Najgorszy człowiek na świecie

Bardzo dobra książka. Napisana tak, że podczas czytania miałam wrażenie, że główna bohaterka siedzi naprzeciwko mnie i opowiada mi swoją historię. Bez upiększania przedstawia proces wychodzenia z nałogu. Szczera, i tym mnie ujęła. Polecam, bo naprawdę warto przeczytać!

Ksiazka opisujaca prawdziwe zycie . Opisujaca historie ktore spotykaja niejedna osobe. Sadze ze w pewien sposob ksiazka pomaga osobom ktorzy borykaja sie z problemami,uzaleznieniem. Polecam

„Na każdym rogu czeka na ciebie informacja o ludziach sukcesu. Musisz zdążyć odnieść sukces zawodowy, zdobyć wyższe wykształcenie, znaleźć idealnego partnera, założyć rodzinę, kupić samochód, wychować dziecko, mieć mieszkanie, założyć własną firmę, zrobić remont, oddychać, kupić nowe łóżko, pójść do fryzjera, zmienić pracę, zmienić żonę”. To fragment z książki Małgorzaty Halber „Najgorszy człowiek na świecie”. Opowiada o Krystynie i jej wyjściu z nałogu ćpania i chlania. Nie chcę oszukiwać, że na początku zainteresował mnie wywiad z pisarką, dziennikarką, rysownikiem. Tak bardzo mi się podobał, że chciałam więcej i trafiłam na tę historię. Historię wyjścia z rozpaczy. Krystyna zaczęła pić w wieku czternastu lat. Po kilku latach brała też narkotyki i dopalacze. Kiedyś powiedziała sobie stop i zaczęła chodzić na spotkania dla anonimowych alkoholików i narkomanów, miała swojego terapeutę, brała leki. Była i jest zwyczajną, zakompleksioną dziewczyną, która próbowała piciem i ćpaniem nadrabiać nieśmiałość i niewiedzą o wszystkim, bo przecież ona powinna wszystko wiedzieć i być gwiazdą. I zastanawiam się ile chłopców i dziewcząt siedzi właśnie przed komputerem i zajada, zapija, zagłusza ten mały głosik w ich głowach, który mówi że musisz być sobą. Bo są głośniejsze wołania, które krzyczą, że musisz być najlepsza, mieć najlepsze oceny, najwspanialsze nogi, najszybszy samochód. To nie jest książka o nadziei, bo ostatni rozdział to: Nawrót. „Przez te drzwi wchodzą wtajemniczeni. Członkowie klubu. Klubu, w którym wszyscy mają to samo. Czują, że są najgorszymi ludźmi na świecie”. Nawet przez myśl mi nie przeszło, że wychodzenie z nałogu jest tak potwornie trudne. I dziękuję Krystynie/Małgorzacie że zechciała mi opowiedzieć swoją historię. Polecam.

To jest książka, która ma swoje momenty, tj trafne cytaty zapadające w pamięć. Stanowią one jakieś 40% całości. O reszcie natomiast niewiele można powiedzieć dobrego- język jest splątany, luzacka mowa używana nieumiejętnie, teksty o ciuszkach z H&M i wielkomiejskości bardziej żenują, niż przybliżają do autorki, a wręcz oddalają od niej.

Polski raper Pezet w jednej ze swoich piosenek, zatytułowanej "Szósty zmysł", dzieli się przemyśleniami, które brzmią: "W tym kraju pijesz, gdy się cieszysz. Pijesz, gdy jesteś smutny. Ludzie zmienili miłość do życia w miłość do wódki. Pozornie prosty i niezobowiązujący tekst jest niezwykle przemyślanym spostrzeżeniem, któremu nie sposób zaprzeczyć..."

Krystyna, odkąd pamięta, czuje się nieswojo wśród ludzi, którzy budzą w niej, mniej lub bardziej, uzasadniony niepokój. Pomimo swojej ogromnej nieśmiałości dokonuje odważnego czynu, jakim jest podjęcie pracy w telewizji, niejako zmuszające do utrzymywania nieustannych kontaktów międzyludzkich. Krystyna znajduje jednak skuteczny sposób na dodanie sobie animuszu - spożywanie napojów wysokoprocentowych. Alkohol sprawia, że świat staje się piękniejszy, ludzie sympatyczniejsi, a ona ładniejsza i zabawniejsza. Jednak czy to odpowiedni sposób na przezwyciężenie nagromadzonych lęków? Nietrudno wpaść w szpony nałogu, o czym wiele osób zdaje się zapominać.

"Nałóg bierze się z braku. Z tego, że jesteś pusty w środku. Pusty i zaniepokojony. Nałóg bierze się stąd, że mimo tego, co jest na zewnątrz i w dowodzie osobistym, i w CV, w środku jesteś smutną grubaską. I cokolwiek by się działo- jesteś smutną grubaską. Jesteś rudym konusem, którego przezywali w podstawówce. Jesteś brzydki. Jesteś gorszy. Nikt nie chce z tobą spędzać czasu."

