Mów szeptem

Są osoby, które widzą i czują więcej niż inni. Do takich osób zalicza się Witek. Chłopak rejestruje każdy detal otoczenia, jest niezwykle wrażliwy na bodźce i nie zapomina absolutnie niczego. Czuje się tym wszystkim przytłoczony, dlatego często odwraca wzrok, zatyka uszy i po prostu ucieka od otaczającego go chaosu. Nie trzeba było wiele czasu, by otoczenie uznało go za dziwadło. Wszystko zmienia się kiedy do jego szkoły dołącza nowa uczennica, Magda. Dla Witka, który s ł y s z y kolory, dziewczyna jest niczym barwny koliber w stadzie szarych wróbli. Jest wyjątkowa, oryginalna i pełna barw, które jednak nie atakują chłopaka, lecz zdają się go wołać. Magda nosi wymyślne stroje jakby chciała zwrócić na siebie uwagę innych, ale jednocześnie stroni od ludzi. Witek jest zafascynowany nową uczennicą i z każdym dniem coraz bardziej uzależnia się od jej widoku. Anonimowe rozmowy, które rozpoczynają przypadkiem stają się dla dwójki samotników jedynym przejawem bliskości której oboje skrycie pragną. Jednak kiedy Magda wpadnie w poważne tarapaty nagle wszystko ulegnie zmianie. Czy ta znajomość ma szansę przetrwać? Czy prawda nie zniszczy, kruchej więzi jaka powstała między tą dwóją? Czy ostatecznie wybiorą samotność, czy zaryzykują wszystko, by być razem?

Niektóre książki są niczym małe ziarenko zasiane w umyśle. Powoli kiełkują, zapuszczają korzenie by w końcu rozkwitnąć piękną myślą. Dla mnie to była właśnie taka książka. Spokojna, melancholijna, dotykająca najgłębszych zakamarków duszy i wreszcie eksplodująca masą doznań w samym środku serca. Historia Witka i Magdy jest spokojna, choć przejmująca, delikatnie baśniowa a za razem boleśnie rzeczywista. Skupia się na tym jak ciężko być sobą, kiedy nie wpasowujemy się w powszechnie akceptowalny wzorzec. Jak mocno napiętnowana jest inność i jak bardzo samotnym można być w tłumie innych ludzi. Nie są to nowe tematy, na pewno już gdzieś o nich czytaliście, ale Pani Olejnik potrafi prostymi słowami uderzyć w najczulszą strunę serca, naprawdę dać do myślenia i wyczarować niepowtarzalną magię chwili.

Dla mnie opowieść o chłopaku, który słyszy kolory i dziewczynie, która przyciąga uwagę, lecz stroni od ludzi, była czymś niezapomnianym. To historia tak nieszablonowa i nieoczywista, że zapiera dech. Każda strona była dla mnie przygodą skąpaną w nieznanych mi dotąd barwach i odcieniach. Autorka celowo omija utarte ścieżki i prowadzi czytelnika przez labirynt ludzkich uczuć, pragnień i emocji. Snuje swoją opowieść nieśpiesznie, stopniowo pozwalając nam poznać bohaterów i ich lęki, słabości i najskrytsze zakamarki duszy. Jednocześnie nie przeciąga zbytnio scen, nie wypełnia rozdziałów opisami, które nic nie wnoszą do treści. Dzięki temu spokojna, melancholijna wręcz opowieść ma w sobie również dynamizm i odpowiednią dozę dramaturgii, która zdecydowanie dodaje jej rumieńców.

Choć Magda i Witek są w wieku charakterystycznym dla powieści new adult i mają typowe dla tego gatunku problemy ich opowieść już taka typowa nie jest. W tej historii nie znajdziecie nieokiełznanej namiętności, gwałtowności i wulgarności. Tutaj króluje delikatność i powiem Wam szczerze, że zdążyłam już zapomnieć jak urzekająca i elektryzująca może ona być. To co jest między Witkiem a Magdą jest subtelne, ulotne i kruche- zupełnie jak ich psychika, którą autorka starała się jak najdokładniej opisać. Jak ma się to ostatecznie do rzeczywistości ludzi, którzy przeszli traumę i depresję- nie będę oceniać, ale mnie ich myśli i emocje poruszyły do głębi.

O CZYM? „Mów szeptem”, to piękna książka, niesamowicie subtelna, a za razem dobitna. Porusza szereg różnych problemów, opisuje odmienność, samotność i traumę, ale w tak hipnotyzujący sposób, że książkę dosłownie się chłonie całym sercem i umysłem. Nie spodziewałam się, że historia zapowiadająca się jako szablonowe new adult, okaże się tak oryginalna, barwna i fascynująca. Mogłabym ją czytać i czytać bez końca, dlatego trochę zdziwił mnie fakt, że zakończenie okazało się tak szybkie i mało szczegółowe. Czuję niedosyt i chciałabym więcej, ale po namyśle muszę przyznać, że niedosyt jest lepszy niż przesyt. Autorka pozostawia nas z nutką niepewności, ale za razem kończy swoją historię pięknym akcentem. Nie mam pojęcia czy powstanie kontynuacja, czy jest w ogóle potrzebna, ale z przyjemnością poczytałabym jeszcze o niezwykłej więzi i wyjątkowości bohaterów.

[Adres usunięty]

Przedpremierowo: "Mów szeptem" Agnieszka Olejnik

Witajcie kochani, dziś porozmawiamy o tym, jak to jest być 'innym' w społeczeństwie, czy w środowisku, w którym żyjemy. „Inny” w żadnym wypadku nie znaczy gorszy, bo równie dobrze może oznaczać kogoś wyjątkowego. Jednak niestety, z uwagi na to, że odmienność od ogólnie przyjętych norm niezależnie od tego, jakich aspektów życia ona dotyczy, zazwyczaj budzi lęk, brak akceptacji, a często nawet prześladowania odmienność równa się poczuciu samotności, alienacji, niezrozumienia.

Dziś przychodzę do Was z recenzją książki Agnieszki Olejnik „Mów szeptem", której główny bohater Witek posiada niezwykły dar. Chłopak widzi barwę i fakturę słów. U podstaw tego schorzenia leży spektrum autyzmu. Synestezja, bo taką właśnie nazwę nosi ta jednostka chorobowa, sprawia, że młody mężczyzna ma bardzo słabo rozwinięte umiejętności komunikacji społecznej. Choć jest bardzo inteligentny i wrażliwy nie potrafi wyrażać emocji, jest niczym kot, chadza własnymi drogami. Woli być samotnikiem, niż narażać się na prześladowania i kpiny. Wie doskonale, że nikt nie jest w stanie go zrozumieć.

