Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia

Polcam przeczytać wszystkim, którym wydaje się że praca pod 112 to zbijanie bąków...

po prostu niesamowita lektura, która uczy szacunku do tych, ratujacych w pocie czoła nasze życie

Przychodzi przelew – niecałe dwa tysiące złotych. Gdy sprawdzam stan konta, czuję się tak, jakbym dostał w pysk. Powtarzam sobie, że to nic, że przynajmniej robię coś ważnego, że przecież jest jeszcze satysfakcja z tego, że się komuś pomaga. Ale nie, satysfakcji już nie ma. Zniknęła tak szybko, jak się pojawiła. Zostaję więc z tym śmiesznym wynagrodzeniem sam na sam. A potem znów przychodzę do pracy, podłączam słuchawki, loguję się do systemu i grzecznie odbieram każde zgłoszenie. Coś we mnie krzyczy: „Dawajcie! Wylejcie na mnie całe szambo tego województwa! Wasze problemy są moimi problemami! Nie miejcie litości!” Nie mają, jakby to słyszeli.”

Książka Romana Klasy, niegdyś pracującego w Centrum Powiadamiania Ratunkowego, otwiera oczy na wydawałoby się z pozoru banalne sprawy, które jak się okazuje banalnymi wcale nie są. Dopóki nie przeczytałam tej książki, nie zdawałam sobie dokładnie do końca sprawy, z tego na czym polega praca takiego operatora numeru ratunkowego, choć parę razy miałam z nim do czynienia. I wszyscy, którzy kiedykolwiek korzystali z numeru 112 powinni zdać sobie sprawę, że człowiek odbierający ten telefon jest tylko człowiekiem. On nie ma mocy czarodziejskiej i nie czyta w myślach, za to podejmuje decyzje, gdzie przełączyć / komu przekazać dany przypadek jak najszyciej: policji, straży pożarnej, pogotowia ratunkowego? On jest na pierwszej linii ognia, a nadal jest traktowany jak ktoś nieważny.

A przecież, to głównie ON ratuje, tudzież przyczynia się do uratowania życia, musi myśleć logicznie, szybko i rozsądnie. Nie zawsze można czekać na karetkę, często to operator numeru ratunkowego udziela pierwszej pomocy matce/ojcu dziecka, dziecku, wysłuchuje samobójcy albo radzi poszkodowanemu w jakimś wypadku, co ma robić do przyjazdu karetki. Przeszkolenie musi mieć we wszystkich dziedzinach, nawet topografię miasta trzeba w jednym palcu, bo co jeśli pokieruje karetkę zamiast na ulicę Srebrną do miejscowości Srebrna? (taki mój przykład, bo w książce są również podobne).

Roman Klasa to wszystko przedstawia w żywy i bardzo interesujący sposób. Opisuje jak zaczął studia, co było jego marzeniem, jakie życie prowadził zanim został operatorem numeru alarmowego, jak długo się uczył, szkolił, aż wreszcie jego ambicjom stało się zadość i został przyjęty do CPR. On, taki introwertyk, w takiej prestiżowej pracy? wreszcie będzie kimś, będzie mógł się pochwalić swoim stanowiskiem…. Rzeczywistość jednak okazała się inna, z tego wymarzonego zajęcia, została wraz z upływem czasu tylko męcząca, pełna stresu i nerwów, bardzo odpowiedzialną praca, którą mało kto docenia (szczególnie „góra” oraz sami dzwoniący, którzy potrafią rzucić słuchawką i przy okazji bardzo często obelgą). Ale podobnie teraz jest na przykład z lekarzami – co tu dużo mówić…

