Nawiedzony dom na wzgórzu

Dom pełen strachu…

„Nawiedzony dom na wzgórzu” autorstwa Shirley Jackson to klasyka powieści grozy, w oparciu o którą powstało co najmniej kilka ciekawych ekranizacji, a sama powieść była inspiracją dla wielu innych autorów. Ostrzyłem sobie zęby na to wznowienie gdyż czytelniczo nie miałem jeszcze z Panią Jackson (niestety) do czynienia. I to książkowe spotkanie wypadło w zasadzie poprawnie… jednak z nutką pewnego zawodu.

Owiany złą sławą dom, w którym rzekomo straszy. Jeżące włos na głowie historie mieszkańców z dawnych lat będące świadectwem tego, że coś z tym domostwem jest zdecydowanie nie w porządku. Czy to wszystko prawda, czy tylko mit, lokalna legenda? Czy dom na wzgórzu rzeczywiście jest nawiedzony? Odpowiedź na to pytanie pragnie odnaleźć doktor Montague – znawca okultyzmu i badacz zjawisk paranormalnych. Zbiera ON grupę śmiałków, którzy za wynagrodzeniem zobowiązują się spędzić w nawiedzonym domu kilka dni, aby naocznie przekonać się o tym, czy rzeczywiście coś tam straszy. Domostwo jest ogromne, a służba co najmniej dziwna. Zastanawia też fakt, że po zmroku służba nie nocuje na terenie domostwa, lecz w leżącym nieopodal miasteczku…

Początki pobytu nowych mieszkańców wydają się niewinne i nic szczególnego się w zasadzie nie dzieje. Jednak wraz z upływem dni coś się w wyczuwalny sposób zmienia… Montague i jego towarzysze doświadczają dziwnych zjawisk, a ich myśli biegną coraz częściej w rejony, w które nigdy w zasadzie nie zabłądziły – zupełnie jakby ktoś sterował myśleniem nowych lokatorów domu z zamiarem doprowadzenia ich do obłędu. Grupka śmiałków coraz bardziej przeczuwa, że dom zbiera siły po to, by zaatakować któregoś z nich.

Klasyka klasyką, jednak „Nawiedzony dom na wzgórzu” mnie rozczarował… Zaczynam powoli myśleć, że to kwestia tego, iż nie do końca odpowiada mi klimat powieści grozy z drugiej połowy ubiegłego wieku – podobne odczucia miałem bowiem chociażby względem „Całopalenia” Marasco (skądinąd pozycja do powieści Jackson tematycznie nieco podobna). Może to kwestia niefortunnego doboru lektur? Nie wiem… Czegoś mi jednak w książce Shirley Jackson brakowało i będąc świeżo po lekturze z całą pewnością nie nazwałbym jej pełnokrwistą, gotycką powieścią grozy, która od pierwszej do ostatniej strony jeży włos na głowie.

Książka zrecenzowana dzięki uprzejmości Księgarni [Adres usunięty]

#nawiedzonydomnawzgórzu #shirleyjackson #taniaksiazka #bloggujezTK

[Adres usunięty]

Shirley Jackson i książka pt. Nawiedzony dom na wzgórzu jest dobra. Zwyczajnie dobra. Przeczytałam ją nie męcząc się jak to bywa w przypadku książek, które jednak nie ciekawią. Niemniej jednak w moim odczuciu czegoś w niej brakuje. Niby fabuła ciekawa ale jakoś tak nie porywa. Co więcej nie za specjalnie spodobał mi się sposób wykreowania bohaterów w tej książce. Moim zdaniem jest to książka na tak zwane zabicie czasu. Czytając książki po przeczytaniu przeważnie odkładam je na konkretna półkę w biblioteczce. Niektóre trafiają na półkę gdzie są książki, do których na pewno jeszcze wrócę. Inna półka to moje ulubione tytuły, a kolejna to książki, które zostaną ale raczej do nich nigdy nie wrócę. Niestety w mojej biblioteczce ta książka trafia na ostatnią półkę.

"Niebezpieczeństwo sił nadprzyrodzonych polega na tym, że atakują w punkcie, w którym nasze współczesne umysły są najsłabsze, w którym porzuciliśmy nasz obronny pancerz przesądów i zabobonów i pozostaliśmy bez żadnej zastępczej obrony."

Tytuł od dawna miałam na uwadze, jednak nie mogłam dostać książki, w księgarni, antykwariacie, bibliotecznych zbiorach, a zatem skoro teraz pojawiła się okazja, to skwapliwie z niej skorzystałam. Całkiem udane spotkanie, pod hasłem kolekcjonowania wrażeń z klasyką literatury grozy, poznawaniem prekursora thrillera psychologicznego, nawiązywaniem do postaw kształtowania się współczesnego horroru. Współcześnie powieść nie wywoła już tak intensywnego wrażenia, jakie musieli odczuwać czytelnicy z lat pięćdziesiątych ubiegłego wieku, ale wciąż potrafi fantastycznie odnieść się do wyobraźni odbiorcy. Nie ma łopatologii, bezpośrednich manifestów, szczegółowych wyjaśnień. Szanuje się czytelnika, wierzy w jego umiejętność zaglądania pod kolejne warstwy intrygi i wychwytywania refleksyjnych przesłań.

