Martwy sad. Cienie przeszłości. Tom 1

Akcja powieści rozpoczyna się od brutalnego morderstwa we Wrocławiu, do którego zostaje wezwany komisarz Marcin Zakrzewski. Podczas oględzin ogrodu z miejsca zdarzenia bohater niespodziewanie natyka się na prawdopodobnego sprawcę, który po wyszeptaniu słów: „Widziałem jak diabeł chodził tam na palcach” znika tak szybko jak się pojawił. Tych słów Marcin nie słyszał od 30 lat, kiedy to zaginął jego brat bliźniak Rysiek. Jak te dwie sprawy są ze sobą połączone? Kim jest morderca? Czy było więcej zaginięć młodych chłopców? Z tymi pytaniami przyjdzie zmierzyć się Marcinowi. Powieść czyta się szybko, wciąga od pierwszej strony. Część akcji dzieje się w Szczepanowie, na wsi, gdzie wychował się bohater. Razem z nim odbywamy podróż do miejsc, które zna z dzieciństwa, które nasuwają bardzo dużo wspomnień. Myślę, że chwilami książka może posłużyć za mapę – tak dobrze opisana jest droga! W powieści nie zabrakło też elementów grozy – muszę przyznać, że momentami się faktycznie bałam! Sad, o którym w tytule mowa, to naprawdę dziwne i przerażające miejsce... Bohaterowie powieści są ludzcy, ich zachowania są w pełni zrozumiałe. Co prawda znajdziemy też tutaj trochę romansu, ale jest ON na tyle dobrze uzasadniony, że mimo mojej niechęci do wplatania takich wątków w kryminał, jestem w stanie go zaakceptować. Co jeszcze? Ciekawym tematem poruszanym w książce jest też kwestia przesiedleń powojennych na podwrocławskie tereny. Autor posługuje się piórem z łatwości godną pozazdroszczenia, a sama intryga powieści też jest bardzo ciekawie skonstruowana. Ogólnie jestem z lektury zadowolona i już teraz czekam na kolejną część!

Tytułowy sad znajduje się w Szczepanowie, rodzinnej miejscowości Marcina. To tam razem z bratem bliźniakiem Ryśkiem, wybierali się na gruszki. Sad znajdował się na terenie parafii i podkradanie owoców wiązało się z dreszczykiem adrenaliny. Spokojne życie rodziny Zakrzewskich zostało przerwane, gdy w 1981 roku Ryszard zaginął. Mimo, że całe wydarzenie odbiło się traumą na rodzinie, dorosły Marcin nie ma zbyt wielu wspomnień związanych z bratem. Do czasu. Brutalne morderstwo sprawia, że śledztwo w sprawie zaginięcia jego bliźniaka rusza na nowo. Przy okazji na jaw wychodzą inne porwania chłopców na terenie Szczepanowa i okolicznych wsi. Czy to możliwe, że ten sam morderca z rodzinnej miejscowości Marcina, nadal zabija?

„Martwy sad” budzi w czytelniku strach, ale i ciekawość by rozwiązać zagadkę z przeszłości. Autor powoli odkrywając przed czytelnikiem wspomnienia Marcina z dzieciństwa, buduje niesamowity mroczny klimat, przykuwając jego uwagę. Od książki nie sposób się oderwać. Pogoń za mordercą, który jest niezwykle sprytny, powrót do rodzinnej wsi i odkrycie wstrząsającej historii tego miejsca wciąga bez reszty. Wyraziści bohaterowie, pełni determinacji sprawiają, że kibicujemy ich śledztwu próbując na własną rękę wytypować sprawcę. Jednak zapewniam, że się wam to nie uda. I to nie dlatego, że rozwiązanie jest tak zaskakujące. Po prostu autor nie daje nam szansy się wykazać, zachowując wszelkie poszlaki w tajemnicy aż do samego końca. Ale to bynajmniej nie wpływa niekorzystnie, na odbiór powieści.

Wciągająca historia nawiązująca do traumatycznych wydarzeń z przeszłości, która nie pozwala oderwać się od książki. Wspomnienia, które odżywają na nowo, sprytny morderca będący zawsze o krok przed policjantami, zagadka trudna do rozwiązania, znaki dające nadzieję, ale też budzące grozę, że zaginiony brat jednak żyje. I niepokojący sad, w którym podobno diabeł chodzi na palcach. To wszystko znajdziemy w pierwszej części serii „Cienie przeszłości”.