Wrażliwi ludzie nie mają szans na pracę w CPR. Po pewnym czasie będą musieli zrezygnować. Załoga z którą zaczynał pracę w CPR Roman Klasa z czasem zaczęła się wykruszać, szczególnie wtedy, kiedy do numeru 112 podłączono dododatkowo numer 997 i liczba telefonów zwiększyła się kilkukrotnie, niż była wtedy, gdy pod 112 działały tylko numery 999 i 998. Dodatkowo nierzadko były i są to telefony z kompletnie różnych bajek: „co zrobić z ranną foką znalezioną na plaży? co z samobójcą, który nie chce podać adresu? co z nieagresywnym i nieuporczywym żebrakiem? A zgubienie portfela, dokumentów lub karty kredytowej? […] A palenie ogniska na własnym podwórku? Głośne imprezy w środku miasta po godzinie dwudziestej drugiej? Petardy w okresie świąteczno-noworocznym? Irytujące remonty u sąsiadów w ciągu dnia? Pies zamknięty na balkonie? Alarm samochodowy wyjący w środku nocy?” I na wszystko trzeba odpowiadać rzetelnie, spokojnie, profesjonalnie i najlepiej z wyczuciem i uśmiechem. A często, operator na dyżurze nocnym na przykład jest już zmęczony, zirytowany, śpiący, odbiera akurat ciągle zgłoszenia o wypadkach, od samobójców, którzy każą przekazać swojej rodzinie, że kochają, ale nie potrafią, żyć dalej, albo telefony od przypadkowej osoby, której numer 112 wstukał się przez pomyłkę, osoba się rozłącza, ale operator musi oddzwonić, żeby zweryfikować, a wtedy co? wtedy ktoś traci panowanie nad kierownicą… i jeszcze na sam koniec taki operator „W ostatniej godzinie usłyszy jeszcze od kogoś, że jest głupią kurwą i nie nadaje się do tej pracy. I w tym momencie to wy możecie potrzebować pomocy. Chcielibyście, żeby ktoś taki odebrał wasze zgłoszenie?”

To była dla mnie naprawdę ważna lektura. Roman Klasa opisuje sporą część swojego życia w świetny sposób, ma lekkie pióro, nie przedstawia tylko suchych faktów, ale przemiela je przez swoje odczucia, opisuje to czego się nauczył i jak musiał pracować. Po kilku latach zrezygnował i zajął się obsługą zwodzonej kładki dla pieszych – jakże inne zajęcie, prawda?! Ale czasem lepsze takie wyjście, niż życie z pooraną psychiką, koszmarami nocnymi i …. maską obojętności, która wraz z upływem czasu coraz bardziej przykleja się do twarzy.

To świetne świadectwo człowieka, który potrafi przyznać się do błędów, do własnych słabości, nie tyle narzekając na pracę, co przedstawiając ją, taką jaka jest. Nie koloryzuje, nie osądza. Jego podejście jest wyważone. Mówi jasno i szczerze jak jest. I to mi się podoba.

Warto przeczytać. Szczególnie też dla zamieszczonej na końcu instrukcji „Jak rozmawiać z operatorem 112” – to kilka prostych punktów, ale bardzo istotnych i ważnych, o których często zapominamy. Warto przeczytać, bo o ludziach, skromnych, dobrych, uczciwych ale bohaterskich warto wiedzieć i ich szanować.

"Za dużo słyszałem i za dużo wiem o ludziach. Brzydzę się społeczeństwem. Ta praca wiele mi dała, ale i wiele zabrała. To nie kwestia ceny, ale samopoczucia i zdrowego rozsądku."

.

Ta recenzja będzie inna od poprzednich, będzie bez wątpienia bardziej osobista. Wiem, że książka nie jest ani literackim arcydziełem ani nawet ścinającym z nóg reportażem ale dla mnie jest ważna. Inaczej ją odbieram niż niejeden czytelnik bo to historia, którą sama mogłabym napisać. W takiej sytuacji trudno więc dokonać  obiektywnej oceny.

Czytałam tę książkę jako osoba zatrudniona w podobnym, ociekającym absurdami miejscu. Ja to wszystko znam! Szkolenia, przepisy, dobór pracowników, niekompetencja przełożonych, szkodliwa rola mediów, żałosna pensja. Znam też i ten specyficzny czarny humor, będący mechanizmem obronnym na stres. Wiem co rozumieć przez rutynę i zobojętnienie o którym autor wspomina, i wiem, że to nie jest jednoznaczne z brakiem wrażliwości. I doskonale rozumiem, gdy pisze o społeczeństwie, mającym oczekiwania wyniesione z telewizyjnych seriali. Nie Moi Drodzy, to tak nie działa. Doskonale rozumiem przewrażliwienie Klasy, jego obawy o zdrowie i życie bliskich. Niestety, takie doświadczenia w pracy przekładają się na nasze życie osobiste. Ale choć jesteśmy "nad-ostrożni" to myślę, że jednak bardziej doceniamy to co mamy.

Praca to jedno ale jest jeszcze osobowość autora, o której dość szczegółowo się rozpisuje. No i ja z każdym słowem coraz szerzej otwierałam oczy. Czytałam, czytałam i nie wierzyłam. Myślałam, że tylko ja jestem taka specyficzna. A tu NIE! Roman, bracie, mówimy sobie po imieniu, rękę daj uścisnąć!

