Oskar i pani Róża

Piękna książka! Moim skromnym zdaniem uważam, że jest to lepsze od "Małego księcia". Ksiazka naprawde daje do myślenia i uczy żyć. Oskar jest bardzo oryginalny i patrzy na świat przez "okulary choroby". Kazde słowo tego wydarzenia literackiego określa tysiac. Naprawde warto. Polecam ją doroslym, ale również małym dzieciom w czym pomagają duże litery. :)

Świetna książka i było mi bardzo miło muc przeczytać ją jeszcze raz. Gdy czytałam ją poraz pierwszy jako lekture wciągneła mnie już w po pierwszym zdaniu i te same uczucia odczułam czytają ją poraz drugi.

Są książki, o których co jakiś czas gdzieś słyszymy, o których gdzieś czytamy, które ktoś nam poleca, a do których jakoś tak nie mamy czasu przysiąść. W końcu jednak nadchodzi taka chwila, że wreszcie bierzemy je do ręki i zatapiamy się w lekturze. W moim przypadku jedną z takich książek jest "Oskar i pani Róża", książka wychwalana w recenzjach, wysoko oceniana i polecana wszystkim niezależnie od płci i wieku. Jest to krótka historia chorego na raka dziesięcioletniego Oskara, stałego bywalca jednego ze szpitali onkologicznych. Nierozumiany przez rodziców i z jawiącą się przed nim realnie i nieuchronnie wizją szybkiej śmierci, Oskar jedyne wsparcie i zrozumienie znajduje w osobie pani Róży, wiekowej szpitalnej wolontariuszki, która proponuje mu zabawę w szybkie dorastanie ("dzień to jakby dziesięć lat"). Ponadto pani Róża próbuje zaszczepić w Oskarze wiarę w Boga - jako tego, który spełnia życzenia i pomaga żyć. Oskar, sceptyczny wobec istnienia Boga, daje się jednak przekonać i codziennie pisze do Boga listy, opowiadając mu o swoim "dorastaniu" i szpitalnej codzienności.

Po przeczytaniu "Oskara i pani Róży" mam mieszane uczucia. Autor podjął tu trudny temat kruchości naszego życia i czekającej nas śmierci. Patrząc na obie te kwestie z perspektywy umierającego dziesięciolatka, nie sposób się nie wzruszyć. Na wielkie uznanie zasługuje zwłaszcza pani Róża, mówiąca o śmierci bezpośrednio i traktująca ją jako coś naturalnego, nieuchronnego. Można by się trochę oburzyć, że pani Róża mówi Oskarowi prosto z mostu, że umrze, jednak w szerszym kontekście relacji chłopca z wolontariuszką taka brutalna bezpośredniość wydaje się idealnym rozwiązaniem. Oskar zaczyna doceniać życie, zaczyna rozumieć otaczający go świat, ludzi i nieradzących sobie z chorobą syna rodziców. Przyspieszone dorastanie - choć jest jedynie czystą abstrakcją - pozwala Oskarowi czerpać z życia pełnymi garściami. I oswoić śmierć - jedyną pewną i nieuniknioną rzecz na świecie.

Czytając to, co napisałem wyżej, książka "Oskar i pani Róża" prawie każdemu powinna wydać się niezwykła i warta przeczytania. Ja jednak wciąż mam mieszane uczucia. Ta historia jest po prostu za krótka i w moim odczuciu nie przekazuje czytelnikowi pełni swojego potencjału. I choć zapewne historia Oskara i pani Róży na długo utkwi mi w pamięci, nie wpłynie jakoś szczególnie na moje życie. Być może jestem... za stary, by do końca zrozumieć przesłanie tego opowiadania? Zapewne młodsi czytelnicy odbiorą tę historię z większą mocą i puszczą wodze wyobraźni bardziej swobodnie niż ja.

Przekornie i wbrew zdecydowanej większości słyszanych przeze mnie (gdzieś-kiedyś) rekomendacji "Oskara i pani Róży", powiem, że jest to historia, którą, owszem, warto znać, nad którą warto się pochylić, ale która jest tylko(!) dobrym opowiadaniem na jeden wieczór. Tylko tyle i aż tyle.

P.S. Nie wierzcie w porównania "Oskara i pani Róży" do "Małego Księcia", bo to dwie, skrajnie różne ligi.

Oskar i pani Róża - Eric Emanuel-Schmitt - recenzja

Wpadłam na pomysł, aby zrecenzować książkę, która została polecona mi jako lektura już w gimnazjum. Dlaczego teraz? Dlatego, że kiedy opowiadam o tej książce wśród znajomych, większość nie ma zielonego pojęcia o czym w ogóle mówię. Na podstawie książki został wyreżyserowany film, który niestety, w mojej opinii, nie oddaje wszystkich uczuć, które towarzyszą podczas czytania.

Chodzi tu o książkę „Oskar i Pani Róża”, którego autorem jest Eric Emanuel-Schmitt. Jestem wręcz zakochana w tym utworze, kilkukrotnie wybierałam go na konkurs recytatorski, jako fragment prozy. Może zaciekawię potencjalnych czytelników fragmentem listu do Pana Boga w wykonaniu młodego, chorego nieuleczalnie chłopca, któremu poświęcona jest cała książka:

„Próbowałem tłumaczyć rodzicom, że życie to taki dziwny prezent. Na początku się je przecenia: sądzi się, że dostało się życie wieczne. Potem się go nie docenia, uważa się, że jest do chrzanu, za krótkie, chciałoby się niemal je odrzucić. W końcu kojarzy się, że to nie był prezent, ale jedynie pożyczka. I próbuje się na nie zasłużyć. Ja, który mam sto lat, dobrze wiem, o czym mówię. Im bardziej się człowiek starzeje, tym większym smakiem musi się wykazać, żeby docenić życie. Musi być wyrafinowany, stać się po trosze artystą. Byle kretyn może cieszyć się życiem w wieku dziesięciu, dwudziestu lat, ale kiedy człowiek ma sto lat, kiedy już nie może się ruszać, musi uruchomić swoją inteligencję”.

Być może ten fragment jest długi, ale nie na tyle długi, aby zapomnieć, by wziąć go sobie do serca. Jak, więc wspomniałam książka mówi o dziesięcioletnim chłopcu Oskarze, który jest poważnie chory i w szpitalu poznaje pewną tajemniczą kobietę - panią Różę. Jak potoczą się dalsze losy chłopca?

Zachęcam do lektury

Kasia, lat 19

źródło:http://osemkowyklubrecenzenta.blogspot.com

Warto przeczytać tę książkę z uwagi na wartości, jakie autor pragnie nam przekazać. Opowieść pokazuje też, jak mądre są dzieci i na ile sposobów mogą zrozumieć wiele rzeczy.

I pomyśleć, że tak naprawdę autor nie miał zamiaru jej wydawać...

Gorąco polecam! Jest to książka, która bardzo porusza. Pełna smutku, nadziei, ale też chwil radości. Pobudza do myślenia nad życiem własnym i bliskich. Bardzo ciężko jest się powstrzymać przed uronieniem łzy.

Rewelacyjna książka dla dzieci, młodzieży i dorosłych. Śmiem twierdzić, że lepsza od "Małego Księcia".