Nawiedzony dom, grupka nieznających się wcześniej osób, kumulacja osobliwych metafizycznych doświadczeń, narastająca mglistość, wilgoć, mroczność, niepewność i niejednoznaczność. Przyjemnie prowadzona intensyfikacja emocji czytelnika, wciągania w pułapkę pozorów, złudzeń, iluzji i manipulacji. Z realności i rozsądku wkraczanie w irracjonalne odczucia, nieprawdopodobne incydenty, nieprawdziwe myśli postaci. W miarę upływu fabuły coraz mocniej doświadcza się nieznoszącą sprzeciwu wolę wiktoriańskiego domu z zatrważającą konstrukcją i ponurym obliczem. Przepojony złem Dom na Wzgórzu przekazuje sygnały, że lepiej trzymać się od niego z daleka, nie wkraczać w obszar wzgórz, na których jest usytuowany, pozostawić odciętym od sąsiadów i reszty świata. Zastanawiamy się, co tak naprawdę czeka głównych bohaterów, z czym przyjdzie się im zmierzyć, do jakich czynów będą zmuszeni, aby w nim przetrwać. Towarzyszy delikatna postać grozy, surrealistyczny klimat, specyficzna atmosfera, lustro makabrycznych wizji, schizofreniczny odcień identyfikacji z czymś strasznym, nieuchwytnym i ulotnym.

Autorka prowadzi inteligentną grę z czytelnikiem, wkracza w sferę skrzywionych umysłów, falujących obrazów, zawiłych perspektyw. Architektura domu niczym struktura mózgu, wyposażenie domu niczym zwoje mózgowe, zaś światło, odgłosy i przeciągi niczym praca neuronów. Podążamy tropem stanu umysłu egocentrycznej Eleanor, jej niepoznanej w pełni przeszłości, doświadczeń związanych ze śmiercią matki i trudności z budowaniem społecznych relacji. Podważamy zdolność trzeźwych osądów, podatność na obsesyjną manipulację i przywoływanie złowieszczych brzmień. Tak naprawdę, zakończenie powieści zależy od tego, którą ścieżką przypuszczeń i interpretacji podąży czytelnik, na ile głęboko zechce wniknąć w ukrytą za wątkami istotę fabuły, czy zrezygnuje z powierzchownego i dosłownego odbierania scenariusza zdarzeń, bo wówczas książka nie rozczaruje, a pozostawi z uczuciem satysfakcji. Jak skończy się pobyt w Domu na Wzgórzu dla Johna Montague, doktora filozofii i antropologii, fascynującego się zjawiskami nadprzyrodzonymi, i jego asystentów Eleanor, Theodory i Luka?

[Adres usunięty]

Lubię horrory. Boję się, ale lubię. Jakiś czas temu obejrzałam pierwszy odcinek serialu o tym samym tytule i postanowiłam najpierw sięgnąć po książkę. Tak już mam, że najpierw książka, a później film. Czy w tym przypadku decyzja okazała się słuszna?

'Pomiędzy drewnem, a kamieniami Domu na Wzgórzu zalegała głucha cisza, a to, co po nim chodziło, chodziło samotnie.'

Dom na Wzgórzu cieszy się wątpliwą popularnością. Nikt nie chce w nim zamieszkać. Co więcej, nikt nie chce mieszkać nawet w jego pobliżu. Doktor Montague postanawia napisać o nim książkę, jednak najpierw zamierza w nim zamieszkać. Znajduje kilku śmiałków i tak podczas wakacji wprowadza się tam wraz z Eleanor, Theodorą oraz Lucasem. Czy dom pozwoli im zamieszkać wewnątrz? Co takiego odkryją?

Nie ukrywam, że liczyłam na książkę, która zamrozi mi krew w żyłach. Historia niewielka objętościowo, ale chciałam się bać. Niestety, oczekiwałam trochę za dużo. Było kilka momentów, w których wyobrażenie wydarzeń odrobinę mnie przestraszyło, ale to nie całkiem było to, czego oczekiwałam. Jestem pewna, że gdybym to samo widziała na ekranie, przestraszyłabym się zdecydowanie bardziej. Sama fabuła była ciekawa, nie przeczę, ale zabrakło mi tych momentów.

Jeśli oczekujecie strasznego horroru, to książka wam tego nie dostarczy. Jednak dobrze poznać historię Domu na Wzgórzu, chociażby jako wstęp przed obejrzeniem serialu. Nie polecam, ani nie zniechęcam. Sami podejmijcie decyzję.