Wszystko zmienia się, gdy w liceum, w którym uczy się Witek, pojawia się nowa uczennica - Magda. Dziewczyna od razu wzbudza zainteresowanie całej społeczności uczniowskiej, w tym również Witka. Podczas gdy pozostali uczniowie starają się zbliżyć do „nowej”, gdyż budzi ona niemałą sensację w szkole, Witek obserwuje ją z boku i od razu, widzi, że jest wyjątkowa. Barwy, które ją otaczają, są ciepłe, przyjazne i miękkie. Coś nie pozwala mu przestać obserwować szkolnej koleżanki, Chce się do niej zbliżyć, ale jednocześnie obawia się, że jeśli tylko ta dowie się, kim jest, zareaguje, jak wszyscy do tej pory i odrzuci go. Los jednak mu sprzyja i już wkrótce nadarza się okazja, by bez ujawniana swojej prawdziwej tożsamości mógł poznać Magdę bliżej. W niedługim czasie między tą dwójką rodzi się niezwykła więź. Jednak, jak zareaguje Magda, kiedy wyjdzie na jaw, że ten tajemniczy nieznajomy to ten „przypał”, jak przezywają go szkolni znajomi, od którego, wszyscy stronią? O tym, oczywiście musicie przekonać się sami.

„Czasami mam wrażenie, że jesteś jedynym człowiekiem, który… - urwała na chwilę, a gdy podjęła, jemu zaparło dech ze wzruszenia, bo mówiła dokładnie to, co ON sam chciałby powiedzieć. - Że jesteś jedynym człowiekiem podobnym do mnie. Zupełnie jakbyśmy byli na obcej planecie, zamieszkałej przez istoty różne od nas, o jakichś dziwnych odnóżach, pokryte łuskam… Nikt inny nie może mi pomóc, nikt inny nie mówi w moim języku, nikt nie może mi podać ręki, tylko Ty. Ale na tej planecie nie ma słońca, jest całkiem ciemno, dlatego nie widzę twojej twarzy. Wiem tylko, że jest taka jak moja”.

Ten cytat jest bardzo wymowny w kontekście całej historii opisanej na kartach powieści, ponieważ ukazuje nie tylko pokrewieństwo dusz tych dwojga i niezwykłą więź, która jest między nimi, ale także, a może przede wszystkim obraz psychik samej Magdy i tego, co się z nią tak naprawdę dzieje, a co jest niedostrzegalne dla ludzkich oczu. Doskonale możemy odczytać z tych słów, że ta młoda dziewczyna podobnie, jak Witek czuje się nierozumiana i samotna, w jej życiu brakuję słońca, czyli radości i szczęścia. Czuje się jak gdzieś, gdzie jest ciemno i nikt nie może jej pomóc, czyli w pierwszej kolejności nasuwa się myśl, że bohaterka się czegoś boi, nie czuje się bezpieczna, potrzebuje pomocy i tylko Witek może ofiarować jej pomocną dłoń.

Zapewne jesteście ciekawi, co takiego ukrywa dziewczyna, przed czym ucieka, co odebrało jej spokój i radość życia, którą przecież powinno cechować życie każdego nastolatka?

Ja jednak, jak się zapewne domyślacie, tego Wam nie powiem, więc koniecznie musicie sięgnąć po książkę.

Niestety to nie wszystko, co los, a może raczej Pani Agnieszka przygotowała dla swoich bohaterów, bowiem już wkrótce Magda zostaje wplątana w brutalne morderstwo jednego z mieszkańców lokalnej społeczności, wszystko wskazuje na to, że to właśnie ona dokonała tej zbrodni. Oczywiście dziewczyna zaprzecza swojej winie i tylko ten nowo poznany chłopak, ten, o którym prawie nic nie wie, bo przecież rozmawiali ze sobą zaledwie kilkukrotnie teraz, jako jedyny może jej pomóc, już nie tylko w sensie metaforycznym, ale realnym. Czy będzie w stanie mu zaufać na tyle, by powierzyć mu całą prawdę o swoich mrocznych, i bolesnych sekretach, a przede wszystkim, czy rzeczywiście jest niewinna, a może po prostu jest dobrą aktorką, która doskonale gra na ludzkich emocjach?

Koniecznie to sprawdźcie, sięgając po książkę.

Jak widzicie „Mów szeptem” to bardzo ciekawa i złożona historia, w której znajdziemy nie tylko elementy powieści obyczajowej, ale także powieści psychologicznej i kryminału.

Doskonale wykreowane portrety psychologiczne bohaterów, pozwalają czytelnikowi niemalże zajrzeć do ich wnętrza i poczuć to, co oni sami czują nie tylko w kontekście niezrozumienia przez otaczający ich świat, ale także tego, co dzieje się z nimi, kiedy zdają sobie sprawę, że między nimi dzieje się coś wyjątkowego, czego zawsze się bali, a co sprawia, że życie staje się lepsze.

Autorka w doskonały sposób niespiesznie ujawnia kolejne elementy układanki, które tworzą bardzo realistyczną i poruszającą opowieść, która mam nadzieje uświadomi nam, że ten, kto wydaje nam się inny od nas samych, jest także człowiekiem i może ofiarować drugiemu człowiekowi od siebie bardzo wiele. Wystarczy tylko, że zadamy sobie trochę trudu, aby zechcieć, tę osobę poznać i zbliżyć się do niej, a nie z góry oceniać i skreślać..

Gorąco zachęcam Was do tego, żebyście sięgnęli po najnowsze twórcze dziecko Pani Agnieszki Olejnik. Gwarantuję Wam, że lektura pochłonie Was już od pierwszych stron, nie pozwalając Wam odłożyć książki, dopóki nie przeczytacie całej. A w połączeniu z bardzo lekkim stylem pisania, którym posługuje się autorka, nastąpi to dosłownie w mgnieniu oka.

Agnieszka Olejnik oddaje w nasze ręce chwytającą za serce opowieść o miłości dwojga ludzi, którzy choć różni, są tacy sami, a to, co ich połączyło, to samotność. Będziecie myśleć o tej książce jeszcze na długo po jej przeczytaniu.

Jeśli udało mi się przekonać Was o wyjątkowości skrywanej na kartach „Mów szeptem” historii i chcielibyście sami ją poznać, to będziecie mieli taką możliwość już niebawem, bowiem książka będzie miała swoją premierę 30 stycznia 2019 roku, a już dziś, możecie zakupić ją w przedsprzedaży.

Recenzja powstałą we współpracy z wydawnictwem Kobiece, za co bardzo dziękuję.

[Adres usunięty]

Nie wiem co dokładnie, ale coś mnie zaintrygowało w opisie „Mów szeptem”, nie miałam pojęcia czego w ogóle się spodziewać, a mimo to mnie zaciekawiło. Stwierdziłam, że co mi tam, spróbować mogę, najwyżej mi się nie spodoba. I takim oto sposobem przychodzę do was z recenzją „Mów szeptem” Agnieszki Olejnik.

