Pan Lodowego Ogrodu. Tom 1

Nigdy nie byłam zagorzałą fanką polskiej fantastyki. I trudno mi powiedzieć precyzyjnie co było tego konkretnym powodem. Między Bogiem, a prawdą chyba pozwoliłam sobie hołubić kilku pisarzy zza wielkiej wody stanowczo zbyt mocno, niźli na to zasługiwali i to odciągało mnie od wielkich nazwisk z mojego rodzimego kraju.

Wielkich, bo do wielkich Grzędowicz zalicza się bezdyskusyjnie. Po Pana Lodowego Ogrodu sięgnęłam zupełnym przypadkiem, szukając czegoś dla zabicia czasu, by w efekcie, po siedmiu godzinach, o czwartej nad ranem, przecierać zmęczone oczy i nie móc uwierzyć, że książka aż tak mnie wciągnęła.

Niezwykle przemyślany, rozbudowany świat w którym toczy się plot dwóch wątków zachwyca różnorodnością, barwnością opisów od których nie sposób się oderwać. Historia Drakkainena, jego ciężkiej, zarówno fizycznie, jak i psychicznie, przeprawy przez Midgaard, rozterki rzeczowego bohatera w zderzeniu z niekoniecznie możliwą do naukowego wytłumaczenia rzeczywistością innej planety oraz plot zdarzeń z życia Młodego Tygrysa, syna władcy najpotężniejszego z narodów Midgaardzkich dają nam doskonale wyważoną dozę ekscytacji, zaskoczeń i idealnie utrzymane napięcie pomiędzy rodziałami.

Książka jest fantastyczna w każdym tego słowa znaczeniu. Bez najmniejszego zastanowienia daje jej najwyższą ocenę i wierze, że każdy znajdzie w niej wiele godzin przyjemności. Polecam nie tylko dla zatwardziałych fanów gatunku, Grzędowicz dał mi w tej serii coś, czego, usychając z pragnienia, szukałam od dawien dawna.

Jarosław Grzędowicz to nagradzany i lubiany rodzimy twórca fantastyki. Jednym z jego największych hitów jest seria Pan Lodowego Ogrodu, która szybko zyskała pokaźne grono wiernych fanów. Jeśli jednak ktoś nie miał jeszcze okazji zagłębić się w świat tej powieści, to nie ma ku temu lepszego momentu niż nowe wznowienie cyklu przez wydawnictwo Fabryka Słów.

Pan Lodowego Ogrodu #1 to początek wciągającej historii, która miesza różne odłamy fantastyki. Główny motyw powieści to misja ratunkowa pewnej grupy naukowców. Dwa lata wcześniej zostali oni wysłani na planetę Midgaard, gdzie mieli prowadzić badania tamtejszej „zacofanej” cywilizacji. Coś jednak poszło nie tak i kontakt z nimi się urwał. Z pomocą zostaje wysłany pół Chorwat – pół Fin zamieszkujący tereny Polski – Vuko Drakkainem. Mężczyzna, którego przeszkolono, aby umiał poradzić sobie w każdej sytuacji i był wstanie wykonać każde powierzone mu zadanie. Pomocne w tym jest nie tylko wyczerpujące szkolenie, ale również wszczepiona mu „najnowsza” technologia, która zrobi z niego nadczłowieka. Nowy tajemniczy świat, w którym ląduje (przypominający swoją strukturą średniowieczną Skandynawię), będzie jednak o wiele bardziej niebezpieczny niż ktokolwiek mógł przypuszczać. Planeta pogrążona jest bowiem w „wojnie bogów”, która prowadzi do wielu sytuacji, których nie da się racjonalnie wyjaśnić. Na bohatera czeka więc wyzwanie gdzie jego siła i oręż nie zawsze będą skuteczne.

Fabuła pierwszego tomu jest stosunkowo prosta, co nie oznacza, że nie potrafi ona zaciekawić czytelnika. Wręcz przeciwnie autor od samego początku pokazuje tutaj wykreowany przez siebie świat w taki sposób, aby był ON mocno angażujący dla odbiorcy. Historia skupia się tu głównie na postaci Vako i jego „misji ratunkowej”. Nie należy więc oczekiwać od powieści nadmiernie opisowego charakteru. Jarosław Grzędowicz stawia raczej na dość bezpośredni język z dość oszczędnym wizualizowaniem miejsca akcji. Ma to swój urok i pozwala czytelnikowi na stopniowe poznawanie sekretów planety wraz z głównym bohaterem. Każda kolejna strona książki może więc kryć coś zaskakującego (zarówno dla czytelnika, jak i Vako).

Ciekawym pomysłem autora jest tutaj zastosowanie dwóch różnych rodzajów narracji. W jednej (pierwszoosobowej) jesteśmy bezpośrednimi uczestnikami wydarzeń razem z Vako, w drugiej (trzecioosobowej) zostajemy biernymi obserwatorami jego dokonań. Wszystko to ma bardzo duży wpływ na tempo akcji. Twórca potrafi w jednej scenie mocniej skupić się na szczegółach, aby po chwili zaserwować widowiskową walkę.

Niczego złego nie można również napisać na temat głównego bohatera, który jest postacią bardzo charyzmatyczną i doskonale zapadającą w pamięć. Jego twardy charakter pomieszany z lekką nutką humoru tworzy naprawdę wyśmienitą mieszankę.

Obok śledzenia jego kolejnych losów autor przygotował również dla czytelnika zupełnie odmienny wątek skupiający się na postaci pewnego księcia, którego poznajemy w okresie dojrzewania (zarówno jako człowieka, jak i przyszłego władcy). Rozdziały z jego udziałem pojawiają się w książce jednak tak znienacka, że początkowo powodują one pewien fabularny chaos. Dopiero w dalszej części powieści wszystko powoli nabiera większego sensu i głębi.

