Piekielna głębina

Utrata bliskiej osoby z powodu choroby nowotworowej, to temat który jest bliski wielu osobom, w tym mnie. W dzisiejszych czasach z rakiem walczą tysiące jeśli nie miliony ludzi na całym świecie. Okazuje się, że taka materia może stanowić punkt wyjścia dla ciekawej i wciągającej lektury pełnej tajemnic i przygód, i taki tytuł chciałbym wam właśnie przybliżyć.

„Piekielna głębina”, to debiutancka powieść brytyjskiej autorki Lindsay Galvin, która w Polsce ukazała się nakładem wydawnictwa YA!. Już na wstępie mogę stwierdzić, że tym tytułem wypłynęła na szerokie wody pisarstwa i z pewnością jeszcze o niej usłyszymy. Skupmy się jednak na jej pierwszej książce.

Wyobraźcie sobie, że wasz jedyny rodzic przegrywa walkę z nowotworem i od tego momentu wasze życie zmienia się o 180 stopni. Musicie się przeprowadzić na drugi koniec świata, opiekę nad wami ma przejąć ciocia, o której nie wiecie praktycznie nic, a w waszych sercach cały czas gnieździ się smutek i żal. W takiej oto sytuacji znalazły się siostry Aster i Poppy, bohaterki naszej książki.

Dziewczynki wyruszają w podróż do Gisborne w Nowej Zelandii gdzie zamieszkają ze swoją ciocią Ioną. W samolocie spotykają sympatycznego i otwartego na ludzi Sama i choć jest to krótkie spotkanie, szybko nawiązuje się między nimi pewna więź, co później będzie miało bardzo ważne znaczenie dla rozwoju fabuły.

Generalnie, bohaterki starają się nie pokazywać po sobie cierpienia i bólu spowodowanego śmiercią najbliższej osoby i w miarę optymistycznie podchodzą do nowego rozdziału w swoim życiu. Jednakże, im dłużej przebywają ze swoją nową opiekunką, tym bardziej zastanawiają się czy trafiły we właściwe miejsce. Iona, która jest naukowcem i od lat prowadzi badania mające na celu pomoc w leczeniu raka, zabiera je do specjalnego ośrodka, odciętego od reszty społeczeństwa, w którym niedopuszczalne są jakiekolwiek nowe technologie. Mieszkająca tam młodzież ma ze sobą jeden wspólny element – wszyscy stracili kogoś z rodziny przez chorobę nowotworową. I w tym miejscu zaczyna się robić coraz dziwniej.

Aster i Poppy nie czują się komfortowo i dostrzegają podejrzane zachowanie ciotki, która wydaje się coś ukrywać. Nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że wkrótce życie, które dopiero co dało im w kość szykuje dla nich kolejną katastrofę. Wycieczka łodzią, w której biorą udział wszyscy mieszkańcy ośrodka kończy się wypadkiem, a rozbitkowie będą musieli nie tylko przetrwać i wydostać się z odludzia, ale także odkryć co tak właściwie się stało.

Nie zdradzając więcej szczegółów, da się zauważyć, że „Piekielna głębina” to tytuł w którym trzymająca w napięciu przygoda łączy się z aurą tajemniczości, trzymając czytelnika w niepewności co do losu bohaterów, aż do samego końca. Autorce udaje się wciągnąć nas w niesamowity świat na granicy realizmu i fantastyki, a dokonuje tego przez powolne odsłanianie kolejnych sekretów zarówno przed nami jak i samymi postaciami.

Warto również zauważyć, że Lindsay Galvin w bardzo interesujący sposób opisuje wodny świat, z którymi Aster i spółka mają do czynienia. Fauna i flora potrafi oczarować, a przy okazji czegoś nauczyć, bo nie każdy musi wiedzieć, że niektóre podwodne rośliny można wykorzystać przy leczeniu ran gdy pod ręką nie ma żadnych medykamentów albo jak powstaje rafa koralowa.

Wróćmy na chwilę do bohaterów. Jeśli chodzi o Aster, to odznacza się ona wrażliwością i odpowiedzialnością. Bardzo mocno tkwi w niej śmierć matki, a z jej uczuciami i zachowaniem może utożsamić się mnóstwo czytelników o podobnych doświadczeniach. Jej siostra, Poppy to z kolei niezły ancymonek, ciągle korzystający ze smartfona. Mamy jeszcze zimną i nieprzeniknioną ciotkę Ionę, która dla osiągnięcia swoich celów jest w stanie zrobić wszystko. Z najważniejszych postaci został jeszcze Sam, inteligentny, sprytny i ciekawski chłopak, bez którego ta historia mogła potoczyć się zupełnie inaczej.

Książka została podzielona na pięć części, na które składają się 33. rozdziały. Większość z nich zostaje nam zaprezentowana z perspektywy Aster, a w pozostałych mamy 3. osobowego narratora, który skupia się na wątku wspomnianego wcześniej Sama, który ma dobry powód by odnaleźć niedawno poznane koleżanki, ale o tym przekonacie się już z lektury.

„Piekielna głębina” na każdym kroku potrafi zaskoczyć. Z początku wydawało mi się, że będzie to tylko młodzieżowa przygoda, ale to znacznie więcej. Książka ma w sobie coś z thrillera, a nawet fantastyki! W bardzo wiarygodny sposób opisuje zmagania z utratą najbliższych, zagłębiając się we wszystkie uczucia jak targają wtedy człowiekiem. Debiut Lindsay Galvin działa na wyobraźnię, jednocześnie ucząc i bawiąc. Na koniec, aż chce się przeczytać o kolejnych przygodach Aster, Poppy i Sama, a to chyba najlepszy powód by sięgnąć po ten tytuł.

