Ocalało tylko serce. Jedyne takie miejsce. Tom 2

Klara to młoda dziewczyna, która skupia się przede wszystkim na studiach. Nie szuka wrażeń i raczej stroni od hucznych zabaw i przygód na jedną noc. Jej życie diametralnie się zmienia, gdy spóźniona wpada do rodzinnego domu i tam poznaje tajemniczego Aleksandra Daliszewskiego. Mężczyzna mocno ją zaintrygował swoją skrytością i przeszywającymi, szarymi oczami. Jakie tajemnice skrywa nieznajomy? Czy ta znajomość się pogłębi? Jakie decyzje podejmie Klara, by zawalczyć o szczęście?

Klaudia wygrała konkurs na wydanie książki w wydawnictwa We Need YA. Na początku nie byłam do tego przekonana, ponieważ bałam się, że to może być kolejna autorka jednej powieści. Jednak potem śledząc nowości dość często widziałam kolejne książki spod pióra tej autorki. Więc wreszcie wypadałoby się z nimi zapoznać. Oczywiście musiałam ponieść klęskę, ponieważ nie sprawdziłam, że Ocalało tylko serce to kolejny tom serii. Na szczęście nie trzeba ich czytać po kolei chociaż pewne spojlery się w niej pojawiły. No ale mówi się trudno 🙂

Książka od samego początku bardzo przypadła mi do gustu, Czytało mi się ją bardzo szybko i z wielką przyjemnością śledziłam poczynania bohaterów. Spodobało mi się to, że mamy tutaj dwie perspektywy i dzięki temu można historię jeszcze lepiej zrozumieć. Mimo lekkiego pióra i stylu, powieść nie jest prosta i przyjemna. Przeszłość bohaterów jest naprawdę trudna i nie dziwię się, że postępowali tak a nie inaczej, chociaż czasami miałam ochotę nimi potrząsnąć. Jednak nie powodowało to, że odbierałam postacie jakoś mocno negatywnie, a nawet ich polubiłam.

Jeżeli już o nich wspomniałam to trochę przybliżę Wam ich charaktery. Klara jest młoda i nie docenia swojej urody. Jest łagodna, uczciwa i szczera. Nie stara się na siłę wszystkim zaimponować, a nawet nie wie jak pozytywnie wpływa na ludzie ze swojego otoczenia. To mądra dziewczyna, która chce pomagać innym. Szczerze ją polubiłam i nie raz mi zaimponowała. Jednak jej miękkie serce czasami było jej największą wadą. Nie potrafiła się zdecydować w jednej kwestii i za bardzo to, moim zdaniem, przeciągała. Ale spodobało mi się to, że autorka świetnie oddała charakter i sposób myślenia osoby w tym wieku. Mam praktycznie tyle samo lat co Klara i serio czułam jakby koleżanka opowiadała mi swoją historię. Za to Aleksander..hm, nie wiem jak o nim Wam opowiedzieć, by zbyt wiele nie zdradzić. Mężczyzna w młodym wieku przeżył bardzo wiele. Teraz po kilku latach boi się, że trauma nie zniknie i będzie dalej niszczyć go od środka. Poznanie nietypowej Klary sprawia, że zaczyna postrzegać życie odrobinę inaczej, ale dalej się przed tych chroni. To mężczyzna, który ból skrywa głęboko w sobie, ale na zewnątrz pokazuje maskę. Jednak mimo tego dla ważnych dla niego osób potrafi być czuły, opiekuńczy i serdeczny.

Jednak mam tej tej książki jedno “ale”. Chodzi mi o to, że było w niej strasznie dużo błędów, a to źle odmieniony czasownik, literówki, podstawowe błędy interpunkcyjne. Zazwyczaj nie zwracam na to zbytniej uwagi, bo jesteśmy tylko ludźmi i nie wszystko da się wyłapać, ale tutaj było ich naprawdę wiele. Przeszkadzało mi to czasami w czytaniu, dlatego chciałam o tym wspomnieć i uprzedzić.

Podsumowując, Ocalało tylko serce to naprawdę dobra książka. Historia o zranionych sercach, trudnej przeszłości i obawie przed uczuciami. Przy tej lekturze spędzicie kilka niezapomniany godzin, a bohaterowie sprawią, że poczujecie, że dobro jeszcze istnieje i każdy człowiek zasługuje na szczęście.

"Ocalało tylko serce" to piękna i poruszająca opowieść o uczuciu, które rodzi się między Klarą i Aleksandrem. Ona młoda, ambitna i wrażliwa, ON przystojny, ale skrywający wiele doświadczeń i blizn. Tych dwoje poznaje się przypadkowo na obiedzie u rodziców Klary, ale to co ich połączy nie jest przypadkowe.

Miłosna historia, która wzrusza i wywołuje łzy, ale jest warta przeczytania.

Książkę odebrałam za punkty w portalu Czytam Pierwszy.

Klara jest uroczą i piękną młodą kobietą, w której kocha się wielu mężczyzn. Dziewczyna jednak stara się unikać dużych zobowiązań ze względu na nieszczęśliwe zakończenia wcześniejszych związków.

Aleksander to mężczyzna, o jakim marzy wiele kobiet – przystojny, o głębokim głosie, skrywający w sobie tajemnicę. Jednak właśnie ta tajemnica staje na przeszkodzie w nawiązywaniu nowych znajomości i związków.

Gdy tych dwoje spotyka się po raz pierwszy wszystko, co dotychczas było dla nich oczywiste staje na głowie. Czy tych dwoje ma szansę na miłość? Czy będą potrafili przebrnąć przez szereg tajemnic i ogrom bólu, który w sobie noszą?

***

„Ocalało tylko serce” to moje pierwsze spotkanie z autorką, jednak już od pierwszych stron wiedziałam, że z pewnością nie ostatnie. Autorka ma lekki styl pisania, który jest bardzo przystępny dla czytelnika i pozwala całkowicie zatracić się w czytanej historii. Potrafi w bardzo obrazowy sposób przedstawiać uczucia i emocje towarzyszące bohaterom, dzięki czemu czujemy, jakbyśmy sami stanowili część świata, do którego należą.

Książka porusza bardzo trudny temat, jakim jest utrata dotychczasowego życia przez młodego człowieka i proces zmagania się z okrutną rzeczywistością podczas prób powrotu do sprawności. Nie jest to typowa historia o miłości, w której bohaterowie zakochują się w sobie od pierwszego wejrzenia i niemal nic nie stoi na przeszkodzie do ich związku. Tutaj mamy do czynienia z osobami okrutnie doświadczonymi przez życie, które utraciły możliwość spełnienia swoich marzeń i prowadzenia dotychczasowego beztroskiego życia. Autorka nie boi się przybliżyć nam ogromu cierpienia z jakim spotyka się główny bohater, a także jego wyobcowania przez sytuację, w jakiej się znalazł. I właśnie za to cenię tę książkę jeszcze bardziej, ponieważ pokazuje, że prawdziwa miłość nie jest łatwa i często spotykamy się nie tylko z idealnie pięknymi, zdrowymi osobami sukcesu, ale także z poranionymi przez życie i złamanymi okrutnymi doświadczeniami.

