Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy

RECENZJA:

Byłam bardzo ciekawa tej książki. Po przeczytaniu jej wiedziałam, że muszę jak najszybciej zacząć drugą część. Bardzo długo nie było mnie w Polsce i ciekawa byłam, co zmieniło się od tego czasu. Sama na temat systemu ochrony zdrowia mam wyrobione swoje zdanie, ponieważ miałam przyjemność pracować na różnych oddziałach szpitalnych. Autor pokazuje jak naprawdę wygląda praca lekarzy. Nie jest to taka przysłowiowa bułka z masłem jakby niektórym się mogło wydawać. Książka pokazuje, że lekarze w pewnym sensie to też ofiary całego systemu. Są przepracowani, zmęczeni, źle opłacani, co przynosi w konsekwencji złość, frustracje i wypalenie zawodowe.

Niestety to wszystko odbija się na pacjentach.

Jak dla mnie spór, kto ma rację przepracowani lekarze, pacjenci denerwujący się o długie kolejki i posądzający lekarzy o bagatelizowanie wielu spraw, nie został rozstrzygnięty,

bo i lekarz i pacjent ma trochę racji.

Ja od pewnego czasu patrzę trochę inaczej na pracę lekarzy. Prawda jest taka, że studia medyczne wymagają ogromu poświęceń, czasu i wysiłku. Ludzie, którzy te studia podejmują nie idą tam z myślą o przyszłych zarobkach. Na pewno nie wszyscy, ponieważ takie studia podejmuje się z powołania, ale sądzę, że za taki wysiłek i tyle lat nauki zarobki powinny być takie, żeby nie musieli brać wielogodzinnych dyżurów. Tymczasem są oni do tego zmuszani, ponieważ przy normalnym etacie dostawaliby śmiesznie małe pieniądze. Ludzie często myślą, lekarz, jeździ drogim samochodem, ma piękny dom…ok ma, …ale jest to okupione wielogodzinnymi dyżurami, zmęczeniem, brakiem snu itd.

Przecież nie dostał tego za darmo.

PODSUMOWANIE:

Żeby nie było, że bronię tylko lekarzy, powiem i to w 100%szczerze, że pacjentów też rozumiem. Ponieważ terminy oczekiwania na wizytę u niektórych specjalistów są wręcz nienormalne. Tak samo zresztą ceny niektórych leków czy terapii. Pacjent przychodzący do lekarza często źle się czuje, jest chory i rozumiem też to, że idąc po pomoc nie myśli wtedy o tym czy dany lekarz dostaje taką wypłatę, jaką powinien, czy sam dobrze się czuje i czy nie jest przemęczony.

Jest to bardzo kontrowersyjny temat, bo tak naprawdę obie strony mają trochę racji. Co nie rozstrzyga niestety w żaden sposób istniejącego problemu, a szkoda, gdyż myślę, że gdybyśmy znaleźli złoty środek,wszystkim żyłoby się lepiej.

Przyznam szczerze, że przychodnie, pogotowia i szpitale to miejsca, od których staram się trzymać z daleka. Już jako nieustannie chorujące dziecko, nie dałam się wysłać do szpitala, jakbym miała pełną świadomość dobrze podjętej decyzji. Owszem, niekiedy było to konieczne, chociażby podczas porodu czy choroby mojego dziecka, które nie chciało przyjmować leków, zatem musiały być one podawane dożylnie (ciekawe po kim tak stroni od wszelakich medykamentów?). Naoglądałam się, nasłuchałam i... wiem, że kiedy trzeba to trzeba, jednak najlepiej jak najdalej od takich miejsc.

Nie ukrywam, iż w swoim życiu trafiłam na kilku lekarzy z powołaniem, dzięki którym naprawdę uwierzyłam, że tacy ludzie jeszcze istnieją. Niemniej trzeba przyznać, że to jedynie mała garstka, ponieważ w większości lekarze traktują pacjentów jedynie jako numerki w kolejce albo produkty na fabrycznej taśmie. Lekarze są poirytowani, kiedy przychodzimy do nich z internetową wiedzą - jednak skąd mamy ją czerpać, gdy doktorzy kompletnie z nami nie rozmawiają i nie tłumaczą. Badają w milczeniu, wypisują receptę, a na jakiekolwiek pytania nie udzielają konkretnych odpowiedzi albo wyśmiewają. Niejednokrotnie w internecie dowiadywałam się wielu rzeczy, po czym diagnoza lekarska była identyczna z tym, co już wiedziałam, więc czy owa wiedza jest taka zła? Wiele razy musiałam wręcz naprowadzać lekarza, iż może mi czy mojemu dziecku dolega to czy tamto - to im otwierało umysły, najczęściej okazywało się, że mam rację.