Książka naprawdę jest warta uwagi!

 

“Algorytm jest bardzo prosty: zaginięcie, chłopiec, wiek około dziesięciu lat, druga połowa września, co cztery lata.”

“Martwy sad” opowiada ON o śledztwie w sprawie brutalnego morderstwa, które prowadzi komisarz Marcin Zawadzki. Podczas pościgu zabójca wypowiada słowa, które słyszał w dzieciństwie od brata bliźniaka, który zaginął wniewyjaśnionych okolicznościach trzydzieści lat wcześniej. Komisarz postanawia wrócić do sprawy swojego brata, odkrywa, że w jego miejscowości od czasów wojny ginęły dzieci. Te zaginięcia łączą się z kolejnymi morderstwami. Morderca staje się cieniem Marcina, który wie o nim wszystko. W śledztwie komisarzowi pomaga znajoma z młodości.

Już dawno nie czytałam nic tak dobrego. Akcja trzyma w napięciu od pierwszej strony, a kolejne wątki w śledztwie wcale nie są takie logiczne. Mamy jeszcze sprawę z przeszłości, która ma wiele tajemnic i zagadek. Czy Marcinowi i Paulinie uda się rozwiązać sprawę? Przekonajcie się sami !

[Adres usunięty]

Co kryje przykościelny sad?

Jeden z komisarzy zostaje wezwany do brutalnego morderstwa, które miało miejsce na obrzeżach Wrocławia. Od ściganego zabójcy słyszy słowa, które słyszał od swojego brata bliźniaka, który zginął, i które mocno zapadły mu w pamięci ; "Widziałem, jak diabeł chodzi tam na palcach".

Przerażające?

Dla mnie trochę tak.

Komisarz Zakrzewski próbując rozwikłać tajemnicę morderstwa sięga po niewyjaśnione zabójstwa sprzed wielu, wielu lat, i odkrywa przerażające i przykre rzeczy.

Przyznam się wam szczerze, że jakiś czas temu po prostu zrezygnowałam z kryminałów, bo był one dla mnie mdłe i zbyt przewidujące. Ten, jest idealnym przykładem na to, że ten gatunek książki, może stać się bardzo przyjemnym i porywającym. Sprawił on, że czytając go nie mogłam się na chwilę oderwać. Osoba trzecia patrząc na mnie, śmiało mogłaby stwierdzić, że wpadłam w jakiś amok czytelniczy :'D. Tajemnice, jakie zawierają historię sprzed lat, a za razem podwrocławskie tereny sprawiają, że czuje się delikatny niepokój. "Martwy sad" to z pewnością jeden z najlepszych kryminałów jakie ostatnio czytałam. Polecam bardzo gorąco.

Nie ma takiej siły, która by mnie odciągnęła od książki jeśli pojawia się tam Kraków lub właśnie Wrocław. Tutaj też nie było takiej mocy. I tak właśnie „Martwy Sad” został kolejną świetną książką tego roku!

Mamy wspomniane morderstwo, brutalne. Mamy naszego komisarza i w sumie jego prywatny przypadek, który się przeplata przez pracę. I właśnie to porywa nas pełną gębą w tę opowieść! Nawet delikatne wątki uczuciowe bohaterów, nie zaaferowały mnie tak jak rozwiązywanie sprawy, którą pochłonięty był Marcin. Przed laty bez śladu znika jego brat bliźniak, Rysiek, a ówcześnie okazuje się, że całe zabójstwo jest powiązane właśnie z nim! Kruca, kochani, nie wiecie jak bardzo nie mogłam się odciągnąć się od tej opowieści! Całe dochodzenie – powrót w dokumentacje sprzed lat, odwiedziny miejsca dzieciństwa Marcina oraz tajemnica cmentarzyska, które przewija się przez książkę niczym duch. Tego nie da opisać się tak do końca słowami. To powinno się czytać. Dialogi nie są wymuskane, co jest doskonałym zabiegiem. Sam Marcin, jego partnerka Paulina oraz inne postacie są skonstruowani konkretnie i świetnie, więc nie ma się wrażenie, że to ludzie bez twarzy. To charakterni bohaterowie, którzy kiedy trzeba tupną nogą, ale i umieją odpuścić kiedy jest na to odpowiednia chwila.

