Niewidzialny front

Mijający 2020 rok przejdzie do historii. Dlaczego? Myślę, że każdy z nas zna odpowiedź na to pytanie. I choć jest wielu myślących, że pandemia koronawirusa to fikcja, a osoby „dotknięte” tą chorobą to „statyści”. Nie zamierzam polemizować z Panią śpiewającą o tym, że „nie była Ewą”. Lecz przyznam, że lepiej będzie, gdy Pani Edyta zajmie się śpiewaniem, a kwestię pandemii pozostawi fachowcom. A Tomasz Rezydent autor książki „Niewidzialny front” takim fachowcem jest.

Pan Tomasz ukończył studia lekarskie, jest inżynierem biotechnologii i znalazł się na pierwszej linii walki z pandemią. W swej książce zdaję szczegółową relację z tej walki. Jak sam przyznaje „ten dziennik jest subiektywnym zapisem rzeczywistości, którą obserwowałem jako lekarz pracujący w szpitalu jednoimiennym”. W książce znajdziemy szczegółowe fakty, spostrzeżenia i opinie na temat tego co działo się w naszym kraju od momentu wybuchu pandemii do 1 lipca 2020 roku.

Ta książka to poruszający zapis stu dwudziestu dni walki z epidemią SARS-CoV-2. Zostajemy wprowadzeni w absurdy organizacyjne, poznajemy również relacje personelu medycznego. Autor ukazuje nam również historie pacjentów, którzy przeżyli koronawirusa, czy też znaleźli się w szpitalu w wyniku splotu pewnych okoliczności.

„Niewidzialny front” to książka, ukazująca historię nie fabularyzowaną, lecz w pełni prawdziwą. Odzwierciedla nam prawdę, bez koloryzowania. I choć często na tym froncie nie było kolorowo, to możemy znaleźć w tej książce humor, ale przede wszystkim tragiczne historie, które przerażają.

„Niewidzialny front. Zapiski lekarza z pierwszej linii walki z koronawirusem, strachem i paniką” to wycinki wydarzeń, których doświadczył Tomasz Rezydent. Dziś dzieli się z nami swoimi doświadczeniami, które mogą być dla uświadomieniem, że walka z tą chorobą jest bolesna nie tylko dla pacjentów, lecz również lekarzy i ratowników medycznych, którym należą się słowa uznania. To oni każdego dnia w narażeniu swojego życia i zdrowia ryzykują, by pacjenci mogli powrócić do normalnego życia. Autor ukazuje nam całą prawdę o walce, w której jak na razie nasza cywilizacja przegrywa. Niestety! Lecz bardzo dobrze się stało, że książka ujrzała światło dzienne. Zdecydowanie polecam!

Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Dom Wydawniczy Rebis [Adres usunięty]

[Adres usunięty]

Wiele powieści pojawiło się w ostatnich miesiącach dotyczących walki z pandemią koronawirusa. Jednak Niewidzialny front to zapiski z pierwszej linii walki z wirusem. Otrzymujemy relację, której autor, a zarazem bohater, jest bezpośrednim uczestnikiem. To ON walczy z niepokonanym złem, które zjawiło się niespodziewanie nie tylko w naszym kraju, ale i na świecie. To ON codziennie stawia czoła coraz to nowym i nagłym objawom tej choroby, to ON diagnozuje i leczy, nie bacząc na swoje zdrowie. Dla niego najważniejszym celem jest uratowanie każdej chorej osoby. Ale nie jest to łatwe, gdy na drodze staje cała machina biurokracji, podziałów między szpitalami, ustalania kategorii lecznic, segregowania pacjentów. Traci niepotrzebnie czas i energię na przekomarzanie się z dyspozytorami pogotowia, by walczyć o możliwość przyjęcia chorych przez dany szpital. Niewyobrażalne, ale bardzo prawdziwe i smutne. Dla mnie, osoby będącej z drugiej strony tej walki, niewiarygodne.

Tomasz Rezydent, młody lekarz, pracuje w szpitalu jednoimiennym, który na początku epidemii otrzymał taki status. Większość oddziałów została przekształcona w oddziały zakaźne i covidowe. I wszystkich … niezależnie co ich boli, dyspozytorzy kierują do tego szpitala. A jak tylko pacjent wspomnie, że ma gorączkę, to cel podróży wiadomy. Szpital jednoimienny. Znaczna część pacjentów nigdy nie powinna do tego szpitala trafić, ale bałagan organizacyjny sprawił, że właśnie tam trafili. Często marnowano bardzo cenne minuty ich życia, które w nagłym postępie choroby są na wagę złota. Ale to się w tym chaosie nie liczyło. Brak organizacji, wielogodzinne dyżury, zamieszanie z oddziałami, ale i złe chęci i brak dobrej woli ze strony niektórych medyków potęgowały tylko ten nieład i utwierdzały w przekonaniu, że nasze szpitale są przygotowane na epidemię tylko w teorii. Praktyka prezentuje zgoła odmienny obraz. Smutny i przerażający. Jestem przekonana, że żaden pacjent nie chciałby być leczony w takiej atmosferze. Autor zdaje nam relacje, dzień po dniu, z piekła pandemii, z centrum walki z tym niewidzialnym i brutalnym wrogiem.