A gdyby tak rzucić to wszystko i wyjechać w Bieszczady? Przyznajcie się, ile razy w życiu użyliście tego powiedzonka i ile razy rzeczywiście słowom stało się zadość? Myślę, że było identycznie jak u mnie, czyli liczba wyniosła okrągłe zero. Teraz wyobraźcie sobie, jak ciężko jest wyruszyć w góry oddalone kilkadziesiąt lub kilkaset kilometrów od domu (w zależności gdzie kto mieszka), a jeśli wasze miejsce docelowe znajduje się na odległej planecie w innej galaktyce?

Vuko Drakkainen we współpracy z agencjami rządowymi zostaje w ścisłej tajemnicy posłany w kapsule zrzutowej do Midgaardu, czyli innej planety we wszechświecie, w której odkryto podobną ludziom cywilizację. Wyrusza jako jednoosobowy ratunek mający na celu odnaleźć jakiś czas temu wysłaną tam ekspedycję naukową. Odpowiednio przygotowany ze specjalistycznie wykwalifikowanymi umiejętnościami (i słusznie wczepionym w mózg cyfralem - urządzeniem pobudzającym neurony i tym samym zwiększającym jego szansę na przeżycie niemal o sto procent) musi sprowadzić z powrotem na Ziemię naukowców, jednocześnie kompletnie nie ingerując ani za żadne skarby świata nie pozwalając, by Midgaardczycy dowiedzieli się, że nie są jedynymi ludźmi w kosmosie.

Vuko po drodze spotyka wiele dziwnych stworzeń tak różnych od znanych, ziemskich odpowiedników, wplątuje się w walki okraszone krwią i śmiercią, a przede wszystkim ładuje się w jawny konflikt z naprawdę niebezpiecznymi osobistościami.

Najbardziej przerażające Drakkainenowi wydają się jednak nienaturalne kłęby lodowatej mgły, w środku jakiej panoszą się niebezpieczne istoty i mary rodem z koszmarów. Ponadto Midgaardczycy co chwilę wspominają o wojnie bogów, o Pieśniarzach i Czyniących, którzy potrafią tworzyć cuda i całkowicie zmieniać oblicze świata. Czy Vuko uda się odnaleźć zaginionych i ukończyć misję z powodzeniem? A co z niepojętą, nierealną wręcz magią zdającą się wisieć w powietrzu?

Księga pierwsza Pana Lodowego Ogrodu Jarosława Grzędowicza to książka, która swoją premierę miała dawno temu, bo w 2005 roku. Od tamtego czasu historia zdobyła ogromne grono zwolenników wśród osób zaczytujących się w fantastyce (i nie tylko), a także kilka przepięknych wydań. W moje ręce trafiło to najnowsze okraszone dodatkowo specyficznymi, nastrojowymi ilustracjami Jana J. Marka. I mimo że opowieść liczy sobie już kilkanaście lat, ja poznałam ją po raz pierwszy w życiu i jestem dosłownie zachwycona.

Pana Lodowego Ogrodu nazwałabym idealną powieścią fantasy, ponieważ nie dość, że wydarzenia splatały się w interesujący splot, to jeszcze wciągała do granic możliwości. Akcja była doskonale wyważona, co zdecydowanie sprzyjało czytaniu. Nie trafiła się ani jedna nudna chwila, chociaż czasami bywało spokojniej, ale za chwilę fabuła nabierała rozpędu, a emocje osiągały maksimum.

Główna postać, czyli Vuko Drakkainen, to istny cud, miód i orzeszki. Rzadko się zdarza, że autor tak skutecznie i normalnie stworzy bohatera, który ani razu nie wywoła we mnie irytacji, a każde jego działanie wyda się racjonalne i dobrze przemyślane. Oczywiście, zazwyczaj dobrze przemyślane, bo Vuko często musiał jednak działać automatycznie bez żadnego planu, poddając się całkowicie czystej, wysublimowanej improwizacji. Podobało mi się ironiczne usposobienie Drakkainena oraz wyznawane przez niego wartości życiowe godne pochwały, czym całkowicie mnie kupił. Zresztą ogólnie bohaterowie napisani przez Grzędowicza zasługują na nagrodę, ponieważ wydawali się tacy... ludzcy. Nikt nie był ani typowo dobry, ani typowo zły - w historii dominowała różnorodność, która dodawała realizmu całej powieści.

Zakończenie pierwszej księgi było bombowe i sprawiło, że aktualnie marzę jedynie o poznaniu kontynuacji. Mam to szczęście, że w lipcu (czyli na dniach) szykuje się premiera nowego wydania drugiej części.

W książce pojawiła się również postać tohimona, któremu poświęcono kilka rozdziałów. Autor zobrazował dorastanie prawowitego Kirenenczyka w innym państwie, szkolenie chłopca na wielkiego cesarza, a także zaserwował czytelnikom dość nietuzinkowe nauki, podczas których uczniowie przykładowo mieli władać całymi wyspami małych zwierząt. Nie twierdzę, że zamysł nie należał do ciekawych, jednak czasami podczas czytania tych fragmentów czułam swego rodzaju oderwanie od rzeczywistej historii i głównej fabuły. Rozumiem, że wprowadzenie dodatkowego prawie głównego bohatera miało urozmaicić opowieść, co z jednej strony rzeczywiście wzbogaciło ostateczny odbiór, lecz z drugiej nieco mnie denerwowało. Chciałam Vuko i tylko Vuko. :) A tak zupełnie poważnie to wątek tohimona zakończył się naprawdę ciekawie, więc mimo wszystko czekam na rozwiązanie z odrobiną niecierpliwości.