Wszystko zaczyna się od samolotu i trójce bohaterów którzy właśnie tam się znajdują. Aster, Poppy oraz Sam. Każdy z nich ma w swoim domu trudną sytuację rodzinną. Ciężko jest się pozbierać i dziewczyny szukają ratunku u swojej cioci. Ale z czasem nie zaczynają się czuć bezpiecznie. Poppy ma dziwne wrażenie, że coś tutaj nie gra i chce przed tym ostrzec Aster. Jednak ona zauważa to gdy jest już za późno. Sam, chłopak którego dziewczyny poznają w samolocie zaczyna ich szukać, ponieważ nie może się z nimi skontaktować. Obawia się, że jest coś nie tak i zaczyna poszukiwania. Gdy była perspektywa Sama, doszłam do wniosku: "Kolejny wątek romantyczny, a już myślałam, że książka mnie czymś zadziwi". Autorka jednak tylko powiedziała kilka słów na temat uczuć, ale w dalszej części książki nie mieliśmy o tym ani słowa. Podoba mi się to, bo książka przez to jest inna i śmiało można powiedzieć, że wyróżnia się. Nagle Aster znajduje się na tropikalnej wyspie bez swojej siostry Poppy. Jest przerażona, nie wiem co się dzieje, ciągle w swojej głowie przywołuje matkę, która zmarła jej na raka, ale stara się jak najszybciej te myśli odgonić, aby tylko przetrwać na wyspie. Okazuje się, że nie jest sama i bohaterowie którzy tam są starają się przeżyć i czekają na pomoc. Dialogi były zrozumiałe między bohaterami. Właściwie mogę powiedzieć, że czytało się bardzo szybko i większość z fabuły dowiedzieliśmy się poprzez dialogi.

Choroba. To słowo atakuje nas każdego dnia. Nie chodzi już tylko o koronawirusa, ale o zachorowanie na raka lub inną nieuleczalną chorobę. Do czego jesteś w stanie się posunąć, by to Cię nie dopadło? Nie będzie Cię obchodziło nic, nawet to, czy Twoi bliscy zgodzą się na dane rozwiązanie? Zaryzykujesz wszystko?

Aster i jej młodsza siostra Poppy po śmierci matki zostają zmuszone do przeprowadzki. Od teraz opiekę nad nimi ma przejąć Iona - siostra rodzicielki. Jest onkologiem, dodatkowo prowadzi własne badania. Właśnie z ich powodu ciotka proponuje im, by zamieszkały w ekowiosce razem z grupką studentów. Dziewczyny zgadzają się na jej propozycję. Wszystko zmienia się, gdy pewnego dnia ruszają na wycieczkę, a następnie Aster budzi się sama na wyspie. Dziewczyna nie ma pojęcia, jak się tam znalazła ani gdzie jest Poppy. Wie jedynie, że musi ją odszukać. W tym samym czasie w życiu Sama - chłopaka, którego poznały podczas lotu - zaczynają się dziać dziwne rzeczy. Dziadek ma nawrót choroby, a dodatkowo nastolatek znajduje coś, co pomoże uratować ukochanego członka rodziny.

Książka mi się podobała, ale nie byłabym sobą, gdybym nie ponarzekała na coś. A znajdzie się parę rzeczy. Ujmę to tak. Pomysł jest, bohaterowie są, głębszej historii nie ma. Badania nad DNA, wpływ życia w ekowiosce na studentów, to się gdzieś przewija, ale moim zdaniem wytłumaczenie tego w kilku rozdziałach to za mało. Podobnie z postaciami. Wydają się nijakie, bez przeszłości, sekretów. Parę wzmianek o dawnym życiu Aster i Poppy, trochę o Samie i koniec. Liczyłam na rozwinięcie niektórych kwestii, na przykład dlaczego Iona nie utrzymywała kontaktu z siostrą? Czemu matka dziewczyn nie chciała, by to właśnie ona zajmowała się jej leczeniem? Czy może jednak się skontaktowały? Niestety, nie dostałam odpowiedzi na żadne z tych pytań. Rażące są również błędy logiczne - kamizelka ratunkowa, a w niej pełno ciężkich przedmiotów, mimo to zdołała się utrzymać na wodzie. Nie trzeba umieć dobrze fizyki, by wiedzieć, że coś jest nie tak.

Jedną z niewielu pozytywnych stron tej powieści jest dobre tempo akcji, nie za szybkie ani za wolne. Jak wspomniałam wyżej, do pozytywnych aspektów zalicza się również pomysł, szkoda jedynie, że nie w pełni wykorzystany. Tutaj muszę wspomnieć o nietypowych elementach w fabule - rozbawiła mnie jazda na płaszczce i przy okazji przypomniał mi się film "Aquaman". Do plusów dorzucę jeszcze niewprowadzenie tandetnego wątku romantycznego między Aster a tajemniczym chłopakiem z Głębin. Myślałam, że autorka zrobi z nich uroczą parę, a tu miła niespodzianka, obyło się bez zbędnych igraszek.

Podsumowując, to jedna z tych książek, o których szybko zapomnę. Nie była zła ani bardzo dobra. Przeciętna. Wydaję mi się, że autorka zostawiła sobie furtkę na kolejne części, choć mogę się bardzo mylić. Jeśli by powstały, może bym po nie sięgnęła, ponieważ zakończenie mimo wszystko mi się spodobało.