Polska służba zdrowia nie cieszy się uznaniem, niewiele osób może powiedzieć o niej coś dobrego. Niestety w poradniach specjalistycznych kolejki są tak długie, że człowiek może umrzeć, zanim dostanie się do lekarza. Wynika to głównie z tego, iż niejednokrotnie zapisują się do nich starsze osoby na zapas, bo przecież kiedyś może coś im się stać, więc lepiej dmuchać na zimne. Czasami pragną oni po prostu z kimś porozmawiać, wierząc, iż lekarz jest najlepszym rozmówcą. Tym samym blokują kolejkę osobom, które naprawdę potrzebują pomocy, przez co nie pozostaje nic innego, jak kosztowne leczenie prywatne. Do tego dochodzi czas, jaki doktor ma dla pacjenta, wynoszący 15 minut, a niekiedy nawet krócej (nieraz czekając w kolejce, dowiadywałam się, iż na ową godzinę jest zapisanych kilka osób). W tym czasie należy nie tylko zbadać pacjenta i pokierować jego dalszym leczeniem, ale wypełnić masę papierów, co jest chyba największą bolączką. Nie ma co się dziwić, że pacjenci często są poirytowani długim czekaniem, a przecież lekarz też musi coś zjeść czy wyjść do toalety (chociaż nieraz byłam świadkiem picia kawy z pielęgniarkami, poszukiwania fajnych ciuchów w internecie oraz ploteczkami w czasie pracy).

Kiedy człowiek kilka razy natknie się na lekarzy przepracowanych, ewidentnie wypalonych zawodowo, którzy utracili swoje powołanie bądź są jedynie nastawieni na szybki zarobek, to traci wiarę w opiekę zdrowotną. Mam wrażenie, że w moim przypadku owa wiara wisi już na włosku... Moja mama miała operację na przepuchlinę, po czym zaszyto ją i okazało się, że tej przepuchliny nie miała wcale w tym miejscu, w którym ją pocięli (oczywiście musiała dojść do siebie i pocięto ją po raz drugi). Kilka razy prosiłam pediatrę o skierowania, których nigdy nie dostałam. Musiałam z dzieckiem jeździć do lekarza prywatnie, robiąc masę badań. Na szczęście nic w nich nie wyszło, jednak lekarz zamiast stwierdzić, iż niepotrzebnie już do niego jeździmy, ciągle namawiał na kolejne wizyty, zapewniając, że Jasiowi nic nie jest. Po co? Oczywiście dla własnego zysku. Sama kilkadziesiąt razy chorowałam na anginę i dopiero po długich latach męczarni wybłagałam skierowanie do laryngologa, który pierwszy (i jedyny) raz zrobił mi wymaz z gardła, co wydaje się niezbędne przy takiej chorobie. W moim miasteczku zamknięto oddział położniczo-ginekologiczny, twierdząc, iż był kompletnie nieopłacalny. Dziwnym trafem jest teraz ogromny problem z przepełnieniem szpitali w nieodległym mieście. Kiedy w dzień terminu porodu trafiłam do szpitala z 40-stopniową gorączką i dzieckiem ważącym prawie 4,5 kilograma - odesłano mnie do domu, twierdząc, że nie mają miejsca dla chorej ciężarnej. Do tego dodając, iż jeśli poród się rozkręci, to nie wiadomo czy mnie w ogóle przyjmą. W takich momentach człowiek boi się chorować, ponieważ aż drży na samą myśl, jak zostanie potraktowany tym razem...

Spora część książki obraca się wokół pieniędzy. Wiele tu narzekań stażystów dotyczących śmiesznie niskiej pensji podstawowej, wynoszącej 2 tysiące złotych brutto. Owszem, nie są to kokosy, jednak tacy ludzie mają świadomość tego, iż dość szybko ich pobory staną się dużo większe, sięgając nawet kilkudziesięciu tysięcy miesięcznie, o czym wspominają już lekarze z kilkuletnim stażem. Doskonale rozumiem, że tacy ludzie poświęcają lata na naukę, muszą kupować drogie podręczniki, jednak nie są w tym sami, a do tego dobrze wiedzieli, na co się piszą. Żaden człowiek od razu po studiach nie zarabia milionów - chyba, że ma konkretne znajomości. Młodzi doktorzy zdają się zapominać, iż ogrom ludzi zarabia 2 tysiące (a nieraz dużo mniej) po kilkudziesięciu latach harówki, a do tego muszą utrzymać rodzinę. Lekarze mają multum okazji do dorobienia, z czego korzystają, niekiedy aż w niezdrowy sposób. Przykro się czyta, kiedy lekarz mówi, że zarobił 11 tysięcy w miesiąc, ale spędził 10 nocy poza domem. Cóż, mój mąż też spędza prawie tyle nocy poza domem, a do tego pracuje także w dzień, zarabiając prawie 6 razy mniej niż taki doktor... Możemy pomarzyć sobie o luksusowych wycieczkach, drogich samochodach i pięknym domu, ale staramy się nie narzekać, bo w czym to nam pomoże?