Według mnie minusem powieści było przeskakiwanie między narracją trzecio- a pierwszoosobową. Może niektórym to nie przeszkadza, ale ja, niestety, jestem na tym punkcie przeczulona i podczas wspomnianych skoków czułam ogromną irytację.

Bez zbędnego przedłużania, oczywiście, gorąco polecę Wam księgę pierwszą Pana Lodowego Ogrodu, bo historia jest zdecydowanie warta poznania. Grzędowicz wspiął się na wyżyny kunsztu pisarskiego, tworząc opowieść wciągającą, wielobarwną i dynamiczną. Zaskakujące twisty fabularne, doskonale wykreowani bohaterowie, realistyczny świat magiczny oraz Vuko - mistrz ironii i władania słowem to zaledwie kilka elementów, przez które Pan Lodowego Ogrodu wydaje się książką jedyną w swoim rodzaju.

Autora, czyli Jarosława Grzędowicza chyba nie muszę przedstawiać?! Jest moim ulubionym pisarzem, ponieważ nie dość, że uwielbiam jego książki to sprawia, że muszę wytężyć moje szare komórki do tego stopnia, że głowa mała, ale to tylko na plus, ponieważ nie ma nudy.

Jeżeli chodzi o Pana Lodowego Ogrodu księga 1 to bywały momenty, kiedy najprościej mówiąc/pisząc pogubiłam się i nie mogłam zrozumieć (mówiąc do siebie) „Ale chwila, moment jak to się stało, gdzie ja jestem…’ Posiadam poprzednie wydanie, do którego każdy namawiał mnie, że godna uwagi i nie mylili się, ale to literatura dla osób chcących czegoś konkretnego od autora. Więc, jeżeli jesteś miłośnikiem wróżek i różowych jednorożców to zmień kierunek. Dzięki uprzejmości Wydawnictwa Fabryka Słów mam przyjemność posiadać najnowsze wydanie w oprawie twardej i muszę powiedzieć, że jest cudowne.

Wracając do treści i tego co ja myślę o książce to muszę przyznać, że drugi tom bardziej mi się podoba. Nie napiszę, że pierwsza księga jest zła, bo podobała się, ale po zapoznaniu się z dwójką mam porównanie i jakoś bliżej sercu jest druga księga.

Poznasz Vuko Drakkainen który wyrusza samotnie na ratunek Ekspedycji naukowej. Okazało się, że trafił w takim momencie, że nie tylko dla naukowców, ale i dla samej planety okres jest bardzo trudny więc trudnych momentów oraz walki o życie będzie dużo. W tym czasie poznajemy historię młodego Tohimona Władcy Tygrysiego Tronu, który zmuszony jest opuścić swój kraj i poznasz właśnie jego przygody, ale to już należy do was, żeby odkryć co go spotkało. Według mnie oni chyba później będą grać pierwsze skrzypce, ale kto wie?!

Nie wiem jak u was, ale dla mnie w książce opis świata, w którym nic nie jest takie jak na Ziemi jest tak realistyczny, że na mały moment miałam wrażenie, że faktycznie taki świat istnieje i świetnie byłoby znaleźć się tam. Jesteś wstanie poczuć swąd ofiar, ciężkiego powietrza oraz słyszysz dzięki walki jakie mają miejsce. Czujesz się też zbytnio osaczony przez społeczeństwo jakie opisane jest w książce.

Zakończenie spowodowało, że sama do siebie powiedziałam ‘ale kurka wodna jak to? nie noooooo!!!’ Oczywiście na plus, ale szok. Moja znajoma jest zniesmaczona zakończeniem i to kocham w literaturze, że każdy odbiera tę samą książkę inaczej niż my i można dyskutować oraz stwierdzać, że to co my mamy za pewnik może być całkiem czymś innym.

Polecam, tym bardziej że taka literatura zobowiązuje do przemyśleń.

Vuko Drakkainen nie sądził, że to właśnie ON zostanie wybrany. Jednak do tego doszły, decyzja zapadła i to ON odpowiada za misję ratunkową i ewakuację innych ludzi ze świata odmiennego, z cywilizacji podobnej do ziemskiej, lecz znajdującej się w całkowicie innej części kosmosu. Gdy dociera na miejsce, ma teoretycznie proste zadanie – znaleźć swoich ludzi, a jak trzeba posprzątać po nich bałagan, który mógłby wprowadzić zamieszanie na tej planecie. Czy to zadanie naprawdę jest tak proste? Czy rok na nie to wystarczająco? Co się wydarzyło, że naukowcy nie dają żadnego znaku życia? I przede wszystkim czy pogłoski o występowaniu magii są prawdziwe?

Z twórczością Jarosława Grzędowicza po raz pierwszy spotkałam się wiele lat wcześniej i to właśnie przy cyklu "Pan Lodowego Ogrodu". Rozpoczęłam go czytać przed maturą i w tamtym czasie nie dokończyłam tej historii. Następnie zapoznałam się z jednotomową powieścią autora "Popiół i kurz", która niestety nie spełniła moich czytelniczych oczekiwań. Jednak teraz wraz wznowieniem cyklu "Pan Lodowego Ogrodu" dałam kolejną szansę pisarzowi i tym razem jestem oczarowana tą książką.

