas było zaledwie niepełnym posiłkiem. Marnym drugim śniadaniem, któremu do obiadu daleko. Dlaczego taki wstęp? Ano ponieważ w dużej mierze dotyczy historii, którą chciałam Wam dzisiaj przedstawić. Przed Wami pierwszy tom serii Bracia Maddox, „Piękne zapomnienie”.

ZARYS FABUŁY

Camille dzieli czas pomiędzy pracę, zajęcia na uczelni i spotkania z chłopakiem. Przy czym to ostatnie zdaje się stać pod znakiem zapytania. Dlaczego? Ambitny ukochany lubi poświęcać się zawodowym obowiązkom, o czym z resztą już kiedyś jej opowiadał. Nadchodzący weekend, który miał być dla pary przyjemnie spędzonym, również uległ zmianom. Camille zostaje sama. Za namową przyjaciółki wybiera się do klubu. To właśnie tam dochodzi do jej starcia z Trentonem, jednym z popularnych braci Maddox. Owiany sławą casanovy mężczyzna teraz prowadzi uczciwe życie, choć jego pewność siebie wciąż przysparza mu problemów. A może to i dobrze? Jednym z nich jest Camille, która jest już przecież zajęta. Ale kiedy Trent czegoś chce… nie przyjmuje odmowy.

ONA MA CHŁOPAKA, ALE….

Główni bohaterowie powieści, pod względem cech osobowości to ludzie, którzy nie popadają w żadne skrajności. W wyniku tego, choć na początku rodzą się pomiędzy nimi delikatne zgrzyty, szybko odnajdują wspólny kontakt bazując na podstępach, współpracy, przyjaźni i jak można się tego domyślić, na czymś zdecydowanie głębszym. Ona tkwi w średnio udanym związku, choć nie szuka na siłę zmian. Wręcz wzbrania się przed nimi starając się stawiać na uczciwość. Pracowita, przyjacielska, wiedząca, co odpowiedzieć, kiedy się ją atakuje. Z kolei Trenton to pracownik salonu tatuażu. Niezłomny w swoich działaniach, chociaż przyjemnie nachalny. Stawiający nie na tandetny podryw, ale dotarcie do serca drogą przyjaźni. Relacja tej dwójki, bogata we wzbranianie się, obawy, ale i etapowe poznawanie się zapewnia lekką, romantyczną, choć wyzbytą głębokich emocji przygodę czytelniczą.

HISTORIA DO PRZEWIDZENIA

Lekka, relaksująca historia, która od samego początku podąża schematycznym torem. Zawarta w ramach romansu zrodzonego z przyjaźni, z trzecim bohaterem tworzącym trójkąt, który jak można przewidzieć, z czasem zostanie wyeliminowany. O związkach na odległość, o miłości, która ma szansę przetrwać jedynie wtedy, kiedy jest budowana na solidnym podłożu. Z motywem zazdrości, trudnego i zaskakującego w pewnym sensie, pod względem klimatu, rozstania oraz pewnych niedopowiedzeń. Na drugim planie wątek przyjaźni i praca w salonie tatuażu. Ze znaczną przewagą dialogów dominujących nad opisami.

DLA KOGO?

Romans. Przyjemny, ale mało odkrywczy. Jedna z tych historii, które czyta się szybko, mogąc z powodzeniem przeminąć kilka stron – niczego nie tracąc. O szczęściu, które wiele może mieć wymiarów, o uczciwości, która zawsze się opłaca i o tym, że przed strzałą Amora nie da się obronić. Dla poszukiwaczek wakacyjnych lektur. Choć jak sugeruje sam tytuł, u boku książki można się pięknie zapomnieć, ale i w podobnym stylu zapomina się o niej po zamknięciu ostatniej strony.