Witek to klasowy odludek, jest hm... nieco dziwny delikatnie rzecz ujmując. Ma problemy z dostosowaniem się do społeczeństwa, nie lubi dotyku, nie potrafi kłamać, używać wyobraźni. Za to z drugiej strony jest nad wyraz inteligentny, potrafi w myślach obliczyć każde działanie, a pamięć ma wręcz fotograficzną – zapamiętuje wszystko.

Magda to nowa dziewczyna, ni stąd ni zowąd pojawia się w połowie września w liceum w Stawach. Nikt nie wie skąd się wzięła, kim jest. Roztacza wokół siebie pewną aurę tajemniczości, jest skryta, a jednocześnie za wszelką cenę stara się wyróżnić z tłumu.

Ta książka zaczęła się... nieco dziwnie, przyznam szczerze, że po kilkunastu stronach miałam ochotę przerwać czytanie i nie czytać dalej. Ale postanowiłam jeszcze nie rezygnować, doczytać przynajmniej do setnej strony i wiecie co... dobrze zrobiłam! Bo im dalej, tym stawało się ciekawiej, a ja czułam się coraz bardziej zaintrygowana. Co mi na początku nie pasowało? Przede wszystkim – styl. Przypominał mi taki niemalże typowo polski styl pisania – kurde nie wiem jak go wyjaśnić, ale myślę, że może część z Was domyśla się o co chodzi, bo wiele polskich książek takowy ma. Tutaj nie jest na szczęście jakiś wybitnie przeszkadzający, po jakimś czasie można się przyzwyczaić.

Kolejna rzecz, która mi nie pasowała, to początek znajomości Witka i Magdy. Nie wiem no, mnie osobiście się to niezbyt podobało, wręcz dziwiłam się Magdzie, że nie miała w sobie jakiejkolwiek nieufności. Choć może potęgował to fakt, że mogłam obserwować wydarzenia z perspektywy zarówno Magdy, jak i Wita i wiedziałam co robił chłopak. W jego myśleniu nie było to nic złego i faktycznie, po części miał rację, bo nie miał na celu dziewczyny skrzywdzić, nie uprzykrzał się jej ani nie narzucał. Ale jednak mnie to trochę... hmm przerażało? Dziwne to było.

Decydując się przeczytać tę książkę, sama do końca nie wiedziałam czego się spodziewać. Romansu? Może czegoś z elementami kryminału, thrillera? Młodzieżówki? Jak było? Myślę, że najlepszą odpowiedzą byłoby, że właściwie to wszystkiego po trochu z tego, co wymieniłam. Ale faktem jest, że zostałam zaskoczona fabułą, nie sądziłam, że będzie pokierowana w ten sposób. Wbrew pozorom było tutaj dużo czegoś w rodzaju kryminału, akcja kręci się wokół pewnego zabójstwa i próbom dojścia do tego, co się stało i kto to zrobił. Sam wątek miłosny trzeba przyznać, że został rozwinięty w dość niecodzienny, inny sposób.

Wiecie co... ta książka ukazuje również świat oczami samotnego człowieka. Pokazuje chęć bycia zaakceptowanym i po prostu tą nijakość, kiedy tak się nie dzieje. Ale i to, że samotność może i nie jest taka zła, że można się do niej przyzwyczaić. [...]

Ciąg dalszy na blogu - [Adres usunięty]

Mów szeptem to książka, która mnie zaskoczyła i zauroczyła. Jak widzę "literatura młodzieżowa" to myślę, że to będzie takie na odstresowanie i bardzo przewidywalne. Oczywiście lubię młodzieżówki ale ta wyszła poza jej ramy.

Bardzo podoba mi się mocno plastyczny i piękny styl autorki. Z chęcią przeczytam coś jeszcze bo to była naprawdę dobra opowieść.

Okropnie byłam ciekawa jak Pani Agnieszka przedstawi wątek słyszalności kolorów i jestem niesamowicie zaskoczona i oczarowana. W ogóle fabuła nie była dla mnie przewidywalna - kiedy zaczęło się robić troszkę za słodko autorka pokazała jak potrafi zamącić w głowie.

Polecam - bez dwóch zdań :)

Witek nazywany jest przez wszystkich przypałem. Wszystko przez to, że jest dziwakiem. Jest geniuszem matematycznym, uwielbia Szekspira i w dodatku widzi słowa jako kolory. Odczuwa dużo więcej bodźców niż inni. A kiedy się denerwuje, czuje się zakłopotany, cytuje. Przez to jest bardzo samotny.

Jego uwagę przykuwa nowa uczennica. Magda rzuca się w oczy. Jej kolory krzyczą, ale dla Witka są stonowane. Jest skryta, małomówna, nie zależy jej na popularności. Nie szuka sobie nowych koleżanek, przez co jest obiektem zainteresowań. Witek postanawia ją bliżej poznać. Może nie robi tego osobiście, ale zaczyna za nią chodzić. Poznaje jej grafik dnia, wie kiedy i jakie ma lekcje. Dowiaduje się, że Magda mieszka sama, brakuje jej pieniędzy, więc ogłasza się z korepetycjami z języka angielskiego. Witek zrywa karteczkę z numerem i do niej dzwoni. I tak zaczynają się ich rozmowy przez telefon.

W ten sposób się poznają i okazuje się, że są do siebie podobni. Oboje samotni. Witek zaczyna coś do niej czuć. Magda nie wie, że to Witek do niej wydzwania. Nazywają siebie nawzajem Adamem i Ewą. Dopiero przypadek sprawia, że Magda dowiaduje się prawdy. Zostaje wciągnięta w sprawę z morderstwem. Potrzebuje porozmawiać z Adamem, dzwoni i...Adam stoi prawie tuż obok niej...

Magda źle na to reaguje. A później całe te śledztwo sprawia, że ma ochotę odebrać sobie życie. I prawie jej to się udaje. Przed Magdą długa droga leczenia, zwłaszcza, że w przeszłości wiele wycierpiała. A przed Witkiem zderzenie się z prawdziwym życiem. Czy tej dwójce będzie dane bycie ze sobą? Czy obydwoje są niewinni?

***

Zacznę od okładki, bo ona mi się najbardziej rzuca w oczy. Podoba mi się, owszem, ale tę dziewczynę to ja już wszędzie widzę na okładkach XD Między innymi u Martyny Senator. No ale życie.