Jestem pewna, że w niedługim czasie ponownie spotkam się z autorką i polecam to każdemu, kto jeszcze się zastanawia czy warto pochylić się nad tą historią.

Po udanym debiucie Klaudii Bianek, w ciemno sięgnęłam po kolejną jej powieść. "Ocalało tylko serce" to książka bardzo emocjonalna, trudna w temacie i taka realna, taka książka z sąsiedztwa. Lekka, ciepła i przyjemna. Historia Klary i Aleksandra jednak nie poruszyła mnie tak jak Lena i Alan z pierwszej części cyklu. Tutaj jak dla mnie było za dużo mówienia o uczuciach, oczywiście rozumiem, że to było ważne i potrzebne, ale za pierwszym razem, a potem zostało to powtórzone chyba z pięć razy. Ja nie jestem romantyczna i to przeżywanie uczuć i wracanie do historii Aleksa po raz kolejny, trochę mnie męczyło. Zresztą tak samo jak powtarzanie że Klara jest drobna i filigramowa. Może się czepiam, bo w całym rozrachunku książka mi się podobała, ale nie miała jak dla mnie tego "czegoś". Jednak z chęcia sięgnę po kolejne książki Autorki, bo lubię jej styl i niewymuszoną lekkość jej pióra.

Wygodnie nam oceniać ludzi po zewnętrznych pozorach. Często zauważamy tych nieudolnych i nieporadnych, wytykając im błędy. O wiele ciężej jest zagłębić się w czyjąś historię, bo to wymaga czasu. A zapatrzeni wyłącznie w czubek własnego nosa mamy go dla innych coraz mniej. A może wśród nas są prawdziwi bohaterowie, tacy, o których nie mówi się w telewizji, a zarazem tacy, przed którymi powinno się pochylić. Czasami warto przystanąć w miejscu i szeroko otworzyć oczy tak, jak udało się to głównej postaci powieści Klaudii Bianek „Ocalało tylko serce”. Chcecie ją poznać? Zatem zapraszam na parę słów recenzji.

ZARYS FABUŁY

Klara to na pierwszy rzut oka zwyczajna dziewczyna. Skromna, ale niezwykle pomocna. Tkwi w związku, który nie daje jej pełnego szczęścia. Choć jeszcze o tym nie wie, wkrótce będzie miała okazję się przekonać. Aleksander to człowiek, który pomimo młodego wieku wiele w życiu przeszedł. Na pozór zamknięty w sobie i arogancki, ciągnie za sobą smutną historię przeszłości. To bohater, zamknięty w skorupie drobnej niepełnosprawności i. Człowiek, który ocalił komuś życie, tracąc przy tym cząstkę swojego. Kiedy ta dwójka spotyka się pierwszy raz nie ma pojęcia, że połączy ich relacja mogąca przynieść ukojenie ich duszom. Tylko czy każde okaleczone serce da się uratować? Czy krucha Klara dokona niemożliwego?

SPOKOJNI, RÓŻNI… PRZEZNACZENI

Autorka powieści postawiła na bohaterów będących świetnym przykładem na to, jak mylące bywają pozory. Klara to spokojna, urocza dziewczyna, nieszukająca na siłę uwagi ze strony mężczyzn. Bez wyzywającego makijażu czy kusych ubrań, pracowita i serdeczna kryje w sobie ogromny potencjał siły. A wszystko dlatego, że potrafi dostrzegać potrzeby innych ludzi i prawdziwe cechy, które skrywają pod grubymi maskami. Aleksander z kolei przez wielu mógłby być niesłusznie oceniony jako arogant czy gbur. Mało kto wie, jak wiele przeszedł. Jest bohaterem, nie tylko tym książkowym, ale takim, który ocalił komuś życie nie obawiając się ryzyka. A ryzyko okazało się ogromne i po części go zniszczyło. Odejście ukochanej, fizyczny uszczerbek na zdrowiu i okaleczona psychika. Dojrzały, aż nader poważny, kumulujący w swoim wnętrzu wszystkie smutki, które przecież powinny znaleźć ujście. Postaci tej książki nie są przekoloryzowane. Naturalne, spokojne, stonowane. Tak, jak z resztą cała historia.

POWOLNY RYTM, MORZE EMOCJI

Akcja powieści kręci się wokół relacji osób, które choć nie pochodzą ze skrajnie różnych światów, niewiele mają ze sobą wspólnego. Aleksander zmaga się ze złamanym sercem, Klara ma chłopaka. Nie ma zatem wielkiego wybuchu namiętności, nie ma magicznych przemian, jest za to powolne dochodzenie do przekonania o tym, że w życiu warto otworzyć się na drugiego człowieka i zmiany. Książka płynie spokojnym rytmem, bez spektakularnych zwrotów, niemniej jednak bazując na emocjach tworzy wartościową powieść kontrastującą młodzieńczy świat z trudnymi doświadczeniami. Są przyjaźnie, braterskie relacje, jest bezinteresowna pomoc. W końcu jest przeszłość, mundur przywodzący ponure wspomnienia, ukochana, która nie sprawdziła się w tym najbardziej kryzysowym momencie. Historia, która faktycznie rozgrzewa serca, powoli, ale systematycznie. W sam raz dla romantyczek, które nie lubią przesadnej, wartkiej fabuły, ale stateczne i wnoszące coś w życie powieści.

PODSUMOWANIE

Lektura, której fabułę można byłoby ująć w kilku zdaniach, ale która w zamian za wartką akcję oferuje wiele namacalnych emocji. Wiarygodni bohaterowie, morały płynące z treści, obraz niesprawiedliwości pokazujący, że zawsze warto mieć na uwadze nadzieję. I warto pokładać w nią wiarę. Dla romantyczek, które szukają książki ciągnącej raczej w stronę powieści obyczajowej, aniżeli typowego romansu. Dojrzałe New Adult, które ma szansę spodobać się czytelniczkom w różnym wieku.

Klara to delikatna, bystra dziewczyna o dobrym sercu. Dużo czasu spędza przy nauce, jednak w wolnym czasie uwielbia rysować. Pewnego razu, gdy wpada na kolację do rodziców, poznaje Aleksandra-syna przyjaciół swoich rodziców. Ten tajemniczy z pozoru gburowaty mężczyzna z początku nie przekonuje jej do siebie.