Dla mnie to zupełna BOMBA! Akcja rwie się do przodu, nie ma zbędnego rozwlekania opisami czy też retrospekcjami, które mogły by tylko popsuć fabułę. Tutaj mamy wszystko doskonale skomponowane – począwszy od tytułu, podróżując przez fabułę i kończąc na zakończeniu, które wprowadza w osłupienie. Ja polecam – nie może być inaczej!

Leśna groza.

Debiuty pisarskie wypadają różnie… Niektóre zawodzą, inne zaś są okazałe i każą zwrócić baczniejszą uwagę na debiutanta. Jak pod tym kątem należy ocenić debiut Mieczysława Gorzka, który snuje historię o diabłach, morderstwach i o tajemniczych zaginięciach w dziwny sposób powiązanych ze sobą na przestrzeni lat? :) … Należy go ZDECYDOWANIE ocenić jako okazały!

W sumie niewiele – w sensie konwencji – wymyślono tutaj nowego. Mamy wieś pod Wrocławiem, mamy komisarza policji, jest morderstwo, pojawiają się dziwne słowa mordercy nawiązujące do wydarzeń sprzed lat, po czym w głowie komisarza zapala się swoista lampka i zaczyna ON grzebać w przeszłości szukając w tym wszystkim związku. Im bardziej Marcin Zakrzewski (tak bowiem zwie się nasz komisarz) zagłębia się w sprawę, tym więcej niepokojących faktów wychodzi na jaw; wieś o której mowa od blisko 70 lat jest niemym świadkiem zbrodni i zaginięć, które są do siebie w niepokojący sposób podobne. W wielu wątkach śledztwa przewija się kwestia pewnej seryjności zdarzeń – czy to tylko przypadek? Wątpliwe, zwłaszcza że zbrodniarz (czy aby ten sam od 70 lat?; może jakiś naśladowca?) bierze, takie można odnieść wrażenie, Zakrzewskiego na celownik, w efekcie czego komisarz nie tylko próbuje rozwikłać sprawę, ale także walczy o życie – swoje i swoich bliskich…

Zdradzanie czegokolwiek jeśli chodzi o fabularne rozwiązania i wyjaśnienia zagadek tylko zepsuje Wam zabawę z czytania, zatem wybaczcie – poniecham spoilerów ;) Aczkolwiek książkę zdecydowanie zachwalam i polecam! Konwencja jest znana i nie zaskakuje, jednak uwagę zwraca umiejętne żonglowanie nią przez autora, przez co dreszczyk emocji bynajmniej czytającego nie opuszcza. Akcja i poczucie ciągłego zagrożenia też stoją na dobrym poziomie, a na dodatkowe kilka ciepłych słów pochwały zasługują kreacje głównych bohaterów, których zdecydowanie da się polubić (choć z różnych względów), przez co książkę czyta się naprawdę szybko i z ogromną przyjemnością.

Oby jak najwięcej takich debiutów :) Mieczysław Gorzki to autor, którym zdecydowanie trzeba się będzie zainteresować. Dobrych debiutów trafia się wiele, jednak nie każdy już na starcie potrafi tak dobrze wczuć się – i wciągnąć czytelnika – w przyjętą narracyjnie konwencję. To się chwali :)

Gorąco polecam.

Dziękuję Wydawnictwu Bukowy Las za egzemplarz recenzencki.

[Adres usunięty]

„– Wiesz, to było doskonałe – mieszkać u ciebie. [...] Oglądałem telewizję, leżąc w twoim łóżku, ubierałem się w twoje ubranie, robiłem zakupy, słuchałem muzyki, piłem drinki, nawet posprzątałem... nie wiem, czy zauważyłeś. – Wypiłeś mi whisky. – Nie odkupię ci. Nie licz na to.”, czyli mrożący krew w żyłam debiut.

Martwy sad to debiut pisarski Mieczysława Gorzki i muszę przyznać, że jestem mile zaskoczona. Dostałam kawał dobrej roboty i mam nadzieję, że wkrótce autor wyda kolejne tak dobre książki.