Trudno ocenić coś, czego jest się uczestnikiem, coś z czego doskonale zdaje się sprawę. Przyznam, że tytuł może trochę wprowadzać w błąd dla szukających sensacji. Dużo jest o samym autorze, drodze do bycia operatorem i technicznej stronie tej pracy. Ale też Klasa na wstępie pisze o czym książka będzie, co jest zgodne z jej treścią. Przeczytałam z zainteresowaniem, powkurzałam się sporo na nieudolność systemu, zirytowałam kilka razy. Nie zachłysnęłam się książką w sensie "lepszej nie czytałam" ale będę ją polecała. Myślę, że każdy powinien mieć świadomość jak taka praca wygląda a w książce jest wszystko związane z tematem. Warto poświęcić jeden wieczór i "mieć świadomość".

Ta książka to apel zarówno do osób "po drugiej stronie" operatora, jak i głos wołający o lepsze warunki pracy na stanowiskach o zwiększonej odpowiedzialności. Dziękuję i szanuję ale wiem, że nic ON nie zmieni. Niestety.

„Pomysłowość ludzi zaskakiwała mnie tak samo jak ich niewiedza. Niestety okazało się, że wokół dzieje się o wiele więcej złych i tragicznych rzeczy, niż przypuszczałem.”, czyli historia, którą śledzi się z zapartym tchem.

Operator 112 to książka, która bardzo mnie ciekawiła. Kiedy wreszcie po nią sięgnęłam, nie mogłam się oderwać. To historia o pracy, która jest wyjątkowa trudna i wyniszczająca psychicznie.

Zaczynało się zawsze tak samo.

– Operator 36, w czym mogę pomóc?

Dalsza część rozmowy za każdym razem była wielką niewiadomą. Czy operatora czeka dziesięć minut wysłuchiwania wyzwisk od pijanego mężczyzny? A może właśnie dzwoni zrozpaczona matka, której dziecko odchodzi w jej ramionach? Lub po drugiej stronie jest samobójca, który za moment targnie się swoje życie?

Roman Klasa przez prawie sześć lat pracował w Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Gdańsku jako operator numeru alarmowego 112. Nigdy nie widział swoich rozmówców, jednak często to właśnie od niego zależał ich dalszy los.

Książka „Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia” to poruszająca i szokująca opowieść człowieka, który przez lata był uczestnikiem ludzkich dramatów. Autor wspomina proces rekrutacji do CPR, przywołuje najciekawsze przypadki zgłoszeń na numer 112 i przedstawia realia pracy ludzi, którzy nie są zauważani, mimo że każdego dnia biorą na siebie ogromną odpowiedzialność za ludzkie życie i zdrowie.

Roman Klasa przez sześć lat pracy jako operator numeru alarmowego zebrał w swojej książce przemyślenia na temat pracy, która przez wielu jest niedoceniania. Pewnie każdy chociaż raz musiał zadzwonić pod numer alarmowy. Czy kiedykolwiek zastanawialiście się, jak wygląda praca osoby, z którą rozmawialiście przez telefon. Klasa ujawnia rąbek tajemnicy, zapraszając czytelników w podróż po problemach polaków, niezwykłych zgłoszeniach, trudnych telefonach i realiach pracy w zawodzie, do którego nie każdy by się nadawał.

Naprawdę podziwiam ludzi, którzy pracują w CPR. Autor opisał w swojej książce, to czym mierzą się na co dzień. Znajdziecie tutaj zapisy najdziwniejszych rozmów oraz tych najtrudniejszych. Roman Klasa bardzo dokładnie opisuje także swoje życie – to, co go popchnęło do pracy w CPR i co ostatecznie go zniechęciło.

Operator 112 to książka, którą wszyscy powinni przeczytać. Społeczeństwo potrzebuje uświadomienia sobie, że operator numeru alarmowego to też człowiek, nie jest wszechmogący. Na końcu książki znajdziecie także poradnik jak rozmawiać z operatorem numeru 112. Jeśli lubicie kanał na YouTubie 7 metrów pod ziemią, to możecie na nim znaleźć filmik właśnie z autorem tej książki. Chyba wszyscy słyszeli o tym kanale, a jeśli jakimś cudem nie nie słyszałeś, to zachęcam to zajrzenia tam.