Aleksander mimo młodego wieku wiele przeszedł. Po wypadku odciął się od świata i otoczył murem, przez który przepuszcza jedynie nielicznych. Jednak tę dwójkę coś do siebie ciągnie i ich ścieżki przecinają się jeszcze wiele razy.

Mimo że książka należy do cyklu Jedyne takie miejsce, to nie jest koniecznie czytanie po kolei. Były jakieś drobne nawiązania i spotykamy bohaterów z poprzedniej części, ale nie powinno sprawiać to większych problemów.

Na pewno podobało mi się bardziej niż jej poprzednik. Chociaż motyw wczesnego macierzyństwa był ciekawy, tak sama Lena, jak i Alan mnie nie przekonali. Tutaj było inaczej. I jeśli w kwestii Klary musiało minąć trochę czasu, zanim ją doceniłam, tak tajemniczy Aleks skradł moje serce od razu.

Lubiłam opisywanie jego emocji. Podobało mi się przedstawienie tego, jak cierpiał po wypadku, ale mimo to, nie żałował, że postąpił tak, a nie inaczej. Naprawdę był bohaterem i to w nim doceniałam.

Do Klary z początku podchodziłam z rezerwą, ale koniec końców udało się jej mnie przekonać.

Akcja jest spokojna. Wszystko toczy się nieśpiesznie. Mają czas na poznanie się. W międzyczasie zamykają inne rozdziały miłosne w swoim życiu. Dla Aleksa jest to bolesne, za to Klarze, mimo że nie przychodzi to łatwo, nie sprawia to tyle cierpienia. Od jakiegoś czasu czuła, że jej obecny chłopak nie jest tym, czego szuka. Nie czuła tego samego.

Zabrakło mi trochę humoru. Jakoś miałam wrażenie, że oboje byli strasznie sztywni. I w porządku, rozumiałam, że nie każdy musi sypać żartami jak z rękawa, ale mam wrażenie, że jakiś humor od czasu do czasu sporo by dodał. Nie wiem, czy mi to po prostu umknęło, ale nie mogę sobie przypomnieć teraz żadnych żartów między tą dwójką. A przecież nie z samych emocji książka się składa.

Podobało mi się przedstawienie zmaganie się ze swoimi problemami i burzenie muru, którym otoczył się Aleksander. Momentami naprawdę chwytała za serce. Co jak co, ale opisywać emocje i uczucia to autorka potrafi.

Mimo wszystko moją ulubioną powieścią Klaudii Bianek nadal pozostaje Najcenniejszy podarunek. Może patrzę na nią przez pryzmat świąt, ale książki z takim klimatem, zawsze będą miały u mnie dodatkowe punkty :D Poza tym przekonałam się o tym nie raz, że wolę silne, bardziej przebojowe bohaterki, niż te nieśmiałe i delikatne. Chociaż Klara niewątpliwie miała swój urok i też umiała się postawić. Całe szczęście, bo z początku była dla mnie bardzo nijaka.

Jest to na pewno coś, co zachwyci niejednego fana młodzieżówek i romansów. Styl autorki jest na tyle płynny i lekki, że czyta się z przyjemnością. Nie ma też problemu z opisywaniem emocji.

Podsumowując: Polecam! Nie żałuję, że zdecydowałam się po nią sięgnąć i chętnie przeczytam coś jeszcze spod pióra Klaudii Bianek.

Swoją przygodę z książkami Klaudii Bianek zaczęłam właśnie od tej powieści.

Już na początku wiedziała, że jest dobrze napisana książka, przy której miło spędzę wieczór. I się nie zawiodłam

Historia Klary i Aleksandra jest to zaufaniu i o burzeniu muru.

Klara jest młodą, wesoła dziewczyną, która dużo czasu spędza na nauce. Jednego wieczoru, kiedy odwiedza swoich rodziców spotyka Aleksandra. Tajemniczy, gburowaty mężczyzna nie przypada jej do gustu, ale jest zbyt miła, aby to jemu wyznać. Los jednak chce inaczej i ich drogi coraz częściej się przecinają,

Aleksander mimo młodego wieku wiele przeszedł. Jest bohaterem pewnej rodziny, która zawdzięcza jemu bardzo dużo. Wiele wtedy stracił, ale też i zyskał. Rozstanie z żoną, ciągłe bóle nogi, wspomnienia, nie dają jemu możliwości, aby w pełni żyć.

Czy Aleksander zaufa komuś innemu, obcemu? Czy uda się Klarze poznać jego tajemnice?

Historia jest bardzo dobrze napisana, która chwyta za serce. Czytając ją bardzo się wzruszyłam i wiedziałam, że szybko sięgnę po inne książki tej autorki. Styl pisania bardzo przypadł mi do gustu. Bardzo polecam tą książkę, historia jest pisana z dwóch perspektyw, dzięki czemu jeszcze lepiej zagłębiamy się w powieści.

Gdy sięgałam po tą książkę, w ogóle nie brałam do mojej świadomości tego, że ona może być gorsza od poprzednich. Nie było takiej opcji. I co? Miałam rację, jest to kolejna genialna pozycja w mojej biblioteczce, która zapadnie mi w serce na długo. Przepełniona bólem, smutkiem, radością, miłością a wszystko to ujmuje serce do tego stopnia, że znowu płakałam. Od początku tej lektury próbowałam sobie wyobrazić zakończenie. Wczytując się w kolejne strony chciałam poznać dalsze losy bohaterów, ich potyczki sercowe, unikanie, chwile intymności. Nie ukrywam były momenty w których bałam się, że ten mój zapał za chwilę zniknie a ja odłożę ją na półkę zawiedziona. Lecz nagle wszystko odwróciło się o 360 stopni, akcja potoczyła się tak szybko, by mój puls przyspieszył a serce biło coraz mocniej z przejęcia, aby na samo zakończenie wybuchnąć płaczem. Na pewno każdy z was trafił na takie książki, które zaczął czytać i siedział po nocach, bo nie mógł się od niej oderwać. Ta historia jest właśnie taka. I warto było zarwać dla niej noc! I mogę tu zadeklarować, że książki pani Klaudii Bianek, mogę brać z zamkniętymi oczami. Nie muszę patrzeć na tytuł, okładkę opis, bo wiem że to będzie istna adrenalina dla mojego serca. Tym razem moje serce ocalało ale jak będzie następnym razem ? .

[Adres usunięty]

Czytanie tej książki nie sprawiało mi za dużej przyjemności. Była dla mnie za nudna. Zero jakiejś większej akcji do tego mam wrażenie, że autorka szerzy stereotypy.