Wydaje mi się, że najbardziej wyróżniającą częścią książki jest sama koncepcja na fabułę. Dotychczas nie czytałam opowieści, która opierałaby się na tak unikatowym pomyśle. Być może sam opis nie wskazuje na nic odkrywczego albo nowego, lecz czym dalej się czyta powieść, tym bardziej jest widoczne świeże spojrzenie autora na cały gatunek i zabawa motywami. To barwne wykorzystanie możliwości wyobraźni. Choć przyznam, że potrzebowałam naprawdę wielu stron, by poczuć się przekonana do tego pomysłu i dać mu szansę. Z perspektywy czasu cieszę się, że do tego doszło, gdyż wolna od czytelniczych uprzedzeń mogłam wgłębić się w fabułę i spojrzeć na nią z całkowicie odmienne strony.

Kolejną cechą bez wątpienia charakterystyczną dla Jarosława Grzędowicza i jego cyklu jest styl pisarki. Jednak w tym przypadku dochodzi do tego, że doceniam starania pisarza oraz ponownie jego unikatowe spojrzenie na literaturę, lecz nie mogę się przekonać do języka. Jest po prostu nie dla mnie. Przede wszystkim mocno irytuje mnie przeplatana narracja pierwszoosobowa i trzecioosobowa. Przez długi czas nie rozumiałam tej koncepcji i nie byłam w stanie zauważyć zalet płynących z takiej decyzji narracyjnej. Dopiero pomoc innego czytelnika uświadomiła mi, jaki jest cel tego zabiegu i wtedy spojrzałam już inaczej na całość, choć nadal pozostaję przy opinii, że nie jest to najlepsze wyjście.

Jarosław Grzędowicz nie ogranicza swoich intrygujących pomysłów i pewnego rodzaju kontrastu. W samej fabule zaskakuje dwutorowością. Co w tym nietypowego? Otóż w pierwszym tomie cyklu jedna z historii – historia Vuko – odgrywa dominującą rolę i odkrywa przed nami wiele kart, byśmy jako czytelnicy rozumieli, co się dzieje. Natomiast druga opowieść jest już o wiele bardziej tajemnicza. Brzmi jak jakaś baśń, która może być prawdą, a może pozostać tylko zwykłą opowieścią stworzoną ku przyjemności. Płynie wolno i bez konkretów. Część, w której udział bierze Vuko jak na standardy fantastyki, jest mocno przyziemna, a część druga jest oddalona i niepewna. To właśnie ta druga historia skradła mi serce. Sprawiła, że niektóre sceny pod względem emocjonalnym okazały się osłupiające. Niosły ze sobą mądrość, mrok i przestrogę. Z mojej perspektywy była to wybitna manipulacja emocjami czytelnika, czyli coś, co w literaturze niezmiernie cenię.

Samo uniwersum na tę chwilę wydaje mi się nieskończone i niemożliwe do poznania. Gdy czytałam, przyglądałam się pięknie wyrysowanym mapom, by odnaleźć miejsca istotne dla fabuły. Udawało mi się to, lecz i tak miałam poczucie, że ten świat jest zbyt wielki, zbyt skomplikowany, by mapa pozwoliła mi go tak po prostu zrozumieć. Tutaj ponownie dochodzi do interesującego zabiegu – tym razem gatunkowego. "Pan Lodowego Ogrodu" pochodzi z gatunku fantastyki i jest to bardzo dosłowne, gdyż łączy ze sobą elementy fantasy z elementami science fiction. Rzadko się spotykam z takim łączeniem gatunkowym w powieściach i jak najbardziej doceniam go w tym cyklu.

Odnośnie bohaterów mam bardzo mieszane odczucia, ponieważ jest ich wielu, ale kreacja skupia się wyłącznie na konkretnych postaciach. Jest to na pewno dobre wyjście, gdyż przy takim natężeniu jest mało możliwości, by dokładnie wykreować wszystkich bohaterów. Jednakże wiele osób miało potencjał, by wyróżnić się czymś więcej, a pozostawało w sferze epizodycznej. Niemniej Vuko Drakkainem jest dla mnie symbolem pogłębionego studium osobowości. Odpowiednio do sytuacji ukazuje swoje cechy osobowości, a jego przemyślenia są pełne humoru, ale też wartościowych koncepcji. Wśród bohaterów muszę też pokłonić się w stronę Tendżaruka, jego delikatności opowieści, skupiania na małych, ale istotnych szczegółach i wnikliwości w swoich obserwacjach. Bardzo cenię takie postacie.

Czytając "Pana Lodowego Ogrodu", zadałam sobie pytanie, jak daleko sięga moja wiara w naukę. Vuko znajduje się w miejscu odmiennym od Ziemi, lecz nadal zachowującym podobieństwa. Czy w takim miejscu można uwierzyć w działanie magii, czy nadal można wierzyć w siłę fizyki, chemii i innych nauk władających wszechświatem? Sama sobie zadałam to pytanie, a jestem wielbicielem nauki i doszłam do wniosku, że na innej planecie nie byłabym pewna, że nasze naukowe odkrycia mogą mieć zastosowania w takiej formie, jak uważamy obecnie. Pierwsza część cyklu to również obraz zasad w świecie, gdzie zasady nie istnieją w naszym rozumieniu. Świat przedstawiony przez autora daje możliwość ludziom łamania naszych ziemskich zasad, pozwala na zło bez konsekwencji. Ile osób uległoby takim wizjom? Ile podążyłoby za swoimi pragnieniami, zapominając o moralności? Natomiast druga opowieść pozwala zobaczyć krok po kroku nastającą rewolucję, która zwiastuje upadek społeczności, może nawet cywilizacji. Bez wątpienia są to tematy skomplikowane i dające szanse wielu przemyśleniom.

"Pan Lodowego Ogrodu" okazał się opowieścią wielowymiarową i niekonwencjonalną i pod względem konstrukcji, i pod względem tematyki. Nie ograniczał się do utartych frazesów, choć wspaniale umiał z nich korzystać. Po przeczytaniu mam uczucie pełni spostrzeżeń oraz pragnę od razu przeczytać drugi tom.