Fajnie mi się ją czytało. Lekki, przyjemny romans czytany za dnia. Poczucie humoru bohaterów, jak i sami bohaterowie bardzo przypadli mi do gustu i to właśnie przez nich polubiłam tą historię. Na początku nie mogłam się połapać w akcji, chociaż nie była jakaś zawiła, czy skomplikowana, tylko po prostu zostałam rzucona już w dziejącą się akcję bez żadnego wprowadzenia i wyjaśnień, ale szybko się połapałam. Co do fabuły... Myślałam, że będzie b a r d z i e j. Bardziej niegrzeczna, między bohaterami będzie bardziej iskrzeć, będzie między nimi trochę tej nienawiści z erotyzmem, akcja będzie trochę ostrzejsza, no tego spodziewałam się po Maddoxie, tak jak w przypadku braci Slater, a dostałam - jak już wcześniej wspomniałam - lekki, przyjemny romans, a nie niegrzeczną książkę... Choć powiem, że zakończenie mnie zagięło, ja się tego nie spodziewałam. Ja do ter pory zastanawiam się czy dobrze zrozumiałam! Oprócz zadowolenia, rozczarowania i zaskoczenia była jeszcze irytacja. Irytacja spowodowana podobnymi imionami bohaterów. No czasami to już febry dostawałam kiedy pojawili się inni Maddoxowie albo bracia Cam, były wręcz identyczne i nawet imię głównego bahatera mi się myliło z jego bratem! No pierwszy raz miałam coś takiego. No ale cóż, koniec końców przeczytałam fajną lekką lekturę w sam raz na wygrzewanie się w promieniach słońca. Jestem ciekawa, co autorka wykombinowała w następnych tomach.

Książka, o której dziś Wam opowiem nosi tytuł „Piękne zapomnienie” i jest autorstwa Jamie McGuire, którą kojarzyłam z kilku książek, jednak nie miałam okazji, aby przeczytać, jakąkolwiek z nich. Kiedy zobaczyłam, że Wydawnictwo Kobiece zamierza wydać, kolejną jej pozycję książkową, pomyślałam sobie: dlaczego nie? Obietnica romantycznej historii przyciągnęła mnie ku sobie niczym wabik, nie mogłam się doczekać, kiedy będę miała okazję po raz kolejny oddać się ciekawej lekturze. Często zastanawiam się, co kieruje ludźmi, że potrafią przez długi czas tkwić w związkach, które nie dają im szczęścia? Czy nie prościej jest zakończyć coś, co nie działa, jak powinno i nie ranić się dłużej? Jak postąpi główna bohaterka?

Główną bohaterką książki „Piękne zapomnienie” jest Camille, to młoda kobieta, która w swoim życiu nie próżnuje. Ma chłopaka, studiuje i pracuje, jako barmanka, robi wszystko, aby nie wracać do rodzinnego domu. Dlaczego? Nie czuje się tam dobrze przemoc i alkohol towarzyszyły jej rodzinie od lat, nic, więc dziwnego, że robi wszystko, aby być tam, jak najrzadziej. Pomimo tego, że Cami ma rodzeństwo, kilku braci to nie można powiedzieć, aby ze wszystkimi miała dobre stosunki. Wyjątek stanowi najmłodszy z braci, z którym stara się spędzać czas i chronić. TJ jest ambitnym człowiekiem, ale ma jeden feler, otóż jest to związek na odległość trwający sześć miesięcy, a obecnie przezywa bardziej swój upadek niż rozkwit. Facet nie ma czasu na rozmowy telefoniczne, wystawia ją na weekend, kiedy mieli się spotkać, a mimo to Camille kocha go i wierzy w to, że w końcu wszystko się ułoży, ale czy tak właśnie będzie? Za namową przyjaciółki wybiera się do klubu, gdzie dochodzi do ciekawego spotkania z jednym ze słynnych braci Maddox.

Trenton Maddox ma opinię „bad boya”, chociaż obecnie jest grzeczny, pracuje w studio tatuażu, sam ma ich dość sporo, przeklina i ugania się za Cami. Mężczyzna nie poddaje się łatwo, jest nieugięty i niezłomny, nie chce zaciągnąć jej do łóżka, no może nie od razu. Chce się zaprzyjaźnić z uroczą barmanką, która wpadła mu w oko, czy mu się powiedzie? Czy Cami zdecyduje się na chłopaka z krwi i kości będącego tuż obok, czy związek, który nie ma przyszłości?

„Piękne zapomnienie” jest bardzo lekką i relaksującą opowieścią, w której pojawiają się dobre i sprawdzone motywy, które sprawiają, że książka ma „ręce i nogi”. Mamy tutaj złego chłopca, salon tatuażu, przyjaźń, która była fundamentem do czegoś więcej i trójkąt miłosny, który był dość interesujący. Mamy tutaj także motyw związku na odległość, który nie zawsze wypala, czasami jest przygnieciony przez codzienność, którą nie zawsze można ustawić pod siebie. Mogę Wam powiedzieć, że jest to romans, że bardzo przyjemny, mimo t, że nie ma w tej powieści niczego odkrywczego. Ale czy musi być? Nie. Książka ma emocjonować, bawić, można przy niej po prostu się oderwać.