„JAKOŚ”. To słowo opisuje wiele kwestii w polskiej ochronie zdrowia. Jakoś się zrobi, jakoś się grafik załata, jakoś to będzie ...”

Bohater i inni lekarze z jego szpitala walczą z wirusem COVID-19, czują się odpowiedzialni za innych ludzi, swoją pracę traktują jak życiową misję. Nie liczy się ich szczęście, realizacja własnych życiowych marzeń i priorytetów zostaje odłożona w czasie, to nie jest czas na bycie szczęśliwym. To czas na pokonanie wroga, który atakuje ludzi zarówno starszych, jak i młodych, zdrowych i chorych. On nie ma jednego obiektu zainteresowań, każdy z nas jest na jego celowniku. Każdy może być jego ofiarą, niezależnie od płci i wieku.

Niewidzialny front to historia bardzo nam bliska i prawdziwa, na wyciągnięcie ręki. Nie jest ona wytworem wyobraźni autora, ale efektem obserwacji otoczenia, bliskich i znajomych. Lekarze – będąc w samym centrum tego piekła – nie poddają się, walczą z wirusem, codziennie ratują setki ludzkich istnień, ale też ponoszą porażki. Wiadomo, że nie każdego uda im się uratować. Wtedy czuje się ból i gorycz porażki, pacjent odszedł, pomimo, że z wszystkich sił starali się utrzymać go przy życiu. Wszyscy lekarze są bohaterami, należy im się wielki szacunek i pokłon. To oni są na pierwszej linii frontu, to na nich pacjenci się wyżywają za wszelkie porażki i niepowodzenia, to oni zbierają wszystkie obelgi i złości. Ale się nie poddają, pracują po kilkanaście godzin dziennie, dla nich każde uratowane życie to dar od Pana, to nagroda za ciężką pracę i bezgraniczne poświęcenie.

Ta lektura nie jest łatwa, chociaż świadomość, że mamy takich lekarzy jak Tomasz Rezydent napawa optymizmem i nadzieją. Zderzamy się z trudnym przeciwnikiem, którego nie wiemy jak można pokonać. Czy jednak musimy się przyzwyczaić z nim żyć? Czy ON nie da nam spokoju? Nie wiem, myślę, że niewielu jest w stanie odpowiedzieć na to pytanie. Ta lektura skłania do głębokich refleksji i przemyśleń, do zastanowienia się nad naszym dotychczasowym sposobem życia, ciągła pogonią za czymś nowym i lepszym. Czy warto? Jak obrazują ostatnie miesiące przyzwyczajenia można zmienić, można się zatrzymać i mieć chwilę dla siebie i dla bliskich. Nie warto gonić, to czas nam dany, który trzeba obowiązkowo dobrze i mądrze wykorzystać. To nie jest łatwe, ale warto spróbować.

Po lekturze tej powieści każdy powinien zweryfikować swój system wartości i szczerze odpowiedzieć sobie na pytanie, co jest w życiu najważniejsze. Jestem pewna, że historia opisana przez autora sprawi, że odpowiedź nie będzie sprawiać ci problemu.

Zachęcam do sięgnięcia po tę prawdziwą relację z pierwszej ręki. Dla niedowiarków otworzy oczy i uzmysłowi, że z tym wirusem to tak naprawdę nie ma żartów. Jest, sieje niepokój i spustoszenie, i przez niego umierają ludzie w różnym wieku, nie tylko starsi, młodych też nie oszczędza.

Warta uwagi, zwłaszcza, że cały czas jesteśmy w centrum pandemii, która nie ma zamiaru nas opuścić. Zadomowiła się u nas na dobre. Polecam gorąco. Szczera i realistyczna.

Początki walki z epidemią SARS-CoV-2 niewątpliwie były trudne. Były czasem niepewności nie tylko dla nas, dla społeczeństwa, dla „zwykłych ludzi” - były przede wszystkim trudnym czasem dla personelu medycznego. Jak ten okres walki z epidemią wyglądał z perspektywy lekarza, pracującego na pierwszej linii walki z koronawirusem?

