One

„Czasami prawdziwa przyjaźń czeka na ciebie tam, gdzie nigdy jej nie szukałaś”

Książka „One” autorstwa Katarzyny Woś opowiada historię kilku kobiet. Każda z nich boryka się z innymi problemami, które nie pozwalają im o sobie zapomnieć. Alkoholizm, brak miłości w małżeństwie, strata, zdrada, samotność - to tylko część problemów, które spotykają na swojej drodze bohaterki tej książki.

Łączą je nie tylko problemy, ale też wspólna praca w jednej z bibliotek. To właśnie tam ich więzy się zacieśniają.

Książka do przeczytania dla każdego, jest napisana lekkim piórem, skłania do refleksji i powoduje, że człowiek przypomina sobie o tym, by doceniać to, co ma.

Polecam przeczytać tą książkę każdej osobie, która chociaż raz w życiu czuła się samotna.

Powieść ma naprawdę bardzo ciekawy klimat, zresztą akcja toczy się w latach dziewięćdziesiątych, także ten kto urodził się w tych latach, na pewno ten klimat poczuje.

Historia rozgrywa się w latach'90 i opowiada o losach pięciu kobiet w różnym wieku i różnych doświadczeniach życiowych. Każda z nich ma swoje własne problemy i rozterki. Połączyła je biblioteka, gdzie pracują oraz przychodzą z dziećmi i wspólna miejscowość Grabów.Powieść porusza kwestie nieszczęśliwej miłości, życia z alkoholikiem, życia w złotej klatce w której teoretycznie niczego nie brakuje, ukrywanej choroby. Tematy bardzo przyziemne, zwykłe, ale gdy nas dotykają stają się udręką.

„Żadna nie mogła powiedzieć, że jest w pełni szczęśliwa, każda miała jakieś swoje brzemię”.

Poznajemy Martę, Renatę, Basię, Annę, Jadwigę łączy je praca w bibliotece w małej miejscowości Grabów. Dzieli wychowanie, status społeczny, postrzeganie świata, przeżyte lata i życiowe doświadczenia. Każda z nich ma swoje życie, inne oczekiwania, nieustnie mierzą się z trudną, często przytłaczająca codziennością. Stopniowo otwierają się na siebie, zaczyna łączyć je coś więcej niż tylko praca. Nawiązuje się między nimi nić porozumienia, wzajemnej akceptacji i zrozumienia.

Powieść ukazuje zwykłe, szare życie w całej okazałości. Podejmowanie decyzji, które mają swoje konsekwencje w dalszym życiu. Od których trudno się odciąć, uwolnić, niczym jarzmo przygniatają do ziemi. Szukanie swojego miejsca na ziemi, szczęścia, brak perspektyw. Życie pod dyktando innych, bo co ludzie powiedzą. Ciągła krytyka, barak silnej woli, współuzależnienie. Dramaty rodzinne, rozgrywane w czterech ścianach, znoszenie wyzwisk, razów, przemocy psychicznej i fizycznej. Samotność, obojętność, potrzeba akceptacji. Szczera przyjaźń, która budzi się do życia stopniowo i nabiera rozpędu. Pomaga, daje siłę i motywację. Nasza ludzka mentalność i lubowanie się w osądzaniu i krytykowaniu innych. Jaki to przykre i bardzo prawdziwe.

Każdy z nas odnajdzie w tej powieści cząstkę swojego życia. Słodko-gorzka historia, która poraża swoją autentycznością, prostotą i szczerą do bólu wymową. Nie da się przejść obok niej obojętnie. Nie jest to przyjemna lektura, jest przepełniona smutkiem, goryczą, niemocą. Światełko nadziei delikatnie mruga, czy jednak dla wszystkich? Polecam :) Tatiasza i jej książki :)