„Piękne zapomnienie” przedstawia historię, w której wybory niekoniecznie są łatwe, o tym, że konsekwencje mogą sprowadzić sporo problemów, jednak nigdy nie należy kłamać, oszukiwać, bo prawda i szczerość potrafi mieć zbawienne skutki.

Camille i TJ są parą od sześciu miesięcy. Związek na odległość nie należy do najłatwiejszych, tym bardziej że dla chłopaka zawsze ważniejsza jest praca. Najbliższy weekend, który mieli spędzić razem, okazuje się kolejnym odwołanym spotkaniem, więc gdy przyjaciółka zaprasza zrezygnowaną Cami na drinka do baru, w którym obie pracują, ta nie waha się za długo. Wieczór może byłby udany, gdyby nie nagłe spotkanie z pewnym kobieciarzem, który bez zaproszenia dosiada się do stolika dziewczyn.

Trenton Maddox zna Cami jeszcze z czasów ogólniaka. Już wtedy dziewczyna zwróciła jego uwagę, o czym ona sama nie miała pojęcia ani wtedy, ani teraz. Czy Trent wykorzysta swoją nową szansę, aby zbliżyć się do Camille? Co ważniejsze, czy Camille mu na to pozwoli? Przecież ma chłopaka, który ją kocha i szanuje... Prawda?

Jamie Mcguire jest autorką znaną z takich powieści jak "Piękna katastrofa" czy "Chodząca katastrofa", których głównym bohaterem jest Travis Maddox, młodszy brat Trentona. Czytałam obie te książki, co prawda kilka lat temu, więc nie pamiętam wiele z fabuły, ale za to bardzo miło wspominam czas, który im poświęciłam. "Piękne zapomnienie" skusiło mnie szczególnie cudną okładką. 😍 Bo chyba się ze mną zgodzicie, że przyciąga ona wzrok? No ale dobrze, okładka swoją drogą, a co z treścią książki? Początkowo, przyznaję, miałam do niej lekko mieszane uczucia. Pierwsza połowa opowieści mi się dłużyła, ponieważ nie działo się nic konkretnego. Jednak później było coraz lepiej, wciągnęłam się w opisywaną historię, a ostatecznie stwierdziłam, że jest to taka książka, w której nie ma sensu doszukiwać się czegoś, czego w niej nie znajdę. Chodzi mi o dynamiczną i zaskakującą akcję, buchające emocje z każdej strony, czy choćby szybko rozwijającą się relację pomiędzy głównymi bohaterami, czego ja akurat nie lubię. W tym przypadku ma ona swój własny bieg, który jest stopniowy, co ja uważam za plus, głównie dlatego, że według mnie taki rozwój znajomości jest bardziej autentyczny. Pozwala czytelnikowi lepiej wczuć się w lekturę i zrozumieć bohaterów.Innym może przeszkadzać brak tych elementów, ale mi osobiście nie odebrało to przyjemności z czytania, a wręcz przeciwnie biorąc pod uwagę całokształt książki, uważam ją za przyjemną, fajną i lekką lekturę, którą dodatkowo szybko się czyta. Ogólnie rzecz biorąc, cała historia skupia się głównie na rozwoju więzi pomiędzy nimi, począwszy od znajomych, przez przyjaciół, aż do uczucia, a to wszystko na tle życia codziennego, które wiodą. Nie jest ono łatwe, szczególnie dla Camille, bo ogarnąć dwie prace, studia, dom i jeszcze w międzyczasie znaleźć czas dla przyjaciół, chłopaka, który de facto również nie ma dla niej czasu, czy rodziny... No bywa ciężko. Szczerze, to nie wiem jakim sposobem dawała ona sobie z tym wszystkim radę. 🤷‍♀️ Kogo w tej historii nie polubiłam, a wręcz znienawidziłam? Zdecydowanie są to bohaterowie drugoplanowi, a dokładniej ojciec oraz bracia Cami. Sceny z ich udziałem, to było coś strasznego. Zachowanie jej ojca budziło we mnie chęć mordu i obrzydzenie. Autentycznie! Nie wiem, jak można tak traktować najbliższe osoby. 🤦‍♀️ Głowna bohaterka jest taką postacią, którą trochę polubiłam, a trochę nie. Ma u mnie plusa za szczerość wobec TJ, a minusa za ciągłe zaprzeczanie oczywistym dla innych faktom, co po pewnym czasie stało się nużące i denerwujące. Powtarzanie w kółko "to tylko przyjaźń" nie sprawi, że stanie się to nagle prawdą. Uczucia można przez jakiś czas tłumić, ale one prędzej, czy później wypłyną na powierzchnię, więc po co oszukiwać siebie i innych? 🤔 No cóż, z Camille nie zawsze było mi po drodze, ale za to Trent po części mi to wynagrodził swoim urokiem osobistym i... No dobra, te tatuaże mnie kupiły 😂😈. Wątkiem, który mnie najbardziej zaintrygował była tajemnica TJ, której Cami strzegła i nie mogła nikomu zdradzić. Rozwiązanie poznałam na samym końcu i... Zakończenie wbiło mnie w fotel! 🤯 To był największy zwrot akcji w całej książce! Musiałam dwa razy przeczytać kilka ostatnich stron, bo nie byłam pewna, czy dobrze wszystko zrozumiałam. Jeśli mam być szczera, to nadal nie jestem, co do tego przekonana.🙊 Autorka trzymała mnie w napięciu do ostatniej chwili, co więcej, ja już byłam pewna, że to nie zostanie jednoznacznie wyjaśnione. Pomyliłam się i doznałam wielkiego szoku! Naprawdę mnie to zaskoczyło! 🙈 Cała książka nie potrafiła we mnie wzbudzić takich emocji jak kilka ostatnich rozdziałów. Nagle na koniec dostałam wielkie BUM i to było coś w stylu "ale, że co?!" 😂😮. "Piękne zapomnienie" zbiera różne opinie. Ja zaliczam się do grona osób, którym ta książka przypadła do gustu, fajnie mi się ją czytało, więc ja polecam. 😉 Może faktycznie "tego czegoś" jej zabrakło, ale patrząc całościowo, nie było źle! Było ok! 🤗

