Miasteczko Głodnych Dusz

W małym miasteczku w Norwegii zostają znalezione zwłoki młodej dziewczyny. Sytuacja przypomina zbrodnię sprzed 40 lat. Wtedy sprawca nie został wykryty.

Obecnie sprawę prowadzi Bjorn Andersen z partnerem Carlem Olsenem. Okazuje się, że maleńkie miasteczko, gdzie mieszka więcej kóz niż ludzi, skrywa wiele tajemnic.

Pomysł na fabułę i umiejscowienie akcji jest bardzo ciekawe. Lubię, kiedy akcja książki rozgrywa się w odludnej, zamkniętej społeczności. A przeszłość łączy się z teraźniejszością.

Nie polubiłam za to głównego bohatera. Jego stosunek do rodziny, życia i współpracowników działał mi na nerwy. Nikomu nie ufał, a swoje potrzeby stawiał ponad wszystko.

Książkę czytało mi się szybko, chociaż trochę brakowało mi podziału na rozdziały. Zdarzały się też błędy np. przez kilkanaście stron nazwisko ofiary było pisane z błędem.

Jednak mimo kilku niedociągnięć, historia mi się podobała, a zakończenie zaskoczyło.

[Adres usunięty]

Thor Larsen to ani skandynawski autor, ani mężczyzna. To nasza rodzima autorka Karina Krawczyk, która na swoim koncie ma już kilka książek w tym między innymi "Nazywam się Milion", którą miałam okazję recenzować. Dlaczego sięgnęłam po kolejny jej tytuł, który wydała nie tylko w swoim wydawnictwie, ale i pod pseudonimem? Ponieważ kocham skandynawską literaturę, którą mogłabym czytać dosłownie na tony. Chciałam porównać oryginalne pióro Skandynawów, z tym, co potrafią autorzy innej narodowości. Nie po drodze było mi z innym polskim autorem, który również posłużył się pseudonimem. Tym razem wahanie poszło w kąt, bo autorka jest przeze mnie znana i lubiana.

Poniedziałkowy ranek w niewielkim norweskim miasteczku Underdal. Jeden z mieszkańców niespodziewanie znajduje nagie zwłoki młodej dziewczyny, Anny Fjeld. Zabójstwo jest niezwykle podobne do tego dokonanego czterdzieści lat temu. Miejscowa policja zaczyna śledztwo oraz poszukiwanie winnego zbrodni. Przesłuchania osób z otoczenia nastolatki prowadzą w różne strony, a każda wydaje się tą, którą należy w szczególności sprawdzić. Co ciekawe, brana za niezwykle grzeczną, ale i surowo wychowywaną dziewczynę Anna, nie jest tak krystalicznie czysta, jak można by się spodziewać. Bardzo szybko śledczy odkrywają niebezpieczne związki nastolatki z podejrzanym środowiskiem. Dodatkowo możliwość wykonania testów DNA, które czterdzieści lat temu były niedostępne dają szokujące wyniki. Okazuje się bowiem, że morderca jest spokrewniony z... głównym śledczym prowadzącym sprawę!

Co wspólnego z mordercą ma policjant prowadzący sprawę? Co kryje się za fasadą miłej i grzecznej rodziny Fjeldów? Co łączy morderstwo Anny z tym sprzed lat? Czy morderca jest jeden, czy może jest ich dwóch?

Siadając do tej powieści, zupełnie nie czułam obaw przed tym, co mogę tam znaleźć. Tak jak wspomniałam, znam autorkę z poprzednich publikacji i czytało mi się ją niezwykle dobrze i przyjemnie. To, co trochę mnie rozpraszało i przeszkadzało to tym razem zbyt szybka i gwałtowna akcja! Tak, dobrze czytacie. Brakowało mi oddechu na odpoczynek i logiczne poukładanie wielu wątków. Panie Thorze gdzież to takim sprintem Pan biegł? Za duża odległość na takie tempo. Jednak wracając do plusów! Nie odczułam różnicy, że skandynawska książka w moich rękach napisana została przez osobę zupełnie innej narodowości. A wisienką na torcie dla mnie był polski akcent przewijający się niby w tle, a jednak dość ważny dla fabuły i śledztwa. Czekam na więcej!

