Morderstwo to nic trudnego

Mistrzyni kryminałów nie zawiodła - cóż jeszcze nie przeczytałam książki Pani Christie, która przynajmniej nie byłaby dobra!

Byłam bardzo ciekawa, jak to będzie czytać kryminał, w którym głównym bohaterem nie będzie kochany przez kobiety Herkules Poirot! Muszę powiedzieć, ze Luke Fitzwilliam nie zawiódł mnie.

Nie chcę spojlerować, napiszę jednak kilka pytań, które zaintrygują może osobę czytającej tę opinię zdecydować się na zakupienia tej książki:

1. Czy nad pewnymi osobami naprawdę tworzy się aura, siła nadprzyrodzona, która mści się na wrogach?

2, Czy egoistyczni i starzy bogaty człowiek zrobi wszystko, żeby nie zostać ośmieszonym?

3, Czy sekretarki dla pieniędzy są w stanie zrobić wszystko?

4. Czy staruszki zawsze zaparzają herbatę?

5. Czy czarna magia, może zabić człowieka?

6. Czy emerytowany policjant nie ma zbyt bujnej wyobraźni?

Na koniec dodam jeszcze, że mina męża wchodzącego do sypialni i widzącego mnie czytającą książkę pod tytułem "Morderstwo to nic trudnego" była bezcenna (dodam, że było to w dniu naszej 5 rocznicy ślubu) :)

Nie sądziłam, że w 2,5 rou zapoznam się z prawie połową twórczości Agathy Christie. ,,Morderstwo to nic trudnego" jest już 41 publikacja, którą przeczytałam z jej literackiego dorobku.

Szczęśliwym albo może przypadkowym zbiegiem okoliczności Luke Fitzwilliam trafił w pociągu jadącym do Londynu na starszą panią, która opowiadała o niecodziennych zdarzeniach w miejscu jej zamieszkania. Jedna śmierć nie wydawała by się niczym dziwnym, ale gdy zgony zaczęły narastać, postanowiła zgłosić to do Scotland Yardu. Niestety, nigdy tam nie dotarła, gdyż została potrącona przez samochód. Przed śmiercią, w pociągu, zdradziła mężczyźnie swoje przypuszczenia o kolejnej ofierze. Jak się okazało, doktor zmarł kilka dni później. Luke postanowił wybrać się na miejsce i osobiście zbadać tę sprawę.

Można by przypuszczać, że w książki Agathy Christie może wkraść się pewna schematyczność i tak też faktycznie jest. ,,Morderstwo to nic trudnego" jest jednak dość nowatorską i ciekawą publikacją w dorobku autorki. Nie jest to zbyt obszerna pozycja, a poza tym już od początku czytelnik może wyczuć, że coś jest z morderstwami na rzeczy.

Jak zwykle, Agatha Christie wodzi odbiorcę za nos, do samego końca nie zdradzając, kto jest prawdziwym sprawcą. Mylnie prowadzi tropy i choć mamy podejrzenia odnośnie tego, kto jest winien, na końcu i tak okazuje się, że zostaliśmy podpuszczeni i sprawcą jest ktoś inny,

,,Morderstwo to nic trudnego" to udana publikacja w dorobku królowej kryminału. Zapoznałam się z nią z przyjemnością i w najbliższym czasie na pewno sięgnę po jej kolejną pozycję.

Muszę przyznać, że pierwszy raz sięgnęłam po powieść tej autorki, której głównym bohaterem nie jest (mój absolutny ulubieniec!) Hercules Poirot. Z tego względu trochę się obawiałam, że książka nie sprosta moim oczekiwaniom, ale pomyślałam: "Hej, to przecież Agatha Christie, to mistrzyni kryminałów i intryg, to musi być dobre!". I miałam rację. Było dobre. Cholernie dobre.

Emerytowany policjant wracając do domu, do Anglii z dalekich wojaży, wysiadł z pociągu na niewłaściwej stacji, ponieważ postanowił zakupić gazetę w kiosku, aby dowiedzieć się, jaki był wynik wyścigów konnych, czy koń, na którego postawił wygrał. Jak można się łatwo domyślić, tamten pociąg mu uciekł, zatem musiał łapać kolejny. Gdy doszło to do skutku, usiadł w przedziale ze starszą panią, która bardzo przypominała mu jego ulubioną ciotkę. Kobieta opowiedziała mu o swoim kocie oraz o celu jej podróży- Scotland Yardzie. Staruszka była absolutnie pewna, że w jej miasteczku popełniono kilka morderstw oraz, że wie kto będzie kolejną ofiarą. Główny bohater nie wierzy jej, choć pozostaje dla niej miły i życzy jej powodzenia. Po dodarciu do domu, opowiada o tym wydarzeniu swojemu najlepszemu przyjacielowi. I co? I z gazety dowiadują się, że starsza pani nie żyje. A następną informacją jest, iż przewidziana przez nią kolejna rzekoma ofiara również nie żyje. Luke Fitzwilliam węszy spisek, zaczyna wierzyć nieboszczce i postanawia zająć się tą sprawą. Wraz z przyjacielem wymyślają podstęp i kamuflaż, który ma mu pomóc rozwiązać tę zagadkę. I jak to bywa zawsze u Agathy Christie, wszyscy są podejrzani i każdy ma coś do ukrycia. Pomaga mu kuzynka przyjaciela, u której się zatrzymuje. Jej narzeczony, a wcześniej szef chwali się, że każdy, kto mu się w jakikolwiek sposób narazi, ginie. Czy można mu ufać? Akcja nie męczy, płynie właściwym tempem, nie przytłacza, wciąga. Czy Luke rozwiąże sprawę? Czy jego podejrzenia okażą się trafne? Czy zdąży uratować kolejną ofiarę? Zakończenie bardzo zaskakujące, szczególnie, że podejrzewałam kogoś równie mało prawdopodobnego, tylko, jak się później okazało, ta osoba była niedoszłą ofiarą, a nie mordercą. Cóż.

Krótko mówiąc, bardzo dobra książka. Ciężko się w sumie dziwić, w końcu wyszła spod pióra Mistrzyni Kryminałów znanej i kochanej na całym świecie. Jednak najważniejsze dla mnie jest to, że się nie zawiodłam. Teraz już wiem, że z czystym sercem mogę sięgnąć po inne książki Pani Christie, w których nie ma mojego wieloletniego idola. Polecam z czystym sercem.