Sama osobiście znam wielu ,,zakolczykowanych" ludzi, którzy wcale nie są diabłami stąpającymi po ziemi. Tak samo z dziećmi bogatych rodziców. Znam przykłady osób podobnych do dziewczyny opisanej w tej książce, ale nie wszyscy tacy są. Odniosłam wrażenie, że żeby być dobrym człowiekiem trzeba być jak najbardziej ,,normalnym" i nie wyróżniającym się z tłumu, co dla mnie jest idiotyczne.

•

Pomijając już te stereotypy to główna bohaterka przy swoich koleżankach wypadła bardzo blado i nijako.

•

Sam wątek niepełnosprawności Aleksa mógłby być bardziej rozbudowany i może bardziej dramatyczny. Czytając go nie została poruszona we mnie żadna struna, ani nie wzbudził ON we mnie żadnych głębszych emocji.

•

Do tego zdrobnienie Klarcia będzie mnie prześladować do końca życia.

•

Nie mogę powiedzieć, że jej nie polecam, ponieważ miejscami książka na prawdę mi się podobała. Wiem także, że wielu osobom ta historia bardzo się podoba. Musicie ją po prostu sami przeczytać i wyrobić sobie o niej zdanie.

Klara poznaje Aleksandra na kolacji u swoich rodziców. Dziewczyna od samego początku jest nim oczarowana i zaintrygowana. Jednak z powodu jego obojętności, uważa go za oschłego i nieuprzejmego. Nie wie, że Aleks przeżył w swoim życiu bardzo ciężkie chwile i w dalszym ciągu boryka się z konsekwencjami jednej decyzji.

Książka porusza bolesne tematy, pokazuje ludzką bezinteresowność i chęć niesienia pomocy innym, nawet własnym kosztem. Jest niesamowicie wzruszająca.

Bardzo mi się podobała. Uważam, że jest warta przeczytania. Gorąco polecam.

“Była dobrem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się już spotkać. Była szansą na wyjście z mroku własnych lęków, uprzedzeń, kompleksów. Była nadzieją na kolejny lepszy dzień.”

Klara to dwudziestolatka, bardzo dojrzała jak na swój wiek. Dużą wagę przykłada do nauki na studiach oraz życia rodzinnego. Mimo swojej nieśmiałości potrafi ona zauroczyć niejednego chłopaka. Aleksander jako strażak ocalił wiele osób kosztem własnego zdrowia fizycznego i psychicznego. Ukrywa przed wszystkimi swoją ciężką historię, nie mając nadziei na nowe życie. W oczach Klary jest tajemniczy, ale też nieco gburowaty. Czy pomiędzy tą dwójką zupełnie obcych ludzi może stworzyć się nić porozumienia? Czy Aleks zdoła znaleźć siłę do rozpoczęcia nowego rozdziału w swoim życiu?

O Klaudii Bianek słyszałam już naprawdę dużo. “Ocalało tylko serce” to moje pierwsze spotkanie z twórczością autorki i naprawdę miło spędziłam przy niej czas. Bohaterowie stworzeni przez autorkę są barwni i dokładnie dopracowani. Bardzo podobał mi się ciekawie stworzony portret psychologiczny Aleksandra i jego historia. Wielką zaletą jest to, że książka podzielona jest na rozdziały Klary oraz rozdziały Aleksa. Dzięki temu możemy zobaczyć dokładny obraz tej historii oraz ujrzeć to jak odmiennie te osoby patrzą na te same wydarzenia. Ogromnym plusem tej książki jest ciekawy pomysł na fabułę. Wszystko dobrze do siebie pasowało, a wydarzenia stworzone przez Klaudię Bianek wciągnęły mnie do świata Klary i Aleksa. Końcówka to dla mnie najlepsza część tej książki. To przy niej najlepiej się bawiłam, czułam zaintrygowanie i największą ciekawość co do losów bohaterów. Ostatnie strony przeczytałam w mgnieniu oka.

Niestety nie była to dla mnie książka idealna. Otóż przy powieściach obyczajowych mam tak, że muszę mocno poczuć całą historię, by ją pokochać, a tutaj zabrakło mi odczuwania emocji. Podczas czytania nie byłam wzruszona, wzburzona czy zatroskana, a mocno na to liczyłam. Mimo to “Ocalało tylko serce” dało mi sporo tematów do refleksji i był to wartościowo spędzony czas. Inną wadą jest to, iż zauważyłam, że niestety autorka czasami powtarza te same lub bardzo podobne zdania w jednym rozdziale, czasami na jednej stronie. Również Klara bez przerwy mówiąc czy myśląc o Aleksie nazywała go imieniem i nazwiskiem, co mocno mnie irytowało. Wydało mi się to niesamowicie nienaturalne, zwłaszcza po tym jak historia się rozwinęła, a bohaterowie lepiej się poznali. Aleksander Daliszewski mógłby być nazywany Aleksandrem lub Aleksem - byłoby to o wiele bardziej naturalne i mniej rzucałoby się w oczy podczas lektury.

“Ocalało tylko serce” Klaudii Bianek to książka, która jest warta poznania. Pomimo kilku wad nie żałuję, iż ją przeczytałam, bo bardzo dobrze bawiłam się podczas lektury. Uwielbiam zdjęcie na okładce, więc nawet po odłożeniu cieszyła moje oko. Mimo tego, że “Ocalało tylko serce” nie trafi na listę moich ukochanych książek mam zamiar przeczytać inne książki tej autorki. Jestem ich bardzo ciekawa! :)

Niewiele książek z kanonu literatury młodzieżowej zasługuje na tak wysoka ocenę jak 5 gwiazdek, jednak w tym przypadku jest ona mocno uzasadniona. nie jest to typowa banalna i schematyczna historia o miłostkach dwojga nastolatków. Książka niesamowicie wzrusza, a cała opowieść pozostaje z nami jeszcze na długo po przeczytaniu. Klaudia Braunek porusza w niej jakże ważne tematy społeczne, zapewniam, że nie będziecie mogli się od niej oderwać. Całość utrzymana została w iście romantycznym nastroju,. miłosne rozterki bohaterów oraz ich traumatyczne przeżycia z przeszłości niesamowicie wzruszają i dają do myślenia. Historia opowiedziana przez autorkę naznaczona została piętnem tragedii , gdyż cała opowieść została włożona w usta Aleksandra borykającego się z niepełnosprawnością. Temat ten jak widać nie jest łatwy do przetrawienia, autorka dotyka trudnych przeżyć niezwykle delikatnych, bolesnych. Książka jest nad wyraz dojrzała i pomimo, że zaliczana do grona literatury młodzieżowej może śmiało konkurować z niejedną powieścią obyczajową. Bohaterowie są wyjątkowi, ich przeżycia i miłosne rozterki tak realistyczne i namacalne, że od razu zdobędą serca każdego czytelnika. "Ocalało tylko serce" to istny wyciskacz łez, w którym to emocje biorą górę więc jeśli lubicie tak trudna tematykę śmiało polecam.