'Ten dom czuwa, nie spuszcza oczu z nikogo. Bacznie obserwuje każdy krok.'

NIECH TA POWIEŚĆ NAWIEDZI WASZE PÓŁKI

„Nawiedzony dom na wzgórzu” jest tym dla horrorów o nawiedzonych miejscach, czym „Dracula” dla opowieści o wampirach. May tu więc nie tylko do czynienia z absolutną klasyką zarówno gatunku, jak i podgatunku, ale także jego kwintesencją. I to kwintesencją znakomitą, wciągającą, intrygującą i dostarczającą solidnej porcji mocnych wrażeń.

Doktor John Montague uważa, że żaden organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu. Dlatego też, choć jest filozofem z wykształcenia, poświęcił się badaniu zjawisk paranormalnych. Teraz zamierza przyjrzeć się bliżej Domu na Wzgórzu, miejscu rzekomo nawiedzonemu, pełnemu niewyjaśnionych zjawisk i strachów. Wynajmuje go więc na trzy miesiące, mimo wysokich kosztów, i zaczyna szukać ochotników do wzięcia udziału w jego eksperymencie. Chce tam zamieszkać wraz z e swą nietypową ekipą na całe lato i przekonać się, czy rzeczywiście dzieje się tam coś niezwykłego. Na swoich asystentów wybiera ludzi, którzy w życiu doświadczyli kontaktów z czymś nie z tego świata, niestety na jego ofertę odpowiadają tylko dwie kobiety. Pierwszą z nich jest trzydziestodwuletnia Eleanor Vance, która jako nastolatka przeżyła trwający trzy dni deszcz kamieni padający na jej rodzinny dom. Mimo ostrzeżeń krewnych, czuje impuls pchający ją do zamieszkania w Domu na Wzgórzu. Drugą, piękna Theodora, kobieta potrafiąca odczytywać karty nawet ich nie widząc. Ekipę zamyka Luke Sanderson, przyszły spadkobierca rezydencji, a zarazem złodziej i oszust, którego obecności domaga się jednak prawnik. Z ich pomocą Montague chce w naukowy sposób zbadać zjawiska nadprzyrodzone, wkrótce wszyscy zaczynają doświadczać dziwnych zdarzeń. Na początku nieszkodliwych, ale szybko pojawiają się wątpliwości co do bezpieczeństwa uczestników eksperymentu…

Któż z nas nie zna tego schematu? Grupka ludzi, wielki dom, najczęściej wiktoriańska willa, dziwne zjawiska a wreszcie konfrontacja ze złem. Literatura i kino, komiksy, a nawet gry eksploatują go od niepamiętnych czasów, co zatem ma do zaoferowania „Nawiedzony dom na wzgórzu”? To wprawdzie klasyczna już powieść (po polsku zresztą od lat niewznawiana, chwała więc za to, że Replika z okazji powstającej dla Netflix serialowej adaptacji zdecydowała się przypomnieć ją czytelnikom), ale powstała stosunkowo niedawno, bo w roku 1959, zaledwie na sześć lat przed śmiercią Shirley Jackson. A jednak pochodząca z San Francisco autorka zdołała z tematu wycisnąć wszystko co najlepsze. Nie ważne, że zrobiła to w sposób nieco naiwny, bo jej pisarstwo nie należy do szczytowych osiągnieć literatury światowej. Ale pasja pisarki, jej szczerość i wyobraźnia sprawiają, że „Nawiedzony dom…” przekonuje, urzeka i fascynuje, trafiając zarówno do serca, jak i umysłu. Nie trzeba bowiem kwiecistych opisów ani wysublimowanego pisarstwa, by zbudować dobry klimat, ciekawe postacie i fabułę, która zapada w pamięć i z perspektywy lat okazuje się ponadczasowa.

Warto też zauważyć kilka innych aspektów dzieła Jackson. Weźmy choćby jej delikatność w poruszaniu tematów niedyskretnych, jak seks czy odmienna orientacja seksualna. Albo wiktoriańską wręcz gotyckość całości. Powieść jest prosta, zarówno pod względem stylu, jak i samej fabuły, ale zarazem znakomita. King „Nawiedzony dom…” nazwał mianem jednej z najlepszych horrorów dwudziestego wieku. Inni krytycy posuwali się nawet do stwierdzenia, że to jedna z najlepszych historii grozy w ogóle. I trudno się z nimi nie zgodzić. Zekranizowana dwukrotnie (jej drugą filmowa adaptacja z 1999 roku, osobiście lubię, choć krytycy nie zapałali do niej zbyt ciepłymi uczuciami), sparodiowana w „Strasznym filmie 2”, dopiero w wersji książkowej robi należycie znakomite wrażenie. Jeśli lubicie horrory, przeczytajcie koniecznie. Warto pod każdym względem, także wydania, które prezentuję się po prostu znakomicie. Ja ze swej strony polecam bardzo, bardzo gorąco – niech ta powieść nawiedzi Wasze półki!

