Oskar i pani Róża

To książka o życiu. I choć główny bohater, Oskar, jest śmiertelnie chory, to jednak tematem jest życie. Chłopiec dostrzega to, o czym my, dorośli, zapominamy -zwyczajne rzeczy i stosując zasadę Horacego "chwyta dzień". Ostatnie strony rozkładają na łopatki.

"...życie to dziwny prezent. Na poczatku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nią zasłużyć."

Troszkę przypomina mi to "Listy do Boga": Główny bohater to dziecko, choroba i śmierć są tłem, a życie... życie jest życiem i wszystkiemu nadaje sens.

Książka mądra i przemyślana. Spodobała mi się tak bardzo że poleciłam ją mojej e-letniej córce. Sposób w jaki Oskar pisze listy przemawia swoją bezpośrednością także do młodszych.

Dobrze jest czasem zatrzymać się i zrozumieć albo próbować zrozumieć co liczy się w życiu.

Polecam!!

Oskar i Pani Róża- cóż za piekna książka, opowiadająca o przemijaniu i malostkowosci człowieka. Dzięki tej książce (chlopcu- bohaterowi książki)zastanawiamy się nad naszym życiem, nad celem naszego życia. Wszyscy tak blisko jesteśmy śmierci, z której nie zdajemy sobie sprawy. Ta książka powoduje, że zaczynamy szanować każdy dzień, każda godzinę, bo nie wiadomo kiedy nasz list będzie ostatni.

Zawsze zastanawiam się co powiedzieć ,jak się zachować przy osobie, w żałobie lub ciężko chorej. W tej książce znalazłam kilka odpowiedzi.

Rewelacyjna książka dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Śmiem twierdzić, że lepsza od "Małego Księcia".

Fenomen tej książki polega na tym, że pełno w niej sprzeczności, które pomimo wszystko tworzą wspólną całość. Książkę połyka się jednym tchem, nie można się od niej oderwać, a jednocześnie cedzi się i trawi każdą myśl z osobna. Tej książki nie można tak po prostu skończyć czytać i zamknąć - ona będzie odzywała się we wnętrzu czytelnika jeszcze długo po przeczytaniu. Książka, która przewartościowuje życie, ukazuje, co naprawdę jest w nim ważne, nadaje codziennym czynnościom inny wymiar. Pisana o sprawach ważnych, o ile nie najważniejszych (bo jak inaczej można nazwać "śmierć") językiem prostym i przesyconym humorem.

Z pewnością zaciekawi dzieci, młodzież i dorosłych. Przeniesie ich w świat wrażliwości, dobra, a jednocześnie ukaże wewnętrzną siłę chorego Oskara i jego opiekunki. A wszystko to w tonacji realizmu, bez zbytniego upiększania choroby, lęków, cierpienia.

Książka, po którą sięga się wiele razy i zawsze znajdzie się w treści nowe przesłanie. Książka ponadczasowa. Książka, wobec której nie można pozostać obojętnym.

Piękna książka! Moim skromnym zdaniem uważam, że jest to lepsze od "Małego księcia". Ksiazka naprawde daje do myślenia i uczy żyć. Oskar jest bardzo oryginalny i patrzy na świat przez "okulary choroby". Kazde słowo tego wydarzenia literackiego określa tysiac. Naprawde warto. Polecam ją doroslym, ale również małym dzieciom w czym pomagają duże litery. :)

Są książki, o których co jakiś czas gdzieś słyszymy, o których gdzieś czytamy, które ktoś nam poleca, a do których jakoś tak nie mamy czasu przysiąść. W końcu jednak nadchodzi taka chwila, że wreszcie bierzemy je do ręki i zatapiamy się w lekturze. W moim przypadku jedną z takich książek jest "Oskar i pani Róża", książka wychwalana w recenzjach, wysoko oceniana i polecana wszystkim niezależnie od płci i wieku. Jest to krótka historia chorego na raka dziesięcioletniego Oskara, stałego bywalca jednego ze szpitali onkologicznych. Nierozumiany przez rodziców i z jawiącą się przed nim realnie i nieuchronnie wizją szybkiej śmierci, Oskar jedyne wsparcie i zrozumienie znajduje w osobie pani Róży, wiekowej szpitalnej wolontariuszki, która proponuje mu zabawę w szybkie dorastanie ("dzień to jakby dziesięć lat"). Ponadto pani Róża próbuje zaszczepić w Oskarze wiarę w Boga - jako tego, który spełnia życzenia i pomaga żyć. Oskar, sceptyczny wobec istnienia Boga, daje się jednak przekonać i codziennie pisze do Boga listy, opowiadając mu o swoim "dorastaniu" i szpitalnej codzienności.