Zdarzyło Wam się kiedyś dzwonić na 112? A zastanawialiście się kto siedzi po drugiej stronie i obiera Wasze zgłoszenie? Roman Klasa przez 6 lat był operatorem numeru alarmowego 112 w Trójmieście i napisał książkę, która zabierze nas za kulisy tego zawodu. Jednak jeśli liczycie na liczne historie dotyczące przyjmowanych zgłoszeń to możecie się rozczarować. Lektura podzielona jest na trzy części – przed pracą, w pracy i po pracy. W pierwszej części prześledzimy ścieżkę edukacyjną autora, ale też dowiemy się o jego gimnazjalnej miłości i zerwaniu :) Rozumiem, że pan Roman chciał nam przedstawić swoją osobę i drogę, która doprowadziła go do wykonywanej pracy, ale jak dla mnie wątków autobiograficznych było zbyt wiele i nie zawsze wnosiły coś do tematu. Na szczęście druga część traktuje już o rekrutacji, szkoleniu i samej pracy. Dowiemy się jak wyglądają realia i dlaczego ta praca jest nawet trudniejsza niż nam się wydaje. Przeczytamy się z czym ludzie dzwonią na 112 i będziemy załamywać ręce nad ludzkością… Poznamy też historie zgłoszeń, które dla autora były szczególnie ważne. Naprawdę należy się szacunek za codzienne obcowanie z tyloma tragediami. Mnie trudno było przestać myśleć o tych zdarzeniach po samym przeczytaniu… W części trzeciej skupimy się na nowej pracy pana Romana, zdecydowanie spokojniejszej. Cieszę się, że powstała ta książka. Autor napisał ją w celach edukacyjnych i z pewnością pełni role uświadamiającą. Tym bardziej, że na końcu znajdziemy jeszcze instrukcję jak rozmawiać z operatorem numeru 112. Jak prawidłowo podać lokalizację? Czy operator potrzebuje naszego imienia i nazwiska? To wiedza, która prędzej czy później na pewno nam się przyda. Warto zapoznać się z lekturą, chociażby ze względu na docenienie pracy, którą pan Roman wykonywał. A nie było lekko!

Spodziewałam się dobrze napisanego reportażu z relacji pracy operatora numeru alarmowego, a otrzymałam zupełnie przeciętną lekturę kwalifikującą się bardziej jako autobiografię autora. Lubię książki odkrywające arkana różnych zawodów, zawsze ciekawiło mnie jak wygląda taki zawód wykonywany "od kuchni". W przypadku tej lektury zostajemy poczęstowani licznymi szczegółami z życia prywatnego samego autora, opisu jego kolejnych związków, rodzicielskich lęków, które nijak się mają do całego reportażu. Mój apetyt nie został jednak do końca zaspokojony, spodziewałam się więcej szczegółów obrazujących prace takiego operatora, systemu rekrutacji, wpływu pracy na życie prywatne, czy samych zachowań dzwoniącego. Książka miała zadatki na całkiem dobry reportaż, gdyby nie zamieszczenie w niej niemal całego życiorysu bohatera, który uważam za zbędny.

Często ludzie nie potrafią postawić się na miejscu innej osoby, gdy dzwonią na numer 112 wydaje im się że dodzwonili się do cudotwórcy który sprawi że odpowiednie służby zjawią się po minucie lub sprawi że osoba która umarła ożyje, a gdy tak się nie dzieje to zaczynają być nie mili i o całe zło obwiniają operatora.

Roman zachęcony dużymi zarobkami postanawia zatrudnić się jako operator numeru alarmowego, chociaż bardzo się boi że popełni błąd i będzie miał na sumieniu cudze życie zdaje egzaminy i zasiada do konsoli. Przez prace nie sypia nocami a do tego co chwila sprawdza co z jego córką, boi się że stanie się jej coś takiego samego co dziecku osoby która do niego dzwoniła. Dzień za dniem obrażany, wyzywany i oskarżany o wszystko co się zdarzyło, z wynagrodzeniem tak marnym że aż trudno uwierzyć, pracuje dalej, tak wygląda ta druga strona medalu o której my, zwykli ludzie nie wiemy.

Kiedy zobaczyłam tę książkę byłam pewna że muszę ją przeczytać, jestem osobą cierpliwą i nie osądzam bez zapoznania się z sytuacją, staram się zawsze postawić na miejscu tej drugiej osoby, dlatego chciałam wiedzieć czy praca operatora 112 wygląda tak jak w filmach.

Autor pokazuje nam jak ta praca niszczy psychicznie, jak osoby pracujące jako operatorzy wypalają się zawodowo, zwalniają się bo nie potrafią wytrzymać tych wszystkich nieszczęść których muszą wysłuchiwać, operator 112 idąc nie mija ulic tylko miejsca w których ktoś zasłabł, był wypadek lub została zgwałcona kobieta.

To trudna historia ale napisana bardzo prawdziwie, nie ma tutaj kłamstw i wazeliny tylko obiektywnie opisana ich praca. Jestem w szoku jak na prawdę to wszystko wygląda, ten system jest niedopracowany i moim zdaniem nie ma edukacji dla ludzi jak poprawnie dzwonić i zgłaszać dane wypadki, taka wiedza na pewno pomogłaby wszystkim.