Starałam się oceniać tę książkę jako powieść napisaną prawie 100 lat temu, jednakże w dalszym ciągu brakuje mi w niej tych strasznych momentów typowych dla gatunku horror, w który ona się wpisuje. Takich scen jest może ze dwie, jednak nie wywołują one lęku czy przerażenia, a raczej niepewność. Czasami miałam odczucie, że jakieś fragmenty z książki zostały usunięte, momentami czułam się zagubiona w historii - a może to tylko mój umysł odpływał gdzieś indziej... Jedna z głównych bohaterek, Eleanor, strasznie mnie irytowała. Generalnie jestem zawiedziona.

Jeśli chodzi o porównanie do głośnego serialu na Netflixie o tym samym tytule to w ogóle nie mamy o czym gadać. Serial jest kompletnie inny, elementami łączącymi są dom i chyba imiona bohaterów oraz niektóre sceny, a tak to wszystko jest kompletnie inne. Tym razem serial bije na głowę książkę, także polecam, bo ma naprawdę dobry klimat, jak na horror przystało.

To naprawdę książka, która budzi ogromne zainteresowanie ostatnimi czasy. Wiem, że jest również serial na netflixie, zresztą sama go oglądałam. Przyznam szczerze, że wersja kinowa jak i papierowa nie są spójne, w znacznym stopniu różnią się od siebie.

Powiem Wam, że raczej nie sięgnęłabym po tę książkę, gdyby nie fakt, że sam Stephan King wystawił jej pozytywną rekomendację. I ten fakt zdecydowanie mnie kupił oraz zachęcił. I przyznam, że nie żałuję, ta pozycja zdecydowanie przypadła mi do gustu, zdecydowanie lubię takie klimaty. Okey, nie była perfekcyjna, ale sama idea i sam pomysł zdecydowanie przypadły mi do gustu.

Za co pokochałam tę książkę? Za emocje, za napięcie, za dreszczyk, który cały czas przeszywał mnie po plecach. Uwielbiam jak w książce stopniowo akcja cały czas się rozrasta i staje się coraz bardziej ciekawa, to zdecydowanie. Tylko jest tutaj właśnie jeden problem, ponieważ od samego początku mówimy iż jest to jedynie książka - horror... no niekoniecznie zgodziłabym się z tą teorią. Według mnie, jest to bardziej książka psychologiczna z elementami horroru.

Od początku należy zwrócić uwagę, że nie ma tutaj krwawych scen, jakiś przerażającyh opisów i tradycyjnego rozlewu krwi. Tutaj mamy do czynienia z wątkiem duchów, zastraszenia, zjaw, itp. Jak to bywa zresztą w nawiedzonych domach...

Ahh, ale i tak na pierwszym miejscu przerasta w tej książce wszechobecne przerażenie, strach, niepokój. Tak jak mówiłam, na każdym kroku to narasta, ale w tempie powolnym, po to aby stopniowo atakować nas takiego rodzaju efektami specjalnymi.

Ponadto bohaterowie w książce są wprost genialni. Naprawdę zasługują na ogromny plus. Nie dość, że to ciekawe postacie, to jeszcze wiele wprowadzają do ogólnej fabuły. Przyznam szczerze, że ja byłam pod wrażeniem każdej z postaci. Uwielbiam jak postacie są różnorodne, ciekawe. Lubię jak jedni nas irytują, jedni nas zachwycają,a jeszcze inni intrygują. Tak po prostu ma być, najgorzej właśnie jak w książkach są sami pozytywni bohaterowie. Bo moi drodzy? Gdzie jest wtedy realizm w tych książkach?

Podobało mi się rownież to, że Autorka w sposób stopniowy pokazuje przed nami szaleństwo bohaterów... To jak po woli każdy z bohaterów staje się po woli obłąkany przez ten dom oraz związane z nim wydarzenia.

Trochę brakowało mi tego bum w tej książce. Chciałabym aby było tego zdecydowanie więcej. Ale niestety... czułam pewnego rodzaju niedosyt w pewnych momentach. I tak polecam każdemu z Was tę książkę. Jeżeli lubicie takiego rodzaju klimaty, to zdecydowanie jest to pozycja idealna dla Was.

Opis fabuły

Zafascynowany doktor John, jako mężczyzna, który uwielbia i bada już od kilkunastu lat zjawiska paranormalne, zaczyna interesować się nawiedzonym domem. Bardzej chodzi tutaj doktorowi nie o same zjawiska, ale o ludzką psychikę i to w jaki sposób ludzki umysł jest sobie w stanie poradzić z takiego rodzaju sytuacjami. Dlatego też pewnego razu John dowiaduje się o nawiedzonym domie na wzgórzu. I postanawia to wykorzystać w najlepszy sposób. Co zamierza? A no próbuje znaleźć chętne osoby, które będą chciały wziąć udział w jego eksperymencie.