Komisarz Marcin Zakrzewski zostaje w środku nocy wezwany do brutalnego morderstwa na jednym z osiedli na obrzeżach Wrocławia. Podczas przeszukiwania posesje spotyka mordercę, ale ten nie jest głupi i szybko nokautuje policjanta. Morderca nim ucieka, szepcze mu do ucha zdanie, które Marcin usłyszał wiele lat temu. „Widziałem, jak diabeł chodzi tam na palcach”. Te słowa wypowiedział trzydzieści lat temu jako zaginiony brat bliźniak. Czy to oznacza, że jego brat nadal żyje? To ON jest mordercą? Marcin wraca do spraw z przeszłości. Im głębiej wchodzi, tym więcej tajemnic wychodzi na jaw. Wieś, z której pochodzi okazuje się ulubionym miejscem mordercy. Ofiarami padają chłopcy mający średnio 11 lat. Ciał nigdy nie znaleziono, a ofiary znikały zawsze pod koniec września co cztery lata. Zaginięcia sięgają roku 1949. Czy to oznacza, że morderca zabijał przez pół wieku?

Na początku czuć, że jest to debiut autora – dialogi są sztuczne. Im dalej tym to uczucie znika i jest naprawdę fantastycznie. Opisy są ciekawe, a dialogi niewymuszone. Sama sprawie jest niezwykle ciekawa. Fantastycznie napisana, pełna mrocznych momentów historia sprawia, że czytelnik nie spocznie, póki nie jej nie skończy. Autor ma lekkie pióro, dzięki czemu książkę czyta się błyskawicznie. Wciąga od pierwszej strony.

Martwy sad to wiele spraw, które z pozoru nic nie łączy, które na koniec łączą się w zgrabną i logiczną całość. Akcja nawet na moment nie zwalnia. Przeczytałam tę książkę w kilka godzin. Nie spodziewałam się, że tak bardzo mi się spodoba. Oprócz sprawy kryminalnej mamy wątek romansowy, ale nie przeszkadza ON w całej historii. Autor bardzo dokładnie opisuje miejsca, w których toczy się akcja. Tytułowy martwy sad może przyprawić o gęsią skórkę niejednego. Bohaterowie są autentyczni, każdy ma swoją przeszłość (czy to dobrą, czy też nie za ciekawą). Gorzka poświecił trochę czasu tematowi przesiedleń powojennych.

Muszę przyznać, że koniec mnie zaskoczył. Nie spodziewałam się, że ta osoba będzie mordercą. W ogólnie nie brałam jej pod uwagę. Wszystko ze sobą współgra, tworząc niesamowity klimat. Martwy sad na pewno znajdzie się na liście moich ulubionych książek 2019 roku. Autor rozbudził we mnie tak wielką ciekawość, że na pewno sięgnę po kolejne tomy, o ile takowe powstaną.

W środku nocy komisarz Marcin Zakrzewski zostaje wezwany do morderstwa popełnionego na jednym z osiedli we Wrocławiu. Podczas pościgu za zabójcą słyszy słowa które mógł znać tylko jego zaginiony przed laty brat bliźniak. Jak te dwie sprawy są ze sobą połączone? Czy Ryszard żyje i próbuje się zemści na swoim bliźniaku ? Marcin wraca do spraw z przeszłości. Im głębiej wchodzi, tym więcej tajemnic wychodzi na jaw, nowe fakty wskazują również, iż Rysiek nie był jedynym zaginionym dzieckiem na przestrzeni lat...

„Martwy sad” to kryminał z elementami horroru i obyczajówki który wciąga od pierwszych stron. Nie brakuje tu emocji, mrocznego i dusznego klimatu, tajemnic i niespodziewanych zwrotów akcji. Pozornie niezwiązane wątki mieszają się z sobą tworząc idealną całość. Nie ma tu zbędnych i długich przemyśleń czy rozważań. Lekki styl oraz prosty język, którym autor posłużył się w powieści, sprawił, że książkę czytało się szybko i przyjemnie. Oprócz sprawy kryminalnej mamy wątek romansowy, ale nie przeszkadza on w całej historii, a wręcz idealnie wpasowuje się w całość. Niewymuszone dialogi, codzienność nie odbiegająca od rzeczywistości to kolejne plusy książki. Bohaterowie są świetnie wykreowani. Są zwykłymi, przeciętnymi ludźmi, bez żadnych mrocznych cech charakteru. Mają jak każdy swoje wady i zalety oraz doświadczenie życiowe które wpływa na ich postępowanie i wybory. Samo zakończenie zaskakuje i zdecydowanie jest nieprzewidywalne. Całość budzi szereg emocji, które momentami są wręcz namacalne.