Po przeczytaniu "Oskara i pani Róży" mam mieszane uczucia. Autor podjął tu trudny temat kruchości naszego życia i czekającej nas śmierci. Patrząc na obie te kwestie z perspektywy umierającego dziesięciolatka, nie sposób się nie wzruszyć. Na wielkie uznanie zasługuje zwłaszcza pani Róża, mówiąca o śmierci bezpośrednio i traktująca ją jako coś naturalnego, nieuchronnego. Można by się trochę oburzyć, że pani Róża mówi Oskarowi prosto z mostu, że umrze, jednak w szerszym kontekście relacji chłopca z wolontariuszką taka brutalna bezpośredniość wydaje się idealnym rozwiązaniem. Oskar zaczyna doceniać życie, zaczyna rozumieć otaczający go świat, ludzi i nieradzących sobie z chorobą syna rodziców. Przyspieszone dorastanie - choć jest jedynie czystą abstrakcją - pozwala Oskarowi czerpać z życia pełnymi garściami. I oswoić śmierć - jedyną pewną i nieuniknioną rzecz na świecie.

Czytając to, co napisałem wyżej, książka "Oskar i pani Róża" prawie każdemu powinna wydać się niezwykła i warta przeczytania. Ja jednak wciąż mam mieszane uczucia. Ta historia jest po prostu za krótka i w moim odczuciu nie przekazuje czytelnikowi pełni swojego potencjału. I choć zapewne historia Oskara i pani Róży na długo utkwi mi w pamięci, nie wpłynie jakoś szczególnie na moje życie. Być może jestem... za stary, by do końca zrozumieć przesłanie tego opowiadania? Zapewne młodsi czytelnicy odbiorą tę historię z większą mocą i puszczą wodze wyobraźni bardziej swobodnie niż ja.

Przekornie i wbrew zdecydowanej większości słyszanych przeze mnie (gdzieś-kiedyś) rekomendacji "Oskara i pani Róży", powiem, że jest to historia, którą, owszem, warto znać, nad którą warto się pochylić, ale która jest tylko(!) dobrym opowiadaniem na jeden wieczór. Tylko tyle i aż tyle.

P.S. Nie wierzcie w porównania "Oskara i pani Róży" do "Małego Księcia", bo to dwie, skrajnie różne ligi.

Oskar i pani Róża - Eric Emanuel-Schmitt - recenzja

Wpadłam na pomysł, aby zrecenzować książkę, która została polecona mi jako lektura już w gimnazjum. Dlaczego teraz? Dlatego, że kiedy opowiadam o tej książce wśród znajomych, większość nie ma zielonego pojęcia o czym w ogóle mówię. Na podstawie książki został wyreżyserowany film, który niestety, w mojej opinii, nie oddaje wszystkich uczuć, które towarzyszą podczas czytania.

Chodzi tu o książkę „Oskar i Pani Róża”, którego autorem jest Eric Emanuel-Schmitt. Jestem wręcz zakochana w tym utworze, kilkukrotnie wybierałam go na konkurs recytatorski, jako fragment prozy. Może zaciekawię potencjalnych czytelników fragmentem listu do Pana Boga w wykonaniu młodego, chorego nieuleczalnie chłopca, któremu poświęcona jest cała książka:

„Próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć. Ja, który mam sto lat, dobrze wiem, o czym mówię. Im bardziej się człowiek starzeje, tym większym smakiem musi się wykazać, żeby docenić życie. Musi być wyrafinowany, stać się po trosze artystą. Byle kretyn może cieszyć się życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu lat, ale kiedy człowiek ma sto lat, kiedy już nie może się ruszać, musi uruchomić swoją inteligencję”.

Być może ten fragment jest długi, ale nie na tyle długi, aby zapomnieć, by wziąć go sobie do serca. Jak, więc wspomniałam książka mówi o dziesięcioletnim chłopcu Oskarze, który jest poważnie chory i w szpitalu poznaje pewną tajemniczą kobietę - panią Różę. Jak potoczą się dalsze losy chłopca?