"Niewidzialny front" to zapiski Tomasza, lekarza rezydenta, który pracował w szpitalu przeznaczonym dla pacjentów zakażonych wirusem SARS-CoV-2. Autor opisuje w nich rzeczywistość pracy personelu medycznego w jednym z polskich szpitali, który jako jeden z pierwszych został przekształcony w szpital jednoimienny. Chociaż, być może, zapiski te można także częściowo odnieść do innych szpitali, w których lekarze walczyli - i nadal walczą - o ludzkie życie...

Początki do łatwych nie należały. Pojawienie się w Polsce pierwszych przypadków osób zakażonych koronawirusem, uświadomiło nam, jak słabo jesteśmy przygotowani na takie szybkie, a wręcz "masowe zakażenia"; jak słabo jest przygotowana do tego nasza ochrona zdrowia – także organizacyjnie. Lęk pojawił się nie tylko u przeciętnego Kowalskiego, ale początkowo był obecny także wśród lekarzy - o czym możemy przeczytać w zapiskach rezydenta Tomasza. Pacjentem z Covid-19 musiał zajmować się niemal każdy lekarz, niezależnie od specjalizacji, niezależnie od posiadanej przez siebie wiedzy i praktyki w zakresie wirusologii.

Nie mam jednak na celu krytykowania personelu medycznego, wręcz przeciwnie. Cieszę się, że ta książka powstała. I pomimo tego, że zostały w niej zakryte lub zmienione nazwy szpitali i imiona głównych bohaterów, to ma ona dla mnie wielką wartość; ukazuje to, co działo się naprawdę. Zapiski te można z całą pewnością potraktować jako obiektywne źródło wiedzy o początkach walki z epidemią w polskich szpitalach. Źródło niezniekształcające rzeczywistości i niezakłamane przez media.

Dzięki tej książce miałam możliwość ponownego prześledzenia tego, co działo się całkiem niedawno. Co wywołało tak wiele negatywnych emocji. Teraz mam wrażenie, że szara codzienność powoli wraca do normy… Ale, czy na pewno? Są szczepionki (chociaż proces szczepienia pozostawia wiele do życzenia). Uczniowie stopniowo wracają do szkół. Niedawno rząd otworzył także sklepy w galeriach. Myślę, że wszyscy jesteśmy już zmęczeni tą sytuacją - niemal całodziennym siedzeniem w domu, noszeniem maseczek w miejscach publicznych. Brakuje nam relacji i rozmów z ludźmi, zwykłego bycia razem, i zwykłego codziennego narzekania - na pogodę, rządzących, a nawet na tego kierowcę, który zablokował nam wyjazd…

Nikt z nas nie wie, ile to jeszcze potrwa, chociaż wszyscy staramy się patrzyć z nadzieją w przyszłość. Być może na ten temat powstanie jeszcze wiele książek, a epidemia zostanie przedstawiona z różnych perspektyw. I z pewnością ma to wartość, że dzielimy się swoimi przemyśleniami, refleksjami, jednocześnie nie ukrywają tego, jak jest naprawdę.

Dziękuję Autorowi za tę książkę. Za to, że opisał, jak wyglądała praca lekarzy, którzy każdego dnia walczą o ludzkie życie. Zdecydowanie polecam tę książkę.

Zapiski z pierwszej linii frontu

Zimą 2020 roku świat obiegły informacje o tajemniczym wirusie, który szaleje w Chinach. To było dla wielu ludzi na końcu świata, gdzieś daleko i to niebezpieczeństwo nie wydawało się groźne. Przecież do tej pory było tyle lokalnych epidemii!

Ale ten wirus objął w swe objęcia cały świat i szybko dotarł do Europy. We Włoszech rozpoczął konkretny pogrom, a miejscowość Bergamo znalazła się na ustach całego globu. Wkrótce tajemniczy patogen nazwany covid 19 dotarł i do Polski. Początkiem marca cała Europa zamarła. Świat stanął w miejscu, dosłownie się zatrzymał. Zaprzestały pracy szkoły i uczelnie, zakłady pracy, stanęły linie produkcyjnie, a ludzie wykupowali w sklepach zapasy na "dwa tygodnie". Z półek znikała żywność i papier toaletowy oraz mydła i środki czystości. Maseczki jednorazowe osiągały gigantyczne ceny. Tych z filtrami prawie nie można było dostać, a ich ceny wzrosły o kilkaset procent. Wszyscy rozumieli co znaczy "zostań w domu", zamknięto teatry, kina, centra handlowe i obiekty kultury. Pojawiły się hasła izolacja, kwarantanna i wielu uświadomiło sobie jak ważną instytucją są Sanepidy. A w szpitalach ... Tam zaczął się prawdziwy szał. Ochrona zdrowia nieprzygotowana na trudną sytuację musiała się zorganizować i zacząć pracować w nowym, dziwnym trybie jak nigdy dotąd niewprowadzonym na masową skalę. Do walki z tajemniczym i śmiertelnie groźnym patogenem stanęli medycy. Lekarze, laboranci, średni personel medyczny, diagności i wszyscy od których pracy działanie jednostek medycznych jest uzależnione.