Moja ocena 7/10 💜

Camile jest młodą, śliczną studentką. Pracuje jako barmanka. Ma sporą rodzinę, na czele z ojcem alkoholikiem i chłopaka, którego cześciej przy niej nie ma jak jest. Pewnego wieczoru, gdy wychodzi z przyjaciółką na imprezę spotyka Trentona Maddoxa, przystojnego, wytatuowanego kobieciarza. Oboje kojarzą się ze szkoły, ale to impreza krzyżuje ich drogi. Zaczynają spędzać ze sobą mnóstwo czasu, a ich relacja dynamocznie się rozwija.

Trent zaczyna zabiegać o względy, opiekuje się nią i spędza każdą możliwą chwilę w jej towarzystwie. Nawet fakt, że dziewczyna jest zajęta my w tym nie przeszkadza.

Tylko czy gdy dowie się o tajemnicy, którą skrywa Cam, dalej będzie się tak zachowywać? Czy ich relacja pozostanie taka sama?

☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆☆

Styl autorki jest lekki i przyjemny, co pozwala szybko przeczytać tę świetną książkę.

Może wydawać się, że fabułę oparto na jakimś znanym schemacie, ale z każdą kolejną stroną tą myśl się odrzuca.

Bohaterowie są wykreowani w ciekawy sposób, a skrywane przez nich tajemnice są wkomponowane w całość. Historia ani przez chwilę mnie nie nudziła, a wręcz przeciwnie, byłam zaintrygowana i zainteresowana tym co się dzieje w dalszej części. Podsumowując , książka jest fantastyczna i szybko się ją czyta. Trenton i jego tatuaże skradli moje serduszko.

Teraz będę wyczekiwać kolejnych tomów tej serii.

Jest to książka, którą bardzo serdecznie polecam, jeśli macie ochotę na coś lekkiego :) Nie jest to może wielce ambitna literatura, ale nie tego oczekuję po romansie. Sięgając po erotyk liczę na ciekawą fabułę, zwroty akcji i bohaterów, których losy chce się śledzić. Wszystko to odnajdziemy w Pięknym Zapomnieniu :)

Już nie mogę doczekać się kontynuacji!