Ten reportaż na pewno otworzył mi oczy i teraz wiem że to wszystko nie wygląda jak w pewnym programie telewizyjnym, rzeczywistość jest inna i niestety nie jest ona tak kolorowa jak myślałam.

Kupiłam w ciemno i nie żałuję. Emocjonalna podróż otwierająca oczy na niektóre sprawy :)

Bardzo ciekawa, choć niepozbawiona drobnych mankamentów książka. Jak to się stało, że autor który otwarcie przyznaje - "nienawidzę ludzi" trafia "na słuchawkę" numeru alarmowego 112? A może dopiero po latach pracy z naszym niezwykłym, bezgranicznie pięknym, bezgranicznie podłym i bezgranicznie głupim gatunkiem zaczął patrzeć na ludzkość tak bardzo krytycznym okiem? Aby się tego dowiedzieć wszystkich zainteresowanych odsyłam do niniejszej książki. A co w niej znajdziemy? Zacznę od pozytywów - Roman Klasa przekazuje nam relację z pierwszej ręki, przy czym jest człowiekiem niezwykle szczerym i dosadnym w wypowiedziach - z tego połączenia otrzymujemy tekst, który wielu co wrażliwszych odbiorców może zaskoczyć! Autor nie przebiera w słowach, jeżeli coś (lub kogoś) uważa za głupie, bezzasadne, naiwne - nie boi się o tym powiedzieć wprost. Lata pracy w centrum powiadamiania ratunkowego zdały się znieczulić go i zahartować, co nie oznacza wcale, że w książce znajdziemy suche fakty i historie spisywane przez człowieka-robota. Bo Roman Klasa wciąż jest człowiekiem, na dodatek człowiekiem empatycznym, potrafiącym zrozumieć przerażonego, nieraz zdesperowanego człowieka po drugiej stronie słuchawki. Ważne jest jednak - i to właśnie możemy wynieść z lektury - aby pamiętać, że po obu stronach słuchawki jest żywy, czujący człowiek. Operator nie ma łatwego życia, nosi na sobie ogromną odpowiedzialność, codziennie kładzie się spać z wiedzą o setkach tragicznych wypadków, pożarów, maltretowań, gwałtów, chorób, śmierci... Warto przeczytać tę książkę, aby zobaczyć jak trudna i niewdzięczna bywa to praca i jak my - nierzadko zgłaszający na przykład wypadek, możemy sprawić, aby ową pracę uczynić znośniejszą, a przede wszystkim odpowiednio zareagować, aby służby ratunkowe nie traciły cennego czasu - nieraz decydującego o ludzkim życiu. Łyżką dziegciu w tej czytelniczej beczce miodu niech będzie nieco przydługa relacja dotycząca życia prywatnego autora i tego jak wspinał się po szczeblach kariery w centrum powiadamiania ratunkowego. Jak dla mnie - nieco zbyt obszerna, bo pochłaniająca prawie całą pierwszą część lektury, ale mimo wszystko wciąż interesująca, bo przeplatana ciekawymi faktami z życia operatora 112. Jedynym czego żałuję jest fakt, że osoby które dzwonią na 112 dla żartu, w błahej sprawie, te awanturujące się i bezczelne - pewnie i tak nigdy nie sięgną po tę lekturę. A szkoda, bo wielu przydałby się zimny okład a czasem i rzut w twarz egzemplarzem "Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia".

Hello Moliki 😘 Ten post pisze od kilku dni 🤷🏻‍♀️ Cały brak chęci spowodowany jest ilością problemów jakie ostatnio na mnie spadają 😔 no ale nic...wszystko w życiu jest po coś...widocznie czegoś dzięki tym trudnym sytuacjom mam się nauczyć. Książka "Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia" to taki jakby pamiętnik autora 📒 Znajdziemy tu opisy codziennych czynności jakie musiał wykonywać by pomóc ratować życie zanim przybędą służby. Szczerze myślałam, że będzie tam więcej opisów przypadków z jakimi ludzie dzwonią pod numer alarmowy ☎️ Książka podzielona jest na części. Najpierw jest opis dzieciństwa, szkoły i problemów jakie autor wtedy miał. Następna to czas egzaminów i przygotowań do pracy operatora 112. Kolejna, najważniejsza i najciekawsza według mnie część to praca w CPR. Pokazane było tu zgłoszenia jakie może odebrać operator, ale też z jakim chamstwem nieraz musi się mierzyć. Ostatnia część poświęcona jest odejściu z pracy i poszukiwaniu nowego zajęcia. Reasumując, wydaje mi się, że każda część tej książki była potrzebna, bo to co dzieje się w naszym życiu decyduje o tym jakie decyzje podejmujemy później, dlatego nie będę mówiła, że jedna była ciekawsza a inna zbędna. Jednak nie było to coś czego oczekiwałam jak zobaczyłam tę książkę w zapowiedziach 🤷🏻‍♀️ Tak czy inaczej czytało się ją szybko i dowiedziałam się jak wygląda rekrutacja, przygotowania i sama praca w CPR. No a przecież właśnie to chciał pokazać nam autor.