Doktor ostatecznie zaprasza jednak trzy osoby, które mają czuć się w tym pałacu jak u siebie w domu. Podczas tego John będzie cały czas badał zjawiska i doszukiwał się dziwnych zachowań u wybrańców.

Bohaterami jest Eleonor, Luke oraz Theodora. Najlepsze jest jednak to, że oni na początku nie dostrzegają wokół siebie nic dziwnego. Do momentu, kiedy dobra zabawa zaczyna się kończyć a zaczyna być widać po bohaterach ogromny strach. Z początku nikt nie dostrzega znaków ostrzegawczych. Wszyscy spędzają czas na dobrej zabawie, świetnie się bawią, korzystają z życia... Przynajmniej tak można powiedzieć.

Odważysz się wejść?

Od czasów „Lśnienia” Kinga, i mrocznego hotelu „Panorama”, czy też „Amityville” Jaya Ansona, na rynku pojawiło się wiele powieści, w których główna rolę odgrywał tak naprawdę budynek. Kumulujący negatywna energię, zamieszkiwany przez potępione dusze, wybudowany na dawnym cmentarzu – niezależnie od wariantu fabuły, tego typu horrory niezmiennie przerażają i wpływają na wyobraźnię. W końcu nigdy nie wiadomo, do jakiego domu my się wprowadzimy …

Tajemnicę jednego z takich domów pragnie zgłębić doktor John Montague, który porzucił filozofię na rzecz analizy zjawisk nadprzyrodzonych. Kierując się przekonaniem, że żaden organizm nie może na dłuższą metę normalnie funkcjonować w warunkach absolutnego realizmu, narażając się na ostracyzm środowiska naukowego, postanawia napisać książkę o zakłóceniach wywołanych przez negatywną energię. Jako przedmiot badawczy, służyć ma stary dom, znany z tego, że … jest nawiedzony. Dom na Wzgórzu, w miasteczku Hillsdale, budzi przerażenie mieszkańców, którzy są przekonani, że w jego murach straszy. Potwierdzałby to fakt, iż żadna z wynajmujących go osób nie wytrzymała tam dłużej niż kilka dni, wszystkie natomiast odradzały pobyt w tym domu. Ciekawość doktora potęguje jeszcze sama historia domu, a właściwie szeregu tajemniczych zgonów z nim związanych.

Wybudowany przez niejakiego Hougha Craina dla jego rodziny budynek miał na swoim koncie pierwsza ofiarę, jeszcze zanim przekroczyła ona jego próg. Młoda żona Craina wpadła w poślizg na drodze dojazdowej, chwilę po zobaczeniu domu. Mężczyzna pozostawiony dwójką dzieci szukał ponownie szczęścia w miłości, jednak również jego druga żona zmarła w tajemniczych okolicznościach na terenie domu. Podobnie zresztą jak trzecia, choć ta dokonała swojego żywota z daleka od budynku, bo gdzieś w Europie, gdzie leczyła się na suchoty. Sam Crain zresztą odszedł niedługo później, pozostawiając dwie dorastające córki, które do końca życia kłóciły się o dom. Ostatecznie zamieszkała w nim starsza z nich, tam też zmarła, pozostawiając go rzekomo w rękach swojej opiekunki. W wyniku procesu sądowego dom ostatecznie pozostał jej własnością, choć nie cieszyła się nim długo. Nasilająca się paranoja, przekonanie, że ktoś zakrada się do domu w nocy, popchnęły ją do samobójstwa…

Nic zatem dziwnego, że dom z taką historią zainteresował badacza zjawisk nadprzyrodzonych. Wkładając niemało wysiłku (oraz pieniędzy), by dom wynająć, zdobył ON umowę pozwalającą mu na trzymiesięczny pobyt i badania, ale w obecności jednego z członków rodziny obecnej właścicielki – Luke`a Sandersona. Do pomocy w badaniach, doktor Montague werbuje asystentki: Eleanor Vance, która w przeszłości miała rzekomy kontakt ze zjawiskami psychokinetycznymi oraz uwodzicielską Theodorę, wykazującą zdolności telepatyczne. Czy jednak fakt, że są w czwórkę w strasznym domu im pomoże? Czy dom rzeczywiście ich obserwuje i śledzi każdy ich krok? Wydaje się być o tym przekonana gospodyni, która opuszczając każdego dnia domostwo, do końca nie wierzy, że o poranku zastanie gości żywych …