Jedna z lepszych książek jaką czytałem. Tajemnicza, zaskakująca i bardzo dojrzała fabuła, wyraźni bohaterowie i wydarzenia, które budzą dużo emocji. Pan Lodowego Ogrodu zdecydowanie wymaga koncentracji w czasie czytania, nie jest to pozycja do poczytania paru stron przed snem. Sporo wydarzeń, bohaterów, nietypowych nazw sprawia, że po chwili nieuwagi tracimy wątek. Autor w wielu wydarzeniach nawiązuje do historii Europy Wschodniej co też fajnie urealnia całą opowieść, która skupiona jest jednak wokół szeroko pojętej fantastyki oraz magii. Pozycja obowiązkowa dla każdego starszego czytelnika, lubiącego wielowątkowe historie, pełne trudnych wyborów moralnych.

Pierwsza część "Pana Lodowego Ogrodu" pojawiła się u mnie w momencie, kiedy potrzebowałam czegoś, co absolutnie mnie pochłonie i z czego nie będę musiała zdawać sprawozdania innym ludziom. To coś, o czym dziś wiele osób zapomina. Czytanie dla samej przyjemności czytania, bez wgłębiania się w poprawności polityczne, preferencje autora, błędy językowe czy też inne kocopoły. Po prostu czytam, a wykreowany świat FANTASY wchłania mnie kawałek po kawałku. Tak było z moją pierwszą książką Grzędowicza. Po skończeniu nie wiedziałam, czy czytać jeszcze raz ten sam tom (bo ta historia była DLA MNIE niesamowita), czy od razu przejść do kolejnego. Poszłam dalej tylko dlatego, żeby po jakimś czasie znowu sobie to wszystko odświeżyć, a teraz jest ku temu okazja, bo @fabrykaslow zrobiła nowe, klimatyczne wydanie. Jest też w twardej oprawie, którą zawsze stawiam na pierwszym miejscu (wydanie ze zintegrowaną okładką można jeszcze kupić, ale podejrzewam, że z upływem czasu cena zestawu stanie się kosmiczna).

Tom pierwszy to podróż na planetę Midgaard, gdzie Vuko Drakkainen, członek Morskiego Oddziału Rozpoznania Specjalnego ma jedno zadanie — uratować ekspedycję naukową — jednocześnie bardzo uważając na to, by w żaden sposób nie ingerować w życie zamieszkującej te ziemie rdzennej ludności (takie zupełnie odmienne zachowanie, które znamy z historii). Cała nowoczesna technologia ukryta jest więc w samej osobie Vuko, który na potrzeby tej wyprawy, daje sobie zaaplikować rodzaj grzyba, który poprawia jego ludzką wydajność. Jest silniejszy, szybszy, lepiej widzi i błyskawicznie orientuje się w terenie, a kiedy dopada go samotność, może sobie pogadać sam ze sobą (i są to całkiem zabawne dialogi, które po części wynikają z różnicy płci, ale więcej dowiecie się z książki).

Drugim dość wyraźnym bohaterem jest  Filar, syn Oszczepnika – Kirenen, noszący także amitrajskie imię Terkej Tendżaruk (Odwrócony Żuraw), chłopiec, który stracił nie tylko majątek, ale i należne mu względy. Poznajemy go w momencie ucieczki, która ratuje mu życie.

Midgaard to planeta, na której wszystko jest inne. Mieszkańcy mają niezwykłe, zwierzęce oczy a ich ciała porasta ponadprzeciętna ilość włosków. Część z nich zajmuje się magią. Ich żywot z jednej strony jest prosty, z drugiej wcale nie taki łatwy. Obaj bohaterowie muszą sobie poradzić z tym wszystkim, co przynosi życie. Każdy z nich odkrywa inne jego aspekty, dzieli się innymi wrażeniami, a obaj robią to na tyle ciekawie, że kartki przewracają się same.

Autor przemycił w treści wiele wątków, które znamy z historii. Przepychanki irlandzkich katolików z protestantami,  eksperymenty mający na celu stworzenie ludzi idealnych, gdzieś indziej kult jedynej Matki. W tle Wojna Bogów. Jaką rolę odegra w tym wszystkim Vuko? Jak wiele trudnych decyzji będzie musiał podjąć? Czy w ogóle przeżyje? Czytajcie śmiało, ja przy lekturze bawiłam się świetnie :)

IG @angelkubrick

Wcześniej nie interesowałam się książkami Jarosława Grzędowicza, może to się wydać Wam dziwne, ale jakoś nie było mi z nim po drodze, kiedy więc Wydawnictwo Fabryka Słów postanowiło dać „Panu lodowego ogrodu. Księga I.” nowe życie, postanowiłam, że spróbuję się zaznajomić z jego światem i piórem. Muszę Wam powiedzieć, że było to bardzo ciekawe połączenie science-fiction i fantasy, takiego w mroczniejszej odsłonie. O czym opowiada książka?

Pierwszym z głównych bohaterów książki „Pan lodowego ogrodu. Księga I.” jest Vuko Drakkainen alias Ulf Nitj'sefni, jest człowiekiem fińsko-polskiego pochodzenia, na którego czekała pewna misja. Była to misja ratunkowa, a sam Vuko został zesłany na planetę zwaną Midgaardem. Rasa, która na niej zamieszkiwała była podobna do nas, a czasy, w które trafił można określić, jako zamierzchłe. Mężczyzna nie miał wyboru, jak zdobyć odpowiednie okrycie i nie wyróżniać na tle tubylców. Miał swój miecz i wierzchowca, a sposób zwykłych istot Midgaardu wyróżniał go Cyfral, pewien pasożyt, który zamieszkiwał jego mózg ofiarując w zamian pewne zdolności wykraczające ludzkie pojmowanie. Misją Vuko jest odszukanie i sprowadzenie na Ziemię naukowców ze stacji badawczej Midgaard II, z którą utracono kontakt. Czy mu się to powiedzie? Drugim bohaterem „Pan lodowego ogrodu. Księga I.” jest Kai-Tohimon, młody syn cesarza Imperium Amitrajów, ludu zamieszkującego planetę Midgaard, dzięki któremu poznajemu panującą na planecie kulturę, reguły oraz magię. Czy drogi bohaterów się przetną?