Jeżeli szukacie lekkiej książki na wieczorne dni, to koniecznie zahaczcie o tę serię. Ta książka to przyjemny i nieco przewidywalny romans, ale właśnie takiej lektury w ostatnim czasie potrzebowałam. Napięcie, iskrzenie, zazdrość... = czas miło spędzony z książką.

Jamie McGuire chyba większość kojarzy z książki "piękna katastrofa" była to opowieść o jednym z braci Maddoxów, książkę czytałam dawno temu, ale jakoś ona zapadła w mojej pamięci. Teraz trochę niespodziewanie mamy powrót do tej autorki, a na naszym rynku ukazała się całkiem niedawno książka o kolejnym z braci Maddoxów - Trentonie. Niegrzeczny z niego chłopak, ale z wielkim serduchem i jak się zakocha to do szaleństwa. Wybór padł na Cami, dziewczynę którą zna, ale wygląda na to, że dopiero zauważył. Lecz jest problem, ona ma chłopaka, więc jak należy postąpić ? Czy Cami zaryzykuje z Trentonem zrywając z obecnym chłopakiem, czy Trenton podda się i da Cami wybór ?

"Trenton Maddox nie miał w zanadrzu absolutnie żadnej sztuczki, na którą nie byłabym przygotowania."

Jeżeli chodzi o fabułę i bohaterów uważam, że jest to już temat wyklepany milion razy przez innych autorów i nic specjalnego tutaj nie znajdziemy. Są kłopoty w rodzinie, młodzi na rozdrożu życiowych dróg i wiele obaw czy zaryzykować by być szczęśliwym. Nie znalazłam w tym tytule nic specjalnego, co by spowodowało moje zemdlenie i nagle ożywienie, było trochę nudnawo, trochę oschle, bez życia. Liczyłam - patrząc na poprzedni sukces książki, że będzie niezwykły sztos, który rozpierniczy system, ale z ciężkim sercem muszę przyznać, że tak nie było. Nudy, nudy, nudy.

Wiele książek ma to do siebie, że jest pisana na jedno kopyto, ale czasem jakiś tytuł ma w sobie tyle uroku, tyle wdzięku, że nawet ta przewidywalność nie jest niczym złym. Ale o tym tytule nie mogę tego powiedzieć. Jedynie, co się tu broni to okładka.

Czy warto sięgnąć po ten tytuł ? Jeżeli o mnie chodzi, to zawsze podkreślam, że najlepiej samemu sprawdzić, czy książka się podoba czy nie. Recenzent jest wyrażenia własnej, szczerej opinii, a ile osób tyle gustów, więc Kochani zawsze warto samemu sprawdzić konkretny tytuł.

W czerwcu chyba trafiłam na słabsze premiery wydawnictwa kobiecego. "Piękne zapomnienie" jest jedną z nich.

Camille jest barmanką, która studiuje. Ma chłopaka, bez którego nigdzie się nie rusza, jednak w końcu nadchodzi taki moment, że spełni weekend bez niego.

Trenton był "królem uczelni", który mógł mieć każdą. Teraz pracuje w salonie tatuażu i mieszka wraz z owdowiałym ojcem. Kiedy jego życie znów zaczyna się układać, spotyka Camille.

Czy będzie to zwykła przyjaźń?

Maddoxi kiedy już kochają to na zabój.

Powiem tak.

Pióro autorki jest bardzo lekko, a historię czyta się bardzo szybko, jednak jest to ta z serii "tutaj nie nastąpi żadne wow". Przez większą część książki raz byłam znudzona, a raz zaciekawiona. Jednak jak dobrze się zastanowię, to tych znudzonych momentów było znacznie więcej.

Być może jest to słabsza pozycja dlatego, że to pierwszy tom serii i nie powinnam go aż tak surowo oceniać, ale inaczej nie potrafię.

Mogłaby to być dość dobra i ciekawa historia, jednak wydaje mi się, że autorka nie do końca wykorzystała swój potencjał.

Raczej nie sięgnę po drugi tom, ale czy wam polecać?

Sama nie wiem. Tym razem musicie sami sięgnąć po tę pozycję i się przekonać, bo moje uczucia są mieszane.