Co tak naprawdę kryje się w serii tajemniczych zgonów i czy rzeczywiście można nazwać je tajemniczymi? Czy doktor Montague znajdzie dowody na istnienie zjawisk paranormalnych? Czy mieszkańcom nawiedzonego domu uda się przeżyć? Na to pytanie poszukamy odpowiedzi w książce Shirley Jackson, pt. ”Nawiedzony dom na wzgórzu”. Opublikowany nakładem Wydawnictwa Replika horror budzi grozę, a choć nie znajdziemy tu nagłych zwrotów akcji czy burzliwie rozgrywających się scen, to cisza i wyczekiwanie okazują się być znacznie gorsze. Nic zatem dziwnego, że książka stała się inspiracją dla popularnego serialu kręconego dla Netflix, a choć została wydana już stosunkowo dawno, to nie traci nic ze swojej świeżości i mroku, który ja otacza. Dzięki kolejnemu jej wydaniu, i my mamy możliwość doświadczyć tej niezwykle przerażającej atmosfery Domu na Wzgórzu…

Justyna Gul

Qultura słowa

Po obejrzeniu zwiastuna serialu „Nawiedzony Dom na Wzgórzu” miałam obawy co do tej książki, ponieważ ja naprawdę bardzo boję się duchów i innych tego typu zjawisk. Na szczęście książka bardzo odbiega od jej filmowej wersji i nie jest taka straszna, jak myślałam (ale nie czytałam w nocy — tak na wszelki wypadek ;)

Do starego, mrocznego i owianego złą sławą domu na wzgórzu przybywają cztery osoby: doktor Montague – znawca okultyzmu, szukający żelaznych dowodów na istnienie zjawisk paranormalnych, dwie kobiety Eleonor i Theodora, które w przeszłości miały „kontakt” z duchami, a także Luke – przyszły spadkobierca rezydencji. Z początku wydaje się, że będą mieć do czynienia jedynie z niewytłumaczalnymi odgłosami, jednak tak naprawdę mroczny i tajemniczy dom cały czas gromadzi siły, by wybrać spośród śmiałków swoją ofiarę.

Zaliczyłabym tę książkę do typowego dreszczowca, w którym klimat buduje się stopniowo. Autorka dużo uwagi poświęciła na charakterystykę domu, jego historię, rozkład pomieszczeń. W związku z tym początkowo mamy wrażenie, że w książce kompletnie nic się nie dzieje, jednak to tylko wrażenie. Skupiamy się na historii domu, a to „coś” co już się zaczyna, jest gdzieś tam dopiero z tyłu głowy. Dziwne zachowanie dwójki opiekunów domu, drzwi, które chwilę wcześniej były otwarte, już są zamknięte, skrzypienie schodów, podmuchy lodowatego wiatru mimo szczelnie zaciągniętych zasłon, panujący mrok. Powieść „Nawiedzony Dom na Wzgórzu” ma specyficzny nastrój i właśnie te drobne, wtrącone jakby mimochodem szczegóły budują jej klimat.

Książka jest stricte historią nawiedzonego domu, mamy tajemnicze korytarze, ślepe pokoje, wieżyczkę, z jej mroczną przeszłością. W końcu pojawiają się zjawiska nadprzyrodzone, śmiech, głuche uderzenia, napisy na ścianach, które budzą w uczestnikach lęk, ale i fascynację. Podobnie było ze mną, teoretycznie chciałam uciekać z tego domu jak najszybciej, ale nie mogłam, musiałam zobaczyć czy Dom na Wzgórzu wybrał swoją ofiarę :)

Nie znajdziecie tu rozlewu krwi, nikt nie będzie Was ganiał z tasakiem czy inną maczetą, bo wbrew moim przypuszczeniom to nie horror, ale dobry dreszczowiec. Klimatyczny i tajemniczy, budzący niepokój. Ja dałam radę i polecam :)

Czy domy mogą być złe same w sobie? Niektóre na pewno wywołują ciarki i wzbudzają niepokój swymi mrocznymi wnętrzami i nieprzyjazną atmosferą. Takich emocji doświadczyłam również czytając tę książkę. Nie znajdziemy tu galopującej akcji, ale stopniowo narastające napięcie, ciekawość i wręcz poczucie zagrożenia. Lubię takie opowieści i z pewnością obejrzę również serial nakręcony na jej podstawie.

Doktor Montague chcąc przeprowadzić eksperyment w domu, uchodzącym za nawiedzony, zaprasza do niego trzy osoby, których zadaniem jest korzystanie z gościny i notowanie wszelkich paranormalnych odczuć i wydarzeń, z którymi mogą się tu zetknąć. Gośćmi, oprócz doktora, znawcy okultyzmu, są dwie młode kobiety Eleanor i Theodora oraz przyszły spadkobierca domu – Luke. Początkowo wszyscy zdają się dobrze bawić spędzając czas na rozmowach, grach, spacerach i spożywaniu wykwintnych posiłków przygotowywanych przez mrukliwą Panią Dudley. Z czasem jednak zaczynają dziać się zjawiska niewytłumaczalne, które powodują, że atmosfera się zagęszcza, a w bohaterach rodzi się strach. Ktoś, lub coś bawi się nimi, a zabawa ta nie może skończyć się dobrze.