Ta nieszablonowa historia i charyzmatyczni bohaterowie, których nie da się nie lubić powoduje, iż zdecydowanie warto sięgnąć po „Martwy sad”, który rozpoczynający cykl „Cienie przeszłości”.

~ Komisarz Marcin Zakrzewski w środku nocy zostaje wezwany do makabrycznego morderstwa kobiety, na jednym z osiedli Wrocławia.

To właśnie tam na miejscu zdarzenia dochodzi do pościgu oraz zaskakującej konfrontacji z oprawcą.

Morderca szepcze Marcinowi do ucha, takie same słowa ( "Widziałem jak diabeł chodzi tam na palcach..."), które usłyszał 30 lat temu z ust Ryszarda, brata bliźniaka, który zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach.

Zakrzewski za wszelką próbuje powrócić do sprawy z przeszłości. Jednak nie spodziewa się że tragiczne zdarzenia, przykre wspomnienia z dzieciństwa, nowe fakty oraz tajemnice i zmowy milczenia dorosłych, mają druzgocący wydźwięk w całej zagmatwanej sprawie sprzed kilku lat.

Czy to możliwe, żeby jeden sprawca działał przez tyle lat i nie został schwytany?

A może Ryszard jednak żyje i próbuje zemścić na bratu bliźniaku?

Jedno jest pewne, Ryszard nie był jedynym zaginionym chłopcem na przestrzeni tych kilku lat, tylko dlaczego wszyscy wokół milczą?

Jakie tajemnice skrywa "sad"?

~ " MARTWY SAD" Mieczysława Gorzki to przykład mocnego, rasowego kryminału z nitką sensacji, ze świetnie poprowadzoną fabułą oraz wartką akcją, która chodź na chwilę nie pozwoli oderwać się od lektury.

~Jednocześnie jest to pierwszy tom serii "Cienie przeszłości" otwierający cykl o komisarzu Marcinie Zakrzewskim.

~Mieczyslaw Gorzka na kartach swojej powieści za sprawą lekkiego języka, braku zbędnych opisów, ciekawych wątków, psychodelicznego dusznego klimatu, krwawych scen, oryginalnych intryg oraz charyzmatycznego głównego bohatera z trudną przeszywająca na wskroś przeszłością, którego nie da się nie polubić, stworzył dla nas nieszablonową powieść z nutką romansu w tle.

~Przerażająca historię, która wciąga nas w zagmatwane śledztwo i nierozwiązane sparwy sprzed kilku lat. To wszystko wraz z dramatyczną zagadką z przeszłości tworzy spójną całość, która otwiera przed nami pojedyncze karty przerażającej układanki w której ginęły dzieci...

~Jeśli lubisz mocne kryminały to ta seria została stworzona specjalnie dla Ciebie.

Wrażeń tu nie zabraknie dlatego nie mogliście trafić lepiej!

Ja jestem na tyle oczarowana że na dniach biorę się za kolejną część z Marcinem Zakrzewskim aby rozwiązać niedokończone wątki ale i nie tylko🤫

Jak dla mnie jest to miłość od pierwszego wejrzenia! Czapki z głów 👏

Bardzo dobry kryminał. Komisarz Marcin Zakrzewski usiłuje znaleźć sprawcę brutalnego morderstwa, a przy okazji zaczyna badać sprawę sprzed lat, która nie została do tej pory rozwiązana. Bardzo podobał mi się klimat książki osadzony wśród polskich wsi i małych miejscowości. Tytułowy martwy sad znajduje się we wsi, w której wychowywał się Zakrzewski i wiąże się z nim pewna tajemnica.

Polecam fanom kryminałów.

"Martwy sad" to debiut Mieczysława Gorzki. I to jaki debiut!