Życie dziecka, a następnie nastolatka wydaje się niektórym bardzo proste i przyjemne. Wiele osób wspomina je jako najlepsze lata swojego życia, gdzie działo się dużo dobrych rzeczy. Określiłabym to jako bardzo względny pogląd, który dla wielu jest podyktowany zapomnieniem, a nie rzeczywistością. Są osoby, które nie zgodziłyby się z tą opinią. Dla nich dorosłość jest wyzwoleniem – wyzwoleniem od przemocy, krzyków, głodu i cierpienia. To brzmi już o wiele bardziej okrutnie i w wielu przypadkach okazuje się prawdą. Jak żyć z takimi wspomnieniami?

Camille jest barmanką w klubie nocnym oraz studentką na miejscowym uniwersytecie. Jakiś czas temu wyprowadziła się z rodzinnego domu i jest bardzo dumna z tego osiągnięcia. Teraz odpowiada sama za siebie – utrzymuje skromne mieszkanko, decyduje o swojej edukacji i ma wspaniałego chłopaka. Wszystko to jawi się jaki piękny obraz sielanki, lecz Camille musi zarazem radzić sobie ze złymi wspomnieniami i związkiem na odległość. Czasami może to być przygnębiające. Pewnego smutnego wieczora nawiązuje kontakt ze starym kolegą z klasy – Trentonem. Ma ON opinię znanego kobieciarza i... Mordercy. Nieszczęście sprawiło, że lata temu uczestniczył w wypadku, gdzie zginęła jego dziewczyna. Od tej chwili mocno wycofał się z życia społecznego i rozwija swoje pasje jako tatuażysta. Czy tę dwójkę może coś łączyć? Czemu po tylu latach postanowili niewinnie porozmawiać?

"Piękne zapomnienie" miało pełnić funkcję przyjemnej lektury, która pozwoli mi się oderwać od nauki do egzaminów. Takie romanse to zawsze świetny sposób na zrelaksowanie się i oderwanie od naszego często monotonnego świata. W końcu historia przepełnionych miłością i zranionych ludzi zawsze magnetyzuje i pozwala na wiele emocji. Choć z tym zawsze zastanowiłabym się, gdyż tym razem nie do końca tak było. Czemu?

Język używany przez autorkę okazał się bardzo standardowy i idealnie dostosowany do typu powieści. Jest to i wada, i zaleta. Wada, ponieważ nie wyróżniał się niczym niezwykłym i nie zapadnie mi na długo w pamięć. Zaleta, ponieważ pozwalał na szybkie i przyjemne przejście przez lekturę. Bez żadnych ograniczeń i bez zbytniego skupiania się skomplikowanych zdaniach.

Fabuła książki jest wolna i znajdziemy w niej tylko pojedyncze zwroty akcji, które tak naprawdę dla mnie nie miały większego znaczenia. Choć podobno mają dla dalszych tomów i serii autorki. Jeśli w rzeczywistości tak jest, to przyznam, że czuję się zaintrygowana i w tym momencie byłabym w stanie wybaczyć taką monotonność. Ją tak, ale nie jestem w stanie wybaczyć błędów logicznych! Czasami po prostu nie byłam w stanie stwierdzić, co się dzieje lub skąd jakiś wątek nagle się wziął. Na początku zrzuciłam to na jakieś moje przeoczenie, ale z czasem było tego po prostu za dużo, by tak założyć. Nie jestem w stanie wytłumaczyć, jak do tego doszło. Może to kwestia wielu wątków, które w tak krótkiej książce były bardzo trudne do połączenia... Jednak nie chcę, żebyście myśleli, że powieść ma same wady, bo tak nie jest. "Piękne zapomnienie" ma poruszające i przede wszystkim szokujące zakończenie. Nie chcę za dużo zdradzać, ale tak naprawdę ostatnie słowa wiele wyjaśniły i wprowadziły mnie w osłupienie. Dla nich było warto czytać.

Co do bohaterów to mam mieszane odczucia. Mieli olbrzymi potencjał – cała gama różnorodnych charakterów i rozbudowanych historii. A przynajmniej pozornie, bo autorka dała nam znać, że to nie są tacy zwykli papierowi bohaterowie, tylko osoby ekscentryczne, pełne swoich własnych marzeń, dramatów i możliwości. Szkoda tylko, że na tym zakończyła wątek ciekawych postaci w książce. Czytelnik nie dostaje więcej informacji o nich i przez to pozostaje niedosyt. Samej Camille ostatecznie nie polubiłam. Początkowo zyskała moją sympatię i mocno liczyłam, że się zaprzyjaźnimy z czasem. Autorka przedstawiła ją jako ciepłą, miłą oraz bardzo silną osobę. To jest połączenie cech, które mocno mnie przekonuje. Z czasem one zanikły i dostałam miałką, niezdecydowaną kobietę. Za to z Trentonem miałam odmiennie. Myślałam, że okaże się stereotypowy – przystojny, bad boy, kobieciarz. Sami widzicie, jak to wygląda. Jednak czym dalej w fabułę, tym odkrywałam w nim wiele pozytywnych cech i okazywało się, że pozory często mylą, nawet w książkach.