Co mogę powiedzieć o tej książce? Z pewnością nie należy do lekkich. Porusza ważne i bolesne kwestie. Magda przeżyła w dzieciństwie wiele. Była molestowana i gwałcona, a kiedy matka przyłapała na tym swojego partnera, to nie współczuła córce. Ba, twierdziła, że sama dawała. I w akcie tego wszystkiego go zabiła. Dziewczyna została sama, przyjechała do Polski do ciotki. Ta jednak uważała podobnie jak matka, więc wynajęła dziewczynie kawalerkę. Opłacała jej i dawała pieniądze na życie - chociaż ciężko to nazwać pieniędzmi na życie, kiedy miała wyliczone 5 zł dziennie na jedzenie. Ale jak to Magda mówiła - da się za to wyżyć.

Jest skryta i nie pozwala sobie na miłość. A seks kojarzy się jej jedynie z bólem. Dopiero znajomość z Witkiem sprawia, że Magda otwiera się.

Witek z pewnością różni się od swoich rówieśników. Widzi o wiele więcej i czuje. Często go to przytłacza. Kiedy był młodszy, jego nauczyciele wszystko rozumieli, bowiem matka zadbała o to. A w liceum już nie było tak kolorowo. Zajmowała się nim babcia, która trochę zrzędziła. Ale i tak Witek według mnie miał poukładane w głowie.

Nie kłamał. I to stało się dla niego przekleństwem, kiedy popełniono morderstwo. Zginął mężczyzna, któremu Magda udzielała korepetycji i który się do niej dobierał. Oczywiście podejrzenia padają na dziewczynę. A Witek znika, żeby nie rozmawiać z policjantami. Bo kłamać nie potrafi.

Magda prawie popełniła samobójstwo i przebywając w szpitalu, otwiera się przed Witkiem. Piszą do siebie listy, mimo iż zabroniono im się kontaktować ze sobą. Listy przekazuje psycholog Witka. Wszystko czyta, bowiem chce zrozumieć zachowanie Magdy. I upewnić się, czy by była skłonna zabić tamtego gościa.

Finał tej historii, a raczej rozwiązanie zagadki, kto stoi za morderstwem - zaskoczył mnie. Nie podejrzewałam tej osoby. Oczywiście to Witek rozwiązał sprawę. Chociaż jego wypadek był dla mnie zbędny, tego było już trochę za dużo.

A co mogę powiedzieć o stylu autorki? Mam wrażenie, że jest specyficzny. Na początku ciężko było mi się wkręcić w tę historię. Załapać ją. Ale z czasem naprawdę się wciągnęłam. Nic wcześniej nie czytałam tej autorki, więc nie chcę sobie pochopnie wyrabiać o niej zdania :)

Mów szeptem to historia dwójki osób, które są do siebie tak bardzo podobne, a jednak się różnią. Pełno tutaj bólu i cierpienia, ale oboje się uczą, że mając siebie nawzajem, mogą sprostać wyzwaniom, jakie stawia im życie.

Recenzja pochodzi z bloga [Adres usunięty]

Niech Was nie zwiedzie ta okładka! Historia opowiedziana przez Agnieszkę Olejnik nie jest romansem, to historia dwójki samotników — czy z wyboru, czy z przymusu? To już pozostawiam Waszej ocenie.

Wit Malczyk — niezwykły chłopak, który widzi słowa jako kolory, geniusz matematyczny, osoba o nadprzeciętnej inteligencji i pamięci. Nadmiar bodźców powoduje u niego ból, dlatego izoluje się, odsuwa od innych, zachowuje inaczej niż wszyscy, co powoduje, że rówieśnicy nadają mu ksywkę „Przypał".

Magdalena pojawia się nagle, nie wiadomo skąd przyjechała, ani gdzie mieszka. Dziewczyna robi w szkole ogromne wrażenie i wzbudza zainteresowanie, jednak sama jakby go nie dostrzega. Wkrótce w miasteczku zostaje zamordowany lokalny biznesmen, któremu Magdalena udzielała korepetycji z angielskiego. Dziewczyna jako ostatnia była widziana w jego domu, a opuszczała go w pospiechu i silnym wzburzeniu. Czy to ona jest winna?

Do przeczytania powieści „Mów szeptem” skłoniła mnie postać Wita. Niezwykle oryginalny bohater, dzięki któremu (przynajmniej taką mam nadzieję) więcej osób zobaczy, że osoby ze spectrum autyzmu mogą normalnie funkcjonować w społeczeństwie. Nie muszą być izolowani, mogą chodzić do „normalnej” szkoły, jedynie trzeba im zapewnić dostosowane do ich specyficznych potrzeb warunki. Tak było w poprzedniej szkole Wita, gdzie chłopak radził sobie bardzo dobrze, a nauczycieli nie dziwiło jego zachowanie. Niestety po śmierci mamy młody chłopak przeniósł się do babci, która kompletnie nie rozumiała jego „inności” i próbowała jak większość włożyć go w jakieś ramy, a określenie „głupi” pasowało idealnie. Chłopak korzystał z pomocy pani psycholog, która dla mnie była postacią niejednoznaczną. Przez większą część powieści miałam wrażenie, że ona rzeczywiście chce mu pomóc, ale jednocześnie jej zachowanie w kluczowym dla Wita i Magdy momencie było dość... hmm nieetyczne. I nie wiem, czy można je tłumaczyć wyższym dobrem, sami ocenicie : ) Magdalena, której dziewczyna historię poznajemy dopiero mniej więcej od połowy książki. Dzieciństwo zamienione w koszmar, życie z poczuciem winy, oskarżeniami. W końcu ucieczka do z dala od wszystkiego i od wszystkich. Z dala od przeszłości, a teraźniejszość budowana od zera.

Jeżeli wydaje Wam się, że Agnieszka Olejnik wplotła za dużo wątków do fabuły, bo autyzm, traumatyczne dzieciństwo, morderstwo to Was uspokoję, że zupełnie nie! Cała książka jest dopracowana w najdrobniejszych szczegółach, fabuła się nie plącze, nie mamy chaosu i wrażenia, że czegoś jest tu za dużo. Każde wydarzenie wnosi coś nowego, a bohaterowie przewijający się przez powieść mają swoje miejsce w danym wątku.

Na mnie „Mów szeptem” zrobiła bardzo pozytywne wrażenie. Nie spodziewałam się, że tak mi się spodoba! Polecam i z czystym sumieniem stwierdzam — było warto!

" Mów szeptem" to doskonała,wręcz niesamowita książka o pierwszej nieśmiałej miłości, o bólu, niezrozumieniu, cierpieniu oraz samotności.

Główni bohaterowie- Witek i Magda-nastolatkowie,którzy wchodzą w dorosłość z bagażem doświadczeń, muszą sami sobie radzić i muszą podejmować odpowiedzialne decyzje oraz zmagać się wieloma przeciwnościami losu.Oboje samotni, wyobcowani, pragnący jedynie spokoju i zrozumienia.Dodatkowo Magda skrywa tajemnicę,która nie pozwala na radość życia.A Witek? On jest jedyny w swoim rodzaju.To chłopak,który słyszy kolory i wyczuwa ich temperaturę, podobnie jak widzi barwę i czuje fakturę niektórych słów.