Malutka miejscowość Undredal to miejsce, w którym życie płynie monotonnym i jednostajnym rytmem. Wszystko zmienia się gdy zostaje odnalezione ciało młodej kobiety. Jeden znak pozostawiony na ofierze, jest łudząco podobny do znaku, który odkryto na ciele ofiary sprzed czterdziestu lat. Czyżby pojawił się naśladowca, a może ofiary były w jakiś sposób połączone?

Do akcji wkracza komisarz Andreas Björn- czterdziestolatek, który ma mnóstwo problemów w życiu prywatnym i nie potrafi oddzielić go od życia zawodowego.

Rozpoczyna się żmudne i trudne śledztwo, a na jaw wychodzą wstrząsające fakty... Dotyczą one zarówno ofiary jak i samego policjanta... Niestety nic nie jest tak oczywiste, jakby się wydawało na pierwszy rzut oka, a morderca nadal zostaje nieuchwytny, a podejrzanych o brutalne morderstwo z każdym krokiem przybywa...

Mówi się, że morderca zawsze wraca na miejsce zbrodni... może w tym przypadku jest podobnie,

Ostatnio mam szczęście, że trafiam na naprawdę bardzo dobre książki. Dziś do tego grona dołączyło "Miasteczko głodnych dusz"- jest to kryminał, który porywa od pierwszych stron, wciąga i od początku zaskakuje.

Autorka doskonale buduje napięcie, podrzuca nowe tropy, które odkrywają głęboko ukryte tajemnice ludzi zamieszkujących Undredal- na pierwszy rzut oka, niemające nic wspólnego z główną osią powieści, miesza i intryguje, nie pozwala na odłożenie książki aż do końca.

Zbudowana podczas lektury pewność kto jest zabójcą, sypie się niczym domek z kart- co najmniej kilka razy. Zakończenie jest tak nieoczywiste a motyw irracjonalny, że wbija po prostu w fotel i zostawia czytelnika z niezłą sieczką w mózgu...

Autorka zwraca uwagę tą powieścią na to jak ważna jest rozmowa z drugim człowiekiem, bo wydaje się nam, że znamy się z kimś jak przysłowiowe łyse konie, a tak naprawdę nic o tej drugiej stronie nie wiemy, albo wiemy i widzimy tylko to, co dana osoba chce nam pokazać.

Autorka pisze o uzależnieniu, o dramatach, do którego ono prowadzi, nie boi się tak trudnych tematów jak handel żywym towarem czy zaburzenia psychiczne. Zmusza czytelnika do zastanowienia się nad tym czy podobne dramaty nie dzieją się gdzieś obok nas, w bliskim otoczeniu...

Barwne opisy i metafory pozwalają poczuć specyficzny klimat całej Skandynawii. Wzmianki o wikingach i ich wierzeniach tylko podkręcają atmosferę- momentami czułam przebiegające po ciele ciarki, czytając o ich przeszłości.

Bohaterowie są dopracowani w najdrobniejszym szczególe, przepełnieni emocjami. Łatwo jest się z nimi utożsamić i zrozumieć dylematy i motywy, które nimi kierują- choć tutaj muszę napisać, że już dawno żadna postać nie wkurzała mnie tak bardzo jak Andreas Björn.

(Gdyby kiedyś ta powieść została zekranizowana, aktor grający Andreasa powinien dostać Oscara- bo tak skomplikowanej postaci dawno nie widziałam!).

Akcja dzieje się dość miarowo, ale potrafi zaskoczyć i przyśpieszyć w najmniej oczekiwanym momencie.

Drugie spotkanie z twórczością p. Kariny tylko utwierdziło mnie w przekonaniu, że o tej dziewczynie będzie jeszcze naprawdę głośno!

Uwielbiam styl pani Kariny, teraz uwielbiam również styl Thora Larsena.

Czy polecam?

Zdecydowanie tak. Obowiązkowa lektura dla fanów kryminału jak i całej Skandynawii- obok tej książki nikt nie powinien przejść obojętnie. Genialna!