"Piękne zapomnienie" pozwoliło mi odpocząć, ale nie było to wybitnie fascynująca przygoda, tylko zwyczajna opowieść, która niestety mnie nie ujęła. Myślę, że czytelnikom, którzy pożerają romansy, może trochę bardziej przypaść do gustu. Jednak ja myślę, że przy kolejnych tomach spasuję.

"Piękne zapomnienie” to historia, która niestety nie stała mi się bliska emocjonalnie, ale jednak w jakimś stopniu wywarła na mnie wrażenie i z przyjemnością sięgnę po drugi tom z cyklu „Bracia Maddox”.

To opowieść, jakby zwyczajna, pozbawiona dynamicznej i wartkiej akcji. Spotkamy się tutaj raczej z głęboką, nieco melancholijną analizą wewnętrznych rozterek, dylematów i trudności głównej bohaterki, która dzieli się z czytelnikiem własnymi uczuciami i przemyśleniami. W jej życiu pojawia się ON - Trenton Maddox, ucieleśnienie marzeń wielu kobiet. Chłopak troskliwy, opiekuńczy, wrażliwy ale także zadziorny i pewny siebie. Ona pracuje, jako barmanka, ON tatuuje ludzkie ciało. Ona ma chłopaka, z kolei ON odważne wyperswadował jej, że nie ma sensu tkwić w związku na odległość. Spędzają ze sobą dużo czasu. Stają się dla siebie bliscy, nieobojętni, ważni. Jakiego wyboru dokona Camille? Niespodziewanie znalazła się na rozstaju dróg. Nie chce ranić. Chce być szczęśliwa. Jak tego dokonać? Przede wszystkich w zgodzie ze swoimi uczuciami.

Trenton ma w sobie coś takiego, że nie da się go nie lubić. Jego determinacja, zaangażowanie w zdobycie serca Camille zrobiło na mnie ogromne wrażenie. Z kolei Camilla to dziewczyna raczej spokojna, pracowita, opanowana i stała w uczuciach. Sytuacja, w której się znalazła nie jest dla niej prosta. Dodatkowo problemy rodzinne nie zachęcają do zmiany codzienności, do której jest przyzwyczajona. Mimo wszystko robi krok na przód, pomaga również bratu, zaprzyjaźnia się ze znajomymi Trentona i z nim samym. Wyrzuty sumienia nie pozwalają jej na pełnie szczęścia. W końcu ma chłopaka. Ale on, albo Trenton.

To moje pierwsze spotkanie z piórem Jamie McGuire. Trochę trudno było mi przyzwyczaić się do jej stylu. Tak, jak wcześniej nadmieniałam brakuje tutaj dynamizmu. Czytałam tę książkę powoli (jak na swoje możliwości), subtelnie zagłębiałam się w kolejne wydarzenia i dawkowałam sobie rozwój kolejnych wątków. I chociaż to Camille i Trenton odgrywają tutaj pierwsze skrzypce, to oprócz nich poznajemy także wiele innych osobowości, które stanowią dodatkowe uatrakcyjnienie dla głównego wątku, jakim jest rozwój relacji głównych bohaterów.

"Piękne zapomnienie" to lekka, niezobowiązująca opowieść o tym, że nigdy nie jesteśmy w stanie przewidzieć, kiedy nasza codzienności może zatrząść się w posadach. To historia o życiu naznaczonym trudnymi wyborami i niełatwymi decyzjami, a także o zazdrości i miłości rodzącej się z przyjaźni. Pokazuje, że zawsze szczerość i uczciwość się opłaca, a także uświadamia, jak ważna może stać się dla nas druga osoba. Jamie McGuire stworzyła dobrą, ale mało wymagającą lekturę, która w rezultacie pozostawia czytelnika z zakończeniem będącym pożywką do rozwoju kolejnych wątków. Polecam!