„Pan lodowego ogrodu. Księga I.” została napisane w sposób przystępny czytelnikowi. Już na pierwszy rzut okiem widzimy, że obydwaj panowie wywodzą się z zupełnie innych światów i można tutaj dostrzec technologiczny kontrast. Bez dwóch zdań Jarosław Grzędowicz pokusił się o wykreowanie zupełnie innego świata, który mieliśmy okazję poznać na łamach powieści. Historia plecie się dość wartko, nie ma zbyt dużych przestojów w fabule, więc nie ma tutaj miejsca na nudę. Wcześniej nie miałam styczności z połączeniem takich motywów, dlatego uznaje to za coś nowego, łącznie z wizją świata przedstawioną przez Grzędowicza.

Polskie fantasy też potrafi zaskakiwać i często jest na wysokim światowym poziomie. Świadczy o tym chociażby seria "Pan Lodowego Ogrodu". Nie dziwi mnie też fakt, że pierwsza część dostała tyle nagród. Jak najbardziej sobie na to zasłużyła i jest to oczywiście zasługą jej autora.

Świat wykreowany przez Jarosława Grzędowicza jest niesamowity. Świetna fabuła, klimat i elementy najlepszego fantasty czynią tę powieść wyjątkową. Czyta się ją bardzo szybko i nie ma ochoty się przestać. Kiedy już się skończy, to najlepiej chciałoby się od razu sięgnąć po kolejne części. Najlepiej tak zrobić, ponieważ ta seria jest rewelacyjna!

Klasyka polskiej fantastyki, seria przez wielu uważana za lepszą od "Sagi o Wiedźminie" i zasługująca na ekranizację. Pierwszy tom zdobył wszystkie najważniejsze nagrody w polskiej fantastyce: Nagrodę im. Janusza Zajdla, Śląkfę, Nautilusa i Sfinksa. Teraz, po 16 latach od pierwszego wydania, Fabryka Słów postanowiła stworzyć nowe wydanie. Według mnie jest to najładniejsza okładka "Pana Lodowego Ogrodu" obok rosyjskiej, która również mi się podoba. Wydanie będę porównywał pod względem graficznym do tego z Mistrzów Polskiej Fantastyki, bo takie czytałem i posiadam, a nie wiem czy w innych są mapy i ilustracje. Zapraszam na moją opinię o PLO.

Opis od wydawcy:

Vuko Drakkainen samotnie rusza na ratunek ekspedycji naukowej badającej człekopodobną cywilizację planety Midgaard. Pod żadnym pozorem nie może ingerować w rozwój nieznanej kultury. Trafia na zły czas. Planeta powitała go mgłą i śmiercią. Dalej jest tylko gorzej. Trwa wojna bogów. Giną śmiertelnicy. Odwieczne reguły zostały złamane.

Zacznę od wspomnianej okładki, dla mnie jest cudowna i czekam na kolejne księgi cyklu w tym wydaniu, bo całość będzie wyglądać obłędnie. Bardzo podobają mi się także mapy na wewnętrznych stronach okładki: mapa całego Midgaardu oraz Wybrzeża Żagli. Nie wiem, czy w innych wydaniach też są mapy (w MPF nie ma), ale były one bardzo pomocne przy czytaniu o przygodach Vuko. Niestety, ilustracje nie trzymają poziomu całości. Nie podoba mi się styl rysunków Jana J. Marka (pomimo, że na imię mam tak samo, jak ilustrator na nazwisko), zdecydowanie bardziej wolę ilustracje Dominika Brońka, które pojawiały się ostatnio w prawie każdej czytanej przeze mnie książce Fabryki Słów.

Najbardziej znane dzieło Grzędowicza czytałem po raz drugi w życiu i tym razem naprawdę pozytywnie się zaskoczyłem. Nie wiem czemu, ale zapamiętałem "Pana Lodowego Ogrodu" jako powieść z ciekawą fabułą, ale opisaną w sposób, nie do końca mi pasujący. Gdy czytałem ją teraz, zastanawiałem się co się dzieje. Nie wiedziałem czy źle zapamiętałem tę książkę, czy może dojrzałem i lektura jest lepsza. A może po prostu czytanie tego wydania było przyjemniejsze... Tak czy siak historię Vuko Drakkainena czytało się o wiele lepiej i nie żałuję, że znów po nią sięgnąłem.

W tej powieści ciężko powiedzieć co jest lepsze, bohater, świat stworzony przez autora czy może sama historia. Wszystkie te elementy świetnie współgrają, a wątki prowadzą nas do świetnego zakończenia. Ale, ale... powiedziałem bohater, a można by rzec, że jest ich dwóch. Autor przeplata historię Vuko Drakkainena, poszukującego zaginionej grupy badawczej z życiem Filara, syna Oszczepnika i następcą tronu Cesarstwa, którego świat runął po powrocie kultu Pramatki. Dwa wątki, które na pierwszy rzut oka w żaden sposób nie są ze sobą powiązane, dwaj ciekawi bohaterowie (choć mam swojego ulubieńca) tego nie można przegapić.