Cała fabuła i ukazanie tej akcji między bohaterami, bardzo mi się spodobało. Chociaż mam pewne "ale". Pod koniec historii naszych bohaterów miałam wrażenie, że autorka chce to jak najszybciej skończyć. Tak to szybko wszystko się działo, że miałam dziwne wrażenie jak by autorce dalej nie chciało się tego pisać. Oczywiście wiemy jak całą historia się skończy, jednak w takich książkach jest to normalne. Każda książka Klaudii Bianek jest lekka, przyjemna i potrafi zdziałać cuda jeśli nie mamy ochoty na nic ciężkiego i zobowiązującego. Bardzo szybko się czyta i można ją przeczytać w dosłownie 1 dzień. Ja bardzo często właśnie tak robię. Nie da się odejść od książki, jeśli ją zaczęliście. Książka jest na prawdę warta uwagi. Co do nawiązań z poprzednim tomem. Nie jest to nic poważnego. Więc uważam, że książki można czytać w różnej kolejności. Może w kilku rozdziałach jest mowa o bohaterach z "Jedyne takie miejsce", jednak autorka napisała to w taki sposób, że nie jest to spoiler. Przeczytajcie książkę, a sami sprawdzicie czy książka jest dla was. Oczywiście serdecznie odsyłam do pierwszego tomu, ponieważ tamten troszkę bardziej skradł moje serce. Jednak tutaj również może pokochać głównych bohaterów i ich uczucia do siebie. Bardzo szybko się czyta, fabuła jakoś się nie ciągnie, a wręcz na samym końcu tak przyśpiesza, że wydaje nam się to troszkę za szybkie. Klara i Aleksander urzekną was swoją historią, a z tego co wiem to w lipcu (nie jestem pewna) wychodzi 3 tom, także macie co nadrobić.

To już trzecia książka Klaudii Bianek, którą miałam okazję przeczytać. Byłam zachwycona debiutem autorki, absolutnie mnie kupił. Druga jej powieść "Najcenniejszy podarunek" nie przypadła mi do gustu. Byłam bardzo ciekawa jak spodoba mi się "Ocalało tylko serce". Zwłaszcza, że przewijają się w fabule postacie z "Jedynych takich miejsc".

Klara to pilna studentka. Bardzo kocha rodziców, stara się zawsze pomagać. Jest bardzo rozważna i dojrzała jak na swój wiek. Aleksander to poważny, choć może trochę gburowaty facet, który przeszedł w swym młodym wieku już całkiem sporo. Był strażakiem i podczas misji ratunkowej zdarzył się wypadek, który okaleczył go na zawsze. Zamknięty w sobie, nie zachęca swoją osobą do siebie. Co połączy tych dwoje ludzi?

Po pierwsze widać u autorki wielki postęp jeśli chodzi o stronę językową, a także samą fabułę. Czytało się to wyśmienicie. Oprócz kilku literówek, nie mam się do czego przyczepić. Sama historia, która rodzi się między Aleksem i Klarą jest bardzo delikatna, rozważna, dojrzała. Klara ma w książce zaledwie 20 lat jednak wierzę, że jest gotowa na związek z kimś takim jak Aleks. Jedynie co mnie zdziwiło to reakcja innych na to, że Klara chce się związać z Aleksem, bo jest starszy. Uważam że 5 lat różnicy w wieku nie jest jakaś bardzo duża. Ale może to tylko ja nie widzę w tym problemu. Podobało mi się, że główna bohaterka nie jest idealna. Mimo, że czuje coś do Aleksandra, brnie w związek z Kamilem by o nim zapomnieć. Waha się i postępuje jak każda z nas mogłaby się zachować. Cieszę się, że znów mogłam spotkać Alana i Lenę. Dzięki temu wiem, że wszytko u nich w porządku 😉 Ogólnie książka mi się podobała. Trochę trafiłam z nią w mój zły czas, bo ciężko było mi się na niej skupić. Odpływałam przy niej z refleksjami nad swoim życiem. Nie znajdziecie tutaj wartkiej akcji czy wielkiego romansu, ale historia zawarta w tej książce jest piękna. Taka jaką może przeżyć każda z nas. Ta powieść rozgrzewa serce i naprawdę warto ją przeczytać.

Ocalało tylko serce to poniekąd kontynuacja debiutu tej autorki, ale książki są ze sobą bardzo luźno powiązane i można je na spokojnie czytać oddzielnie. Dla mnie było to pierwsze spotkanie z Klaudią Bianek i jestem bardzo zaintrygowana. Na pewno niedługo sięgnę po „Jedyne takie miejsce” ponieważ zaciekawiła mnie historia Leny i Alana, których możemy poznać w tej części. Widziałam nawiązania do pierwszej książki mimo tego, że ich nie rozumiałam. Myślę, że taki powrót do bohaterów będzie bardzo ciekawym aspektem dla osób, które czytają powieści w kolejności ich wydania. Co do samej książki- bardzo pozytywnie się zaskoczyłam. Nie spodziewałam się tego, że aż tak się wciągnę w historię. Na początku akcja toczyła się dosyć wolno, ale druga część książki to wynagrodziła. Co prawda jest trochę przewidywalna, ale nie jest to dla mnie minus w tego typu powieściach. Złapałam się nawet na tym, że kiedy cały dzień byłam zajęta nie mogłam się doczekać aby się dowiedzieć, jak dalej potoczy się ta historia. Bardzo przyjemnie się czytało, idealna pozycja jeżeli ktoś szuka czegoś lżejszego. Zarzut mam właściwie tylko jeden i jest nim główny bohater. Rozumiem, że autorka miała na celu przedstawienie jego walki z traumą, ale z tak denerwującą postacią już dawno nie miałam do czynienia. Były pewne momenty, w których myślałam, że jednak go polubię. Niestety do samego końca irytował mnie jego sposób bycia i niektóre zachowania. Nie jest to jednak na tyle duży minus, żeby przekreślić całą książkę. Bardzo mi się podobała i na pewno będę ją polecać innym. Ogólna ocena 4/5. Książkę odebrałam za punkty na portalu Czytam Pierwszy.