Czy wiecie, że impulsem do napisania tej powieści był utwór "W chorym sadzie" zespołu Coma? Ucieszyło mnie to, bo bardzo lubię słuchać Piotra Roguckiego. Nie było na co czekać - włączyłam YT i... od razu poczułam tą grozę.

"Nie domykam furtki,

Łatwiej będzie zwiać.

W ostrej trawie gruszki.

Martwy sad.

Hej! Tu nie dzieje się nic dobrego.

Od lat.

Chorowite drzewa

Dają słodki plon.

W ciszy tu dojrzewa

Moje zło.

Hej! Tu nie dzieje się nic dobrego.

Od lat.

Diabeł tu chodzi na palcach.

Widzę jak diabeł tu chodzi na palcach.

Nabiera tu mocy, nabiera tu mocy, nabiera tu mocy."

Mieczysław Gorzka idealnie poprowadził opowieść o martwym sadzie. Jakby brał nas za rękę i po kolei pokazywał pełne grozy miejsca. Stary kościół, cmentarz... Porzucony rower, otwarta furtka do przykościelnego sadu, słodycz gruszek znalezionych w trawie i... pojawiająca się tajemnicza postać.

"Widziałem jak diabeł chodzi tam na palcach..."

W podświadomości komisarza Marcina Zakrzewskiego wciąż pojawia się to zdanie...

Zdanie wypowiedziane przez brata bliźniaka, który 30 lat wcześniej zaginął w niewyjaśnionych okolicznościach i dotąd się nie odnalazł...

Zdanie, które usłyszał z ust sprawcy brutalnego mordu, do którego został wezwany pewnej wrześniowej nocy ...

Zdanie, które dało mu nadzieję, że jego brat żyje, choć może się okazać seryjnym mordercą...

Czy zaginięcie Ryśka - brata bliźniaka komisarza Zakrzewskiego ma jakiś związek z morderstwami popełnianymi obecnie? Po co morderca wypowiedział to zdanie? Czy na niego czekał?

Ten tajemniczy początek książki od razu tworzy mroczną atmosferę, a każde nowe odkrycie Zakrzewskiego stawia kolejne znaki zapytania. Morderca to zepsuty do szpiku kości tropiciel, który szuka zemsty za swoje spaprane życie.

Warto sięgnąć po tą powieść - jest mroczna, wciągająca i intrygująca. Polecam!

🔹Recenzja🔹

Gdy tylko ujrzałam na samym początku, że inspiracją do jej napisania był zespół Coma, który uwielbiam, już wtedy wiedziałam, że przepadnę.

Jest to moje drugie spotkanie z autorem. Po książce „Dziewięć” wiedziałam już, że się polubimy. Tak więc nie tracąc czasu, sięgałam po inna z Jego powieści.

Książka zaczyna się dość nużąco, jednak już po chwili dostajemy pierwszy z naszych fragmentów akcji. Morderstwo. Krążymy chwilę w koło tego tematu, jednak autor skrupulatnie podrzuca nam wątki, które my uważamy za poboczne, aby za pewien moment pokazać nam, że jednak może oznaczać one coś więcej.

Zagłębiając się w tą historię odkryłam, że autor skrupulatnie operuje słowami, stosując pewnego rodzaju synonimy, mimo iż mógłby używać tych samych słów.

Dodatkowo opisy miejsc sprawiały, jakbyśmy byli obok i patrzeli na wszystko co otacza naszego bohatera. Mimo, że nie znam tego miasta i nigdy w nim nie byłam, potrafiłabym odnaleźć się w nim tylko po tym co otrzymałam od autora.

Później to już jest z górki. Akcja się toczy, trochę takie poplątanie z pomieszaniem, aby na końcu pokazać ci jak bardzo omijaliśmy pewne szczegóły, które już wtedy pokazały by nam obrys sytuacji.

Książka tak mnie wciągnęła że towarzyszyła mi przez większą część mojego dnia. W kuchni przy przygotowaniu posiłku i nawet w wannie.

„Widziałem, jak diabeł chodzi tam na palcach“

A ja widziałam i wiedziałam, że się nie zawiodę.

Świetna książka, był to mój pierwszy kryminał, oraz pierwsze spotkanie z tym autorem. Książka trzymająca w napięciu, zwracająca uwagę na wszystkie zdarzenia w życiu bohatera, zaczynając od lat dziecięcych.