Tych dwoje z goła zupełnie innych ale i podobnych osób łączy tragedia,która zmieni życie bohaterów diametralnie.Czy dwie zupełnie różne dusze, które dotychczas kierowały się zasadą, że lepiej być samemu, niż kochać i cierpieć mają szansę na zbudowanie prawdziwego związku i poczucie czym jest miłość..

"Mów szeptem" to wyjątkowa i jednocześnie smutna powieść dla czytelnika w każdym wieku. Ukazuje samotność, inność, uczy tolerancji, a także uświadamia, iż wszystko co złe kiedyś się kończy.Pani Agnieszka bardzo mnie zaskoczyła.Zaskoczyła mnie nie tylko rozwojem akcji ,która początkowo wydawała mi się typową powieścią młodzieżową ale tym,że w doskonały sposób wplotła wątek kryminalny, który bardzo mocno zaskakuje swoim finałem.

Jako, że lubię dawać sobie wyzwania czytelnicze, i rozwijać się gatunkowo - próbując książek odbiegających od moich powieściowych schematów, odważyłam się w końcu zabrać za grupę Young Adult. I tak właśnie "Mów szeptem" trafiło w moje ręce w zeszłym tygodniu, w ramach (zgadliście!) kolejnego booktouru.

O książce:

Do prowincjonalnego liceum w Stawach chodzi Witek - chłopak niezwykły. Widzi ON bowiem barwę i strukturę wszystkiego, co słyszy. Dodatkowo charakteryzuje się niezwykłą, szczegółową pamięcią. Potrafi w sposób doskonały odtworzyć każdy szczegół ze swojego życia. Jest też niesamowicie inteligenty, a swoją bystrością zawstydza licealnych nauczycieli. U podstaw jego wyjątkowości leży spektrum autyzmu. Synestezja, bo taką właśnie nazwę nosi ta jednostka chorobowa, sprawia, że niestety młody mężczyzna ma także słabo rozwinięte umiejętności komunikacji społecznej. Po śmierci rodziców Witek mieszka z babcią, dla której od swojego wnuczka ważniejszy okazuje się alkohol. Przez swoją chorobę, chłopak woli być samotnikiem, niż narażać się na prześladowania i kpiny. Wie doskonale, że nikt nie jest w stanie go zrozumieć.

Pewnego dnia coś się zmienia. Do szkoły po raz pierwszy przychodzi nowa uczennica Madelaine Robson. Magda ubiera się niewyzywająco, ale bardzo kolorowo. Mimo to wydaje się skryta, małomówna, nie zależy jej na towarzystwie, nie chodzi na imprezy. Wszyscy zastanawiają się skąd przyjechała i dlaczego akurat do Stawów, w których nic ciekawego się nie dzieje.

Od pierwszego dnia w liceum Witek zauważa w niej nawet cechy podobne do własnych. Pomimo swojej wrodzonej nieśmiałości stara się nawiązać kontakt w nowo przybyła.

Ich dziwna i nieco pokręcona relacja z każdym kolejnym dniem przybiera na sile. Jest jednak coś, co skutecznie blokuje tę dwójkę przed podjęciem jakichkolwiek poważnych decyzji. To mroczna przeszłość, które nie daje o sobie zapomnieć.

Moje zdanie:

Ciężko jest mi znaleźć słowa, którymi będę mogła w sposób jednoznaczny określić tą powieść.

Z jednej strony, jest to na pewno oryginalna, nietuzinkowa historia, która łączy ze sobą gatunki new adult, young adult i kryminału. Poruszane są tutaj trudne tematy autyzmu, molestowania, ciężkiego dzieciństwa i braku wsparcia w najbliższych.

Dobrze, że autorka nie boi się o tym mówić, i stara się uświadamiać swoją lekturą, że nie należy oceniać ludzi od razu, na pierwszy rzut oka. Że wśród nas żyją osoby inne, z odmienną, bardzo często ciężką przeszłością, która wpłynęła znacząco na ich zachowania. Uczy zrozumienia odmiennych zachowań, uświadamia, że one z czegoś wynikają i przestrzega przed wydawaniem bezpodstawnych osądów

Agnieszka Olejnik, moim zdaniem pragnie zwrócić naszą uwagę na to, jak takie osoby są samotne. Jak potrzebują chociaż jednej bliskiej sobie osoby, które je zrozumie i wysłucha, która ich nie odtrąci

Jest to także powieść o czystej, szczerej, nieśmiałej miłości rodzącej się pomiędzy dwoma bohaterami. Możemy śledzić rozwój tej znajomości, od pierwszych nieśmiałych rozmów, po szczere wyznania miłości.

Z drugiej jednak strony uważam, że książka jest lekko niedopracowana. Moim zdaniem autorka zbyt dużo rzeczy chciała zmieścić w tej powieści. Obawiam się, że młodszy czytelnik może zostać zasypany informacjami, przez co nie będzie wiedział na co konkretnie powinien zwrócić uwagę, a sama puenta historii zaginie gdzieś pomiędzy wersami.

Natomiast dla mnie, jako czytelnika już doświadczonego, z pewnym bagażem życiowych doświadczeń niektóre zachowania/opisy są po prostu mało realne. Być może za dobrze znam życie, ale ja po prostu nie wierze w to, że osoby o takim stopniu autyzmu, które jeszcze 50 stron wcześniej unikały dotyku, teraz/już/zaraz mają pragnienie uprawiania miłości fizycznej. Ciężko jest mi pojąć występowanie tak ckliwej i dobrodusznej miłości, i szczerego, wielkiego zaufania - zwłaszcza, że główni bohaterowie mieli ciężką przeszłość, która odbiła się na ich wierze w ludzi. Szkoda, że autorka przy tak mocnym wątku psychologicznym nie zamieściła na końcu żadnego wyjaśnienia, nawet krótkiej notatki odnośnie do przypadku choroby Wita.

I samo zakończenie - rozwiązanie morderstwa było niby zaskakujące, ale bez polotu - zamknięte w jednym zdaniu.

Wiem, że książka może się podobać, natomiast ja już kolejny raz po typ nie sięgnę ;)

Ocena: 6,5/10

[Adres usunięty]

"Młodzi. Samotni. Rozdarci.

Witek to miłośnik Szekspira i geniusz matematyczny, który rozumie liczby lepiej niż ludzi. Chłopak ma też rzadki dar i widzi słowa jako kolory. Pomimo tego, że świat Witka jest bogaty, to samotny, bo nie ma w nim przyjaciół.

Kiedy w szkole pojawia się nowa uczennica, Witek od razu zwraca na nią uwagę. Nie zniechęca go to, że Magda jest skryta i małomówna. Dziewczyna go bardzo intryguje i chociaż Witek nie szuka miłości, to postanawia, że musi poznać ją bliżej.