Można powiedzieć, że jest to klasyczna opowieść o nawiedzonym domu ze wszystkim, co znaleźć się w niej powinno. W książce nie ma rozlewu krwi i nie znajdziemy wielu powodów do strachu, ale na pewno doświadczymy klimatu tajemnicy, niepokoju i dreszczu emocji. Autorce udało się wykreować zarówno ciekawych bohaterów, jak i atmosferę grozy, co przy ponadczasowej fabule dało rewelacyjny efekt.

W tej książce Jackson Shirley buduje napięcie w niezwykły sposób. Wszystkie niepokojące zjawiska przedstawia z perspektywy bohaterów, którzy je postrzegają. Dzięki zastosowaniu tego filtra historia niepokoi i budzi grozę w specyficzny sposób. "Nawiedzony Dom na Wzgórzu" to idealna lektura dla każdego fana historii, które mrożą krew w żyłach.

Jeżeli spodziewacie się przeczytać w książce Jackson Shirley historię podobną do tej z nowego serialu Netflixa (który tak na marginesie jest świetny!), to możecie się rozczarować. Scenariusz tej produkcji był tylko inspirowany oryginalną historią. Jednym co łączy obie fabyły, jest tytułowy Dom na Wzgórzu. Mimo to polecam książkę też wszystkim fanom serialu. ;)

Książka może i nie jest zła, ale na pewno nie jest żadnym dziełem, za to opis od wydawnictwa to prawdziwe "dzieło". Ludzie, jeśli już pracujecie w wydawnictwie to nauczcie się pisać ładnie po polsku. Blogerzy lepiej od was piszą.

Tajemniczy Dom na Wzgórzu. Krążą o nim pogłoski, jakoby był nawiedzony. Właśnie w to mroczne miejsce pewien naukowiec zaprasza trzy osoby, które kompletnie się od siebie różnią, zarówno pod względem wyglądu, jak i osobowości. Mężczyzna na podstawie ich doświadczeń chce napisać pracę naukową, rozprawiającą o zjawiskach metafizycznych. Wśród trójki wybrańców znajdują się dwie osoby, które już miały do czynienia ze zjawiskami paranormalnymi. Są nimi dwie młode kobiety, Eleanor i Theodora. Trzecim uczestnikiem programu jest Luke, któremu w przyszłości przypadnie w spadku owa posiadłość. Czy będą żałować podjęcia się tego wyzwania?

Książka Shirley Jackson dostarcza czytelnikowi mocnych wrażeń. Fabuła jest niezwykle ciekawa i wciągająca. Owianą wyraziście mrocznym klimatem treść, dosłownie się pochłania. Tej książki nie da się odłożyć na dłużej bez jej całkowitego skończenia. Autorka posługuje się pięknym i pobudzającym wyobraźnię piórem. Mimo że książka tak naprawdę nie jest jakoś wyjątkowo straszna, to jednak wywołuje dreszcze. Podczas lektury, częstym towarzyszem są ciarki wędrujące po plecach. To klasyka literatury horroru, na którą warto zwrócić uwagę. Myślę, że w dużej mierze przyczyni się do tego okładka, o której ciężko nie wspomnieć. Został na niej wiernie oddany klimat powieści. W tym miejscu składam ukłony do wydawnictwa, świetna robota.

Ogromna, szczelnie zamknięta brama oddzielająca go od świata zewnętrznego, ciężkie, potężnych rozmiarów drzwi, zamykające się ze złowieszczym trzaśnięciem, bliźniacze, bogato zdobione pokoje, różniące się między sobą jedynie barwą. I chociaż na pozór wydawać by się mogło, że to po prostu dziwnie skonstruowany, prawie wiekowy już budynek, to samo przebywanie w jego pobliżu zaczyna budzić niepokój. Niepokój, który wkrótce ogarnie czwórkę przybyszy, nie do końca zdających sobie sprawę z tego, co czeka ich za jego murami. Dla doktora Montague ma być to jego wielka i niepowtarzalna szansa na udokumentowanie istnienia zjawisk paranormalnych. Dlatego też, przy starannym wyborze swoich współtowarzyszy, stawia przede wszystkim na osoby, które już kiedyś miały z nimi do czynienia. Wyjątkiem jest jedynie Luke, członek rodziny właścicielki posiadłości, która zgodziła się na cały ten eksperyment tylko pod warunkiem jego obecności. Czy słynny dom na wzgórzu będzie przychylny doktorowi i da się poznać od swojej złowrogiej strony? Czy może rozmaite historie krążące na jego temat to tylko stek plotek i pogłosek, które nie mają żadnego pokrycia w rzeczywistości?