Do końca nie wiadomo kto jest mordercą działającym w teraźniejszości, chodź do osoby która mordowała wcześniej doszłam szybko. (TRZEBA przeczytać książkę aby zrozumieć recenzję). Bardzo polecam przeczytać, i od razu kupić następną część!!

„Martwy sad”- mała miejscowość koło Środy Śląskiej lata 80. Dwaj bracia bliźniacy Rysiek i Marcin. Rysiek zginął w niewyjaśnionych okolicznościach. Do czasów współczesnych nie został odnaleziony. Mija 30 lat. Marcin to poważny policjant wydziału śledczego. Zostaje wezwany w nocy do potwornego morderstwa.

Na miejscu zbrodni zastaje morderce. W trakcie pościgu słyszy od podejrzanego szept „ Widziałem jak diabeł chodzi tam na palcach”, zamiera. Są to słowa, które usłyszał od swojego zaginionego brata przed laty.

Czy Rysiek żyje?!

*

*

*

Książka wciągnęła mnie niesamowicie, nie mogłam się od niej oderwać. Fabuła rewelacyjnie przedstawiona. Panu Mieczysławowi udało się doskonale porwać mnie do czytania. Powieść z wątkiem nadprzyrodzonym, pobudza wyobraźnie i straszy.

Intrygowała mnie do samego końca. Efektownie przeprowadzone śledztwo jak z archiwum X. Książka bardzo dobrze napisana, porównać ją mogę do „Żmijowisko” Wojciecha Chmielarza. W sumie drugi najlepszy kryminał jaki przeczytałam w tym roku. „Martwy sad” to rewelacja, tylko zakończenie mnie troszeczkę rozczarowało, spodziewałam się czegoś bardziej metafizycznego. Polecam godny przeczytania, nie zwlekajcie.

Co dzieje się z nami, gdy bliska naszemu sercu osoba, nagle znika? Dziecko, którego życie jeszcze na dobre się nie rozpoczęło, odchodzi?

Na te pytania Marcin próbuje odpowiedzieć sobie od lat. Od chwili, gdy jego brat bliźniak, w wiek dwunastu lat, rozpływa się w powietrzu. Nagle dziś policja postanawia wznowić śledztwo w tej sprawie. Nowe fakty wskazują na to, że Rysiek, nie był jedynym zaginionym dzieckiem na przestrzeni lat...

*

Muszę przyznać, że jestem zaskoczona tym, jak dobre książki ukazują się ostatnio od naszych rodaków. Polscy autorzy coraz bardziej mnie przyciągają i zaczynam coraz bardziej im ufać, jeśli chodzi o kryminały.

Świetnie skonstruowana powieść, w której mamy niesamowicie dziwną zagadkę i owiany złą aurą sad. Chodzą słuchy, że kryje się w nim prowadziwe zło. I my, wraz z bohaterami powoli docieramy do źródła tego zła. Zaginięcia, porwania, okrutny zwyczaj pozbawiania swoich ofiar dłoni... Precyzja w działaniu i dopracowany w każdym detalu plan - taki typ mordercy przedstawia nam Martwy sad. To taki, z którym coraz częściej się spotykamy i jak to zwykle bywa - nawet najlepsi popełniają błędy. I wtedy pojawia się ON - nieprzeciętnie spostrzegawczy i wzór nad wzorami - główny bohater. Składa do kupy całość, choć nie można zarzucić, że miał do tego łatwą drogę. Lecz jego naiwność... Niech świat nas uchroni przed takimi ludźmi! A już na pewno niech mnie przed nimi broni. Bohater, który uparcie obstawia jedną wersję, nie dopuszczając do siebie innych, to według mnie słaby policjant. Rozumiem uczucia, rozumiem ból, ale trzeba czasem wziąć pod uwagę każdy wariant! Więc mam o to żal do postaci, że kiedy nie trzeba, błyszczał inteligencją, a kiedy przydałoby się - kulał.

Mimo wszystko świetna książka, której będzie kontynuacja! Choć w pewnych momentach przewidywalna i tak zasługuje na przeczytanie!