Oboje są zupełnie różni, a jednak do siebie podobni. Oboje są samotni, bo uważają, że lepiej być samemu niż kochać i cierpieć. Kiedy spotka ich tragedia, zrozumieją, że tylko miłość pozwoli im przetrwać".

Muszę się Wam przyznać, że Agnieszka Olejnik bardzo, ale to bardzo zaskoczyła mnie swoją najnowszą powieścią. Książka, która na samym początku wydawała się zwyczajną młodzieżówką, w której spodziewałam się tylko fajnie rozbudowanego wątku miłosnego, okazała się także w pewnym sensie kryminałem. I za to należą się autorce duże brawa, bo dzięki temu książka nabrała charakteru i wyrazu. Spodobał mi się ten wątek kryminalny oraz to jak autorka go poprowadziła, jest ON bardzo tajemniczy, nieprzewidywalny i naprawdę prawie do samego końca nie wiedziałam, kto stał za morderstwem. Wiem, że to nie pierwsza książka autorki, w której pojawia się zbrodnia, ale czasami nawet autorzy rasowych kryminałów mają problem, by wprowadzić mnie w maliny, a Agnieszce Olejnik się to udało. Ale może już dość o tym wątku, teraz skupię się na dwójce głównych bohaterów.

Książce poznajemy Witka, ucznia liceum, który ma synestezję, czyli widzi kolory i fakturę słów. Poza tym chłopak jest niezwykle inteligentny, nauka nie jest dla niego żadnym problemem, jednak dzięki swojej inności ma problemy z nawiązywaniem relacji z innymi ludźmi, bo wie, że nikt go nie zrozumie. Jest inny i dobrze o tym wie, więc woli być samotnikiem niż narażać się na jeszcze większe kpiny ze strony rówieśników. Jednak wszystko zaczyna się zmieniać, gdy w liceum, w którym uczy się chłopak, pojawia się Magda. Dziewczyna od razu zaczyna go fascynować, a kolory, które jej towarzyszą są dla niego przyjemne i miłe w odbiorze. Podstępem nie zdradzając jej swojej tożsamości, nawiązuje z dziewczyną telefoniczny kontakt. Kontaktują się codziennie, ich rozmowy stają się coraz dłuższe, a z czasem nawiązuje się pomiędzy nimi bardzo silna więź. Tylko co zrobi Magda, kiedy się dowie, kim tak naprawdę jest jej telefoniczny przyjaciel? O tym musicie przekonać się sami.

Jestem pod dużym wrażeniem kreacji bohaterów, w którą autorka włożyła naprawdę wiele pracy. I Witek i Magda to bohaterowie z krwi i kości, niezwykle charakterystyczni i wyraziści. Choć są młodzi, to każdy z nich dźwiga na swoich barkach ogromny bagaż doświadczeń. Niby są nastolatkami, którzy dopiero wchodzą w dorosłość, a muszą sobie sami radzić, muszą podejmować odpowiedzialne decyzje i muszą zmagać się wieloma przeciwnościami losu. Na pierwszy rzut oka wydają się różnić od siebie, ale kiedy lepiej ich poznałam, doszłam do wniosku, że są zupełnie tacy sami. Oboje samotni, wyobcowani, pragnący jedynie spokoju i zrozumienia. Poza tym Magda skrywa tajemnice, które odbierają jej radość życia. Jakie to tajemnice? Tego oczywiście Wam nie zdradzę.

„Czasami mam wrażenie, że jesteś jedynym człowiekiem, który… - urwała na chwilę, a gdy podjęła, jemu zaparło dech ze wzruszenia, bo mówiła dokładnie to, co ON sam chciałby powiedzieć. - Że jesteś jedynym człowiekiem podobnym do mnie. Zupełnie jakbyśmy byli na obcej planecie, zamieszkałej przez istoty różne od nas, o jakichś dziwnych odnóżach, pokryte łuskam… Nikt inny nie może mi pomóc, nikt inny nie mówi w moim języku, nikt nie może mi podać ręki, tylko Ty. Ale na tej planecie nie ma słońca, jest całkiem ciemno, dlatego nie widzę twojej twarzy. Wiem tylko, że jest taka jak moja”.

Muszę jeszcze nadmienić, że autorka bardzo dokładnie przedstawiła nam rys psychologiczny bohaterów. Dzięki niemu łatwiej było mi zrozumieć Magdę i Witka. Nie raz czułam się, jakbym siedziała w ich głowach i razem z nimi przeżywałam ich wszystkie bolączki i rozterki. To naprawdę świetni bohaterowie, którzy zawładną Waszymi sercami i nie raz będziecie ubolewać nad niesprawiedliwością, która wiele razy ich dotknęła.

„Chciał podać jej kilka faktów dotyczących miłości. Wyjaśnić, że jest to tak naprawdę efekt działania C8H11N, inaczej mówiąc PEA, czyli fenyloetyloaminy, która powstaje w międzymózgowiu, a konkretnie w podwzgórzu. Chciał jej wyjaśnić, że jeśli wziąć pod uwagę klasyczne objawy, takie jak szybsze bicie serca, brak tchu, ściskanie w dołku i pobudzenie, to nie ma wątpliwości, że jest zakochany ”.

„Mów szeptem” to piękna opowieść o pierwszej nieśmiałej miłości, o bólu, niezrozumieniu, cierpieniu oraz samotności. Ta książka niesie także jedno ważne przesłanie… INNY NIE ZNACZY GORSZY… mam nadzieję, że kiedyś wszyscy to zrozumieją. Gorąco Wam ją polecam, bo obok niej nie można przejść obojętnie.

„Mów szeptem, jeśli mówisz o miłości”.

Ukłony w stronę autorki.

Samotni, nieprzystosowani, rozdarci pomiędzy tym, co powinni, a tym co chcieliby zrobić. Takie określenia pasują do wielu młodych ludzi, którzy w dzisiejszych czasach próbują żyć w zgodzie ze sobą i z otoczeniem. Tacy są również główni bohaterowie najnowszej powieści Agnieszki Olejnik, która oddała w ręce czytelników historię nietuzinkowej miłości.

Agnieszka Olejnik to polonistka i anglistka, posiadająca na stanie trzech synów oraz cztery psy. Jest zapaloną podróżniczką, w przeszłości szybowniczka i wielbicielka jaskiń. Zwiedziła między innymi Czarnogórę, Bośnię, Rumunię, Estonię, czy też Sycylię. Autorka książek dla dzieci i młodzieży, a także powieści dla dorosłych.