Tak naprawdę idąc do lekarza, oczekuję fachowej opieki oraz wzbogacenia swojej wiedzy. Niestety bywa różnie, a jeśli trafiło się do lekarza, który egzaminy zaliczał dzięki ściąganiu, nigdy jeszcze nie operował albo pełni dyżur od kilkudziesięciu godzin, to strach potrafi sparaliżować. Przerażający jest fakt, iż w Polsce studia opierają się na wkuwaniu regułek i masie teorii, a praktyka to nieliczne godziny, w których niewiele się uczymy, bo nieraz polega to na papierologii bądź parzeniu kawy pracownikom. W medycznym światku dochodzi do tego strach przed wpuszczeniem młodej krwi - w końcu taki lekarz może okazać się lepszy od nas, zabierając nam pacjentów, a tym samym zmniejszając nam zarobki, zatem jedynym wyjściem jest niedopuszczenie takiego delikwenta do swojego koryta i rzucanie mu kłód pod nogi.

"Mali bogowie. O znieczulicy polskich lekarzy" to zbiór różnorodnych wypowiedzi lekarzy, stażystów i rezydentów. Jest to lektura do bólu prawdziwa oraz szczera, przez co jeszcze bardziej przerażająca. Nie pamiętam, kiedy ostatnio udało mi się przeczytać tak szybko jakąkolwiek książkę. Z jednej strony uważam, że jest całkiem nieźle napisana, chociaż w nieco chaotyczny sposób. Z drugiej strony niektóre wypowiedzi doprowadzały mnie do szewskiej pasji, szczególnie te dotyczące zarobków. Nieraz też rozumiałam podejście pewnych lekarzy, a nawet współczułam im. Sama nie wyobrażam sobie pracować jako lekarz, zatem podziwiam takich ludzi, jednak chciałabym niekiedy, aby podchodzili do nas z większą empatią, bo dobro powraca... a przynajmniej chciałabym w to wierzyć.

[Adres usunięty]

świetna książka która pokazuje trudną pracę lekarzy i nie tylko, ukazuje że system jest tak naprawdę pełen wad. Ja spotkałam na mojej drodze wielu znieczulonych/ bez empatii lekarzy, ale na szczęście spotkałam również lekarzy z powołania, teraz po tej książce tym bardziej cenie ich wytrwałość w tym zawodzie. Naprawdę książka warta przeczytania i

skłaniająca do przemyśleń.

Książka napisana jest w formie reportażu. Autor, aby lepiej wczuć się w sytuację zatrudnił się jako sanitariusz w szpitalu i opisuje swoje odczucia, ale także rozmowy z lekarzami. Lekarze, którzy wypowiadają się w książce nie zawsze pochodzą z dużych miast - często są to lekarze mieszkający w małych miasteczkach pracujący w szpitalach albo w POZ. Jedno ich łączy - narzekają na system zdrowotny w Polsce. Lekarze opowiadają o tym co ich boli i co chcieliby poprawić. Mówią o swojej relacji z pacjentem, o codzienności ale także o początkach w zawodzie. Autor podzielił wypowiedzi lekarzy na 8 części (rozdziałów), których każda dotyczy jakiegoś innego zagadnienia. W każdym rozdziale przytacza badania lub wypowiedzi osób z Ministerstwa Zdrowia, które pozwalają nam lepiej zrozumieć dany temat.

Dziennikarz ukazuje nam faktyczny obraz opieki zdrowotnej. Wiadomą rzeczą jest, iż lekarze nie zawsze są przyjaźnie nastawieni do pacjenta i czasem bywają gburowaci, lecz dzięki tej książce czytelnik może zrozumieć przyczynę tego. Często lekarze dyżurują po trzy doby pod rząd gdyż z samego etatu nie są w stanie się utrzymać, utrzymać swoich rodzin, dokształcać się. Są też tacy lekarze, którzy wywyższają się nie przekazując wiedzy nikomu i nie potrafią nie pracować gdyż są już uzależnieni od pracy i nie potrafią nic innego robić jak tylko zarabiać pieniądze. Obie te grupy traktują pacjentów jak jakieś rzeczy w fabryce tzn identyfikują ludzi za pomocą numerków.

Czy warto przeczytać tę książkę? Oczywiście, że tak ponieważ mówi o rzeczach o których zwykły człowiek nie ma pojęcia. Często ludzie mówią jak się lekarzom powodzi i ile oni zarabiają, ale nie zdają sobie sprawy ile ci lekarze pracują, że cierpią ich najbliżsi oraz, że młody lekarz po specjalizacji często musi iść do urzędu pracy i zarejestrować się na bezrobociu aby mógł się utrzymać.