Na koniec chciałbym wspomnieć jeszcze o dwóch rzeczach, które uważam za ważne. Po pierwsze, uwielbiam nawiązania do dzieł sztuki w książkach, w tym przypadku do obrazów Boscha. Drugi wątek, który kocham, serio to mój ulubiony moment w PLO, to wyspa z bystretkami, Sięgnijcie po powieść, a sami zrozumiecie dlaczego, ja nie zdradzę już nic więcej na ten temat.

Uważam, że jeśli ktoś chce nazywać się fanem polskiej fantastyki to "Pan Lodowego Ogrodu" koniecznie musi znaleźć się na liście jego przeczytanych dzieł. Nowe wydanie to świetna okazja, by odświeżyć sobie tę powieść, bądź przeczytać ją po raz pierwszy, zwłaszcza przez młodszych fantastów (do których wiekowo się zaliczam, choć fantastykę czytam już od paru ładnych lat). A na sam koniec przestroga: uważajcie by podczas czytania nie zapuścić korzeni, gdy wciągniecie się w lekturę zbyt mocno.

Po więcej recenzji zapraszam na Instagrama @[Adres usunięty]zje oraz na bloga [Adres usunięty]pot

O serii książek „Pan Lodowego Ogrodu” słyszałam już od dawna i od dawna chciałam się z nią zapoznać. Uważałam, że co jak co, ale to jest obowiązkowa lektura spośród wszystkich dzieł Grzędowicza. W końcu nadszedł na nią czas i to w super okolicznościach, gdyż w sklepach pojawiło się nowe wydanie. Książka posiada teraz nieziemsko piękną okładkę, który cieszy moje oczy. Do tego, po raz pierwszy, pojawiła się mapka opisywanego świata.

Do książki „Pan Lodowego Ogrodu”, czyli pierwszej części cyklu o tej samej nazwie, podeszłam z wielkimi oczekiwaniami. Dużo o niej słyszałam i chciałam dostać świetną historię. Tak też się stało. Książka szybko mnie wciągnęła. Od razu zainteresowały mnie wszystkie szczegóły przedstawianego świata, a tak naprawdę światów, gdyż w tej książce znajdziemy dwie historie. Jedna opisuje poczynania Vuko na obcej planecie, a druga naukę młodego księcia Tygrysiego Tronu. Jestem bardzo ciekawa czy te wątki w jakikolwiek sposób się połączą, czy też do końca zostaną osobnymi.

Książka „Pan Lodowego Ogrodu” spełniła wszystkie moje oczekiwania. Wciągnęła mnie od pierwszych stron i zainteresowała przedstawionymi historiami bohaterów. W tej chwili nawet nie wiem, którego z nim bardziej lubię. Oboje mają swoje plusy, które przyciągają mnie, aby o nich czytać. Jestem bardzo ciekawa jak potoczą się ich dalsze losy. Nie mogę się już doczekać lektury pozostałych części.

Ostatnio nastała moda na kolekcjonerskie wydania wybranych powieści. Mieliśmy możliwość zebrania wszystkich powieści Jodie Picoult, Stephena Kinga czy Tess Gerrtisen. Ja - chociaż nie jestem typem kolekcjonerki i lubię stawiać na pojedyncze wydania, dałam się namówić na serię fantasy, która obejmuje twórczość wielu cenionych polskich autorów tego gatunku. Mistrzowie Polskiej Fantastyki rozpoczyna powieść Jarosława Grzędowicza "Pan Lodowego Ogrodu".

Pierwsze strony mocno mnie wystraszyły, bo już miałam ochotę krzyczeć, że ktoś to mnie oszukał. Sięgnęłam po dobrze rokującą fantastykę a tu pierwsze strony jak nic wskazują na mocny motyw science fiction z którym żyję w nie najlepszych stosunkach. Na szczęście to tylko chwilowe złudzenie, bowiem po kilku stronach niepewności rozpoczyna się historia typowa dla tego gatunku i przyznaję, że naprawdę intrygująca.

Vuko Drakkainen, główny bohater powieści, wyrusza na planetę Midgarard, by podjąć misję ratunkową istot przypominających do złudzenia ludzi. Należy wyłącznie odnaleźć pracowników ze stacji badawczej z którą od dawna nie ma kontaktu i zatrzeć po sobie ślady. Niestety, nic nie idzie po myśli bohatera i rozpoczyna się największa przygoda jego życia. A muszę przyznać, że Vuko przyciąga wydarzenia jak magnes i prowadzi czytelnika przez liczne perypetie z pomysłem i zaangażowaniem. To zaskakująco dobrze wykreowana postać bez żadnego kanciastego brzegu, pełnowymiarowa i naszpikowana indywidualnymi cechami charakteru. Dzięki zbudowaniu postaci od początku, razem z jego przeszłością i bagażem doświadczeń, Vuko nabiera znaczenia, pokazuje że jak każdy człowiek ma swoje troski i zmartwienia a mimo to żyje normalnie i staje przed licznymi wyborami. Jednak patrząc na powieść z góry uważam, że to najlepsza postać w tej książce, wyraźnie kontrastująca z pozostałymi bohaterami, którzy na tle czołowej postaci nie wypadli już tak kolorowo a wręcz miejscami blado i zbyt oczywiście.

Dla równowagi jednak powstał Midgaard, wykreowany na potrzeby powieści świat - bogaty i nieograniczony, jak wyobraźnia autora. Przyznaję, że chwytałam z zaciekawieniem każdy pojawiający się opis, bo Jarosław Grzędowicz wrzucił czytelników od razu w wir przygody i nie bawił się we wstępne wprowadzenia. Dla mnie to zaleta powieści i nie mam nic przeciwko, ale tym chętniej czytałam o każdych drobiazgach miejsca akcji. Autor z widocznym zaangażowaniem zabawił się w detale i dzięki temu powstał obraz warty każdego przeczytanego słowa, które autor barwił prostym językiem i przyjemnymi dla oka dialogami.