Autorka pisząc swoje powieści, potrafi tak wpłynąć na czytelnika, że każdy zakamarek w sercu będzie poruszony,krew szybciej krążyć,a smutek przeplatać z radością.. Każdy w życiu ma jakieś tajemnice ,czasem nie chcemy ich zdradzić by nie ranić innych ,czasem z obawy przed odżuceniem. Aleksander też ma swoje tajemnice i niechce ich wyjawić.. Jest uważany za tajemniczego i aroganckiego ale gdyby tylko inni znali prawdę.. Nie ma już nadziei,na to że ktoś go pokocha takiego jakim jest ,jest jednak ktoś taki.. Klara to piękna i bystra dziewczyna,jest jednak niepewna siebie.Czeka na prawdziwą miłość choć nie dokońca w nią wierzy.. Gdy pozna Aleksa ,jej życie nabierze innego znaczenia.. Czy odnajdą prawdziwą miłość? Czy Aleksander zdecyduje się by wyjawić swoje tajemnice Klarze? . Książkę odebrałam z portalu @[Adres usunięty]

Ocalało tylko serce” to druga książka Klaudii Bianek, którą przeczytałam. I wiecie co? Nie wiem co ta młoda kobieta w sobie ma, ale bardzo mnie jej książki urzekają😍Owszem, to nie jest literatura poważna. To literatura młodzieżowa, jednak ... styl pisania Klaudii przypadł mi bardzo do gustu. Jej książki są takie ... dziewczęce, wdzięczne, a mimo wszystko, mimo romantycznych miłostek i podrasowanych fragmentów, prawdziwe i bolesne. Klaudia nie boi się wplatać w swoje historie trudnych przeżyć czy poważniejszych tematów. Tak stało się rownież w przypadku tej książki. To drugi tom, pierwszym jest "Jedyne takie miejsce", dlatego początkowo miałam obawy, iż będę musiała go nadrobić zanim wezmę do ręki tę, ale nic bardziej mylnego - obie historie są niezależne i możecie sięgać w dowolnej kolejności po te książki :)

Jak duży reaserch trzeba zrobić, by pisać książkę z punktu widzenia mężczyzny naznaczonego traumatycznymi wydarzeniami z przeszłości, które doprowadziły do jego niepełnosprawności? Bardzo pięknie oddany został w owej historii portret mężczyzny cierpiącego z tytułu tragedii jaka stała się jego udziałem. Jak ciężko jest żyć z niepełnosprawnością? Z czym trzeba się borykać? Jak zaakceptować siebie i nie czuć się gorszym? Powiem Wam, że czytając tę powieść naprawdę łatwo można było sobie wyobrazić odczucia męskiego bohatera książki. Jego portret wzrusza, napawa bólem i realizmem.

Kiedyś słyszałam, że łatwiej być niepełnosprawnym od urodzenia. Wtedy człowiek nie wie, co utracił. Oczywiście, nie umniejszam tego rodzaju niepełnosprawności, jednak według mnie, trudniej się z nią pogodzić, gdy spływa na nas nagle i zmienia całe nasze życie. Wtedy już tylko od nas samych zależy jak sobie z nią poradzimy i czy będziemy w stanie swoje słabości mimo wszystko przezwyciężyć.

W książkach Klaudii podoba mi się to, że są realistyczne. Że mimo, iż dziewczęce i pełne romantyzmu Uli miłości, te powieści nie bombardują mnie bajkowością. Owszem, są może pewne przerysowane fragmenty, może zbyt piękne, by mogły się wydarzyć, ale czy na pewno ? Wszak zakochany człowiek patrzy przez różowe okulary i postrzega otaczający świat inaczej 😉 Ja czytając książki Klaudii bawię się dobrze - odpoczywam przy miłej lekturze, relaksuję, a jednocześnie mam zapewnioną dozę czegoś mocniejszego, głębszych przemyśleń i trudniejszych tematów.

Klara jest dziewczyną, która potrafiłaby poruszyć serce nie jednemu chłopakowi – bystra, piękna, o dobrym sercu, a jednocześnie niepewna siebie. Aleksander wydaje się, że ma serce z kamienia. Jednak jego własne życie naznaczone jest tragedią, przez którą wyszedł ze złamanym sercem i brakiem nadziei na lepsze jutro. Kiedy się spotkają to czy przebiją się przez mury, które postawili wokół swoich serc?

O jeju, ale ta książka podbiła moje serce! Nie spodziewałam się tego, kiedy po nią sięgałam. Historia przedstawiona w książce od razu skradła moje serce. Była pełna bólu i cierpienia, serce wciąż mi się krajało nad tym, co musieli przejść bohaterowie. Ale zacznijmy od początku.

Sposób, w jaki pisała autorka, od razu trafił w moje serce. Autorka postawiła na lekki styl pisania, a jednocześnie nie był ON „za lekki”, przez to pasował idealnie do tej książki. Budował ON cudowny, chwytający za serce klimat. Sprawiał, że z przyjemnością czytało się kolejne rozdziały. I to z szybciej bijącym sercem i wypiekami na twarzy!

Co do fabuły – większa część książki wciągała. Od samego początku chciało się z poznawać kolejne zawirowania sercowe bohaterów. Jednak był blisko końcówki był moment, w którym tempo akcji mocno spadło. Trochę mniej się działo i już się bałam, że tak będzie do końca, ale chwile później kamień spadł mi z serca, bo akcja ponownie się rozkręciła. I to na tyle, że na moment moje serce prawie się zatrzymało! Szybko wybaczyłam to autorce.

Jednak największe brawa należą się autorce za bohaterów, w szczególności za Aleksandra. Autorka świetnie go wykreowała. Był ON złożonym bohaterem, który nie otwierał przed ludźmi swojego serca. Bardzo podobało mi się też, jak zmieniał się przy Klarze, jak stopniowo wkradała się ona do jego serca.

Za samą Klarę także należy się autorce uznanie. Zwłaszcza za to, że w pierwszej książce autorki Klara nie zajmowała zbyt wiele miejsca w sercach czytelników. W tej powieści autorka pokazała, że będąc dobrą osobą można być złym bohaterem w historii kogoś innego. Ten zabieg ujął mnie za serce.

Z czystym sercem mogę Wam polecić „Ocalało tylko serce” z całego serca. Mam nadzieję, że ta książka zawładnie także Waszym sercem!

„Ocalało tylko serce” to kolejna piękna, wzruszająca i tak prawdziwa książka autorstwa Klaudii Bianek. Zawsze po skończeniu danej powieści autorki, już bym chciała przeczytać kolejną i wyczekuje premiery następnej książki. Autorka w swych powieściach porusza trudne tematy społeczne. W każdej znajdziemy inny problem, który może spotkać każdego z Nas. Sytuacje te są trudne i czasami ciężko sobie z nimi poradzić, ale zawsze historie Klaudii dają nadzieje na lepsze jutro i pokazują, że nawet w tak ciężkich sytuacjach znajdzie się miejsce na uśmiech, radość i miłość.