"Idź, przejdź się doliną,

Idź, przejdź się doliną,

Idź, przejdź się doliną,

Tak jak to już kiedyś zrobiliśmy..."

"Wejście do Domu na Wzgórzu przypomina wkroczenie w głąb umysłu szaleńca: wkrótce sami zaczynamy popadać w obłęd" widnieje na tylnej części okładki, tak właśnie Stephan King zachęca do przeczytania tej pozycji. Przyznam, że podchodziłam do tych słów dosyć sceptycznie. Równie przekonująco brzmiały bowiem także te skierowane względem tytułu "Dziewczyna z pociągu" który, jak dla mnie, był jednym z najbardziej nużących thrillerów, z jakimi miałam styczność. Czy więc tym razem król grozy miał rację?

Zacznę od tego, że w pozycji tej prowadzona jest narracja w trzeciej osobie, która w tym gatunku sprawdza się moim zdaniem najlepiej. Jednak jest ona mimo wszystko dosyć nietypowa, autorka skupia się bowiem praktycznie tylko na jednej z bohaterek, przez co wszystkie wydarzenia mające miejsce w nawiedzonym domu poznajemy wyłącznie z jej perspektywy. To niemal od samego początku nasuwa dręczące nas pytania, czy aby na pewno wszystko wygląda tak, jak widzi to swoimi oczami Eleanor? Czy możemy jej zaufać?

Jeżeli natomiast chodzi o całą czwórkę bohaterów, którzy przybyli do nawiedzonego domu, cóż, budzili we mnie głównie niechęć, a do bólu infantylne i wręcz dziecinne dialogi sprawiały, że momentami miałam wrażenie, że to jakiś słaby żart. Eleanor, na której głównie skupia się historia, to młoda, niedojrzała kobieta, która wciąż zadręcza się śmiercią matki. Całe swoje życie spędziła pod kloszem, bojąc się podjąć jakiekolwiek ryzyko, czy też chociażby przeciwstawić się woli własnej siostry. Nagły wyjazd do tajemniczej posiadłości jest zdecydowanie najodważniejszym krokiem, jaki do tej pory podjęła. Mimo to, wśród nowo poznanych osób, stara się być kimś zupełnie innym, pewną siebie, czarującą i śmiejącą się z głupich żartów męskiej części grupy kobietą, beztrosko patrzącą na świat. Ponadto postać ta z biegiem czasu coraz usilniej ukazuje skrywaną gdzieś głęboko w niej potrzebę przynależności do jakiegoś miejsca, do domu, który stałby się jej azylem, który były jej. Postać Luka, Theodory oraz samego doktora Montague zostały zarysowane w o wiele mniejszym stopniu i na tle Eleanor stają się dosyć mętne, niewyraziste. Największą charyzmę wykazuje pojawiająca się pod koniec historii żona doktora oraz jej równie charakterystyczny kierowca, Arthur, szkoda, że tak późno.

Co do stylu Shirley, z pewnością nie można odmówić jej zdolności tworzenia niezwykle szczegółowych i barwnych opisów, na których głównie skupia się ta pozycja. Dzięki nim czytelnik przenosi się do całkowicie innego, fascynującego świata, niemal słyszy się skrzypienie starych drzwi i czuje się powiew mroźnego powietrza przeszywającego nasze ciało. Jeżeli natomiast szukacie pozycji, której akcja będzie toczyła się w piorunującym tempie oraz mnożących się ciał ofiar, to tego tutaj nie znajdziecie. Autorka niespiesznie, krok po kroku buduje całą historię, co momentami może być wręcz nużące, jednak z każdą kolejną stroną napięcie stopniowo wzrasta. A co z samą fabułą? Szczerze mówiąc, ciężko jest nazwać mi tę pozycję horrorem, z pewnością nie sprawi, że będziecie spać z zapaloną lampką, wzdrygając się z przerażeniem na każdy niespodziewany dźwięk. To raczej lekki, psychologiczny dreszczowiec, który do samego końca nie daje się przewidzieć. I to właśnie zakończenie sprawia, że pozycja ta naprawdę sporo zyskała w moich oczach. Pozostawia czytelnika z lekkim niedosytem, ale równocześnie wolną drogą do własnej interpretacji. Interpretacji tego, co naprawdę miało miejsce w nawiedzonym (bądź też nie) domu na wzgórzu.

Podsumowując, muszę przyznać, że chociaż po samym opisie oczekiwałam czegoś innego, to ostatecznie pozycja ta naprawdę przypadła mi do gustu. Barwne i dopracowane opisy wynagradzały irytujące zachowanie bohaterów, chociaż teraz, po zakończeniu tej historii, patrzę na to trochę z innej perspektywy. A samo zakończenie... genialne. W przyszłości z wielką chęcią sięgnę po dzieła, które wyszły spod pióra tej autorki. Polecam!