Ogień i krew. Pieśń Lodu i Ognia. Część 2

Drugi tom to tak naprawdę to druga część pierwszego tomu. Opowiada ON o okresie od kryzysu sukcesyjnego po śmierci Viserysa - wojna między jego starszą córką Rhaenyr, a młodszym przyrodnim bratem Aegonem II - aż do końca regencji Aegona III.

Ujmując rzecz najprościej – tomik poświęcony jest Tańcowi Smoków oraz jego następstwom. Większość z fanów na pewno szybko dojdzie do konkluzji - "Ejże, ale przecież myśmy już to czytali! Chociażby w nowelkach o Dunku czy Jaju" Otóż tak, w dużej mierze iinformacje pokrywają się z tymi, z nowelek ale w mocno skróconej formie.

Tak jak w poprzednim tomie znajdą się fragmenty “Synów Smoka” i “Księcia Łotrzyka”, tak w tomie drugim ponownie widzimy zarys “Księżniczki i królowej”, jednak "Ogień i Krew cz. II" pokazuje wszystko z szerszej perspektywy i ujawnia zdecydowania więcej szczegółów, bo jak już pisałam w poprzedniej recenzji - książka ta to typ kroniki, a nie powieści.

"Ogień i Krew" w polskim wydaniu podzielona na dwie części, to pozycja o charakterze kronikarskim, co czyni ją dosyć specyficzną. Czytelnik nie uświadczy tutaj nawału dialogów, a akcja relacjonowana jest "historycznym okiem". Z tych też względów na pewno nie jest to pozycja dla każdego - raczej dla dużych fanów Martina i całego świata Ognia i Lodu (debiutantom polecam pozycje z cyklu Pieśni Ognia i Lodu).

Mi osobiście pozycja przypadła do gustu. W drugiej części autor relacjonuje krok po kroku Taniec Smoków (wielka wojna domowa w Westeros) oraz jego bezpośrednie następstwa. Jak zwykle zachwyca ogrom wykreowanego przez Martina świata, zarówno świata postaci jak i geograficznych lokacji. Wszyscy bohaterowie są z krwi i kości, w większości nie dobrzy czy źli, ale gdzieś po środku. Mi osobiście drugą część czytało się "lżej" niż poprzedniczkę

W Westeros zaczyna się Taniec Smoków, wojna o sukcesję, która ostatecznie w swoich skutkach doprowadziła do zagłady latających gadów. Aegon II zostaje koronowany zamiast prawowitej następczyni tronu, swojej siostry Rhaenyry. Choć ON ma we władaniu stolicę kraju to ona ma w swoim zasięgu większość smoków należących do rodziny.

Naprawdę trudno jest oceniać część drugą „Ognia i krwi”. Głównie przez wybór polskiego wydawcy: oryginalnie to jedna książka, sprzedawana jako całość. W związku z tym w moim odczuciu jako taka powinna być traktowana, szczególnie, że ani pierwsza, ani druga nie odbiega od siebie pod względem jakości, czy sposobu pisania.

W związku z powyższym cały czas mamy do czynienia z kroniką. Tekstem dość suchym, ale prostym w przyswojeniu, czasem wprawdzie skrótowym, ale jasnym i klarownym. To naprawdę nie jest trudna książka, chociaż w związku ze swoją formą może zmęczyć czytelnika. Szczególnie, jeśli nie czytamy obydwu tomów pod rząd i zapomnieliśmy już odrobinę z tego, co było w części pierwszej, a nie mamy jej akurat pod ręką, by móc ją swobodnie przekartkować. Właściwie to kolejny mój argument za tym, aby ta książka została jedną, tak jak powinna być od początku… W przypadku „Ognia i krwi” po prostu zbyt łatwo da się zapomnieć, co działo się wcześniej.

Jeśli miałabym wskazać różnice fabularne pomiędzy tymi dwiema częściami wskazałabym fakt, że w części pierwszej dostajemy wiele historii różnych władców. Część druga to tak naprawdę tylko Taniec Smoków oraz początek panowania Aegona III, w związku z tym mimo nazwy jednego z rozdziałów tak naprawdę nie dostajemy w dotychczas napisanej historii rodu zagłady smoków. Naprawdę, bez obaw: w „Ogniu i krwi” te zwierzęta występują od początku do końca. Jednocześnie przez tak mały okres, który obejmuje część druga mam wrażenie, że jednak ta pierwsza połowa książki Martina miała więcej ciekawszych, pobocznych historii do opowiedzenia.

Czy powyższe można uznać za spoiler? Podejrzewam, że niektórzy z Was tak to odczują, ale osobiście mam poczucie, tak jak i przy poprzedniej części, że to książka, po którą będą sięgać osoby zaznajomione już z główną sagą, a te najważniejsze elementy dotyczące historii smoczego rodu są przecież raczej znane.

Wracając do samej książki… naprawdę nie wiem, co mogłabym tu dodać. To jest po prostu druga część TEJ SAMEJ książki. Mówię o niej „część” czy „tom” drugi, ale nie zapominajmy, że Gerorge R. R. Martin nie podzielił jej sam. Jeśli spodobała się Wam część pierwsza to po prostu musicie mieć drugą, bo inaczej ta historia nie będzie kompletna. I jeśli miałabym komuś ten tytuł kupować na prezent (a to bardzo „prezentowe” wydania) na pewno od razu brałabym dwie książki, bo chyba głupio byłoby mi dawać obdarowywanemu połowę docelowej historii…

MARTINOWSKI SILMARILLION

Nie zawsze czytelnicy dostają to, czego chcą. Czy powinni (bo w końcu bez nich rynek wydawniczy by nie istniał, więc to z ich potrzebami przede wszystkim należy się liczyć), czy też nie (bo w końcu swoboda artystyczna to rzecz w pewnym stopniu święta i najlepsze dzieła powstają, gdy twórca robi wszystko po swojemu i we własnym rytmie), to już kwestia na zupełnie inne i jakże długie rozważania. Nikogo jednak nie powinno dziwić, że fani Gry i tron sarkają, że George R.R. Martin zamiast kontynuować i zakończyć wreszcie swoją sagę (serial na jej podstawie jest już bliski finału), wciąż serwuje nam dodatki, prequele i tym podobne rzeczy. Z drugiej strony coś jednak się dzieje, miłośnicy Pieśni lodu i ognia dostają solidną porcję dobrej literatury (choć częściowo wydanej wcześniej w różnych innych opracowaniach) i tym właśnie jest też najnowsza publikacja z tej serii, dziejąca się na trzysta lat przed początkiem Gry, Ogień i Krew, której drugi tom trafił właśnie do sprzedaży. Miłośnicy prozy Martina i klimatów à la Silmarillion będą z całości bardziej niż zadowoleni.