W prowincjonalnym liceum w Stawach pojawia się nowa uczennica Madelaine Robson. Dziewczyna jest skryta i małomówna oraz wyróżnia się ekstrawaganckim ubiorem, co od pierwszego dnia intryguje Witka - geniusza matematycznego, który ze względu na swój specyficzny sposób bycia nazywany jest w szkole "Przypałem". Losy dwójki bohaterów zacieśniają się w obliczu pewnej zbrodni.

Agnieszka Olejnik mnie zaskoczyła. Zaskoczyła rozwojem akcji swojej najnowszej książki, która początkowo wydawała mi się typową powieścią młodzieżową, w której wyróżniają się jedynie główni bohaterowie. Jak się jednak okazało, autorka wprowadziła do fabuły także wątek kryminalny, który bardzo mocno zaskakuje swoim finałem. Morderstwo, w które wplątani zostają zarówno Witek, jak i Magda, okazało się według mnie fabularnym strzałem w dziesiątkę, gdyż oprócz wywołania pewnego dreszczyku emocji i ekscytacji w dochodzeniu do prawdy, spaja dużą klamrą losy dziwacznej pary, nadając jej niepowtarzalnego wydźwięku.

Jest zbrodnia, jest śledztwo, ale to właśnie kreacje Magdy i Witka stają się głównym atutem "Mów szeptem". Agnieszka Olejnik z wielką dbałością o szczegóły opracowała portrety psychologiczne bohaterów i muszę przyznać, że to właśnie mistrzowska kreacja Witka zrobiła na mnie największe wrażenie. To bowiem chłopak, którego nie da się zaszufladkować, widzący słowa, jak kolory, potrafiący wiele, a jednocześnie nie potrafiący nic. Miłośnik Szekspira, posiadający genialną pamięć, a traktowany przez innych jako upośledzony umysłowo. Autorka genialnie odmalowała świat wewnętrzny Witka, dzięki czemu podczas lektury książki można było zgłębić jego emocje i przemyślenia. To była dla mnie wielka lekcja pokory dotycząca definicji inności i normalności.

W kreacji Magdy natomiast poraża czytelnika dramat życiowy bohaterki, który na zawsze zmienił jej postrzeganie świata. Problemy, jakie autorka nakreśliła przy okazji tej postaci winny stać się dla dorosłych rodziców czytających tę książkę, pewną wskazówką przy postępowaniu z własnymi dziećmi. Niezwykle ważne jest bowiem to, by nie lekceważyć delikatnych prób porozmawiania, gdyż czasami kilka słów może całkowicie odmienić czyjś los.

"Mów szeptem" to powieść uniwersalna, przeznaczona dla każdego, niezależnie od tego w jakim wieku obecnie się znajduje. Traktująca bardzo szeroko o różnych odcieniach odmienności, o tolerancji i wzajemnym otwarciu się na drugiego człowieka. Historia Witka i Magdy bardzo mocno wzrusza i daje nadzieję na to, że każdy z nas jest w stanie pokonać głęboko zakorzenione w nas demony.

Kiedy zaczynałam czytać powieść #mówszeptem @agnieszka.olejnik.books miałam obawy, że będzie to kolejna ckliwa historia o miłości licealistów z problemami.

Na szczęście okazało się, że bardzo się myliłam. "Mów szeptem", mimo iż należy do nurtu tzw. New adult, to powieść dojrzała, poruszająca wiele problemów i posiadająca bardzo dobrze poprowadzony wątek kryminalny z zaskakującym zakończeniem.

Jednak myślą przewodnią powieści jest "dziwna" relacja i rodzące się uczucie między dwojgiem bardzo samotnych ludzi. Witek nie jest akceptowany przez rówieśników, jest inny, wykazuje cechy autystyczne, jednocześnie jest niezwykle uzdolniony matematycznie, "słyszy kolory" wypowiadanych słów, uwielbia poezję i storczyki.

Moim ulubionym cytatem z tej książki jest właśnie fragment z Szekspira "Mówisz, że kochasz deszcz, a rozkładasz parasolkę, gdy zaczyna padać...Mówisz, że kochasz wiatr, a zamykasz okno, gdy zaczyna wiać. Właśnie dlatego boję się, kiedy mówisz, że mnie kochasz".

Z kolei Magda trzyma się na uboczu, mieszka sama, ubiera się oryginalnie, zachwyca urodą, wzbudza zainteresowanie, bo niewiele o niej wiadomo.... Postaci te wiele łączy, a najbardziej wyobcowanie, samotność, chęć ucieczki przed światem. Pojawia się też wątek przemocy seksualnej, trudnej przeszłości, alkoholizmu.... Autorka ciekawie kreśli postaci drugoplanowe np. psycholog Beaty, babci Witka, czy młodego biznesmena Filipiuka.

Podoba mi się trzecioosobowa narracja, uzupełniana pierwszoosobową w formie listów, najpierw Witka do nieżyjącej matki, a potem korespondencji między głównymi bohaterami.

[Adres usunięty]

@ewa1may /EwaCzyta/

Czy zastanawialiście się kiedyś nad tym, czy wypowiadane przez nas słowa mogą być odbierane, jako kolory? Wyrazy i cyfry, które dla nas przyjmują zwyczajne znaczenie, dla kogoś mogą znaczyć coś zupełnie innego? Nigdy się nad tym nie zastanawiałam, do czasu, kiedy w moje dłonie wpadł egzemplarz książki „Mów szeptem” autorstwa Agnieszki Olejnik. Został w niej poruszony motyw syntezji, czyli zjawisko, które każdy słyszany wyraz, dźwięk łączył się z kolorem, światłem, smakiem, czy nawet dotykiem. To niesamowity dar, przypuszczam, że niezbyt często spotykany, przez co unikalny. Wcześniej nie miałam okazji przeczytania jakiejkolwiek powieści Agnieszki Olejnik, jednak wiem, że jeśli będę miała możliwość zaznajomienia się z jej dziełami, to się na nie zdecyduje.

„Dopiero, kiedy wracał do domu, w którym pochrapywała pijana babcia, uświadomił sobie, że przeżywa coś takiego po raz pierwszy. Pierwszy raz w życiu ktoś powiedział mu, że lubi z nim rozmawiać. To brzmiało prawie jak "lubię cię".

Historia opowiada o młodych ludziach, nastolatkach, którzy dźwigają swoje własne brzemiona, z którymi nie potrafią sobie poradzić. Jeśli myślicie, że to książka o kochliwych problemach nastolatków, to musicie wiedzieć, że jest o czymś znacznie więcej. To świeża historia o dwóch duszach, które świadomie unikają bliskości, nie wiedząc, że bez niej będzie im ciężko.