Pozdrawiam Aschlee30

świetna książka, która mimo niewielkiego gabarytu mieści w sobie stos wiedzy i biografii autora.

Serdecznie polecam!!!

Roman Klasa przez niemal sześć lat pracował jako operator numeru alarmowego 112 w Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Gdańsku. Mimo, że nigdy nie widział rozmówcy to często od niego zależał dalszy los poszkodowanego. “Operator 112. Relacja z centrum ratowania życia” jest kolejną książką o tematyce około medycznej, po którą sięgnęłam z ogromnym zaciekawieniem. Poznałam już perspektywę lekarzy i pielęgniarek, teraz przyszedł czas na operatora numeru alarmowego. Jeśli ktoś oczekuje tylko szokujących zgłoszeń na numer 112 to się zawiedzie. Osobiście spodziewałam się ich więcej. Poza najciekawszymi przypadkami, których doświadczył autor, poznajemy proces rekrutacji do CPR, a także punkt widzenia osoby odbierającej telefon alarmowy. Miałam świadomość jak to wygląda, ale dzięki tej książce uzmysłowiłam sobie jak duża odpowiedzialność spoczywa na osobie po drugiej stronie słuchawki. Roman Klasa w prosty sposób opowiada o mało przyjemnych aspektach dnia codziennego operatora. Mówi między innymi o pracy w stresie, pod presją czasu, często wśród wyzwisk ze strony dzwoniącego, przemęczeniu, aż wreszcie o problemach finansowo-kadrowych. Po przeczytaniu tej książki nasuwa się ważne pytanie. Czy świadomość ratowania ludzkiego życia jest wystarczająca do wykonywania tego zawodu? Jedna błędna decyzja może doprowadzić do tragedii zarówno poszkodowanego, jak i tego co podniósł słuchawkę. Należy pamiętać, że telefon odbiera człowiek, a nie maszyna. Osobiście nigdy nie dzwoniłam pod numer alarmowy 112. Książkę kończy przydatna instrukcja, z której dowiedziałam się w jaki sposób prowadzić rozmowę, aby jak najszybciej uzyskać pomoc. Szczerze polecam tę pozycję.

Kim chcieliście zostać, gdy dorośniecie? W jakim zawodzie pracować? Jakikolwiek by nie był zapewniam Was, że po przeczytaniu tej lektury, na pewno nie chcielibyście zostać operatorem numeru alarmowego 112.

Autor opowiada własną historię. Dzieli się doświadczeniami z pracy jako operator Centrum Powiadamiania Ratunkowego w Gdańsku, w którym pracował niemal sześć lat. Opowiada w sposób prosty, szczery i rzetelny o dniu codziennym, absurdach z którymi się spotykał, zgłoszeniach których nigdy nie zapomni, własnych emocjach.

To praca ważna, odpowiedzialna, niosąca pomoc ludziom w trudnych sytuacjach i często ratująca życie. Tylko czy ta świadomość wystarczy, by pracować pod ogromną presją czasu, w stresie, wśród hejtu i przekleństw kierowanych personalnie? Zgłaszający często nie traktują operatora jak człowieka, a tylko głos, automat, który ma wykonać to czego dzwoniący oczekuje, choćby było zupełnie absurdalne.

Operator boryka się nie tylko "z tragicznymi zgłoszeniami, wyzwiskami, nieporozumieniami", ale "i pogłębiającymi się problemami finansowo-kadrowymi”, które powodują, że pracownicy są przemęczeni, obciążeni praca ponad miarę. A stąd już niewiele trzeba, by popełnić błąd. Jedno niewłaściwe słowo, błędna decyzja, czy zwykła ludzka pomyłka może skutkować czyjąś śmiercią i zarzutami prokuratorskimi dla operatora.