Pierwsze spotkanie z twórczością autora uważam za udane. "Pan Lodowego Ogrodu" szybko pokazał mi ciekawą stronę polskiej fantastyki. Nie dziwę się, że właśnie ta lektura rozpoczyna kolekcję, bo aż trudno się powstrzymać od tego, by nie wyciągnąć rąk po kontynuację. Dynamiczna akcja, mocne zwroty akcji i emocje, które tak uwielbiam w literaturze nadają tej książce wyrazistości charakterystycznej dla wielowątkowej powieści fantasy. Pozostaje mi tylko mieć nadzieję, że kolejne tomy będą utrzymane na dokładnie takim (lub wyższym!) poziomie.

Do polskiej fantastyki podchodzę z dość sporym dystansem. Ostatnimi czasy pojawiło się wiele głosów poruszających temat szkodliwości ukazywania w książkach z tego gatunku skrajnie prawicowych poglądów niektórych autorów. Słyszy się o ,,dziadach polskiej fantastyki" – twórcach, którzy w swoich książkach lubią przemycać treści nie zawsze współcześnie akceptowalne (no, nie licząc osób z podobnymi do autora poglądami). O ,,Panu Lodowego Ogrodu" słyszałam jednak tak dużo pochlebnych opinii, że nie potrafiłam przejść obok tej serii obojętnie. Poza tym byłam również bardzo ciekawa, czy te wszystkie zarzucane współczesnym fantastom grzeszki są aż tak podczas jednorazowej lektury wyczuwalne. Jak więc skrótowo przedstawia się moja opinia co do tego tytułu? Prawdę mówiąc, jestem pozytywnie zaskoczona. Obawiałam się, że czeka mnie potężny zawód, a ostatecznie otrzymałam dość porządną powieść fantasy. Oczywiście nie bez wad, aczkolwiek bardzo dobrą.

Na Midgaard – zbliżoną do Ziemi planetę, na której ludzie żyją w jakoby czasach naszego średniowiecza – wyrusza Vuko Drakkainen. Ma ON za zadanie odnaleźć oraz uratować ekipę naukowców i badaczy, która kilka lat temu w tym nietypowym miejscu zaginęła. Jednak już od pierwszych chwil dostrzega, że ta misja nie potoczy się zgodnie z planem, a Midgaard kryje w sobie naprawdę wiele tajemnic. Wszystko utrudnia też fakt, że protagonista nie może wpływać na lokalną kulturę, co, o dziwo, nie należy do szczególnie prostych – zważając na to, że jest człowiekiem pochodzącym z planety o zupełnie wyższym poziomie rozwoju. Vuko wplątuje się przez to w sam środek wojny bogów, starając przy okazji się pojąć jak najwięcej o otaczającej go rzeczywistości. W trakcie lektury pojawia się w narracji również druga oś fabularna, tym razem dotycząca Młodego Tygrysa, będącego przyszłym następcą Tygrysiego Tronu. Nie ukrywam, że i jego perypetie okazały się bardzo ciekawe (niejednokrotnie nawet bardziej od tych spotykających Nocnego Wędrowca). Cóż, lecz na skrzyżowanie dróg tej dwójki bohaterów trzeba jeszcze poczekać.

Fabuła okazała się bardzo wciągająca, a bohaterów można było w pewien sposób polubić. Chociaż suchość prowadzonej przez Jarosława Grzędowicza narracji może okazać się podczas lektury problematyczna, dla mnie taki zabieg wyłącznie dodał mroczności i klimatu do opowiadanej historii. Całość czytało mi się zadziwiająco dobrze, nawet jeśli nie każdy z ukazanych w książce wątków szczególnie mnie zainteresował. Obawiałam się, że przebrnięcie przez całą książkę okaże się dla mnie drogą przez mękę, jednak bardzo się zdziwiłam, gdy było zupełnie inaczej. Akcji jest dużo, jednak nie tylko ona nadaje historii tempa, a opisy przyrody są bardzo plastyczne i potrafią zaciekawić nawet ich największych przeciwników. Pierwszy tom ,,Pana Lodowego Ogrodu" to porządna, ciekawie skonstruowana powieść fantasy z wątkami science-fiction. Nigdy wcześniej się z takim połączeniem nie spotkałam, dlatego przyjemnie było przekonać się, że na pozór tak bardzo różniące się od siebie gatunki potrafią dość dobrze się swoimi odmiennymi cechami dopełniać. Zobaczenie tej dość nietypowej symbiozy było dla mnie, fanki tego typu klimatów, intrygującym doświadczeniem.

Pierwszy tom to tak naprawdę dopiero zalążek całej serii, dlatego ciężko jest mi odnieść się do całokształtu. Już teraz mogę jednak powiedzieć, że ,,Pan Lodowego Ogrodu" to powieść rozbudowana i wciągająca już od pierwszych stron. Chociaż już na tym etapie pojawia się kilka dość ,,dziaderskich" treści (zadziwiająca niechęć głównego bohatera do Unii Europejskiej, a także nieco skrótowo zarysowane role postaci kobiecych), nie jest to tak naprawdę uciążliwe i podczas lektury nawet się tego tak naprawdę nie odczuwa. Zostałam przez Grzędowicza pozytywnie zaskoczona i niewątpliwie będę rozmyślać o sięgnięciu po drugą część. Mam nadzieję, że i ona spełni moje oczekiwania oraz pokaże, że w polskiej fantastyce istnieją warte uwagi i wartościowe tytuły.