Witek Malczyk jest uważany przez rówieśników za dziwaka, outsidera, od którego lepiej trzymać się z daleka. Mimo tego chłopak jest geniuszem matematycznym, który uwielbia Shekspeare’a, a także ma dar, słyszy kolory i wyczuwa ich temperaturę, widzi też barwę i czuje fakturę niektórych słów. Ten dar czasami jest dla niego pozytywny, a czasem sprawia, że jest odbierany przez chłopaka, jako przekleństwo. Właśnie przez to ma kłopoty z rówieśnikami, którzy znaleźli dla niego niezbyt miłe przezwisko: Przypał. Chłopak mieszka z babcią, która ma problemy z alkoholem, jest niezrozumiany, samotny, nie ma nikogo z kim mógłby porozmawiać, kto mógłby go zrozumieć, a przynajmniej spróbować.

Pewnego dnia w szkole pojawia się nowa uczennica Madeline Robson, wcześniej mieszkała w Irlandii, jednak w wyniku pewnych wydarzeń nie mogła tam dłużej pozostać. Nade wszystko ceni sobie ciszę i samotność, która czasem bywa przyciężka. Na swych barkach niesie naprawdę dramatyczna i bardzo bolesną przeszłość, którą skrywa przed światem, pod warstwą wyzywającego ubioru, czy zachowania. Mieszka w kawalerce, utrzymuje ją ciotka wydzielając głodową rację żywnościową w postacie pięciu złotych dziennie Magda nie narzeka, daje radę, bo musi.

"Wszyscy byli przyzwyczajeni do tego, że Wit Malczyk jest nienormalny. Nawet ON sam. I nigdy dotąd mu to nie przeszkadzało. Aż do teraz. Dopiero, gdy w jego życiu pojawiła się Magda, zapragnął być taki jak wszyscy."

Nowa uczennica intryguje Witka, kiedy dostrzega, że wywiesza na szkolnej tablicy ogłoszenie, w którym decyduje się na udzielanie korepetycji, z jezyka angielskiego. Chłopak oderwał kartkę z jej numerem i tak zaczynają się telefony, które z czasem stają się ważne. Chłopak, jednak nie wyjawił swojej tożsamości, mówią do siebie Adam i Ewa, prawda jednak wychodzi na jaw, przez przypadek, kiedy Magda decyduje się zadzwonić do Adama, nieszczęśliwie Witek znajduje w je pobliżu. Nie ma się, co dziwić reakcji dziewczyny, źle na to wszystko reaguje. Te rozmowy były nie tylko wspaniałą przyjaźnią, ale także początkiem, czegoś więcej, chociaż unikała ludzi, jemu dała się podejść.

"Nie miała pojęcia, jak to się właściwie stało, że zakochała się w tym dziwnym chłopaku. Obiecała sobie nigdy do nikogo się nie przywiązywać, nikomu nie ufać - to, co przeżyła w dzieciństwie, było wystarczającym dowodem, że bliscy ludzie ranią najmocniej."

Pojawia się motyw pewnej zbrodni i rozpoczyna śledztwo, którego główną podejrzaną jest Magda, co może doprowadzić do tragedii. Próba samobójcza dziewczyny uświadamia, że potrzebuje leczenia, a to długotrwały proces. Życie Witka zmienia się diametralnie uzmysławiając mu, że dorosłe życie bywa trudniejsze niż przypuszczał.

Bez wątpienia to trudna tematyka, która porusza czytelnika i sprawia, że zaczyna się zastanawiać nad wszystkim, czego w życiu doświadczył w tym nastoletnim okresie. Intryguje, trzyma w napięciu i ukazuje tak wiele elementów, od samotności po traumatyczne przeżycia, których blizny już zawsze będzie nosić człowiek. To bomba emocjonalna, która tyka coraz bardziej czekając na finał, aby zaskoczyć swoim rozmachem. Jest zbrodnia, musi być kara, śledztwo jest budowane krok po kroku, pojawiają się nowe dowody, a Witek walczy niczym lew starając się pomóc Madeline. Trzymałam kciuki za to, żeby bohaterowie znowu mogli być bezpieczni i mieli możliwość poznania, czym jest szczęście. Kreacja bohaterów jest bardzo szczegółowa, widać, że autorka poświęciła jej wiele pracy, zwłaszcza podczas budowania Witka, który jest złożoną postacią. Chłopak mimo swojej mądrości jest traktowany, jakby był upośledzony. Szufladkowanie i odrzucenie wśród rówieśników, jest częstym problemem w okresie dorastania.

Dobrze, że autorka zdecydowała się na wątek sensacyjny, który nieco odwraca uwagę od dramatycznej przeszłości i wprowadza pewną lekkość w odbiorze. Dialogi są prowadzone naturalnie, nie teatralnie, język autorki jest plastyczny i łatwo przyswajalny. Myślę, że „Mów szeptem” jest powieścią, której polubią czytelnicy w każdym wieku, dzięki niej być może doceniając, jak ważne jest otwarcie się na drugiego człowieka.

"Mów szeptem" to książka jedyna w swoim rodzaju. Na pewno was zaskoczy, wstrząśnie wami, a może nawet doprowadzi do łez. Niezwykła historia Witka, który musi zmagać się z życiem w tym okropnym świecie, w którym nikt go nie rozumie. Gdy chłopak poznaje Magdę- dziewczynę, która od razu zawróciła mu w głowie - stara się rozmawiać z nią przez telefon nie podają swojej prawdziwej tożsamości. W tym momencie zapewne wielu z was pomyślało sobie, że jest to jedna z tych milionów miłosnych historii, której zakończenie jak zawsze będzie szczęśliwe. Nie do końca. Witek cierpi na niezidentyfikowaną do tej pory chorobę psychiczną. To właśnie dlatego w szkole wołają na niego Przypał - bo jest inny niż reszta. Chłopak jakoś musi poradzić sobie w tym okrutnym świecie, jednak czy mu się uda?

Autorka oprócz wątku romantycznego wprowadziła również trochę fantastyki. Witek widzi kolory słów. Brzmi dziwnie, prawda? Był to powód zainteresowania się Magdą - miała inny kolor słów niż inni. Autorka nie próżnowała, gdyż do romansu oraz fantastyki dodała również część kryminalną, która w tej historii sprawowała się świetnie. Jeśli jeszcze nie przekonałam was do sięgnięcia po tę książkę, to wspomnę, że czyta się ją bardzo szybko i przyjemnie, a historia na pewno pozostanie z wami na długo.

To książka o ludziach piętnowanych, nieakceptowanych społecznie – wyśmiewanych. Opowiada o tym, że społeczeństwo nie potrafi zaakceptować inności, pogodzić się z nią i wspólnie żyć. To subtelne wołanie o zrozumienie i pomoc.

Nie mam wątpliwości, że ta powieść znajdzie się na liście bestsellerów, to tylko kwestia czasu. Wierzę w to, że ta książka, napisana z niezwykłym pietyzmem, wrażliwością i poczuciem piękna, będzie popularną powieścią nie tylko dla nastolatek. Taką literaturę lubię bardzo!