Komisarz Marcin w środku nocy został wezwany do brutalnego morderstwa. Zabójca został jeszcze chwilę na miejscu i Marcin miał szansę go złapać. Usłyszała od niego "Widziałem, jak diabeł chodzi tam na palcach" . Te same słowa usłyszała od swojego brata, nim ten zaginął.

Marcin postanawia wrócić do sprawy z przeszłości. Szybko okazuję się, że w okolicy, w której mieszkał, doszło do wielu innych porwań, którymi ofiarami byli chłopcy. Obecne i wcześniejsze zbrodnie wskazują na jednego sprawcę, ale czy to możliwe, żeby mógł działać od siedemdziesięciu lat?

Koszmarem staje się powrót do rodzinnej miejscowości oraz wspomnień komisarza. Niestety szybko będzie musiał zawalczyć o swoje życie i jego bliskich.

Genialny thriller, który wciąga od pierwszych stron. Chwile grozy potrafią przerazić, ale też zaciekawić do tego stopnia, że nawet człowiek się nie spodziewa, a za oknem już świta.

Zajrzałam tylko na chwilę, by zobaczyć, z czym mam do czynienia. Jak się okazało, książka zawładnęła mną do tego stopnia, że zerkałam do niej w każdej wolnej chwili.

Autor ma bardzo przyjemny styl, potrafi budować napięcie oraz przechytrzyć naszą wyobraźnię. Od samego początku, aż do końca nie spodziewałam się kto za tym wszystkim stoi.

Fabuła jest niezwykle intrygująca. W pierwszej chwili mamy wrażenie, że nic ze sobą nie pasuję, później kilka poszła i zdumiewające zakończenie.

Na początku dialogi wydawały mi się lekko przerywane, ale później już nic nie świadczy o tym, że debiut literacki. Pan Mieczysław Gorzka z niezwykłą dokładnością opisuje miejsca, w których dzieje się akcja.

Nie zauważyłam tu nic banalnego, nawet wątek miłosny świetnie współgrał z całością. Jestem zachwycona tą książką i czekam na jeszcze.

„Martwy sad” to książka do której przymierzałem się od dawna, zbierała dość ciekawe recenzje, a nie była jakoś specjalnie pompowana marketingowo co było pierwszym dobrym sygnałem.
Po przeczytaniu ciężko mi ją ocenić, ponieważ nie zawiodłem się, ale cytując Klausa z niemieckiej kinematografii literacki „doppel orgasmus” też mnie nie dopadł.

Fabularnie książka mi się podobała, są wstawki o moim przyjacielu Diable, czuć taki mroczniejszy klimat i taką aurę tajemniczości, która mnie zdecydowanie zaciekawiła.

Wątek obyczajowy, mimo, że jest nawet istotny, to na szczęście nie dominuje i nie jest jakoś pieczołowicie rozbudowywany, autor nie rozpisuje się na ten temat, co działa zdecydowanie na korzyść, bo to mimo wszystko ma być kryminał. Aczkolwiek te rozliczne „uśmieszki” między zainteresowanymi trącą lekko podrywem rodem z podstawówki, gdy łobuz chce zagadać do laseczki, ona to kupuje, a ON tak naprawdę wie, że ona ma w plecaku Kinder Bueno i chce jej jednego batona jak to się mawia podprowadzić.

Słaba strona to dialogi, no tutaj trochę jest cieniutko. Elity intelektualne spod remizy po spożyciu pewnej nie do końca legalnej okowity prowadzą nieco bardziej wyrafinowane dysputy, ale wiadomo co elity to elity.

Co do zakończenia, mam z nim problem, ponieważ lubię, gdy ono jest wynikiem jakiejś logicznej układanki, a tutaj trochę winny wyskakuje jak z kapelusza no i tyle. Zasadniczo ten finał jest realny, bo tak faktycznie mogłoby być tylko ja jako czytelnik, lubię mieć możliwość wytypowania winnego podczas śledztwa, a tutaj to trochę wyszło z tym średnio.


Książka jest mocno niedoceniona, chyba przez słaby marketing, a moim zdaniem wiele książek pompowanych jak dmuchany zamek na dożynki w Przasnyszu nie ma podjazdu do „Martwego sadu”.

Teraz sobie sięgnę po „Iluzję” i tak moi mili jest to decyzja wręcz epatująca rozsądkiem…