Małgorzata Halber to znana prezenterka, dziennikarka, felietonistka oraz rysowniczka. "Najgorszy człowiek na świecie" to jej debiut - uważam, że jak najbardziej udany. Nie uważam jednak, aby był mocno kontrowersyjny, ponieważ w ostatnich latach wiele osób otwarcie przyznaje się do nałogu - jedni robią to w celu osiągnięcia swoistego katharsis, a inni podejmują tę decyzję jedynie dla zrobienia szumu wokół siebie, bo przecież lepiej, żeby mówili źle, niżeli nie mówili wcale. Każdy ma inne pobudki, ale ta kwestia nie interesuje mnie zanadto, bo każdy dorosły człowiek działa według własnego sumienia i swojej woli. Nie wiem tylko, co na celu miała Małgorzata Halber, główną bohaterką swej książki uczynić niejaką Krystynę. Skoro tym czynem przyznała się do uzależnienia, potwierdzając to również w wywiadach i mediach społecznościowych, to czy nie lepiej byłoby pociągnąć to do końca i pisać w pierwszej osobie jako właśnie Małgośka, a nie Krysia?

Kwestią, która niezwykle poraziła mnie w "Najgorszym człowieku na świecie" jest przerażające podejście terapeutów, prowadzących zajęcia według ściśle ustalonego schematu, pozbawionego jakichkolwiek odstępstw od reguły. Przedmiotowe traktowanie pacjentów i zwracanie się do nich jak do niewiele znaczących przedmiotów wzbudziło we mnie ogromną złość. Ze względu na swoje wykształcenie doskonale zdaję sobie sprawę z tego, jak podejście specjalisty może znacznie wpłynąć na odczucia i postępy klienta. Ile wspaniałych rzeczy można osiągnąć, kiedy terapeuta jest przepełniony empatią, wierzy w pacjenta i przekazuje mu pozytywną energię. Terapia nie przyniesie pożądanych skutków, kiedy spotkania będą odbywały się na zasadzie: "mamy tylko godzinę, podczas której muszę zrobić wszystko to, co sobie założyłam, dlatego ty, pacjencie, najlepiej nie odzywaj się, a na pewno nie przyznawaj się, że ci źle i smutno". Nóż otwiera mi się w kieszeni, kiedy dowiaduję się o takich osobach, nazywających siebie ekspertami, w rzeczywistości będąc pozbawionymi krzty profesjonalizmu.

"Słyszysz to? NIE OCENIAMY. Czy przypadkiem nie właśnie dlatego nie odzywasz się do ludzi, nie mówisz im o tym, co w tobie najbardziej wstydliwe, czyli o tym, co siedzi najgłębiej, o tym, dzięki czemu jesteś osobą, a nie Robocopem, czy nie przypadkiem właśnie dlatego nie mówisz o tym, bo boisz się oceny? Że jesteś głupi, słaby i [motyla nóżka]? Dlaczego przestałeś mówić rodzicom, co w szkole albo w ogóle co słychać? Ile razy usłyszałeś, że to co mówisz jet beznadziejne, a ty sam niedojrzały? Czy zdajesz sobie sprawę jak potwornie, powtarzam, potwornie ważne dla poczucia bezpieczeństwa, dla tego, żebyś naprawdę się przed kimś otworzył, żeby mogla powstać bliskość, ta, za którą tak płaczesz o drugiej w nocy nad żołądkową, jak ważne jest nieocenianie?"

Stereotypowy alkoholik jest zaniedbany, brudny, śmierdzący, wszak unika wody jak ognia, a do tego wszystkie uzbierane pieniądze wydaje na najtańsze napoje wyskokowe zgodnie z dewizą: "nieważna jest jakość, najważniejsza jest ilość". Taki osobnik błąka się po dworcach, koczuje w melinach i zaczepia przechodniów, prosząc o kilka złotych, a na propozycje zakupu bułki bądź konserwy, miesza człowieka z błotem, bo jedzenia to ON nie chce, ale kasa mu potrzebna. Nic bardziej mylnego... Osobą nadużywającą alkoholu czy narkotyków może być ktoś z Twojego bliskiego otoczenia, kto zawsze jest schludnie ubrany, pachnący i zamożny. Może to być osoba, którą znasz zarówno osobiście, jak i z ekranu telewizora bądź czasopism plotkarskich. Może to być ktoś, kto osiągnął zawrotną karierę, jest utalentowany i rozpoznawany przez miliony osób na całym świecie. Możesz to być również Ty... Nie oburzaj się, zaprzeczając od razu, bo nie da się ukryć, że większość z nas jest od czegoś uzależniona, ponieważ ten termin nie zahacza jedynie o typowe używki, jakimi są narkotyki, papierosy i alkohol, bo nałogiem mogą być również słodycze, seks, imprezy, oglądanie telewizji czy bardzo częste korzystanie z telefonu bądź Internetu. Nie łudźmy się - tak naprawdę znaczna większość z nas jest od czegoś uzależniona, tylko nie do końca potrafimy to sobie uświadomić, a niekiedy po prostu nie chcemy...

Podczas tej lektury żal oraz zawód mogą czuć ci, którzy czekają na słodki happy end, wedle jakiego po podjęciu decyzji o rzuceniu nałogu oraz rozpoczęciu terapii, człowiek od razu staje się zdrowy i wolny od wszelakich zapędów w stronę tego, od czego do tej pory nie mógł bądź nie chciał się uwolnić. Pragnienie powrotu jest i będzie, ponieważ nie da się od niego bezsprzecznie uwolnić. Nic nie jest takie proste, jakby się tego chciało, bo życie generalnie niczego nam nie ułatwia...

[Adres usunięty]