POLECAM...

W malutkiej norweskiej miejscowości Undredal zostaje zamordowana nastolatka. Morderstwo bardzo przypomina zbrodnię sprzed 40 lat. Mieszkańcy zastanawiają się czy morderca po takim czasie znów postanowił zabić, czy ktoś go naśladuje.  W czasie śledztwa wychodzą nowe fakty, pojawia się wielu podejrzanych.  Z jednej strony troszkę się domyśliłam kto jest sprawcą, ale nie do końca. Na samym końcu zostaje zrzucona bomba, która wszystko zmienia.

Oprócz opisów śledztwa, autorka skupia się także na śledczym prowadzącym sprawę. Dowiadujemy się o jego problemach małżeńskich. W tej kwestii nie polubiłam głównego bohatera, za wszystko obwinia żonę a w sobie nie widzi problemu. Czuje się niezrozumiany przez ukochaną, ale sam nie chce spojrzeć na sprawę z jej punktu widzenia. Oj tak to mnie bardzo irytowało w śledczym. A moim zdaniem zawsze są winne dwie osoby.

Tak podsumowując to książka jest bardzo fajna, a zakończenie petarda. Czytało mi się bardzo dobrze. A to że przeczytałam ją w dwa dni to już samo z siebie mówi dużo. Średnio książkę czytam cztery, pięć dni a tutaj poszło migusiem. Podoba mi się to że pojawia się wiele poszlak, paru podejrzanych. Sprawa nie stoi w miejscu tylko ciągle pojawia się coś nowego. Tak naprawdę to jestem mile zaskoczona tym tytułem. Czytajcie.

@onaczytanoca

Niedawno zastanawiałem się dlaczego Skandynawię określa się mianem najlepszych kryminałów. Zazwyczaj, gdy rozmawiamy o tym gatunku, na myśl jako pierwsze przychodzą nam tytuły właśnie skandynawskich autorów. Czy wynika to z niezwykłej popularności serii Millenium, która na dobre utwierdziła nas w przekonaniu o świetności tych książek, czy z ogromnej skali talentu autorów i autorek, czy czegokolwiek innego, tak już po prostu jest, a ja nie jestem w stanie znaleźć argumentów przeciw tej tezie. Co więcej, ostatnia lektura najnowszej pozycji wydawnictwa Studio Million tylko wzmocniła moją perspektywę na tę kwestię.

Mowa o „Miasteczku głodnych dusz” autorstwa Thora Larsena. Tytułowe miasteczko, to norweskie Undredal zamieszkane przez raptem 112 osób. Przed czterdziestu laty miała tu miejsce okropna zbrodnia, która na zawsze naznaczyła do tamtej pory spokojną i sielankową miejscowość. Mija wiele lat, na świat przychodzą kolejne pokolenia, a w wiosce znów ma miejsce do złudzenia podobne morderstwo. Umiera nastolatka, Anna Fjeld.

Opowiedziana z perspektywy komisarza policji Björna Andersena historia przeprowadza nas przez kolejne etapy śledztwa, mającego na celu ujęcie sprawcy zabójstwa wspomnianej Anny Fjeld. Płynnie przechodzimy przez następne poszlaki, świadków, podejrzanych, aż do rozwiązania sprawy, a przynajmniej tak się nam wydaje. Nic nie jest tu bowiem oczywiste, bohaterowie mają swoje tajemnice i co chwilę jesteśmy zaskakiwani przez autora i to pomimo tego, że podrzuca nam różne podpowiedzi tak byśmy sami spróbowali ułożyć tą układankę.

Czytając historię śledztwa głównego bohatera na myśl przyszedł mi serial „Miasteczko Twin Peaks”. Co zabawne, nawet sam Andersen głośno wspomina o podobieństwa do sprawy Laury Palmer. Mamy bowiem wiele postaci, które skrywają często mroczne sekrety. Mamy miasteczko, którego „krajobraz jest mistyczny” i „zachwyca swoją melancholijną aurą”. Jedyne czego tu brakuje to ten nadprzyrodzony element, ale autor zastępuje go bezpośrednią narracją i brutalną wiarygodnością. Takie zdarzenie mogło bowiem mieć miejsce w każdej małej miejscowości na świecie, a trafiło akurat na norweskie Undredal.