Niemal każdy z nas miał potrzebę skorzystania z numeru alarmowego, lub skorzysta z niego w przyszłości. Takie jest życie, zaskakujące i nieprzewidywalne. W tym celu warto przeczytać tę książkę, by wiedzieć na co i kiedy można liczyć. Warto też zapoznać się z instrukcją, którą autor kończy książkę, by jak najsprawniej uzyskać pomoc. I warto uświadomić sobie, że operator to też człowiek.

Zajmująca lektura obowiązkowa.

W dzisiejszych czasach zasypanych nowinkami technologicznymi, wprost nie sposób sobie w pierwszej chwili wyobrazić człowieka, którego dźwięk telefonu przyprawiałby o dreszcze. A jednak - to się zdarza na co dzień u wielu ludzi. W dodatku takich, którzy każdego dnia stoją na straży naszego poczucia bezpieczeństwa i toczą boje o ludzkie życie. Mowa tu o niedocenionych bohaterach - operatorach 112.

Wcześniej nie zastanawiałam się nigdy, jak funkcjonuje to stanowisko. No halo, przecież tak istotna funkcja (pierwszy ogień nas linii ratowania życia!) powinna być odpowiednio szanowana i wyróżniana, prawda? Marzenia...

Problemy zaczynają się już od poziomu władz zarządzających. Brakuje dialogu, brakuje osób, które wiedzą, czym koordynują... To wszystko przekłada się na nieustanne spychanie problemu i udawanie że ON nie istnieje, na braki kadrowe, mordercze obciążenie pracowników i śmiechu warte płace...

Jakby wszystkiego było mało, drugim największym problemem jesteśmy my, czyli społeczeństwo. Operatorów traktuje się jak głos, który nie jest człowiekiem i na który można wylać bezkarnie wiadro pomyj. Wyzwiska, obcesowy język, irytacje i cytowanie w idiotyczny sposób swoich praw, aby tylko zrzucić na operatora winę na cały świat - ot, codzienność. A nawet, gdy nie ma agresji po stronie dzwoniącego, to pojawia się znieczulica i brak kompletnie empatii i świadomości, czy zdroworozsądkowego myślenia. Bo przecież po co podać dokładne miejsce wypadku, albo podejść do leżącego na ziemi człowieka, by sprawdzić co mu jest? Niech operator to zrobi!

Dla osoby nawet z zewnątrz, która tylko czyta owe relacje, jest to porażające, niesprawiedliwe i okrutne. A jednak, niezmordowani, nadal operatorzy pracują, ratują samobójców, weryfikują zgłoszenia wypadków, wysłuchują kłócących się rodzin patologicznych, stawiają do pionu wesołych żartownisiów i wiele, wiele więcej...

Ta książką powinna być podstawową lekturą dla każdego. Uświadamia i uczy tak prostych, a jednak ważnych spraw, że aż niekiedy przykre jest, że są one wspomniane (jak choćby brak podstawowej kultury osobistej), bo oznacza, że jako społeczeństwo w tym aspekcie zawodzimy. W szczególności godny uwagi jest "poszerzony dekalog" tego, w jaki sposób prawidłowo rozmawiać z operatorem i jak zgłaszać informacje o wypadkach. Powinna to być lektura obowiązkowa w szkole. Zachęcam do przeczytania.

Choć książkę kupiłam dopiero kilka dni temu, już przeczytałam ją dwukrotnie. Wstrząsające świadectwo człowieka, który 6 lat przepracował w służbie społeczeństwu, jako operator numeru alarmowego. Zatrważające z jakim niezrozumieniem, brakiem szacunku i wdzięczności ze strony innych ludzi muszą borykać się osoby jemu podobne, każdego dnia pracy. Autor przedstawił siebie, swoją młodość, doświadczenie, przebieg rekrutacji do pracy i swoje zawodowe perypetie. Czuje się autentyczność tych opowieści, nie ma w nich miejsca na koloryzowanie i przekłamywanie faktów. Ja autorowi uwierzyłam. Książkę będę polecać każdemu, bo każdy z nas może w końcu być zmuszony zadzwonić pod numer 112. Pamiętajmy wtedy, że po drugiej stronie słuchawki również jest człowiek. Często zmęczony, przepracowany, czy też zwyczajnie mający gorszy dzień. "Operator 112" pozwala zrozumieć tę "drugą stronę".