W najnowszej książce głównymi bohaterami są Klara i Aleksander. Dziewczyna to młoda, piękna, inteligentna studentka, czerpie z życia garściami. Ale jednocześnie jest bardzo niepewna siebie. Klara jest szczera, dobra oraz naturalna, naprawdę można ją polubić już od pierwszych stron. Nie udawała kogoś kim nie jest, zawsze była autentyczna w swoim zachowaniu. Natomiast ON to na pierwszy rzut oka normalny, zdrowy mężczyzna, przystojny, elegancki, co prawda gburowaty, ale przyciąga wzrok nie jednej z kobiet, a do tego jest prawdziwym bohaterem, który niejednokrotnie uratował czyjeś życie. Nikt nawet nie spodziewa się jak wygląda życie Aleksandra. A ta poza i mur jaki stworzył wokół siebie to maska pod, którą ukrywa swoje blizny z przeszłości. Pewnego dnia Klar i Aleks spotykają się u rodziców dziewczyny, ponieważ matki tych dwojga się przyjaźnią. Czy takie przypadkowe spotkanie może znaczyć coś więcej ? Jakie blizny z przeszłości skrywa Aleksander ? A Klara odnajdzie swoją pewność siebie ?

Podczas czytania tej pięknej, wzruszającej powieści nie mogłam się od niej oderwać. A emocje jakie towarzyszyły mi podczas czytanie są nie do opisania. Co prawda historia jest pełna bólu, cierpienia, ale też daje nadzieje na lepsze jutro. Zawsze książki Klaudii trafią do mnie bardzo głęboko, skłaniają do refleksji, a bohaterowie są tak realni, że czuje jakbym ich mijała codziennie na ulicy. Jeżeli jeszcze nie znacie książek Klaudii Bianek zachęcam do czytania, na pewno nie pożałujecie

„Ocalało tylko serce”, to smutna i poruszająca do głębi opowieść o mężczyźnie, który w jednej chwili stracił wszystko, na czym mu zależało- zdrowie, miłość, przyszłość i marzenia… Jego serce jednak ocalało, więc może nie wszystko stracone? Czy zaakceptuje siebie i otworzy się na nowe uczucie? Jestem zachwycona tą historią i uważam, że to najlepsza książka w dorobku autorki. Z każdą koleją powieścią udowadnia, że nie spoczęła na laurach i wciąż szlifuje swój talent, nieustannie zaskakując dojrzałymi i pełnymi emocji pomysłami. Nie mogę się doczekać ponownego spotkania!

Kto z was tęsknił za Groszkowicami i mieszkającymi tam bohaterami? Może jeszcze ich nie znacie i wasza przygoda ma się dopiero rozpocząć?

Pamiętacie Klarę z „Jednego takiego miejsca”? Nie czytaliście? Nic nie szkodzi!

Klara jest bystrą i piękną 20-letnią dziewczyną. Czerpie z życia garściami, bardzo dużo czasu poświęca na naukę i studia. Jednak gdzieś pomiędzy gonitwą o dobre stopnie, a drogą do sukcesu widzimy kruchą, zagubioną i niepewną siebie młodą kobietę. Klara ciągle zastanawia się nad istnieniem prawdziwej miłości. Czy kiedykolwiek uda jej się odnaleźć uczucie zapierające dech w piersi i przyprawiające o szybsze bicie serca? Niespodziewanie na jej drodze staje on...

Aleksander, bohater z krwi i kości. Nie raz ratował ludzkie życia narażając przy tym swoje własne. Tajemniczy, arogancki... Ukrywa przed światem prawdę o sobie, izoluje się od ludzi nie chcąc żeby jego historia ujrzała światło dzienne. Cierpi w samotności nie widząc nadziei na lepsze jutro. Wie, że nikt nie będzie chciał go pokochać takim jakim jest. Czy było warto? Nie ma najmniejszych wątpliwości, że tak.

Przepadłam w tej historii... Czy kogoś to jednak dziwi? Czytając o przeżyciach Klary i Aleksandra zapomniałam o całym otaczającym mnie wszechświecie. Klaudia już nie raz udowodniła, że od jej książek ciężko się oderwać i są to historie, które pochłania się w tępie ekspresowym. Wylałam tony łez. Przeżyłam ogrom skrajnych emocji. Śmiałam się jak wariatka po to żeby pare stron później ryczeć jak bóbr. Ktoś stojąc z boku mógłby pomyśleć, że przydałaby mi się poważna rozmowa z lekarzem. Nie będę się rozpisywać o innych bohaterach przewijających się przez „Ocalało tylko serce”, jednak mogę was zapewnić, że są naprawdę przeróżni i wyjątkowi.

Między rozdziałami możecie poznać postacie, które od razu podbiją wasze serca, które będą bawić was do łez i równie mocno

irytować. Przekonałam się do Klary, do której po „Jedynym takim miejscu” miałam dość neutralne podejście, jednak nie pałałam do niej wielką miłością. Wystarczyło mi dosłownie pare stron, żeby zmienić zdanie.

Aleksander, oh Aleks - to jest bohater o którym mogłabym opowiadać godzinami. Niesamowita postać, z głęboką i przykrą historią. Wspaniały młody mężczyzna, którym ciężko się nie zauroczyć. Jego przeszłość i przeżycia wnoszą tak wiele emocji do tej książki. Klaudii należą się ogromne gratulacje, bo jest to mężczyzna, który nie tak łatwo da wam o sobie zapomnieć. Bohater ratujący ludzkie życia, przez jednych doceniany przez innych nie. Czy naprawdę zasługuje na całe to cierpnie, które towarzyszy mu już od przeszło dwóch lat? Piosenka Dawida Kwiatkowskiego - „Na zawsze”, będzie mi już za każdym razem przypominać o Aleksandrze.

Dajcie się porwać pełnej przeżyć, rozczarowań i pięknych chwil emocjonującej historii! Ja już zacieram łapki oczekują kolejnego tomu, który ukarze się jeszcze w tym roku!

❗Istotna informacja: „Ocalało tylko serce” można czytać bez znajomości „Jedynego takiego miejsca”, jednak ja gorąco zachęcam was do sięgnięcia po obie książki. Najlepiej w takiej kolejności w jakiej były wydawane. ❗

Nie wiem, co ta książka w sobie ma (nie potrafię tego nazwać), ale wiem na pewno, że jest świetna. I naprawdę chwyta za serce. Pochłonęłam ją w jeden wieczór. A właściwie to jeszcze zahaczyłam jej lekturą o kawałek nocy, którą musiałam zarwać, ale wiecie co? Ta powieść była/jest tego warta!