Książka czasem może przerażać ponieważ czytając ją zdajemy sobie sprawę, iż lekarze którzy nas leczą często są przemęczeni i sami nie wiemy ile dób już nie śpią, a wiadomą rzeczą jest to, iż człowiek, który długo nie śpi łatwiej popełnia błędy.

Polecam tę książkę i na pewno niebawem przeczytam drugą część

Moja ocena książki: 8/10

więcej na: [Adres usunięty]

Jak często doświadczamy jakichś przykrych sytuacji w polskiej Służbie Zdrowia? Myślę, że zdecydowanie za często.

Jako pacjenci mamy dość czekania w długich, czasem nawet kilkunastu miesięcznych kolejkach do specjalisty. Albo nie udaje nam się dostać tego, czego oczekiwaliśmy i okazuje się, że idziemy do lekarza, ale nie otrzymujemy pomocy.

Autor tej wspaniałej literatury zatrudnił się na jakiś czas w szpitalu jako sanitariusz, aby z bliska obserwować codzienną pracę lekarzy, ale także przeprowadzać z nimi wywiady. I co się okazuje, tytułowa znieczulica nie bierze się znikąd.

Lekarze nie dają już rady, bardzo by chcieli zachowywać się miło i kulturalnie względem swoich pacjentów, ale nie pozwala im na to przemęczenie.

Paweł dowiaduje się, że niektórzy lekarze pracują już np. 30-stą godzinę z rzędu i nie jest to ich pierwszy tak długi dyżur.

W wielu specjalizacjach są ogromne braki, co spowodowane jest małą ilością miejsc na rezydencjach.

Starsi lekarze też nie koniecznie chcą uczyć młodych, bo boją się konkurencji.

Zazwyczaj kończy się na tym, że rezydent zamiast uczyć się leczyć ludzi, uczy się wypełniać papierki. A na koniec wychodzi z papierami podpisanymi, że wszystko jest w porządku i może już leczyć. Ewentualnie jeżeli nie ma miejsca w danej specjalizacji, student idzie pracować w innej ponieważ nie ma innego wyjścia. Bo przecież musi z czegoś żyć. Bardzo często po skończonej rezydenturze dyrektorzy nie chcą dać młodym lekarzom etatu, ponieważ wolą podpisać umowę z kolejnym rezydentem, którego opłaca państwo. A co za tym idzie - szpital nie ponosi żadnych kosztów.

Czyli krótko mówiąc, nasz system leczenia wygląda tak, że zamiast, aby najważniejsze było zdrowie i bezpieczeństwo, to na pierwszym miejscu stawia się cięcie kosztów.

Książkę czyta się bardzo dobrze i szybko. Jest napisana przyjemnym językiem. Dużym plusem jest fajny papier drukarski. Myślę, że autor miał doskonały pomysł, aby opisać tę historię można powiedzieć, że z własnej perspektywy. Postanowił przyjrzeć się z bliska, jak wygląda praca w szpitalach, przychodniach czy na tzw. SOR. Możemy dowiedzieć się z niej wielu szczegółów dotyczących metod leczenia w Polsce ale od tej drugiej strony i dowiedzieć się, dlaczego dzieje się tak, a nie inaczej i dlaczego stażyści i rezydenci mają zazwyczaj zupełnie inne podejście do pacjentów, niż starsi lekarze. Jeżeli jesteście zainteresowani tą tematyką oraz ogólnie literaturą faktu - polecam przeczytać Małych Bogów.

Ksiażkę pochłania się jednym tchem. Fantastycznie napisana, nie męczy czytelnika, a z drugiej strony przeraża i powoduje smutek i złość. Podzielona jest na krótkie sceny, wspomnienia pracowników służby zdrowia. Autor by zweryfikować te historie, ale także by pozostać wiarygodnym zatrudnia się jako sanitariusz w jednym ze szpitalnych oddziałów. Dodaje to charakter literatury faktu. To co przed nami odkrywa może zszokować nie jedną osobę; przepracowani lekarze, którzy od parunastu godzin bez snu podejmują decyzje o życiu ludzkim. Głodowe pensje, które pozwalają jedynie na wegetację. Pacjent, którego zachowanie często powoduje, że lekarze przywdzierają maskę obojętności i patrzą przez ich pryzmat na pozostałych. Traktowani są jak rzeczy, jak meble- naprawić, przenieść, wypisać do domu. Śmierć, która jest jak stara przyjaciółka. Czasami nikt nie walczy z nią, to z powodu wypalenia. Czy godzi się, by przez brak windowej człowiek się wykrwawiał, bo nie można dowieźć go na blok? Medycyna zaprasza nas do swojego (nie)elitarnego świata -mam nadzieję, że to w końcu się zmieni. Ilu z nas myśli, że lekarz tylko liczy pieniądze. Polecam lekturę.