Roman Klasa na stanowisku operatora numeru alarmowego 112 przepracował ponad 6 lat (gdzie średnia długość pracy na tym stanowisku wynosi rok - dwa). Teraz zmienił swoją pracę na spokojniejszą, lepiej płatną i mniej wymagającą, co dało mu więcej spokoju ducha – myślę, że książka powstała jako takie rozliczenie się z poprzednim zawodem. Jest w niej naprawdę dużo informacji – Roman pracował na tym stanowisku od początku jego powstania, od 2012 roku. Widział jak system się rozwijał, z jakimi problemami operatorzy borykali się wtedy, z jakimi teraz. Dużo pisze też o podejściu do operatorów kierowników, rządu, państwa. Odbierał masę różnych telefonów i owszem, też dzieli się kilkoma, które najbardziej zapadły mu w pamięci. Opowiada też o swoich odczuciach, o tym dlaczego zdecydował się na taką pracę, dlaczego tak długo w niej wytrzymał i jak emocje w nim to wszystko budziło. Książka na pewno jest wartościowa, przybliża czytelnikowi trudy tego zawodu, pomaga jeszcze mocniej docenić siłę ludzi siedzącym za tym telefonem. Jedynym minusem było dla mnie podejście autora, który wyznacza granicę ja – wy, wszyscy inni ludzie, czytelnicy i ci dzwoniący na 112 dla żartu. Nie zgadzam się z takim podziałem, wcale nie uważam się za mniej inteligentną od autora, więc takie podejście trochę zepsuło mi ogólne wrażenia z lektury. Niemniej jednak warto po książkę sięgnąć dla lepszego zorientowania się jak taki zawód wygląda od podszewki.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Od samego początku byłam bardzo zainteresowana tą książką. Wiedziałam, że muszę ją przeczytać. Byłam ciekawa, jak to wygląda z drugiej strony. Z autopsji na pewno się nie dowiem, bo wiem, że do takiej pracy się nie nadaję, prawdopodobnie zwariowałabym po kilku dniach. „Operator 112” w pełni spełnił moje oczekiwania, dowiedziałam się, jak wygląda proces rekrutacji, sama praca, a także związane z nią konsekwencje psychiczne, jakie można ponieść. Podziwiam ludzi, którzy przyjmują na siebie ciężar cudzych problemów, a później potrafią w jakiejś części się od nich odciąć. Jedyne co mi nie pasowało to opisy czasów młodości autora, ponieważ nic nie wnosiły do całości, ale to taki mały, malutki minusik, ponieważ te rozdziały nie są długie. Wielki plus za podanie instrukcji rozmowy z operatorem.

Książkę polecam wszystkim, ponieważ myślę, że książka pozwoli spojrzeć na operatora numeru alarmowego jak na człowieka, nie robota. Pamiętajmy, że każdy z nas może znaleźć się w sytuacji, która będzie wymagała pomocy operatora, który chce pomóc, a nie zaszkodzić i należy mu się szacunek.

Książka, która jest świadectwem człowieka, który każdego dnia odbiera telefony od osób potrzebujących pomocy. Autor opisał 6 lat doświadczenia, które wypełnione są całą gamą emocji i doświadczeń. Przyszło mu się spotkać nie tylko ze zrozumieniem, wyrazami wdzięczności czy miłym słowem, padały także wyzwiska, brak szacunku i wdzięczności. Należy pamiętać, że po drugiej stronie słuchawki znajduje się człowiek, który miewa słabsze dni, jest zmęczony, przepracowany.

Podsumowując - reportaż ten jest napisany w bardzo dobrym stylu i wciąga niczym najlepsza powieść. Polecam z całego serca.

Świetny tytuł! Polecam każdemu z czystym sumieniem, to po prostu trzeba przeczytać.

Na początku nie byłam jakoś super przekonana do tej książki myślałam kolejna książka z kilkoma historiami jak ktoś pracuje . W tej książce zapoznajemy prace Pracowników Centrum Powiadamiania Ratunkowego . Wydawało by się proste iść do pracy usiąść za biurkiem i odbierać telefony przez cały czas pracy . Ale to co czasem słyszą ze słuchawki jest niewyobrażalne przechodzące ciarki na skórze czasem wrażliwość i ciekawość ... Każdy telefon jest inny kradzieże pobicia dzwonią ofiary i świadkowie . W tej książce znajdziemy dobre strony tej pracy oraz te ciemne których jest naprawdę dużo. Momentami książkę czytało się z bólem ... z bólem do autora który opisał jak jego praca i ON jako człowiek w niej jest niedoceniany jak i inni pracownicy . Zdaje się ze taki pracownik wychodzi z pracy i wraca do swojego życia co jest mylne ta praca odbija się na psychice autora który przeżywa każdą historię oddzielnie i bardzo emocjonalnie . Najbardziej w książce szokuje zachowanie osób dzwoniących .

Cieszę się że przeczytałam tą książkę i tak wiele dowiedziałam się z niej bo w końcu to jest prawdziwe życie i jak prosta praca może okazać się naprawdę ciężką .