Klara to piękna i bystra dziewczyna, która czerpie z życia pełnymi garściami, ale brakuje jej pewności siebie. Jest odrobinę zagubiona i czasami sama już nie wie, czy prawdziwa miłość to przypadkiem nie fikcja lub literacki wymysł. Jedno jednak trzeba dziewczynie przyznać - okazywać różnorakie emocje to ona potrafi jak mało kto.

Aleksander to cichy bohater, który gotowy był poświęcić swoje życie po to, by uratować kogoś innego. Chłopak sprawia wrażenie enigmatycznego i gburowatego, ale pod tym pancerzem kryje się ktoś, kto nie do końca wierzy w to, że doczeka się 'szczęśliwego zakończenia' i cynizmem maskuje ból wywołany zdarzeniami z przeszłości.

Czy dwie zupełnie od siebie różne osoby, mające kłopot z zaufaniem, mogą ocalić siebie nawzajem?

Czytając opis na okładce, w pierwszej chwili by było można pomyśleć, że to będzie kolejna banalna historyjka, powielająca utarte schematy. Lektura kilku pierwszych stron książki wystarczy, by zrozumieć, że znajdziemy w niej jednak coś więcej. Coś boleśnie pięknego. Coś uroczo skomplikowanego. I coś cholernie wzruszającego.

Ta historia sprawia, że w trakcie jej czytania emocje biorą górę a czytelnik nie jest w stanie nad nimi w żaden sposób zapanować. Klaudia Bianek wplotła w swoją książkę temat ciężki, ale też niezwykle życiowy i właśnie dlatego wszystko to, o czym czytamy, wydaje się bardziej prawdziwe/wiarygodne, a emocje, które się odczuwa - intensywniejsze.

'Ocalało tylko serce' to książka z rodzaju tych, które udowadniają, że literki/słowa/zdania zapisane na papierze potrafią człowieka złamać od środka, sprawić, że zaboli go serce, ale jednocześnie nauczą, jak złożyć te złamane kawałeczki z powrotem. Naprawdę rzadko zdarza mi się płakać podczas czytania, ale rety - ta powieść sprawiła, że ryczałam niemalże jak bóbr. Przepiękna historia. Po prostu przepiękna ;)

“Jego ciało zostało dożywotnio zniszczone. Odebrano mu sprawność i możliwość wykonywania wymarzonego zawodu strażaka. W tamtej chwili, przed kilkoma laty, stracił wszystko”.

Klara jest dwudziestoletnią studentką. Jest ładna, bystra i jednocześnie niepewna siebie. Ma chłopaka, jednak ciągle zastanawia się czy to właśnie ON jest jej wielką miłością. Aleksander był kiedyś strażakiem, ocalił nie jedno życie. Zdaniem wielu osób jest bohaterem, jednak dla siebie jest przegranym. Dla wszystkich jest arogancki i tajemniczy. Robi wszystko, żeby ukryć swoją historię i nikomu nie pokazywać jak bardzo cierpi. Pewnego dnia, żeby uszczęśliwić matkę udaje się z nią na kolację do Państwa Zegarków. Tam poznaje Klare.

“Ocalało tylko serce” to pierwsza książka Klaudii Bianek po którą sięgnęłam. Zakochałam się w niej od pierwszego rozdziału. Jest to romans, jednak historia Klaru i Aleksa nie jest cukierkowa i idealna. Aleks ma za sobą trudną przeszłość, codziennie musi mierzyć się z konsekwencjami decyzji sprzed kilku lat. Historia tej dwójki pokazuje, że pomimo tego jak bardzo nienawidzimy siebie i życie dało nam w kość. Daje nam też drugą szansę, a jeśli dwie osoby są sobie przeznaczone to los sprawi że odnajdą się. W tej historii nie mam się do czego przyczepić. Spędziłam świetny czas z tą książką i bardzo ją polecam. Na pewno też sięgnę po inne książki tej autorki !

“Była dobrem, którego nigdy w życiu nie spodziewałbym się już spotkać.

Była szansą na wyjście z mroku własnych lęków, uprzedzeń, kompleksów.

Była nadzieją na kolejny lepszy dzień…”

IG: @studentkaczyta

Pochłonęłam tę książkę w dwa dni. Dostarczyła mi wielu emocji i wzruszeń. Bardzo ciekawie poprowadzona historia, pełna zwrotów akcji i miłych zaskoczeń. Bohaterowie sympatyczni, da się razem z nimi przeżywać emocje. Każdy bohater ma swoją osobowość i historię, która go reprezentuje. Polecam wszystkim miłośnikom emocjonalnych i wzruszających historii :)

Klara to piękna i bystra kobieta za którą ogląda się każdy mężczyzna, jednak bardzo nieśmiała i niepewna siebie. Pewnego dnia na rodzinnym spotkaniu poznaje Aleksandra. Tajemniczego, szalenie przystojnego, starszego kilka lat mężczyznę, który ją intryguje, a za razem odstrasza swoim wybuchowym zachowaniem.

Miłość rządzi się swoimi prawami, ale czy Aleksander w końcu zaakcptuje siebie i pozwoli, aby przeszłość i jej skutki nie zatruwały mu życia? Czy oboje mają szansę na ocalenie?

Moje pierwsze spotkanie z piórem autorki i jestem całkowicie zauroczona, oczarowana, zakochana i emocjonalnie rozbita! *-*

Ale! Zacznę od tego, że pióro Klaudii Bianek jest bardzo lekkie, a historia przez nią napisana wręcz czytała się sama. Po prostu zaczęłam pierwszą stronę i nie mogłam przestać.

Obie postacie są bardzo ciekawie przedstawione, jednak postać Aleksandra przykuwa najbardziej uwagę. Autorka stworzyła postać, która z ciężkim bagażem doświadczeń niedalekiej przeszłości stara się jakoś żyć, jednak bez nadziei na lepsze jutro. Bez nadziei na miłość i szczęście..

To niezwykle prawdziwa, wzruszająca, emocjonująca i ciekawa historia, która udowadnia, że miłość nie zna żadnych granic, że szczęście można zaznać w najmniej oczekiwanym momencie, a przypadkowo poznana osoba może odmienić twoje życie jeśli tylko wyrazisz na to zgodę.

Fakt, były chwile, że miałam ochotę wstrząsnąć porządnie Aleksandrem, ale ostatecznie było warto trzymać nerwy na wodzy.

Piękna i wzruszająca historia, która jest idealna dla każdego miłośnika gatunku.

Polecam