Sama fabuła rozwija się spokojnie i dopiero z czasem, gdy lepiej poznajemy bohaterów i wkraczamy na coraz dalsze etapy śledztwa, dajemy wciągnąć się na całego i możemy poczuć się częścią kryminalnej historii z pazurem. Z początku wydaje nam się, że Andersen to zwykły policjant jakich wielu, ale dopiero perspektywa ludzi z jego otoczenia oraz sam bohater, który jako jedyny wydaje się niczego przed nami nie ukrywać sprawiają, że jawi się ON w naszych oczach jako postać jedyna w swoim rodzaju. Ma facet charyzmę, ma gadane i lubi się zrelaksować przy piwku, a czasem nawet przy setce. Nie próbujcie jednak przekonywać go, że ma problem z napojami alkoholowymi, bo to także niezły uparciuch w 100% poświęcający się swojej robocie.

Mamy jego nieco dziwnego, bardzo uporządkowanego oraz inteligentnego partnera Olsena, nieco zakręconą prostytutkę Alexię, która zdaje się zawsze mieć kontrolę nad sytuacją, przystojnego wychowawcę Anny Mattiego Foxa, w końcu Catherine, odrobinę znerwicowaną i skłóconą z mężem żonę Andersena oraz ich córkę Marię, miłośniczkę chemii o ciętym języku. A to tylko wierzchołek góry lodowej, bo interesujących postaci jest tu więcej, a jeszcze ciekawsze wydają się być relacje między nimi.

Jednym z najmocniejszych punktów książki jest jej nieprzewidywalność. Z jednej strony mamy historię śledztwa, która wydaje się nam być znajoma, ot kolejne morderstwo jakich wiele w książkach, filmach, serialach, itp. Z drugiej strony, w żadnym momencie lektury nie jesteśmy w stanie stwierdzić, że mamy już pewność co do sprawcy morderstwa i że wszystko jest już pozamiatane. Autor potrafi dodać do fabuły zaskakujące elementy czy wprowadzić nowe postacie, które wywrócą wszystko do góry nogami, a towarzyszące czytaniu napięcie nie ustępuje, aż do końca.

Są chwile gdy dajemy ponieść się opowiadanej przez Andersena historii i zapominamy, że tutaj toczy się poważne postępowanie w sprawie zabójstwa. Stajemy się po prostu częścią życia bohaterów, a ich decyzje i zachowania stają się dla nas oczywiste i normalne. Są jednak także chwile, które potrafią zmrozić krew w żyłach, rozbawić do łez, po prostu wyrwać nas z tej normalności!

„Miasteczko głodnych dusz”, to pasjonująca książka, która nie tylko przedstawia nam historię tajemniczego morderstwa, ale także zabiera nas do skomplikowanego świata skomplikowanych związków, świata mrocznego, przepełnionego złem, czasem ukrytym, ale zawsze przez nas dostrzegalnym. Znajdziecie tu akcję, humor, sekrety, unikalny klimat, charakternego bohatera, a na sam koniec lektury będziecie zbierać szczękę z podłogi. Warto!

Okładka przywodzi na myśl jakąś baśń dla dzieci, która mogłaby rozpocząć się słowami "za górami, za lasami". Kładką podąża dziewczyna ubrana na czerwono, lecz jej historia nie będzie mieć happy endu, a tym bardziej nie nadaje się dla dziecięcych uszu.

Książkę rozpoczyna wstrząsający opis zwłok. Ofiarą jest Anna Field siedemnastoletnia uczennica szkoły średniej, której nagie ciało znaleziono nieopodal fiordu. Śledztwem zajmuje się [Adres usunięty]. Björn Andersen, który pracę w policji, przedkłada nade wszystko, na czym cierpi jego życie rodzinne.

"Głodne dusze włóczą się po życiu bez celu, nieudolne i niezdolne do zmiany, w ciszy krzyczą i tylko liście na wietrze są żywsze od nich".