Jednym z lekarzy, który znalazł się na pierwszej, jakże niebezpiecznej, linii frontu był Autor książki, którą chcę w tym tekście zaprezentować. Tomasz Rezydent pracował w jednym z niewielkich polskich szpitali, które zdecydowano się przekształcić w tzw. szpital jednoimienny, który miał przyjmować chorych na covid19. Tam mieli trafiać na diagnostykę chorzy podejrzani o zakażenie, tam mieli walczyć o życie i zdrowie pacjenci w poważnym stanie, którzy wymagali hospitalizacji. Tam personel medyczny miał uczyć się nowego stylu walki na początku nie za bardzo dysponując sprzętem i środkami ochrony w postaci masek, środków dezynfekcyjnych czy respiratorów.

Tę książkę nie potrafię ocenić w przedziale podobała mi się czy nie. To nie ten typ literatury. To dokument, genialny reportaż i świadectwo dla potomnych jak naprawdę było. Bo ten tytuł jest na wskroś prawdziwy i pełny prawdy w przeciwieństwie do tego, co serwowały media i social media. Tu wygrywa prawda, która niekiedy jest gorzka i bolesna. Tu jest miejsce na strach, ale i bohaterstwo. Tu nie owija się niczego w bawełnę. Tu nie ma miejsca na korekty, poprawki czy upiększenia. Tu jest realna walka, dramaty, ludzkie uczucia z których nawet opanowany mężczyzna, któremu nie obce są prawdziwe szpitalne dramaty, nie jest wyzuty. Na kartach książki zapisane są na gorąco wspomnienia. Ten dziennik pisany gdzieś w sporym stresie i nieludzkim zmęczeniu otwiera wyobraźnię czytelnika. Tym samym otwiera oczy i uświadamia z czym tak naprawdę musieliśmy się zmierzyć.

Autor nie oszczędza nikogo, choć robi to anonimowo. Pokazuje błędy, które mogły sporo kosztować. Krytykuje, wyraża swoje niezależne zdanie, pokazuje ludzkie słabości, solidarność, ale i głupotę. Zapomina o filtrach, które w dzisiejszym świecie mają tak częste zastosowanie. Pozwala przeżyć ten czas, kilka pierwszych miesięcy pandemii jeszcze raz, pokazując je z perspektywy tego, który musiał się zmierzyć z bezpośrednim niebezpieczeństwem. Takich lekarzy w Polsce było setki.

Dziś, gdy minęły prawie dwa lata i znamy dalszy rozwój wydarzeń odczułam, że i tak los obszedł się z ludźmi w miarę łaskawie. Wirus zebrał swoje żniwo, ale stracił na sile i choć wiele osób zachorowało widać pewne światło w tunelu.

Ten tytuł został napisany by pokazać prawdę i dokładnie tak się stało. Czuć ją z kartek książki, a jej największym atutem jest właśnie autentyczność. Tu nie poszło o propagandę sukcesu czy bicie braw, choć te jak najbardziej należą się tym, którzy pracowali i pomagali.

Ten dokument robi ogromne wrażenie. Ja czytałam go z perspektywy osoby, która nie zachorowała objawowo na ten patogen. Wiem jednak, że ci, którzy leżeli na szpitalnych łóżkach i wygrali mogą mieć problem z lekturą. Koszmary mogą wrócić. Ta książka powinna nade wszystko trafić w ręce osób, która ironizują z choroby oraz tych którzy cenią mistrzowską literaturę faktu i reportaż.

Jestem już po lekturze, ale głową nadal w niej. Czytanie było też dla mnie chwilą refleksji i zadumą nad kruchością życia i słabością człowieka, który mimo swoich osiągnieć jest słaby i bywa bezsilny.

Niesamowita książka, którą gorąco polecam. Jest naprawdę warta poznania. Z serca rekomenduję.

Opinie równie wiarygodne jak ta książka, jak wypowiedzi autora. O ile książkę można nazwać fikcją literacką o tyle autora … Pan mógłby napisać drugą cześć- poradnik jak połączyć ratowanie życia milionom w czasie szalejącej pandemii a w wolnej chwili napisać książkę.