Zachęcam do lektury

Kasia, lat 19

źródło:[Adres usunięty]

Piękna, wzruszająca historia bez lukru... Zaopatrz się w chusteczki przed lekturą...

Warto przeczytać tę książkę z uwagi na wartości, jakie autor pragnie nam przekazać. Opowieść pokazuje też, jak mądre są dzieci i na ile sposobów mogą zrozumieć wiele rzeczy.

I pomyśleć, że tak naprawdę autor nie miał zamiaru jej wydawać...

"Oskar i Pani Róża" Éric Emmanuel Schmitt

Dziesięcioletni Oskar jest ciężko chory. Szarą szpitalną codzienność rozjaśniają rozmowy z błyskotliwą Panią Różą byłą zapaśniczką. Róża buduje relację chłopca z Bogiem, pomaga wyprostować tę z rodzicami. To za jej propozycją Oskar zaczyna korespondować z Panem.

"Oskar i Pani Róża" to historia po prostu przepiękna, na miarę najznamienitszych opowieści np. "Małego Księcia".

Jest to opowieść o niezwykłej, bliskiej a zarazem odległej przyjaźni z Tym, który patrzy na nas z góry. Książka traktuje także o tych ziemskich relacjach z ludźmi, które jak wszystko co istnieje są albo niezdrowe albo piękne, tak jak nić łącząca Oskara z wiele od niego starszą osobą. Relacje międzyludzkie wykreowane przez Schmitta nie znają żadnych granic, trwają wiecznie, aż do grobowej deski.

Autor w tymże opowiadaniu pokazuje, że choroba nie zawsze dzieli, prowadzi do nieszczęść i niepowodzeń. Czasami podupadnięcie na zdrowiu stanowi swego rodzaju drogę, która uświadamia członków rodziny, prowadzi do porozumienia, przebaczenia czy nawet odnowienia dawno wygasłych przyjaźni.

Jednakże najważniejszą i najcenniejszą wartością jaką Éric Emmanuel Schmitt przekazuje swoim czytelnikom w "Oskarze i Pani Róży" jest to, że w życiu należy cieszyć się każdą chwilą, gdyż nie wiadomo czy będziemy mieli szansę to powtórzyć, a może wydarzy się coś gorszego, coś czego nie chcieliśmy doświadczyć? Mimo to autor poprzez tę jakże piękną historię daje nam radę, że zawsze, ale to zawsze trzeba mieć w sercu ziarnko nadziei, wierzyć w lepsze jutro, bo nigdy nie wiadomo co nam się może przydarzyć, czy coś złego nie wyjdzie nam na dobre.

Nie mogę nie wspomnieć o genialnym kunszcie literackim Érica Emmnuela Schmitta. Jest ON bardzo prosty, przyjemny w odbiorze, a jednocześnie uderzający z olbrzymią siłą w serce czytelnika. Autor serca czytelników rozbija doszczętnie nie tylko opowiedzianą, poruszającą, wartościową historią, ale też świetnym warsztatem pisarskim.

Książkę bardzo polecam. Mimo, że krótka to zapada w pamięć jak żadna inna.

⭐8/10

Za egzemplarz dziękuję Wydawnictwu Znak

Gorąco polecam! Jest to książka, która bardzo porusza. Pełna smutku, nadziei, ale też chwil radości. Pobudza do myślenia nad życiem własnym i bliskich. Bardzo ciężko jest się powstrzymać przed uronieniem łzy.

Krótka i bardzo poruszająca książka. Choć sama tematyka nie jest zabawna, to osobiście momentami płakałem ze śmiechu. Charakter Oskara, a także zwroty, którymi się posługuje, sprawia, że nie da się nie uśmiechać. 😩 Dodać muszę, że oglądałem w przeszłości film na podstawie tej historii, więc miałem pewnego rodzaju oczekiwania - nie zawiodłem się, zostały w pełni spełnione. 🥺

Cała książka składa się z 14 listów do Boga, wywołujących zarówno uśmiech i łzy. 😶 Samo czytanie jest przyjemne, przekaz bardzo ważny. Mówiąc szczerze, jestem ciekaw innych utworów tego autora i na pewno się z nimi zapoznam. 🤭

Okładka jest cudna ale sama w sobie książka trudna. Autor świetnie poradził sobie w pokazaniu uczuć Oskara i pani Róża też jest świetna. Książka porywająca i ciężko było się w pewnych momentach nie wzruszyć