Narracja pierwszoosobowa daje wrażenie niezwykłej intymności i bliskości, czujemy, że dostąpiliśmy zaszczytu wkroczenia w czyjś wewnętrzny świat. Postać głównego bohatera została świetnie skonstruowana, zwłaszcza pod kątem psychologicznym. Odkrywanie tajemnic ofiary, również sprawiło mi dużo frajdy. Ważną rolę odgrywa tu obszerne tło obyczajowe, czyli mieszkańcy miasteczka i ich małe, brudne sekrety.

Zwodniczo prosta konstrukcja przywodzi mi na myśl najlepsze kryminały Henninga Menkella. Skupiamy się na zagadce kryminalnej i śledztwie, bo to one wiodą tu prym. Co rusz na jaw wychodzą kolejne tropy, a my podążamy ich śladem, prosto w sam środek bagna.

Uwielbiam kryminały, a w szczególności te pochodzące ze Skandynawii, uwodzą mnie swą odmiennością, zewnętrznym chłodem i wewnętrznym ogniem. Miejscem zbrodni jest niezwykle malownicze miasteczko Undredal. Oczywiście zrobiłam własny research i znalazłam je dzięki wujkowi Google (przesuń zdjęcia w bok). Jest nawet piękniejsze, niż w mojej wyobraźni. To jest to, za co kocham literaturę najmocniej, tutaj nie ma granic, a ja pomimo tak wielu zewnętrznych ograniczeń, łamię czasoprzestrzeń.

SŁOWEM WSTĘPU

Miasteczko głodnych dusz to czwarta książka autora, ale pierwsza wydana pod pseudonimem. Karina Krawczyk, bo o niej mowa, przybrała skandynawskie imię i nazwisko (Thor Larsen) i stworzyła naprawdę świetny kryminał. Bardzo dziękuję wydawnictwu Studio Milion za egzemplarz do recenzji!

FABUŁA

Niektóre książki mają to do siebie, że ujawnienie kawałka fabuły jest jednoznaczne ze spoilerem. Miasteczko głodnych dusz to właśnie jedna z tych książek, dlatego historię przedstawię bardzo, ale to bardzo ogólnikowo. Zabójstwo, policja, tragiczne historie sprzed lat, skomplikowane relacje rodzinne, samotność. Jakiekolwiek inne ujawnianie szczegółów zepsuło by Wam naprawdę trzymającą w napięciu do ostatniej strony opowieść. W tej historii nic nie jest oczywiste, ani białe ani czarne, a wszystko posiada podwójne dno. Mimo, że każdy każdego zna, to przez wiele lat skrywane tajemnice mrożą krew w żyłach. Zakończenie totalnie mnie zaskoczyło, w głowie miałam milion scenariuszy i możliwości rozwiązania sprawy, które nijak miały się do wizji autorki. Komu powinno się ufać? Kto tak naprawdę jest zamieszany w aktualną sprawę? A kto jest odpowiedzialny za zbrodnie i nieszczęścia sprzed lat? Czasem następuje taki moment, kiedy zmarli przemawiają zza grobu...

WRAŻENIA

Niesamowity kryminał, osadzony w skandynawskich realiach, gdzie populacja wsi wynosi 112 osób. Trzyma w napięciu od pierwszej strony, do tak naprawdę ostatniego zdania. Momentami miałam wrażenie, że wyczuwam dziwne nawiązania do Mrozowych opowieści, ale nic bardziej mylnego – autorka ma świetny styl pisania i potrafi przenieść czytelnika właśnie do tej norweskiej, malutkiej wsi. Dynamiczna akcja i nagłe zwroty akcji powodują, że nie mamy kiedy nabrać oddechu, a to sprawia, że książkę można pochłonąć w jeden wieczór. Nie da się odejść od tej historii nie znając jej zakończenia. Polecam wszystkim, którzy chcą oderwać się od rzeczywistości, dowiedzieć się, dlaczego Undredal nazywana jest wioską kóz i... czy człowiek jest z natury dobry? I co mają do tego geny?